60 γνωμικά  και 80 κείμενα του Multa paucis στις 21 Δεκέμβρη  2011

Παράξενο, αλλά προς τα πάνω σκαρφαλώνουν με την ίδια στάση, με την οποία σέρνονται.
Τζ. Σουίφτ*
Τα πάντα είναι δηλητήριο, δεν υπάρχει τίποτα να μην δηλητηριάζει, μόνο η δόση κάνει το δηλητήριο ακίνδυνο φάρμακο.
Παράκελσος*
Η τέχνη της ζωής δεν είναι μόνο για να μπαίνεις στο δικό σου τρένο, αλλά και να κατέβεις στη δική σου στάση.
Α. Ζίγκφριντ*
Ένα απ’ τα πολύ δύσκολα προβλήματα της ζωή: πότε να προσπαθείς με λόγια, και πότε με γροθιές.
Α. Ζίγκφριντ*
Πάρα πολύ θα ήθελα οι άνθρωποι οι οποίοι θα έπρεπε να αγαπιούνται να μπορούσαν να πούνε ο ένας στον άλλον μέσα στον καυγά τους: «Σε παρακαλώ, μπορείς να μ’ αγαπάς λιγότερο, αλλά να συμπεριφέρεσαι μαζί μου πιο ανθρώπινα».
Κ. Βόνεγκουτ*
Το χειρότερο στην εποχή μας είναι, ότι στην κοινή γνώμη εμφυτεύτηκε το βασίλειο της ανοησίας. Δεσπόζει η ομογνωμοσύνη χωρίς σκέψη.
Λ. Τρότσκι*
Η γνήσια ποίηση δε λέει τίποτα, μόνο δείχνει τις δυνατότητες. Ανοίγει όλες τις πόρτες. Μπορείς ν’ ανοίξεις εκείνη που σου ταιριάζει.
Τζ. Μόρισον*
Καμιά οργή δε μπορεί να συγκριθεί με αγάπη που μεταπλάστηκε σε μίσος.
Ου. Κόνγκριβ*
Κόψτε τα ξύλα για το καμίνι σας μόνοι, και θα σας ζεσταίνουν δυο φορές.
Χ. Φορντ*
Δε μπορείς να ελευθερώσεις τον σκλάβο. Μόνο ο ίδιος μπορεί ν’ απελευθερώσει τον εαυτό του. Αυτό δε γίνεται και από την εξουσία, όπως και είναι αδύνατον η σκλάβωση του ελεύθερου ανθρώπου. Μπορείς μόνο να τον σκοτώσεις.
Ρ. Χάινλάιν*
Από όλα τα αιώνια πράγματα λιγότερο απ’ όλα διαρκεί η αγάπη.
Μολιέρος*
Η τέχνη είναι μια συνεργασία μεταξύ του Θεού και του καλλιτέχνη, και όσο λιγότερο παίρνει πάνω του ο καλλιτέχνης, τόσο το καλύτερο.
Α. Ζιντ*
Η κάθε εποχή έχει τους εγκληματίες που της αξίζει.
Γ. Ραντμπρουχ*
– Γιατί οι γυναίκες τόσο πολύ χρόνο και χρήμα ξοδεύουν για την εμφάνισή τους, παρά στην ανάπτυξη της νοημοσύνης; 
– Επειδή οι τυφλοί άνδρες είναι πολύ λιγότεροι από τους έξυπνους.
Φ. Ρανεφσκαγια*
Αυτό το γεροντικό κεφάλι μου περιέχει μόνο δυο - τρεις ιδέες, αλλά αυτές μερικές φορές δημιουργούν μια φασαρία, σαν να είναι χιλιάδες. 
Φ. Ρανεφσκαγια*
Το φορτίο αναπαύεται το χειμώνα, το έλκηθρο - το καλοκαίρι, ενώ το άλογο - ποτέ. 
Εβραϊκή παροιμία*
Ναι, η τέχνη είναι άχρηστη, αλλά η αχρηστία της είναι απαραίτητη. 
Ε. Ιονέσκο*
Τα χρήματα με τα χρήματα κερδίζονται. 
Εβραϊκή παροιμία*
Εάν δεν μπορείς να κάνεις ό, τι θέλεις, θα πρέπει να θέλεις, ό, τι μπορείς. 
Εβραϊκή παροιμία*
Η γυναίκα είναι ο πρώτος σκλαβωμένος άνθρωπος. Η γυναίκα έγινε σκλάβος σε μια εποχή που οι σκλάβοι δεν υπήρχαν. 
Α. Μπάμπελ*
Αυτός που τρώει μόνος, και θα πεθάνει μόνος. 
Εβραϊκή παροιμία*
Να μην είσαι σοφός στα λόγια - να είσαι σοφός σε πράξεις. 
Εβραϊκή παροιμία*
Προσπαθήστε να αλλάξετε τον εαυτό σας και θα καταλάβετε πόσο μικρή είναι η πιθανότητά σας για να αλλάξετε τους άλλους. 
Αγνώστου*
Ο τσιγκούνης δεν θα σου μάθει τίποτα, ο ντροπαλός δεν θα μάθει τίποτα. 
Εβραϊκή παροιμία*
Η αδυναμία πάντα προσπαθούσε να σωθεί από την πίστη στα θαύματα.
Κ. Μαρξ*
Ένωση του ηλίθιου άνδρα και ηλίθιας γυναίκας δημιουργεί μια μάνα-ηρωίδα. Ένωση ανόητης γυναίκας και έξυπνου άνδρα δημιουργεί μια ανύπανδρη μητέρα. Ένωση έξυπνη γυναίκας και ενός ανόητου άνδρα δημιουργεί μια φυσιολογική οικογένεια. Ένωση έξυπνου άνδρα και έξυπνης γυναίκας δημιουργεί ένα φλερτ.
Φ. Ρανεφσκαγια*
Για να γίνω μέρος αυτού του κόσμου, αποφάσισα να βυθιστώ σ’ αυτό στο μέγιστο δυνατό βάθος. Η ηρωίνη με έχει συναρπάσει πάνω απ 'όλα με τη δύναμη, την εξουσία της πάνω από την ανθρώπινη ψυχή. Όπως και πολλοί άλλοι εκείνα τα χρόνια, πίστευα στη δυνατότητα των συναλλαγής, όπως αυτή που έκανε ο Φάουστ: δίνεις την ψυχή σου για να γίνεις ιδιοφυία. Όμως, αποδείχθηκε ότι όλα αυτά είναι - εξαπάτηση. Ναι, η ηρωίνη είναι μια έκρηξη της ενέργειας, παρέχοντας την έμπνευση ... στην καλύτερη περίπτωση, για ένα έτος. Στη συνέχεια, η ομίχλη διαλύεται, και καταλαβαίνεις πως έχεις γίνει ζόμπι. 
N. Κεντ*
Νιώθεις τη δύναμη όταν τραβάς τη σκανδάλη; Στους ανθρώπους τη δύναμη και την εξουσία δεν δίνει το πιστοποιητικό ή το όπλο. Την εξουσία στους ανθρώπους δίνει το ψέμα. Όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα, τόσο περισσότερη εξουσία σου δίνει. Εάν έκανες όλους να πιστέψουν σε κάτι που είναι ψέμα, τότε έχεις εξουσία.
Αγνώστου*
Όλων των ανθρώπων οι ψυχές είναι αθάνατες, αλλά των δικαίων οι ψυχές είναι αθάνατες και θείες. Σωκράτης
Όλοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε με την ίδια σιωπηλή αίτηση στα χείλη μας: "Να με αγαπάτε, παρακαλώ, όσο το δυνατόν περισσότερο!"
M. Φρέϊ* 
Αν υπάρχει Θεός, ο αθεϊσμός πρέπει να Του φαίνεται λιγότερη προσβολή από τη θρησκεία.
Ζ. Γκονκούρ 
Όταν θέλετε να ξεγελάσετε όλο τον κόσμο - πείτε την αλήθεια.
Μπίσμαρκ
Διασκεδαση ειναι η τεχνη να κουραζεσαι τις ωρες αναπαυσης.
Αρκάς
Εάν εσύ χάθηκες, αυτό δεν σημαίνει πως χαλασμένος είναι ο μπούσουλας.
Αγνώστου*
Η διαφορά μεταξύ των λέξεων «καταναλώνω» και «καταστρέφω» δεν είναι και πολύ μεγάλη
Φ. Μπεγκμπέντερ*
Το 95 τοις εκατόν των ανθρώπων πάνω στη Γη είναι αδρανής μάζα. Το ένα τοις εκατόν αποτελείται από τους άγιους και άλλο ένα τοις εκατόν από τους ανυπέρβλητους κρετίνους.
Τα τρία τοις εκατόν που έμειναν είναι αυτοί που κάτι ωραίο δημιουργούν.
Σ. Κίνγκ*
Οι μεγαλοφυείς άνθρωποι είναι κοντά στην τρέλα. Μόνο από την τεντωμένη χορδή μπορούμε να βγάζουμε μαγικούς, αρμονικούς ήχους, αλλά ταυτόχρονα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή ρισκάρουμε να σπάσει η χορδή.
Μ. Αντοκόλσκι*
Άξιοι, μην επιτρέπετε, να πάρουν τη θέση σας οι ανάξιοι.
Ρ. Χομεϊνί*
Εάν δεν υπάρχει Θεός, τότε γιατί είναι τόσο απαραίτητος.
Αγνώστου*
Εάν το Φως θέλει να νικήσει το Σκότος, πρέπει να γίνει σκληρός.
Σ. Λουκιάνενκο*
Εάν έχετε ένα παιδί, πρέπει να ξέρετε ότι είναι άλλος άνθρωπος. Δεν είναι η συνέχεια σας. Έχει άλλη επιστολή.
Μπ. Γκρεμπενσικόφ*
Εάν το πρόβλημα δεν έχει λύση, ίσως αυτό δεν είναι πρόβλημα, αλλά δεδομένο με το οποίο πρέπει να μάθεις να ζεις.
Σ. Πέρες*
Εάν θέλεις να έχεις αυτό που δεν είχες ποτέ, τότε να γίνεις εκείνος που δεν ήσουν ποτέ.
Μπ. Τρέϊσι*
Η γυναίκα εμψυχώνει τον άνδρα για μεγάλα κατορθώματα, πραγματοποίηση των οποίον μετά η ίδια δυσκολεύει.
Α. Δουμά – γιός*
Στην δύσκολη στιγμή πρέπει να κάνεις τους ανθρώπους να γελάσουν, για να τους αποσπάς από τον σκοπό να σε κρεμάσουν.
Μπ. Σω*
Όταν ήμουν φοιτητής δεν είχα να φάω, μετά έγινα καθηγητής και δεν είχα χρόνο να φάω, και τώρα είμαι ακαδημαϊκός και δεν έχω με τη να φάω.
Αγνώσου
Η γνώμη είναι σαν ο πισινός, όλη την έχουν.
Μπ. Μόλκο*
Η αγάπη είναι σαν υδράργυρος: μπορείς να την έχεις στην ανοιχτή παλάμη, αλλά όχι στη γροθιά. 
Ντ. Πάρκερ*
Όχι στη δύναμη, όχι στην επιδεξιότητα, όχι στο μυαλό, όχι στο ταλέντο, όχι στην δημιουργικότητα εκφράζεται η ατομικότητα. Αλλά στην αγάπη!
Α. Κουπρίν*
Ο αληθινός καλλιτέχνης δεν ματαιοδοξεί, γιατί γνωρίζει ότι η τέχνη είναι ανεξάντλητη.
Λ. Μπετόβεν*
Η διαφορά μεταξύ την επιμονή και το γινάτι είναι εκεί ότι το πρώτο έχει ως πηγή την δυνατή θέληση, ενώ το δεύτερο την δυνατή απροθυμία.
Χ. Μπίτσερ*
Σεμνός δεν είναι εκείνος που αδιαφορεί για τους επαίνους, αλλά είναι προσεκτικός στις επικρίσεις.
Ζ. Πολ*
Ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες μέρες.
Α. Τεριέ*
Ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει χίλιες γέφυρες, αλλά και μια φορά να υποκύπτει στην πρωκτική συνουσία και τότε στην μνήμη των απογόνων θα μείνει όχι ως μεγάλος αρχιτέκτονας, αλλά ως παιδεραστής.
Αγνώστου*
Δηλαδή εκείνη σε αγαπάει, ενώ και εσύ θέλεις να την αγαπήσεις. Όμως θέλετε ο ένας από τον άλλον πολύ διαφορετικά πράγματα.
Σ. Λεμ*



34b. Φιλοσοφικά ανέκδοτα και ιστορίες
34ba. Συνέχεια


Μια μέρα μπήκε στο πλουσιόσπιτο του Πλάτωνα και με τα ξυπόλυτα (και βρώμικα) πόδια του πατούσε στα χαλιά λέγοντας «πατώ τον του Πλάτωνος τύφον (ματαιοδοξία)».

Ο Μέγας Αλέξανδρος κάποτε θέλησε να πειράξει τον Διογένη και αφού έλεγε ότι ήταν Κύων, του έστειλε ένα πιάτο κόκκαλα. Μετά όταν τον συνάντησε τον Διογένη τον ρώτησε: «Σου άρεσε Κύων το δώρο μου;». Και ο Διογένης του απάντησε «Το έδεσμα ήταν άξιο για κύων, αλλά το δώρο δεν ήταν καθόλου άξιο για βασιλέα».

Όταν από τα βάθη της Ασίας ο Αλέξανδρος έστειλε στον τοποτηρητή του Αντίπατρο μήνυμα με κάποιον αγγελιοφόρο, που λεγόταν Αθλίας, ο Διογένης σχολίασε: «Αθλίας παρ΄αθλίου δι΄αθλίου προς άθλιον» (Ο άθλιος στέλνει άθλια επιστολή με τον Άθλιο προς ένα άθλιο).

Τον καιρό που ο Διογένης ζούσε στην Κόρινθο, μεσουρανούσε εκεί η περίφημη εταίρα Λαΐς η Κορινθία. Ήταν τόσο όμορφη που κατά τον Προπέρτιο «όλη η Ελλάδα έλιωνε από πόθο μπροστά στην πόρτα της» ενώ ο Αρισταίνετος γράφει πως «τα στήθια της ήταν σαν κυδώνια» και κατά τον Αθήναιο πολλοί ζωγράφοι την είχαν ως πρότυπο. Δεν ήταν όμως μόνο πανέμορφη. Ήταν πολύ μορφωμένη, καλλιεργημένη, και πάμπλουτη. Φυσικά είχε σχέσεις με τους επιφανέστερους και πλουσιώτερους Έλληνες, που συνέρρεαν στην Κόρινθο για να τη γνωρίσουν (με τη βιβλική σημασία του ρήματος). Ανάμεσα στους «πελάτες» της ήταν και ο μαθητής του Σωκράτη Αρίστιππος, ιδρυτής της ηδονιστικής σχολής. Ο Αρίστιππος ήταν άνθρωπος ρεαλιστής και όταν κάποιοι του είπαν πως η Λαϊς δεν τον αγαπάει, αυτός απάντησε «Και τα ψάρια και το κρασί δε μ΄αγαπάνε αλλά εγώ τα απολαμβάνω». Ο Διογένης στην αρχή δεν έδινε καμιά σημασία στη Λαϊδα και όταν κάποιος φίλος του τον ρώτησε γιατί δεν την επισκέπτεται, αυτός απάντησε «ουκ ωνέομαι εγώ δεκακισχιλίων μίαν μεταμέλειαν», δηλαδή δεν αγοράζω με δέκα χιλιάδες δραχμές κάτι για το οποίο θα μετανοιώσω. Η Λαΐς, μαθαίνοντας το περιστατικό, πειράχτηκε και αποφάσισε να τιμωρήσει τον φιλόσοφο που καταφρονούσε τη γοητεία της. Κατάφερε να τον πλησιάσει και του υποσχέθηκε μιαν ερωτική νύχτα μαζί της, δωρεάν. Ο Διογένης, τι είχε να χάσει, συμφώνησε. Η Λαΐς όμως τον υποδέχτηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και στη θέση της βρισκόταν μια κακάσχημη υπηρέτριά της, από την οποία τελικά ο φιλόσοφος δέχτηκε τις θωπείες που του υποσχέθηκε η Λαΐς. Το άλλο πρωί διαπίστωσε το πάθημά του, το οποίο η εταίρα φρόντισε να το μάθει όλη η Κόρινθος. Ο Διογένης όμως απτόητος της ανταπέδωσε τα ίσα, λέγοντας «Λυχνίας σβεσθείσης πάσα γυνή Λαΐς» (δηλαδή, στο σκοτάδι όλες οι γυναίκες είναι Λαϊς).

Κάποτε όταν τον ειρωνεύτηκαν πως μπαίνει σε ακάθαρτους χώρους, ο Διογένης, σε απάντηση, τους είπε: «Αλλά και ήλιος και ου μιαίνεται», δηλαδή: «Κι ο ήλιος μπαίνει σε ακάθαρτους τόπους, αλλά δεν μολύνεται από αυτούς».

Ο Διογένης συχνά αυνανιζόταν δημοσίως μπροστά στο πλήθος που μαζευόταν γύρω από το πιθάρι του. Όταν κάποτε ένας παριστάμενος τον ερώτησε εάν δεν ντρέπεται, αυτός του απάντησε «Είθε και την κοιλίαν ην παρατρίψαντα και μη πεινήν» (μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω και την πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου).

Ρώτησαν κάποτε τον Διογένη, πια στάση πρέπει να κρατά κάποιος απέναντι στην εξουσία απάντησε: «Όποια και απέναντι στην φωτιά: να μην στέκεται ούτε πολύ κοντά, για να μην καεί, ούτε πολύ μακριά για να μην ξεπαγιάσει».

Στον ευτραφή ρήτορα Αναξιμένη έλεγε σαρκαστικά ο Διογένης: 
«Αναξιμένη, δώσε λίγη κοιλιά και στους φτωχούς».

Ο ντανταϊστής Χούγκο Μπαλ µπήκε σ' ένα ταχυδροµικό κατάστηµα, ζήτησε ένα έντυπο για τηλεγράφηµα, και έγραψε: «ΜΠΟΥΜΠΑΛΟ - ΜΠΟΥΜΠΑΛΟ – ΜΠΟΥ ΜΠΑΛΟ-ΜΠΟΥΜΠΑΛΟ-ΜΠΟΥΜΠΑΛΟ-ΜΠΟΥΜΠΑΛΟ-ΜΠΟΥΜΠΑΛΟ - ΜΠΟΥΜΠΑΛΟ - ΜΠΟΥΜΠΑΛΟ». Ο υπάλ¬ληλος το διάβασε και για να τον πειράξει είπε: «Έχετε περιθώριο για άλλες τρεις λέξεις. Να προσθέσω άλλα τρία ΜΠΟΥΜΠΑΛΟ;» - «Ανοησίες!» φώναξε ο Χούγκο Μπαλ. «Δεν έχω να πω τίποτ' άλλο!» 

O νεαρός Πούσκιν ήταν συχνά άφραγκος, γιατί ήταν γενναιόδωρος, κι ο πατέρας του προσπαθούσε να τον συγκρατήσει. κάποια φορά ταξίδευε µε μεγάλη συντρο φιά µ' ένα καραβάκι. Η µέρα ήταν ηλιόλουστη κι επικρατούσε άπνοια. Το νερό ήταν τόσο διάφανο, που έβλεπες το βυθό. Τότε ο ονειροπαρµένος Πούσκιν πήρε μερικά χρυσά νοµίσµατα, κι άρχισε να τα ρίχνει στο νερό, για να παρακολουθεί χαρούµενος τις αναλαµπές τους. Ι 

Ο Τόµας Μαν φρόντιζε πάρα πολύ το ντύσιµό του. Ένας υφαντουργός θέλησε να το εκµεταλλευτεί αυτό κατά τη διάρκεια της εξορίας του στις ΗΠΑ. Έστειλε λοιπόν στον Τόµας Μαν ένα πακετάκι µε έξι ζευγάρια κάλτσες. Στο πακετάκι υπήρχε ένα σηµείωµα για τους πάµπολλους ευχα¬ριστηµένους πελάτες και την υψηλή ποιότητα του προϊόντος, καθώς και η παράκληση να του εµβάσει αµέσως το αντίτιµο. Ο Τόµας Μαν πακετάρισε ένα δικό του βιβλίο, και σ' ένα συνοδευτικό γράµµα, τονίζοντας την ικανοποί¬ηση των αναγνωστών για το έργο του, παρακαλούσε την υφαντουργία να του εµβάσει αµέσως τη διαφορά ανάµεσα στην τιµή των καλτσών και του βιβλίου του. 

Κάποιος χτυπάει στην πόρτα: «Είναι µέσα ο κύριος Κίπλινγκ;» ρωτάει ο επισκέπτης την υπηρέτρια. «Ναι» του λέει εκείνη και πράγµατι, η πόρτα του γραφείου ήταν µισάνοιχτη, και µέσα φαινόταν ο συγγραφέας που καθόταν στο γραφείο του. «Δε θέλω να τον ενοχλήσω αφού δουλεύει» είπε δισταχτικά ο επισκέπτης. «Τι δου¬λεύει καλέ;» είπε η υπηρέτρια, «κάθεται εκεί στο τραπέζι και µουντζουρώνει χαρτιά». 

Ο Αυστριακός πεζογράφος Πέτερ Χάντκε, µετά από µια διάλεξη, υπέγραφε βιβλία. Ένας επισκέπτης, βάζοντας µπροστά του κάµποσα βιβλία, του είπε: «Η γυναίκα µου είναι θαυµάστριά σας. Γί’ αυτό θέλω να της χαρίσω αυτά τα βιβλία για τα γενέθλιά της». «Θα της κάνετε έκπληξη λοιπόν;» ρώτησε ο Χάντκε κολακευµένος. «Μπορούμε να το πούµε κι έτσι. Γιατί εκείνη θα 'θελε ένα µαργαριταρένιο κολιέ». 

Όταν ο Τουργκένιεφ έµενε στο Μπάντεν-Μπάντεν, στην πόρτα του υπήρχε µια ταµπελίτσα γραµµένη µε το χέρι του: «Το πρωί δεν δεχόµαστε επισκέψεις, το από-γευµα λείπουµε». 

Ένας κριτικός είπε στον Μπέρτολτ Μπρεχτ να διευκρι¬νίσει ένα σκοτεινό σηµείο ενός διαλόγου. Πίστευε πως το κοινό δεν θα το καταλάβαινε. Ο Μπρεχτ απάντησε ψυχρά: «Τότε το κοινό πρέπει να το ξαναδεί και δεύτερη φορά». Ο κριτικός αντέτεινε ότι πολλοί άνθρωποι δεν είχαν τη δυνατότητα να πάνε ούτε µια φορά στο θέατρο, πόσο µάλλον δύο. Ο Μπρεχτ του απάντησε ακόµα πιο ψυχρά: «Τότε να δηµιουργήσουν ένα κοινωνικό καθεστώς στο οποίο να µπορούν». 

Στον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεµο του 1905 ο Τζακ Λόντον εργαζόταν ως πολεµικός ανταποκριτής. Κάποτε που επισκέφθηκε ένα κορεάτικο χωριό, µπροστά στο σπίτι που έµενε µαζεύτηκε ένα πλήθος που ήθελε να τον δει. Κολακευµένος που η φήµη του είχε φτάσει µέχρι εκει, βγήκε χαρούµενος στην εξώπορτα και θέλησε να πει δυο λόγια στους συγκεντρωµένους. Ο πιο ηλικιωµένος του χωριού όµως τον διέκοψε και του εξήγησε πως ο κόσµος δεν µαζεύτηκε για ν' ακούσει οµιλία, αλλά για να δει τη µασέλα του. Έτσι ο Τζακ Λόντον αναγκάστηκε να βγάλει και να βάλει κάµποσες φορές τη µασέλα του, κάτω από τα ενθουσιώδη χειροκροτήµατα των κατοίκων του χωριού. 

Κάποτε που ο Βίκτωρ Ουγκώ γύρισε αργά από το θέα¬τρο στο σπίτι του, ο θυρωρός, παρά τα επίµονα χτυπήµατα, δεν του άνοιγε την πόρτα. Ο συγγραφέας όµως κυριεύτηκε από µια ανθρώπινη ανάγκη και ξαλάφρωσε στον τοίχο του σπιτιού. Εκείνην ακριβώς τη στιγµή περνούσε ένας γερο-εργάτης µε το φτυάρι στον ώµο και κοί¬ταζε προς τη µεριά του σπιτιού. Καθώς είδε τον άλλο να κάνει τη δουλειά του στον τοίχο, του 'βαλε τις φωνές: «Δεν ντρέπεσαι, βρε γουρούνι! Εδώ, στο σπίτι του Βίκτω-ρος Ουγκώ;» Εκείνη τη στιγµή, αφηγούνταν αργότερα ο συγγραφέας, συνειδητοποίησε πως ήταν διάσηµος. 

Η συγγραφέας Ήντιθ Γουώρτον είχε γίνει διάσηµη και πλούσια µε τα κοινωνικά µυθιστορήµατά της, που ασχολούνταν µε την αµερικανική ανώτερη τάξη. Κάποτε λοι-πόν κάλεσε στο εξοχικό της έξω από το Παρίσι τον συγγραφέα του Μεγάλου Γκάτσµπι, Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Αυτός, αποφασισµένος να σοκάρει την οικοδέσποινα, της αφηγήθηκε πως, όταν ήρθε στο Παρίσι, αναγκάστηκε να µείνει µαζί µε τη γυναίκα του σ' ένα µπουρδέλο. Η Ήντιθ Γουώρτον όµως δεν ξαφνιάστηκε. «Πολύ ενδιαφέρον» είπε ευγενικά, «αλλά τι µπορεί να κάνει κανείς ολόκληρη τη µέρα σ' ένα µπουρδέλο;» 

Σε κάποια επίσκεψή του στο Παρίσι, συνέστησαν τον Όσκαρ Γουάιλντ στη γαλλίδα συγγραφέα Μαριάν ντε Μποβέ, η οποία δεν ήταν καθόλου ωραία, αλλά και δεν είχε και αυταπάτες γί’ αυτό. Μόλις την αντίκρισε ο Γουάιλντ ξαφνιάστηκε, κι εκείνη, που το κατάλαβε αµέσως, του είπε: «Έτσι δεν είναι, κύριε Γουάιλντ; Δεν είµαι η πιο άσχηµη γυναίκα της Γαλλίας;» - «Όχι βέβαια!» Ο Γουάιλντ έκανε µια βαθιά υπόκλιση και συνέχισε χαµογελώντας ευγενικά: «Του κόσµου, κυρία µου, ολόκληρου του κόσµου!» 

Στο µυθιστόρηµά της Μάριοv, η Αυστριακή Βίκι Μπάουµ περιγράφει το δίληµµα µιας γυναίκας, που δεν ξέρει αν το παιδί της είναι του συζύγου της ή του εραστή της. Τα αµερικάνικα έντυπα µυρίστηκαν σκάνδαλο και αµέσως έστειλαν έναν ρεπόρτερ, για να διαπιστώσει αν το µυθιστόρηµα ήταν αυτοβιογραφικό. Κατάπληκτη µε τη θρασύτητά του η Βίκι Μπάουµ το διέψευσε εκνευρισμένη, λέγοντας: «Γιατί να είναι αυτοβιογραφικό; Εγώ γνωρίζω τον πατέρα του παιδιού µου!»
Λίγες µέρες αργότερα, το Time δηµοσίευσε φωτογραφία της συγγραφέως µε τη λεζάντα: «Η Βίκι Μπάουµ γνωρίζει τον πατέρα του παιδιού της». 

Ο Ούγγρος συγγραφέας Φέρεντς Μόλναρ πολιορκούσε στενά μια όμορφη κυρία. Μετά από μια μικρή συζήτηση, εκείνη είπε στον Μόλναρ: «Διάβασα πρόσφατα πως είστε Εβραίος. Αυτό σας κάνει πολύ συμπαθή». Κι ο Μόλναρ της απάντησε: «Ναι, ναι, ήξερα βέβαια ότι θα το μαθαίνατε, απλώς φαντάστηκα πως θα το μαθαίνατε κάτω από διαφορετικές συνθήκες». 

Ο Μαρκ Τουέην είχε τη συνήθεια να βρίζει χοντρά, και η γυναίκα του, που ήταν κόρη καλής οικογενείας από την ανατολική ακτή, έκανε κάθε προσπάθεια να τον συνετί-
σει. Eνα πρωί ο Μαρκ Τουέην κόπηκε στο ξύρισμα, και κατέβασε όλο το ρεπερτόριο του υβρεολογίου του. Για να τον σοκάρει, η γυναίκα του επανέλαβε κατά λέξη ολό-κληρη την τιράντα. Ο Τουέην την άκουσε ευγενικά και της είπε μαλακά: «Αγάπη μου, ξέρεις τα λόγια, αλλά σου λείπει η μελωδία». 

Ο σύζυγος της Αμερικανίδας ποιήτριας Ντόροθι Πάρκερ είχε πεθάνει και σήκωναν το φέρετρο από το σπίτι. Ανάμεσα στον κόσμο που στεκόταν κοντά στην Ντόροθι Πάρκερ, υπήρχε και κάποια κυρία Τζόουνς, που συνήθιζε να ανακατεύεται στις υποθέσεις των άλλων. «Αχ? Ντότι» της φώναξε, «πες μου τι μπορώ να κάνω για σένα!» - «:Βρες μου καινούρ¬γιο άντρα» είπε η Ντόροθι Πάρκερ. Μεμιάς έπεσε παγω-μάρα, και προτού ακόμα μπορέσουν να γελάσουν εκείνοι που ήθελαν να γελάσουν, είπε η κυρία Τζόουνς: «Νομίζω πως αυτό είναι ό, τι απρεπέστερο και εξοργιστικότερο έχω ακούσει σ' ολόκληρη τη ζωή μου». Η Ντόροθι Πάρκερ της απάντησε χαλαρά: «Να με συγχωρείς. Πετάξου τότε και πάρε μου ένα σάντουιτς με ζαμπόν, αλλά πες τους να μη βάλουν καθόλου μαγιονέζα». 

Ο Μπρεχτ πίστευε πως ο άνθρωπος πρέπει να ξέρει να προσαρμόζεται στις διάφορες καταστάσεις της ζωής. Έτσι, κάποτε που ήθελε να φλυαρήσει με μια κοπέλα που έμενε στο δεύτερο πάτωμα, επειδή υπέφερε από τον αυχένα του και δεν μπορούσε να σηκώσει το κεφάλι του προς το παράθυρό της, ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο και κουβέντιασε μαζί της. 

Τον είρωνα Χάινριχ Χάινε τον µισούσαν πολλοί. «Κι εγώ έχω πάντα τις πιο ήπιες διαθέσεις» έγραφε. «Οι επιθυµίες µου είναι οι πιο ολιγαρκείς: µια καλύβα, αχυρένια σκεπή, αλλά καλό κρεβάτι, λουλούδια µπροστά στο παράθυρο, µπροστά στην πόρτα µου µερικά όµορφα δέντρα, κι αν ο καλός Θεός θέλει να µε κάνει τρισευτυχισµένο, ας µου δώσει τη χαρά να δω σ' αυτά τα δέντρα κρεµασµένους πέντ' έξι εχθρούς µου». 

Σε κάποιο δροµάκι του Πάρκου της Βάϊµαρης ο Γκαίτε αντάµωσε, χωρίς να το περιµένει, έναν νεαρό κριτικό, που του είχε επιτεθεί πολλές φορές στα κείµενά του. Το δροµάκι ήταν στενό κι έτσι κάποιος από τους δύο έπρεπε να παραµερίσει για να περάσει ο άλλος. Όταν έφτασαν σε απόσταση αναπνοής, ο κριτικός είπε µε ύφος άκρας περιφρόνησης: «Εγώ δεν παραµερίζω για κανέναν καραγκιόζη!» - «Εγώ όµως παραµερίζω!» του απάντησε ο Γκαίτε, και τραβήχτηκε στην άκρη. 

Σ' ένα ταξίδι του στην Αµερική, ο Μπέρναρντ Σω έδωσε µια συνέντευξη στην οποία ισοπέδωνε σχεδόν τα πάντα στις ΗΠΑ. Οι εφηµερίδες τού επιτέθηκαν µε τα χειρότερα σχόλια. Μόνο µία εφηµερίδα του Μαϊάµι δεν έγραψε τίποτα, µέχρι που πήγε ο συγγραφέας και σ' αυτή την πόλη. Τότε, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, η εφηµερίδα δηµοσίευσε ένα µακροσκελές άρθρο για τις δραστηριότητες της κυρίας Σω: Ότι κάπου παρακάθισε σ' ένα γεύµα, κάπου σ' ένα δείπνο, ότι τίµησε το τάδε πάρτι, ότι µε την παρουσία της ελάµπρυνε κάποια εκδήλωση, ότι είπε αυτό, ότι έκανε εκείνο. Η τελευταία όµως φράση του άρθρου ήταν: «Την κυρία Σω συνόδευε ο σύζυγός της Τζωρτζ Μπέρναρντ, συγγραφέας». 

Ο Τόµας Μαν κι ο Μπέρτολτ Μπρεχτ συνδέονταν µε αµοιβαία αντιπάθεια. Ο Μπρεχτ είχε µόλις αποτελειώσει τη Μάνα Κουράγιο κι έδωσε το έργο στην ηθοποιό Τερέζε Γκίζε να το διαβάσει. Εκείνη το έδωσε µετά στον Τόµας Μαν, ο οποίος της το επέστρεψε µετά από λίγες µέρες µε την παρατήρηση: «Οφείλω να παραδεχτώ πως το τέρας έχει ταλέντο». Η ηθοποιός µετέφερε το σχόλιο στον Μπρεχτ, που χαµογέλασε και είπε: «Κι εγώ έβρισκα πάντα τα διηγήµατά του εξαιρετικά». 

Πληροφόρησαν κάποτε τον Ιταλό ποιητή Τορκουάτο Τάσσο πως ένας φίλος του τον κακολογούσε σ' όλο τον κόσµο. «Αφήστε τον» απάντησε ο Τάσσο. «Καλύτερα έτσι. Το κακό θα ήταν να µε κακολογεί όλος ο κόσµος σ' εκείνον». 

Ο Άγγλος συγγραφέας Ήβλιν Βω δεν είχε καλή γνώµη για την λογοτεχνική συνεργασία. «Δεν µπορώ να καταλάβω, πώς είναι δυνατόν δύο συγγραφείς µαζί να γράψουν ένα βιβλίο» είπε κάποτε. «Είναι σαν να µαζεύονται τρεις άνθρωποι για να κάνουν ένα µωρό». 

Στον δεύτερο γάµο της η Άγκαθα Κρίστι παντρεύτηκε τον Μαξ Μάλοουαν, καθηγητή αρχαιολογίας στο πανεπιστήµιο του Λονδίνου. «Είµαι τυχερή! Παντρεύτηκα αρχαιολόγο. Όσο θα γερνάω, τόσο πιο συναρπαστική θα µε βρίσκει ... » Πολλούς µήνες τον χρόνο τούς περνούσε µαζί του σε ανασκαφές στην Μεσοποταµία, περίπου διακόσια χιλιόµετρα βόρεια της Βαγδάτης. Τον βοηθούσε και µαγείρευε για τους συνεργάτες του, και φυσικά συνέχιζε να γράφει τα βιβλία της -στην έρηµο, µέσα σ' ένα αντίσκηνο: «Εδώ δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε θέατρο, ούτε απρόσκλητοι επισκέπτες!» 

Σε ένα επίσηµο δείπνο στον Λευκό Οίκο, που παρέθεσε ο πρόεδρος Τζων Φ. Κένεντι και η σύζυγός του στους επιστήµονες και λογοτέχνες, αίσθηση έκανε η απουσία του νοµπελίστα συγγραφέα Γουίλιαµ Φώκνερ. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν παραβρέθηκε στο δείπνο, εκείνος απάντησε: «Ξέρετε, το βρίσκω λίγο υπερβολικό, να ταξιδέψω πάνω από 100 χιλιόµετρα µόνο για να φάω». 

Τα παιδιά του Σοφοκλή οδήγησαν τον πατέρα τους στον Άρειο Πάγο, όπου τον κατηγόρησαν πως είχε το ακαταλόγιστο και ήταν ανίκανος να διαχειριστεί την περιουσία του. Για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ο εβδοµηντάχρονος τραγικός ποιητής διάβασε στους δικαστές τον Οιδίποδα επί Κολωνώ, που µόλις είχε γράψει, και τους ρώτησε αν ο συγγραφέας του έργου αυτού µπορούσε να κριθεί πως είχε µειωµένη αντίληψη. Οι δικαστές τάχθηκαν µε το µέρος του Σοφοκλή.

Το 523 ο Ρωμαίος μουσικός και φιλόσοφος Βοήθιος κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και φυλακίστηκε στην Παβία. Εκεί ο συγγραφέας και φιλόσοφος έγραψε το τελευταίο του και πιο σηµαντικό έργο, το De consolαtione philosophiαe (Παραµυθία της φιλοσοφίας). Το έργο αυτό διαβάστηκε από τον Μεσαίωνα και µέχρι τον 18ο αιώνα περίπου εξίσου µε την Βίβλο και τον Βιργίλιο. 

Η ποντικοπαγίδα παίχτηκε για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο του BBC το 1947 και διαρκούσε µισή ώρα. Λίγα χρόνια αργότερα η βασίλισσα Μαίρη, η γιαγιά της σηµερινής βασίλισσας, ζήτησε να το δει στα 80 γενέθλιά της, κι έτσι η Άγκαθα Κρίστι το διασκεύασε σε κανονικό θεατρικό έργο µε δύο πράξεις. Το έργο ανέβηκε σ' ένα θέα-τρο στο Λονδίνο στις 25 Νοεµβρίου του 1952. Από τότε παίζεται αδιάκοπα µέχρι σήµερα. Στις 16 Δεκεµβρίου 2000 συµπλήρωσε τις 20.000 παραστάσεις, και αποτελεί τη µεγαλύτερη θεατρική επιτυχία όλων των εποχών.

Πάνω στον τάφο του Γουίλιαµ Σαίξπηρ υπάρχει µια πλάκα µε την επιγραφή-προειδοποίηση: Καταραµένος να 'ναι όποιος µετακινήσει τα οστά µου. Μέχρι σήµερα κανείς δεν τόλµησε να ανοίξει το µνήµα του Σαίξπηρ, να πάρει το κρανίο του και να ελέγξει την ταυτότητά του, συγκρίνοντάς το µε τα πορτρέτα του. 

Η Άβα Γκάρντνερ χώρισε έναν από τους συζύγους της για λόγους ψυχικής αναλγησίας. Λέγεται πως την είχε υποχρεώσει να διαβάσει το µυθιστόρηµα Το µαγικό βουνό " του Τόµας Μαν. 

Ο Εντµόν ντε Γκονκούρ αναφέρει στα ηµερολόγιά του το εξής περιστατικό. Τον Μάιο του 1876 η «Παρέα των πέντε» -ο Φλωµπερ, ο Τουργκένιεφ, ο Ζολά, ο Ντωντέ και οι αδελφοί Γκονκούρ- τρώγανε ψαρόσουπα σε µια ταβέρνα πίσω από την Οπερά-Κοµίκ. Εκεί ο Τουργκένιεφ τους εξοµολογήθηκε την εξής ιστορία: Στην επιστροφή του από τη Νάπολη στη Ρωσία, έφτασε στην Λουκέρνη. Στάθηκε στη γέφυρα και κοίταζε τις πάπιες από κάτω. «Δίπλα µου ήταν σκυµµένη στην κουπαστή µια γυναίκα. Ήταν ένα υπέροχο βράδυ. Πιάσαµε την κουβέντα και µετά πήγαµε βόλτα. Καθώς προχωρούσαµε, µπήκαµε και στο νεκροταφείο. Δε θυµάµαι άλλη φορά να είµαι τόσο ερωτευµένος, ερεθισµένος και ασυγκράτητος. Η γυναίκα ξάπλωσε σ' ένα µεγάλο µνήµα, τραβώντας τα φορέµατά της προς τα πάνω, έτσι που τα οπίσθιά της να ακουµπούν στην πέτρα. Εγώ ήµουνα εκτός εαυτού κι έπεσα από πάνω της' µέσα στη βιασύνη και την αδεξιότητά µου, το πέος µου πιάστηκε στα αγριόχορτα που τυλίχτηκαν γύρω του. Δεν έχω ξανακάνει στη ζωή µου καλύτερο πήδηµα». 

Ο Σοπενάουερ ήταν επίσης υποχόνδριος. Είχε µόνιµες φοβίες για τις ασθένειες, τις καταστροφές, τις ληστείες και τα ζωύφια. Φοβούµενος την ευλογιά κατέφυγε στη Νάπολη, στη Βερόνα κόντεψε να πεθάνει από το φόβο του γιατί πίστεψε πως είχε µασήσει δηλητηριασµένο ταµπάκο. Τη νύχτα έπαιρνε το ξίφος του στο κρεβάτι, και κάτω από το µαξιλάρι έβαζε το γεµάτο πιστόλι του. Το εντυπωσιακό όµως ειναι ότι ο Σοπενάουερ δεν φοβό¬ταν καθόλου τον θάνατο.

Ο Έριχ Μαρία Ρέµαρκ αντιµετώπιζε το πρόβληµά του πιο επιθετικά: Στο Λίντο της Βενετίας ξεκίνησε στις 7 Σεπτεµβρίου 1937 ο παράξενος έρωτάς του µε την κινη-µατογραφική ντίβα Μαρλένε Ντίτριχ. Η Μαρλένε είχε µόλις χωρίσει µε τον Ντάγκλας Φαίρµπανκς, και γευµάτιζε µε τον Στέρνµπεργκ, όταν προστέθηκε στην παρέα τους και ο Ρέµαρκ. Ο Στέρνµπεργκ, όταν κατάλαβε την ερωτική έλξη που γεννιόταν, αποµακρύνθηκε διακριτικά. Εκείνοι συνέχισαν την κουβέντα τους µέχρι που χάραξε. Στον δρόµο για το ξενοδοχείο ο Ρέµαρκ της εξοµολογήθηκε πως ήταν ανίκανος. Η Μαρλένε είπε µόνο: «Ax, τέλεια!» Έδειχνε πολύ ανακουφισµένη. 

Το αριστούργηµα του Σταντάλ Για τον έρωτα, όταν εκδόθηκε το 1822, έκανε απογοητευτικές πωλήσεις. Σε έντεκα χρόνια πουλήθηκαν µόνο 17 αντίτυπα. 
Από την πρώτη ποιητική συλλογή των αδελφών Μπροντέ, που την εξέδωσαν το 1845 µε ψευδώνυµο, πουλήθηκαν συνολικά τρία αντίτυπα. 

Ειναι γνωστό ότι τα αυτιά του Γερμανού γνωμικογράφου Γκέοργκ Κρίστοφ Λίχτεν-µπεργκ ήταν χαρακτηριστικά µεγάλα. Σε κάποιον που του έκανε πλάκα, ο Λίχτενµπεργκ έδωσε µια πληρωµένη απάντηση: «Είναι αλήθεια πως για άνθρωπος έχω πολύ µεγάλα αυτιά, αλλά πρέπει να παραδεχτείτε πως κι εσείς έχετε πολύ µικρά αυτιά για γάιδαρος». 

Το 1895 συναντήθηκαν στο Παρίσι ο Αντρέ Ζιντ και ο Όσκαρ Γουάιλντ. Αυτός τον συµβούλεψε να αφήσει το κρυφτούλι και να παραδεχτεί την οµοφυλοφιλική του ταυτότητα. Πράγµατι ο Ζιντ εξήγησε στην απελπισµένη γυναίκα του Μαντλέν, πως ακριβώς η µεγάλη του αγάπη γι' αυτήν το κάνει αδύνατο να πάει µαζί της στο κρεβάτι: «Το να αποπλανήσω µια γυναίκα που αγαπάω και εκτιµώ είναι σαν να την ταπεινώνω». Η Μαντλέν δεν µίλησε, έκλεισε τα µάτια και συνέχισε να υποφέρει. 

Σχετικά µε τη λογοκλοπή ο Χάινριχ Χάινε ήταν πεπεισµένος: «Στην τέχνη δεν υπάρχει η έκτη εντολή, ο λογοτέχνης µπορεί να απλώνει το χέρι του όπου θέλει προκε鬵ένου να βρει υλικό για τα έργα του». Όταν κάποτε επεσήµαναν στον Τ. Σ.'Ελιοτ τις πηγές της Έρηµης Χώρας, εκείνος οµολόγησε την κλεπτοµανία του: «Immature poets imitate: mature poets steal - Oι ανώριµοι ποιητές µιµούνται, οι ώριµοι ποιητές κλέβουν». 

Λέγεται πως ο Αισχύλος πέθανε, όταν ένας αετός άφησε τη χελώνα που κουβαλούσε να πέσει πάνω στο κεφάλι του. Ο Αισχύλο ς ήταν 69 ετών και προσπαθούσε να απο-φύγει έναν χρησµό του µαντείου, που του έλεγε πως επρόκειτο να πεθάνει από ένα σπίτι που θα έπεφτε πάνω στο κεφάλι του. Αµέσως έφυγε από την πόλη Γέλα, και κατευθύνθηκε στην ύπαιθρο, όπου θα ήταν ασφαλής. Ένας αετός φαίνεται πως είδε το φαλακρό του κεφάλι σαν πέτρα, κι άφησε το θήραµά του, µια χελώνα, να πέσει πάνω στο κεφάλι του, για να θρυµµατιστεί το καβούκι της. Το χτύπηµα της χελώνας ήταν θανατηφόρο. 

Ο Άγγλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Έντγκαρ Γουάλας είχε µια µεγαλοφυή εµπορική ιδέα. Δεν πίστευε στη «µεγάλη» λογοτεχνία, ούτε καν ότι θα γίνει διάσηµος από τα βιβλία του. Ηθελε µόνο να βγάλει χρήµατα. Ο Γουάλας λοιπόν έπαιρνε χρήµατα από τους εµπόρους του Λονδίνου για να βάζει µέσα στην πλοκή των µυθιστορηµάτων του τα ονόµατα και τις διευθύνσεις των καταστηµάτων τους. Για πολύ καιρό αυτή η έµµεση διαφήµιση των καταστηµάτων του απέφερε περισσότερα χρήµατα από τα συγγραφικά του δικαιώµατα. Τα πράγµατα άλλαξαν µετά την έκδοση του αστυνοµικού Ο κόκκινος κύκλος (1922). 

Η Αγγλίδα Φαίη Γουέλντον παραδέχτηκε επίσης πως είχε κάνει έµµεση διαφήµιση. Στο µυθιστόρηµά της Τhe Bulgαri Connection (2001) είχε υποσχεθεί πως θα ανέφερε τουλάχιστον δώδεκα φορές το όνοµα του ιταλικού κοσµη¬µατοπωλείου Μπούλγκαρι -έναντι «αδράς αµοιβής». 

Η πρώτη γραφοµηχανή στο εµπόριο κατασκευάστηκε το 1867 από τον Αµερικάνο Κρίστοφερ Λάθαν Σόουλς. Η µαζική της παραγωγή άρχισε το 1873-4 από την οπλοβιομηχανία «Ρέμινγκτον». Ένας από τους πρώτους συγγραφείς που έγραφαν στη γραφομηχανή ήταν ο Μαρκ Τουέην. Από το 1874 που αγόρασε μια «Ρέμινγκτον» ήταν για πολλά χρόνια η εξάιρεση ανάμεσα στους συγγραφείς. Το μυθιστόρημα του Τομ Σώγερ (1876) ίσως είναι το πρώτο μυθιστόρημα που γράφτηκε εξολοκλήρου σε μια γραφομηχανή.

Ο Γκυ ντε Μωπασάν ήταν ένας από τους εκπληκτικότε¬ρους εραστές της σύγχρονης γαλλικής ιστορίας. Μέσα σε ένα τέταρτο του αιώνα η ερωτική του ζωή ήταν τόσο έντονη, που λέγεται πως είχε πάει με χιλιάδες νεαρές γυναίκες. Θρυλείται επίσης, πως πιο περήφανος ήταν για τις σεξουαλικές του επιδόσεις, παρά για τα βιβλία του. Τις επιτυχίες του τις απέδιδε κυρίως στην ευφυΐα του. Κάποτε είχε πει: «Υπάρχει γενικά η αντίληψη ότι οι άνθρωποι από τα κατώτερα στρώµατα ... είναι καλύτεροι εραστές, από εκείνους που δουλεύουν καθιστοί. Εγώ καθόλου δεν το πιστεύω αυτό ... Απαιτείται µεγάλη ευφυΐα για να προσφέρεις σε κάποιον την µέγιστη δυνατή ποσότητα ηδονής». 

Στα 26 του χρόνια ο Γουσταύος Φλωµπέρ γνώρισε την Ελίζ στην παραλία της Τρουβίλ. Την ερωτεύτηκε µε την πρώτη µατιά, αλλά παρέµεινε για όλη του τη ζωή ο µεγά¬λος και ανεκπλήρωτος έρωτάς του. Οι αδελφοί Γκονκούρ, οι διάσηµοι χρονικογράφοι της εποχής εκείνης, ανέφεραν στην Journαl τους, πως «όλες τις γυναίκες µε τις οποίες σχετίστηκε, τις θεωρούσε απλώς σαν στρώµατα, πάνω στα οποία ονειρευόταν µια άλλη γυναίκα [την Ελίζα]». 

Τον καιρό που η Ζέλντα νοσηλευόταν σε νευρολογική κλινική, ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ διέµενε σ' ένα τουριστικό ξενοδοχείο του Άσβιλ στην Βόρεια Καρολίνα. Εκεί γνώρισε και την μαύρη πόρνη Λότι, η οποία θυµάται µια βραδιά, που ο Φιτζέραλντ έκανε το λάθος να µιλήσει παρουσία της για την υπεροχή των λευκών. «Εγώ ρώτησα, αν είχε κοιµηθεί ποτέ µε µια µαύρη. Εκείνος µε κοίταξε µε ένα βαθιά προσβεβληµένο βλέµµα -σαν να τον είχα κατηγορήσει πως είχε πάει µε την αδελφή του. Προτού καν απαντήσει, του πέταξα κατάµουτρα, ότι είχε κοιµηθεί -όχι µια και δυο φορές αλλά δώδεκα ... Μόλις συνήλθε από το σοκ, το έβαλε στα πόδια και εξαφανίστηκε, λες και είχε ανακαλύψει τη στιγµή εκείνη, πως ήµουνα λεπρή ... » 

Ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ ντρεπόταν για το πέος του. Ο λόγος ήταν ότι µια φορά η γυναίκα του Ζέλντα τού πέταξε κατάµουτρα ότι µ' ένα τόσο µικρό πέος είναι αδύνατο να ικανοποιήσει µια γυναίκα. Με κλονισμένη αυτοπεποίθηση το κουβέντιασε µε τον Χέµίνγουεη, ο οποίος του πρότεινε να «µετρηθούν», και νικητής ανα¬δείχτηκε ο Φιτζέραλντ. Επειδή αυτό δεν τον έπεισε από¬λυτα, ρώτησε και µία πόρνη, η οποία τον διαβεβαίωσε πως το µέγεθός του ήταν φυσιολογικό. 

Και πώς γίνεσαι συγγραφέας; «Νά, έτσι όπως γίνεσαι κοκότα. Στην αρχή το κάνεις για να ευχαριστηθείς εσύ. Μετά για να ευχαριστηθούν και οι άλλοι. Μετά βρίσκεις κάποιον που να το πληρώνει, κι από κει και πέρα το κάνεις έναντι αµοιβής» ήταν η άποψη του Ιταλού συγγραφέα Πιτιγκρίλι. 

34e. Μονόστιχα, δίστιχα και τετράστιχα

Τετράστιχα
Ήρθε η αγάπη. Κι έφυγε μετά…
Και πήρε της ψυχής μου ένα μέρος.
Αλλά έγινα πιο σοφός και καλός, 
Από την δυστυχία που λέγεται έρως.
Ν. Πατουλίδης*


34g. Ευχές και κατάρες, προσευχές και διαλογισμοί


Προσευχές και διαλογισμοί

Σε παρακαλώ, Κύριε, δώσε σ’ αυτόν τον άνθρωπο που διαβάζει τώρα αυτές τις γραμμές, όλα όσα Σου ζητάει! Δώσε του όλα πλήρως, όπως μπορείς να δώσεις μόνο Εσύ! Και ας χαρεί όλες τις ημέρες του, και αν δεν είναι δυνατόν αυτό, τότε τουλάχιστον τις περισσότερες. Δώσε σ’ αυτόν καλή υγεία και την αγάπη τον πλησίον του, την κατανόηση και την συμπόνια τους.
Καν' το έτσι ώστε η ψυχή του πάντα να λάμπει από την αγάπη για όλα τα πράγματα, να τον προστατεύεις από ύβρεις, προσβολές, και από φθόνο, από τους πολέμους και τους θανάτους, από το σωματικό και ψυχικό πόνο, και αν όλα αυτά είναι αναπόφευκτα, μην τον εγκαταλείψεις, και στη συνέχεια να του δώσεις παρηγοριά. Σώσε όλα εκείνα που αγαπάει σε αυτήν τη γη. Δεν ξέρω αν πιστεύει σ’ Εσένα αυτός που διαβάζει αυτήν την προσευχή μου Ευγενικέ και Αγαθέ! Σε παρακαλώ! Εκπλήρωσε την επιθυμία μου, Κύριέ μου!


34h. Επιγραφές, επιτάφια, τελευταίες φράσεις και παράξενες διαθήκες

Επιγραφές στον τοίχο

Στον τοίχο του Μεγάρου Δικαιοσύνης (Θεσσαλονίκη)
Φωτιά, φουρνέλο σε τούτο το μπουρδέλο.

Να σε ενοχλούν οι διαφημίσεις και όχι τα συνθήματα

Επιτύμβιες επιγραφές πάνω στους τάφους διάσημων ανθρώπων

Καταραµένος να 'ναι όποιος µετακινήσει τα οστά µου.
Ο ΨευδοΣαίξπηρ 

34n. Κομπλιμέντα 
Είσαι πολύ γρίγορος, σαν το νερό στη λεκάνη.

35. Τα δικά μου