HOME

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

Γκεόργκι Ιβανόφ

1894 – 1958

Εβγκένι Γεφτουσένκο

Να πω...
Τι είναι διασκέδαση;
Στο γκέτο
Τι καλά
Ρωσια

Να πω για όλους ηλίθιους ηγεμόνες
Την τύχη των λαών στα χέρια τους που έχουν;
Να πω και για τους πεθαμένους φαύλους
Που με στεφάνια φωτεινά στην ιστορία συμμετέχουν;
Όμως, γιατί;
Γαλήνη κάτω απ’ τη γέφυρα, διδάσκει συνετά,
Να μη με νοιάζει, τι θα γίνεται μετά.

Природа? Вот она природа -
То дождь и холод, то жара.
Тоска в любое время года,
Как дребезжанье комара.

Конечно, есть и развлеченья:
Страх бедности, любви мученья,
Искусства сладкий леденец,
Самоубийство, наконец.

Οι άνθρωποι; Και τι είναι οι άνθρωποι;
Περνά ο χωριάτης , συνοδεύει δύο βόδια,
Κάθεται η γυναικάρα : στήθια, πόδια,
Κεφαλογύρι, στρογγυλοί γοφοί.

Η φύση; Ορίστε, αυτή είναι η φύση:
Ψιχάλα, παγωνιά, ζέστη μεσημεριού
Σε κάθε εποχή του χρόνου: θλίψη άσβηστη
Σαν βούισμα του κουνουπιού.

Βεβαίως, έχουμε και τη διασκέδαση:
Φόβος της φτώχειας, της αγάπης το μαρτύριο,
Της τέχνης το κουφέτο, το μελάτο,
Αυτοκτονία, στο κάτω κάτω.

Но слышу вдруг: война, идея,
Последний бой, двадцатый век...
И вспоминаю, холодея,
Что я уже не человек,

А судорога идиота,
Природой созданная зря -
“Урра!” из пасти патриота,
“Долой!” из глотки бунтаря.

Σκεφτόμενος για διάφορα βαδίζω υπναλέα
Στεφάνι για τον τάφο μου συνθέτω,
Σ’ αυτήν τη φρικαλέα κοινωνία
Των ανοιχτόκαρδων και τίμιων το γκέτο.

Όμως απρόοπτα ακούω: πόλεμος, σύρραξη, ιδέα,
Ειρήνη, μάχη τελευταία...
Παγώνω απ’ τον τρόμο και κατανοώ,
Ότι δεν είμαι πλέον, πια άνθρωπος εγώ.

Δεσπόζει το αυθόρμητο, τ’ ανόητο,
Το λόγο έχει ο εξτρεμιστής,
Ο πατριώτης ένθερμα φωνάζει, ζήτω!
Κάτω! χουγιάζει ο στασιαστής.