HOME

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

 

Νικολάι Ζαμπολότσκι

1903 – 1958

       Η πρώτη ποιητική συλλογή του Ζαμπολότσκι «Στήλες» τρέφοντας με τις ρίζες τις από τον νέο Μαγιακόφσκι, διακρινόταν με το ανταρτικό πνεύμα και την καινοτομία. Όλο το βιβλίο διαπερνούσε μια χλευαστική περιφρόνηση προς τον μικροαστό για την ικανότητά του να καταστρέψει οποιαδήποτε μεγαλειώδη ιδέα.

ΕβγκένιΓεφτουσένκο

 

Περί ομορφιάς των ανθρώπινων προσώπων
Μην επιτρέπεις...
Ασχημοκόριτσο

 

 

О красоте человеческих лиц

Есть лица, подобные пышным порталам,
Где всюду великое чудится в малом.
Есть лица - подобия жалких лачуг,
Где варится печень и мокнет сычуг.
Иные холодные, мертвые лица
Закрыты решетками, словно темница.
Другие - как башни, в которых давно
Никто не живет и не смотрит в окно.
Но малую хижинку знал я когда-то,
Была неказиста она, небогата,
Зато из окошка её на меня
Струилось дыханье весеннего дня.
Поистине мир и велик и чудесен!
Есть лица - подобье ликующих песен.
Из этих, как солнце, сияющих нот
Составлена песня небесных высот.


 Περί ομορφιάς των ανθρώπινων προσώπων

Υπάρχουν πρόσωπα παρόμοια με τους πολυτελείς πυλώνες,
Όταν προβάλλεται το μεγαλείο του μικρού χωρίς κανόνες.
Υπάρχουν πρόσωπα ομοίωμα ελεεινών χαμόσπιτων
Που σιγοβράζει φαγητό για δέκα στόματα τουλάχιστον.
Τα άλλα πρόσωπα ψυχρά και άψυχα,
Κλεισμένα με τα κάγκελα σαν φυλακή .
Τ’ άλλα σαν πύργοι, όπου από καιρό
Κανείς δε ζει και δεν κοιτάζει απ’ το παράθυρο.
Κάποτε γνώριζα μικρή καλύβα,
Ήταν κακοφτιαγμένη και λιτή,
Όμως απ’ το παραθυράκι της επάνω μου
Ριάκιζε της ανοιξιάτικης ημέρας η πνοή.
Πραγματικά ο μέγας κόσμος έχει αγγελούδια!
Υπάρχουν πρόσωπα σαν ύμνος, σαν χαρούμενα τραγούδια.
Και απ’ αυτές τις νότες τις λαμπερές, θεοειδείς
Συντάχθηκε η μελωδία της ανθρώπινης ζωής.

1955

 

 

 

Не позволяй душе лениться

Не позволяй душе лениться!
Чтоб в ступе воду не толочь,
Душа обязана трудиться
И день и ночь, и день и ночь!

Гони её от дома к дому,
Тащи с этапа на этап,
По пустырю, по бурелому,
Через сугроб, через ухаб!

Не разрешай ей спать в постели
При свете утренней звезды,
Держи лентяйку в черном теле
И не снимай с неё узды!

Коль дать ей вздумаешь поблажку,
Освобождая от работ,
Она последнюю рубашку
С тебя без жалости сорвет.

А ты хватай её за плечи,
Учи и мучай дотемна,
Чтоб жить с тобой по-человечьи
Училась заново она.

Она рабыня и царица,
Она работница и дочь,
Она обязана трудиться
И день и ночь, и день и ночь!


 Μην επιτρέπεις...

Μην επιτρέπεις την ψυχή να τεμπελιάσει,
Να κοπανάει τον αέρα.
Η ψυχή πρέπει να κοπιάζει,
Ημέρα νύχτα, νύχτα και ημέρα!

Να διώξεις την απ’ του σπιτιού την ανεσίνη,
Να σέρνεις την παντού, να κουραστεί:
Στην ερημιά, μές’ από δάση σκοτεινά,
Μες σε λαγκάδια και πάνω απ’ τα βουνά.

Μην επιτρέπεις να πλαγιάσει στο κρεβάτι,
Όταν λαμποκοπάει το πρωινό αστέρι
Και τη ζωή της να την κάνεις μαύρη
Σαν ένα δύσκολο κι ατέλειωτο νυχτέρι.

Αν δείξεις υπερβολική επιείκεια
Και την γλιτώνεις από τις φροντίδες,
Αυτή χωρίς κανένα οίκτος θα φροντίσει,
Το μέτωπό σου να γεμίσει με ρυτίδες.

Όμως εσύ πιάσ’ την από τους ώμους,
Να μάθεις την, να βασανίσεις μέχρι την νυχτιά,
Για να γνωρίσει τον ιδρώτα του προσώπου,
Για πάντα να ξεχάσει την τεμπελχανιά.

Είναι μητέρα που παθιάζει,
Είναι πατέρας κι αδελφός
Και πρέπει πάντα να κοπιάζει
Μες στο σκοτάδι και το φως.

1958

 

 

 

Некрасивая девочка

Среди других играющих детей
Она напоминает лягушонка.
Заправлена в трусы худая рубашонка,
Колечки рыжеватые кудрей
Рассыпаны, рот длинен, зубки кривы,
Черты лица остры и некрасивы.
Двум мальчуганам, сверстникам её,
Отцы купили по велосипеду.
Сегодня мальчики, не торопясь к обеду,
Гоняют по двору, забывши про неё,
Она ж за ними бегает по следу.
Чужая радость так же, как своя,
Томит её и вон из сердца рвётся,
И девочка ликует и смеётся,
Охваченная счастьем бытия.
Ни тени зависти, ни умысла худого
Ещё не знает это существо.
Ей всё на свете так безмерно ново,
Так живо всё, что для иных мертво!
И не хочу я думать, наблюдая,
Что будет день, когда она, рыдая,
Увидит с ужасом, что посреди подруг
Она всего лишь бедная дурнушка!
Мне верить хочется, что сердце не игрушка,
Сломать его едва ли можно вдруг!
Мне верить хочется, что чистый этот пламень,
Который в глубине её горит,
Всю боль свою один переболит
И перетопит самый тяжкий камень!
И пусть черты её нехороши
И нечем ей прельстить воображенье,-
Младенческая грация души
Уже сквозит в любом её движенье.
А если это так, то что есть красота
И почему её обожествляют люди?
Сосуд она, в котором пустота,
Или огонь, мерцающий в сосуде?

 Ασχημοκόριτσο

Ανάμεσα σε άλλα τα παιδιά που παίζουν
Αυτή μοιάζει με ένα βατραχάκι.
Χωμένο στο βρακάκι το παλιό πουκαμισάκι,
Τα κατσαρά μαλλιά της την απειθαρχία συμβολίζουν,
Το στόμα της μεγάλο, τα δόντια της λοξά,
Και του προσώπου δεν είναι ωραία τα χαρακτηριστικά.
Στα συνομήλικά της, δυο αγοράκια,
Ποδήλατα αγόρασαν οι πατεράδες.
Και πέταξαν τα ξύλινά τους αλογάκια,
Τρέχουν αδιάκοπα, νιώθοντας βασιλιάδες.
Αυτή ξοπίσω τους τρέχει πάνω στο ραβδάκι.
Χαρά του άλλου σαν δική της,
Απ’ την καρδιά της να βγει λαχταράει,
Και το κορίτσι αγαλλιάζει και γελάει
Και η ευτυχία κυριεύει την ύπαρξή της..
Ούτε ίχνος φθόνου, ούτε σκοπό κακό
Ακόμη δε γνωρίζει το πλάσμα αυτό.
Γι’ αυτήν ανύπαρκτο το πονηρό,
Το παν γι’ αυτή ζωηρό, ενώ για κάποιους νεκρό!
Και ούτε θέλω να σκεφτώ πως κάποια στιγμή
Θα ‘ρθει ημέρα, όταν θα κλαίει με αναφιλητά,
Και η αγάπη θα σχίζει τη ζωή της με τεράστια ρωγμή.
Και καταριόντας τα χαρακτηριστικά της μισητά.
Πιστεύω η καρδιά θα βρίσκει άλλη διαδρομή
Και πλήρως θα γνωρίζει της σεβντάς τα βογκητά.
Πιστεύω πως η φλόγα καθαρή
Εκεί στο βάθος που θερμαίνει και φωτίζει,
Τον πόνο τoν οποιονδήποτε θα λυγίζει
Και θα διαλύσει την πέτρα την πιο σκληρή!
Κι ας μην είναι τα χαρακτηριστικά της αρμονικά
Και δεν έχει με τι να δελεάζει τα αισθήματα τα σαρκικά.
Η παιδική η χάρη της ψυχής της
Διακρίνεται σε κάθε κίνησή της.
Αν είναι έτσι, τότε τι είναι η ομορφιά;
Γιατί ο κόσμος την εγκωμιάζει σαν κάτι θείο;
Είναι καλλίγραμμο αγγείο με έσω το κενό-καλοτυχία,
Ή φλόγα που τρεμοφέγγει μέσα στο αγγείο;

Ν. Ζαμπολότσκι
1955 (2016)