HOME

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

Σεμιόν Νάντσον

1862 -1887

Ο ποιητής που γνωρίζει την αναγέννηση της ποίησής του στην σύγχρονη εποχή. Το μοτίβο της κοινωνικής ποίησης είναι βασικό στα περισσότερα έργα του και ακόμη για πολύ καιρό θα είναι επίκαιρο και θα προκαλέσει συγκίνηση.

Γ. Σοϊλεμεζίδης

Η ζωή
Εάν εκεί...
Μόνο η αυγή της αγάπης είναι καλή

Жизнь

Меняя каждый миг свой образ прихотливый,
Капризна, как дитя, и призрачна, как дым,
Кипит повсюду жизнь в тревоге суетливой,
Великое смешав с ничтожным и смешным.

Какой нестройный гул и как пестра картина!
Здесь - поцелуй любви, а там - удар ножом;
Здесь нагло прозвенел бубенчик арлекина,
А там идет пророк, согбенный под крестом.

Где солнце - там и тень! Где слезы и молитвы -
Там и голодный стон мятежной нищеты;
Вчера здесь был разгар кровопролитной битвы,
А завтра - расцветут душистые цветы.

Вот чудный перл в грязи, растоптанный толпою,
А вот душистый плод, подточенный червем;
Сейчас ты был герой, гордящийся собою,
Теперь ты - бледный трус, подавленный стыдом!

Вот жизнь, вот этот сфинкс! Закон ее - мгновенье,
И нет среди людей такого мудреца,
Кто б мог сказать толпе - куда ее движенье,
Кто мог бы уловить черты ее лица.

То вся она - печаль, то вся она - приманка,
То всё в ней - блеск и свет, то всё - позор и тьма;
Жизнь - это серафим и пьяная вакханка,
Жизнь - это океан и тесная тюрьма!
1886

Αλλάζοντας κάθε στιγμή την μορφή της μυστήρια,
Ιδιότροπη σαν παιδί και σαν όνειρο απατηλό,
Παντού κοχλάζει η ζωή μέσα στην αγωνία μάταιη,
Το μεγαλόπρεπο αναμειγνύοντας με το μηδαμινό και κωμικό.

Τι άτακτη βοή! Τι παρδαλή εικόνα!
Εδώ αγάπης ασπασμό, ενώ εκεί μαχαίρωμα δολερό.
Εδώ απολαμβάνει ο καραγκιόζης την κορόνα,
Ενώ εκεί προφήτης σκυμμένος κάτ’ απ’ το σταυρό.

Δίπλα ο ήλιος και η σκιά! Όπου τα δάκρυα και οι προσευχές,
Εκεί και το απεγνωσμένο βογκητό της αθλιότητας.
Εδώ το επίκεντρο την μάχης της αιματηρής ήταν χθες,
Ενώ αύριο θ’ ανθήσουν τα λουλούδια της μακαριότητας.

Να το διαμάντι μες στη λάσπη, ποδοπατημένο απ’ το πλήθος
Ενώ εδώ ο μυρωδάτος ο καρπός σκουληκοφαγωμένος.
Μόλις ήσουνα ήρωας περήφανος για τον εαυτό σου,
Τώρα είσαι δειλός, από τη ντροπή καταβεβλημένος.

Η ζωή είναι μια σφίγγα, κι ο νόμος της είναι η στιγμή,
Και δεν υπάρχει ένας σοφός με τέτοιο λογικό,
Που θα μπορούσε να πει στο κόσμο «προς τα πού» τραβάει γραμμή,
Που θα μπορούσε να πιάσει του πρόσωπού της το χαρακτηριστικό.

Πότε ολόκληρη είναι οδύνη, πότε ολόκληρη της χαράς το ρεφρέν,
Άλλοτε είναι όλο λάμψη, ήλιος, άλλοτε είναι αίσχος, σκοτεινιά.
Είν’ η ζωή του Κύριου το ποίημα, είναι επίσης του διαβόλου το Εδέμ,
Είναι ωκεανός και του κελιού κατάδικου η γωνιά.

О, если там, за тайной гроба,
Есть мир прекрасный и святой,
Где спит завистливая злоба,
Где вечно царствует покой,
Где ум не возмутят сомненья,
Где не изноет грудь в борьбе,-
Творец, услышь мои моленья
И призови меня к себе!

Мне душен этот мир разврата
С его блестящей мишурой!
Здесь брат рыдающего брата
Готов убить своей рукой;
Здесь спят высокие порывы
Свободы, правды и любви,
Здесь ненасытный бог наживы
Свои воздвигнул алтари.

Душа полна иных стремлений,-
Она любви и мира ждет,
Борьба и тайный яд сомнений
Ее терзает и гнетет.
Она напрасно молит света
С немой и жгучею тоской,
Глухая полночь без рассвета
Царит всесильно над землей.

В крови и мраке утопая,
Ничтожный сын толпы людской
На дверь утраченного рая
Глядит с насмешкой и хулой.
И тех, кого зовут стремленья
К святой, духовной красоте,-
Клеймит печатью отверженья
И распинает на кресте.

1878
 

Εάν εκεί πίσω από το μυστήριο του τάφου
Υπάρχει πλάση όμορφη και ιερή,
Που απρακτεί η φθονερή κακία
Και πάντα βασιλεύει η γαλήνη ποθητή.
Όπου το νου δε θα συγχύσουν οι αμφιβολίες,
Που δεν υπάρχει ο χορός των επιθυμιών.
Σε ικετεύω Κύριε, άκου τις προσευχές μου
Και κάλεσέ με εκεί στον ουρανό, αυθημερόν.

Με πνίγει αυτός ο κόσμος της ακολασίας,
Με την επίπλαστή του ομορφιά,
Εδώ ο αδελφός τον αδελφό του
Είναι διατεθειμένος να δαγκώσει σαν οχιά.
Εδώ κοιμούνται οι μεγάλες εξορμήσεις
Της αλήθειας, αγάπης, λευτεριάς,
Εδώ ο άπληστος Θεός του κέρδους,
Παντού ανέγειρε τα ιερά του, ο Μαμωνάς.

Ενώ η ψυχή είναι γεμάτη άλλες επιδιώξεις,
Αυτή αγάπη και ειρήνη καρτερεί,
Τα πάθη και των επιθυμιών το φαρμάκι,
Την βασανίζει, διαιρεί.
Μάταια η ψυχή αναζητάει φως
Με άφωνη και βαριά θλίψη.
Βαθύ μεσονύκτιο χωρίς αυγή
Βασιλεύει ακόμη πάνω στη γη.

Μέσα στο αίμα και το σκότος πνιγμένο,
Του όχλου πρόστυχου το χαμένο κορμί,
Την πύλη του χαμένου παραδείσου
Κοιτά με εμπαιγμό και κακολογεί.
Κι αυτούς που μας προτρέπουν
Στην όμορφη και ιερή φυσικότητα
Τους σημαδεύει με σφραγίδα της απόρριψης
Λιθοβολεί και σταυρώνει με αγριότητα.

1878 (2016)

Μόνο η αυγή της αγάπης είναι καλή
Όμορφες μόνο οι πρώτες μιλιές διστακτικές
Το ρίγος παρθενικά αγνής ψυχής ντροπαλής,
Αποσιωπήσεις και οι συναντήσεις βιαστικές
Των σταυρωτών ματιών και νύξεων παιχνίδι,
Ή ελπίδα, ή ζήλεια τυφλή.
Αξέχαστος καιρός, στην ευτυχία ταξίδι,
Πάνω στη γη μοναδική, ευδαιμονία σιωπηλή!...

Το φιλί είναι το πρώτο βήμα προς την ψυχρότητα,
Ενώ ο πόθος φέρνει πιο κοντά το όνειρο αιθέριο.
Με το φιλί χάνει το στεφάνη η αγνότητα,
Και το ίνδαλμα κατεβάζεται απ’ το θεμέλιο.
Η φωνή της καρδιάς σιωπά,
Αλλά μιλάει το αίμα και την σκέψη ξεμυαλίζει,
Αγαπάει εκείνος που από την επιθυμία μεθοκοπά,
Ποθεί εκείνος που τρελά φιλάει και φλογίζει…

Ο Ναός της Αγάπης με ηδυπαθές χαρέμι συγκαταλέγεται,
Σιώπησαν οι ήχοι των ικεσιών των ταπεινών.
Κι αμαρτωλά αναμμένος ιερέας φλέγεται,
Απ’ την ακόρεστη δίψα των γήινων ηδονών.
Το βλέμμα προσηλωμένο, πριν στα μάτια τα αγγελικά,
Που έλαμπε παρακαλώντας ντροπαλά,
Τώρα με θράσος πλανιέται πάνω στα στήθη,
Που απογύμνωσαν τα χέρια τα αισχρά…
Μετά, η ηδονή… και το λουλούδι μπουμπουκιασμένο
Τσαλακώθηκε, και με θράσος ξεριζώθηκε αθέλητα,
Και δεν θα το ανασταίνει της ζωής το ποτάμι το αφρισμένο,
Τα κύματα του παρελθόν τα ανελέητα…

Η γιορτή της αγάπης τελείωσε δίχως βέρες,
Η μάσκες βγάλθηκαν και εξαλείφθηκαν τα φτιασίδια.
Και βασανιστικά και αργά κυλάνε οι άθυμες μέρες
Χυδαίας πρόζας, πλήξης και με απάτης τα φίδια!

1883 (2017)