HOME

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

 

Άννα Αχμάτοβα

1889 – 1966

       Μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της λυρικής ποίησης η Άννα Αχμάτοβα ήταν ολότελα συγκεντρωμένη στην επίμονη έρευνα της πολύπλοκης και αντιφατικής φύσης του ανθρώπου, στη μελέτη των ενδόμυχων της ψυχής του.

Βλαντίμιρ Όγκνεφ

 

Η καταδίκη σε θάνατο
Η μούσα
Πρέπει να'ναι ασυνήθιστο
Τετράστιχο
Στον στιχοποιό
Γιατί...
Κι αυτός ο έρωτας
Ο ήλιος σιγοέσβηνε
Υπάρχει μες στη σχέση
Τελευταία πρόποση
Υπάκουη σ’ εσένα;
Μέσα στη σιγή
Μην στέκεσαι στον αέρα

 

 

 

Приговор

И упало каменное слово
На мою ещё живую грудь.
Ничего, ведь я была готова.
Справлюсь с этим как-нибудь.

У меня сегодня много дела:
Надо память до конца убить,
Надо, чтоб душа окаменела, 
Надо снова научиться жить

А не то... Горячий шелест лета
Словно праздник за моим окном.
Я давно предчувствовала этот
Светлый день и опустелый дом.

 

 

 Η καταδίκη σε θάνατο

Και έπεσε ο πέτρινος ο λόγος
Στο στήθος μου ακόμα ζωντανό,
Είναι αβάσταχτος ο πόνος,
Και βλέπω νά ‘ρχεται το μέλλον ορφανό.

Σήμερα έχω διάφορα να κάνω:
Να θανατώσω πρέπει το θυμητικό,
Και την ψυχή μου πρέπει να μη χάσω
Πρέπει ξανά να μάθω, πώς να ζω.

Αλλιώς... Το θρόισμα του θέρους το ζεστό,
Σαν να ‘χουμε γιορτή αυτήν την Τρίτη.
Από καιρό προαισθανόμουν όλ’ αυτά,
Την φωτεινή ημέρα και το έρημο το σπίτι.

1939

 

Забудут? — вот чем удивили!
Меня забывали сто раз,
Сто раз я лежала в могиле,
Где, может быть, я и сейчас.
А Муза и глохла и слепла,
В земле истлевала зерном,
Чтоб после, как Феникс из пепла,
В эфире восстать голубом.

 Η μούσα

Θα με ξεχάσουν; Καθόλου δεν εκπλήσσομαι γι’ αυτό!
Τόσες φορές με ξέχασαν, πληθώρα…
Χίλιες φορές βρισκόμουνα σε τάφο ανοιχτό
Που ίσως βρίσκομαι και τώρα.
Η μούσα έχει κουφαθεί και τυφλωθεί,
Σα σπόρος έλιωσε μέσα στη γη
Να ξαναζωντανέψει στον αιθέρα το γαλάζιο
Σαν Φοίνιξ, απ’ την τέφρα, να υψωθεί.

1957

 

 

Мне ни к чему одические рати
И прелесть элегических затей.
По мне, в стихах всё быть должно некстати,
Не так, как у людей.

Когда б вы знали, из какого сора
Растут стихи, не ведая стыда,
Как желтый одуванчик у забора,
Как лопухи и лебеда.

Сердитый окрик, дегтя запах свежий
Таинственная плесень на стене...
И стих уже звучит, задорен, нежен,
На радость вам и мне.

 

 Πρέπει να ’ναι ασυνήθιστο...

Καθόλου δε με συγκινεί ο στόμφος της ωδής
Και δε με γοητεύει η έξαρση της ελεγείας.
Κατά τη γνώμη μου το παν στους στίχους πρέπει να ’ναι ασυνήθιστο,
Σαν αρμονία της κακοφωνίας.

Θα εκπλαγείτε σα’ γνωρίσετε μες από ποια σκουπίδια
Οι στίχοι μεγαλώνουν δίχως συστολή.
Όπως ραδίκι κίτρινο κάτ’ απ’ το φράχτη,
Σαν κολλιτσίδα στρογγυλή που ενοχλεί.

Κραυγή οργής και δυνατή οσμή της πίσσας,
Μούχλα είτε ξερόφυλλο που πέφτει χάμου...
Και να ο στίχος αντηχεί και σφριγηλός, και στοργικός,
Για ευχαρίστηση δικιά σας και δικιά μου.

1936-1960

 

 

 

Нам свежесть слов и чувства простоту 
Терять не то ль, что живописцу – зренье, 
Или актёру – голос и движенье, 
А женщине прекрасной – красоту? 

Но не пытайся для себя хранить 
Тебе дарованное небесами: 
Осуждены – и это знаем сами – 
Мы расточать, а не копить. 

Иди один и исцеляй слепых, 
Чтобы узнать в тяжёлый час сомненья 
Учеников злорадное глумленье 
И равнодушие толпы. 

1915 

 Στον στιχοποιό

Να χάνεις του λόγου τη φρεσκάδα και των αισθημάτων την απλότητα
Δεν είναι ίδιο; Με το να χάνει ο ζωγράφος την ορατότητα,
Ή ο ηθοποιός τη φωνή και της κίνησης του την τροχιά,
Και η γυναίκα του προσώπου την ομορφιά;

Μην προσπαθείς για τον εαυτό σου να κρατάς
Αυτό που σου έδωσαν τα ουράνια:
Είσαι καταδικασμένος 
Όχι να μαζεύεις, αλλά να σπαταλάς.

Να βαδίζεις μοναχικός και να γιατρεύεις τους τυφλούς
Για να γνωρίζεις τη δύσκολη ώρα της αμφιβολίας,
Των μαθητών χαιρέκακων τον εμπαιγμό
Και του ανελέητου όχλου τον διωγμό.

 

 

Зачем вы отравили воду 
И с грязью мой смешали хлеб? 
Зачем последнюю свободу 
Вы превращаете в вертеп? 
За то, что я не издевалась 
Над горькой гибелью друзей? 
За то, что я верна осталась 
Печальной родине моей? 
Пусть так. Без палача и плахи 
Поэту на земле не быть. 
Нам покаянные рубахи, 
Нам со свечой идти и выть. 

1935 

 Γιατί...

Γιατί στη λάσπη το ψωμί μου πετάξατε
Και δηλητηριάσατε το νερό
Γιατί την μισοπεθαμένη Λευτεριά 
Την ρίξατε στο μπουντρούμι βρομερό.
Διότι δεν έδειξα χαρά, 
Όταν τους φίλους μου εκτελέσατε, 
Διότι τις ιδέες σας δέχτηκα χλιαρά, 
Τις οποίες εσείς μεγαλοφυής αποκαλέσατε.
Πάντοτε, χωρίς ικρίωμα και δήμιο
Ο ποιητής πάνω στη γη δε ζει
Και αυτό το επιζήμιο ειδύλλιο 
Στο σύμπαν θα συνεχιστεί.

 

 

 

Я улыбаться перестала,
Морозный ветер губы студит,
Одной надеждой меньше стало,
Одною песней больше будет.
И эту песню я невольно
Отдам на смех и поруганье,
Затем, что нестерпимо больно
Душе любовное молчанье.

 

 Κι αυτός ο έρωτας στο τέλος έφθανε
Κι αυτός ο χρόνος διασκορπίστηκε
Ακόμη μια ελπίδα πέθανε,
Ακόμη ένα ποίημα γεννήθηκε.
Κι αυτό το ποίημα σαν δυνατός αέρας
Για την γαλήνη μου αδιαφορεί
Ποτέ δεν έχει αίσιο πέρας,
Να μην καταστρέφει δεν μπορεί.

 

 

 

Есть в близости людей заветная черта,
Ее не перейти влюбленности и страсти,--
Пусть в жуткой тишине сливаются уста,
И сердце рвется от любви на части.

И дружба здесь бессильна, и года
Высокого и огненного счастья,
Когда душа свободна и чужда
Медлительной истоме сладострастья.

Стремящиеся к ней безумны, а ее
Достигшие — поражены тоскою...
Теперь ты понял, отчего мое
Не бьется сердце под твоей рукою.		 Υπάρχει μες στη σχέση γραμμή μια μύχια, 
Όπου δε φτάνουν ο έρωτας και το πάθος, 
Ας μέσα στη σιγή σμίγουν τα χείλη μειλίχια, 
Και η καρδιά πετάει στης αγάπης το βάθος.

Εδώ αδυνατεί η φιλία, και η εποχή
Υψηλής και φλογερής ευτυχίας, 
Όταν είναι ελεύθερη και ψυχρή η ψυχή
Προς βάσανα γλυκά της φιληδονίας.

Τρελοί που προσπαθούν να φτάσουν στη γραμμή αυτή,
Που έφτασαν – προσβλήθηκαν από της θλίψης το νεκροκέρι…
Τώρα κατάλαβες, η καρδιά μου γιατί
Δε χτυπάει κατ’ απ’ το δικό σου χέρι.

 

 

 

Σκουριάζει το χρυσό και το ατσάλι παίρνει σήψη, 
η πέτρα θρυμματίζεται, ο θάνατος παντού. 
Πάνω στη γη πιο σταθερή η θλίψη
και πιο μακρόβιος ο λόγος του σοφού.

 

От других мне хвала - что зола, 
От тебя и хула - похвала. 		 Από τους άλλους το εγκώμιο, σαν κάτι βρόμιο, 
Από σένα και το αυστηρό σχόλιο, σαν εγκώμιο.

 

 

 

Последний тост

Я пью за разоренный дом,
За злую жизнь мою,
За одиночество вдвоем,
И за тебя я пью,—
За ложь меня предавших губ,
За мертвый холод глаз,
За то, что мир жесток и груб,
За то, что Бог не спас.

1934

 Τελευταία πρόποση

Πίνω για το σπίτι μου ερειπωμένο, 
Πίνω για τη ζωή μου κακή,
Πίνω για το καλό διασυρμένο
Πίνω για την αγάπη τοξική.

Πίνω για τα χείλη που με πρόδωσαν, 
Πίνω για την νέκρα κρύα των ματιών, 
Πίνω για τον Διάολο, Θεό που δε με έσωσαν, 
Πίνω για την κόλαση των κρεβατιών.

 

 

 

 

Тебе покорной? Ты сошел с ума!

Тебе покорной? Ты сошел с ума!
Покорна я одной Господней воле.
Я не хочу ни трепета, ни боли,
Мне муж - палач, а дом его - тюрьма.

Но видишь ли! Ведь я пришла сама;
Декабрь рождался, ветры выли в поле,
И было так светло в твоей неволе,
А за окошком сторожила тьма.

Так птица о прозрачное стекло
Всем телом бьется в зимнее ненастье,
И кровь пятнает белое крыло.

Теперь во мне спокойствие и счастье.
Прощай, мой тихий, ты мне вечно мил
За то, что в дом свой странницу пустил.

1921

 Υπάκουη σ’ εσένα;

Υπάκουη σ’ εσένα; Είσαι τρελός!
Είμαι υπάκουα μόνο στον Κύριο.
Δε μου ταιριάζουν, το δέος ή ο φόβος ο σιωπηλός,
Για μένα δήμιος ο σύζυγος, το σπίτι του κρατητήριο.

Μα για θυμήσου! Ήρθα εγώ η ίδια.
Μούγκριζαν οι άνεμοι έξω απ’ την οικία μοναχική σου
Και ήταν φωτεινή η υποτέλεια δική σου,
Ενώ έξω ο σκότος με μαύρα στολίδια.

Έτσι το πουλί στο διάφανο γυαλί
Μ’ όλο το σόμα του χτυπιέται την κακοκαιρία,
Και με αίμα λεκιάζει την κεφαλή.

Τώρα μέσα μου γαλήνη κι ευτυχία.
Αντίο καλέ μου! Ήσουν για την ψυχή μου ο ειρηνοφόρος
Που άφησες στο σπίτι σου να μπει η οδοιπόρος.

1921(2016)

 

 

 

Я научилась просто, мудро жить,
Смотреть на небо и молиться Богу,
И долго перед вечером бродить,
Чтоб утомить ненужную тревогу.
Когда шуршат в овраге лопухи
И никнет гроздь рябины желто-красной,
Слагаю я веселые стихи
О жизни тленной, тленной и прекрасной.
Я возвращаюсь. Лижет мне ладонь
Пушистый кот, мурлыкает умильней,
И яркий загорается огонь
На башенке озерной лесопильни.
Лишь изредка прорезывает тишь
Крик аиста, слетевшего на крышу.
И если в дверь мою ты постучишь,
Мне кажется, я даже не услышу		 Μέσα στη σιγή

Έμαθα τη ζωή να αποδέχομαι,
Τον ουρανό να κοιτάζω και να προσεύχομαι,
Και για πολύ ώρα το δειλινό να τριγυρίζω,
Την ανεξήγητη ανησυχία να ανακουφίζω.

Όταν ακούω του καμπαναριού τους χτύπους,
Και βλέπω της αρώνιας το τσαμπί, σαν καμπάνα μικρή
Συνθέτω εύθυμους στίχους
Για τη ζωή ωραία μα πικρή.

Κι όταν επιστρέφω, ο γάτος με μάτια φωτεινά
Την παλάμη μου θα γλείψει,
Και μόνο τα φώτα του υδραγωγείου τα μακρινά,
Έχουν το απόλυτο σκότος εξαλείψει.

Μέσα στην σιγή που έχω κολυμπήσει,
Μόνο το κόασμα από την λίμνη αντηχήσει,
Κι αν την πόρτα μου τραβήξεις
Νομίζω πως δε θ’ ανοίξει.

Άννα Αχμάτοβα
1912 (07.04.19)

 

 

Сжала руки под тёмной вуалью…
«Отчего ты сегодня бледна?»
— Оттого, что я терпкой печалью
Напоила его допьяна.
Как забуду? Он вышел, шатаясь,
Искривился мучительно рот…
Я сбежала, перил не касаясь,
Я бежала за ним до ворот.
Задыхаясь, я крикнула: «Шутка
Всё, что было. Уйдешь, я умру.»
Улыбнулся спокойно и жутко
И сказал мне: «Не стой на ветру»		 Μην στέκεσαι στον αέρα

«Βλέπω δεν πέρασες τη νύχτα γαλήνια.
Γιατί είσαι τόσο χλομή;».
Επειδή με τον εγωισμό μου και την γκρίνια
Τον απογοήτευσα. Ήμουν μαζί του ωμή.

Να ξεχάσω; Εκείνος έφυγε δεν αντέχοντας,
Με στραβωμένα απ’ την αδικία χείλη.
Χωρίς τα κάγκελα ν’ αγγίξω, κατέβαινα τρέχοντας
Πίσω του, μέχρι την πύλη.

«Συγχώρα με!» Λαχανιάζοντας φώναζα φοβερά
«Θα πεθαίνω, αν με αφήσεις!»
Χαμογέλασε ήρεμα και στυγερά
Και μου είπε: «Μην στέκεσαι στον αέρα. Να φύγεις!»

Άννα Αχμάτοβα
1911 (11.04.19)