Multa paucis

  φιλοσοφικά ανέκδοτα και ιστορίες (συνέχεια 2)

Ο Στάλιν και οι άνθρωποι των γραμμάτων*
(απόσπασμα απ' το βιβλίο του Γιούρι Μπόρεφ "Σταλινιάδα")

                                            - Μπαμπά, ποιος είναι ο Στάλιν;
                           - Είναι ο ηγέτης μας.
                                                                                - Κι εγώ νόμιζα ότι ηγέτες έχουν μόνο οι βάρβαροι…
                                                                                                                                          Γ. Μπόρεφ "Γη - αέρας"

Μεγαλοφυΐα ή μηδαμινότητα;

Για να έχει κάτω από την απόλυτη υποταγή του ένα τεράστιο κράτος, ο Στάλιν έπρεπε να ήταν μια προσωπικότητα, μάλιστα μοχθηρή, ανήθικη, αλλά και μεγάλη. Είναι απίθανη ανοησία να θεωρεί κανείς ότι ο Στάλιν ήταν κουτός, χοντροκέφαλος, ασήμαντος και ανίκανος. Αναμφισβήτητα, ήταν κακούργος, αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν μια κολασμένη μεγαλοφυΐα. Ένας κουτός και τιποτένιος άνθρωπος, ποτέ δεν θα μπορούσε να ξεγελάσει και να εξοντώσει ανθρώπους, οι οποίοι ήταν μεγάλοι επαναστάτες, ήρωες του εμφυλίου πολέμου, παράγοντες της βιομηχανοποίησης, δεν θα μπορούσε να διοικεί τέτοιους μεγάλους εγκληματίες σαν τον Γιάγκοντα, τον Μπέρια¹ και άλλους. Ο Στάλιν είναι φαινόμενο ευρείας κλίμακας, όμως ευρείας κλίμακας μπορεί να είναι και η έρημος και ο βρωμερός βάλτος.
Αυτή είναι η μια άποψη. Και τώρα η άλλη
Για να σκοτώσεις εκατομμύρια ανθρώπων, δεν χρειάζεται πολύ μυαλό. Σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όποιος έχει στο χέρι του το ξύλο, εκείνος είναι το αφεντικό. Να πάρει στο χέρι του το ξύλο θα μπορούσε και ο πίθηκος. Όμως για να γίνει το ξύλο φονικό εργαλείο δεν είναι αρκετή η εξυπνάδα του πιθήκου, αλλά είναι απαραίτητη και η συνείδηση του τσακαλιού.
Τέτοια ήταν η συνείδηση του Στάλιν. Η εξυπνάδα του πιθήκου του υπέδειξε να πάρει στα χέρια του το "ξύλο" των καταδιωκτικών οργάνων, αλλά η συνείδηση του τσακαλιού του επέτρεψε να το στρέψει εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων. Άρα, για τη "νίκη" κατά των αντιπάλων του, δεν χρειαζόταν ο Στάλιν να είναι ιδιοφυΐα, αρκεί να ήταν ένας κοινός κακούργος.
Έχει δίκιο ο Πούσκιν: Ιδιοφυΐα και κακουργία είναι δύο πράγματα ασυμβίβαστα.

¹Γιάγκοτντα, Μπέρια - επικεφαλείς της σοβιετικής ασφάλειας.

Οι ποιητές και οι τύραννοι

Στο καλλιτεχνικό περιβάλλον υπάρχουν υπέροχοι, ταλαντούχοι, ευγενικοί και καλοί άνθρωποι με πραγματικά ιπποτική αξιοπρέπεια. Όμως ταυτόχρονα, το καλλιτεχνικό περιβάλλον είναι το πιο πρόστυχο, επειδή τα δύο τρίτα είναι ανίκανοι, χωρίς ταλέντα, αποτυχημένοι, με υπερβολικές αξιώσεις και νιώθουν προδομένοι από τη μοίρα τους. Οι αποτυχημένοι ζωγράφοι και ποιητές είναι απαίσιοι άνθρωποι. Είχαν αξιώσεις για πανανθρώπινη προσοχή για τη φωνή τους, αλλά το τσίριγμά τους δεν το άκουσε ούτε ο γείτονας. Η επιδίωξη της δόξας τους τρώει από μέσα και τους καταστρέφει, όπως επίσης και ο φθόνος, το θανάσιμο μίσος για όλα αυτά που είναι πάνω από την μετριότητα - αυτή είναι η τύχη τους και η ουσία της κοσμοαντίληψης τέτοιων "καλλιτεχνών".
Από τους αποτυχημένους καλλιτέχνες γεννιούνται δικτάτορες.
Ο Μουσολίνι ήταν αποτυχημένος ποιητής και ηθοποιός.
Ο Χίτλερ - αποτυχημένος ζωγράφος.
Ο Στάλιν και ο Μάο-Τσε-Τούνγκ έκαναν προσπάθειες να βγουν στην επιφάνεια με την στιχουργία τους, αλλά μόνο όταν άρπαξαν την εξουσία, τα ποιήματα τους έγιναν αντικείμενο του ενδιαφέροντος πρώτα των κολάκων και μετά όλων των υπολοίπων σύγχρονων.
Η απόλυτη εξουσία είναι η εκτόπιση της ανώτερης καλλιτεχνικής δόξας.
Νεαρέ, πριν πάς για να γίνεις ποιητής, σε παρακαλώ να σκεφτείς: έχεις άραγε καλλιτεχνικό ταλέντο; Διαφορετικά, - να μη δώσει βέβαια ο θεός - θα γίνεις όχι ποιητής, αλλά τύραννος.

Ποιητής

Όταν ο Στάλιν ήταν 17 χρονών υπό το ψευδώνυμο "Ι. Τζ-σβίλι" ή "Σοσέλο" δημοσίευσε ποιήματα στις εφημερίδες της Γεωργίας "Ιβέρια" και "Κβέλι". Σ' ένα από τα λυρικά ποιήματα του γράφει:
Αυτός που έπεσε στη γη σαν στάχτη,
Που ήταν καταπιεζόμενος από παντού,
Θα γίνει πάνω απ' τα βουνά μεγάλος,
Κι η ελπίδα φωτεινή θα φτερουγίσει.
Σ' αυτούς τους στίχους κρύβεται η αίσθηση κοινωνικής κατωτερότητας του δημιουργού και η φιλόδοξη ιδέα να υψωθεί πιο ψηλά απ' τα βουνά. Αυτή η ιδέα θα περάσει απ' όλη τη ζωή του Στάλιν, θα καθορίσει τον χαρακτήρα του και την κοσμοθεωρία του. Έτσι, στο τέλος της δεκαετίας του '20 ο Στάλιν πρότεινε στον Μπουχάριν¹ να μοιραστούν την εξουσία και να υψωθούν πάνω απ' όλους σαν τα Ιμαλάϊα.

¹Νικολάϊ Μπουχάριν (1879- 1938) - επιφανής κομματικός παράγοντας, συναγωνιστής του Λένιν.

Ο κίνδυνος των ονείρων

Η διάσημη Ρωσίδα ποιήτρια Μαρίνα Τσβετάγιεβα όταν βρισκόταν στην φυλακή διηγήθηκε στους φυλακισμένους το όνειρο της: Είχε συναντηθεί με τον Στάλιν και του 'λεγε:
- Το Ναπολέοντα οι στρατιώτες τον αγαπούσαν, εσάς δεν σας αγαπάει κανένας και όλοι σας μισούν.
Όταν η προθεσμία κράτησης έληξε και η Τσβετάγιεβα βγήκε απ' τη φυλακή, την είχαν ξανά συλλάβει, βασίζοντας την καταγγελία σ' αυτό το όνειρο: για περιύβριση της προσωπικότητας του Στάλιν.

Αυστηρά προσωπικό εγχειρίδιο

Ο Στάλιν απαγόρευσε το βιβλίο του Μακιαβέλι "Ο ηγεμόνας", το οποίο έχει ως θέμα την απολυταρχία. Στο δικό του αντίτυπο είχε κάνει πολλές σημειώσεις.

Ανέκδοτο

Μελέτες για τον ανδριάντα του Πούσκιν προς τιμή της επετείου της συμπλήρωσης εκατονταετίας από το θάνατο του (1837-1937):
Τρίτο βραβείο: Ο Πούσκιν διαβάζει τα έργα του Στάλιν. 
Δεύτερο βραβείο: Ο Στάλιν διαβάζει τα έργα του Πούσκιν. 
Πρώτο βραβείο: Ο Στάλιν διαβάζει τα έργα του Στάλιν.

Σβησμένες ζωές

Στην "Ιστορία της ανέσπερης Σελήνης" ο Μπορίς Πιλνιάκ¹, με αξιοπιστία περιγράφει τις συνθήκες υπό τις οποίες πέθανε ένας στρατηλάτης, ο οποίος έδωσε υπό πίεση συγκατάθεση να του κάνουν εγχείρηση, η οποία στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν να γίνει. Και ο συγγραφέας, και ο συντάκτης του περιοδικού "Κράσναγια Νόβι", Αλεξάντρ Βορόνσκι, στον οποίο ήταν αφιερωμένο το έργο (διήγημα) πλήρωσαν με τις ζωές τους αυτή τη δημοσίευση. Ο Στάλιν φοβόταν τον Λαϊκό Επίτροπο για θέματα Στρατού και Στόλου, Μιχαήλ Φρούνζε. Ο τελευταίος πήρε μέρος στη μυστική συνάντηση των πολεμάρχων το 1925 σε μια σπηλιά κοντά στην πόλη Κισλοβόντσκ. Εκεί εκφράστηκαν γνώμες ότι υπάρχει ανάγκη ανατροπής του Στάλιν. Τους παρέδωσε όλους ο Βοροσίλοφ, ο οποίος ήταν παρών.
Αργότερα, το 1927 ο Στάλιν κορόιδευε αυτούς που πήραν μέρος στη σύσκεψη, επονομάζοντας τους "τρωγλοδύτες".

¹Μπορίς Πιλνιάκ (1894-1941) - Ρώσος συγγραφέας.

Δάσκαλος φιλοσοφίας για τον κλασικό του μαρξισμού

Ο Γιαν Στεν ήταν ονομαστός φιλόσοφος, έξυπνος και καλλιεργημένος. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '20, ο Στεν, μετά από παράκληση του Στάλιν, του έκανε μαθήματα της φιλοσοφίας του Χέγκελ.
Ο Στάλιν δεν καταλάβαινε και πολλά πράγματα και συχνά μπέρδευε μερικές έννοιες.
Εξαιρετικά θερμόαιμος για Λετονό, ο δάσκαλος έπιανε απ' τα πέτα του σακακιού τον Στάλιν και τον τίναζε, προσπαθώντας με αυτόν τον μη παιδαγωγικό τρόπο να βάλει στο μυαλό του μαθητή τις θέσεις του Χέγκελ. Στον στενό κύκλο των φίλων του, ο Στεν, πολλές φορές μιλούσε για τις πολύ μέτριες θεωρητικές ικανότητες του Στάλιν.
Βεβαίως, στον Στάλιν έφθαναν αυτές οι μη κολακευτικές εκτιμήσεις. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '30 ο φιλόσοφος Στεν εξοντώθηκε, ενώ ο Στάλιν ανακηρύχθηκε κλασικός του μαρξισμού.

Μάντεψε

Ύστερα από την εξόντωση του Στεν, απ' τα χέρια του Στάλιν πέρασαν όλα τα έργα του φιλόσοφου. Ένα άρθρο για την διαλεκτική προκάλεσε το ενδιαφέρον του Στάλιν και κάλεσε τον φιλόσοφο Μάρκ Μίτιν.
- Αυτό το άρθρο το έγραψε ένα παλιό μέλος του κόμματος και με παρακάλεσε να του πω την γνώμη μου. Δυστυχώς δεν έχω καιρό, και σας παρακαλώ να εκτιμήσετε την ορθότητα του άρθρου.
Μέρα νύχτα μελετούσε το άρθρο ο φιλόσοφος.
Μεγάλος θα ήταν ο κίνδυνος αν έκανε λάθος στην εκτίμηση.
Επιτέλους, είπε στον Στάλιν:
- Είναι μεγαλοφυές έργο, και γράφτηκε από άνθρωπο, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή της μαρξιστικής φιλοσοφίας.
Ο Στάλιν χαμογέλασε και "ομολόγησε" ότι το άρθρο είναι δικό του. Το άρθρο μπήκε σαν φιλοσοφικό κεφάλαιο στο βιβλίο "Ιστορία του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκων). Σύντομο βοήθημα" του Στάλιν.
Η διαίσθηση του αυλικού δεν πρόδωσε τον Μίτιν. Πρόκοψε, έγινε ακαδημαϊκός και πολλά χρόνια είχε στη διάθεση του ολόκληρο επιτελείο φιλοσόφων, οι οποίοι έγραφαν τα "δικά" του φιλοσοφικά έργα. Όμως, όπως είναι γνωστό, η παραγωγικότητα των δούλων δεν είναι υψηλή και ειδικά στην πνευματική εργασία και έτσι, όλα τα έργα του φιλοσόφου πέθαναν πολύ πιο νωρίς από τον ίδιο τον ακαδημαϊκό.

Επικίνδυνη χηρεύουσα θέση

Ο Λένιν επίμονα ζητούσε από τον Γκόρκι να φύγει στο εξωτερικό. "Περισσότερο από ένα χρόνο, με παράξενο πείσμα, με προέτρεπε να φύγω από τη Ρωσία", είναι γραμμένο στο δοκίμιο του Γκόρκι για τον Λένιν. Φροντίδα για τον ασθενή; Όμως υπάρχει και η άλλη άποψη! Ένας μεγάλος λογοτέχνης και συγγραφέας είναι πάντα ενοχλητικός για την εξουσία.
Ο Γκόρκι προξενούσε ανησυχία γιατί υπερασπιζόταν τους συλληφθέντες διανοούμενους και συχνά παρακαλούσε για τους καλλιτέχνες  ενοχλώντας με τις μη έγκεκριμένες σκέψεις. Ο Μπορίς Πάστερνακ¹ έγραφε:
Ανώφελα στις μέρες του Ανωτάτου Σοβιέτ 
Όταν Επίτροποι μοιράστηκαν τα πόστα 
Φυλάσσεται του ποιητή χηρεύουσα η θέση 
Είν' επικίνδυνη, αν δεν είναι κενή.
Ο Γκόρκι έφυγε για την Ιταλία (νησί Κάπρι). Μετά επέστρεψε, και το ίδιο πρόβλημα ξαναεμφανίστηκε. Ίσως ο Στάλιν το έλυσε με το δικό του τρόπο. Για το θάνατο του Γκόρκι ο Στάλιν κατηγόρησε τον πιστό δούλο του τον Γιάγκοντα και τους γιατρούς.
Αυτό αποτελεί σχεδόν αυτοαποκάλυψη μπροστά στην ανθρωπότητα.

¹Μπορίς Πάστερνακ (1890-1960) - διάσημος Ρώσος συγγραφέας.

Η λογοκλοπή

Το Μάιο του 1971, στο εξοχικό του στο Περεντέλκινο¹ ο Βίκτωρ Σκλόφσκι² μου διηγήθηκε, ότι η έκφραση: "Οι λογοτέχνες είναι μηχανικοί των ανθρώπινων ψυχών" είχε ειπωθεί για πρώτη φορά από τον Ολέσα³ στην συνάντηση των λογοτεχνών με τον Στάλιν στο σπίτι του Γκόρκι. Αργότερα ο Στάλιν  - με ευπρεπή τρόπο - επανέλαβε αυτό το απόφθεγμα: "Όπως πετυχημένα εκφράστηκε ο σύντροφος Ολέσα, οι λογοτέχνες είναι οι μηχανικοί των ανθρώπινων ψυχών".
Σε λίγο καιρό η έκφραση απεδόθη στον Στάλιν, ο οποίος "σεμνά" συμφιλιώθηκε με την πατρότητα της .

¹Περεντέλκινο - συνοικισμός παραθεριστών συγγραφέων κοντά στη Μόσχα
²Βίκτωρ Σκλόφσκι (1893-1977) - Ρώσος συγγραφέας και γραμματολόγος
³Γιούρι Ολέσα (1899-1960) - Ρώσος συγγραφέας

Στην τιμητική φρουρά

Ο ποιητής Αλεξάνδρ Προκόφιεφ αναπολεί:
Πέθανε ο Γκόρκι. Με ειδοποίησαν, ήρθα από το Λένινγκραντ κατευθείαν
στην κηδεία στην Αίθουσα με τις Κολώνες. Στέκομαι στην τιμητική
φρουρά. Απέναντι ο Πογκόντιν¹, δίπλα ο Φέντιν². Τα δάκρυα θολώνουν το
βλέμμα. Βλέπω πως ο Φέντιν σκουπίζει το δάκρυ, ο Πογκόντιν θλιμμένα
σκύβει το κεφάλι του συνοφρυωμένος. Ξαφνικά εμφανίστηκε ο Στάλιν.
Όλοι αναδιπλωθήκαμε και ..... αρχίσαμε να χειροκροτούμε³. 

¹Νικολάι Πογκόντιν (1990-1962) - διάσημος Ρώσος δραματουργός
²Κωνσταντίν Φέντιν (1892-1977) - Ρώσος συγγραφέας, κοινωνικός παράγοντας, ακαδημαϊκός.
³Τότε στην Ρωσία τα χειροκροτήματα κατά τη διάρκεια της κηδείας ήταν κάτι πολύ ασυνήθιστο και ανεπίτρεπτο.

Αλληλοκατανόηση

Δεξίωση στο Κρεμλίνο. Ο Στάλιν κάνει βόλτες κατά μήκος του γιορταστικού τραπεζιού και καπνίζει την πίπα του. Ο Αλεξέι Τολστόι¹ εκφωνεί προς τιμή του Στάλιν μια μακριά υμνητική πρόποση. Μιλάει για πολύ ώρα, χρησιμοποιώντας όλο και περισσότερο υπερθετικούς βαθμούς και δοξαστικά επίθετα. Ο Στάλιν πηγαινοέρχεται, ακούει, μετά σταματάει δίπλα στον Τολστόι, του χτυπά τον ώμο και λέει:
- Φθάνει, αρκετό ζήλο επιδείξατε, κόμη.

¹Αλεξέι Τολστόι (1382-1945) - Ρώσος συγγραφέας και κοινωνικός παράγοντας

Καθησύχασε

Ο διακεκριμένος παράγων του κόμματος, ιστορικός και δημοσιολόγος Γιούρι Στεκλόφ ανησυχώντας για τις άπειρες συλλήψεις στην χώρα, πήρε τηλέφωνο στον Στάλιν και ζήτησε ακρόαση.
- Βεβαίως, να 'ρθεις, είπε ο Στάλιν,
Όταν συναντήθηκαν, ο Στάλιν του λέει: 
- Τι λες τώρα; μην ανησυχείς, το κόμμα σε ξέρει καλά και σε εμπιστεύεται.
Το ίδιο βράδυ στο σπίτι του Στεκλόφ ήρθαν οι υπάλληλοι του Λαϊκού Επιτροπάτου Εσωτερικών με διάταγμα σύλληψης.

Όχι μόνο δόξα του Γεροστράτη

Στο τέλος της δεκαετίας του '30, ρώτησαν τον Ηλιά Έρενμπουργκ¹ :
- Σας άρεσε το βιβλίο του Φόιχτβαγκερ: "Μόσχα, 1937";
- Αυτό το βιβλίο δεν έχει μεγάλη σημασία, γιατί ο Φόιχτβαγκερ δεν είναι ακουστός στη Δύση. Αν παρόμοιο βιβλίο είχε γράψει ο Ανδρέ Ζίντ ή ο Ρομέν Ρολάν - τότε θα ήταν άλλη υπόθεση.
Ο Στάλιν το κατανοούσε αυτό και προσπαθούσε να καλοπιάσει τους μεγάλους λογοτέχνες και να τους κάνει συμμάχους και χρονογράφους των έργων του. Όμως, ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος δεν καταδέχτηκαν να καταγράψουν τις "αρετές" και τα μεγάλα κατορθώματα του τυράννου.

¹Ηλιά Έρενμπουργκ "(1891-1967)" - Ρώσος συγγραφές και κοινωνικός παράγοντας.

Σοφή λύση

Ρώτησαν τον Στάλιν :
- Τι να κάνουμε με τον συγγραφέα Ν.; Τον κατηγορούν ότι είναι τροτσκιστής. Όμως υπάρχουν αποδείξεις ότι είναι αθώος. Πώς να λύσουμε το πρόβλημα;
Ο Στάλιν είπε:
- Υπάρχει άνθρωπος, υπάρχει πρόβλημα. Δεν υπάρχει άνθρωπος, δεν υπάρχει πρόβλημα.

Μεταφραστής

Ο Μπορίς Πάστερνακ δεν χωρούσε στη λογοτεχνική πορεία του σταλινικού συστήματος. Το ότι, παρ' όλα αυτά δεν είχε συλληφθεί οι φήμες το εξηγούν με τον εξής τρόπο: πριν την επανάσταση - περίπου το 1913 - ο Παστερνάκ δήθεν έβγαλε μια συλλογή μεταφράσεων των Γεωργιανών ποιητών, όπου δημοσιεύθηκαν και τα ποιήματα του νεαρού Σοσό Τζουγκασβίλι. Όταν πρότειναν στον Στάλιν την δεκαετία του '30 να εκδοθούν αυτές οι μεταφράσεις, ο Στάλιν αρνήθηκε.
Αυτός ο μύθος είναι μια απόπειρα να εξηγηθεί απλοϊκά η ανυπαρξία του παραδοσιακού φινάλε στην παραδοσιακή αυτή μάχη μεταξύ του τυράννου και του ποιητή. Το παράδοξο στη ζωή του Παστερνάκ είναι ότι επιβίωσε στην σταλινική εποχή και πέθανε στην εποχή του Χρουστσιόφ. Συγκρίνοντας τις εποχές, ο ποιητής είπε: "Νωρίτερα μας κυβερνούσε ένας μανιακός δολοφόνος, τώρα ένα αμαθές γουρούνι".

Μια από τις εξηγήσεις

Ο Λεοντίντ Ουτιόσοφ¹ εξηγούσε τον τουφεκισμό του Μέιερχολντ² και του Μπάμπελ³ έτσι: Ο Στάλιν δεν αγαπούσε τους διάσημους ανθρώπους, οι οποίοι για την δόξα τους δεν είχαν καμιά υποχρέωση στον Στάλιν. Μόνο από τα χέρια του Στάλιν έπρεπε η δόξα να έρθει στον άνθρωπο.

¹Λεονίντ Ουτιόσοφ (1895-1982) - διάσημος Ρώσος ηθοποιός του βαριετέ. 
²Βσέβολοντ Μέιερχολντ (1874-1940) - διάσημος σκηνοθέτης. 
³Ισαάκ Μπάμπελ (1894-1941) - Ρώσος συγγραφέας.

Ο κορυφαίος όλων των επιστημών και η ιστορία

Ο καθηγητής Αρκάντι Γερουσαλίμσκι, τον οποίο είχα επισκεφθεί το 1940, διηγιόταν ένα επεισόδιο:
Ο καθηγητής είχε προλογίσει το βιβλίο του Μπίσμαρκ, το οποίο εκδόθηκε το 1939. Ο Στάλιν έκανε μερικές διορθώσεις στον πρόλογο (π.χ. πρόσθεσε, χαρακτηρίζοντας τον Μπίσμαρκ με την έκφραση "μεγάλος ευέλπις". Σχετικά με την έκδοση του βιβλίου, ο Στάλιν κάλεσε τον καθηγητή Γερουσαλίμσκι. Πάνω στο τραπέζι του γραφείου του Στάλιν βρισκόταν ένα βιβλίο του Πλάτωνα στην αρχαία ελληνική. Ήταν ένα ψεύτικο σκηνικό. Ο Στάλιν δεν ήξερε την αρχαία και ούτε καν την νεοελληνική γλώσσα.

Κοινωνική παραγγελία

Ο αναπληρωτής του Μπέρια κάλεσε τον Γιάχοντοφ¹ και του πρότεινε να απαγγείλει όχι απο κάποιον Ντοστογιέφσκι, αλλά να συντάξει και να απαγγείλει μια σύνθεση από τα έργα του Στάλιν.
Ύστερα από μια βδομάδα, τον κάλεσαν ξανά και τον ρώτησαν για την εντολή που του ανέθεσαν. Ο Γιάχοντοφ με διστακτικότητα απάντησε:
- Δεν ξέρω, ίσως δεν έχω την ικανότητα. Δεν ξέρω πώς να το κάνω...
- Θα σας βοηθήσουμε. Πηγαίνετε και σκεφτείτε καλύτερα. Ο Γιάχοντοφ έφυγε, έγινε στουπί στο μεθύσι, πήδηξε από το μπαλκόνι και σκοτώθηκε.

¹Βλαντίμηρ Γιάχοντοφ (1899-1945) διάσημος ηθοποιός- αφηγητής

Η ελευθερία να διαλέγεις την ενοχή σου

Το 1943 συνελήφθη μια ομάδα φιλοσόφων. Ένας από αυτούς, ο Σιτκόφσκι, βρέθηκε σε ένα θάλαμο, όπου ήδη όλοι είχαν "ομολογήσει" την ενοχή τους εκτός από έναν στρατιωτικό.
Ύστερα από τους πρώτους ξυλοδαρμούς ο Σιτκόφσκι "ομολόγησε" ότι ήταν μέλος τροτσκιστικής ομάδας. Η ποινή γι' αυτό το κακούργημα ήταν 10 χρόνια φυλάκισης.
Μέσα στο θάλαμο ο στρατιωτικός ρώτησε:
- Είσαι πραγματικά ένοχος;
- Όχι βέβαια, απάντησε ο Σιτκόφσκι.
- Τότε να κάνεις έφεση και να γράψεις ότι οι καταθέσεις σου είναι ψευδείς και ότι τις έδωσες υπό πίεση.
Αυτή την κουβέντα όμως την είχε ακούσει ο ανακριτής που βρισκόταν στο διάδρομο. Σε λίγο φώναξε στο γραφείο του τον Σιτκόφσκι.
- Πείτε μου την αλήθεια, ήσασταν μέλος της τροτσκιστικής ομάδας;
- Όχι βέβαια.
- Γιατί τότε δώσατε ψευδείς καταθέσεις;
- Από φόβο και πόνο.
- Τότε θα σχίσω αυτές τις καταθέσεις και θα αρχίσουμε νέα υπόθεση, ότι είστε γερμανός κατάσκοπος. Σύμφωνος;
Ο Σιτκόφσκι κατάλαβε ότι θα τον ανάγκαζαν να ομολογήσει και για αυτό το έγκλημα, όμως τότε δε θα πήγαινε φυλακή, αλλά θα τουφεκιζόταν. Αναφώνησε:
- Όχι, όχι! Είμαι μέλος της τροτσκιστικής ομάδας!
- Εντάξει. Τότε δεν θα αρχίσουμε νέα υπόθεση, ευγενικά συμφώνησε ο ανακριτής.
Οι κατηγορούμενοι είχαν μεγάλη ελευθερία: την ελευθερία, να διαλέγουν την ενοχή τους.

Πλημμύρα αισθημάτων

Επίσημο γεύμα στο Κρεμλίνο για τη γιορτή της Πρωτομαγιάς. Είναι προσκεκλημένοι και διάσημοι λογοτέχνες. Ένας από τους τρανούς πλησίασε τον Καγκανόβιτς, τον χαιρέτησε και από την πλημμύρα αισθημάτων, τον φίλησε. Μετά πήγε στον Μικογιάν και τον Ζντάνωφ, φιλήθηκε και μ' αυτούς. Τελικά έφτασε στον Στάλιν και στράφηκε προς αυτόν. Ο Στάλιν τον παραμέρισε:
- Δε γίνεται σε μια βραδιά να φιληθείς με όλο το Πολιτικό Γραφείο του κόμματος. Άφησε και κάποιον για την επόμενη φορά.
Σε άλλα επίσημα γεύματα, αυτόν τον λογοτέχνη πλέον δεν τον προσκαλούσαν.

Καθοδηγητής της σταλινικής σχολής

Ο Ντμίτρι Πολικάρποφ, κομματικός καθοδηγητής υπό την κηδεμονία του οποίου βρισκόταν η Ένωση Λογοτεχνών πρότεινε:
- Σύντροφε Στάλιν, ο συγγραφέας Ν., έγινε απείθαρχος. Μήπως πρέπει να τον συλλάβουμε; Ο Στάλιν διαφώνησε:
- Αμέσως να τον συλλάβουμε, γιατί; Πρώτα ας δοκιμάσουμε να τον επιβραβεύσουμε. Θα του απονέμουμε το παράσημο τιμής, μάλλον θα γίνει πιο πειθαρχικός.
Ο Πολικάρποφ δέχτηκε με ενθουσιασμό αυτήν τη σοφή υπόδειξη του ηγέτη. Όμως τα προβλήματα με τους λογοτέχνες ήταν πολλά και ο Πολικάρποφ ξανά άρχισε να παραπονιέται στον Στάλιν:
- Δύσκολη είναι η δουλειά με τους διανοούμενους. Ο ένας είναι μεθύστακας, ο άλλος γλεντά με γυναίκες, ο τρίτος γράφει πολύ χάλια, ο τέταρτος τίποτα δεν γράφει...
Ο Στάλιν απάντησε:
- Σύντροφε Πολικάρποφ, δεν έχω άλλους λογοτέχνες για σας. Θα πρέπει να δουλέψετε με αυτούς.

Ζωή - δώρο

Καθ' υπόδειξιν του Στάλιν, για το ποίημα "Αγάπα την Ουκρανία" τα έψαλαν - μέσω του τύπου - στον Ουκρανό ποιητή Βλαντίμηρ Σοσιούρα ως εθνικιστή. Σύμφωνα με τους κανόνες κάθε είδους σταλινικής καμπάνιας "για την πάταξη", σε όλες τις δημοκρατίες αμέσως άρχισαν αμέσως να ψάχνουν για τους δικούς τους "εθνικιστές". Ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Λευκορωσίας, ευχαρίστησε ακόμη και έναν Λευκορώσο ποιητή γιατί εκείνος έδωσε στοιχεία εναντίον του εαυτού του, επειδή επί πολύ καιρό δεν μπορούσαν να βρουν ούτε έναν Λευκορώσο πολιτιστικό παράγοντα για να τον κατηγορήσουν σαν εθνικιστή. Ταυτόχρονα, πάνω από τον Σοσιούρα άρχισε να επαπειλείτε ο κίνδυνος της σύλληψης και αυτός το 'ριξε στο μεθύσι.
Και τότε έγραψε μια επιστολή, την οποία δεν θα έγραφε εάν ήταν νηφάλιος: "Πατέρα αγαπημένε, μη σκοτώσεις το παιδί σου!".
Η επιστολή ήταν τόσο παράξενη, ώστε έφτασε στον παραλήπτη, ο οποίος έγραψε μια όχι λιγότερο παράξενη απόφαση σαν καταγραφέας των εισερχόμενων και εξερχόμενων των "ανθρώπινων όντων": "Στον σύντροφο Σοσιούρα χαρίζουμε τη ζωή".

Η αρχή της νέας εποχής

Ο λογοτέχνης Λ. στις παραμονές των γενεθλίων του Στάλιν, πρότεινε ν' αρχίσει η νέα χρονολογία από την ημέρα γεννήσεως του Ιωσήφ Στάλιν.

Ο Στάλιν και οι βιογράφοι του

Ο ακαδημαϊκός Μίτιν, αναπολούσε την συνάντηση του Στάλιν με τους βιογράφους του. Ο Στάλιν προσκάλεσε στο γραφείο του όλη την συγγραφική ομάδα, η οποία μερικές μέρες πριν είχε ολοκληρώσει τη βιογραφία του ηγέτη.
- Διάβασα το χειρόγραφο και νομίζω ότι εσείς σύντροφοι, διαπράξατε εσερικά¹ λάθη.
Αυτά τα λόγια έκαναν τους συγγραφείς να χλομιάσουν. 
Ο Στάλιν συνέχισε:
- Από το δικό σας έργο προκύπτει πως στη χώρα μας όλα τα κάνει και για όλα αποφασίζει μόνο ο Στάλιν. Λοιπόν, εντάξει, αφού το βιβλίο είναι ήδη γραμμένο δεν θα το τροποποιήσουμε. Πάρτε το χειρόγραφο, έκανα μερικές διορθώσεις.
Από τις διορθώσεις φαινόταν ότι ο Στάλιν είχε μεγαλοποιήσει τα "επιτεύγματα" του. Παραδείγματος χάριν, ο ηγέτης ιδιοχείρως είχε εισαγάγει:
"Ο Στάλιν είναι η ηγετική δύναμη του κόμματος και του κράτους".

¹Εσέροι - κόμμα σοσιαλιστών - επαναστατών, το μεγαλύτερο μικροαστικό κόμμα στη Ρωσία στα 1901-1923.

Αναγνώστης

Κολακευτικές φήμες αναφέρουν ότι ο Στάλιν διάβαζε κάθε μέρα κατά μέσο όρο 500 σελίδες. Όμως είναι γνωστό ότι για τον ηγέτη συντασσόταν ειδικό ενημερωτικό δελτίο 20-30 σελίδων όπου αναφερόταν η ουσία μερικών βιβλίων.
Από τη δεκαετία του '40 αυτές τις σύντομες πληροφορίες για τον Στάλιν έγραφε ο γραμματέας του, Σάμες.
Παρ' όλο το "άφθονο" διάβασμα, ο Στάλιν δεν κατείχε βαθιά μόρφωση και ούτε ευρύτερες γνώσεις του παγκοσμίου πολιτισμού.
Ο Στάλιν αγαπούσε να του διαβάζουν φωναχτά. Συνήθως αυτό το έκανε ο ηθοποιός Μιχαήλ Τσαριόφ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο εξοχικό του Στάλιν δίπλα στην Μόσχα, όπου εκείνος περνούσε βδομάδες και μήνες, δεν υπήρχε βιβλιοθήκη. Μόνο τα έργα του Τρότσκι είχε πάντα μαζί του ο Στάλιν. Πραγματικά ήταν ένα παράξενο αίσθημα αγάπης - μίσους.

Λίγες οι αναφορές

Αναπολούσε ο Χράπτσενκο¹ :
Ο Νικολάι Βοζνεσένσκι έγραψε βιβλίο για την οικονομία της ΕΣΣΔ στα χρόνια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Το έργο τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν. Στην επίσημη δεξίωση προς τιμή των βραβευμένων παρευρισκόταν ο Στάλιν και όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου. Στο τέλος της δεξίωσης οι παριστάμενοι ετοιμαζόταν να φωτογραφηθούν.
Εκείνη τη στιγμή ο Μπέρια πλησίασε τον Βοζνεσένσκι, τον αγκάλιασε και είπε:
- Μπράβο! Πολύ ωραίο βιβλίο έγραψες. Κοιτάξτε, σύντροφε Στάλιν, πόσο νέα είναι τα μέλη της κυβέρνησης μας. Βιβλία γράφουν. Καλά, έξυπνα βιβλία, επιστημονικά. Βραβεία παίρνουν. Μόνο που στα επιστημονικά βιβλία τους, κάνουν λίγες αναφορές στο όνομα του Στάλιν. Όλοι πάγωσαν. Ο Στάλιν έγινε σκυθρωπός, απότομα γύρισε και έφυγε από την κρυφή πόρτα.
Επικράτησε σιγή, όλοι έμειναν άναυδοι. Μετά οι προσκεκλημένοι άρχισαν σιγά σιγά να φεύγουν. Όλοι κατάλαβαν ότι ο Βοζνεσένσκι ήταν καταδικασμένος. Μετά από λίγο καιρό συνελήφθη. Κατασχέθηκε και το χειρόγραφο του Βοζνεσένσκι για τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικονομίας. Θεωρημένο από τον Στάλιν, αυτό το έργο δημοσιεύτηκε κάτω από το όνομα του ηγέτη υπό μορφή άρθρου στη "Πράβντα" και υπό μορφή φυλλαδίου. Με τέτοιο τρόπο, έγραφε τα έργα του ο Στάλιν.
Λένε ότι ο Βοζνεσένσκι υποβλήθηκε σε μεσαιωνική θανάτωση. Μέσα στην κοιλιά του έβαλαν έναν αρουραίο, ο οποίος πεινώντας έτρωγε τα εντόσθια του κακομοίρη.

¹ΜιχαήλΧράπτσενκο (γεν. το 1904) - Ρώσος γραμματολόγος, ακαδημαϊκός

Πώς γεννήθηκε το τραγούδι

Το 1948 ένας διάσημος ,Εβραίος ποιητής βρέθηκε μετά από καταγγελία στη φυλακή. Εκεί τον κορόιδευαν και τον κακομεταχειρίζονταν. Πίστευαν ότι στην πραγματικότητα δεν είναι ποιητής, αλλά κερδοσκόπος. Οι εγκληματίες άρχισαν να τον ωθούν στο βυθό, στη ζωή του υποκόσμου της φυλακής και όταν αυτός αντιστάθηκε τον ανάγκασαν να δώσει εξετάσεις: "Αν είσαι ποιητής, να απαγγείλεις τους στίχους σου και εμείς θα αποφασίσουμε το τι είσαι".
Στον γεμάτο από κρατούμενους θάλαμο η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη. Ο ποιητής σε όλη τη ζωή του δεν έγραψε ούτε μια αράδα στα ρωσικά, αλλά να απαγγείλει εβραϊκούς στίχους θα ήταν ανόητο.
Επικράτησε νεκρική σιγή, η ένταση αυξήθηκε. Ήταν προσβεβλημένη και η εθνική και η επαγγελματική τιμή του ποιητή. Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Και ξαφνικά, υπό την πίεση των αμείλικτων περιστάσεων στον ποιητή ήρθαν η ανάβλεψη και η έμπνευση. Με το πρώτο βήμα άρχισε με σιγανή φωνή στο ρυθμό των αργών βημάτων:

Ένα δρομάκι είναι ατέλειωτο, 
Από την θύρα ως το παραθύρι 
Και απ' το παραθύρι ως τη θύρα 
Ο δρόμος της υπόλοιπης ζωής. 
Εγώ πηγαινοέρχομαι αδιάκοπα, 
Και για τη δυστυχία μου εξιστορώ 
Και για τα βάσανα μου θα του πω,
Σ' αυτό το μονοπάτι το θλιβερό.

Στο θάλαμο αντήχησε ένα κύμα θερμότητας. Η σιγή άρχισε να ξεπαγώνει. Ο ποιητής συνέχισε:

Ένα δρομάκι είναι ατέλειωτο,
Δεν είναι ούτε σύντομο και ούτε μακρινό
Τον παραπερπατήσανε πολλοί
Το δρόμο αυτό στενό και σκοτεινό.
Εγώ τον περπατώ αυτή την ώρα
Μακριά κοιτάζω συνεχώς
Και τίποτα δεν βλέπω εμπροστά μου
Μα δεν υπάρχει ούτε γη και ούτε ουρανός.

Ο ποιητής βάδιζε και ο κόσμος είχε παραμερίσει. Και υποχωρούσαν η σκληρότητα και η αγένεια.

Ένα δρομάκι είναι ατέλειωτο,
Από τη θύρα ως το παραθύρι
Και απ' το παραθύρι ως τη θύρα,
Ο δρόμος της υπόλοιπης ζωής.

Ήταν ένας απροσδόκητος και λαμπρός αυτοσχεδιασμός. Οι στίχοι ξεπετάγονταν απ' την καρδιά του. Οι άνθρωποι συνταράχθηκαν βαθιά από το περιεχόμενο της δημιουργίας και από το ότι η γέννηση του ποιήματος έγινε μπροστά στα μάτια τους. Ο κολασμένος έγινε ίνδαλμα της φυλακής. Του συγχωρούσαν τις παραξενιές και τις αλλοκοτιές, τις παράλογες συνήθειες, την ακαταλαβίστικη κουβέντα του για τα καθημερινά θέματα της ζωής. Οι στίχοι του κυκλοφόρησαν, αποχωρίστηκαν από τον δημιουργό τους και έγιναν τραγούδι. Και ποιος τώρα μπορεί να πει: ο ποιητής γέννησε το τραγούδι ή οι άνθρωποι δημιούργησαν τον ποιητή παροτρύνοντας τον κακότυχο άνθρωπο να εκφράσει τον πόνο τους; Μετά απ' αυτήν την περίπτωση ο ποιητής δεν έγραψε τίποτα. Στα ρωσικά δεν μπορούσε και τα εβραϊκά ποιήματα δεν είχαν πια ζήτηση, ανθούσε ο αντισημιτισμός.

Τραγική συνάντηση

Στην αρχή της δεκαετίας του '50 είχε συλληφθεί ο Εβραίος ποιητής Πφέφερ. Εν τω μεταξύ στη Μόσχα ήρθε ο Πωλ Ρόμπσον. Ρώτησε αν είναι αλήθεια ότι ο Πφέφερ βρίσκεται στην φυλακή. Του είπαν ότι ο Πφέφερ είναι ελεύθερος και είναι καλά. Του πρότειναν να συναντηθεί με τον ποιητή. Δύο υπάλληλοι της ασφάλειας έφεραν τον Πφέφερ από την φυλακή στο ξενοδοχείο, έμειναν κάτω και ο κρατούμενος ανέβηκε στο δωμάτιο του Ρόμπσον. Ο τραγουδιστής ρώτησε για τον Πέρετς Μάρκις και για άλλους διάσημους παράγοντες της εβραϊκής κουλτούρας. Ο Πφέφερ είπε ότι είναι όλοι καλά, δείχνοντας στο ταβάνι, δίνοντας να καταλάβει ότι η συζήτηση παρακολουθείται, μετά έφτιαξε με τα δάκτυλα τα σίδερα της φυλακής και έκανε χειρονομία που σήμαινε εκτέλεση.
Ο Ρόμπσον ρώτησε:
- Πως τα περνάς εσύ;
Ισχυριζόμενος ότι όλα πάνε καλά ο ποιητής επανέλαβε τις χειρονομίες. Μετά, σκουπίζοντας τα δάκρυα μιλούσαν για μικροπράγματα.
Ύστερα από μερικές ημέρες στη συναυλία στο Λένινγκραντ, ο Ρόμπσον επιδεικτικά τραγούδησε ένα εβραϊκό τραγούδι αντίστασης, γεννημένο στο γκέτο της Βαρσοβίας. Οι ακροατές το συνόδεψαν με θυελλώδεις επευφημίες.
Όταν ο Ρόμπσον επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, έλεγε ότι οι Πφέφερ, Μάρκις και άλλοι παράγοντες του εβραϊκού πολιτισμού είναι ελεύθεροι. Αργότερα, ο Ρόμπσον εξηγούσε ότι με αυτά τα λόγια ήλπιζε να ωθήσει τον Στάλιν στη σκέψη ότι θα ήταν πιο επικερδές να τους έχει ζωντανούς, παρά νεκρούς. Όμως ο Στάλιν δεν εισάκουσε αυτόν τον υπαινιγμό. Ο Πφέφερ και ο Μάρκις εκτελέστηκαν.
Κατά μια άλλη εκδοχή, ο Ρόμπσον δεν μπορούσε να ξεσκεπάσει τον Στάλιν, γιατί ο γιος του ήταν στη Μόσχα και στην πραγματικότητα ήταν όμηρος.

Η εβραϊκή τύχη

Το 1952, στο αποκορύφωμα της καμπάνιας για την πάταξη του κοσμοπολιτισμού την οποία καθοδηγούσε ο Στάλιν, ο ίδιος δημοσιεύει ένα άρθρο όπου ισχυρίζεται ότι ο αντισημιτισμός είναι στυγερό έγκλημα, και η αντίστοιχη τιμωρία γι' αυτό το έγκλημα πρέπει να είναι ο τουφεκισμός. Ο ηγέτης διατάζει στο Γκοσλιτιζντάτ¹ να δημοσιεύσει εβραϊκό προσευχητάριο στην ιβρίτ. Την πραγματοποίηση αυτής της εντολής αναθέτουν στον Μάρκ Πολιακόφ. Φεύγει για το Λένινγκραντ όπου μαζεύει πέντε εκδότες Εβραίους. Αυτοί με πολλές δυσκολίες τελικά βρήκαν ένα προσευχητάριο του 1913. Το τραγελαφικό είναι ότι κανείς στην ομάδα των έξι μορφωμένων Εβραίων, οι οποίοι από στιγμή σε στιγμή μπορούσαν να κατηγορηθούν ως σιωνιστές, δεν γνωρίζουν καθόλου την ιβρίτ και δεν είναι ικανοί να διαβάσουν ούτε μια λέξη από αυτό το προσευχητάριο. Όμως η διαταγή πρέπει να εκτελεστεί και οι εκδότες παραδίδουν το προσευχητάριο στο τυπογραφείο, για να βγάλουν αντίγραφο. Όταν το βιβλίο είδε το φως της δημοσιότητας, αποδείχθηκε ότι η πρώτη προσευχή ήταν για την υγεία του Ρώσου αυτοκράτορα Νικολάου Β'. Η έκδοση κατασχέθηκε και όσοι είχαν την παραμικρή σχέση με αυτό το γεγονός τιμωρήθηκαν.

¹Γκοσλιτιζντατ - κρατική έκδοση λογοτεχνικών έργων. 

Και αυτό θα περάσει

Όταν πέθανε ο Στάλιν πολλοί έκλαιγαν. Έκλαιγαν ακόμα και αυτοί, που ο μεγάλος ηγέτης τους στέρησε τα παιδιά τους, τουφέκισε τους πατεράδες και τους άνδρες τους, φυλάκισε τις μητέρες και τις αδελφές τους. Με αφορμή αυτό το γεγονός η Άννα Αχμάτοβα¹ είπε: "Η νάρκωση θα περάσει".

¹Άννα Αχμάτοβα (1889-1966) - διάσημη Ρωσίδα ποιήτρια.

Πρόποση προς τιμή του Στάλιν

Στις αρχές της εποχής του Μπρέζνιεφ στην Γεωργία γινόταν μια λογοτεχνική συνδιάσκεψη, ύστερα από την οποία δόθηκε μεγάλη και πλούσια δεξίωση. Το επίσημο γεύμα καθοδηγούσε ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής επί θεμάτων ιδεολογίας. Στην πορεία του γεύματος, ο γραμματέας έκανε πρόποση προς τιμή του Στάλιν, για τα μεγάλα έργα του και τις νίκες του, για το καμάρι του Γεωργιανικού έθνους. Τότε, από τη θέση της σηκώθηκε η Μπέλα Αχμαντούλινα¹, έβγαλε τα παπούτσια της, τα πέταξε στα μούτρα του συμποσιάρχη και ξυπόλυτη έφυγε από την αίθουσα.

¹Μπέλα Αχμαγταύλινα (γεν. 1937) - γνωστή Ρωσίδα ποιήτρια.

Οι τσαγκάρηδες υπό υποψία

Ο Βούλγαρος ποιητής Μποζιντάρ Μποζίλοφ ήταν στην Γεωργία. Επέστρεφε στο ξενοδοχείο μετά από έναν καλό φαγοπότι. Δίπλα στην είσοδο είδε έναν τσαγκάρη, ο οποίος κάρφωνε το φάλτσο του τακουνιού. Σταμάτησε και άρχισε να τον κοιτάζει προσεκτικά.
Οι Γεωργιανοί που συνόδευαν τον ποιητή ρώτησαν με απορία :
- Μποζιντάρ, τι τον θέλεις; Τίποτα το ενδιαφέρον, ένας απλός τσαγκάρης.
Ο Μποζιντάρ απάντησε:
- Ίσως είναι πατέρας ενός καινούργιου Στάλιν.

Τα στερεότυπα του "pick-up"

στερεότυπο - μοντέλο συμπεριφοράς σε συγκεκριμένη περίπτωση.
pick-up - πιάνω γνωριμία, "ψωνίζω", κάνω καμάκι, φλερτάρω.

Το "στερεότυπο"- η φράση με την οποία πλησιάζεις μια κοπέλα (έναν νεαρό), με την οποία θέλεις να γνωριστείς πρέπει να είναι μέσα στα πλαίσια ευπρέπειας, πρωτότυπη και πνευματώδης. Π. χ. η φράση: "Τι κάνει τέτοια κοπέλα σε τέτοιο μέρος" πρέπει να λέγεται: οι λέξεις: "τέτοια κοπέλα" με εμπνευσμένη θερμή φωνή, ενώ οι λέξεις: "τέτοιο μέρος" με απόχρωση ελαφριάς περιφρόνησης.
Ξεπεράστε τα κάτωθι αναφερόμενα και δημιουργήστε δικά σας στερεότυπα, πιο αποτελεσματικά!

Εκείνος:

Στο κλαμπ/μπαρ/καφέ/δρόμο/οπουδήποτε

– Συγνώμη που ενοχλώ, αλλά δεν άντεχα άλλο τις φωνές μέσα μου! Έπρεπε να έρθω να σου μιλήσω.
– …

*   *   *

– Δε μου είπες το όνομά σου.
– Δεν με ρώτησες.
– Εντάξει. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Καλησπέρα. Πώς σας λένε;
– …

*   *   *

– Συγνώμη, να σε ρωτήσω κάτι; Διάβασα κάπου ότι οι κοντές κοπέλες είναι ειλικρινείς, οι ψηλές τι είναι;
– Και οι ψηλές είναι ειλικρινείς, αλλά όχι πάντα;
– Εν τω μεταξύ, νιώθω και λίγο κόμπλεξ που στέκομαι εδώ μαζί σου.
– Κόμπλεξ; Επειδή είμαι ψηλή;
– Ναι, αλλά φαντάζομαι, όταν βγάλεις τα τακούνια γίνεσαι 1.55!
– …

*   *   *

– Συγνώμη που ενοχλώ, αλλά μου είπε η μαμά μου πως αν δεν βρω γυναίκα αυτό το Σαββατοκύριακο, θα με δώσει για υιοθεσία.
– Καλά, εγώ τι φταίω;
– ΟΚ, πόσα λεφτά θέλεις να έρθεις να παριστάνεις τη φίλη μου; Πού ξέρεις, μπορεί να σου αρέσω στο τέλος!

*   *   *

– Ξέρεις τι λένε για τις γυναίκες που πίνουν (κρασί, βότκα, ουίσκι, ούζο, μπίρα….);
– Τι;
– Ότι είναι πολύ σοφιστικέ.

*   *   *

– Αν θέλεις να σου μιλήσω χαμογέλα μου.
Χαμογελάει (99 τοις εκατον).
– Δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Είτε δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου ή όντως θέλεις να σου μιλήσω!

*   *   *

– Στοιχημάτισα με τον φίλο μου δέκα ευρώ για ένα φιλί στο μάγουλό σου. Και εξήντα για ένα φιλί στο στόμα. Θέλεις να τα μοιραστούμε;
– Όχι!
– Καλά αν έχεις πρόβλημα να τα μοιραστούμε, θα τα πάρω όλα εγώ.

*   *   *

– Ενοχλώ;
– Όχι.
– Είμαι ο Νίκος (Πέτρος, Γιώργος…). Τα πάω καλά μέχρι τώρα.

*   *   *

– Εάν βρω το ζώδιο σου με τρεις προσπάθειες, θα με κεράσεις ένα ποτό, εάν όχι, θα σε κεράσω εγώ.
– …

*   *   *

- Είστε κοπέλα του αγαπημένου μου στυλ, ξέρετε γιατί; Γιατί οι τζέντλεμαν προτιμάνε τις ξανθιές (μελαχρινές).
- Αλλά εγώ δεν είμαι ξανθιά (μελαχρινή).
- Αλλά κι εγώ δεν είμαι τζέντλεμαν. 

*   *   *

- Συγνώμη, δεύτερη ημέρα που βρίσκομαι στην πόλη σας. Μήπως μπορείτε να μου πείτε πώς να περάσω από το σπίτι σας.

*   *   *

Κρατώντας στα χέρια ένα στυλό και ατζέντα.
- Συγνώμη για την ενόχληση, συνθέτουμε τον τηλεφωνικό κατάλογο της πόλης (του χωριού). Μήπως μπορείτε να μου πείτε το νούμερό σας.

*   *   *

Δεσποινίς: - Κατεβαίνετε;
Νεαρός: - Θέλετε να μ' αφήσετε μόνο μέσα σ' αυτό το λεωφορείο;

*   *   *

Δεσποινίς: - Κατεβαίνετε;
Νεαρός: - Γιατί; Σας ενδιαφέρει αυτό;

*   *   *

Δεσποινίς: - Κατεβαίνετε;
Νεαρός: - Αν με καλείτε να βγω μαζί σας, τότε κατεβαίνω;

*   *   *

- Δεσποινίς, ελάτε να σας δώσω τη θέση μου, αλλά εσείς θα μου δώσετε το τηλέφωνό σας. 
- Όχι!
- Τότε πέστε το όρθια.

*   *   *

- Συγνώμη, δεσποινίς! Δε φοβάστε αν κάποιος θα σας σταματήσει στην οδό Κολοκοτρώνη (η κάποια άλλη) και θα προσπαθήσει να γνωριστείτε.

*   *   *

- Δεσποινίς, μπορείτε να μαντέψετε, πώς σας λένε;

*   *   *

- Δεσποινίς, για μαντέψτε, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι ζωγράφος, μουσικοσυνθέτης ή σκηνοθέτης; Μπράβο! Σωστά! Μήπως θέλετε να δείτε την ταινία του.

*   *   *

- Συγνώμη, δεσποινίς! Μήπως γνωρίζεται τον καλύτερο τρόπο να ξοδέψω το μισθό μου (την υποτροφία μου).

*   *   *

- Δεσποινίς! ελάτε να βάζουμε στοίχημα για 100 εβρώ, ότι αυτή τη στιγμή θα προσπαθήσω να γνωριστούμε, ενώ εσείς θα μ' απορρίψετε.

*   *   *

- Δεσποινίς! είμαι κοινωνιολόγος και κάνουμε έρευνα, παρακαλώ απαντήστε στις δέκα ερωτήσεις. Το αγαπημένο σας χρώμα; Το αγαπημένο σας λουλούδι; Το αγαπημένο σας ποτό; Το τηλέφωνό σας;

*   *   *

- Συγνώμη δεσποινίς! Αν κάτσω στο πρώτο όχημα θα φτάσω στην Αθήνα; 
Αν στο τελευταίο; 
Αν κάτσω δίπλα σας;

*   *   *

- Συγνώμη! μπορείτε να μου πείτε, πώς να πάω στο Σύνταγμα; (ρωτάτε, όταν βρίσκεστε μπροστά στο Σύνταγμα, με αφελές ύφος)

*   *   *

- Δεσποινίς! είστε τόσο όμορφη, ώστε έχασα τη λαλιά μου και ο αέρας έκλεισε το λαιμό μου. Παρακαλώ, χτυπήστε με στην πλάτη.

*   *   *

- Δεσποινίς! σας γνωρίζω. Στην προηγούμενη ζωή ήσασταν γάτα, ενώ εγώ ήμουν γάτος και κάναμε παρέα.

*   *   *

- Συγνώμη, δεσποινίς! εσείς σίγουρα ξέρετε. Αγόρασα μακαρόνια και δε γνωρίζω πως τα μαγειρεύουν.
Αν ακολουθεί εξήγηση, λέτε:
- Συγνώμη, πειράζει αν θα ζητήσω τις συμβουλές σας και άλλες φορές.

*   *   *

- Συγνώμη, δεσποινίς! τι μέγεθος παπούτσια φοράτε;
- …37.
- Πολύ ωραία! Εγώ, 42. Χάρηκα για τη γνωριμία.

*   *   *

- Συγνώμη, δεσποινίς! Μήπως η μητέρα σας ψάχνει γαμπρό;

*   *   *

- Συγνώμη, δεσποινίς! ξέχασα το δικό μου νούμερο του τηλεφώνου. Μήπως μπορείτε να μου δανείσετε το δικό σου;

*   *   *

- Συγνώμη, μπορείτε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο μας; 
Ωραία! Τι νομίζετε, ότι πρέπει να πει ένας συμπαθητικός νεαρός σε μια όμορφη κοπέλα κατά τη γνωριμία τους στον δρόμο, για να μην απορριφθεί;

*   *   *

- Συγνώμη, δεσποινίς! μπορείτε να μου πείτε πώς να προχωρήσω προς το Πύργο του Άιφελ.

*   *   *

- Συγνώμη, δεσποινίς! μπορείτε να κρατήσετε για δύο λεπτά αυτό το κουτάκι;
- Ναι, βεβαίως.
- Παρακαλώ, προσέξτε το.
- Τι έχει μέσα;
- Ποντίκι.(καλύτερα να είναι "ποντίκι" απ' τον υπολογιστή, σε περίπτωση που η κοπέλα χάνει τις αισθήσεις της)

*   *   *

Πλησιάζετε πολύ κοντά μια κοπέλα. Περιμένετε δυο-τρία λεπτά με ύφος ανθρώπου που σκέφτεται κάτι δικό του. Μετά αιφνιδιάζετε την καημένη κοπέλα με αφελή ερώτηση:
- Συγνώμη, μήπως σας πειράζει που σιωπώ.

*   *   *

- Δεσποινίς! μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε; Εδώ στο σταυρόλεξο έχει μια δύσκολη ερώτηση. Λέξη από εφτά γράμματα. Δηλαδή, αυτό που λέει μια κοπέλα κατά την προσπάθεια ενός νεαρού να γνωριστούν.
- Ξεκόλλα. 
- Ακριβώς, ταιριάζει! Συγνώμη, το όνομά σας;

*   *   *

Φθάνετε, προσπερνάτε μια κοπέλα και λέτε:
- Δεσποινίς, το πιο όμορφο μέρος σας λερώθηκε.
Ενδιαφέρον έχει η αντίδραση της κοπέλας για το ποιο είναι εκείνο το μέρος το οποίο η κοπέλα θεωρεί πιο όμορφο;

*   *   *

- Δεσποινίς, μήπως έχετε κάποιο νήμα;
Ενενήντα τοις εκατό θα ρωτήσουν:
- Γιατί το θέλετε;
- Για να κάνουμε ένα δεσμό.

*   *   *

- Συγνώμη, δεσποινίς! Κι εσείς πετάτε με αυτή την πτήση;

 *   *   *

- Δεσποινίς, μου λέτε σας παρακαλώ ένα νούμερο από το ένα ως το εννέα.
- Επτά, απαντάει εκείνη.
- Συγχαρητήρια, δεσποινίς, κερδίσατε το μεγάλο δώρο: δείπνο μαζί μου, απόψε στις επτά στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης!

 *   *   *

- Δεσποινίς! Θα ήθελα να γνωριστούμε. Θα μου πείτε το όνομά σας.
- Όχι!
- Σας παρακαλώ! Δώστε μου τουλάχιστον το τηλέφωνό σας. Τι τηλέφωνο έχετε;
- Νόκια.
- Όχι, τι νούμερο είναι;
- Ελληνικό.
- Όχι, τι αριθμό έχετε;
- Δεκαψήφιο.
- Τα ψηφία! Τι ψηφία είναι;
- Αραβικά.*

 *   *   *

Δεσποινίς! Είστε τόσο εκθαμβωτικά όμορφη, ώστε πρέπει να κυκλοφορείτε με τη μάσκα του συγκολλητή.

 *   *   *

Εκείνη:

- Νεαρέ! Συγνώμη, ακουμπήσατε με την πλάτη σας κάτι βρώμικο μες στο λεωφορείο. Ελάτε να καθαρίσω το μπουφάν σας. Τώρα είστε ένταξη, μπορείτε να γνωριστείτε και με μια κοπέλα. 

*   *   *

Μπροστά στον νεαρό που προκάλεσε το ενδιαφέρων σας, απ' τα χέρια σας,-σάμπως τυχαία- πέφτει ο χαρτοφύλακας με διάφορα χαρτιά. Ογδόντα τοις εκατό, ότι θα τσιμπήσει το "ψαράκι". Μαζεύοντας τα χαρτιά θα συναντηθούν τα βλέμματά σας και θα χαμογελάσετε ο ένας στον άλλον. Μετά όλα εξαρτώνται από την τύχη…

*   *   *

Στον πάρκο, με ένα σκέτο λουρί στο χέρι πλησιάζετε τον νεαρό που προκάλεσε το ενδιαφέρον σας. Με θλιμμένη και πονεμένη φωνή τον ρωτάτε, μήπως είδε ένα άσπρο μικρό σκυλάκι με το οποίο ζήτησε να βγάλετε βόλτα η καρδιακή θεία σας, στο σπίτι της οποίας μένετε τώρα . 
 Εσείς βεβαίως δε θα βρείτε το σκυλάκι, όμως η αναζήτησή του, θα σας βοηθήσει να γνωριστείτε. 

*   *   *

Αν έχετε αυτοκίνητο, τότε η γνωριμία για σας δεν είναι πρόβλημα, είναι προβληματάκι. Αυτό που χρειάζεστε είναι να σταματήσετε στην άκρη του δρόμο με αυτοκίνητο που "δεν παίρνει μπρος". Ν' ανοίξετε το καπό, και να κοιτάτε με απελπισία και απορία τον κινητήρα. Οι άνδρες με τις προτάσεις τους για βοήθεια θα είναι αρκετοί, και το δύσκολο τελικά είναι να διαλέξετε τον καταλληλότερο…

*   *   * 

Για ν’ απαλλαχθείτε από έναν φορτικό νεαρό που σας κολλάει στον δρόμο. Στην ερώτηση:
– Τι κάνετε σήμερα το απόγευμα; Να απαντάτε:
– Στις πέντε έχω ραντεβού με τον αφροδισιολόγο και μετά είμαι ελεύθερη!

*   *   * 

Πώς να κόβεις την όρεξη κάποιου μάγκα-γυναικοκατακτητή.


– Νομίζω κορίτσι μου, πως είχαμε συναντηθεί κάποτε;
– Μάλιστα, εγώ δουλεύω αφροδισιολόγος.

– Είμαι σίγουρος πως κάπου σας είδα.
– Ναι, γι’ αυτό τώρα δεν πάω εκεί.

– Αυτή η θέση είναι άδεια;
– Ναι, και η δική μου θα είναι άδεια, αν θα καθίσετε δίπλα μου.

– Θα σε πάρω τηλέφωνο, πιο είναι το νούμερο;
– Ψάξε το μες στο τηλεφωνικό κατάλογο.
– Μα, δεν ξέρω το επώνυμό σου.
– Και το επώνυμό μου εκεί υπάρχει.

– Ποιο είναι το ζώδιο σου;
– Μην παρκάρεις.
– Μην κάνεις τη δύσκολη, αφού και οι δυο ήρθαμε εδώ για ένα πράγμα.
– Ακριβώς. Έλα να ψαρέψουμε δυο γομενάκια. 

– Εγώ ξέρω πώς να είμαι ευχάριστος.
– Τότε εξαφανίσου.

– Θέλω να με δεχθείς σαν δώρο.
– Δε δέχομαι φτηνά δώρα.

– Αν σε έβλεπα γυμνή θα πέθαινα απ’ τη χαρά μου.
– Όμως εγώ αν σε έβλεπα γυμνό θα πέθαινα απ’ το γέλιο.

Πώς να ανακαλύψεις τον ένοχο

Ο ηγέτης μιας αφρικάνικης φυλής ήξερε ότι όταν ο άνθρωπος ταράζεται τότε τρέμουν τα χέρια του. Έτσι στους πέντε ύποπτες για βιασμό έβαλαν στο χέρι τους από δυο πολύ εύθραυστα αυγά ενός πουλιού, κι όταν εμφανίστηκε η κοπέλα-θύμα, το χέρι ενός νεαρού σφίχτηκε απ' τον φόβο και το υγρό του αυγού χύθηκε κάτω.*

*   *   *

Παλιά στην Κίνα και στην Ινδία στον ύποπτο για έγκλημα έδιναν να μασάει αλεύρι από ρύζι και μετά τον υποχρέωναν να το φτύσει. Αν το έκανε χωρίς δυσκολία τον θεωρούσαν αθώο. Η διαδικασία έδειχνε στους δικαστές ότι το στόμα του δεν είναι ξυρό, άρα δεν είναι αναστατωμένος.*

*   *   *

Η βεδουίνοι της Αραβίας για να ξεσκεπάσουν τον ύποπτο για έγκλημα τον ανάγκαζαν να γλύψει το πυρακτωμένο σίδερο. Αν στο στόμα υπάρχει σάλιο, δηλαδή ο άνθρωπος δεν είναι ταραγμένος, τότε δε θα υπάρχει έγκαυμα.*

 άνω