Multa paucis

μύθοι, παραβολές και αλληγορίες (συνέχεια 3)

 Παραβολές-διαλογισμοί του Έντονη ντε Μέλο (Anthony de Mello)

 Τι κρύβεται πίσω από την τεράστια επιτυχία των βιβλίων του Έντονη ντε Μέλο; 
Με δυο λόγια: είναι το μεγάλο ενδιαφέρον για την πνευματικότητα σ’ όλο τον κόσμο. Τώρα δεν μπορεί κανείς να δελεάσει τους ανθρώπους με έτοιμες συνταγές ή με θρησκευτικά δόγματα. Αυτοί οι πολύ περπατημένοι δρόμοι δεν κατάφεραν να φέρουν στους ανθρώπους πνευματικότητα.
Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να καταλάβει τι είναι αυτό που βασανίζει την ψυχή του, τι εμποδίζει στην πνευματική πρόοδο. Θέλει ξανά να αποκαλύπτει τον Θεό, απορρίπτοντας όλα αυτά που αιώνες ταυτίζονταν με το όνομα του Θεού: αφύσικοι νόμοι, δόγματα, έθιμα, λόγια αποκομμένα από την πραγματικότητα και επιβαλλόμενα από την Εξουσία και Εμπόριο.
Δεν πρέπει να σκέφτεστε πως οι παραβολές και τα ανέκδοτα αφορούν άλλους (μαθητές, ιερείς, γείτονες, εκκλησία κ. α.). Αφορούν όλους εμάς. Εάν νομίζεται διαφορετικά μόνο  τον εαυτό σας θα βλάψετε. 

Είναι πολύ παράξενο πως ο Έλληνας πολίτης δεν γνωρίζει ούτε ένα απ' τα δέκα βιβλία του ιερέα της καθολικής εκκλησίας Έντονη ντε Μέλο. 
"Επίτευγμα" της ορθόδοξης εκκλησίας; 
Ή "κατόρθωμα" των Ελλήνων εκδοτών;
Δε γνωρίζω. Εγώ γνωρίζω μόνο την απόλαυση που ένιωσα μεταφράζοντας τις καταπληκτικές παραβολές του Έντονη ντε Μέλο. Με χαρά μοιράζομαι αυτήν τη απόλαυση μαζί σου...

Αποσπάσματα* 
από τα βιβλία του Έντονη ντε Μέλο:

Ένα λεπτό ανοησίας (One Minite Nonsense)
Ένα λεπτό σοφίας (One Minute Wisdom)
Όταν ο Θεός γελάει 
Η προσευχή του βατράχου (The Prayer of the Frog)
Γιατί κελαηδάει το πουλί; (The Song of the Bird),
Ελευθερία και αγάπη (Call To Love)

Να φας μόνος σου το φρούτο σου
Μια φορά ένας μαθητής παραπονέθηκε:
– Δάσκαλε, λες πολλές ιστορίες, αλλά ποτέ δεν μας ανοίγεις το νόημά τους.
– Τι θα έλεγες αν σου πρότειναν κάποιο φρούτο το οποίο πριν το μασήσανε.

Το ποντίκι και ο ελέφαντας
Ο ελέφαντας μπήκε στη λίμνη και απολάμβανε το νερό. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα ποντίκι που απαιτούσε απ’ τον ελέφαντα να βγει από τη λίμνη.
– Δε θέλω, απάντησε ο ελέφαντας.
– Επαναλαμβάνω! Να βγεις αμέσως, επέμενε το ποντίκι.
– Γιατί, απορούσε ο ελέφαντας.
– Θα σου πω όταν θα βγεις.
Τελικά ο ελέφαντας βγήκε από τη λίμνη:
– Τι έγινε; Τι θέλεις;
– Ήθελα να δω, μήπως εσύ φόρεσες το μαγιό μου.

Περισσότερο στον ελέφαντα θα ταιριάζει το μαγιό του ποντικιού, παρά στον Θεό οι δικές μας αντιλήψεις για Εκείνων.

Το περιστέρι του βασιλιά
Ο βασιλιάς διόρισε τον Χοτζά Νασρεντίν πρωθυπουργό. Μια φορά, κάνοντας περίπατο στο μέγαρο του βασιλιά ο Νασρεντίν είδε το γεράκι του βασιλιά. Ποτέ πριν δεν έτυχε να δει τέτοιο παράξενο περιστέρι, γι’ αυτό έφερε το ψαλίδι και έκοψε τα νύχια, το ράμφος και τα φτερά του γερακιού.
– Τώρα είσαι μια χαρά περιστέρι, είπε με ικανοποίηση ο Νασρεντίν, φαίνεται πως δε σε είχε φροντίσει κανένας.

Εάν δεν είσαι σαν τους άλλους, αυτό σημαίνει πως έχεις κάποιο πρόβλημα.

Επαγρύπνηση
Ο μαθητής ζεν για να μπορεί να κάνει μαθήματα στους άλλου πρέπει να μείνει με τον Δάσκαλο δέκα χρόνια.
Ο Τένο ολοκλήρωσε την διδασκαλία του και έφτασε στο βαθμό Δασκάλου. 
Μια φορά επισκέφθηκε τον Δάσκαλο Ναν Ιν, ήταν μια βροχερή ημέρα και ο Τένο φόρεσε τα ξύλινα παπούτσια του και πήρε μαζί του την ομπρέλα.
Όταν μπήκε στο σπίτι του Δασκάλου εκείνος τον χαιρέτησε και μετά ρώτησε:
– Άφησες τα παπούτσια και την ομπρέλα στο εξώστεγο, έτσι; Για πες μου άφησες την ομπρέλα αριστερά ή δεξιά από τα παπούτσια.
Ο Τένο συγχύστηκε, δεν μπορούσε να απαντήσει. Κατάλαβε πως δρούσε ακατανόητα. Έτσι αποφάσισε να μείνει με τον Δάσκαλο Ναν Ιν για ακόμη δέκα χρόνια μαθαίνοντας την τέχνη Συνεχείς Κατανόησης.

Μόνο εκείνος που ποτέ δεν χάνει την κατανόηση, δηλαδή εκείνος που πάντα είναι παρών, μόνο αυτός γίνεται Δάσκαλος.

Η αγιοσύνη της παρούσας στιγμής
Μια φορά τον Βούδα ρωτήσανε:
– Τι κάνει τον άνθρωπο άγιο; 
Ο Βούδας απάντησε:
– Εκείνος που είναι ικανός να κατανοήσει και να μείνει μέσα στην πιο μικρή στιγμή του χρόνου είναι άγιος.
Έναν στρατιώτη αιχμαλώτισαν και μετά τον βάλανε στην φυλακή. Τη νύχτα δε μπορούσε να κλείσει μάτι, γιατί φοβόταν πως το πρωί θα τον βασανίζουν. Κάποια στιγμή θυμήθηκε τα λόγια του Δάσκαλού του: «Δεν υπάρχει αύριο. Η μοναδική πραγματικότητα είναι το παρών». Κατανοώντας αυτό ο στρατιώτης κοιμήθηκε.

Ο άνθρωπος που ξέρει να απελευθερωθεί από τη μέγγενη του μέλλον, είναι σαν αετός στον ουρανό ή σαν λουλούδι στο λιβάδι, καμία στενοχώρια για την αυριανή μέρα. Πλήρεις βύθιση στο παρόν. Αυτό είναι αγιοσύνή

Οι καμπάνες της θάλασσας
Κάποτε σ’ ένα μικρό νησί έχτισαν ένα μεγάλο ναό με χίλιες καμπάνες. Οι καμπάνες μικρές και μεγάλες ήταν φτιαγμένα από τους καλύτερους μαστόρους του κόσμου. Όταν φυσούσε δυνατός αέρας το κουδούνισμα των καμπάνων ενώνονταν σε μια συμφωνία που προκαλούσε το θαυμασμό την καρδιά κάθε ανθρώπου.
Πέρασαν αιώνες και το νησί σιγά σιγά βυθίστηκε στων ωκεανό. Μαζί του κάτω από το νερό εξαφανίστηκαν και οι καμπάνες. 
Ο μύθος έλεγε πως οι καμπάνες συνεχίζουν να κουδουνίζουν και μερικοί άνθρωποι μπορούν να τις ακούσουν. Ένας νεαρός αναζητητής εμπνευσμένος από τον μύθο πήγε στην άλλη άκρη της γης για ν’ ακούσει αυτό το κουδούνισμα. Μέρα-νύχτα καθόταν στην ακτή του ωκεανού κοιτάζοντας εκεί που βρισκόταν το βυθισμένο νησί και με έντονη διάθεση προσπαθούσε ν’ ακούσει…., αλλά άκουε μόνο το πάφλασμα των κυμάτων.
Αυτό συνεχιζόταν για πολλές βδομάδες. Κάθε φορά όταν τον κυρίευε η απελπισία πήγαινε στο διπλανό χωριό για ν’ ακούσει τους γέροντες του χωριού που με ευλάβεια μιλούσαν για τον μυστηριώδη μύθο. Μέσα στην καρδιά του ξανά αναφλεγόταν η ελπίδα….. για να σβήνει μετά από μερικές άκαρπες βδομάδες ν’ ακούσει το μυστήριο κουδούνισμα.
Τελικά ο νεαρός αποφάσισε να φύγει. Ίσως δεν είναι η μοίρα του ν’ ακούσει…, ίσως είναι απλά ένας όμορφος μύθος. Την τελευταία μέρα πήγε στην ακτή για να αποχαιρετίσει τον ωκεανό, τον ουρανό, τον άνεμο, τα φοινικόδεντρα. Ξάπλωσε πάνω στην άμμο και για πρώτη φορά αφουγκράστηκε το σπάσιμο των κυμάτων. Σε λίγο οι ήχοι του ωκεανού τόσο τον απορρόφησαν ώστε δεν μπορούσε να αντιληφθεί τον εαυτό του, διαλύθηκε μέσα στη βαθιά σιωπή του ωκεανού. 
Και ξαφνικά μέσα σ’ αυτήν τη σιγή άκουσε καμπάνα: ένα απαλό κουδούνισμα μιας μικρής καμπάνας, μετά άκουσε μια άλλη, μετά ακόμη μια άλλη, και άλλη, και άλλη…. ως που οι μουσική χιλίων καμπάνων δεν έγινε μια μουσική συμφωνία γεμάτη αρμονία που γέμισε την καρδιά του νεαρού με ανυπέρβλητο θαυμασμό.

Θέλετε ν’ ακούσετε το κουδούνισμα των καμπάνων; Απλά ακούστε των ωκεανό.
Θέλετε να δείτε τον Θεό; Απλά κοιτάξτε την φύση γύρο σας.

Ετικέτα 
Η ζωή είναι άκρατος οίνος. Όλοι διαβάζουν την ετικέτα πάνω στο μπουκάλι. Λίγοι δοκιμάζουν τη γεύση του οίνου.

Μια φορά ο Βούδας έδειξε το λουλούδι και ζήτησε απ’ τους μαθητές του να πουν για το λουλούδι. Ένας απ’ τους μαθητές έκανε μια διάλεξη για λουλούδι. Ο άλλος απήγγειλε για το λουλούδι ένα ποίημα. Ο τρίτος διηγήθηκε μια παραβολή. Ξεπέρασαν ο ένας τον άλλων στην βαθύτητα του νοήματος και στην πολυμάθεια.
Όμως, στην ουσία διάβαζαν ετικέτες.
Ο Μαχακασιάπα μόνο χαμογέλασε και δεν είπε ούτε μια λέξη. Ήταν ο μόνος που είδε το λουλούδι.

Όλοι μας χάνουμε την ενέργειά μας για να διαβάζουμε ετικέτες.

Πως είναι ο Θεός
Ο μύστης επέστρεψε από την έρημο.
Οι άνθρωποι τον παρακαλούσαν:
– Πες μας, πως είναι ο Θεός;
Όμως πώς μπορεί ένας άνθρωπος να πει για αυτά που ένιωθε η καρδιά του; Είναι δυνατόν να περιγράφεις τον Θεό; Οι άνθρωποι ήταν επίμονοι και τελικά τους έδωσε κάποια περιγραφή κατά προσέγγισιν και ανακριβή με την ελπίδα πως κάποιος θα θέλει να πάει στην έρημο και να τα επιβιώσει μόνος του.
Οι άνθρωποι καταπιάστηκαν με τα λόγια του. 
Τα μετέτρεψαν σε μυστική αγία γραφή. 
Τα επέβαλλαν στους άλλους ως ιερή πίστη. 
Έκαναν μεγάλες θυσίες κηρύσσοντάς τα σε μακρινούς τόπους.
Μερικοί ακόμη και έδωσαν τη ζωή τους για αυτά τα λόγια.

Είναι γνωστό πως ο Βούδας πάντα αρνιόταν να μιλήσει για τον Θεό.
Ο Μύστης ένιωθε θλίψη. Καλύτερα να μην έλεγε τίποτα.

Ο διάβολος και ο φίλος του
Ο διάβολος βγήκε να κάνει περίπατο με τον φίλο του. Είδανε έναν άνθρωπος που υποκλίθηκε και κάτι σήκωσε από τη γη.
– Τι βρήκε αυτός ο άνθρωπος; ρώτησε ο φίλος.
– Ένα κομματάκι Αλήθειας, απάντησε ο διάβολος.
– Μα αυτό δεν σε ενοχλεί; ρώτησε ο φίλος.
– Όχι, απάντησε ο διάβολος, αυτός θα κάνει απ’ αυτό κάποια θρησκεία.

Η θρησκευτική πίστη είναι μόνο οδοδείκτης στον δρόμο προς την Αλήθεια. Όταν ο άνθρωπος γαντζώνει πάνω σ’ ένα οδοδείκτη αυτός δεν πρόκειται να ψάχνει την Αλήθεια, αυτός έχει την πεποίθηση πως την βρήκε.

Φυλαχτό
Η μητέρα δεν κατάφερνε να πείσει τον γιο της να επιστρέψει στο σπίτι πριν να σκοτεινιάσει. Γι’ αυτό του είπε πως τη νύχτα στον δρόμο προς το σπίτι τους μερικές φορές εμφανίζονται βρικόλακες. 
Ο γιος της μεγάλωσε αλλά άρχισε να φοβάται τους βρικόλακες σε τέτοιο βαθμό, ώστε αρνιόταν να βγει έξω τα βράδια. Τότε η μητέρα του του έδωσε ένα φυλαχτό και του εξήγησε πως θα τον υπερασπίσει.

Η κακή θρησκεία του έδωσε πίστη στο φυλαχτό.
Η καλή θρησκεία λέει πως δεν υπάρχουν βρικόλακες.

Η όραση και το πρόσωπο
Ένας άνθρωπος άρχισε να χάνει την όρασή του. Πάλεψε σκληρά για να νικήσει την αρρώστιά του με όλους τους γνωστούς τρόπους. Όταν κατάλαβε πως τα φάρμακα και η γιατροί είναι ανίκανοι να τον βοηθήσουν άρχισε να αντιμετωπίζει την τυφλότητα με βοήθεια των αισθημάτων. Ήταν πολύ δύσκολο να πεις τον εαυτό σου «Αγάπα την τυφλότητά σου».
Στην αρχή του φαινόταν πως βρίσκεται σε αδιέξοδο. Όταν άρχισε να μιλήσει με το σκοτάδι του τα λόγια του ήταν πικρά, αλλά εκείνος συνέχισε, μέχρι που στην θέση της πίκρας ήρθαν η ταπεινοφροσύνη, η υπομονή, υποταγή στη μοίρα, και μια φορά με έκπληξη αποκάλυψε πως ήρθαν η φιλία και η αγάπη. Μετά από μερικές μέρες ήρθε η στιγμή όταν αγκάλιασε την τυφλότητά του και είπε: «Σ’ αγαπώ». Αυτή την ημέρα στον πρόσωπό του ξαναεμφανίστηκε το χαμόγελο.

Βεβαίως, την όρασή του έχασε για πάντα, αλλά τι όμορφο που έγινε το πρόσωπό του!

Μην αλλάξεις!
Συνήθως ήμουν νευρικός. Ήμουν στενοχωρημένος, σκυθρωπός και πολύ εγωιστής. Συνέχεια οι γύρω μου έλεγαν πως πρέπει ν’ αλλάξω.
Εγώ και εναντιωνόμουν και συμφωνούσα με όλους και ήθελα πολλές φορές ν’ αλλάξω, αλλά δεν μπορούσα να τα καταφέρω.
Ένιωθα μεγάλη πίκρα γιατί και ο καλύτερος φίλος μου ήταν μαζί με άλλους και επέμενε πως πρέπει να αλλάξω. 
Αλλά μια φορά μου είπε: «Μην αλλάξεις. Εγώ σε αγαπώ έτσι όπως είσαι». Αυτά τα λόγια του ακούγονταν σαν μια ωραία μουσική. Εγώ χαλάρωσα. Επέστρεψαν οι μικρές και μεγάλες χαρές…και ξαφνικά εγώ άλλαξα!

Είμαι σίγουρος πως δε θα μπορούσα ν’ αλλάξω εάν δε θα βρισκόταν αυτός που θα με έλεγε πως μ’ αγαπάει έτσι όπως είμαι. 
Ελπίζω πως Εσύ μ’ αγαπάς με τέτοια αγάπη Κύριε!

Ραβδωτοί άνθρωποι
Ο Δάσκαλος ρώτησε τους μαθητές: 
– Εάν όλοι οι καλοί άνθρωποι ήταν άσπρη και όλοι οι κακοί μαύροι, τι χρώμα θα διαλέγατε εσείς;
Σηκώθηκε η Μαρία και είπε:
– Εγώ θα ήμουν ραβδωτή.

Το διαμάντι 
Ένας αναζητητής το βράδυ ήρθε στην άκρη του χωριού και ήθελε να κοιμηθεί κάτω από ένα δέντρο. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας χωριάτης και φώναξε:
– Την πέτρα! Δώσε μου την πολύτιμη πέτρα!
– Ποια πέτρα; δεν κατάλαβε ο αναζητητής.
– Χθες τη νύχτα είδα όνειρο όπου ήρθε ο Σίβα και μου είπε για να ‘ρθω στην άκρη του χωριού και ο αναζητητής θα μου δώσει μια πέτρα που θα με κάνει πλούσιο για όλη μου τη ζωή.
Ο αναζητητής άνοιξε τη σακούλα του και έβγαλε από μέσα μια πέτρα.
– Ίσως ο Σίβα εννοούσε αυτό το διαμάντι, είπε ο αναζητητής, το βρήκα χθες το βράδυ μέσα στο δάσος. Παρ’ το, είναι δικό σου.
Ο χωριάτης με περιέργεια κοιτούσε μια την πέτρα, μια τον αναζητητή. Κρατούσε στα χέρια του το μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου! Είναι πλούσιος και ευτυχισμένος!
Στο σπίτι ο χωριάτης όλη τη νύχτα προσπαθούσε να κοιμηθεί, αλλά δε μπόρεσε. Το πρωί πήγε και ξύπνησε τον αναζητητή και του είπε:
– Πάρε το διαμάντι και δώσε μου αυτό το πλούτο που έχεις μέσα σου και χάρη στο οποίο με τέτοια ευκολία αποχωρίστηκες απο το διαμάντι.

Το ινδοκάρυδο
Η μαϊμού έριξε πάνω από την κοκκοφοίνικα την καρύδα στο κεφάλι ενός σούφι.
Εκείνος σήκωσε την καρύδα, ήπιε το γάλα της, έφαγε την εδώδιμη ψίχα, και από το καρυδότσουφλο έκανε δυο φλιτζάνια.

Ευχαριστώ για την κριτική! 
Έτσι πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε.

Ο Δάσκαλος είπε:
– Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν πως τα προβλήματα λύνονται με προσπάθειες. Αυτοί η άνθρωποι απλά απασχολούν τον εαυτό τους και τους άλλους με μάταιες κινήσεις.
Τα προβλήματα λύνονται μόνο με την κατανόηση. Εκεί που υπάρχει κατανόηση δενυπάρχει πρόβλημα.

Αιώνια ζωή
– Πώς μπορώ να φτάσω στην Αιώνια Ζωή;
– Αυτή η ζωή που ζούμε είναι Αιώνια. Να είσαι πάντα παρόν.
– Μήπως αυτή τη στιγμή δεν είμαι παρόν;
– Δεν είσαι.
– Γιατί;
– Γιατί δεν ελευθερώθηκες από το παρελθόν.
– Και γιατί πρέπει να απαλλαχθώ από το παρελθόν; Δεν ήταν και τόσο άσχημο.
– Το παρελθόν πρέπει να το ξεχάσεις όχι γιατί είναι άσχημο, αλλά γιατί είναι νεκρό!

Όρκος
Ο άνθρωπος τον οποίον απάτησε η αγαπημένη του παραπονέθηκε στο Δάσκαλο:
– Έτσι κάηκα, ώστε δεν πρόκειται να ξαναγαπήσω ποτέ.
Κι ο δάσκαλος του απαντά.
– Είσαι σαν κι αυτόν που μια φορά κάθισε τυχαία πάνω σε πυρωμένη πλάκα και ορκίστηκε πως δε θα ξανακαθίσει ποτέ.

Πλούτος
– Πώς η πνευματικότητα μπορεί να βοηθήσει έναν κοσμικό άνθρωπο σαν εμένα; ρώτησε τον Δάσκαλο ένας επιχειρηματίας.
– Θα σε βοηθήσει να γίνεις πιο πλούσιος.
– Με πιο τρόπο;
– Θα σου μάθει να επιθυμείς λιγότερα.

Απάρνηση
– Ποιες αρετές ξεχωρίζουν το Φωτισμένο άνθρωπο;
– Φωτισμένος είναι εκείνος που ζει μέσα στην κοινωνία και δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, προχωράει στο απάτητο μονοπάτι, δέχεται τον κόσμο όπως είναι, δε λυπάται για το παρελθόν, δε στενοχωριέται για το μέλλον, απομακρύνεται όταν τον σπρώχνουν, δεν αντιστέκεται όταν τον τραβούν, εκείνος που μοιάζει με τη θύελλα, με το πούπουλο που πετάει παντού, εκείνος που αγαπάει το καθετί, όπως η γη και ο ουρανός αγαπάνε τα πάντα.

Προφητεία
– Θέλω να γίνω δάσκαλος της Αλήθειας.
– Και είσαι έτοιμος να ανέχεσαι τις κοροϊδίες, την απομόνωση και την πείνα μέχρι να γίνεις σαράντα πέντε ετών;
– Ναι, είμαι. Αλλά πες μου τι θα συμβεί μετά από αυτήν την ηλικία.
– Απλά θα το συνηθίσεις.

Φυλακή
– Βλέπω πως είσαι υπερήφανος για την διάνοιά σου, είπε ο Δάσκαλος στον μαθητή, μοιάζεις με τον φυλακισμένο που είναι υπερήφανος που έχει μεγάλο κελί.

Αναζήτηση
Στον μαθητή που συνέχεια κριτίκαρε όλους ο Δάσκαλος είπε:
– Εάν αναζητάς την τελειότητα πρέπει ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου και όχι τους άλλους. Ορθότερα να φοράς παντόφλες, παρά να καλύψεις με χαλί όλη τη γη

Δρόμος
– Είναι δύσκολος ο Δρόμος προς την φώτιση;
– Δεν είναι ούτε δύσκολος, ούτε εύκολος.
– Γιατί;
– Γιατί δεν υπάρχει δρόμος.
– Και πώς τότε μπορεί κανείς να φτάσει στον στόχο;
– Δεν υπάρχει ανάγκη να πας πουθενά. Είναι δρόμος χωρίς απόσταση. Σταμάτα! και θα φτάσεις στον στόχο.

Φανάρι
Ένας μαθητής ενοχλούσε τον Δάσκαλο με τις αμέτρητες ερωτήσεις του.
Ο Δάσκαλος του είπε:
– Μες στην καρδιά σου θα βρεις όλες τις απαντήσεις και μόνο εσύ ξέρεις πώς να τις βρεις.
Και μετά συμπλήρωσε:
– Ο δρόμος σου προς την αλήθεια δε μπορεί να φωτιστεί από κάποιον άλλον. Εσύ θέλεις να δανειστείς το δικό μου φανάρι. Εγώ όμως θέλω να σου μάθω πώς να φτιάξεις δικό σου.

Οπτική γωνιά
Ο Δάσκαλος πάντα ήταν εύθυμος. Οι μαθητές με περιέργεια ρωτούσαν αν γνωρίζει την κατάθλιψη.
Γνωρίζει.
Συνέχιζαν να ρωτάνε αν είναι αλήθεια πως πάντα είναι μακάριος.
Είναι.
Με ανυπομονησία ήθελαν να μάθουν ποιο είναι το μυστικό.
– Το μυστικό είναι, ότι ο άνθρωπος αν είναι καλά ή άσχημα το αποφασίζει μόνος του. 

Εξορία
Τον Δάσκαλο έδιωξαν από την χώρα, γιατί η διδασκαλία του προκάλεσε δυσαρέσκεια στους κρατούντες.
Οι μαθητές τον ρώτησαν αν πεθύμησε την πατρίδα του. Ο Δάσκαλος απάντησε:
– Όχι.
– Όμως ο άνθρωπος συνήθως μελαγχολεί για το πατρικό του σπίτι.
– Όταν ανακαλύψεις πως το σπίτι σου είναι όλοι η γη, τότε δε θα νιώσεις εξορισμένος.

Τζάμπα άνεμος
Επισκέφθηκε το Δάσκαλο ένας επιστήμονας-ιστορικός. Ήθελε να προκαλέσει λογομαχία.
– Μήπως με τις προσπάθειές μας δεν επηρεάζουμε την πορεία της ιστορίας; ρώτησε εκείνος.
– Βεβαίως επηρεάζουμε, απάντησε ο Δάσκαλος.
– Ή μήπως με τον κόπο μας δεν αλλάξαμε τον γύρο κόσμο μας;
– Αναμφίβολα αλλάξαμε.
– Τότε γιατί διδάσκεις πως οι προσπάθειες του ανθρώπου δεν αξίζουν τίποτα;
– Γιατί, είτε υπάρχει άνεμος είτε όχι, τα φύλλα έτσι και αλλιώς θα πέσουν από το δέντρο.

Μόνος μέσα στη σιγή
Μεταξύ των μαθητών άναψε η λογομαχία για τα αίτια των ανθρώπινων βασάνων.
Μερικοί έλεγαν πως η αιτία είναι ο εγωισμός. Οι άλλοι θεωρούσαν πως φταίει η έλλειψη γνώσεων. Οι τρίτοι έλεγαν ότι ο άνθρωπος υποφέρει γιατί δεν είναι ικανός να ξεχωρίζει το ψέμα απ’ την αλήθεια.
Στο τέλος πήγαν στον Δάσκαλο ο οποίος είπε:
– Ο άνθρωπος υποφέρει γιατί δεν έμαθε να μείνει μόνος μέσα στη σιγή.

Δεν πρόκειται
Ένας χρηματιστής έχασε όλα τα λεφτά του. Απαρηγόρητος ήρθε στο μοναστήρι αναζητώντας ψυχική γαλήνη, αλλά ήταν πολύ στενοχωρημένος για να συγκεντρωθεί στον διαλογισμό και σε λίγο έφυγε.
Ο Δάσκαλος σχολίασε:
– Εκείνος που κοιμάται στο πάτωμα δεν πρόκειται να πέσει από το κρεβάτι.

Η πληρότητα της ζωής
Καθώς μιλούσε ο Δάσκαλος με τους μαθητές του για τη Ζωή, τους διηγήθηκε μια ιστορία που είχε συμβεί στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το αεροπλάνο πετούσε από την Κίνα στη Βιρμανία. Μετέφερε τους εργάτες που θα έφτιαχναν το δρόμο μέσα στη ζούγκλα. Η πτήση ήταν πολύωρη και οι εργάτες από ανία άρχισαν να παίζουν χαρτιά. Αφού όμως δεν είχαν λεφτά και για να κάνουν το παιχνίδι πιο ενδιαφέρον αποφάσισαν να παίξουν τη ζωή τους: Ο ηττημένος έπρεπε να πηδήξει από το αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο!
– Τι φρίκη! φωνάξανε οι μαθητές.
– Μάλιστα, είπε ο Δάσκαλος, όμως τι συναρπαστικό ήταν το παιχνίδι! Την πληρότητα της ζωής νιώθεις μόνο τότε όταν την παίζεις κορώνα-γράμματα.

Οι βάτραχοι και ο Ωκεανός
Ο Δάσκαλος με σεβασμό δέχτηκε τους καθηγητές που τον επισκέφθηκαν, αλλά δεν τους άφησε να τον παρασέρνουν στις επιστημονικές λογομαχίες τους.
Αργότερα εξήγησε στους μαθητές του:
– Υπάρχει άραγε νόημα να μιλάς για τον Ωκεανό με τον βάτραχο που ζει μέσα σε πηγάδι; Ή για τον Θεό με τους ανθρώπους εγκλωβισμένους στις πεποιθήσεις τους; 

Αληθινή πνευματικότητα
Παρ’ όλο που ο Δάσκαλος αγαπούσε τους μαθητές του, δεν έκρυβε πως περισσότερο εκτιμά τους ανθρώπους της κοινωνίας: τους οικογενειάρχους, τους έμπορους, τους αγρότες…
Όταν τον ρωτήσανε, γιατί τέτοια προτίμηση, εκείνος απάντησε:
– Η πνευματικότητα που αποκτήθηκε μέσα στην καθημερινότητα της ζωής, αξίζει πολύ περισσότερο παρά αυτή που αποκτήθηκε μέσα στη σιγή του μοναστηριού.

Η Φύση
Ο Δάσκαλος έλεγε πως ένα μέρος των γιγαντιαίων δαπανών που ξοδεύονται για τον εξοπλισμό θα ήταν αρκετό για να λύσουν όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας.
Οι μαθητές τον ρωτήσανε:
– Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο ανόητοι;
– Γιατί μάθανε να διαβάζουν τα τυπωμένα βιβλία και ξεχάσανε εντελώς πως διαβάζονται τα μη τυπωμένα.
– Πες μας ένα παράδειγμα του μη τυπωμένου βιβλίου, παρακαλούσαν οι μαθητές.
– Το κελάηδημα των πουλιών, το βούισμα των εντόμων διακηρύσσουν την Αλήθεια. Τα χόρτα και τα λουλούδια δείχνουν το Μονοπάτι. Ακούστε! Κοιτάξτε! Αυτά είναι τα μη τυπωμένα βιβλία.

Η σκέψη και η Πραγματικότητα
– Γιατί είσαι τόσο προκατειλημμένος ενάντια στην σκέψη, ρώτησε τον Δάσκαλο ο φιλόσοφος, αφού η σκέψη είναι το μοναδικό εργαλείο με τη βοήθεια του οποίου μπορούμε να επιβάλουμε κάποια τάξη στον κόσμο.
– Σωστά, αλλά η σκέψη μπορεί να επιβάλλει τέτοια «τάξη» στον γύρο κόσμο, ώστε να τον εξαφανίσει. Μετά ο Δάσκαλος συμπλήρωσε:
– Η σκέψη είναι οθόνη και όχι καθρέπτης. Ζείτε μέσα στο κουκούλι των σκέψεων και δε γνωρίζετε πως υπάρχει Πραγματικότητα.

Το μυστικό
Οι μοναχοί του διπλανού μοναστηριού ήρθαν στον Δάσκαλο να τους ειρηνεύσει. Ήξεραν πως αυτός είχε τη χάρη να αποκαθιστά την αγάπη και την αρμονία μεταξύ των ανθρώπων.
Ο Δάσκαλος τους είπε το μυστικό του:
– Κάθε φορά όταν πρόκειται να έχετε μια δυσάρεστη συζήτηση με κάποιον ή σκέφτεστε με κακία για αυτόν, πείστε τον εαυτό σας πως αύριο και εσείς και αυτός ο άνθρωπος θα πεθάνετε. Αυτό θα σας κάνει να «ζυγίζετε» την κάθε λέξη που θα πείτε. Εάν θα πράξετε με αυτόν τον τρόπο ο εκνευρισμός θα φύγει και την θέση του θα πάρει η ανεκτικότητα και η αρμονία.

Αμαρτία
Εκείνο που παραξένευε και μπέρδευε στην διδασκαλία του ήταν ο ισχυρισμός ότι οι αμαρτωλοί είναι πιο κοντά στον Θεό, παρά η άγιοι.
Και ο Δάσκαλος το εξηγούσε έτσι: Ο Θεός στα Ουράνια κρατάει τον κάθε άνθρωπο με ένα νήμα. Όταν ο άνθρωπος κάνει μια αμαρτία το νήμα κόβεται. Ο Θεός το ξαναδένει κάνοντας κόμπο, το νήμα έτσι γίνεται πιο κοντό και ο άνθρωπος πλησιάζει περισσότερο τον Θεό. Εκείνος που ξανά και ξανά αμαρτάνει συνέχεια μικραίνει το νήμα και με κάθε κόμπο έρχεται κοντύτερα στον Θεό.

Η σιγή
Μερικές φορές, από τους πολλούς επισκέπτες, ο θόρυβος γινόταν αφόρητος.
Αυτό εκνεύριζε τους μαθητές, αλλά όχι τον Δάσκαλο, φαινόταν πως σ’ αυτόν άρεσε το ίδιο τόσο η σιγή όσο και ο θόρυβος.
Στους ενοχλημένους μαθητές του είπε:
– Η σιγή δεν είναι απουσία ήχων, αλλά απουσία του Εγώ.

Η κρίση
– Πώς να μαθαίνεις να συγχωρείς;
– Μην κρίνεις και δε θα υπάρχει ανάγκη να συγχωρείς.

Απραξία
– Τι είναι το πιο άξιο που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος;
– Να κάθεται και να διαλογίζεται.
– Δε θα έχει αυτό ως συνέπεια την απραξία;
– Ακριβώς, ο διαλογισμός είναι απραξία.
– Αυτό σημαίνει πως η δράση, η πράξη δεν αξίζουν τίποτε;
– Μόνο ύστερα από την απόλυτη απραξία γεννιέται η ολοκληρωμένη πράξη.

Ισχυρισμός
– Υπάρχει Θεός; ρώτησε ο Δάσκαλος.
– Ναι, φωνάξανε όλοι οι μαθητές.
– Λάθος απάντηση, είπε ο Δάσκαλος.
– Όχι, ξαναφωνάξανε οι μαθητές.
– Ξανά λάθος απάντηση, είπε ο Δάσκαλος.
– Τότε ποια είναι η απάντηση, ρωτήσανε με απορία οι μαθητές.
– Απάντηση δεν υπάρχει.
– Γιατί;
– Διότι δεν υπάρχει ερώτηση. Δεν ξέρουμε τίποτα για τον Θεό, είναι εκτός ορίων της κατανόησής μας. Πώς μπορούμε να ρωτάμε για Αυτόν.

Πρόοδος μηχανών
Ο Δάσκαλος δεν ήταν εχθρός της τεχνικής προόδου, παρ’ όλο που γνώριζε τη στενότητά της. Ένας βιομήχανος ρώτησε τον Δάσκαλο για την απασχόλησή του και άκουσε την απάντηση:
– Δουλεύω στην ανθρώπινη βιομηχανία.
– Και τι σημαίνει αυτό.
– Παραδείγματος χάρη, εσύ δημιουργείς τελειότερα προϊόντα, εγώ τελειότερους ανθρώπους.
Αργότερα ο Δάσκαλος εξήγησε:
– Ο σκοπός της ζωής είναι η άνθηση της ανθρώπινης ψυχής. Δυστυχώς σήμερα ενδιαφέρει περισσότερο τους ανθρώπους η δημιουργία τελειότερων μηχανών.

Χωρίς
Την ομιλία του Δασκάλου με θέμα «Η καταστροφή του κόσμου» προηγήθηκε μια ευρεία διαφημιστική καμπάνια και για να τον ακούσουν στην αυλή του μοναστηριού μαζεύτηκε πολύς κόσμος.
Η ομιλία του κράτησε ούτε ένα λεπτό. Είπε μόνο:
– Αυτά θα καταστρέψουν την ανθρωπότητα: η πολιτική χωρίς αρχές, η πρόοδος χωρίς συμπόνια, ο πλούτος χωρίς κόπο, η εκπαίδευση χωρίς σιγή, η θρησκεία χωρίς την τόλμη και λατρεία χωρίς κατανόηση.

Πίκρα
Ο κλέφτης τη νύχτα μπήκε στο εργοστάσιο για να σπάσει το χρηματοκιβώτιο και είδε στην πόρτα του ένα σημείωμα που έγραφε: «Σας παρακαλώ, μην καταστρέψετε το χρηματοκιβώτιο. Δεν είναι κλειστό. Απλά γυρίστε το χερούλι της πόρτας». Όταν έπιασε και γύρισε το χερούλι έπεσε πάνω του ένα μεγάλος σακί με άμμο, άναψε το φως και το βούισμα της σειρήνας ξύπνησε όλη τη γειτονιά.
Όταν ο Δάσκαλος επισκέφτηκε τον άτυχο διαρρήκτη στη φυλακή εκείνος ήταν πολύ θλιμμένος:
– Πώς μετά απ’ αυτό να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους, έλεγε με πίκρα ο κλέφτης.

Κανένα πανεπιστήμιο
Μιλούσε ο Δάσκαλος, όταν στην αίθουσα εισέβαλλε πατέρας μιας μαθήτριας και τσίριξε, χωρίς να δίνει σημασία στους παρευρισκόμενους:
– Άφησες το πανεπιστήμιο για να κάθεσαι στα πόδια αυτού του ηλιθίου! Ποια είναι τα σπουδαία πράγματα που αυτός σ’ έμαθε;
Η κοπέλα σηκώθηκε, ήρεμα οδήγησε τον πατέρα της έξω από την αίθουσα και μετά του είπε:
– Η επικοινωνία μαζί του μου έδωσε αυτό που δε θα μπορούσε να μου δώσει κανένα πανεπιστήμιου, αυτός μου έμαθε να μη σε φοβάμαι και να μην κοκκινίζω με την ανάξια συμπεριφορά σου.

Χωρίς αναζήτηση
– Τι πρέπει να κάνεις για να γίνεις φωτισμένος; ρωτήσανε οι μαθητές τον Δάσκαλο.
– Για πέστε μου, τι είναι αυτό που πέφτει στο νερό και δεν αφήνει ρυτίδες, πετάει μεταξύ των δέντρων και δεν κουνιέται ούτε ένα φύλλο, τρέχει πάνω σ’ ένα λιβάδι και δεν τσαλαπατάει ούτε ένα χόρτο;
Μετά από μερικές μέρες σκέψεις οι μαθητές αναγνώρισαν πως δεν βρήκαν την απάντηση:
– Τι πράμα είναι αυτό;
– Πράμα; ρώτησε ο Δάσκαλος, όχι δεν είναι πράμα.
– Αν δεν είναι πράμα, τότε είναι κάτι σαν τίποτα.
– Μπορούμε να πούμε και έτσι.
– Όμως πώς μπορούμε να το βρούμε. 
– Είπα εγώ ότι πρέπει να το ψάξουμε; Αυτό μπορεί να βρεθεί, αλλά ποτέ δεν το αναζητάμε. Αναζήτησε και θα χάσεις.

Η τύχη
Μια φορά τον Δάσκαλό ρωτήσανε αν πιστεύει στην τύχη.
– Βεβαίως, απάντησε ο Δάσκαλος χαμογελώντας, τότε πώς θα εξηγήσουμε τις επιτυχίες των ανθρώπων που δεν αγαπάμε.

Συγκινήσεις που ψάχνουμε
– Οι άνθρωποι δεν θέλουν να απαλλαχθούν από τις ανησυχίες, στενοχώριες, προσβολές, ζήλιες, αισθήματα ενοχής αφού αυτές οι αρνητικές συγκινήσεις τρέφουν το Εγώ τους, δημιουργούν αίσθημα πληρότητας στη ζωή τους, έλεγε ο Δάσκαλος.
Ως παράδειγμα ανέφερε ένα συμβάν: Ο ταχυδρόμος του χωριού διέσχιζε με το ποδήλατο το λιβάδι. Στη μέση του δρόμου τον είδε ένας ταύρος και άρχισε να τον κυνηγάει. Ο καημένος την τελευταία στιγμή πέρασε τον φράχτη.
– Ακόμη λίγο και θα σ’ έφτανε, είπε ο Δάσκαλος που παρακολουθούσε τη σκηνή.
– Ναι, είπε ο λαχανιασμένος ταχυδρόμος, και έτσι είναι κάθε φορά.

Δυο μικρές βέργες
Ο Δάσκαλος ισχυριζόταν πως οι περισσότεροι άνθρωποι ζούνε όχι στον Πραγματικό Κόσμο, αλλά στον κόσμο που δημιούργησε ο νους τους. Ένας επιστήμονας ήρθε να λογομαχήσει πάνω σ’ αυτό το θέμα. Ο Δάσκαλος τοποθέτησε πάνω στο πάτωμα δυο μικρές βέργες σε μορφή του γράμματός «Τ» και ρώτησε:
– Τι βλέπεις εδώ;
– Το γράμμα «ταυ», είπε ο επιστήμονας.
– Αυτήν την απάντηση περίμενα, είπε ο Δάσκαλος, στη φύση δεν υπάρχει γράμμα «ταυ»! Υπάρχει μόνο τέτοιο σύμβολο στο νου σου. Εδώ υπάρχουν μόνο δυο μικρές βέργες!

Ομόνοια με το αναπόφευκτο
– Που κρύβεται το μυστικό της ηρεμίας σου;
– Στην απόλυτη αποδοχήο του αναπόφευκτου, απάντησε ο Δάσκαλος

Το ρολόι των ανήσυχων
Ένας ταξιδιώτης:
– Οι άνθρωποι της χώρας σου είναι φτωχοί, αλλά δεν είναι στενοχωρημένοι.
Ο Δάσκαλος:
– Αυτό συμβαίνει γιατί ποτέ δεν κοιτούν το ρολόι.

Το γέλιο και η αλήθεια
Οι μαθητές ήταν στενοχωρημένοι, γιατί στο μεγαλύτερο περιοδικό της χώρας η διδασκαλία του αγαπημένου τους Δασκάλου χλευάστηκε.
Ο Δάσκαλος έμεινε ατάραχος.
– Μα μπορεί να είναι Αληθινό εκείνο το οποίο δεν γελοιοποιήθηκε από κανέναν; είπε χαμογελώντας.

Μαντεία
– Πώς να πιστεύεις στη μαντική;
– Το να πιστεύεις στη μαντική, είπε ο Δάσκαλος, είναι σαν να πας σ’ ένα πολυτελές εστιατόριο χωρίς να έχεις ούτε ένα λεπτό στην τσέπη σου, να παραγγέλνεις είκοσι στρείδια με την ελπίδα πως θα βρεις μέσα σε κάποιο απ’ αυτά ένα μεγάλο μαργαριτάρι για να πληρώσεις το γεύμα!

Η ανόητη αναζήτηση
Ο νέος μαθητής:
– Γιατί οι δυο μήνες ζωής μέσα στο μοναστήρι δίπλα στο Δάσκαλο δε μου έδωσαν τίποτα;
Ο παλιός μαθητής:
– Μήπως αυτό έχει συμβεί γιατί ήρθες για να αποκτήσεις πνευματικότητα;
– Θα μου πεις, γιατί εσύ ήρθες εδώ;
– Για να δω πως ο Δάσκαλος δένει τα πέδιλά του.

Παγίδα
– Είμαι ήδη τέσσερις μήνες στο μοναστήρι ως μαθητής, αλλά μέχρι τώρα δε μου έμαθες κάποια μέθοδο, κάποια τεχνική.
– Μέθοδος! τι είδους μέθοδο θέλεις, για πες μου, ρώτησε ο Δάσκαλος.
– Με τη βοήθεια της οποίας θα αποκτήσω εσωτερική ελευθερία.
Ο Δάσκαλος είπε γελώντας:
– Ναι, πρέπει πράγματι να αποκτήσεις μεγάλη τέχνη, για να απελευθερωθείς με τη βοήθεια της παγίδας που λέγεται «μέθοδος».

Διαστρεβλωμένη αντίληψη
Η αφοσίωση διαστρεβλώνει την αντίληψη. Ο Δάσκαλος συχνά το επαναλάμβανε. 
Και μια φορά οι μαθητές μ' ευχαρίστηση παρακολούθησαν μια σκηνή που επιβεβαίωνε τα λόγια του Δασκάλου. Άκουσαν πως ο Δάσκαλος ρωτούσε μια ηλικιωμένη κυρία:
– Τι κάνει η κόρη σου;
– Το θησαυρό μου! Είναι πολύ ευτυχισμένη! Έχει έναν καταπληκτικό σύζυγο! Της χάρισε αυτοκίνητο, αγόρασε τα ωραιότερα κοσμήματα, έχει τρεις υπηρέτες που κάνουν ότι ζητάει το κορίτσι μου. Ο άντρας της φέρνει το πρωινό στο κρεβάτι, ενώ αυτή κοιμάται μέχρι το μεσημέρι. Είναι αληθινός πρίγκιπας! 
– Και τι κάνει ο γιος σου;
– Το καημένο μου παιδί! Η γυναίκα του είναι μια αχάριστη στρίγγλα! Εκείνος της προσέφερε όλα όσα ήθελε: αυτοκίνητο, κοσμήματα και πολλούς υπηρέτες και αυτή χουζουρεύει στο κρεβάτι μέχρι το μεσημέρι και ποτέ δε σηκώθηκε για να κάνει ένα πρωινό στον άτυχο γιο μου.

Καθυστέρηση
Η μεγάλη πυρκαγιά έκαψε το γειτονικό δάσος. Ο Δάσκαλος μάζεψε όλους τους μαθητές και τους είπε:
– Πρέπει να ξαναφυτέψουμε στο καμένο δάσος κέδρους.
– Κέδρους; με απορία ρώτησε ένας μαθητής, για να μεγαλώσουν αυτά τα δέντρα χρειάζεται να περάσουν δυο χιλιάδες χρόνια.
– Τότε δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο. Πρέπει ν’ αρχίσουμε αμέσως.

Προνοητικότητα
Έναν μαθητή ρωτήσανε:
– Γιατί πήγες στον Δάσκαλο; Μήπως αυτός σε βοηθάει να βγάζεις λεφτά για τη ζωή;
– Όχι, αλλά με την βοήθειά του θα μάθω τι πρέπει να κάνω με τη ζωή μου όταν θα βγάζω λεφτά.

Η ομιλία που γεννάει σιγή
Ένας κήρυκας είχε τη φήμη του πολύ καλού ρήτορα. Αλλά μια φορά ομολόγησε στους φίλους του πως η ευφράδειά του δε μπορεί να συγκριθεί με τις λιγόλογες εκφράσεις του Δασκάλου.
Πέρασε μια βδομάδα στο μοναστήρι δίπλα στον Δάσκαλο και κατάλαβε το μυστικό του.
– Όταν μιλάει ο Δάσκαλος τα λόγια του γεννάνε μια βαθιά σιγή, ενώ η δική μου ομιλία γεννάει σκέψη.

Το βασανιστικό αύριο
Ο Δάσκαλος συχνά το επαναλάμβανε, ότι η φύση είναι γεμάτη ευδαιμονία. Μια φορά όταν όλοι βρίσκονταν στον κήπο, εκείνος φώναξε:
– Κοιτάξτε εκείνο το φανταχτερό πράσινο πουλί που κάθετε πάνω στο κλαδί του δέντρου. Κοιτάξτε πως πηδάει πάνω κάτω, πάνω κάτω, πως γεμίζει το κήπο με τη μελωδία του τραγουδιού του, πως επιδίδεται στην απόλυτη μακαριότητα, αφού δε γνωρίζει τέτοια έννοια «αύριο».

Αποκοπή
Ένας μαθητής ρώτησε τον Δάσκαλο:
– Με τι μπορούμε να συγκρίνουμε τη φώτιση;
– Φαντάσου πως βρίσκεσαι σ' ένα  έρημο μέρος και ξαφνικά νιώθεις πως κάποιος σε κοιτάει.
– Ποιος;
– Τα βουνά, η θάλασσα, τα δέντρα.
– Φρικτή αίσθηση.
– Αντίθετα, είναι πολύ ευχάριστη. Αλλά ο συνηθισμένος άνθρωπος νιώθει κάτι ασυνήθιστο και θέλει να φύγει πίσω στον συνηθισμένο κόσμο των ανθρώπων με το θόρυβό του, με τις κουβέντες του, με το γέλιο του, στον κόσμο που μας απέκοψε από τη Φύση και την Πραγματικότητα. 

Όταν θα φτάσω
Τον Δάσκαλο ρωτήσανε αν κάποτε ένοιωσε απογοήτευση από το γεγονός πως ίσως δε θα προλάβει να δει τους καρπούς των κόπων του ασχολούμενος με τους πολύ νεαρούς μαθητές του.
Ως απάντηση ο Δάσκαλος διηγήθηκε μια ιστορία για τον σαλίγκαρο που άρχισε μια κρύα ημέρα της πρόωρης άνοιξης σιγά σιγά να σκαρφαλώνει στην κερασιά.
Τα σπουργίτια στον διπλανό δέντρο διασκέδαζαν κοιτάζοντας τον σαλίγκαρο. Μετά ένα απ’ αυτά πέταξε κοντά του και ρώτησε γελώντας:
– Βρε ανόητε! δε βλέπεις πως η κερασιά δεν έχει ακόμη κεράσια;
Χωρίς να σταματάει ούτε στιγμή ο μικρός σαλίγκαρός απάντησε:
– Θα έχει όταν θα φτάσω μέχρι το κλαδί.

Αληθινό ταξίδι
Ο μαθητής ρώτησε τον Δάσκαλο για την σημασία μιας φράσεις που κάποτε άκουσε: «Ο φωτισμένος άνθρωπος ταξιδεύει χωρίς να κινείται». Και ο Δάσκαλος του είπε:
– Κάθισε δίπλα στο παράθυρο και κάθε μέρα παρακολούθησε τη θέα που συνέχεια αλλάζει, αφού η Γη σε προσκαλεί σε ταξίδι γύρο από τον Ήλιο.

Το ύψος της πνευματικότητας
– Σε παρακαλώ να αναφέρεις τουλάχιστον ένα παράδειγμα πραγματικού, πρακτικού οφέλους από την πνευματικότητα, ο σκεπτικιστής ήθελε να λογομαχήσει.
– Καλώς, είπε ο Δάσκαλος, όταν κάποιος σε προσβάλει, μπορείς να σηκώσεις το πνεύμα σου σε τέτοιο ύψος, ώστε καμιά προσβολή δε θα μπορέσει να το φτάσει.

Η ένδειξη
Ο φιλομαθής μαθητής ρώτησε τον Δάσκαλο:
– Ποια είναι η ένδειξη πως ο άνθρωπος έφτασε στη φώτιση;
– Η ένδειξη είναι απλή, αρχίζεις να αναρωτιέσαι: «Εγώ τρελάθηκα ή όλοι οι υπόλοιποι; 

Κυρίαρχος του κόσμου
Μια φορά ρωτήσανε τον Δάσκαλο τη γνώμη του για το θάνατο.
– Εάν απέκτησες την ικανότητα να βάζεις τα γέλια στο πρόσωπο της ζωής, τότε γίνεσαι ο κυρίαρχος του κόσμου σαν άνθρωπος που είναι έτοιμος να πεθάνει οποιαδήποτε στιγμή.

Πολύ κοντά 
– Πώς να αναγνωρίζω τον φωτισμένο άνθρωπο;
–Κατανοώντας το κακό μια φορά, ο φωτισμένος άνθρωπος ποτέ δε θα κάνει κακό, είπε ο Δάσκαλος, και μετά συμπλήρωσε, και ποτέ δε θα υποκύψει στον πειρασμό. Οι υπόλοιποι είναι απατεώνες.
Αργότερα διηγήθηκε μια ιστορία με τον λαθρέμπορο ο οποίος φοβούμενος τους αστυνομικούς που τον έψαχναν απευθύνθηκε σ’ έναν πολύ γνωστό μοναχό και τον παρακαλούσε να του επιτρέψει να κρύβει το εμπόρευμα στο μοναστήρι. Υπολόγιζε πως η αστυνομία δεν πρόκειται να υποψιαστεί τον μοναχό γιατί είχε μια άψογη υπόληψη.
– Για τη βοήθειά σου θα σου δώσω εκατό χιλιάδες δολάρια, για το μοναστήρι, υποσχέθηκε ο λαθρέμπορος.
Ο μοναχός αντέδρασε με οργή και ζήτησε απ’ τον λαθρέμπορο αμέσως να φύγει.
– Διακόσιες χιλιάδες.
Ο μοναχός ξανά αρνήθηκε.
– Πεντακόσιες χιλιάδες. 
Ο μοναχός άρπαξε τη μαγκούρα του και φώναξε:
– Έξω! Να φύγεις τώρα. Πλησίασες πολύ κοντά στη δική μου τιμή!

Τα λεφτά και η ευτυχία
– Είμαι πλούσιος, αλλά δεν είμαι ευτυχισμένος. Γιατί;
– Γιατί ξοδεύεις πάρα πολύ χρόνο για να κάνεις λεφτά και πολύ λίγο για να χαρίζεις στον πλησίον σου την αγάπη.

Ούτε επιθυμία
– Ποιόν μπορούμε να ονομάζουμε ευτυχισμένο;
– Εκείνον που δεν έχει λεφτά και ούτε ελπίδα ή επιθυμία να τα αποκτήσει, απάντησε ο Δάσκαλος.

Άλλοι καιροί
Ένα συζυγικό ζευγάρι ρώτησε τον Δάσκαλο πώς να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Ως απάντηση είχαν ακούσει μια αρχαία ιουδαϊκή έκφραση:
– Μην περιορίζετε τα παιδιά με πλαίσια δικών σας γνώσεων, αφού αυτά γεννήθηκαν σ’ άλλους καιρούς.

Η εχθρότητα της κατηγορηματικότητας
Τον Δάσκαλο παρακάλεσαν να σχολιάσει τα λόγια του Χριστού ότι «πρέπει να απαρνηθείτε τους γονείς σας.»
Εκείνος απάντησε:
– Μάλιστα, οι γονείς άθελα γίνονται οι μεγάλη εχθροί των παιδιών.
Και τους διηγήθηκε πως, μια φορά έξω απ’ το σουπερμάρκετ μίλησε σε μια γυναίκα που κυλούσε το καροτσάκι με δυο παιδιά της.
– Τι όμορφα παιδιά! Πόσο χρονών είναι!
– Ο γιατρός τρία, και ο δικηγόρος πέντε, απάντησε η κυρία.

Αμαρτία
– Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το ποιο μεγάλο αμάρτημα στον κόσμο; με αυταρέσκεια ρώτησε ένας ιερέας.
– Να θεωρείς τους άλλους αμαρτωλούς, απάντησε ο Δάσκαλος.

Θολωμένο βλέμμα
Ο Δάσκαλος εξηγούσε στους μαθητές πως θα φτάσουν στη φώτιση, εάν θα βλέπουν τον κόσμο όχι με θολωμένο βλέμμα. 
Οι μαθητές ρώτησαν τι σημαίνει «θολωμένο βλέμμα». Και ο Δάσκαλος τους διηγήθηκε μια παραβολή:
Δυο εργάτες-καθολικοί δούλευαν δίπλα σε οίκο ανοχής, όταν είδαν πως μέσα στο κτίριο γρήγορα τρύπωσε ένας ραβίνος.
– Τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς απ’ αυτόν! αλληλοκοιτάχτηκαν οι εργάτες.
Μετά από μισή ώρα στο κτίριο κρυφά μπήκε κι ένας πάστορας. Αυτό δεν τους προκάλεσε έκπληξη.
– Τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς απ’ αυτόν!
Λίγο αργότερα με σηκωμένο τον γιακά στην πόρτα του πορνείου ξεγλίστρησε ο καθολικός ιερέας.
– Τι δυστυχία! Σίγουρα κάποιο απ’ τα κορίτσια δεν νιώθει καλά.

Αγαλλίαση
– Τι σημαίνει να είσαι φωτισμένος;
– Σημαίνει να βλέπεις.
– Να βλέπεις, τι;
– Το εφήμερο της επιτυχίας, το κενό των επιτεύξεων, τη ματαιότητα των ανθρώπινων προσπαθειών.
Ο μαθητής ήταν σοκαρισμένος.
– Μα αυτά είναι απαισιοδοξία και απελπισία.
– Όχι! Αυτά είναι χαρά και αγαλλίαση, είναι ελευθερία του αετού που αιωρείται πάνω στο απύθμενο φαράγγι.

Η καθοδήγηση
– Σε παρακαλώ, πες μου πώς να καθοδηγώ τους ανθρώπους, ρώτησε τον Δάσκαλο ο κυβερνήτης.
– Να μαθαίνεις να δίνεις υποδείξεις.
– Πώς;
– Έτσι ώστε οι άλλοι να μην νιώθουν υποταγμένοι.

Μη χάνεις τη στιγμή
– Θα σε οδηγεί στον όλεθρο η ήρεμη ζωή, είπε ο Δάσκαλος στον ξέγνοιαστο μαθητή, μόνο η καταστροφή μπορεί να σε σώσει.
Και μετά εξήγησε τη σκέψη του:
«Πέταξε τον βάτραχο στην κατσαρόλα με βραστό νερό και εκείνος αμέσως θα πηδήξει έξω. Αλλά αν ζεσταίνεις το νερό σιγά σιγά ο βάτραχος θα χαλαρώσει και θα χάνει τη στιγμή που μπορεί να σωθεί.»

Το εργαλείο
– Δάσκαλε, ελπίζω να χαίρεσαι βλέποντας τους καρπούς τον κόπων σου;
– Νομίζεις ότι, χαίρετε το εργαλείο βλέποντας το αποτέλεσμα τον προσπαθειών τον χεριών.

Το πρίσμα του νου
Ένας επισκέπτης:
– Δάσκαλε, ψάχνω το νόημα της ζωής.
– Εσύ, αν κατάλαβα σωστά υποθέτεις πως η ζωή έχει νόημα.
– Εσύ νομίζεις πως δεν είναι έτσι;
– Εάν κατανοείς τη ζωή έτσι όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι από το πρίσμα του μυαλού, τότε θα ανακαλύψεις πως αυτή η ερώτηση δεν έχει νόημα.

Αποφασίζει ο ίδιος
Ο Δάσκαλος ήξερε αρκετά καλά τι γίνεται στον κόσμο. Μια φορά τον παρακάλεσαν να εξηγήσει το νόημα του αγαπημένου του αποφθέγματος: «Αν είναι καλά ο άνθρωπος ή αν έχει προβλήματα, το αποφασίζει ο ίδιος».
Ο Δάσκαλος απάντησε:
– Εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν «συνωστισμό» μέσα στο λεωφορείο, στο νυχτερινό κέντρο γίνεται «ευχάριστη ατμόσφαιρα»!

Η διαφορά
Ο Δάσκαλος ήταν νεαρός όταν μια φορά άκουσε τον πατέρα του που ήταν ένα σπουδαίο στέλεχος του κόμματός του, με οργή να κριτικάρει ένα στέλεχος του κόμματός του που λιποτάκτησε στην αντιπολίτευση.
– Μα πατέρα, μόλις προχτές επαινούσες τον άνθρωπο που έφυγε από την αντιπολίτευση και μπήκε στο κόμμα σου.
– Γιε μου! πρέπει να καταλάβεις μια απλή αλήθεια: εκείνος που φεύγει από το κόμμα σου είναι προδότης, ενώ εκείνος που εγκατέλειψε το κόμμα του και μπήκε στις δικές μας γραμμές, εκείνος άλλαξε τις πεποιθήσεις του.

Χρειάζεστε φως
Μια ομάδα συνδικαλιστών ήρθε στον Δάσκαλο να τους ευλογήσει πριν την απεργία. Ο Δάσκαλος είπε:
– Νομίζω πως χρειάζεστε φως και όχι πράξη αντιστάσεις. Να παλεύετε με το κακό με την βοήθεια της απεργίας, είναι σαν να γρονθοκοπείτε το σκοτάδι. Χρειάζεστε φως και όχι πάλη.

Η μοναδική πρόοδος
Ο Δάσκαλος μιλούσε για το κακό της ανταγωνιστικότητας.
– Μα η ανταγωνιστικότητα αναπτύσσει τα καλύτερά μας προσόντα, είπε κάποιος.
– Η ανταγωνιστικότητα αποκαλύπτει τα χειρότερα προσόντα σας, γιατί σας μαθαίνει να μισείτε.
– Να μισούμε, ποιόν;
– Τον εαυτό μας, αφού δίνετε τον έλεγχο πάνω στη ζωή σας όχι στις δικές σας αληθινές ανάγκες, αλλά στον ανταγωνιστή. Επίσης μαθαίνει να μισείτε τους άλλους, αφού θέλετε να πρωτεύσετε εις βάρος τους.
– Όμως, χωρίς ανταγωνιστικότητα δε θα υπάρχει πρόοδος, διαφώνησε κάποιος.
–Μία πρόοδος μόνο υπάρχει, και είναι αυτή της αγάπης. Και το μοναδικό που αξίζει να αναπτυχθεί, είναι η ανάπτυξη της ψυχής.

Νους ελεύθερος από τις έννοιες 
Ο Δάσκαλος ισχυριζόταν, ότι οι θεολόγοι είναι υπερβολικά πιστή στα δόγματα και πεποιθήσεις τους: θα είναι οι πρώτοι που θα απορρίψουν τον Μεσσία εάν αυτός εμφανιστεί.
Κατά τη γνώμη του οι φιλόσοφοι είναι περισσότερο αντικειμενικοί, είναι περισσότερο ανοιχτοί στην αναζήτηση, γιατί δεν είναι περιτυλιγμένοι με τα φρονήματά τους. Αλλά, δυστυχώς, και η δική τους αναζήτηση είναι περιορισμένη, γιατί στην προσπάθειά τους για να κατανοούν την Πραγματικότητα αυτοί βασίζονται στις λέξεις και θεωρίες, ενώ την Πραγματικότητα μπορεί να συλλάβει μόνο ο νους ελεύθερος από τις έννοιες.
– Η φιλοσοφία είναι μια αρρώστια την οποία μπορεί να θεραπεύσει μόνο η φώτιση, και τότε αυτή θα παραχωρήσει τη θέση της στον διαλογισμό και στην σιωπή.

Επιείκεια
Όταν ένας από τους μαθητές παραβίασε τους κανόνες συμπεριφοράς όλοι πίστευαν πως θα τιμωρηθεί ως παραίνεση για τους υπόλοιπους. Όμως πέρασε ολόκληρος μήνας και τιμωρία δεν ακολούθησε. Τότε οι μαθητές ήρθαν στον Δάσκαλο:
– Δεν μπορούμε έτσι απλά να ξεχάσουμε την άσχημη πράξη του, για αυτό ο Θεός μας έδωσε μάτια.
– Σωστά, όμως ο Θεός, σας έδωσε και βλέφαρα!

Φρονήματα
Ο Δάσκαλος είπε στον μαθητή του:
– Εσύ δεν ακούς για να γνωρίζεις κάτι καινούριο, αλλά για να βρεις επιβεβαίωση στις σκέψεις σου. Εσύ λογομαχείς όχι για βρεις την αλήθεια, αλλά για να υπερασπίζεις τις πεποιθήσεις σου.
Και μετά είπε στους μαθητές μια ιστορία για έναν βασιλιά που περνούσε με την αυλή του μέσα από μια μικρή πολιτεία και πρόσεξε τα αποτελέσματα μιας εντυπωσιακά εύστοχης σκοποβολής. Ζωγραφισμένοι πάνω στα δέντρα, φράχτες, τοίχους στόχοι-κύκλοι έδειχναν πως χτυπήθηκαν ακριβώς στο κέντρο. Ο βασιλιάς διέταξε να φέρουν κοντά του τον σκοπευτή. Ήταν ένα δεκάχρονο αγόρι.
– Αδύνατον! φώναξε ο βασιλιάς, Πώς το κατάφερες;
– Πολύ απλά, απάντησε το παιδί, πρώτα ρίχνω και μετά ζωγραφίζω τους κύκλους.
Ο Δάσκαλος συμπλήρωσε: 
– Το ίδιο κάνεις και εσύ, πρώτα βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα και μετά ανεγείρεις γύρο τους τοίχους. Ακριβώς έτσι δημιούργησες την ιδεολογία σου και τη θρησκεία σου.

Η σημασία της πρόθεσης
Τους συνδικαλιστές τους έθιγε η γνώμη του Δασκάλου ότι πρέπει να δρουν λιγότερο ενώ χρειάζονται περισσότερο φως. 
– Φως για ποιο πράμα; ρωτούσανε αυτοί.
– Για να ξέρετε για ποιο πράμα πρέπει να ζείτε.
– Εμείς ξέρουμε με μεγάλη ακρίβεια ότι πρέπει να ζεις για τους ανθρώπους. Τι σχέση έχει το φως; δεν καταλάβαιναν οι συνδικαλιστές.
– Πρέπει να καταλάβετε τη σημαίνει η πρόθεση «για», είπε ο Δάσκαλος.

Ξεφύσημα
Ένας κήρυκας διαμαρτυρόταν σφοδρά ενάντια στα λόγια του Δασκάλου, ότι ο άνθρωπος είναι ανίκανος να επιταχύνει τη φώτιση.
Ο Δάσκαλος τον ρώτησε:
– Δεν ήσουν εσύ που έλεγε, ότι τα πάντα στον κόσμο είναι δώρα του Θεού, ότι οι αρετές μας είναι η ευμένειά Του;
– Ναι, το έλεγα, αλλά εγώ έλεγα επίσης πως ο Κύριος απαιτεί και τη δική μας συμμετοχή. 
– Τη δική μας συμμετοχή! Αυτό είναι σαν να ζητάει ο άνθρωπος που κόβει ξύλα από τον μικρό γιο του να τον βοηθάει με το ξεφύσημα.

Ακόμα και ο Θεός
Στον μαθητή που ήταν πολύ πράος και φοβόταν να προσβάλλει κάποιον είπε ο Δάσκαλος:
– Υπάρχει κάτι που δε μπορεί να το καταφέρει ακόμα και ο Ίδιος ο Θεός.
– Τι είναι αυτό;
– Δε μπορεί να αρέσει σε όλους.

Η απουσία
Οι μαθητές τελικά δεν κατάλαβαν, γιατί για ν’ αλλάξεις και να φτάσεις στη φώτιση δε χρειάζεται «να κάνεις» τίποτα.
– Τι μπορείτε ΝΑ ΚΆΝΕΤΕ, για να διώξετε το σκότος; ρωτούσε ο Δάσκαλος, το σκοτάδι είναι απουσία του φωτός. Το Κακό είναι απουσία κατανόησης. Τι μπορείς ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ με την απουσία;

Επιφύλαξη
Ο νέος μαθητής είπε στον Δάσκαλο:
– Οι γονείς μου, μου είπαν να είμαι πολύ επιφυλακτικός μαζί σου. Ο Δάσκαλος χαμογέλασε:
– Να είσαι επιφυλακτικός και προσεκτικός και θα επαναλάβεις τη μοίρα των γωνιών σου, τίποτα δε θα πάθεις, ούτε κακό, ούτε καλό.

Σ’ αυτόν τον Δρόμο
Οι μαθητές απορούσαν όταν ο Δάσκαλος έλεγε, πως το κακό εάν το δούμε από την άλλη πλευρά είναι καλό, και η αμαρτία είναι ο δρόμος προς την ευλογία του Θεού.
Ο Δάσκαλος τους διηγήθηκε την ιστορία με την αρχαία Καρχηδόνα που την αποκάλεσαν ως ακίδα στο σώμα της Πανίσχυρης Ρώμης. Όταν όμως τελικά η Ρώμη κατέστρεψε τον μεγάλο εχθρό της και ησύχασε, σιγά σιγά έχασε την ζωτικότητά της και ακολούθησε η παρακμή. 
– Εάν χανόταν από το πρόσωπο της γης το Κακό, είπε ο Δάσκαλος, τότε το ανθρώπινο πνεύμα θα διαλυόταν.

Εύκολη προϋπόθεση
Ένας επιχειρηματίας ρώτησε τον Δάσκαλο για το μυστικό της επιτυχημένης ζωής.
– Κάνε κάθε μέρα έναν άνθρωπο ευτυχισμένο, ήταν η απάντηση.
Και μετά συμπλήρωσε:
– …με την προϋπόθεση πως αυτός ο άνθρωπος θα είσαι εσύ, ο ίδιος.

Κατά κανόνα
Κάποιος ρώτησε τον Δάσκαλο, για ποιο λόγο είχε πολλές επιφυλάξεις απέναντι σε θρησκεία. 
– Μήπως η θρησκεία δεν είναι ότι ομορφότερο δημιούργησε η ανθρωπότητα;
– Και τα καλύτερα και τα χειρότερα τα δίνει η θρησκεία, απάντησε ο Δάσκαλος.
– Γιατί τα χειρότερα;
– Γιατί κατά κανόνα οι άνθρωποι γίνονται αρκετά θρήσκοι για να μισούνε, αλλά όχι αρκετά για ν’ αγαπάνε.

Προκηρύξεις
Μια μέρα όταν την εξουσία στη χώρα είχε ο δικτάτορας, τον Δάσκαλο συνέλαβαν γιατί έδινε προκηρύξεις στους περαστικούς σε μια γωνιά του δρόμου και αυτό ήταν παράβαση του νόμου για τη λογοκρισία.
Στην τσάντα του Δασκάλου βρήκαν μόνο εντελώς άδεια φύλλα, χωρίς γράμματα.
– Τι σημαίνει αυτό; με απορία ρώτησε ο αστυνομικός.
– Οι άνθρωποι, γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό, με χαμόγελο απάντησε ο Δάσκαλος.

Το κασετόφωνο και τα γόνατα
Ο Δάσκαλος έλεγε πως συνήθως οι άνθρωποι αναζητάν, όχι τη χαρά της γνώσης και της δράσης, αλλά την άνεση της αγάπης και της επιδοκιμασίας. Και αμέσως αποσαφήνισε αυτή τη σκέψη διηγούμενος μια περίπτωση με την μικρή κορούλα του οι οποία κάθε βράδυ πριν τον ύπνο του ζητούσε να της διαβάσει παραμύθια.
Στον Δάσκαλο ήρθε η ιδέα να διαβάσει τα παραμύθια στο κασετόφωνο. Το κοριτσάκι έμαθε να βάζει μπρος το κασετόφωνο και για μερικές μέρες όλα πήγαιναν καλά. Ένα βράδυ όμως η κορούλα τον πλησίασε και του έτεινε το βιβλίο με τα παραμύθια.
– Αγάπη μου! μα εσύ ξέρεις πώς να χειρίζεσαι το κασετόφωνο.
– Ξέρω, απάντησε η το παιδί, αλλά δεν μπορώ να καθίσω στα γόνατά του.

Είδος αμάθειας
– Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη φώτιση;
– Η αμάθεια.
– Η αμάθεια είναι μία για όλους ή υπάρχουν διάφορα είδη αμάθειας;
– Υπάρχουν διάφορα είδη, απάντησε ο Δάσκαλος, στην δική σου περίπτωση το δικό σου είδος ζητάει με επιμονή να αναζητάς φώτιση, αλλά όχι να περιμένεις με ταπεινοσύνη.

Προτίμηση
Κάποια φορά ο Δάσκαλος άκουσε πως ο μαθητής έλεγε σε έναν επισκέπτη:
– Κρίθηκα άξιος να γίνω μαθητής του Δασκάλου, ενώ εκατοντάδες άλλους ο Δάσκαλος δεν τους δέχτηκε.
Αργότερα ο Δάσκαλος τον καλεί ιδιαιτέρως και του λέει:
– Έλα να διευκρινίσουμε κάτι: Εσένα σε προτίμησα μόνο και μόνο γιατί χρειάζεσαι περισσότερη βοήθεια από τους άλλους.

Ανατροφή
Ο Δάσκαλος μιλούσε με τους μαθητές του για την ανατροφή των παιδιών:
– Όταν ήμουν νεαρός ο πατέρας μου με προειδοποίησε για να μην πηγαίνω σε ορισμένα σημεία της πόλης, γιατί είναι επικίνδυνα. Μου έλεγε να μην επισκέπτομαι τα νυχτερινά κέντρα.
– Γιατί πατέρα; ρώτησα εγώ.
– Γιατί εκεί θα βλέπεις πράματα που κανονικά δεν θα έπρεπε να τα δεις.
Αυτό προκάλεσε το ενδιαφέρον μου και την άλλη μέρα πήγα σ’ ένα νυχτερινό κέντρο.
– Είδατε κάτι που δε θα έπρεπε να δείτε; ρωτήσανε οι μαθητές.
– Μάλιστα. Είδα εκεί τον πατέρα μου!

Το ενδιάμεσο
– Ο προηγούμενος Δάσκαλος μου έμαθε πώς να δέχομαι τη γέννηση και το θάνατο.
– Και γιατί ήρθες σ’ εμένα;
– Για να μάθω πώς να δέχομαι εκείνο που βρίσκεται ανάμεσά τους.

Γλύπτης
Ρωτήσανε το Δάσκαλο τι κάνει για τους μαθητές του.
– Και τι κάνει ο γλύπτης για να πλάσει το άγαλμα του τίγρη; Παίρνει ένα μεγάλο όγκο μαρμάρου και αποκόβει απ’ αυτό όλα που δεν ταιριάζουν με τον τίγρη.
Αργότερα εξήγησε στους μαθητές του:
– Ο στόχος μου είναι να διώξω όλα αυτά που δεν είναι η ουσία σας: όλες τις σκέψεις, τα αισθήματα, τα στερεότυπα της συμπεριφοράς, τη βία πάνω στην φύση σας που κληρονομήσατε από το παρελθόν.

Κάτσε ήσυχα
– Ευτυχία είναι μια πεταλούδα, είπε ο Δάσκαλος, προσπάθησε να την πιάσεις και αυτή θα ξεφύγει, κάτσε ήσυχα και θα καθίσει πάνω στον ώμο σου.

Λύση
Ο Δάσκαλος βρήκε την ιδανική λύση για ένα ζευγάρι που συνέχεια καυγάδιζε. Τους είπε:
– Σταματήστε να διεκδικείτε δικαιώματα εκεί που πρέπει να ζητάτε καλοσύνη.

Νευρικό παιδί
Η μικρή Μαρία ήρθε με τη μαμά της στο πλαζ.
– Μαμά, μπορώ να παίξω με την άμμο;
– Όχι μικρό μου, θα λερώσεις τη φούστα σου.
– Μαμά, μπορώ να τρέξω στην άκρη της θάλασσας;
– Όχι, θα βραχείς και θα κρυολογήσεις.
– Μαμά, μπορώ να παίξω με άλλα παιδιά;
– Όχι, θα χαθείς.
– Μαμά, αγόρασέ με παγωτό.
– Όχι, θα κρυολογήσει ο λαιμός σου.
Η μικρή Μαρία άρχισε να κλαίει.
Η μαμά της απευθύνθηκε στη γυναίκα που στεκόταν δίπλα της:
– Για όνομα του Θεού! Είδατε ποτέ πιο νευρικό παιδί;

Δυστυχώς τέτοιες μαμάδες δεν διαβάζουν για να μάθουν απ’ αυτή τη ιστορία

Η καρδιά του ποντικιού
Ένα αρχαίο ινδικό παραμύθι διηγείται πως ένα ποντίκι ήταν πάντα αγχωμένο και φοβισμένο, γιατί φοβόταν ότι μπορεί να πέσει στα νύχια του γάτου. Ο μάγος λυπήθηκε το ποντίκι και το έκανε γάτο. Αλλά ο γάτος συνέχιζε να αγχώνετε γιατί φοβόταν τους σκύλους. Τότε ο μάγος τον μεταμόρφωσε σε σκύλο. Αλλά εκείνος άρχισε να φοβάται το λιοντάρι. Ο μάγος τον μεταμόρφωσε σε λιοντάρι. Αλλά εκείνο φοβόταν τους κυνηγούς.
Και τότε ο μάγος σήκωσε ψηλά τα χέρια του και το μεταμόρφωσε σε ποντίκι και είπε:
– Κανείς δε μπορεί να σε βοηθήσει, γιατί έχεις καρδιά ποντικιού.

Παλάτι-χάνι
Κάποια φορά μπροστά στην πύλη του ανακτόρου εμφανίστηκε ένας ζητιάνος-σούφι. Κανένας δεν τόλμησε να τον σταματήσει και εκείνος κατευθύνθηκε στον θρόνο που στρογγυλοκαθόταν ο βασιλιάς Ιμπραγκίμ μπεν-Άνταν.
– Τι θέλεις; Τον ρώτησε αυστηρά ο βασιλιάς.
– – Θέλω μια θέση για να διανυκτερεύσω στο χάνι σου.
– Εδώ δεν είναι χάνι, είναι το παλάτι μου.
– Μήπως μπορείς να μου πεις ποιος ήταν ιδιοκτήτης αυτού του παλατιού πριν από εσένα:
– Ο πατέρας μου, που πέθανε.
– Και ποιος ήταν νοικοκύρης πριν τον πατέρα σου;
– Ο παππούς μου, αλλά και αυτός είναι πεθαμένος.
– Δηλαδή, σ’ αυτό το μέρος οι άνθρωποι σταματάνε για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα για να συνεχίζουν την άλλη μέρα τον δρόμο τους…. δεν άκουσα καλά, ή μήπως κάνω λάθος εσύ δεν ήσουνα εκείνος που είπε πως δεν είναι χάνι;

Εμείς όλοι βρισκόμαστε στην αίθουσα αναμονής!

Ατάραχος Βούδας
Ο Βούδας δεν έδωσε καμία προσοχή στις προσβολές ενός επισκέπτη. Αργότερα οι μαθητές τον παρακάλεσαν να τους πει, πώς να διατηρεί κάποιος την ηρεμία στις παρόμοιες καταστάσεις. 
– Πρέπει να φανταστείτε πως κάποιος σας έστειλε ένα δώρο μέσα στο κουτί και εσείς δεν το ανοίξατε. Ή κάποιος σας έστειλε γράμμα και δεν το διαβάσατε. Σ’ αυτήν την περίπτωση το περιεχόμενο δεν θα έχει επίδραση πάνω σας. Πράξτε με αυτόν τον τρόπο και θα διατηρήσετε την ηρεμία σας.
Την αληθινή αξιοπρέπεια είναι αδύνατον να την μειώσεις με την ασέβεια των άλλων.
Αδύνατον να μειώσεις το μεγαλείο των καταρρακτών της Νιαγάρας με ένα φτύσιμο. 

Πράγματι…φανταστείτε πως με κάποιο τρόπο θα αντιδρούσαν οι καταρράκτες, τότε σίγουρα θα μειωνόταν το μεγαλείο τους!

Η κατανόηση
Μια φορά όλα τα όργανα του σώματος επαναστάτησαν ενάντια στο στομάχι. Ήταν αγανακτισμένοι πως αυτοί είναι αναγκασμένοι να βρουν τροφή, να την μεταφέρουν στο στομάχι, το οποίο δεν τους βοηθούσε, απλά καταβρόχθιζε τους καρπούς των κόπων τους.
Αποφάσισαν πως δε θα δώσουν στο στομάχι τίποτε. Τα χέρια δεν έφερναν την τροφή στο στόμα, τα δόντια δε μασούσαν, ο λαιμός δεν συνόδευε την τροφή προς το στομάχι. Πίστευαν πως το στομάχι θ’ αλλάξει την συμπεριφορά του. 
Όμως συνέβη κάτι διαφορετικό: το σώμα γενικά έγινε αδύναμο και όλα τα όργανα ένιωσαν πως αργοπεθαίνουν. Τελικά κατανόησαν πως βοηθώντας το ένα το άλλο βοηθάνε τον εαυτό τους.

Αδύνατον να βοηθάς τους άλλους και να μη βοηθάς ταυτόχρονα τον εαυτό σου. Αδύνατον να κάνεις ζημιά στους άλλους και να μη κάνεις ζημιά στον εαυτό σου.

Η ευτυχία της μοναξιάς
Τον καιρό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ένας άνθρωπος πέρασε 21 ημέρες πάνω σε μια σχεδία στην θάλασσα. Όταν τον βρήκαν τον ρωτήσανε αν του δίδαξε κάτι αυτή η περίπτωση.
Εκείνος απάντησε:
– Ναι, κατανόησα ένα πράμα, πως εάν είχα αρκετά τρόφιμα και νερό θα ήμουν ευτυχισμένος όλη μου τη ζωή και δε θα ήθελα τίποτε άλλο.

Η φύση δεν έχει κακό καιρό
Ένας ταξιδιώτης ρωτάει τον βοσκό:
– Τι καιρό θα έχουμε σήμερα.
– Θα έχουμε καιρό που θα μου αρέσει.
– Από πού ξέρεις πως θα είναι τέτοιος ο καιρός που θα σου αρέσει;
– Απλά κατανόησα πως είναι αδύνατον να έχεις πάντα αυτό που σου αρέσει και έμαθα να αγαπώ αυτό που έχω. Για αυτό είμαι απόλυτα βέβαιος θα είναι καιρός που σίγουρα θα μου αρέσει.

Ο ελεύθερος φωνάζει «ελευθερία!»
Την κατάσταση του άνθρωπου πολύ ωραία απεικονίζει ένα μικρό επεισόδιο με μεθυσμένο άνδρα που τη νύχτα στέκεται μέσα στο πάρκο με πέντε ανοιχτούς εισόδους, χτυπάει με τις γροθιές του τον φράχτη κα φωνάζει:
– Αφήστε με να βγω έξω! 

Μόνο οι φαντασιώσεις σου σε εμποδίζουν να βλέπεις πως είσαι και πάντα ήσουν ελεύθερος.

Οι αιτήσεις
Μια φορά στην ιρλανδική πόλη Μπέλφαστ λογομαχούσαν πάνω στα θεολογικά θέματα ένας πάστορας, καθολικός ιερέας και ένας ραβίνος. Ξαφνικά μπροστά τους εμφανίστηκε ένας Άγγελος και είπε:
– Ο Θεός στέλνει σε σας την ευλογία του και σας υπόσχεται ότι θα εκτελέσει την αίτηση του καθενός από σας για την ειρήνη.
Ο πάστορας είπε:
– Ας εξαφανιστούν από το νησί μας οι καθολικοί και θα έχουμε αιώνια ειρήνη.
Ο καθολικός ιερέας ζήτησε:
– Ας φύγουν από την ιερή ιρλανδική γη οι προτεστάντες. Αυτό μόνο μπορεί να φέρει την ειρήνη.
Ο ραβίνος σιωπούσε και τότε ο Άγγελος ρώτησε:
– Εσύ ραβίνε δεν έχεις κάποια αίτηση για να κυριαρχήσει στο νησί η ειρήνη;
– Όχι! απάντησε ο ραβίνος, ας εκτελέσει ο Θεός τις αιτήσεις των δυο αυτών τζέντλεμαν κι εγώ θα είμαι ικανοποιημένος.

Η καημένη πλάτη
Ο Χοτζά Νασρεντίν κάτι μουρμούριζε χαρούμενος, όταν ένας φίλος του τον ρώτησε για ποιο λόγο είναι τόσο εύθυμος.
– Αυτός ο ηλίθιος ο Αχμέτ συνεχίζει να με χτυπάει στην πλάτη κάθε φορά, όταν συναντιόμαστε. Σήμερα έκρυψα κάτω από το παλτό μου δυναμίτη και όταν, και αυτή τη φορά θα με χτυπήσει στην πλάτη, η έκρηξη θα του κόψει το χέρι.

Δεν αφήνουν τον Θεό να μπει στην εκκλησία
Έναν αμαρτωλό αφόρισαν από την εκκλησία και του απαγόρευσαν να μπει στο Ναό.
Εκείνος πήγε διαμαρτυρόμενος στο Θεό.
– Κύριε, με αδικούν, δε μ’ αφήνουν να μπω μέσα στο Ναό σου, επειδή είμαι αμαρτωλός.
– Δε μπορώ να σε βοηθήσω, αυτοί και εμένα δεν αφήνουν να μπω! απάντησε ο Θεός.

Θα τιμωρηθείς αν προσεύχεσαι
Για να λειτουργήσει η εκκλησία ή η συναγωγή πρέπει να βγάζει κάποια λεφτά. 
Σε μια συναγωγή δε μάζευαν λεφτά τριγυρνώντας με δίσκο όπως το κάνουν στις χριστιανικές εκκλησίες, εδώ πουλούσαν εισιτήρια για συγκεκριμένες θέσεις. 
Κάποια γιορταστική μέρα όταν υπήρχε πολύς κόσμος στην συναγωγή ήρθε ένα αγόρι που έψαχνε τον πατέρα του, γιατί στο σπίτι έγινε κάποιο ατύχημα, αλλά ο ιερέας που στεκόταν στην πόρτα δεν άφηνε το παιδί να μπει μέσα χωρίς εισιτήριο. 
– Πρέπει οπωσδήποτε να μπω, δεν πρέπει να χάσω χρόνο.
– Όλοι έτσι λένε, όταν δε θέλουν να πληρώσουν.
Το απελπισμένο παιδί άρχισε να ικετεύει:
– Σας παρακαλώ κύριε, αφήστε με να μπω. Είναι θέμα ζωής και θανάτου. Θέλω μόνο ένα λεπτό.
Ο ιερέας υποχώρησε:
– Εντάξει, αν είναι τόσο σπουδαίο το θέμα, αλλά να ξέρεις πως θα τιμωρηθείς αν σε δω να προσεύχεσαι.

Στενό φωτοστέφανο
Στον γιατρό ήρθε ένας άνθρωπος και είπε:
– Γιατρέ, έχω αφόρητους πονοκέφαλους, που ποτέ δεν σταματάνε. Μπορείτε να με βοηθήσετε;
– Βεβαίως, είπε ο γιατρός, αλλά θα ήθελα να σας κάνω μερικές ερωτήσεις πρώτα. Πείτε μου παρακαλώ, πόσο αλκοόλ καταναλώνετε;
– Αλκοόλ, φώναξε με αγανάκτηση ο άντρας, πότέ δεν έβαλα στο στόμα μου αυτή τη αηδία.
– Τι γίνεται με το κάπνισμα.
– Ποτέ δεν είχα καπνίσει, ακόμα και τη μυρωδιά του καπνού την απεχθάνομαι..
– Συγνώμη για την ερώτηση, αλλά πρέπει να ξέρω…. πόσο συχνά έχετε εξωσυζυγικές σχέσεις.
– Για ποιόν με περάσατε. Είμαι πιστός σύζυγος εγώ.
– Πείτε μου σας παρακαλώ ο πόνος είναι οξύς και διαπεραστικός;
– Ακριβώς, είπε ο άνδρας, οξύς και διαπεραστικός.
– Τότε γίνεται σαφές το πρόβλημά σας: έχετε πολύ στενό φωτοστέφανο.

Η ανταμοιβή για την παρθενία
Έναν καιρό ζούσε ένας ασκητής που ήταν παρθένος. Κήρυξε πόλεμο στο σεξουαλικό πάθος μέσα του και στους άλλους και τήρησε την παρθενία του μέχρι το τέλος της ζωής του. Μετά απ’ αυτόν πέθανε και ο μοναδικός πιστός του μαθητής ο οποίος δεν άντεξε το θάνατο του Δασκάλου του.
Όταν ο μαθητής βρέθηκε στον άλλο κόσμο δεν πίστευε στα μάτια του, ο αγαπημένος δάσκαλος καθόταν και πάνω στα γόνατά του κρατούσε μια πολύ όμορφη γυναίκα!
Σιγά σιγά άρχισε να καταλαβαίνει πως ο δάσκαλός του παίρνει την αμοιβή του για την σεξουαλική του εγκράτεια στη γη. Το σοκ πέρασε και ο μαθητής πλησίασε τον δάσκαλό του και του είπε:
– Αγαπητέ δάσκαλε, τώρα ξέρω πως ο Θεός είναι δίκαιος, αφού τώρα στον παράδεισο εσείς παίρνετε την ανταμοιβή για την εγκράτειά σας πάνω στη γη.
Όμως ο δάσκαλος ήταν εκνευρισμένος:
– Βλάκα! φώναξε εκείνος, εδώ δεν είναι ο παράδεισος και εγώ δεν ανταμείβομαι, εδώ η πόρνη τιμωρείται!

Ρέκβιεμ για τη χελώνα
Ένα μικρό παιδάκι στενοχωρήθηκε πάρα πολύ όταν είδε πως η αγαπημένη του χελώνα κείται ακίνητη ανάσκελα δίπλα στη λίμνη και δεν δείχνει σημεία ζωής.
Ο πατέρας του παιδιού προσπαθεί να ηρεμίσει τον γιο του:
– Μην κλαις αγόρι μου. Θα κάνουμε μια αληθινή κηδεία για τη χελώνα σου. Θα παραγγείλουμε μια μικρή κασέλα στολισμένη με μετάξι και θα ζητήσουμε απ’ τον νεκροθάφτη να φτιάξει μια ταφόπετρα που θα σκαλίσει το όνομά της. Θα ερχόμαστε καθημερινά για να φέρνουμε στον τάφο της φρέσκα λουλούδια και θα φτιάσουμε γύρο από τον τάφο της μικρό φράχτη. 
Το αγόρι σκούπισε τα δάκρυα του, το σχέδιο του πατέρα του είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Την επόμενη μέρα όλα ήταν έτοιμα και η μεγαλοπρεπή πομπή, που αποτελούταν από το παιδί, πατέρα, μητέρα, αδελφό, υπηρέτρια και τον φίλο του παιδιού, προχωρούσε προς το πτώμα της χελώνας. Όταν έφτασαν στην άκρη της λίμνης διαπίστωσαν πως το σώμα της είχε εξαφανιστεί.
Ξαφνικά όλοι είδανε τη χελώνα να βγαίνει στην επιφάνεια και χαρούμενα έπλεε προς το μέρος τους. Το παιδί με φανερή απογοήτευση κοίταξε το φίλο του και πρότεινε:
– Έλα να τη σκοτώσουμε!

Στην πραγματικότητα δεν αγαπώ τόσο εσένα, όσο όλη τη γκάμα των συναισθημάτων γύρο από την αγάπη μου για σένα.

Στο κατάστημα του Θεού
Μια γυναίκα μπήκε σ’ ένα κατάστημα και με έκπληξη είδε πως πίσω από τον πάγκο στέκεται ο ίδιος ο Θεός.
– Κύριε! Είσαι Εσύ; φώναξε η γυναίκα με χαρά. 
– Ναι, είμαι Εγώ, απάντησε ο Θεός.
– Και τι μπορώ ν’ αγοράσω στο δικό Σου κατάστημα; ρώτησε η γυναίκα.
– Στο δικό μου κατάστημα μπορείς ν’ αγοράσεις ότι θέλεις, ήταν η απάντηση.
– Τότε, Σε παρακαλώ, φέρε μου υγεία, ευτυχία, αγάπη, επιτυχία και πολλά λεφτά.
Ο Θεός χαμογέλασε με ευμένεια και πήγε στην αποθήκη για την παραγγελία. Σε λίγο επέστρεψε με ένα μικρό κουτάκι. 
– Εδώ είναι όλα; φώναξε η έκπληκτη και απογοητευμένη γυναίκα.
– Ναι, απάντησε ο Θεός, δεν ήξερες, ότι στο δικό Μου κατάστημα πουλιούνται μόνο σπόροι.

Οπαδός
Ο Χρηστός επισκέφθηκε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Έπαιζαν οι καθολικοί με τους προτεστάντες. Πρώτα έβαλαν γκολ οι καθολικοί. Ο Χρηστός σηκώθηκε και με ενθουσιασμό τους χαιρέτησε με το καπέλο του. Μετά έβαλαν γκολ οι προτεστάντες. Ο Χρηστός φώναξε «Μπράβο!» Ο γείτονάς του στην κερκίδα τον ρώτησε:
– Φίλε, ποιας ομάδας οπαδός είσαι;
– Καμιάς, απάντησε ο Χρηστός, απλά με συγκινεί το παιχνίδι. 
«Σίγουρα κάποιος άθεος», σκέφτηκε ο γείτονας.

Μια κρύα μέρα
Μια πολύ κρύα μέρα ο ραβίνος και οι μαθητές του μαζεύτηκαν γύρω από τη φωτιά και ζέσταιναν τα χέρια τους. Ένας από τους μαθητές θυμήθηκε τη διδασκαλία του ραβίνου και φώναξε:
– Εγώ ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνεις τέτοια κρύα ημέρα!
– Τι; ρωτούν οι υπόλοιποι.
– Να ζεσταίνεσαι! Αλλά ξέρω και τι πρέπει να κάνεις αν δεν μπορείς να ζεσταίνεσαι.
– Τι;
– Να παγώνεις.
Το γύρω κόσμο είναι αδύνατον να απορρίπτεις, ούτε να δέχεσαι
Να φύγεις απ’ αυτόν, είναι σαν να φύγεις απ’ τα πόδια σου.
Να τον δέχεσαι, είναι σαν να φιλάς τον εαυτό σου.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις: να κοιτάζεις και να κατανοείς.

Η προσευχή του Έντονη
Κύριε! Σε ικετεύω να με συγχωρείς για τρεις αμαρτίες μου: Πρώτον, έκανα προσκυνήματα στους δικούς Σου ιερούς τόπους, ξεχνώντας πως είσαι παντού, δεύτερον, συχνά απευθυνόμουν σ’ Εσένα με παρακλήσεις, ξεχνώντας πως Εσύ ενδιαφέρεσαι περισσότερο από μένα για το καλό μου, και τέλος, Σε παρακαλώ για συγχώρεση αφού γνωρίζω πως οι αμαρτίες μας συγχωρούνται πριν ακόμη να τις κάνουμε.

Η Αλήθεια και η μοναχικότητα
Ο Δάσκαλος θεωρούσε πως όλος ο κόσμος δέχεται ως αλήθεια το ψέμα και γι’ αυτό εκείνος που ανακαλύπτει την αλήθεια είναι πάντα μοναχικός.
– Μήπως νομίζετε πως η Αλήθεια είναι μια φόρμουλα που μπορείς να βρεις μέσα στο βιβλίο. Η Αλήθεια πουλιέται μαζί με την τιμή της μοναχικότητας. Εάν θέλετε να γνωρίζετε την Αλήθεια πρέπει να μάθετε να περπατάτε μόνος.

Ο γάτος και ο ….δογματισμός
Κάθε φορά που ο γκουρού καθόταν με τους μαθητές του για να διαλογιστούν ερχόταν ο γάτος που ζούσε μαζί τους και τους αποσπούσε. Γι’ αυτό ο γκουρού διέταξε να τον δένουν την ώρα του διαλογισμού.
Μετά από το θάνατο του γκουρού συνέχιζαν να δένουν τον γάτο μέχρι το τέλος του διαλογισμού. Όταν πέθανε και ο γάτος στο σπίτι έφεραν έναν άλλο γάτο, για να τηρηθεί η σιγουριά πως οι εντολές του γκουρού εκτελούνται πιστά την ώρα του διαλογισμού.
Πέρασαν αιώνες και το δέσιμο του γάτου απέκτησε την ιδιότητα της τελετουργίας και οι επιστήμονες-οπαδοί του γκουρού έγραψαν πολλές πραγματείες για την λειτουργική σημασία του δέσιμου του γάτου την ώρα του διαλογισμού.

Γιατί κελαηδάει το πουλί;
Οι μαθητές συχνά ερωτούσαν τον Δάσκαλο για τον Θεό. Μια φορά ο Δάσκαλος είπε:
– Τον Θεό δεν τον γνωρίζει κανείς, το να καταλάβεις τον Θεό με το νου είναι αδύνατον. Ο οποιοδήποτε ισχυρισμός για Εκείνον, η οποιαδήποτε απάντηση στις ερωτήσεις σας θα είναι μόνο και μόνο διαστρέβλωση της αλήθειάς.
Οι μαθητές ήταν αμήχανοι.
– Τότε γιατί μιλάς για Αυτόν;
– Και γιατί κελαηδάει το πουλί;

Ωριμότητα
Στον μαθητή που συνέχεια προσευχόταν είπε ο Δάσκαλος:
– Πότε θα σταματήσεις να στηρίζεσαι στον Κύριο και θα σταθείς ο ίδιος στα πόδια σου;
Ο μαθητής με αμηχανία είπε:
– Μα εσύ ο ίδιος μας έμαθες να βλέπουμε στον Θεό τον πατέρα!
– Πότε θα κατανοήσεις πως ο πατέρας δεν είναι εκείνος πάνω στον οποίο πρέπει να στηριζόμαστε, αλλά εκείνος που μας απελευθερώνει απ’ αυτήν την ανάγκη.

Ήξερα ότι θα ‘ρθεις
– Κύριε συνταγματάρχα, ο φίλος μου δεν επέστρεψε από την πρώτη γραμμή των χαρακωμάτων, σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε να τον πάρω απ’ εκεί.
– Σου απαγορεύω! αυστηρά είπε ο αξιωματικός, δε θα ρισκάρω τη ζωή σου για εκείνον που μάλλον είναι νεκρός.
Ο στρατιώτης παραβίασε τη διαταγή και έφτασε στην πρώτη γραμμή και μια ώρα αργότερα θανάσιμα πληγωμένος έφερε το πτώμα του φίλου του.
Ο συνταγματάρχης ήταν οργισμένος.
– Δε σου είπα πως είναι νεκρός; Τώρα χάνω και εσένα, για πες μου είχε νόημα για να ρισκάρεις τη ζωή σου για ένα πτώμα;
Ο ετοιμοθάνατος στρατιώτης απάντησε:
– Είχε κύριε. Όταν έφτασα σ’ αυτόν ήταν ακόμη ζωντανός και όταν με είδε χαμογέλασε: «ήξερα ότι θα ‘ρθεις για μένα, Ντζακ».

Οι μαθητές ήταν καταθλιμμένοι. Γνώρισαν πως ο Δάσκαλος σε λίγο θα πεθαίνει.
Αλλά ο Δάσκαλος είπε με χαμόγελο:
– Μήπως δε γνωρίζετε πως ο θάνατος δίνει στη ζωή μια ομορφιά;
– Όχι. Εμείς θα θέλαμε να μην πεθαίνεις ποτέ.
– Όλα τα αληθινά ζωντανά πρέπει να πεθαίνουν. Κοιτάξτε τα λουλούδια. Δεν πεθαίνουν μόνο τα ψεύτικα.*

Λεπτότητα
– Πώς μπορώ να καταφέρω την ένωση με τον Πλάστη;
– Πρέπει απλά να ακούς.
– Πώς πρέπει να ακούω;
– Αφουγκράσου τους ήχους γύρω σου, άκου το κάθε θρόισμα του Σύμπαν. Όμως όταν ακούσεις πως μιλάς εσύ ο ίδιος, αμέσως να σιωπάς.

Οι μαθητές ήθελαν να ξέρουν τι είδους διαλογισμό κάνει ο Δάσκαλος κάθε πρωί στον κήπο.
– Κοιτάζω με προσοχή ένα δενδρύλλιο με ανθισμένα τριαντάφυλλα.
– Γιατί πρέπει να τις κοιτάς με προσοχή; ρωτήσανε οι μαθητές.
– Για να βλέπω τα τριαντάφυλλα και όχι τη μορφή τους, απάντησε ο Δάσκαλος.

Η μόδα και η λύση
Μια φορά μια νεαρή κοπέλα ακολουθώντας τη μόδα ήθελε να φορέσει για ένα πάρτη τη φούστα της μητέρας της που άνοιγε τους ώμους. Όμως η μητέρα της θεωρούσε πως η κόρη της δεν είναι ακόμη ενήλικη για να τη φορέσει. Οι λογομαχίες συνεχίζονταν μερικές μέρες χωρίς αποτέλεσμα.
Όταν για το πρόβλημα γνώρισε ο πατέρας της κοπέλας, είπε:
– Ας φορέσει τη φούστα. Εάν θα μείνει στους ώμους της, τότε είναι αρκετά ενήλικη για να τη φορέσει.

Σοφία
Ο Δάσκαλος έλεγε πως το μόνο που ο άνθρωπος πρέπει να αναζητάει είναι οι γνώσεις και η σοφία. Όταν τον ρωτήσανε που είναι η διαφορά, εκείνος απάντησε:
– Τις γνώσεις θ’ αποκτήσετε διαβάζοντας βιβλία και ακούγοντας διαλέξεις.
– Και την σοφία;
– Διαβάζοντας εκείνο το βιβλίο που είναι εσύ ο ίδιος. Πολύ δύσκολη δουλειά γιατί κάθε επόμενο λεπτό σου προσφέρει καινούργια έκδοση.

Σε μια χώρα η Θρησκεία άρχισε να χάνει τις οπαδούς της. Τότε οι τρεις στυλοβάτες της Θρησκείας: η Αγία Γραφή, η Εκκλησία και η Πίστη επήγανε στον Θεό και παραπονέθηκαν φοβισμένοι πως θα χαθούν και αυτοί.
– Δυστυχώς, παρ’ όλο που με λέτε Παντοδύναμο δεν έχω τόσες δυνάμεις για να ξαναζωντανέψω αυτό που εσείς δεν καταφέρατε να φυλάξετε. Όμως μπορώ να αντικαταστήσω τη Θρησκεία με Θρησκευτικότητα και θα στείλω στη Γη κάποιον που θα είναι πιο ισχυρός και από όλους εσάς μαζί.
– Και πώς θα λένε αυτόν τον Βασιλιά;
– Αυτογνωσία. Τα έργα του θα είναι πιο σπουδαία από οποιοδήποτε δικό σας, είπε ο Θεός.
Παράφραση

Ένας επισκέπτης διηγήθηκε στον Δάσκαλο μια ιστορία για έναν άγιο ο οποίος ήθελε να πάει να δει τον ετοιμοθάνατο φίλο του που ζούσε σε απομακρυσμένο χωριό αλλά πλησίαζε το βράδι και εκείνος φοβόταν. Τότε απευθύνθηκε στον Ήλιο: «Με όνομα του Θεού σε ικετεύω να σταματήσεις στον ουρανό ως που θα φτάσω στο χωριό όπου πεθαίνει ο φίλος μου». Και ο Ήλιος σταμάτησε στον ουρανό μέχρι που ο άγιος δεν έφτασε στο χωριό του φίλου του».
Ο Δάσκαλος χαμογέλασε:
– Νομίζω καλύτερα θα ήταν αυτός ο άγιος να ξεπεράσει το φόβο του μπροστά στο σκότος.

Ο πρωθυπουργός ήρθε στον Δάσκαλο και ζήτησε να γίνει μαθητής του.
– Και τη θέλεις να μάθεις από μένα, ρώτησε ο Δάσκαλος.
– Σοφία. 
– Δυστυχώς υπάρχει ένα εμπόδιο.
– Τι είδους εμπόδιο;
– Είναι αδύνατον να μάθεις Σοφία.
– Γιατί;
– Γιατί Σοφία μπορείς να μαθαίνεις, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα μάθεις.

Οι μαθητές δεν μπορούσαν να καταλάβουν με ποια κριτήρια ο Δάσκαλος δεχόταν να μάθει τους μεν και αρνιόταν στους δε.
Το κατάλαβαν, όταν μια φορά ακούσανε τον Δάσκαλο να λέει:
– Μην προσπαθείτε να μάθετε το γουρούνι να τραγουδάει. Θα χάσετε το χρόνο σας. Και θα εκνευρίσετε το γουρούνι.

 Ο Δάσκαλος είπε: 
– Όταν το παιδί είναι στην κοιλιά της μητέρας του, σιωπά. Όταν έρχεται στον κόσμο αρχίζει να μιλά, ως που κάποια στιγμή ξανά θα βρεθεί κάτω από τη γη. Τότε ο άνθρωπος ξανά θα μείνει σιωπηρός. 
Πιάσε την ουσία αυτής της σιγή, επικρατούσε στην κοιλιά της μητέρας, θα επικρατήσει στην «κοιλιά» της μητέρας-γης, ακόμη και τώρα είναι η πεμπτουσία αυτού του θορύβου που λέγεται ζωή. 
Αυτή η σιγή είναι το πιο φυσικό στη ζωή σου.

 Βράδυ. Στην άκρη της οδού στέκονται δυο άνθρωποι.
- Γιατί χαμογελάτε; ρωτάει ο ένας τον άλλον.
- Απλά θαυμάζω τη σελήνη.
- Τι θαυμάζετε;
- Τη σελήνη, και ο άνθρωπος δείχνει με το δάχτυλό του τη σελήνη, αλλά ο διπλανός ούτε σήκωσε το κεφάλι του.
- Ποια σελήνη; Ρωτάει ο άλλος.
- Να, εδώ είναι, απορεί ο άνθρωπος, μπροστά σας, αυτό το κίτρινο.
- Κίτρινο! Θεέ μου. Πρέπει να το γνωρίζουν και οι άλλοι.
Μετά από μισή ώρα γύρο μαζεύετε ένα πλήθος ανθρώπων.
- Δάσκαλε, πες μας για τη σελήνη, δειλά λέει ο εκπρόσωπος του πλήθους.
- Τι στο διάολο να σας πω, είπε ο άνθρωπος, που όρχησε να εκνευρίζετε, σηκώστε το κεφάλια σας και όλοι θα την δείτε.
Κάποιος, χωρίς να αποσπάει από το άνθρωπο τα αφοσιωμένα μάτια γρήγορα έγραφε στο σημειωματάριο του: «Πρέπει μόνο να σηκώσεις το κεφάλι και θα 
δεις τη σελήνη που είναι ένας κίτρινος κύκλος με φόντο τον μαύρο ουρανό ..."
- Τι γράφεις εκεί; ρώτησε ο άνθρωπος επιφυλακτικά.
- Κάποιος πρέπει να φυλάξει τη Διδασκαλία για απογόνους, και αν δεν το κάνω εγώ, τότε ποιος άλλος;
- Ποια διδασκαλία βρε βλάκα; Απλά σήκωσε το κεφάλι σου!
«Να σηκώσεις το κεφάλι δεν είναι δύσκολο..." ξανά αρχίζει να γράφει γρήγορα ο νεοευαγγελιστής, αλλά ο άντρας του δίνει μια μπουνιά στο μάτι και από 
το χτύπημα εκείνος βλέπει να λάμψει μια κίτρινη κηλίδα.
- Τι ήταν αυτό, Δάσκαλε;;;
- Η σελήνη.
- Θεέ μου, είδα τη Σελήνη. Είδα τη Σελήνη! Σελήνη!
- Είδε τη Σελήνη! Θαυμάζει το πλήθος και με αλαλαγμούς αρχίζει να οδηγεί γύρω από τον σεληνοχτυπημένο κυκλικό χορό.
Ο άνθρωπος, εν το μεταξύ, εκνευρισμένος εγκαταλείπει το πλήθος και φεύγει θαυμάζοντας το πανσέληνο.

Μετά από δύο χιλιάδες χρόνια κάποιος διαβάζει το Σεληνοευαγγέλιο και αναστενάζει. "Τι ωραία!!! Εκείνους τους καιρούς δίπλα υπήρχε Δάσκαλος και 
πάντα μπορούσε να σου ανάψει μια μπουνιά την κατάλληλη στιγμή.
Μερικοί, στ’ αλήθεια, ισχυρίζονται ότι ένα βιβλίο είναι αρκετό και ότι με τα μάτια τους κάθε νύχτα βλέπουν τη Σελήνη, αλλά ποιόν μπορείς να 
εμπιστευτείς στους καιρούς μας; Και, ίσως, όλα αυτά που λένε περί Σελήνης είναι παραμύθια… Δεν ξέρω…

- Η θρησκευτική πίστη - είπε ο Δάσκαλος - δεν είναι δήλωση της πραγματικότητας, αλλά υπαινιγμός, υπόδειξη για κάποιο μυστικό, που βρίσκεται πέρα 
από την ανθρώπινη κατανόηση. Εν περιλήψει, η θρησκευτική πίστη είναι δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι.
Μερικοί πιστοί δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσουν πέρα από τη μελέτη του δακτύλου.
Οι άλλοι ασχολούνται με το να το γλείφουν.
Υπάρχουν και άλλοι που χρησιμοποιούν αυτό το δάχτυλο για να βγάλουν τα μάτια τους. Είναι οι τυφλοί οπαδοί της θρησκείας.
Και πολύ λίγοι είναι ικανοί να απομακρυνθούν από το δάκτυλο και να δούνε αυτό που δείχνει το δάχτυλο. Αυτοί θα βρεθούν έξω από την πίστη και θα 
θεωρηθούν ως βλάσφημοι.

Στην Αλήθεια οδηγεί πολύ στενό μονοπάτι. Και το περπατάς πάντα μόνος σου. 

Είμαι δίπλα σου, λέει ο Θεός, ενώ εσύ συνεχίζεις να σκέφτεσαι για μένα, να μιλάς για μένα, να με ψάχνεις στα βιβλία σου. Πότε επιτέλους θα βουλώσεις το στόμα σου και θα με δεις δίπλα σου.

Υπάρχουν δυο είδη μόρφωσης: το ένα μαθαίνει πώς να κονομάς και το άλλο πώς να ζεις.

Δεν υπάρχει ανάγκη να μαθαίνεις τον άνθρωπο. Πρέπει απλά να τον σώσεις από το σχολείο το οποίο τον κάνει τυφλό.

Η πίστη στο κύρος εμποδίζει την αντίληψη. 

Πριν τιμωρήσετε το παιδί ρωτήστε τον εαυτό σας, μήπως εσείς είστε η αιτία την ανυπακοής του.

 Διαλογισμός 2. Οι αιτίες της δυστυχίας*
(ένας από τους τριάντα ένα διαλογισμούς του βιβλίου «Ελευθερία και Αγάπη» του Έντονη ντε Μέλο)

Εάν κανείς έρχεται σ’ Εμέ και δεν μισεί τον πατέρα του και την μητέρα του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τους αδελφούς και αδελφές, την δουλειά του, τον πολιτισμό και την θρησκεία της κοινωνίας των ανθρώπων, ακόμη δε και την ζωήν του, δεν μπορεί να είναι μαθητής Μου.
Κατά Λουκάν 14.26, παράφραση

Κοιτάξτε, τι συμβαίνει στον κόσμο και θα δείτε πόσο λίγη ευτυχία υπάρχει γύρω μας. Μήπως γνωρίζετε τι προκαλεί τα βάσανα;
Ίσως θα πείτε πως η αιτία των βασάνων είναι η μοναξιά ή η καταπίεση, ο πόλεμος ή το μίσος, ο θρησκευτικός φανατισμός ή ο αθεϊσμός. Και θα έχετε άδικο.
Τα βάσανα έχουν μια και μοναδική αιτία; λανθασμένες ιδέες στο μυαλό σας. Αυτές οι ιδέες είναι τόσο διαδεδομένες, είναι τόσο συνηθισμένες που ποτέ ούτε από το μυαλό σας πέρασε να τις αμφισβητήσατε. Και ως συνέπεια αυτής της λανθασμένης κοσμοθεωρίας βλέπετε τον κόσμο και τον εαυτό σας μέσα απο μια παραμορφωμένη εικόνα. 
Είστε τόσο προγραμματισμένοι, βρίσκεστε κάτω από τόσο ισχυρή πίεση της κοινωνίας, ώστε κυριολεκτικά είστε παγιδευμένος και απλά δεν είστε ικανός να αντιλαμβάνεστε τον κόσμο αλλιώς.
Και έξοδος από αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχει, αφού εσείς ούτε υποψιάζεστε πως η κοσμοαντίληψη σας είναι διαστρεβλωμένη, πως οι σκέψεις σας δεν είναι σωστές και οι πεποιθήσεις σας είναι λανθασμένες.
Κοιτάξτε γύρω σας και προσπαθήστε να βρείτε κάποιον πραγματικά ευτυχισμένο άνθρωπο, τον οποίον δεν βασανίζουν οι φόβοι, οι αμφιβολίες, οι στενοχώριες.
Θα είστε τυχερός, εάν θα βρείτε έναν άνθρωπο μέσα από εκατό χιλιάδες ανθρώπους. Ίσως αυτό θα προκαλέσει κάποια υπόνοια πως με άλλους σας συνδέει κάποιος προγραμματισμός, κάποιο γενικό σύστημα αξιών, παρ’ όλο που και εσείς είστε προγραμματισμένοι να μη υποψιάζεστε, να μην αμφιβάλετε για τη ζωή σας. Σας έπεισαν να ακολουθείτε τα έθιμα, τα ήθη, να προσκυνάτε τα ιδανικά της κοινωνίας και της θρησκείας. Και αν συνεχίζετε να μην νιώθετε ευτυχισμένοι, αυτό σημαίνει πως πρέπει να θεωρείτε υπεύθυνο μόνο τον εαυτό σας και όχι τις επιβαλλόμενες απ’ έξω ιδέες και φρονήματα.
Η κατάσταση χειροτερεύει εφόσον η πλειοψηφία των ανθρώπων υπέστησαν τέτοια πλύση εγκεφάλου ώστε να μην αντιλαμβάνονται τη δυστυχία τους, είναι σαν τους κοιμισμένους που δεν γνωρίζουν ότι κοιμούνται.
Τι εμποδίζει τον άνθρωπο να είναι ευτυχισμένος;
α) Η πρώτη πεποίθηση. «Είναι αδύνατον να είσαι ευτυχισμένος χωρίς αυτά με τα οποία είσαι δεμένος, χωρίς αυτά που θεωρείς αναντικατάστατα».
Δεν είναι έτσι. Κάθε στιγμή της ζωής μας έχουμε τα πάντα για να νιώθουμε ευτυχισμένη.
Μελετήστε για λίγο αυτή τη φράση.
Η κυρία αιτία των βασάνων έχει το εξής: οι άνθρωποι με όλες τις δυνάμεις τους προσπαθούν να αποκτήσουν αυτά που δεν έχουν, και δεν εκτιμούν αυτά που έχουν.
β) Η δεύτερη πεποίθηση. «Η ευτυχία μπορεί να υπάρξει μόνο στο μέλλον».
Πολύ λανθασμένη άποψη. Είμαστε ευτυχισμένοι εδώ και τώρα, αλλά ούτε το γνωρίζουμε: ψεύτικες πεποιθήσεις, λαθεμένες γνώμες μας οδηγούν στο να μας τυραννούν συνεχώς φόβοι κι ανησυχίες, να μας βασανίζουν οι προσκολλήσεις, οι διενέξεις, αισθήματα ενοχής. 
γ) Η τρίτη πεποίθηση. «Η ευτυχία χαμογελάει μόνο σ’ αυτόν που είναι ικανός ν’ αλλάξει την παρούσα κατάσταση και τους γύρω ανθρώπους». 
Μεγάλο λάθος. Με απερισκεψία ξοδεύουμε πάρα πολύ ενέργεια προσπαθώντας να αλλάξουμε τον γύρω κόσμο και τους γύρω ανθρώπους. Εάν η αλλαγή του κόσμου είναι η αποστολή σας τότε εμπρός! αλλάξτε τον, αλλά μην δημιουργείτε αυταπάτες πως αυτό θα σας κάνει ευτυχισμένους.
Ευτυχισμένο ή δύστυχο κάνει τον άνθρωπο όχι ο γύρω κόσμος, αλλά οι σκέψεις του.
Όπως δεν πρόκειται να βρείτε τι φωλιά του αετού στον πάτο του ωκεανού, δεν πρόκειται να βρείτε την ευτυχία στον έξω κόσμο.
Λοιπόν, εάν θέλετε να είστε ευτυχισμένοι, πάψτε ανώφελα να σπαταλάτε την ενέργειά σας παλεύοντας με την φαλάκρα σας, να διαμορφώσετε ένα ελκυστικό κορμί, για την αλλαγή τόπου παραμονής, τόπου εργασίας, χώρας, τρόπου ζωής, ακόμα και της προσωπικότητάς σας.
Πρέπει να κατανοήσετε κάτι πολύ σπουδαίο, πως ακόμη και στην πραγματικότητα μπορείτε να καταφέρετε τους στόχους σας: δηλαδή να αποκτήσετε ένα ωραίο κορμί, να εξελιχθείτε σε μια χαρισματική προσωπικότητα, να ζήσετε σ’ ένα πολύ όμορφο μέρος, αλλά όπως και πριν αυτές οι αλλαγές να μη σας φέρουν καμιά χαρά; Νομίζω δε χρειάζονται παραδείγματα;
Κάπου βαθιά στην ψυχή σας καταλαβαίνετε πως αυτό είναι αλήθεια, αλλά επίμονα συνεχίζετε να χάνετε ενέργεια και δυνάμεις προσπαθώντας να αποκτήσετε αυτό που ποτέ δε θα σας φέρνει ευτυχία.
γ) Κι ακόμη μια λανθασμένη πεποίθηση: «ευτυχία είναι πραγματοποίηση όλων τον επιθυμιών».
Απόλυτο λάθος. Αντίθετα, ακριβώς οι επιθυμίες και οι εμμονές κάνουν τον άνθρωπο εντεταμένο, εκνευρισμένο, απογοητευμένο, αβέβαιο, και δειλό.
Κάντε μια λίστα με όλες τις προσκολλήσεις σας και επιθυμίες σας και ν’ απευθυνθείτε στην κάθε μια ξεχωριστά με λόγια: «Βαθιά στην καρδιά μου ξέρω ακριβώς πως ακόμα και αν θα σε έχω δε θα με κάνεις ευτυχισμένο».
Η αλήθεια αυτόν των λόγων χρειάζεται βαθιά προσοχή. Η εκπλήρωση των επιθυμιών μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να σας φέρει γλυκές στιγμές ή ευχάριστο ενθουσιασμό. Σας παρακαλώ! μην τα μπερδεύετε με την ευτυχία.
Τότε τι είναι ευτυχία;
Πολύ λίγοι γνωρίζουν τι είναι ευτυχία, αλλά να δώσουν απάντηση δε θα μπορέσει κανείς, γιατί είναι αδύνατο να την περιγράφεις με λόγια. Μπορεί να περιγράψει το φως εκείνος που όλη τη ζωή του έζησε στο σκοτάδι της φυλακής; Μπορεί να περιγράψει την πραγματικότητα εκείνος που κοιμάται;
Κατανοήστε από πού προέρχεται ο εφιάλτης σας και εκείνος θα τελειώσει. Τότε θα ξυπνήσετε και θα είστε έτοιμοι για να καταλάβετε την πραγματικότητα.
Κατανοήστε τις λανθασμένες πεποιθήσεις σας και αυτοί θα εξαφανιστούν. Τότε θα γνωρίσετε τη γεύση της ευτυχίας.
Εδώ γεννιέται το ερώτημα: αφού οι άνθρωποι προσπαθούν τόσο να είναι ευτυχισμένοι (και αυτό είναι πολύ φυσικό και κατανοητό), τότε γιατί δεν προσπαθούν να απαλλαχθούν απ’ αυτούς τους λανθασμένους προσανατολισμούς στη ζωή;
Διότι: 
Πρώτον, ούτε τους έρχεται αυτή η σκέψη ότι οι πεποιθήσεις τους μπορούν να είναι λανθασμένες, ούτε καταλαβαίνουν ποιες είναι αυτές ακριβώς.
Δεύτερον, οι άνθρωποι φοβούνται να χάσουν αυτήν την κοσμοαντίληψη που καλά γνωρίζουν, τον κόσμο-θέατρο με τα πάθη του, με τις επιθυμίες και προσκολλήσεις του, με τους φόβους, κοινωνικές αδικίες, με τη φιλοτιμία του, τον κόσμο που γεννάει μερικές φορές στιγμές ευχαρίστησης, ανακούφισης και ενθουσιασμού.
Σκεφτείτε και φανταστείτε έναν άνθρωπο που φοβάται να απαλλαχθεί από τον εφιάλτη μόνο και μόνο γιατί αυτός ο εφιάλτης είναι ο μοναδικός κόσμος που γνωρίζει. Πώς μπορεί να θέλει κάτι άλλο; Έτσι είστε εσείς ο ίδιος, και οι άλλοι γύρω σας.
Εάν θέλουμε να γνωρίσουμε κάτι άλλο, δηλαδή την ευτυχία, πρέπει να «μισήσουμε» τον πατέρα και την μητέρα μας, πρέπει να μισήσουμε την κοινωνία μας που μας έκανε πλύση εγκεφάλου και όλα αυτά τα ψεύτικα αγαθά που μας έδωσε.
Και πώς μπορούμε να το καταφέρουμε; Όχι με τρόπο αποφασιστικής άρνησης απ’ αυτά, αφού το αποτέλεσμα θα είναι η μεγαλύτερη προσκόλληση προς αυτά. Ο καλύτερος τρόπος είναι η Κατανόηση πως αυτά είναι ο εφιάλτης της ζωής μας. Και τότε αυτά δε θα μπορέσουν να μας ελέγχουν και τότε δε θα έχει μεγάλη σημασία αρνηθήκαμε όλα αυτά ή όχι. Θα είναι αδύναμοί να μας προκαλούν πόνο και βάσανα: τότε είστε ξύπνητοί και τελειώσατε με το σκοτάδι των φόβων και βασάνων.
Αφιερώστε λίγο χρόνο για ανάλυση της κάθε προσκόλλησης, θα βρείτε την αληθινή της φύση, τον εφιάλτη που σας φέρει, από τη μία πλευρά, σας δίνει ευχαρίστηση και απόλαυση και από την άλλη, είναι η αιτία όλων των προβλημάτων σας, των στενοχώριων, φόβων και βασάνων.
Αν και σας φαίνεται παράξενο, όμως η σημερινή ζωή σας, είναι εφιάλτης. Όλα αυτά στα οποία γαντζωθήκατε με όλες σας τις δυνάμεις και χωρίς τα οποία δεν φαντάζεστε την ζωή ευτυχισμένη, είναι ένας εφιάλτης!
Και να απαλλαχθείτε απ’ αυτόν τον εφιάλτη μπορείτε πολύ απλά: κατανοώντας πως είναι το μοναδικό εμπόδιο για να γνωρίζετε εκείνο το οποίο δεν περιγράφεται με λόγια, την γαληνή της ευτυχίας, την αληθινή ζωή.

Επίλογος για το τμήμα "μύθοι, παραβολές και αλληγορίες"

Πέντε ασημένια άστρα λάμπουν στον ουρανό. 
Το πρώτο αστέρι είναι για τους σοφούς και τους ήρωες που μίλησαν κι έπραξαν από τότε που πρωτογεννήθηκε ο γραπτός Λόγος, μέχρι πρόσφατα που ο Λόγος γνωρίζει τον εκατοστό αιώνα.
Το δεύτερο αστέρι είναι για τους σοφούς και απλούς ανθρώπους που αφηγήθηκαν αυτές τις παραβολές, μύθους, ιστορίες και ανέκδοτα στους άλλους ανθρώπους που τα διηγήθηκαν σε άλλους κι εκείνοι τα έγραψαν.
Το τρίτο αστέρι είναι γι' αυτούς απ' τους οποίους εγώ γνώρισα αυτά τα μικρά, αλλά Μεγάλα κείμενα.
Το τέταρτο αστέρι είναι για σένα αγαπητέ μου αναγνώστη, που θα το πεις σε άλλους, έτσι όπως το κατάλαβες εσύ, δίνοντας νέα μορφή στο Λόγο και με αυτό τον τρόπο θα επικυρώσεις την δική σου δημιουργικότητα.
Το πέμπτο αστέρι για μένα που μάζεψα και απόλαυσα, μετέφρασα, … και εκτύπωσα για σένα αγαπητέ μου συνάνθρωπε αυτά τα αριστουργήματα των αιώνων.*

Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

άνω