| Вердикт жены был твердым, как Бастилия,
В ушах звенел набор произнесенных слов:
Не обеспечишь меня рогом изобилия,
Я обеспечу изобилием рогов.
Кардиналы, патриархи, папы,
На мерседесах, ягуарах, шевроле...
Вам изредка бы вспоминать хотя бы,
Что ваш учитель скромно ездил на осле.
Из ножен вытащили сабли,
Реформ закружен хоровод.
Политик наступил на грабли,
Удар пришелся на народ.
Стремился в знанья углубиться
Настойчиво, прилежно.
Но вот учиться, как лечиться -
Бывает бесполезно.
Был настоящим мужиком,
Надежным, стойким, как скала.
В семье своей был вожаком.
Жена погонщиком была.
Медовый месяц испарился
И сразу год пошел за два.
Любимый зайчик превратился,
В обыкновенного козла.
Кричали на ветвях грачи,
Капель мелодией струилась.
Я и не думал о любви,
Но ты так кстати наклонилась...
Всю молодость мой друг пахал,
Теперь - тасует странами.
А я вот молодость проспал...
Зато с какими дамами!
Всевышнего незачем мне утомлять,
Но дважды рискнул я к нему обратиться.
Просил лишь ума, чтобы мир познавать
И глупости тоже, чтоб им насладиться.
Держалась дальше от грехов,
И в глубине больших исканий,
Промчалась юность без стихов,
А старость - без воспоминаний.
Жизнь нас часто обижает,
Слишком много в ней дерьма.
Но правда все же побеждает,
В пяти случаях из ста...
Мудрость веков исчезает.
Сей факт подтвердился опять:
Рожденные ползать летают
На спинах рожденных летать.
В глазах волненье, боль испуга,
А с языка неслась хвала.
И понял я, что зависть друга,
Сильней, чем ненависть врага.
Пол-жизни в мудрость я вгрызался,
А вывел смысл в одной строке:
Чем чаще пульс твой учащался,
Тем ярче жил ты на земле.
Устой традиций надо соблюдать,
Пускай не раз ответят и отказом.
Конечно, дама может отказать,
Но предложить ты ей всегда обязан!
Калейдоскопный бег картинок:
Любовь, женитьба, свет огней...
От тонких, нежных паутинок,
До толстых кованых цепей.
В читальнях шедевры найти невозможно
И очередь вечна к бесценным томам.
И женщин хороших найти тоже сложно
Все ходят и ходят они по рукам.
С таким он жаром и нахрапом,
В бизнес путь свой пробивал.
И денег - словно кот наплакал,
А проблем - как слон насрал.
На себя надела платье,
Скромностью расписано.
Но назвали все же блядью, -
На лице написано.
Анафема церкви совсем не страшна,
Перед светским судом я тоже не струшу.
Вопрос этот снят для меня навсегда:
Мне тело дано, чтобы радовать душу.
В 12 ночи солнце встанет
И зацветет зимою сад...
Любовь нечаянно нагрянет,
Когда давно уже женат.
Не знаю, правильно ль поймешь?
Запомни сам и всем скажи:
По настоящему живешь,
Лишь умирая от любви.
Мелодия счастья и траура звуки,
Ангельский лик - лютый зверь в глубине...
В избытке блаженство и адские муки -
Такою задумана жизнь на земле.
Любви к работе – никакой,
Хоть компьютер, хоть лопата...
Это словно секс с женой:
Так не хочется, а надо.
Чтобы сегодня от мужчины плюс извлечь,
запомнить это нужно обязательно:
Теперь с ним слишком мало просто лечь,
еще и притянуть его желательно...
Мне ужиться с людьми тяжело -
и вчера и в предверьи грядущего:
им всем дождь барабанит в окно,
а мне азбука Морзе от Сущего.
Любовную чашу он залпом испил -
Гордился бессонными ночками.
Минули года... и себя он спросил:
"Не лучше ли было глоточками?"
|
Η νέα σύζυγος μιλούσε σαν εκβιαστής-επαγγελματίας,
τα λόγια της είχαν την πίκρα των ρεζιλεμάτων:
–Αν δεν μ’ εξασφαλίζεις το κέρας της Αμαλθείας,
θα σου εξασφαλίζω την αφθονία των κεράτων.
Πάπες, πατριάρχες, μητροπολίται
πάνω σε BMW, Mersedes, Mercứry…
Μήπως θα έπρεπε να θυμηθείτε,
ότι ο Δάσκαλός σας μετακινιόταν πάνω σε γαϊδούρι.
Στο βήμα ανεβαίνουν οι βουλευτές με γλωσσοκοπάνα,
έτσι αρχίζει των μεταρρυθμίσεων ο χορός:
ο πολιτικός πατάει την τσουγκράνα,
ενώ το χτύπημα τρώει ο λαός.
Της Γνώσης της κορφές ονειρεύεσαι
με εμμονή κλεισμένος στο δωμάτιο,
αλλά να μαθαίνεις, όπως και να θεραπεύεσαι
πολλές φορές είναι μάταιο.
Άνδρας αγαθός και δουλευτάρης,
ως σύζυγος ήταν ιδανικός,
και στο κοπάδι-οικογένεια μπροστάρης,
ενώ η σύζυγος του κοπαδιού ο βοσκός.
Ο μήνας του μέλιτος έφυγε,
ένα χρόνο μαζί, σαν αιώνας τοξικοφόρος.
Κ’ ο αγαπημένος ο γατούλης έγινε
ένας κοινός τράγος κερασφόρος.
Είναι πολλές φορές γλυκιά η δήθεν ασχημία,
είναι η ομορφιά που από μένα έκρυψες.
Εγώ δεν είχα στο μυαλό μου την επιθυμία,
αλλά εσύ τόσο εγκαίρως έσκυψες.
Ο φίλος μου από μικρός δουλευταράς,
τώρα διευθύνει μεγάλες εταιρίες,
ενώ εγώ στα νιάτα μου παρακοιμήθηκα,
όμως με τι κυρίες!
Ποτέ δεν είπα στον Θεό: δως’ μου,
δυο φορές μόνο τόλμησα την ησυχία Του να παύσω:
την εξυπνάδα ζήτησα να γνωρίσω τον κόσμο,
επίσης τη βλακεία για να τον απολαύσω.
Πάντα μακριά από της αμαρτίας τη γιορτή,
για της ζωής το νόημα μεγάλες αναζητήσεις.
Τα νιάτα έφυγαν χωρίς ν’ ερωτευτεί,
και τα γεράματα δίχως αναμνήσεις.
Η ζωή μας αδικεί συστηματικά,
συχνά μας βουτάει στο σκατό,
αλλά η αλήθεια συνήθως νικά
στις πέντε περιπτώσεις από εκατό.
Το Δίκαιο και η Αλήθεια ακόμη κάτι τιτιβίζουν,
αλλά τα κακώς κείμενα με θράσος απαντάνε:
– Οι γεννημένοι να έρποντε φτερουγίζουν,
πάνω στις πλάτες των γεννημένων να πετάνε.
Η επιτυχία μου ήταν για πήδημα ψύλλου
ενώ τα μάτια και η γλώσσα αντιμιλούσαν ιδού,
και κατανόησα ότι ο φθόνος του φίλου
είναι πιο δυνατός από το μίσος του εχθρού.
Κάποια στιγμή το κατάλαβα με διορατικότητα,
το νόημα της ζωής χωράει σε μια συνταγή:
Όσο πυκνά του σφυγμού σου αυξανόταν η συχνότητα,
τόσο λαμπρότερη ζωή έζησες πάνω στη γη.
Της παράδοσης η βάση είναι ορθή,
αν έμεινες ακόμα και ντροπιασμένος.
Ασφαλώς η κυρία μπορεί να αρνηθεί,
αλλά να προτείνεις είσαι υποχρεωμένος.
Καλειδοσκοπικές εικόνες παρδαλές:
αγάπη, γάμος, οικογένεια – ζωής σταθμά…
Από τις αραχνιές λεπτές και απαλές
μέχρι τα βαριά σιδερένια δεσμά.
Απ’ τη βιβλιοθήκη αδύνατον να δανειστής,
ουρά παντοτινή για κάθε βιβλίο-αστέρι.
Εξίσου δύσκολα γυναίκα καλή να βρεις,
όλες επίσης περνάνε από χέρι σε χέρι.
Με ενθουσιασμό δίχως άκρη
Την ψυχή του με το μπίζνες έδεσε,
Αλλά λεφτά σαν του ψύλλου το δάκρυ,
Ενώ προβλήματα σαν ο ελέφαντας να έχεσε.
Φόρεσε ένα απλό φουστάνι,
με σεμνότητα φτιαγμένο.
Παρ’ όλ’ αυτά της είπανε – πουτάνα,
στο πρόσωπο της ήταν γραμμένο.
Ως «αμαρτία» κατάταξε η εκκλησία τη στύση,
η ηθική της κοινωνίας επίσης δεν έχει αποδοχή,
και το πρόβλημα από καιρό έχω λύσει:
Το σώμα μου έχω για να ευχαριστήσω τη ψυχή.
Από τα χέρια φεύγει το τιμόνι,
και κάθε τρέλα είν’ αποδεχτή…
αυτό σημαίνει: η αγάπη απροσδόκητα πλακώνει,
ενώ εδώ και χρόνια έχεις παντρευτεί.
Εσύ νεαρέ και εσύ δεσποινίς
κρατάτε κανόνα αλέρωτο:
Αληθινά μόνο τότε ζεις,
όταν πεθαίνεις από έρωτα.
Της ευτυχίας μελωδία και το πένθιμο εμβατήριο,
αγγέλου πρόσωπο και άγριο θηρίο μέσα ως παραλλαγή,
σε αφθονία η ευδαιμονία και των βάσανων το κολαστήριο…
Τέτοια σχεδιάστηκε η ζωή πάνω στη γη.
Για τη δουλειά κανένας σεβντάς,
ούτε για την ψυχή ή σώμα και ούτε για την τσέπη…
Είναι σαν με τη σύζυγο έρωτας,
όταν δε θέλεις, αλλά πρέπει.
Για να εξάγεις σήμερα από τον άνδρα συν,
να θυμάσαι αυτά οπωσδήποτε:
Να πλαγιάζεις δίπλα του δεν αρκεί νυν,
να τον τραβάς κοντά σου καλό είναι, αείποτε
Αδύνατον να ζω μες στους ανθρώπους,
μαζί τους θα βρεθώ μόνο στο κοιμητήριο:
για αυτούς βροχή χτυπάει στο παράθυρο,
για μένα αλφάβητο Μορς απ’ τον Κύριο.
Το ποτήρι του έρωτα ήπια μονορούφι,
ήμουν περήφανος για άπειρες φωλιές.
Πέρασαν χρόνια και αναρωτιέμαι:
«Μήπως καλύτερα να έκανα μικρογουλιές;» |