HOME

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

Αλεξάνδρ Μπλοκ

1880 – 1921

Από την αγόρευση του Α. Μπλοκ

Οι ποιητές
Θέληση
Ο μοναχικός
Αγαπητή

Поэты

 За городом вырос пустынный квартал
На почве болотной и зыбкой.
Там  жили  поэты,— и каждый встречал
Другого надменной улыбкой.

 Напрасно и день светозарный вставал
Над этим печальным болотом:
Его обитатель свой день посвящал
Вину и усердным работам.

 Когда напивались, то в дружбе клялись,
Болтали цинично и пряно.
Под утро их рвало. Потом, запершись,
Работали тупо и рьяно.

 Потом вылезали из будок, как псы,
Смотрели, как море горело.
И золотом каждой прохожей косы
Пленялись со знанием дела.

 Разнежась, мечтали о веке златом,
Ругали издателей дружно.
И плакали горько над малым цветком,
Над маленькой тучкой жемчужной...

 Так жили поэты. Читатель и друг!
Ты думаешь, может быть,— хуже
Твоих ежедневных бессильных потуг,
Твоей обывательской лужи?

 Нет, милый читатель, мой критик слепой!
По крайности, есть у поэта
И косы, и тучки, и век златой,
Тебе ж недоступно всё это!..

 Ты будешь доволен собой и женой,
Своей конституцией куцой,
А вот у поэта — всемирный запой,
И мало ему конституций!

 Пускай я умру под забором как пёс,
Пусть жизнь меня в землю втоптала,
Я верю: то Бог меня ветром занес,
То вьюга меня целовала.

Δίπλα στην πόλη φύτρωσε μια φτωχοσυνοικία
Σε τόπο άγονο, ερημικό.
Ζούσαν εκεί οι ποιητές, και ο καθένας χαιρετούσε
Τον γείτονα του, με χαμόγελο ειρωνικό.

Άσκοπα ανατέλλει ο ήλιος κόκκινος
Πάν’ απ’ αυτή τη θλιβερή τοποθεσία:
Εκεί οι ποιητές σκοτώνουν την ημέρα
Με δηλητήριο-κρασί και εργασία.

Μεθύοντας έδιναν όρκο για αιώνια φιλία,
Και φλυαρούσαν κυνικά και μάλωναν χυδαία,
Και στα χαράματα ‘καναν εμετό. Απομονωμένα, ύστερα
Δημιουργούσαν έντονα και λυσσαλέα.

Μετά σέρνονταν έξω απ’ τα σκυλίσια τους σπιτάκια,
Και θαύμαζαν τη φεγγαρόλουστη βραδιά.
Απ’ τη χρυσόξανθη κοτσίδα που περνούσε δίπλα
Γοητεύονταν σαν μικρά παιδιά.

Ονειρεύονταν χουζουρεύοντας για το χρυσό αιώνα,
Έβριζαν τους εκδότες άξεστους και σφιχτούς.
Το συννεφάκι που ‘σβησε θρηνούσαν,
Και έκλαιγαν απ’ τη χαρά βλέποντας τους αετούς.

Έτσι ζούσαν οι ποιητές. Αναγνώστη και φίλε!
Μήπως θαρρείς πως ζούσανε χειρότερα,
Απ’ τα δικά σου σούρτα-φέρτα τα καθημερινά
Κι απ’ το δικό σου τέλμα μικροαστικό κατώτερα;

Όχι καλέ μου αναγνώστη και κριτικέ τυφλέ!
Έχει ο ποιητής τουλάχιστον τα άδυτα:
Το συννεφάκι, την κοτσίδα, το χρυσό αιώνα,
Όμως για σένα είν’ ανέφικτα αυτά.

Είσαι μακάριος με τη γυναίκα σου και το “εγώ” σου,
Με το κουτσουρεμένο νέο σύνταγμα και παλιοκαθεστώς,
Αλλά οι ποιητές έχουν την οικουμενική διψομανία,
Και δεν περιορίζουν την ελευθερία τους τα άρθρα των θεσμών.

Ας τερματίσω τη ζωή μου κάτω απ’ τον φράχτη σαν σκυλί,
Κι ας με γονάτισε η μοίρα μου στη γη,
Πιστεύω πως ο Κύριος με σκέπασε με χιόνι,
Πιστεύω πως ο χιονοστρόβιλος μου έδωσε φιλί.

24.07.1908

Пусть душит жизни сон тяжелый,
Пусть задыхаюсь в этом сне,-
Быть может, юноша веселый
В грядущем скажет обо мне:

Простим угрюмство - разве это
Сокрытый двигатель его?
Он весь - дитя добра и света,
Он весь - свободы торжество!

Ω! θέλω παράφορα να ζω:
Όλα τ’ αληθινά να αποθανατίσω,
Όλα τ’ απρόσωπα να εξανθρωπίσω,
Και τα χιμαιρικά να τα πραγματοποιήσω!

Ας πνιγεί της ζωής το όνειρο βαρύ,
Ας λαχανιάζω νύχτα και ημέρα.
Ελπίζω κάποιος έφηβος,
Στο μέλλον ένδοξο θα πει για μένα:

Ας συγχωρέσουμε την κατσουφιά του — ήταν περίβλημα,
Ο εσωτερικός του κόσμος είναι πηγή της ομορφιάς,
Είναι ολότελα — του Καλού, του Φωτός τέκνο,
Είναι το πανηγύρι της Ελευθεριάς.

5.02.1914

“Безумный друг! Ты мог бы счастлив быть!..”-
“Зачем? Средь бурного ненастья
Мы, всё равно, не можем сохранить
Неумирающего счастья!”

Ήσουν πάντα μοναχικός! Φίλους δεν έψαχνες,
Και ούτε ομοϊδεάτες.
Το κοφτερό μαχαίρι κάρφωνες ανηλεής,
Στην ανοιχτή για ευτυχία την καρδιά σου.

Δεν είσαι στα καλά σου φίλε! Μα θα μπορούσες να γνωρίσεις ευτυχία!...
— Γιατί; Ανάμεσα στη μαύρη δυστυχία,
Κι έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορούμε να κρατάμε
Ζωντανή την ευτυχία!

26.09.1914

Три раза приклонится долу,
Семь - осенить себя крестом,
Тайком к заплёванному полу
Горячим прикоснуться лбом.

Кладя в тарелку грошик медный,
Три, да еще семь раз подряд
Поцеловать столетний, бедный
И зацелованный оклад.

А воротясь домой, обмерит
На тот же грош кого-нибудь,
И пса голодного от двери,
Икнув, ногою отпихнуть.

И под лампадой у иконы
Пить чай, отщелкивая счёт,
Потом переслюнить купоны,
Пузатый отворив комод,

И на перины пуховые
В тяжёлом завалиться сне...
Да, и такой, моя Россия,
Ты всех краев дороже мне.

Αδιάντροπα και συνεχώς να αμαρταίνει,
Να χάσει το λογαριασμό των ημερών,
Με το βαρύ κεφάλι από το μεθύσι
Να μπει στο σπίτι του Θεού, τυχόν.

Να σκύβει τρεις φορές την πλάτη,
Εφτά, να κάνει το σταυρό
Κρυφά το πάτωμα το λερωμένο
Ν’ αγγίξει με το μέτωπο ζεστό.

Στο δίσκο βάζοντας το γρόσι,
Νιώθοντας τύψεις κι ενοχή
Ν’ ασπαστεί την εκατόχρονη εικόνα,
Την καταφιλημένη και φτωχή.

Μετά στο μαγαζί του, το ίδιο γρόσι να γυρίσει
Κάποιον στο λογαριασμό γελώντας,
Και το σκυλί το πεινασμένο απ’ την πόρτα
Να σπρώχνει με το πόδι, ρεύοντας.

Και κατ’ απ’ το καντήλι, δίπλα στην εικόνα
Να πίνει τσάι, κάνοντας λογαριασμό,
Μετά να ξεφυλλίζει τα χαρτονομίσματα,
Ανοίγοντας το κοιλαράδικο κομό.

Και τελικά για το βάρυπνο ξαπλώνει
Πάνω σε κλίνη ποθητή...
Ακόμη και τέτοια, ω! Ρωσία μου,
Είσαι απ’ όλους τους τόπους πιο αγαπητή.