11.07.09

Μέσα στην άγρια λαοθάλασσα τραβούσα τα κουπιά,
Κανένας δεν είχε ακούσει την κραυγή μου.
Ήδη δεν νιώθω πόνο, δεν λυπάμαι πια,
Πως η αγάπη δε θα ζει ποτέ στη γη μου.

Πάγωσαν τα αισθήματά μου σαν πέτρινο γλυπτό,
Θα γίνουν στόλισμα σε κάποιο κήπο.
Και πλησιάζοντας την προτομή μου εν κρυπτώ
Θ’ ακούς της καρδιάς μου τον κτύπο.

Στην λαοθάλασσα ως κύμα θα υψωθώ, 
Θα διαλυθώ μες στα χαμόγελα των άλλων.
Θα ξαναγεννηθώ ως ύψιστο αγαθό
Στις ψυχές των μικρών και μεγάλων.

Αμέριμνα πετάχτηκαν οι σκιές στη γη, 
Θερμοπικνός ο βραδινός αέρας μες στη σιγή. 
Σε χρώμα πασχαλιάς ο ουρανός,
Σαν παν’ απ’ τα κεφάλια μας, ωκεανός.

Χαμογελάς αυθόρμητα για την υπακοή μου, 
Είσαι ο κάλλιστος, λαμπρέ μου εχθρέ. 
Με τέτοια τρυφερότητα σκοτώνεις τη ζωή μου
Και προχωράς αδίστακτος καρέ καρέ.

Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου μοιραία, 
Αν και διασκορπισμένος μέσα σε πολλούς, 
Όμως η όψη σου αρρενωπή, μαρμαρινοωραία
Από μικρή με επισκέπτεται κατά καιρούς.

Το σούρουπο γεμίσανε οι σκιές βαριές, 
Τις νύχτες μου, τα όνειρα τα ηδονικά. 
Συνοδοιπόρος μου σε όλες τις ανηφοριές, 
Εσύ ο μαύρος άγγελος με μάτια μελαγχολικά.

Είσαι του πεπρωμένου σκοτεινού μου το ντεμπούτο, 
Εσύ θα φέρεις στη ζωή μου τα αμέτρητα δεινά. 
Θα πιω μαζί σου το ποτήρι τούτο, 
Δεν πρόκειται να φύγω πουθενά.

Это больно,
Когда свечу подносят к руке,
Когда пальцы огонь лижет.
Это странно,
Когда ударяют тебя по щеке
Ни за что,
Просто ты находился ближе.
Это трудно
Идти против ветра и против молвы
Когда все говорят: "Ты чужой!"
Это страшно -
Бояться своей высоты
И затоптанным быть толпой.

1998

Πονάει,
Όταν με κερί δοκιμάζουν την αντοχή
Και η φωτιά τα δάχτυλά σου γλύφει.
Είναι οδυνηρό, 
Όταν σε χαστουκίζουν, 
χωρίς να νιώθεις ενοχή
Και ζεις με σημάδι, που τίποτα δεν το εξαλείφει.
Είναι δύσκολο, 
Να πας ενάντια στον άνεμο και του Κακού το Διάστημα, 
Όταν όλοι ουρλιάζουν «Είσαι ξένη!».
Είναι φοβερό, 
Να καταριέσαι το τρανό σου ανάστημα
Και να σε ποδοπατάνε οι πυγμαίοι προκομμένοι.

Мой сладкий сон, несбыточный и нежный,
Пришел ко мне однажды наяву,
Он был святым и был порочно грешным,
И несказанно светлым на ветру.

Пришел он юношей с летящими кудрями, 
Со взглядом дьявола, улыбкою Христа,
Зацеловал, зацеловал словами
И замер строчкой в сумраке листа.

1999

Το γλυκό όνειρο χιμαιρικό και τρυφερό
Με επισκέφθηκε μια μέρα στο ξύπνο.
Ήτανε άγιο και ακόλαστα αμαρτωλό
Και υποσχέθηκε ότι θα ξαναρθεί στον ύπνο.

Ήρθε ως νεαρός με κατσαρά μαλλιά, 
Με τη ματιά του δαίμονα, χαμόγελο Χριστού,
Αγκαλιοφίλησε, την ψυχή μου σφραγίζοντας
Και ως μαύρη αράδα κοκάλωσε
Την ασπράδα του φύλλου τονίζοντας.

Ο ήλιος σιγοέσβηνε, φωνές κουδούνιζαν
Σαν κάτι αργυρό.
Κομμάτια από φάτσες με βασάνιζαν, 
Τα πρόχειρα στο πυρ μοχθηρό.
Θα γράφω μες στον δακρύων το πνιγμό,
Θα αφανίζω όλων τα τηλέφωνα,
Θα κουφαθείτε από το δικό μου στεναγμό
Αλλά η βροντή θα ακουστεί χαμηλόφωνα.
Μετά ο χρόνος θα φέρνει την ανατροπή, 
Πάνω στον άσφαλτο θα μεγαλώσω λουλούδια,
Τα πάντα θα πω με σιωπή, 
Θα είναι τα ανήκουστα τραγούδια.

Как небо, отражаясь в водных просторах, ищет свою глубину, отдавая воде свои бесконечные выси, так и мы отражаемся друг в друге.

Мы с тобой, как два стеклянных гиганта проходим сквозь людей и мимо друг друга. Прошу, не оступись в небо. Боюсь из вида потерять тебя. 

Γράμματα σ' Εσένα

Ως λιωμένο μέταλλο χύνομαι πάνω στον καρπό σου. Ξέρω, πονάει πολύ. Να έχεις υπομονή. Θα πήξω ως αντίκα βραχιόλι των αιώνων μας. Να κάνεις υπομονή.

Γεννήθηκα το Νοέμβριο. Πέθανα στον Κρόνο. Ξαναζωντάνεψα στην αγκαλιά σου.

Τι είναι αυτό; Αλάτι ή χιόνι; Δεν καταλαβαίνω, τι ρίχνεις στην παλάμη μου. Το δέρμα μου καίγεται, κλαίνε οι φλέβες μου. Θα πεθαίνω τώρα. Τι ρίχνεις 
στην παλάμη μου; Αυτός ο πόνος τόσο πολύ μοιάζει τη μοναξιά του σύμπαντος. Τι ρίχνεις στην παλάμη μου;
- Τα δάκρυα μου.

Μοιάζω με ένα εγκαταλειμμένο κήπο. Εκεί τα μήλα είναι ξινά και τα λουλούδια άρρωστα. Ανθίζω στους έρημους του σύμπαντος. Φέρω καρπούς, ας είναι 
και ξινά. Κάποιος θα μπει στον κήπο τυχαία και θα φάει τον καρπό και δεν θα καταλάβει πως είναι ξινός. Και θα επιζήσει εκείνος που θα μπει στο άγριο 
κήπο μου, και θα ανακουφίσει την πείνα του. Θα είναι εκατοντάδες οι προσκυνητές που θα μπούνε στον κήπο μου τυχαία. Και κάποιος θα κάνει έναν 
πάγκο από τα ξερά σπασμένα κλαδιά μου. Μετά θα κάτσει και θα πει: "Τι ωραίος που είναι αυτός ο εγκαταλειμμένος κήπος!"

Κυλιούνται πάνω στους σπόνδυλους τα δάχτυλα σου. Πόσο σκληρή είναι η επιβίωση. Χτυπιέμαι πάνω στην άκρη των βράχων, σαν άρρωστα κύματα. 
Απογοητευμένος, καταστρέφω πόλεις. Απλά δεν βρίσκω έξοδο. Μείνε στη μέση, το σώματός μου. Μείνε εκεί, και δεν θα ξεχειλίζω.

Είσαι χαραγμένος με κρύο μελάνι πάνω σε ένα λεπτό καμβά της νύχτας. Στα πόδια σου, κουβαλάς την ψυχή μου. Μην πας μακριά. Νιώθω παράξενα 
χωρίς ψυχή. Μπορώ να φιλήσω τα πόδια σου;

Ανθρωπίνων προσώπων ρυακίζει το ρεύμα. Στέκομαι πάνω στο μικρό νησάκι, παρακολουθώντας αυτή τη ροή. Και περιμένω πως η λάμψη της χαράς θα 
φωτίζει την ψυχή μου. Στη μεγάλη πορεία βλέπω Εσένα.

Δεν κλαίω, είναι οι σταγόνες βροχής που μπερδεύτηκαν μέσα στις βλεφαρίδες και πλένουν τα μάτια μέχρι φωτεινή πράσινη λάμψη. Είναι βροχή. 
Παράξενο που πέφτει μέσα στο σπίτι. Όχι! εγώ δεν κλαίω, όχι…

Χαρά μου, μου φέρνεις τόσο πολύ πόνο που δεν μπορώ να καταλάβω: είσαι η χαρά ή η θλίψη μου;

Καρδιά μου, γιατί δεν μ 'ακούς; Γιατί , αρχγοχτυπάς σαν να μην περιέχεις πίστη, αγάπη, γαλήνη; Ξύπνα, καρδιά μου ... να μου μιλήσεις.

Έσπειρα τον βοριά και μάζεψα ένα κοπάδι από μαύρα σύννεφα. Μέχρι το βυθό εξέτασα το μεσημεριανό ουρανό και έμαθα τα μυστικά μονοπάτια των 
αστέρων. Ενώ εσύ κρυφοκοίταξες την ψυχή μου, και δεν είδες τίποτα, εκτός από την αντανάκλασή σου.

Ξέσπασε σε κλάματα η καρδιά μου με μενεξεδή στάξιμο. Φέγγει και λεπτύνει, και θέλεις να ζεις.

 Όπως ο ουρανός αντικατοπτρίζεται μέσα στους ωκεανούς ψάχνοντας το βάθος του και δίνοντας στο νερό το άπειρο ύψος του, έτσι και εμείς αντανακλούμε ο ένας μέσα στον άλλο.

Εγώ κ’ εσύ σαν δυο γυάλινοι γίγαντες περνάμε μέσα από τους ανθρώπους και δίπλα ο ένας από τον άλλο. Σε παρακαλώ μην παραπατήσεις στον ουρανό. Φοβάμαι να σε χάσω απ’ τα μάτια μου.

Γνωρίζεις ανθρώπους με ήλιο στο αίμα,
Αγγελιοφόρους του κόσμου του άσπρου;
Που φοράνε το φωτεινό το στέμμα,
Κράτα τη ζεστασιά του θέρους του ολόλαμπρου.

Όταν στης κακοκαιρίας τη δυσμένεια θα πέσεις,
Και στη μοναξιά θα οδηγείσαι,
Ανθρώπους ηλιοφώτιστους να καλέσεις,
Κοντά στη φωτιά τους να είσαι.

Στην ωχρή καθημερινότητα τα όνειρα τα φανταχτερά,
Θα φωτίζουν τους δρόμους των πόλεων σκοτεινών,
Και θα μας προστατεύουν με τεράστια φτερά,
Οι αγγελιοφόροι των κόσμων φωτεινών.

Όταν η θλίψη η πικρή μέσα σου καλοζεί,
Διώξε την με φίλο, που χαρά και πνεύμα φέρει,
Εκεί ο ήλιος μέσα στο αίμα ζει
Και το ακατανίκητο καλοκαίρι.

18.12.15 (01.01.19)
 

Τι ήθελε ο άγγελος παράξενος
Με μάτια άψυχα, που έχουν τα αγάλματα;
Μια πετούσε και μια βάδιζε ταραγμένος
Τη γη δεν αγγίζοντας με πέλματα.

Ποιόν έψαχνε μες στα παράθυρα αμέτρητα,
Κρατώντας κάτι σαν απόχη;
Μήπως εμένα για παραπτώματά μου ακαταμέτρητα;
Και τρομαγμένη σκέφτομαι, με βρήκε ή όχι;

2014(02.01.19)
 

Όταν σκεφτόσουν εμένα,
Είχαν καλμάρει οι άνεμοι στη γη.
Τα καράβια στα λιμάνια γεροδεμένα,
Εκτελούσαν της Αγάπης την διαταγή.

Όταν σκεφτόσουν εμένα,
Οι πόλεμοι στον κόσμο σταματούσαν,
Και τα στρατεύματα απ’ τη σιγή μαγεμένα
Τα σύννεφα στους αιθέρες χαιρετούσαν.

Όταν σκέφτομαι εσένα,
Μαραίνουν τα λουλούδια στην πλάση,
Δεν βλέπω γύρω μου κανέναν
Κι ο κόσμος μου έχει χαλάσει.

2014 (20.12.18)
 

Δεν πρόκειται ν’ ολοκληρώσω την αποστολή,
Η βάρκα μου έμεινε χωρίς κουπιά.
Ο φίλος μου δε με αναπολεί,
Ίσως σαν φίλος δεν υπάρχει πια.

Δε μπορώ ν’ αποχωρώ απ’ τη γενέτειρά μου
Εκείνον δένει με νήματα αόρατα η νήσος,
Αλλά τον βλέπω ακόμη στα όνειρά μου,
Έχει αυτήν την ανάγκη ίσως.

(21.12.18)

Ψάχνω να βρω της προσοχής σου της ενδείξεις,
Και να διαβάζω τα δικά σου αισθήματα.
Από την παλάμη, δηλαδή με αγγίγματα,
Σαν να κάνω της χειρομαντείας τα μαθήματα.

Δεν βρέχει, αλλά πάρε την ομπρέλα,
Στα σύννεφα δεν έχω εμπιστοσύνη.
Μόνο ο ήλιος παν’ απ’ το κεφάλι σου έχει την αγαθοσύνη
Και επιτρέπεται με ευγνωμοσύνη.

Κατά τη νύχτα θα θέλω να φύγω
Πριν την κούρασή μας την εξαντλητική.
Τα σημάδια λένε, οι πορεία μας θα είναι απογοητευτική,
Κι ας μείνει ως περιπέτεια συμπαθητική.

Δεν βρέχει, αλλά εσύ την ομπρέλα μην ξεχνάς,
Στον ουρανό, ξέρεις διάφορα συμβαίνουν,
Κι ο κεραυνός με την ξαστεριά, που και που βγαίνουν,
Αλλά στο τέλος, ο ένας τον άλλον δεν καταλαβαίνουν.

09.11.18 (02.01.19)

Πόσο δύσκολο να σκέφτομαι για σένα,
με χρόνο τον αόριστο,
Πόσο σπουδαία πράγματα
έμειναν να σου πω.
Και κάθε κάδρο
στη μνήμη μου, σημείο
να κλάψω, να γελάσω, να σιωπώ.

Τώρα εσύ ξέρεις,
πως είναι ψηλαφητά τα άστρα,
και πως ανθίζουν
οι κήποι τ’ ουρανού.
Και τώρα μου είναι κατανοητό,
πως το στρατό το φοβερό
θα συμπληρώσουν μαχητές
ιπτάμενοι
του σύμπαν γαλανού.

Να καταφέρνεις να επικοινωνείς μαζί μου
δια μέσον του διαστήματος.
Εκεί σε έχουν όλοι σίγουρα
ως φίλο αγαπητό.
Επίσης θέλω άλλη μια φορά
να σ αγκαλιάσω,
ν’ ακούω τη φωνή σου…
Κι με τρελή ελπίδα κοιτώ
το άσπλαχνό μου κινητό.

Εκεί κάπου βαδίζει
η θλίψη μπροστά μου.
Πολλές φορές ζητούσα
το πρόσωπό της να στρέψει.
Τόσο μεγάλος ο άβυσσος
μεταξύ μας.
Φαίνεται σαν να κοιμάσαι,
αλλά η θανή σε έχει κυριέψει.

Δεν πρόκειται να έχουμε
άλλο χρόνο για ορμές,
είναι καταμετρημένο
στ’ ουρανού τα ρολόγια παλιά.
Είναι καιρός να διασπούμε
σε στιγμές,
σε σκόνη των δρόμων,
σε άνεμο μες στα μαλλιά.

Όπου και να πάω
με ακολουθεί η Αγάπη.
Και περιμένει
ότι το πρόσωπό μου θα στρέψω.
Όμως, με μάταιη ελπίδα.
Εκεί στο σπίτι σου το αστρικό,
παρακαλώ ετοίμασε το δείπνο.
Σε λίγο έρχομαι, και θα ζούμε
υπό της Αγάπης την ασπίδα.