Ξελαρυγγιάζονται με έκκληση για μάχη,
ενάντια στο ζυγό το μνημονικό,
με άδειο το στομάχι
και δίψα για το «λυτρωτικό» κακό.

Όσο κακό μας έκανε η αυτάρεσκη αλαζονεία,
τόση ζημιά κι απ’ το «ελπιδοφόρο» «…στην Ελλάδα ζεις».
Όσα δεινά μας έφερε η ξενομανία,
άλλα τόσα κι ο δικός μας ο πολιτικός-αεριτζής.

Πρέπει να γνωρίσουμε την πρωτόγνωρη τραγωδία,
για να κατανοήσουμε τα χάλια μας;
Αλλιώς, του βόθρου η δυσωδία
πλέει πάν' απ’ τα κεφάλια μας.

Παράφραση
(2014)

Αυτή η κοινωνία μας η σάπια,
κρατάει του «εμού» το κουτάλι.
Τι άλλο θέλει ο μικροαστός;
Το μυστικό μες στο κεφάλι.

Σ΄ αυτό το αγγείο μέσα στις έλικες,
στα έγκατα αυτής της ουσίας,
πις’ απ’ το χαμόγελο κρύβεται,
το κακόψυχο πορτραίτο της πλειοψηφίας.

?(2014)

Поднявший меч на наш союз
достоин будет худшей кары.
И я за жизнь его тогда
не дам и самой ломаной гитары.
Как вожделенно жаждет век
нащупать брешь у нас в цепочке.
Возьмемся за руки, друзья,
чтоб не пропасть поодиночке.

Среди совсем чужих пиров
и слишком ненадежных истин,
не дожидаясь похвалы,
мы перья белые свои почистим.
Пока безумный наш султан
сулит дорогу нам к острогу,
возьмемся за руки, друзья,
возьмемся за руки, ей-Богу.

Когда ж придет дележки час,
не нас калач ржаной поманит,
и рай настанет не для нас,
зато Офелия всех нас помянет.
Пока ж не грянула пора
нам отправляться понемногу,
возьмемся за руки, друзья,
возьмемся за руки, ей-Богу.

1967
 

Αυτός που σηκώνει σπαθί στη συμμαχία μας
αξίζει τη χειρότερη τιμωρία,
και για την ύπαρξη του την άχρηστη
δείχνω απόλυτη αδιαφορία.
Με τόση μανία ψάχνει ο αιώνας
να βρίσκει ρήγμα στην δική μας αλυσίδα.
Ελάτε να ενώσουμε τα χέρια μας παιδιά,
για να μην χάσουμε ένας ένας την ελπίδα.

Μέσα σε πλήρως ξένα γλέντια
κι αλήθειες αμφίβολες πολύ,
Προστατέψτε τα χέρια, την ψυχή,
από της απληστίας τους ιούς την προσβολή.
Ενώ οι υπάλληλοι της εξουσίας
τσαλαπατάνε ακόμη και τις σκιές μας,
ελάτε να ενώσουμε τα χέρια μας παιδιά,
ελάτε να ενώσουμε και τις καρδιές μας.

Κι όταν θα ‘ρθει η ώρα μοιρασιάς,
τα δεδουλευμένα μας οι άλλοι θα μοιράσουν,
κι ο παράδεισος θα ‘ρθει όχι για μας,
εμάς θα προλάβουν να διχάσουν.
Ως που δεν ήρθε αυτός ο καιρός
και να μην φύγουμε, ακόμη νεάνις,
ελάτε να ενώσουμε τα χέρια μας παιδιά,
ελάτε να ενώσουμε τις δυνάμεις.

1967 (2016)

Σταγόνες του Δανού βασιλιά
είναι φάρμακο μαγικό,
πιο άκρατο από τον οίνο
κι από την καραμέλα πιο γλυκό,
πιο δυνατό από την διαβολή,
από το φόβο και νυστέρι…
Σταγόνες του Δανού βασιλιά
πιείτε καβαλιέροι!

Οι χτύποι των σπαθιών και των λογχών,
το βουητό των τανκς και των στρατώνων
εύκολα λειώνονται
μες στο κουδούνισμα αυτών των σταγόνων.

Η δόξα το κεφάλι ζαλίζει,
η εξουσία την καρδιά γαργαλίζει.
Δεν αξίζει πεντάρα εκείνος
που τους κρατούντες λιβανίζει.
Ο βήχας είναι μια θηλιά
και στο λαιμό πάει το χέρι…
Σταγόνες του Δανού βασιλιά
πιείτε καβαλιέροι!

Εάν την αλήθεια να φωνάζεις
σε εμποδίζει ο βήχας,
μην ξεχνάς να κατεβάζεις
σταγόνες που έφτιαξε ο ρίγας.
Ας μπροστά σου υψωθεί
ως παράδειγμα, του παρελθόντος το αστέρι…
Σταγόνες του Δανού βασιλιά
πιείτε καβαλιέροι!

? (2016)

Один солдат на свете жил,
красивый и отважный,
но он игрушкой детской был:
ведь был солдат бумажный.

Он переделать мир хотел,
чтоб был счастливым каждый,
а сам на ниточке висел:
ведь был солдат бумажный.

Он был бы рад - в огонь и в дым,
за вас погибнуть дважды,
но потешались вы над ним:
ведь был солдат бумажный.

Не доверяли вы ему
своих секретов важных,
а почему? А потому,
что был солдат бумажный.

В огонь? Ну что ж, иди! Идёшь?
И он шагнул однажды,
и там сгорел он ни за грош:
ведь был солдат бумажный.

1959
 

Ζούσε στον κόσμο ένας στρατιώτης,
γενναίος σαν κουρσάρος,
αλλά ήταν παιχνίδι παιδικό,
αφού ήταν χαρτένιος ο φαντάρος.

Εκείνος ήθελε τον κόσμο να αλλάξει,
σαν ένας καλός τσάρος,
ενώ ο ίδιος κρεμόταν από μια κλωστίτσα,
αφού ήταν χαρτένιος ο φαντάρος.

Για σας και τη ζωή θα έδινε,
δεν ήθελε να είναι βάρος,
αλλά τον κοροϊδεύατε,
αφού ήταν χαρτένιος ο φαντάρος.

Ήταν και νεαρός και γέροντας,
τον ξέχασε ο χάρος,
αλλά γιατί; Διότι,
ήταν χαρτένιος ο φαντάρος.

Μια φορά έγινε πυρκαγιά,
εκείνος πήδηξε μες στη φωτιά με θάρρος,
και κάηκε ολοσχερώς
αφού ήταν χαρτένιος ο φαντάρος.

1959 (2016)

Осудите сначала себя самого,
научитесь искусству такому,
а уж после судите врага своего
и соседа по шару земному.
Научитесь сначала себе самому
не прощать ни единой промашки,
а уж после кричите врагу своему,
что он враг и грехи его тяжки.
Не в другом, а в себе побеждайте врага,
а когда преуспеете в этом,
не придется уж больше валять дурака --
вот и станете вы человеком.
1990

Να κατακρίνεται πρώτα τον εαυτό σας,
να μάθετε το τέχνημα αυτό,
και μόνο μετά καταδικάστε τον εχθρό σας
που ζει με το δικό του γραφτό.
Να μάθετε πρώτα στον εαυτό σας
να μην συγχωρείτε το λάθος το παραμικρό,
και μόνο μετά φωνάξτε στον εχθρό σας,
ότι το αμάρτημά του είναι αισχρό.
Όχι στον άλλον, μα μέσα σας νικήστε τον εχθρό,
κι όταν θα προκόψετε ως αρχοντάνθρωπος,
δεν θα προκύψει κάτι σαθρό,
τότε και θα γίνεστε άνθρωπος.

1990 (2016)

1960

Είναι χαλασμένος ο ρευματοδότης.
Μέσα στο φτωχικό μου μελωδώ.
Γυναίκα, Υμετέρα Μεγαλιότης
πως πήρατε απόφαση να ‘ρθείτε εδώ;

Ο ερχομός Σας σαν πυρκαγιά,
δεν το ‘χω σε καλό…
Γιατί στο κατώφλι στέκεστε;
Περάστε, παρακαλώ!

Ποια Είστε; Με μαγέψατε…
Τι αφελής! Είστε μαντόνα!
Απλά Εσείς την πόρτα μπερδέψατε,
τον δρόμο, την πόλη, τον αιώνα.

1960 (2016)

Και εγκατέλειψε το μυρμήγκι η ηρεμία του,
και η ζωή του πήρε μια άλλη στροφή,
και δημιούργησε θεά με φαντασία του
κατά το πνεύμα του και τη μορφή.

Την έβδομη ημέρα, κάποια στιγμή – λαχείο,
εκείνη εμφανίστηκε το βράδυ σαν το άγιο φως
χωρίς κανένα ουράνιο σημείο…
Την έκρυβε ο επενδύτης ο ελαφρός.

Ξεχνώντας τα πάντα: τα βάσανα και τις χαρές,
εκείνος την πόρτα άνοιξε φαρδιά,
της φίλησε τα κρύα τις χεράκια
και την κρατούσε πάνω στην καρδιά.

Στο κατώφλι κουνιόταν η σκιά τους άμορφη.
Είχανε συνομιλία σιωπηλή και αχανής,
σαν θεοί σοφοί και όμορφοι,
και λυπημένοι σαν οι κάτοικοι της γης.

1959 (2016)

Όλη τη νύχτα λαλούσανε οι πετεινοί
και τα κεφάλια τους ανεβοκατεβάζανε,
σάμπως, τα μάτια κλείνοντας,
μοντέρνους στίχους διαβάζανε.
Και είχαν κάτι αυτοί οι κρωγμοί
από την θλίψη την τυραννική,
όταν κυρτώνοντας στο σπίτι μπαίνουν
οι απεχθείς αρσενικοί.
Οι κραυγές αυτές προμήνυαν δεινά
και έπεφτε στην καρδιά κάτι μαραμένο,
όπως χαϊδεύουν, κοιτώντας στο κενό
τον μη αγαπητό και ξένο.
Κι όποτε δεν έχεις χάδια να χαϊδεύεις,
και να αρνιέσαι δεν μπορείς…
Γι’ αυτό όλη τη νύχτα την ατέλειωτη
δεν έρχεται η μέρα πιο νωρίς.

1961 (2016)

Ο ποιητής αντίπαλους δεν έχει
και ούτε παίζει με την μοίρα του κρυφτό.
Κι όταν ουρλιάζει απ’ τα τείχη,
όχι για σας, για τον εαυτό του.

Τα χεράκια του λεπτά στον ουρανό εξυψώνει,
αλλά ποτέ δεν φοράει το φυλαχτό του.
Αποκαίγεται, ζητάει συγνώμη,
όχι για σας, για τον εαυτό του.

Αλλά όταν φτάνει στα όρια
και η ψυχή του φεύγει στο σκοτάδι…
Ο αγρός περασμένος. Έχουν σπαρθεί τα σπόρια.
Εσείς μετά θα δείτε το παρήγορο σημάδι.

Ήταν μέλι ή πικρό ποτήρι,
ήταν της κόλασης φωτιά ή ναός…
Τώρα δικοί σας οι πνευματικοί του τζίροι.
Τους έχει ο κυρίαρχος λαός.

1986 (2016)

Берегите нас, поэтов. Берегите нас.
Остаются век, полвека, год, неделя, час,
три минуты, две минуты, вовсе ничего...
Берегите нас. И чтобы все — за одного.

Берегите нас с грехами, с радостью и без.
Где-то, юный и прекрасный, ходит наш Дантес.
Он минувшие проклятья не успел забыть,
но велит ему призванье пулю в ствол забить.

Где-то плачет наш Мартынов, поминает кровь.
Он уже убил однажды, он не хочет вновь.
Но судьба его такая, и свинец отлит,
и двадцатое столетье так ему велит.

Берегите нас, поэтов, от дурацких рук,
от поспешных приговоров, от слепых подруг.
Берегите нас, покуда можно уберечь.
Только так не берегите, чтоб костьми нам лечь.

Только так не берегите, как борзых - псари!
Только так не берегите, как псарей - цари!
Будут вам стихи и песни, и еще не раз...
Только вы нас берегите. Берегите нас.

1961

Φυλάγετε μας τους ποιητές. Φυλάξτε τώρα.
Έμεινε αιώνας, έτος, βδομάδα, ώρα,
τρία λεπτά, δύο λεπτά, εντελώς μηδέν…
Φυλάμε τους! επαναλαμβάνοντάς το σαν ρεφρέν.

Φυλάγετε μας τους αμαρτωλούς, μυστικά και με θεατές.
Κάπου περπατάει ο νεαρός και όμορφος ο Νταντές*
Σ’ αυτόν, του παρελθόντος οι κατάρες ακόμη προκαλούν ρίγη,
αλλά τον οδηγεί η αποστολή του, τη σφαίρα στην κάννη να μπίγει.

Κάπου κλαίει ο Μαρτίνοφ*, μετανοεί αληθινά.
Σκότωσε μια φορά και δεν θέλει ξανά.
Αλλά η τύχη του τέτοια, και το μολύβι χυμένο,
θα κάνει αυτό που του διατάζει το πεπρωμένο.

Φυλάγετε μας τους ποιητές απ’ τους καβγάδες,
απ’ τις βιαστικές καταδίκες και στραβές φιλενάδες.
Φυλάγετε μας έτσι, ώστε να μην γινόμαστε των ιδεών οι φορείς.
Μόνο μη μας φυλάγετε έτσι, ώστε να φύγουμε νωρίς.

Μόνο μη μας φυλάγετε, σαν τα σκυλιά του ο κυνηγός!
Μόνο μη μας φυλάγετε, σαν ο πτηνοθήρας το ωδικό πτηνό!
Θα έχετε στίχους και τραγούδια, σε μεγάλο αριθμό…
Μόνο εσείς μας φυλάξτε, σώστε μας απ’ το γκρεμό.

1961 (2016)

*Ο Ζορζ Νταντές σκότωσε στην μονομαχία τον Αλεξάνδρ Πούσκιν, ο Νικολάι Μαρτίνοφ επίσης στην μονομαχία σκότωσε τον Μιχαήλ Λέρμοντοφ

Он, наконец, явился в дом,
где она сто лет мечтала о нем,
куда он сам сто лет спешил,
ведь она так решила, и он решил.

Клянусь, что это любовь была,
посмотри, - ведь это ее дела.
Но знаешь, хоть Бога к себе призови,
разве можно понять что-нибудь в любви?

И поздний дождь в окно стучал,
и она молчала, и он молчал.
И он повернулся, чтобы уйти,
и она не припала к его груди.

Я клянусь, что это любовь была,
посмотри: ведь это ее дела.
Но знаешь, хоть Бога к себе призови,
разве можно понять что-нибудь в любви

1969

Ήρθε εκείνος επιτέλους στο σπίτι,
όπου εκείνη αιώνα ονειροπολούσε για αυτόν,
όπου εκείνος εδώ και αιώνα ήθελε να ‘ρθει,
αφού εκείνη έτσι αποφάσισε, κι εκείνος παρών.

Ορκίζομαι, ότι αγάπη είναι αυτό,
να δεις, είναι της αγάπης το έργο το παραλογητό.
Ακόμη κι αν κοιτάς του Θεού το κιτάπι,
μήπως είναι δυνατόν να καταλάβεις τι είναι αγάπη;

Και η βροχή μονότονη στο παράθυρο χτυπούσε,
κι εκείνη βουβή, κι εκείνος σιωπηλός.
Εκείνος σηκώθηκε για να φύγει,
εκείνη δεν όρμισε με τα χέρια να τον περιτυλίγει.

Ορκίζομαι ότι αγάπη ήταν αυτό,
σίγουρα, ήταν της αγάπης το έργο το παραλογητό.
Ακόμη κι αν κοιτάς του Θεού το κιτάπι,
μήπως μπορείς να καταλάβεις τι είναι η αγάπη;

1969 (2016)

Αίσθημα της αξιοπρέπειας, ιδού το αινιγματικό μονοπάτι,
στο οποίο, αν κρατάτε στάση ποζάτη, εύκολα θα αποκαλυφθεί η απάτη,
γιατί αμέσως, η εμπνευσμένη, η καθαρή, η ζωντανή, η αστέρινη
θα διαλύθει και σκόνη θα γίνει η υπόστασή σου η ανθρώπινη.

Αίσθημα της αξιοπρέπειας, είναι αγάπης πορτρέτο.
Σας αγαπώ καλοί μου φίλοι, και την τρυφερότητά μου καταθέτω.
Ότι και να προφητεύουν το σκότος και το κακό, εκτός αυτού
τίποτα άλλο δεν επινόησε η ανθρωπότητα, για σωτηρία του εαυτού.

Μην ξοδεύεσαι, φύλαγε της περηφάνιάς σου τη χρυσαφιά,
μην χάσεις την κάρα σου τη θεϊκή και την αγνή ομορφιά.
Τι σε στραβώνει; Ποιος φόβος σε κάνει να γίνεις νεκρός.
Σήκω και ξεκίνα άνθρωπε! Μόνο ευθεία και μόνο εμπρός!

1989 (2016)

Пока Земля ещё вертится, пока ещё ярок свет,
Господи, дай же ты каждому чего у него нет.
Умному дай голову, трусливому дай коня,
Дай счастливому денег и не забудь про меня.

Пока Земля ещё вертится, Господи, твоя власть,
Дай рвущемуся к власти навластвоваться всласть.
Дай передышку щедрому хоть до исхода дня,
Каину дай раскаянье и не забудь про меня.

Я знаю, ты всё умеешь, я верую в мудрость твою,
Как верит солдат убитый, что он проживает в раю.
Как верит каждое ухо тихим речам твоим,
Как веруем и мы сами, не ведая, что творим.

Господи, мой Боже, зеленоглазый мой,
Пока Земля ещё вертится и это ей странно самой.
Пока ещё хватает времени и огня,
Дай же ты всем понемногу и не забудь про меня.

Ως που η Γη στριφογυρίζει, ως που ο Ήλιος τη ζωή ακολουθεί,
Κύριε, δώσε στον καθένα, αυτά που ποθεί:
στον σοφό δώσε μυαλό, στον ονειροπαρμένο δώσε τα ονειρεμένα,
στον άτυχο δώσε λεφτά… Και μην ξεχάσεις εμένα.

Ως που η Γη στριφογυρίζει, Κύριε! Η δύναμη Σου να αγιάσει!
Δώσε σ’ αυτόν που επιζητάει την εξουσία να την παραχορτάσει,
δώσε στον ποιητή τον εμπνευσμένο μια χρυσή πένα.
Στον Κάιν δώσε μετάνοια… Και μην ξεχάσεις εμένα
.
Πιστεύω είσαι δίκαιος ρίχνοντας μας στον αγώνα τον άνισο,
όπως πιστεύει ο νεκρός στρατιώτης πως είναι στον παράδεισο,
όπως πιστεύει το κάθε αφτί τον κάθε Σου λόγο τον άηχο,
όπως πιστεύουμε στο πεπρωμένο μας το άτυχο
.
Ω! Ποιητή του Κόσμου, είμαι κι εγώ απ’ τα δικά Σου γονίδια.
Ως που η Γη στριφογυρίζει, που είναι παράξενο και για την ίδια,
μάζεψέ μας όλους στου ορίζοντα την αρένα,
δώσε από λίγο στον καθένα… Και μην ξεχάσεις εμένα.

Μπ. Οκουτζάβα
1963 (2016)

Στιγμιαίος ο λόγος. Σύντομος ο αιώνας…
Πού χωράει ο θνητός, της ζωής ο κηδεμόνας;
Πότε και πως ξεπερνώντας τα εμπόδια
ανοίγουν της ψυχής του τα ρόδια;

Πώς καπαίνει και τα τραγούδια του να χορταίνει,
πάνω στον πλανήτη να περιδιαβάζει,
Πότε και πως ξεπερνώντας τα εμπόδια
την οργή με εύνοια να αλλάζει;

Πώς καταφέρνει το ανθρώπινο ον,
στο πανηγύρι των καβγάδων και φιλιών,
μέσα στα υμνολόγια και το κανονίδι ψυχοκτόνο
να διαλέγει την αγάπη μόνο;

Η σφαίρα θα χύνει το αίμα του,
γιατί η αγάπη είναι το επίμαχο θέμα του.
Χαστούκια θα πέφτουν ακόμη και στον παράδεισο,
για την αγάπη, το παιχνίδι το άνισο.

Και τελικά κατορθώνει το ανθρώπινο ον,
στο πανηγύρι των καβγάδων και φιλιών,
μες στα εγκώμια και της διασκέδασης τη ρότα
να διαλέγει την αγάπη πρώτα!

1964 (2016)

                                 Марине Владимировне Поляковой
О Володе Высоцком я песню придумать решил:
вот еще одному не вернуться домой из похода
Говорят, что грешил, что не к сроку свечу затушил ...
Как умел, так и жил, а безгрешных не знает Природа.

Ненадолго разлука, всего лишь на миг, а потом
отправляться и нам по следам по его по горячим.
Пусть кружит над Москвою охрипший его баритон,
ну а мы вместе с ним посмеемся и вместе поплачем.

О Володе Высоцком я песню придумать хотел,
но дрожала рука и мотив со стихом не сходился...
Белый аист московский на белое небо взлетел,
черный аист московский не черную землю спустился

 

                                                      Στη Μαρίνα Βλάντι
Του Βολόντια, του φίλου μου τη ζωή τραγουδώ, την αστραφτερή του,
άλλου ενός αετού τα κοράκια τα μαύρα διέκοψαν την πτήση.
Λένε πως αμαρτούσε και πρόωρα έσβησε το κερί του…
Έτσι ήθελε, δική του η ζήση, αναμάρτητους δεν ξέρει η Φύση.

Ο χωρισμός μας, όλο κι όλο μια στιγμή, προσωρινός
θα βρεθούμε εκεί όπου σίγουρα χρόνο θα έχουμε, να τα λέμε.
Ας στριφογυρίζει παν’ απ’ την Μόσχα ο βαρύτονος του ο βραχνός,
ενώ εμείς αντάμα θα γελάσουμε και μαζί του θα κλαίμε.

Για τον Βολόντια η καρδιά μου ένα ύμνο ζητάει,
αλλά τρέμει το χέρι μου, το στίχο με μοτίβο δε μου βγαίνει…
Ο λευκός πελαργός στον ουρανό τον άσπρο πετάει,
Ο μαύρος πελαργός στη γη τη μαύρη κατεβαίνει.

1980 (2016)

Ποτέ δεν πάνε μαζί ο χειμώνας και η ζέστη καυτή
έχουν διαφορετικές συνήθειες και ο καθένας την όψη του τυρεί.
Όχι τυχαίες πάνω στη γη οι δυο στράτες– εκείνη και αυτή,
Εκείνη λειώνει τα πόδια, αυτή την ψυχή ταλαιπωρεί.

Αυτή η γυναίκα με φόρεμα ροζ στην ακτή
Δεν ξέρει πώς δίχως δάκρυα να ζει,
γιατί έχει μπροστά της δυο στράτες – εκείνη και αυτή,
εκείνη είναι χωματένια, δύσβατη, ενώ σ’ αυτή θα ψευτοζεί.

Ότι και να κάνεις, δεν πρόκειται να βρεις απάντηση σωστή:
όπου και να οδηγούν τα πάθη μας, χωρίς απαλλαγή,
αναπόφευκτα μπροστά μας δυο στράτες – εκείνη και αυτή,
χωρίς αυτές είναι αδύνατον να ζήσεις, σαν δίχως ουρανό και γη.

1985(2016)

 

Μου έδωσαν μανδύα και το κράνος,
Στους δρόμους περπατάω σαν πολισμάνος,
Βαδίζω και δεν νιώθω της στολής μου το βάρος…
Τι ωραία να είσαι φαντάρος!

Κάτω οι έγνοιες, τώρα ζωή-ανεμελιά!
Δεν χρειάζομαι ούτε μισθό, ούτε δουλειά.
Κρατώντας το αυτόματο, νιώθεις μεγάλος…
Τι ωραία να είσαι φαντάρος!

Αν κάτι δεν πήγε καλά, δε μας νοιάζει,
Όπως λένε «η πατρίδα διατάζει».
Για τίποτα δεν φταις, σαν να είσαι τσάρος,
Τι ωραία να είσαι απλός φαντάρος!

1960-1961(2016)