HOME

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ


 

Μπαρίς Παστερνάκ

1890 – 1960

       Δύο είναι τα στοιχεία που ξεχωρίζουν το ποιητικό έργο του Παστερνάκ : η μεγάλη ένταση του ποιητικού πάθους, που θυμίζει Λέρμοντοφ, και η εξαιρετικά αναλυτική οξύτητα στη θεώρηση του του κόσμου, που συνδυάζεται με μελετημένη πρωτοτυπία στη διατύπωσή της.

Ντμίτρι Μίρσκι

 

Εύκολο...
Ως τον πυρήνα
Δίδαξέ με να ζω

 


 

Любить иных - тяжелый крест,
А ты прекрасна без извилин,
И прелести твоей секрет
Разгадке жизни равносилен.

Весною слышен шорох снов
И, шелест новостей и истин.
Ты из семьи таких основ,
Твой смысл, как воздух бескорыстен.

Легко проснуться и прозреть,
Словесный сор из сердца вытрясть,
И жить, не засоряясь впредь,
Всё это - не большая хитрость.

Εύκολο...

Βαρύ φορτίο κάποιες ν’ αγαπάς,
Αλλά εσύ χωρίς τερτίπια είσαι η ωραία
Και το μυστήριο της γοητείας που σκορπάς
Είναι σαν αίνιγμα μιας ύπαρξης τυχαίας.

Την άνοιξη ακούγεται το θρόισμα των παθών,
Των αγγελιών και της αλήθειας η πρεμιέρα
Είσαι από οικογένεια τέτοιων αρχών
Το νόημά σου αφιλόκερδο σαν τον αέρα.

Εύκολο να ξυπνήσεις και να αναβλέπεις,
Ν’ απαλλαχθείς από μια σκέψεων κακών, στοιβάδα
Και άσπιλος, και τίμιος να ζεις
Όλα αυτά, δε θέλουν και μεγάλη εξυπνάδα.

 

 


 

Во всем мне хочется дойти
До самой сути.
В работе, в поисках пути,
В сердечной смуте.

До сущности протекших дней,
До их причины,
До оснований, до корней,
До сердцевины.

Всё время схватывая нить
Судеб, событий,
Жить, думать, чувствовать, любить,
Свершать открытья.

О, если бы я только мог
Хотя отчасти,
Я написал бы восемь строк
О свойствах страсти.

О беззаконьях, о грехах,
Бегах, погонях,
Нечаянностях впопыхах,
Локтях, ладонях.

Я вывел бы её закон,
Её начало
И повторял её имён
Инициалы.

Я б, разбивал стихи, как сад.
Всей дрожью жилок
Цвели бы липы в них подряд,
Гуськом, в затылок.

В стихи б я внес дыханье роз,
Дыханье мяты,
Луга, осоку, сенокос,
Грозы раскаты.

Так некогда Шопен вложил
Живое чудо
Фольварков, парков, рощ, могил
В свои этюды.

Достигнутого торжества
Игра и мука.
Натянутая тетива
Тугого лука.

Ως τον πυρήνα

Θέλω να φτάσω σ’ όλα
Μέχρι την ουσία
Στην τέχνη μου, στο ψάξιμο του δρόμου,
Στου έρωτα τη σημασία.

Ως την υπόσταση των περασμένων ημερών.
Ως την αξία της στιγμής, του μήνα
Μέχρι τη βάση, ως τις ρίζες,
Κι ως τον πυρήνα.

Το νήμα θέλω πάντα να κρατώ,
Σ’ όλα τα γεγονότα.
Να ζω, να σκέφτομαι, να αγαπώ
Ν’ ακούω τον παλμό στην κάθε νότα.

Θαυμάσια θα ήταν αν ήμουν ικανός,
Έστω και με σημάδια του λάθους
Να έγραφα μόνο οχτώ σειρές
Για τις ιδιότητες του πάθους.

Για τις παρανομίες , τις αμαρτίες,
Τις κούρσες , το κυνηγητό,
Για την απρέπεια στη βιασύνη
Και της πληγής το βογκητό.

Ήχο θα έβαζα στους νόμους των παθών
Με τις χορδές των αισθημάτων,
Με την λαφριά ανάσα
Των πελάγων και ποιημάτων

Θα χάραζα τους στίχους σαν τον κήπο
Με τις σειρές από δέντρα
Οι φλαμουριές θ’ ανθούσαν στη σειρά
Εις φάλαγγα κατ’ άνδρα.

Θα έφερνα στους στίχους την πνοή των λουλουδιών,
Τα χρώματα της χώρας,
Το θέρισμα του χόρτου , το σπαθόχορτο
Και το μπουμπουνητό της μπόρας.

Άλλοτε έτσι ο Σοπέν έδωσε
Ζωντανά μάτια
Λιμνών, πάρκων και νεκροταφείων
Στα μουσικά κομμάτια.

Πετυχημένου θριάμβου
Παιχνίδι, πόνος
Του κόσμου παρηγορητής
Γιατρός ο χρόνος.

 

 


 

 

Научи меня жить

Научи меня жить, по дыханью, по нотам,
без суждений и боли, падений и взлетов.
И в густой суете прошепчи мое имя,
чтоб на сердце усталом расплавился иней…

Научи меня жить, губ касаясь губами,
чтобы стало прочней все, что есть между нами.
Разжигая огонь, не бояться пожара –
мы с тобою вдвоем, мы с тобою недаром…

Научи меня жить, я тебе доверяю
это сердце, а в нем – чем дышу, чем страдаю.
Позови меня вдаль, где никто не услышит,
там, где ветер седой вдохновением дышит…

Научи меня жить, научи, ты же можешь,
и я стану другим, сбросив старые кожи.
Разобьются века о тяжелые своды,
но мы будем вдвоем оживать год за годом…

Научи меня жить, обними еще крепче –
и забудется все, и дышать станет легче…
Я не знаю, что там, за завесою буден,
но я буду любить…
как бы путь ни был труден


Почитайте стихи Б.Пастернака и Вы увидите, что это стихотворение написано
другим почерком. Почитайте мои стихи - и Вы поймете,
что оно - мое отражение, как и другие.

С уважением, Роман Ангелис (Р.Чеблатов)
 
Δίδαξέ με να ζω

Δίδαξέ με να ζω, κατ’ ανάσα, κατά νότες,
χωρίς κρίσεις και πόνους, δίχως πιστούς και προδότες.
Να σε δω μες στον κόσμο, πως με βλέμμα με ψάχνεις,
στην καρδιά κουρασμένη να λειώσει ή πάχνη…

Δίδαξε με να ζω, τα χείλη μου αγγίζοντας με χείλη,
για ν’ ανοίγω φαρδιά της καρδιάς μου την πύλη.
Κι ανάβοντας φωτιά, να μη φοβόμαστε την πυρκαγιά,
θα μας ενώνει με εκθαμβωτική αστροφεγγιά…

Δίδαξέ με να ζω, σε εμπιστεύομαι,
εδώ η καρδιά μου, με αυτήν αγαπώ και εχθρεύομαι.
Πάρε με μακριά, όπου η τύχη μαζί μας θα συμπλέει,
που ο αέρας ο θερμός με οίστρο αναπνέει…

Δίδαξέ με να ζω, αγκάλιασέ με δυνατά
και τα δυσάρεστα θα γίνουν χωρατά.
Δεν ξέρω, τι πίσω απ’ το προπέτασμα
που επιφέρει το δαχτυλίδι,
αλλά θα είμαι δίπλα σου σ’ αυτό το άγνωστο ταξίδι.

Δίδαξέ με να ζω, να γυρίζω σελίδα,
να γίνω άλλος, πετώντας την παλιά επιδερμίδα.
Κι όταν θα κοπεί της ζωής μας το νήμα,
εμείς θα συνεχίσουμε να οδεύομαι βήμα-βήμα.

Μπ. Παστερνάκ ή Ρ. Αγγέλις (Ρ. Τσεμπλάτοφ) ???
? (2015)