| Грешники В грехах мы все как цветы в росе
Святых между нами нет.
Если ты свят, ты мне не брат,
Не друг мне и не сосед.
Я был в беде, как рыба в воде,
Я понял закон простой:
Там грешник приходит на помощь,
Где отвёртывается святой, |
Ο αμαρτωλός Οι αμαρτίες μας
σκεπάζουν, σαν λουλούδια δροσοπερίχυτα,
Διόλου δεν υπάρχουν άγιοι μεταξύ μας,
Αν εσύ όμως κάνεις τον άγιο, δε σε δέχομαι σαν
αδελφό μου,
Δε σε αγκαλιάζω σαν φίλο μου,
Δε μιλώ μαζί σου αν είσαι ο γείτονάς μου.
Γνωρίζω τη δυστυχία σαν το ρυάκι την κοίτη του
Και κατανόησα το νόμο τον απλό,
Εκεί που ο αμαρτωλός τείνει χείρα βοηθείας
Στρέφει τα νώτα του ο άγιος.
 |
| Слова Много слов на земле. Есть дневные слова -
В них весеннего неба сквозит синева.
Есть ночные слова, о которых мы днем
Вспоминаем с улыбкой и сладким стыдом.
Есть слова - словно раны, слова - словно суд,-
С ними в плен не сдаются и в плен не берут.
Словом можно убить, словом можно спасти,
Словом можно полки за собой повести.
Словом можно продать, и предать, и купить,
Слово можно в разящий свинец перелить.
Но слова всем словам в языке нашем есть:
Слава, Родина, Верность, Свобода и Честь.
Повторять их не смею на каждом шагу,-
Как знамена в чехле, их в душе берегу.
Кто их часто твердит - я не верю тому,
Позабудет о них он в огне и дыму.
Он не вспомнит о них на горящем мосту,
Их забудет иной на высоком посту.
Тот, кто хочет нажиться на гордых словах,
Оскорбляет героев бесчисленный прах,
Тех, что в темных лесах и в траншеях сырых,
Не твердя этих слов, умирали за них.
Пусть разменной монетой не служат они,-
Золотым эталоном их в сердце храни!
И не делай их слугами в мелком быту -
Береги изначальную их чистоту.
Когда радость - как буря, иль горе - как ночь,
Только эти слова тебе могут помочь!
1956 |
Οι λέξεις Μυριάδες λέξεις ζουν
πάνω στη γη. Υπάρχουν λέξεις της ημέρας
Που τις χαϊδεύει ο γλυκόπνοος αέρας
Υπάρχουν και λέξεις νυκτόβιες που μέσα στης ημέρας τη σιωπή
Τις θυμόμαστε με χαμόγελο και με γλυκιά ντροπή.
Υπάρχουν λέξεις σαν πληγές, και λέξεις σαν στιλέτο
Κανένας δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στο ισχυρό τους βέτο.
Απ’ τη λέξη μπορείς να πεθάνεις, με τη λέξη μπορείς να σωθείς
Με τη λέξη μπορείς μεραρχίες στην επίθεση να οδηγείς.
Με την λέξη μπορείς να πουλάς, ν’ αγοράσεις, να προδώσεις,
Την λέξη μπορείς σε θανάσιμη σφαίρα να ξαναλειώσεις.
Και υπάρχουν στην γλώσσα μας λέξεις-κλειδιά:
Όπως Πατρίδα, Αλήθεια, Τιμή, Λευτεριά.
Να τις εκμεταλλεύομαι ούτε τολμώ,
Σαν σημαίες στη θήκη, στην ψυχή τις κρατώ.
Δεν πιστεύω σ’ αυτούς που τις λένε συχνά,
Θα τις εξευτελίζουν μέσα στα προσωπικά και τα κοινά.
Δε θα τις θυμηθούν μες στις εκρήξεις των βομβών,
Θα τις ξεχάσει ο άλλος στο γραφείο του μεγάλου εμβαδόν.
Αυτός που θέλει με περήφανες λέξεις ν’ αποκτήσει φήμη,
Προσβάλλει των χιλιάδων ηρώων την μνήμη.
Εκείνων που στα παγωμένα βουνά και χαρακώματα υγρά,
Δεν ξεστομούσαν λόγια τέτοια, αλλά πέθαιναν για αυτά.
Μην τις έχεις ως υπηρέτες στην καθημερινότητα,
Να τηρείς την αρχέγονη τους καθαρότητα.
Όταν η χαρά και η λύπη έρχονται να σε παραπλανήσουν
Μόνο οι λέξεις αυτές έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν!
|
Bещи
Умирает владелец, но вещи его остаются,
Нет им дела, вещам, до чужой, человечьей беды.
В час кончины твоей даже чашки на полках не бьются
И не тают, как льдинки, сверкающих рюмок ряды.
Может быть, для вещей и не стоит излишне стараться,-
Так покорно другим подставляют себя зеркала,
И толпою зевак равнодушные стулья толпятся,
И не дрогнут, не скрипнут граненые ноги стола.
Оттого, что тебя почему-то не станет на свете,
Электрический счетчик не завертится наоборот,
Не умрет телефон, не засветится пленка в кассете,
Холодильник, рыдая, за гробом твоим не пойдет.
Будь владыкою их, не отдай им себя на закланье,
Будь всегда справедливым, бесстрастным хозяином их,-
Тот, кто жил для вещей,- все теряет с последним дыханьем,
Тот, кто жил для людей,- после смерти живет средь
живых.
1957
|
Τα πράγματα Φεύγει ο ιδιοκτήτης, αλλά τα πράγματά του μένουν,
Δεν νοιάζονται τα αντικείμενα για την ανθρώπινη συμφορά.
Την ώρα του θανάτου σου ούτε τα άνθη στις γλάστρες μαραίνουν
Και οι γραμμές των λαμπερών ποτηριών στέκονται ψυχρά.
Ίσως για πράγματα οι άνθρωποι δεν πρέπει τόσο να σκοτίζονται,
Τόσο υπάκουα καθρεπτίζουν ξένους τα κάτοπτρα τα εντυπωσιακά,
Και σαν χάχες απαθείς οι καρέκλες συνωστίζονται,
Και ούτε τρίζουν του τραπεζιού τα πόδια τα πολυεδρικά.
Επειδή, κάποια στιγμή ήρθε ο θάνατος ο φυσιολογικός,
Το κινητό σου απ’ την στενοχώρια δε θα σκάει,
Στο laptop σου ο δίσκος ο σκληρός δε θα γίνει μαλακός,
Και το ψυγείο κλαίοντας πις’ απ’ το φέρετρό σου δε θα πάει.
Να είσαι απαθής ιδιοκτήτης και μην ακολουθείς την χλαλοή,
Και μην πας με τους καταναλωτές τους ελεεινούς.
Εκείνος που μαζεύει πράγματα, τα χάνει με τελευταία του πνοή,
Εκείνος που ζούσε για ανθρώπους, θα ζήσει μέσα σε ζωντανούς.
1957 (2016)
|