Σεργκέι Σμιρνόφ

HOME	ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

Ίγκορ Γκουμπερμάν

1936–

Τετράκια για καθημερινή χρήση
(αποσπάσματα από τα βιβλία του Ίγκορ Γκουμπερμάν)

Εβραϊκό παιδί του ρωσικού λαού.
Ένας λαμπρός ποιητής, τα τετράστιχά του μας παρουσιάζουν έναν Ομάρ Καγιάμ, Φ. Μπέικον και Λέρμοντοφ ενωμένους σ' ένα πρόσωπο...

Γ. Σοϊλεμεζίδης

Αυτά τα τετράστιχα δεν πρέπει να διαβάζονται συνέχεια και πολλά, καλύτερα λίγα λίγα, όταν θα έχετε διάθεση.
Αυτά τα τετράστιχα δεν πρέπει να διαβάζονται σαν πηγή αναμφισβήτητης αλήθειας, γιατί κάτι τέτοιο δεν γνωρίζει ούτε η φύση.
Αυτά τα τετράστιχα δεν πρέπει να διαβάζονται, ψάχνοντας την αληθινή σοφία, γιατί ο συγγραφέας ο ίδιος την αναζητάει.
Αυτά τα τετράστιχα δεν πρέπει να διαβάζονται για ωφέλιμες σκέψεις, γιατί αυτές συνέχεια έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους.
Αυτά τα τετράστιχα δεν πρέπει να διαβάζονται με την ελπίδα πως θα βρείτε συμβουλές και συνταγές, γιατί στον έξυπνο δεν χρειάζονται, αλλά στον βλάκα δεν θα βοηθήσουν.
Ίσως αυτά τα τετράστιχα γενικά δεν πρέπει να διαβάζονται…

Ι. Γκουμπερμάν

Добро уныло и занудливо, и постный вид, и ходит боком, а зло обильно и причудливо, со вкусом, запахом и соком.	Βαρύθυμο και γκρινιάρικο το καλό με όψη μελαγχολική και βάδισμα χωρίς ορμή. Πλουσιοπάροχο και ιδιότροπο το κακό με μυρωδιά, με γεύση και ζουμί.
Мне жаль небосвод этот синий, жаль землю и жизни осколки; мне страшно, что сытые свиньи, страшней, чем голодные волки.	Όταν παρατηρώ τα λιπαρά πιγούνια δεν κατακρίνω και τόσο τους μπολσεβίκους, γιατί φοβάμαι πως τα χορτασμένα γουρούνια είναι πιο φοβερά από τους πεινασμένους λύκους.
Случайно ли во множестве столетий при зареве бесчисленных костров еврей - участник всех на белом свете чужих национальных катастроф.	Τυχαία άραγε εδώ και μερικούς αιώνες μες στην ανταύγεια μεγάλων πυρκαγιών, Εβραίος πάντα συμμετέχει σ' όλες ξένες εθνικές καταστροφές.
Таланту ни к чему чины и пост, его интересует соль и суть, а те, кто не хватает с неба звезд, стараются навешать их на грудь.	Ο ταλαντούχος δεν μετράει αξιώματα, βαθμούς, ενδιαφέρεται για το αλάτι της υπόθεσης και την ουσία. Εκείνος όμως που κρυφομετράει της καριέρας τους σταθμούς ενδιαφέρεται για τα λεφτά και για την εξουσία.


Красив, умен, слегка сутул, набит мировоззрением, вчера в себя я заглянул и вышел с омерзением.	Ωραίος, έξυπνος, λίγο κυρτός, με κλασσική παιδία. Εχθές μέσα μου έριξα ματιά και έφυγα με αηδία.
Пути добра с путями зла так перепутались веками, что и чистейшие дела творят грязнейшими руками.	Οι δρόμοι του Καλού και του Κακού τόσο μπερδεύτηκαν μέσα στα νταραβέρια, που τώρα και τις καθαρότατες δουλειές τους κάνουν με τα λερωμένα χέρια.
Сегодня для счастливого супружества у женщины должно быть много мужества.	Σήμερα στο γάμο, για ευτυχισμένη πορεία, η σύζυγος χρειάζεται πολύ ανδρεία.

Когда сидишь в собраньях шумных, язык пылает и горит; но люди делятся на умных и тех, кто много говорит.	Όποτε βρίσκεσαι σε θορυβώδες συνελεύσεις η γλώσσα σου λαχταράει για να δώσει συμβουλή, όμως οι άνθρωποι χωρίζονται σε έξυπνους και σε αυτούς που μιλάνε πολύ.
Чтоб выжить и прожить на этом свете, пока земля не свихнута с оси, держи себя на тройственном запрете: не бойся, не надейся, не проси.	Για ν' επιζήσεις σε αυτόν τον κόσμο, ως που στη σβούρα-γη ακόμη περπατάς, με τρία μη τον εαυτό σου να κρατάς: μη φοβάσαι, μην ελπίζεις, μη ζητάς.
В цветном разноголосом хороводе, в мелькании различий и примет есть люди, от которых свет исходит, и люди, поглощающие свет.	Μες στης ζωής το κυκλικό, πολύφωνο χορό, όπου ξεχνιέται και το Νόημα και ο Σκοπός υπάρχουν άνθρωποι απ' τους οποίους φως πηγάζει, δε λείπουν και εκείνοι που απορροφούν το φως.
ХХ век настолько обнажил конструкции людской несовершенство, что явно и надолго отложил надежды на всеобщее блаженство.	Ο Εικοστός Αιώνας τόσο απογύμνωσε της ανθρώπινης φύσης την δυσαρμονία, ώστε ανέβαλλε ακόμη για πολύ καιρό τις ελπίδες για καθολική ευδαιμονία.

Мои способности и живость карьеру сделать мне могли, но лень, распутство и брезгливость меня, по счастью, сберегли.	Οι ικανότητές μου, η ζωντάνια θα μπορούσαν την καριέρα μου να κάνουν, αλλά η τεμπελιά, η ασωτία και ο σιχαμός την ψυχή μου προφυλάξανε ευτυχώς.
Из лет, надеждами богатых, навстречу ветру и волне мы выплываем на фрегатах, а доплываем - на бревне.	Προς τους ανέμους και τα κύματα στα νιάτα μας γεμάτα με ελπίδα, εμείς σαλπάρουμε με φρεγάτα μα φτάνουμε πάνω σε μια σανίδα.
В кромешных ситуациях любых, запутанных, тревожных и горячих, спокойная уверенность слепых кошмарнее растерянности зрячих.	Σε καταστάσεις φοβερές, όταν κανένας δε γνωρίζει, τι είναι το πρέπον, η ήρεμη σιγουριά των τυφλών είναι πιο φοβερή από την ταραχή των βλέπων.
Мы все умрем. Надежды нет. но смерть потом прольет публично на нашу жизнь обратный свет, и большинство умрет вторично.	Όλοι θα φύγουμε απ' τη ζωή, χωρίς αμφιβολία, αλλά του ύπνου του αιώνιου η σοφία, θα ρίχνει δημοσίως το αντίστροφο φως και δεύτερη φορά θα πεθάνει η πλειοψηφία.

С любым доброжелателен и прост, ни хитростью не тронут, ни коварством, я выжига, пройдоха и прохвост, когда имею дело с государством.	Με τον καθένα ευγενής κι απλοϊκός και δε διαθέτω πονηριά και είμαι ντελικάτος, αλλά αμέσως γίνομαι απατεώνας και καπάτσος, όποτε έχω αλισβερίσι με το κράτος.
Бесплоден, кто в пору цветения обидчив, уныл и сердит; гниение - форма горения, но только ужасно смердит.	Άγονος εκείνος που στην εποχή ανθοφορίας, είναι εύθικτος και μελαγχολικός: μάλιστα, η σήψη είναι είδος καύσης, όμως άσχημα μυρίζει δυστυχώς.
Что ни век, нам ясней и слышней сквозь надрыв либерального воя: нет опасней и нету вредней, чем свобода совсем без конвоя.	Μετά από αιώνες βλέπω καθαρά μέσα από το ράγισμα της φιλελεύθερης ωρυγής, πως δεν υπάρχει τόσο μαύρη συμφορά, όσο ελευθερία χωρίς ένοπλη φρουρά.
Слой человека в нас чуть-чуть наслоен зыбко и тревожно; легко в скотину нас вернуть, поднять обратно очень сложно.	Η ανθρώπινη ουσία μέσα μας είναι ελάχιστη, αναβοσβήνει, τρεμουλιάζει, λιγοστεύει εύκολο-άνετα γινόμαστε ανούσια κτήνη, πολύ πιο δύσκολα η βαναυσότητα καλοσυνεύει.

Где лгут и себе и друг другу, и память не служит уму, история ходит по кругу из крови - по грязи - во тьму.	Εκεί που λένε ψέματα στον εαυτό τους και στους άλλους, όταν η μνήμη δεν υπηρετεί το νου, η ιστορία κάνει τέτοιους κύκλους: σκοτάδι, αίμα, βρώμα μες στην πολιτική-μαϊμού.
Мы тревожны, как зябкие зяблики, жить уверенно нету в нас сил: червь сомнения жил, видно, в яблоке, что когда-то Адам надкусил.	Πάντα ανήσυχοι σαν φοβητσιάρηδες λαγοί, με σιγουριά να ζούμε δεν μπορούμε, ίσως το σκουλήκι της αμφιβολίας ήταν μέσα στο μήλο που κάποτε δάγκωσε ο Αδάμ.
Привычные безмолвствуют народы, беззвучные горланят петухи; мы созданы для счастья и свободы, как рыба - для полета и ухи.	Όπως πάντα σιωπάει ο λαός, πανηγυρίζει αθόρυβα η κλίκα-βρομιάρα, εμείς γεννιόμαστε για ευτυχία κι λευτεριά σαν ψάρι για την πτήση και την σχάρα.
Смешно, как люто гонит нас в толкучку гомона и пира боязнь остаться лишний раз в пустыне собственного мира.	Είναι φαιδρό και τραγικό πως μας ωθεί στο καρναβάλι του γλεντιού, της φλυαρίας ο φόβος να μείνουμε μόνοι (φτου μας!), μέσα στην ερημιά του εαυτού μας.

Будущее - вкус не портит мне, мне дрожать за будущее лень; думать каждый день о черном дне - значит делать черным каждый день.	Το μέλλον δε μ' επηρεάζει, δεν πρόκειται ποτέ να με τρομάζει. Να σκέφτεσαι καθημερινά τη μαύρη μέρα, σημαίνει κάνεις μαύρη την κάθε μέρα.
В эту жизнь я пришел не затем, чтобы въехать в сенат на коне, и доволен сполна уже тем, что никто не завидует мне.	Δεν ήρθα στη ζωή για να μπω στη βουλή πάνω σε άτι, και είμαι εντελώς ευτυχισμένος με αυτό, που κανένας δε με φθονεί για κάτι.
Что стал я пролетарием - горжусь; без устали, без отдыха, без фальши стараюсь, напрягаюсь и тружусь, как юный лейтенант - на генеральше.	Ένας περήφανος δουλευταράς είμαι, που γνώρισε τη φτώχεια με την πείνα, και συνεχίζω τις προσπάθειες και μοχθώ σαν νεαρός λοχίας πάνω στην στρατηγίνα.
Куда по смерти душу примут, я с Богом торга не веду; в раю намного мягче климат, но лучше общество в аду.	Που θα πάει η ψυχή μου μετά θανάτου, με τον Θεό δεν παζαρεύω 'γω: μέσα στους κήπους του Εδέμ είναι καλύτερο το κλήμα, όμως καλύτερη παρέα στην κόλαση θα βρω.

Тому, что в семействе трещина, всюду одна причина: в жене пробудилась женщина, в муже уснул мужчина.	Στο ότι η οικογένεια πάει να γίνει κομμάτια, συνήθως υπάρχει μια αιτία: στη σύζυγο ξύπνησε η θηλυκότητα μάταια αφού στον σύζυγο αποκοιμήθηκε η φαλλοκρατία.
Еще в нас многое звериным осталось в каждом, но великая жестокость именно к любимым - лишь человеку данность дикая.	Ακόμη πολύ κτηνωδία κουβαλάμε μέσα μας, όμως παράξενη η σκληρότητα ενάντια στις αγαπημένες μας. Μόνο ο άνθρωπος κατέχει αυτήν την αγριότητα.
Время наше будет знаменито тем, что сотворило страха ради новый вариант гермафродита: плотью - мужики, а духом - бляди.	Γνωστή θα γίνει η εποχή που ζούμε, αφού ο Φόβος πέτυχε διάνα γεννώντας νέα παραλλαγή του ερμαφροδίτη: με σάρκα-άντρα, με ψυχή-πουτάνα.
Лишь перед смертью человек соображает кончив путь, что слишком короток наш век, чтобы спешить куда-нибудь.	Ο άνθρωπος τελειώνοντας τον δρόμο του κατανοεί την αλήθεια που και που, πως είναι πολύ μικρός ο χρόνος του για να βιαζόμαστε κάπου.

Я уважаю лень за то, что в ее бездейственной тиши живую мысль питает почва моей несуетной души	Την τεμπελιά την σέβομαι γιατί μέσα στην αδρανή της ησυχία, τη σκέψη ζωντανή τροφοδοτεί και επιβάλλει του παραλόγου την πειθαρχεία.
Чтобы плесень сытой скудости не ползла цвести в твой дом - из пруда житейской мудрости черпай только решетом.	Για να μην ανθίζει μες στο σπίτι σου η μούχλα της χορτασμένης πενίας, από την λίμνη της καθημερινής σοφίας ν' αντλείς με το κόσκινο, από νεανίας.
Весомы и сильны среда и случай, но главное - таинственные гены, и как образованием ни мучай, от бочек не родятся Диогены.	Ναι, έχουν κάποια σημασία το περιβάλλον και η τύχη, όμως τη σημασία των γονιδίων φαίνεται δεν είδες, και όσο θέλεις παίδευε με παιδεία, απ' τα βαρέλια δεν γεννιούνται Διογένιδες.
Наука наукой, но есть и приметы; я твердо приметил сызмальства, что в годы надежды плодятся поэты, а в пору гниенья - начальство.	Εκτός της επιστήμης κάτι λένε και οι ενδείξεις, κι από μικρός έχω κάνει παρατηρήσεις, ότι στα χρόνια ζύμωσης γεννιούνται ποιητές, αλλά στην εποχή της σήψης, ηγέτες.

Поэзия - нет дела бесполезней в житейской деловитой круговерти, но все, что не исполнено поэзии, бесследно исчезает после смерти.	Μέσα στα σούρτα φέρτα της καθημερινότητας, η ποίηση, το πιο ανώφελο, πιθανόν, όμως τα πάντα που δεν περιέχουν ποίηση, χωρίς ίχνη εξαφανίζονται μετά το πεθαμό.
На житейских внезапных экзаменах, где решенья - крутые и спешные, очень часто разумных и праведных посрамляют безумцы и грешные.	Στις ξαφνικές εξετάσεις της ζωής οπού οι αποφάσεις είναι εσπευσμένες και σκληρές πολύ συχνά οι συνετοί και τίμιοι ντροπιάζονται απ' τους τρελούς κι αμαρτωλούς.
Мудрость Бога учла заранее пользу вечного единения: где блаженствует змей познания, там свирепствует червь сомнения.	Η πανσοφία του Θεού προέβλεψε το όφελος της αιώνιας ενώσεως: όπου ευδαιμονεί το φίδι της γνώσεως εκεί αγριεύει το σκουλήκι της αμφιβολίας.
Два смысла в жизни - внутренний и внешний, у внешнего - дела, семья, успех; а внутренний - неясный и нездешний - в ответственности каждого за всех.	Μέσα κι έξω βρίσκονται τα δυο νοήματα της ζωής, του εξωτερικού: στην επιχείρηση, οικογένεια, επιτυχία, επιτέλους, του εσωτερικού: στο αόριστο κι ευγενικό, στην ευθύνη του καθενός για όλους

Родясь не обезьяной и не сфинксом, я нитку, по которой стоит жить, стараюсь между святостью и свинством подальше от обоих проложить.	Ούτε μαϊμού γεννήθηκα και ούτε μεσσίας και το μονοπάτι που θέλω να περπατήσω προσπαθώ μεταξύ της αγιοσύνης και κτηνωδίας κάπου στη μέση να τοποθετήσω.
Изведав быстрых дней течение, я не скрываю опыт мой: ученье - свет, а неучение - уменье пользоваться тьмой.	Μες στα δρομάκια της ζωής απέκτησα την πεποίθηση και την ανακοινώνω προκαλώντας κρότο, η μάθηση βεβαίως είναι φως, ενώ η μη μάθηση: η ικανότητα να εκμεταλλευτείς το σκότος.
Наружу круто выставив иголки, укрыто провожу остаток дней; душе милы и ласточки, и волки, но мерзостно обилие свиней.	Προβάλλω έξω τα αγκάθια της ψυχής μου, μέσα στην μοναξιά περνάω το υπόλοιπο των ημερών και συμπαθώ τα χελιδόνια και τους λύκους, μα αηδιάζει το πλήθος γουρουνιών.
Радость - ясноглазая красотка, у покоя - стеганный халат, у надежды - легкая походка, скепсис плоскостоп и хромоват.	Η χαρά είναι με μάτια φωτεινά μια καλλονή, η ησυχία: μια νανουριστική μελωδία, η ελπίδα: περπατησιά ελαφρύ, ο σκεπτικισμός: κούτσα και πλατυποδία.

Опять стою, понурив плечи, не отводя застывших глаз: как вкус у смерти безупречен в отборе лучших среди нас.	Σκέφτομαι με μάτια καρφωμένα κάτω σαν μόλις έχασε τη χώρα του ο βασιλιάς: πόσο άψογο είναι το γούστο του θανάτου στην επιλογή των καλύτερων από μας.
Возраст одолев, гляжу я сверху: все мираж. иллюзия, химера; жизнь моя - возведенная церковь, из которой выветрилась вера.	Ψάχνοντας το νόημα, τη σημασία, κάνω μια διαπίστωση βαριά: η ζωή μου σαν αυτοκέφαλη εκκλησία απ' οπού η πίστη έφυγε μακριά.
Вот человек. Он всем доволен. И тут берет его в тиски Потребность в горечи и боли, и жажда грусти и тоски.	Ορίστε, ο Άνθρωπος! Ικανοποιημένος με όλα, κι εδώ κάποια στιγμή των πιάνουν από το λαιμό: η ανάγκη για την θλίψη και τον πόνο, η δίψα για τη στενοχώρια και θυμό.
Ах, юность, юность! Ради юбки самоотверженно и вдруг душа кидается в поступки, производимые из брюк	Αχ, νιάτα, νιάτα! Για τη φούστα, ξαφνικά αφήνοντας το τιμόνι, η ψυχή ορμά για ενέργειες, που παράγονται μέσα στο παντελόνι.

Надо жить наобум, напролом, наугад и на ощупь во мгле, ибо нынче сидим за столом, а назавтра лежим на столе.	Πρέπει να ζούμε στα κουτουρού, δια της αφής μες στην ομίχλη, την τύχη ν' ακολουθούμε: σήμερα καθόμαστε στο στρωμένο τραπέζι, αλλά αύριο πάνω στο τραπέζι μπορεί να βρεθούμε.
В прошлом были те же соль и мыло, хлеб, вино и запах тополей; в прошлом только будущее было радужней, надежней и светлей.	Στο παρελθόν είχαμε ίδιο άλας, ίδιο ψωμί και ίδιες είχαν τα άνθη μυρωδιές, στο παρελθόν μόνο το μέλλον ήτανε πιο αισιόδοξο, πιο σίγουρο, χωρίς αναποδιές.
В жизненной коллизии любой жалостью не суживая веки, трудно, наблюдая за собой, думать хорошо о человеке.	Μετά από διάφορες καταστάσεις της ζωής, θα ήθελα να κάνω ένα ερώτημα αθώο: είναι δυνατόν, παρακολουθώντας τον εαυτό μας να σκεφτόμαστε καλά για το νοήμον ζώο;
Творец дал женскому лицу Способность перевоплотиться: Сперва мы вводим в дом овцу, А после терпим от волчицы	Ο Πλάστης έδωσε στην γυναικεία ράτσα την ικανότητα να μεταμορφώσει τη φάτσα: πρώτα βάζουμε στο σπίτι μας μια προβατίνα, μετά όμως υποφέρουμε από μια λιονταρίνα.

Рассудок, не знававший безрассудства, и ум, где шалопайство не с руки, и разум, неотзывчивый для чувства - от мудрости безмерно далеки.	Η φρόνηση που δεν έχει γνωρίσει αφροσύνη, ο νους που δεν ξεστόμισε ποτέ το λόγο το καινό, η σύνεση αδιάφορη για αίσθημα και καλοσύνη με τη σοφία δεν έχουν τίποτε το κοινό.
Процесс эмансипации не сложен и мною наблюдался много раз: везде, где быть мужчиной мы не можем, подруги ускользают из-под нас.	Η εξέλιξη της χειραφέτησης είναι ραγδαία, και με πικρία την παρατηρώ ως κερατάς: πάντα, όταν σαν άνδρες αποτύχουμε, οι φίλες ξεγλιστράνε κάτω από μας.
Ключ к женщине - восторг и фимиам, ей больше ничего от нас не надо, и стоит нам упасть к ее ногам, как женщина, вздохнув, ложится рядом.	Θυμίαμα και θαυμασμό: για την καρδιά του θηλυκού κλειδιά, κι αμέσως κατεβάζει όλα της τα όπλα, αρκεί να πέφτουμε στα πόδια της μακριά και η γυναίκα με χαρά πλαγιάζει δίπλα.
Не в силах внешние умы вообразить живьем ту смесь курорта и тюрьмы, в которой мы живем.	Αδύνατον να καταλάβουνε, να φανταστούνε τα μυαλά που έξω ζούνε: αυτό το μίγμα του θέρετρου και φυλακής στο οποίο ζούμε.

Никто на свете не судья, когда к бутылям, тьмой налитым, нас тянет жажда забытья и боль по крыльям перебитым.	Κανένας δικαστής στον κόσμο δεν μπορεί να κρίνει, όταν προς τα μπουκάλια ζόφο γεμισμένα, μας τραβάει η δίψα της λήθης και ο πόνος για φτερά σπασμένα.
В нашей жизни есть кулисы, а за ними - свой мирок, там общественные крысы жрут общественный пирог.	Η ζωή μας έχει παρασκήνια, που τα δίποδα τετραποδίζουν, εκεί της κοινωνίας τα ποντίκια την πίτα την κοινωνική καταβροχθίζουν.
Не славой, не скандалом, не грехом, тем более не устной канителью - поэты проверяются стихом, как бабы проверяются постелью.	Όχι με δόξα είτε σκάνδαλο, ούτε ως μιμητές, ούτε από την λογοδιάρροια κεφάτη: από τον στίχο κρίνονται οι ποιητές, όπως οι ερωμένες εκτιμούνται στο κρεβάτι.
Мы сладко и гнусно живем среди бардака и парада, нас греет холодным огнем трагический юмор распада.	Βιώνουμε γλυκιά και πρόστυχη ζωή μες στο μπουρδέλο και τις τύψεις, και μας θερμαίνει με φλόγα ψυχρή το τραγικό το χιούμορ της σήψης.

Лучше нет на свете дела, чем плодить живую плоть; наше дело - сделать тело, а душой снабдит Господь.	Στη γη, τίποτε πιο απολαυστικό δεν βρέθηκε ακόμα, παρά να κάνεις ύλη ζωντανή, κοπιάζοντας σαν παλαβός: η δική μας υπόθεση - κάνουμε σώμα, και την ψυχή, εν τω μεταξύ, ο Δημιουργός.
	Υποστηρίζω στο καλύτερό μου ποίημα: ωραία η ζωή εκείνου - χωρίς αμφισβήτηση -, που βρίσκει της ζωής το νόημα, στη μάταιά της αναζήτηση.
	Βουλιάζοντας στα σούρτα-φέρτα καθημερινά οι άνθρωποι την αποβλάκωση επιτυγχάνουν: οι άσωτες ψυχές μες στα ακόλαστα κορμιά τον προορισμό τους χάνουν.
	Όταν τις άδολες ψυχές δέρνει η μάστιγα ταπείνωσης και η αδικία η χυδαία, η ζωή αποκτά νόημα μες στην ανόητη, αλλά αντίσταση γενναία.

Изнасилована временем и помята, как перина, власть немножечко беременна, но по-прежнему невинна.	Παραβιασμένη από το χρόνο και τσαλαπατημένη αθρόα η εξουσία παραμένει λίγο έγκυος, αλλά όπως πάντα αθώα.
Суд земной и суд небесный — вдруг окажутся похожи? Как боюсь, когда воскресну, я увидеть те же рожи!	Φοβάμαι πως οι δικαστές της γης, του ουρανού είναι από τις ίδιες πιάτσες. Κι όταν θα αναστήσω στα κουτουρού θα βλέπω τις ίδιες φάτσες.
	Όλα αυτά που έμαθα στα θρανία κάλυψε ο αδίστακτος χρόνος, σκέπασε της επιβίωσης η αγονία. Έμειναν όλα αυτά που έμαθα μόνος.
Сильна Россия чудесами и не устала их плести: здесь выбирают овцы сами себе волков себя пасти.	Στην Ελλάδα ακόμη έχουν στόματα δημοκρατία να διδάσκουν: εδώ εκλέγουνε τα πρόβατα τους λύκους, να τους βόσκουν.

Везде все время ходит в разном виде, мелькая между стульев и диванов, народных упований жрец и лидер Адольф Виссарионович Ульянов.	Οι έγνοιές του να σηκώσει κάποιο κύμα με διαδρομή καρέκλα, καναπές και βήμα. Του όχλου των ελπίδων ο υπηρέτης, ο Αδόλφος Στάλιν του Ιλγίτς, ο ηγέτης.
Ни вверх не глядя, ни вперед, сижу с друзьями-разгильдяями, и наплевать нам, чья берет в борьбе мерзавцев с негодяями.	Ούτε μπροστά κοιτάμε ούτε πίσω, διασκεδάζουμε με φίλους αγαπημένους. Και δε μας καίγεται καρφί, ποιος θα κερδίζει στη μάχη φαύλων με τους διεφθαρμένους.
Как у тюрем, стоят часовые у Кремля и посольских дворов, пуще всех охраняет Россия иностранцев, вождей и воров.	Σαν στις φυλακές στέκονται οι φύλακες στο Κρεμλίνο και στις αυλές των πρεσβειών. Καλύτερα απ’ όλους προστατεύει η Ρωσία τους ξένους, τους ηγέτες και τη μαφία.
Я государство вижу статуей: мужчина в бронзе, полный властности; под фиговым листочком спрятан огромный орган безопасности.	Το κράτος βλέπω ως άγαλμα: άνδρας μπρούντζινος, σπουδαίος, κάλλιος. Κατ’ απ’ το φύλλο της συκής κρυμμένο έχει το μεγάλο όργανο της ασφάλειας.

Когда природе надоест давиться ядом и обидой, она заявит свой протест, как это было с Атлантидой.	Όταν η φύση θα αντιληφθεί του τοξικού πολιτισμού μας την παγίδα, απότομα θα διαμαρτυρηθεί όπως συνέβη με την Ατλαντίδα.
Не на годы, а на времена Оскудела моя сторона, Своих лучших сортов семена В мерзлоту раскидала страна.	Ρωσία Όχι για χρόνια, για αιώνες φτώχυνε η δική μου γωνιά: τους σπόρους της καλύτερης ποιότητας σκόρπισε η χώρα μου στην παγωνιά.
Цветут махрово и упрямо плодов прогресса семена: снобизм плебея, чванство хама, высокомерие г..на.	Ανθούν οργιώδες και με πείσμα καρπών προόδου οι σπόροι σαν ερπετά: ο σνομπισμός πληβείου, του αναιδής αλαζονεία και η έπαρση του σκατά.
Всю Россию вверг еврей в мерзость и неразбериху; вот как может воробей изнасиловать слониху.	Ολόκληρη Ρωσία έριξε ο εβραίος (ο σημίτης) στην ακαταστασία και σιχαμερή ρουτίνα. Έτσι κατάφερε ο σπουργίτης να βιάσει την ελεφαντίνα.

Вожди России свой народ во имя чети и морали опять зовут идти вперед, а где перед, опять соврали.	Οι πολιτικοί τον λαό τους εν ονόματι μεγάλων ιδανικών κοροϊδεύουν. Ξανά τον καλούν να πάει μπροστά, ενώ που είναι το μπρος δεν ξέρουν.
Не верю в разум коллективный с его соборной головой: в ней правит бал дурак активный или мерзавец волевой.	Δεν πιστεύω στην σύνεση συλλογική με τον νου της συνολικό, εκεί το πάνω χέρι έχει ο βλάκας δραστήριος ή ο παλιάνθρωπος βουλητικός.
Расхожей фразой обеспечась, враждебна жизни и природе, при несвободе мразь и нечисть свободней в пастыри выходит.	Με κούφια λόγια φορτωμένος, εχθρός της ζωής και της γαλήνης, στα χρόνια της μη ελευθερίας κάθε κατεργάρης ελεύθερα ηγετάκος έχει γίνει.
Закосневшие в семейственной привычке, Мы хотя воспламеняемся пока, Но уже похожи пылкостью на спички, Что горят лишь от чужого коробка.	Βουλιάξαμε στην έγγαμη συνήθεια, αν κι ακόμα ανάβουμε που και που φτιαχτοί, αλλά ήδη ό, τι αφορά τη φλόγα μοιάζουμε με σπίρτα που καίγονται μόνο από το ξένο κουτί.

Век принес уроки всякие, Но одно - венец всему: Ярче света светят факелы, Уводящие во тьму.	Ο αιώνας έδωσε πολλά μαθήματα, ενώ το ένα είναι σαν σημάδι: πιο λαμπερά φωτίζουν οι δάδες που οδηγούν στο σκοτάδι.
Что-то у страны моей в утробе С собственной природой не в ладу: Школа убивает вкус к учебе, А работа - рвение к труду.	Κάτι έχει η χώρα μου στη μήτρα της, με την ίδια της τη φύση δεν πάει καλά: το σχολείο σκοτώνει την όρεξη για μόρφωση, τον ζήλο για κόπο σκοτώνει η δουλειά.
Закрыв глаза, прижавши уши, считая жизнь за подаяние, мы перерыв, когда не душат, смакуем как благодеяние.	Τραβώντας το κεφάλι μες στους ώμους, θεωρώντας τη ζωή ως ελεημοσύνη, εμείς το διάλυμα όποτε δε μας πνίγουν απολαμβάνουμε σαν καλοσύνη.
Нет, я гляжу без раздражения На гнусь и мерзаость разложения, Поскольку в ядах разложения Живет зерно преображения.	Χωρίς να εκνευρίζομαι παρακολουθώ την ατιμία και την αηδία της αποσύνθεσης, γιατί μέσα στα δηλητήρια της σήψης ζει ο σπόρος της μεταμόρφωσης.

Полна неграматных ученых и Добросовестных предателей Страна счастливых заключенных И удрученных надзирателей.	Γεμάτη αμαθείς επιστήμονες και ευσυνείδητους χαφιέδες η χώρα των ευτυχισμένων φυλακισμένων και επιτηρητών στεναχωρημένων.
Мои греховные уста в порывах радости и страсти лобзали разные места за исключеньем зада власти.	Τ’ αμαρτωλά τα χείλη μου συχνά, μέσα στην έξαρση χαράς, την συνουσία, ασπάζονταν διάφορα σημεία, εκτός από το πισινό της εξουσίας.
Вожди протерли все углы, ища для нас ключи-отмычки, чтоб мы трудились как волы, а ели-пили как синички.	Είναι συνέχεια στα πόδια και ψάχνουν απεγνωσμένα οι κυβερνήτες, πώς να δουλέψουμε σαν βόδια και να τσιμπάμε σαν σπουργίτες.
Жаждущих уверовать так много, что во храмах тесно стало вновь, там через обряды ищут Бога, как через соитие — любовь.	Μες στους ναούς λαμβάνει ο κοσμάκης της απιστίας το συλληπτικό χάπι, εκεί μέσα στις τελετές ψάχνουν Θεό, όπως μέσα στη συνουσία την αγάπη.

Болит, свербит моя душа, сменяя страсти воздержанием; невинность формой хороша, а грех прекрасен содержанием	Πονάει μπερδεμένη η ψυχή, αλλάζοντας την εγκράτεια με πάθη αμφιλεγόμενα, της εγκράτειας είναι ωραία η μορφή, ενώ της αμαρτίας, το περιεχόμενο.
Травя домашних насекомых, совсем не вредных и не злых, мы травим, в сущности, знакомых, соседей, близких и родных.	Δηλητηριάζοντας τα κατοικίδια έντομα, ούτε να είναι βλαβερά και ούτε αγενείς, εμείς στην ουσία σκοτώνουμε τους γνώριμους, τους γείτονες και συγγενείς.
Такие дни ещё настанут: лев побежит от муравья, злословить люди перестанут, навек табак оставлю я.	Αυτές οι μέρες κάποτε θα ‘ρθουν: τον λέοντα ο μύρμηγκας θα κυνηγά, την αλήθεια θα ξεχάσει ο κόσμος, και να συγγράφω θα πάψω εγώ.
Просачиваясь каплей за года, целительна и столь же ядовита, сочится европейская вода сквозь трещины российского гранита.	Εισρέει στάλα-στάλα εδώ και χρόνια, γιατρεύει και δηλητηριάζει ταυτοχρόνως, σταλάζει το ευρωπαϊκό νερό μες στις ρωγμές του ελληνικού μαρμάρου.

У разума, печального провидца, характер на решения скупой, история поэтому творится убийцами, святыми и толпой.	Η σύνεση, είναι ο θλιβερός προφήτης, με χαρακτήρα για αποφάσεις φειδωλός, γι’ αυτό την ιστορία γράφουν οι φονιάδες, οι άγιοι και ο όχλος ηχηρός.
Готовясь к неизбежным тяжким карам, я думаю о мудрости небес: всё лучшее Творец даёт нам даром, а прочее - подсовывает бес.	Θαυμάζω της φύσης τη σοφία, εκπλήσσομαι από τα θεϊκά μυαλά: τα Χρήσιμα Πράγματα ο Κύριος μας δίνει τζάμπα και τα υπόλοιπα ο διάβολος πουλά.
Под осень чуть не с каждого сука, окрестности брезгливо озирая, глядят на нас вороны свысока, за труд и суету нас презирая.	Φθινόπωρο. Στο κάθε δένδρο υψηλό τα περίχωρα με απέχθεια θεωρώντας, οι κόρακες κοιτάζουν αφ’ υψηλού, εμάς για κόπους και τρεχάματα περιφρονώντας.
Что царь или вождь - это главный злодей, придумали низкие лбы; цари погубили не больше людей, чем разного рода рабы.	Ότι οι βασιλιάδες είναι οι βασικοί Κακοί, επινόησαν της βλακείας οι εργολάβοι: οι τσάροι σκότωσαν όχι περισσότερο λαό, παρά διάφορου είδους σκλάβοι.

Философов труды сильней всего античных мудрецов напоминают: те знали, что не знают ничего, а эти даже этого не знают.	Των σύγχρονων φιλόσοφων τα έργα κάπως θυμίζουν τους αρχαίους τους σοφούς: εκείνοι γνώριζαν πως τίποτα δεν ξέρουν, ενώ αυτοί ακόμη και αυτό δεν ξέρουν.
Нутро земли едят заводы, поя отравой кровь реки, ложатся на глаза природы аэродромов пятаки.	Τα σωθικά της γης τρώνε τα εργοστάσια, ποτίζουν με φαρμάκι το αίμα των ποταμών, και κλείνουν τα μάτια της φύσης των αεροδρομίων πεντάρες από μπετόν.
Хмельные от праведной страсти, крутые в решеньях кромешных, святые, дорвавшись до власти, намного опаснее грешных.	Μεθυσμένοι από αληθομανείς τους πάθη, αδίστακτοι στις αποφάσεις τις σκληρές, οι άγιο που έφτασαν στην εξουσία είναι πιο επικίνδυνοι απ’ τους αμαρτωλούς.
В толпе не теснюсь я вперед, ютясь молчаливо и с краю: я искренне верю в народ, но слабо ему доверяю	Μέσα στον όχλο μεγάλο δεν νιώθω καλά και προσπαθώ να φύγω: εκτιμώ το λαό ειλικρινά, αλλά τον εμπιστεύομαι λίγο.

Я личное имею основание не верить сильной пользе от учения: я лично получал образование, забытое в минуту получения.	Έχω τον δικό μου λόγο να μην πιστέψω στο όφελος της σπουδής: εγώ προσωπικά έλαβα μόρφωση, ξεχασμένη τη στιγμή παραλαβής.
Неистово стараясь прикоснуться, но страсть не утоляя никогда, у истины в окрестностях пасутся философов несметные стада.	Παράφορα επιθυμούν να την αγγίξουν, αλλά δεν γνώρισαν ποτέ του πάθους τα χάδια, στις Αλήθειας τα προάστια βοσκούνται φιλόσοφων αμέτρητα κοπάδια.
Я огорчён печальной малостью, что ближе к сумеркам видна: ум не приходит к нам со старостью, она приходит к нам одна.	Θλίψη προκαλεί η διαπίστωση που φέρνουν οι χρόνοι, δεν έρχεται μαζί με τα γεράματα η σύνεση, η γήρανση έρχεται μόνη.
Все мои затеи наповал рубятся фортуной бессердечно; если б я гробами торговал, жили бы на свете люди вечно.	Όλες τις πρωτοβουλίες μου να επιζήσω η μοίρα παραβιάζει, χωρίς κανόνες: εάν θα πουλούσα φέρετρα οι άνθρωποι θα ζούσαν αιώνες.

Зря нас душит горечь или смех, если учат власть интеллигенты: в сексе понимают больше всех евнухи, скопцы и импотенты.	Δεν ξέρω να γελάσω ή να κλάψω, όταν οι διανοούμενοι διδάσκουν την Εξουσία: πιστεύετε πως για το σεξ γνωρίζουν περισσότερο οι ευνούχοι και οι ανίκανοι για συνουσία;
Стяжательством и суетностью затхлой измотанный, однажды выйдешь в ночь и вздрогнешь от гармонии внезапной, раскрывшейся тебе, чтобы помочь.	Εξαντλημένος από τη ματαιότητα αποπνικτική θα βγεις μια νύχτα και θα δεις του ουρανού την κτίση και θα ανασκιρτάς από την αρμονία ξαφνική, που ανοίχτηκε να σε βοηθήσει.
Какое ни стоит на свете время под флагами крестов, полос и звезд, поэты - удивительное племя - суют ему репейники под хвост.	Όποιος και να είναι ο αιώνας (όποιοι και να ειν’ τ’ αφεντικά) οι ποιητές, αυτή η περήφανη φάρα, του χώνουν τ’ αγκάθια κατ’ απ’ την ουρά.
Как, Боже, мы похожи на блядей желанием, вертясь то здесь, то там, погладить выдающихся людей по разным выдающимся местам.	Θεέ και Κύριε! Είμαστε όμοιοι με πόρνες, έχοντας επιθυμία: περιστρέφοντας εδώ κ’ εκεί για γνωριμία να θωπεύουμε των επιφανών ανθρώπων τα διάφορα επιφανείς σημεία.

Пока поэт поет, его не мучает отчаяние,страх и укоризна, хотя лишь дело времени и случая, когда и как убьет его отчизна.	Όταν ο ποιητής ποιεί δεν τον αγγίζουν ο φόβος και της συκοφαντίας η κηλίδα, αν και είναι ζήτημα χρόνου πότε και πώς θα εκτελεσθεί απ’ την πατρίδα.
Пускай витийствует припадочно любой, кто мыслями томим, а у меня ума достаточно, чтоб я не пользовался им.	Ας φλυαρεί ο φαφλατάς που προσπαθεί συνέχεια σκέψεις ν’ αναπτύσσει, αλλά εγώ είμαι έξυπνος αρκετά για να μην τις χρησιμοποιήσω.
Всё то же и за тридевять земель: кишение по мелочной заботе, хмельные пересуды пустомель, блудливое почтение к работе.	Τα ίδια και στα άλλα κράτη: για ασήμαντες φροντίδες φασαρίες, των φλύαρων κουβέντα στείρα και μελάτη και έκλυτη εκτίμηση της εργασίας.
Науки знания несут нам, и констатируют врачи то несварение рассудка, то недержание речи.	Οι homo sapiens νωθροί και διαπιστώνουν οι γιατροί: ή έχουν δυσπεψία εγκεφάλου, ή από ακράτεια λόγου υποφέρουν αυτοί.

А в чём действительно я грешен, и это мне припомнит Бог - я в этой жизни баб утешил намного менее, чем мог.	Είμαι πραγματικά αμαρτωλός κι αυτό θα μου υπενθυμίσει ο Θεός: σ’ αυτή τη ζωή παρηγόρησα κυρίες πολύ πιο λίγο, παρά είχα ευκαιρίες.
Стирая все болевшее и пошлое, по канувшему льется мягкий свет, чем радужнее делается прошлое, тем явственней, что будущего нет.	Μη κατανοώντας τη σιχαμάρα του παρελθόντος ωραιοποιούμε και νοσταλγούμε τα περασμένα: όσο επιθυμητό γίνεται το παρελθόν, τόσο σαφώς πως δε θα υπάρχει το μέλλον το ονειρεμένο.
Порою мне ужасно жалко, что льётся мимо звон монет; есть ум, энергия, смекалка, но между ними связи нет.	Μερικές φορές νιώθω πως είναι κρίμα, όταν δίπλα μου τρέχει το ρευστό: υπάρχει εξυπνάδα, ενέργεια, καπατσοσύνη, αλλά δεν υπάρχει μεταξύ τους ο δεσμός.
Ум полон гибкости и хамства, когда он с совестью в борьбе, мы никому не лжем так часто и так удачно, как себе.	Ο νους είναι γεμάτος ευλυγισία και θρασύτητα, όταν έχει με την συνείδηση αγώνα, κανένα δε λέμε τόσα ψέματα πετυχημένα, όσα στον εαυτό μας.

Не знаю, как по Божьей смете должна сгореть моя спираль, но я бы выбрал датой смерти число тридцатое, февраль.	Δεν ξέρω πότε σ’ του Θεού τη λίστα πρέπει να σβήσει το δικό μου φεγγάρι, ενώ εγώ θα διάλεγα ως ημερομηνία: τριάντα του μηνός, Φλεβάρη.
В лени всякого есть понемногу, а в решимости жить поперёк - и бросание вызова Богу, что когда-то на труд нас обрёк.	Η τεμπελιά έχει πολλά και διάφορα, ενώ στην αποφασιστικότητα να ζεις με άλλο τρόπο, υπάρχει πρόκληση κατά Θεού, που κάποτε μας καταδίκασε στον κόπο.
Конечно, я придурком был тогда, поскольку был упрям я и строптив, а умный в те кромешные года носил на языке презерватив.	Είναι ανόητος ο ποιητής όποτε στιγματίζει καθεστώτα, ενώ ο έξυπνος αυτά τα χρόνια χαλεπά φοράει στη γλώσσα του καπότα.
Три фрукта варятся в компоте, где плещет жизни кутерьма: судьба души, фортуна плоти и приключения ума.	Μόνο τρία εδέσματα περιλαμβάνει της ζωής το φτωχικό μενού: η μοίρα της ψυχής, η τύχη της σάρκας και η περιπέτεια του νου.

Хотя еще Творца не знаю лично, но верю я, что есть и был такой: все сделать так смешно и так трагично возможно лишь божественной рукой.	Ακόμη δε γνωρίζω τον Πλάστη προσωπικά, όμως πιστεύω πως είναι Ων μη λογικό: να κάνει όλα τόσο γελοία και τόσο τραγικά, μπορούσε μόνο χέρι θεϊκό.
Я не улучшусь, и поздно пытаться, сыграна пьеса, течёт эпилог, раньше я портил себе репутацию, нынче я порчу себе некролог.	Δε θα βελτιωθώ, είναι αργά ακόμα και αν προσπαθώ, παίχτηκε το έργο, ο επίλογος ρέει με ανία, πριν έβλαπτα την υπόληψή μου, τώρα χαλάω την νεκρολογία.
Задавленность густой чиновной кашей лишает смысла жалобу и крик, лишен лица хозяин жизни нашей, хотя коварен, туп и многолик.	Στενάζουμε κατ’ απ’ την μάζα των υπαλληλίσκων, δεν έχει νόημα ούτε η μήνυση και ούτε η οργή, είναι απρόσωπα και μόνιμα τ’ αφεντικάκια της ζωής μας και δεν τους αγγίζει καμιά αλλαγή.
Несобранный, рассеянный и праздный, газеты я с утра смотрю за чаем; политика - предмет настолько грязный, что мы ее прохвостам поручаем.	Λάσπη και βία, χτυπήματα δολερά, όταν εφημερίδα στα χέρια μου κρατώ, φοράω κράνος. Πολιτική: αντικείμενο τόσο βρομερό, ώστε το αναθέτουμε στους τσαρλατάνους.

Мы из любых конфигураций умеем голос подавать, мы можем стоя пресмыкаться и на коленях бунтовать.	Εμείς ως άνθρωποι ακόμη ψαχνόμαστε, μάθαμε τους εαυτούς μας να ποδοπατούμε, μπορούμε όρθιοι να σερνόμαστε και γονατισμένοι να επαναστατούμε.
Простертая по миру красота доступнее ломтя ржаного хлеба, но душу затмевает суета, и пошлость заволакивает небо.	Διάχυτη παντού στη γη η ομορφιά, είναι πιο προσιτή, ακόμα και από του αγρού τα ζιζάνια, αλλά την ψυχή μας επισκιάζει το μάταιο και η προστυχιά συννεφιάζει τα ουράνια.
Всегда есть люди-активисты, везде суются с вожделением и страстно портят воздух чистый своим духовным выделением.	Τα δραστήρια όντα είναι χολέρα, καθόλου δεν μπορούν χωρίς παρεμβάσεις, με πάθος χαλάνε τον καθαρό αέρα με τις πνευματικές τους αναθυμιάσεις.
Мы все - опасные уроды, мы все достойны отвращения, но в равнодушии природы есть величавость всепрощения.	Κάποτε θα δεχτούμε των απογόνων τις επικρίσεις, είμαστε άπληστα και επικίνδυνα όντα, ενώ στην φαινομενική απάθεια της φύσης υπάρχει μεγαλείο που συγχωρεί τα πάντα.

Мир полон жалости, соплей и филантропии унылой, но нету зла на свете злей добра, внедряемого силой.	Υπόσχεται να φέρει με αποφασιστικότητα το Καλό μια δίκαιη, με ηθικές αρχές ιδεολογία, αλλά δεν υπάρχει Κακό στον κόσμο πιο κακό, απ’ το Καλό που επιβάλλεται με βία.
Тонко и точно продумана этика всякого крупного кровопролития: чистые руки - у теоретика, чистая совесть - у исполнителя.	Με λεπτομέρεια και ακρίβεια είναι μελετημένη η ηθική της κάθε μεγάλης σφαγής: καθαρά χέρια έχει ο ιδεολόγος, καθαρή συνείδηση ο εκτελεστής.
К Богу явлюсь я без ужаса, ибо не крал и не лгал, я только цепи супружества бабам нести помогал.	Όταν μπροστά Του θα παρουσιαστώ, θα πέφτω χάμου: δε σκότωσα, δεν έκλεψα. Aυτά δεν αρκούν; Και μόνο τα δεσμά του γάμου στις γυναίκες βοηθούσα να κουβαλούν.
Нас как бы время ни коверкало своим наждачным грубым кругом, не будь безжалостен, как зеркало, и льсти стареющим подругам.	Ο χρόνος ο σκληρός παραμορφώνει με σμυριδοτροχό του που στριφογυρνάει, μην είσαι σαν καθρέπτης άσπλαχνος κολάκεψε τη σύντροφό σου που γερνάει.

Кто свой талант на провиант не медлит разменять, скорее все же не талант, а одаренный блядь.	Εκείνος που το ταλέντο του βιάζεται ν’ ανταλλάξει με παραδάκι, μάλλον δεν είναι ταλέντο, αλλά προικισμένο ανθρωπάκι.
Текучка постепенных перемен потери возмещает лишь отчасти: в нас опытность вливается взамен энергии, зубов, кудрей и страсти.	Η ροή των βαθμιαίων αλλαγών τις απώλειες αναπληρώνει κατά βάθος, η εμπειρία χύνεται μέσα μας, αντί τα δόντια, μαλλιά και πάθος.
Нам непонятность ненавистна в рулетке радостей и бед, мы даже в смерти ищем смысла, хотя его и в жизни нет.	Στην λοταρία των χαρών και συμφορών το τμήμα διερευνήσεων μας πάσχει, εμείς ακόμα και στον θάνατο ψάχνουμε νόημα, αν και αυτό, ούτε και στη ζωή υπάρχει.
Я слышу завывания кретина, я вижу, как гуляет сволота, однако и душа невозмутима, и к жизни не скудеет теплота.	Ακούω τη λογοδιάρροια του πολιτικάντη και βλέπω πως διασκεδάζει η παλιανθρωπιά, όμως μένει η ψυχή μου ατάραχη και εξακολουθώ να νιώθω της ζωής τη ζεστασιά.

Когда, глотая кровь и зубы, мне доведется покачнуться, я вас прошу, глаза и губы, не подвести и улыбнуться.	Όταν τα δόντια μου με αίμα καταπίνω και απ’ τον πόνο κλονίζομαι, ελάτε, σας παρακαλώ! μάτια και χείλη, να μη μ’ εκθέτετε και να χαμογελάτε.
Не потому ль добро в углу так часто сетует и плачет, что разум всюду служит злу с гораздо большею отдачей?	Μήπως γι’ αυτό, στη γωνιά το Καλό τόσο συχνά κλαίει και ζητάει δικαίωση, γιατί ο νους πάντα εξυπηρετεί το Κακό με πιο μεγάλη απόδοση;
Спеши, подруга! Ветер лет несет нам осень вместо лета, уже и лес полураздет, а ты, дружок, еще одета.	Βιάσου αγάπη μου! Ο άνεμος των χρόνων μας φέρει το φθινόπωρο και όχι το καλοκαίρι, εδώ ακόμη και το δάσος είναι μισόγυμνο, αλλά εσύ ακόμη είσαι φορεμένη.
Открытием сконфузятся потомки, начала наши взвесив и концы: выкармливали мерзость не подонки, а честные, святые и слепцы.	Από την ανακάλυψη οι απόγονοί μας θα τα χάσουν, όταν θα σβήσει των ψεύτικων ηρώων η ακτινοβολία: την αηδία έθρεψαν όχι τ’ αποβράσματα, αλλά οι τίμιοι, οι άγιοι και η εθελοτυφλία.

Естественна реакция природы на наше неразумие и чванство, и нас обезображивают годы, как мы обезобразили пространство.	Είναι φυσική η αντίδραση της φύσης στην απερισκεψία και κομπασμό μας τοξικοφόρο, και μας ασχημίζουν τα χρόνια, όπως εμείς ασχημίζουμε τον χώρο.
Покрытость лаками и глянцем и запах кремов дорогих заметно свойственней поганцам, чем людям, терпящим от них.	Η χρήση η κανονική κολόνιας, κρέμας, του λούστρου και το καθημερινό ντους, φανερά είναι γνωρίσματα διάφορων αποβρασμάτων, παρά ανθρώπων που υποφέρουν απ’ αυτούς.
С разным повстречался я искусством в годы любованья мирозданием, лучшее на свете этом грустном создано тоской и состраданием.	Αδιαφορώ και θαυμάζω για έργα της τέχνης εδώ και πολλά χρόνια. Τα καλύτερα σ’ αυτόν τον κόσμο αφιλόξενο, δημιουργήθηκαν από τη θλίψη και συμπόνια.
В связи с успехами науки и от космических причин сегодня бабы влезли в брюки, а завтра - выебут мужчин.	Μάλλον απ’ της επιστήμης τις επιτυχίες, ή τις συμπαντικές αιτίες οι γυναίκες στραβοπατάνε. Σήμερα, τα θηλυκά παντελόνια φοράνε και αύριο τους αρχιδοφόρους θα πηδάνε.

Такой терзал беднягу страх забытым быть молвой и сплетней, что на любых похоронах он был покойника заметней.	Τον φουκαρά βασάνιζε τέτοιος φόβος να μην τον ξεχάσει η φήμη και το κουτσομπολιό αληθοφανές, ώστε ακόμη και στις διάφορες κηδείες ήταν από τον μακαρίτη πιο εμφανής.
Когда близка пора маразма, как говорил мудрец Эразм, любое бегство от соблазна есть больший грех, чем сам соблазн.	Όταν πλησιάζει ο μαρασμός, όπως έλεγε ο σοφός Έρασμος, ή κάθε φυγή από τον πειρασμό είναι πιο μεγάλη αμαρτία από τον ίδιο πειρασμό.
У многих авторов с тех пор, как возраст им понурил нос, при сочинительстве - запор, а с мемуарами - понос.	Οι περισσότεροι συγγραφείς από καιρό, όταν τα χρόνια τους έκαναν πρώην παλικάρια, κατά τη συγγραφή έχουν δυσκοιλιότητα, αλλά από απομνημονεύματα – διάρροια.
С восторгом я житейский ем кулич, но вдосталь мне мешает насладиться висящая над нами, словно бич, паскудная обязанность трудиться.	Με ευχαρίστηση τσιμπάω από το άρτο της ζωής, αλλά με εμποδίζει επαρκώς να απολαύσω, η κρεμασμένη πάνω μας σαν σπαθί η θλιβερή υποχρέωση για να δουλέψω.

Могу всегда сказать я честно, что безусловный патриот: я всюду думаю про место, откуда вышел мой народ.	Μπορώ με ειλικρίνεια να πω, πως είμαι αναμφίβολος πατριώτης, και πάντα σκέφτομαι αυτό το μέρος, από πού βγήκε ο λαός μου, ο καφεπότης.
Обманываться - глупо и не надо, ведь истинный пастух от нас сокрыт, а рвутся все козлы возглавить стадо - чтоб есть из лакированных корыт.	Ο αληθινός ποιμένας μας, το ποίμνιό του συνέχεια οδηγεί κάνοντας γκάφες: θέλουν οι τράγοι Του να ηγούνται το κοπάδι, για να φάνε από τις λουστραρισμένες σκάφες.
Я знавал не одно приключение, но они мне не дали того, что несло и несёт заключение в одиночке себя самого.	Ελεύθερος σαν πουλί γνώρισα πολλές περιπέτειες, αλλά αυτοί δε μου έδωσαν αυτό, που μου έδωσε και δίνει η φυλάκιση στο κελί του εαυτού μου.
Всё стало фруктовей, хмельней и колбасней, но странно растеряны мы: пустыня свободы - страшней и опасней уютного быта тюрьмы.	Μέσα στην αφθονία και ελευθερία ζούμε, αλλά παράξενα συγχυσμένοι είμαστε εμείς: η ερημιά της ελευθερίας είναι πιο φοβερή και επικίνδυνη, από την αναπαυτική ζωή της φυλακής.

Я никогда не лез в начальство не от боязни вылезать, и сметки вдоволь, и нахальства, но лень то лаять, то лизать.	Ποτέ δεν προσπάθησα κάτι να διοικώ, όχι από την αηδία κάποιον να αλείφω, και εξυπνάδα μπόλικη και θράσος, αλλά βαριέμαι μια ν’ αλυχτώ και μια να γλείφω.
За животной человеческой породой непрестанно и повсюду нужен глаз, лишь насилие над собственной природой кое-как очеловечивает нас.	Η κτηνώδης ανθρώπινη ράτσα προκαλεί μια αηδιαστική γκριμάτσα, μόνο η αυτομαστίγωση της φύσης μας όπως όπως εξανθρωπίζει εμάς.
Лицо нещадно бороздится следами болей и утрат, а жопа - нежно гладколица, поскольку срет на все подряд.	Τα ίχνη που αφήνουν ο πόνος και οι καημοί φαίνονται στο πρόσωπο ανηλεώς ρυτιδωμένο, αλλά ο πισινός πάντα τρυφερός και λειοπρόσωπος γιατί όλα τα έχει χεσμένα.
Прошла пора злодеев мрачных, теперь убийцы - как сироп и между дел на грядках дачных разводят розы и укроп.	Πέρασε ο καιρός των κακούργων σκυθρωπών, τώρα οι φονιάδες είναι άτομα αρμονικά και ως πάρεργο στις πρασιές των βιλών καλλιεργούν λουλούδια και λαχανικά.

Мне потому легко гордиться лицом народа своего, что не боюсь я вслух стыдиться обильных мерзостей его.	Μου είναι εύκολο να περηφανεύομαι με το πρόσωπο του λαού μου, αφού δε φοβάμαι μεγαλόφωνα να ντρέπομαι τις άφθονες αηδίες του.
Выбрав одинокую свободу, к людям я с общеньем не вяжусь, ибо я примкну ещё к народу и в земле с ним рядом належусь.	Διάλεξα τη μοναχικότητα της ελευθερίας και με τους ανθρώπους, κοινωνικός δεν είμαι, αφού θα προσχωρήσω μετά στο λαό και δίπλα του μέσα στη γη θα κείμαι.
Люблю я этот мир порочный, хотя вполне готов к тому, что некто в некий час урочный погасит свет и включит тьму.	Αγαπώ αυτή την πλάση τη διεφθαρμένη, αν και είμαι έτοιμος να αντιμετωπίζω αγέρωχος πως κάποια στιγμή φοβερή, κάποιος θα κλείσει το φως και θ’ ανοίξει ο ζόφος.
Блаженны те, кто не галдя, но собственным трудом из ветра, света и дождя себе возводят дом.	Μακάριοι αυτοί που χωρίς να θορυβούν, αλλά με τη δική τους άυλη περιουσία, από τον αέρα, τον ήλιο και τη βροχή ανέγειραν τη δική τους εστία.

Я странствовал, гостил в тюрьме, любил, пил воздух, как вино, и пил вино, как воздух, познал азарт и риск, богат недолго был и вновь бездонно пуст. Как небо в звездах.	Είχα γνωρίσει τη χαρά, τη συμφορά, και αγαπούσα, έπινα τον αέρα σαν κρασί και ανάσαινα το κρασί σαν αέρα. Στη φυλακή περνούσα σαν βασιλιάς, ενώ ένιωθα μοναξιά μέσα στα κάστρα. Γνώρισα πάθος, κίνδυνο, κάποιο καιρό ήμουν λεφτάς, τώρα ξανά απύθμενα κενός. Σαν ουρανός με άστρα.
3а все России я обязан — за дух, за свет, за вкус беды, к России так я был привязан — вдоль шеи тянутся следы	Όλα τα χρωστάω στη Ρωσία: το πνεύμα, το φως, τη γεύση συμφοράς, με Ρωσία ήμουν τόσο δεμένος, ώστε στον λαιμό μου φαίνονται τα ίχνη της φθοράς.
Свободой дни мои продля, Господь не снял забот, и я теперь свободен для, но не свободен от.	Ο Κύριος με επιβάρυνε μ’ ελευθεριά και απ’ τις έγνοιες το πρόσωπό μου σκυθρωπό, και τώρα ελεύθερος είμαι για, αλλά δεν είμαι ελεύθερος από.
Мне жалко иногда, что время вспять не движется над замершим пространством; я прежние все глупости опять проделал бы с осознанным упрямством.	Λυπάμαι μερικές φορές πως ο χρόνος προς τα πίσω δεν κινείται πάνω από του χώρου το κτίσμα, εγώ τις παλιές μου ανοησίες ξανά, θα έκανα με κατανοητό πείσμα.

Когда мы раздражаемся и злы, обижены, по сути, мы на то, что внутренние личные узлы снаружи не развяжет нам никто.	Όταν εκνευριζόμαστε και είμαστε κακοί, στην ουσία είμαστε παράξενοι και μονομερείς, αφού τους εσωτερικούς κόμπους προσωπικούς, απ’ έξω δε θα λύνει κανείς.
Покуда все течёт и длится, свет Божий льётся неспроста и на высокие страницы, и на отхожие места.	Ως που τα πάντα ρέουν και διαρκούν, το φως το θεϊκό θα χύνεται σιωπηλά, και στα κείμενα υψηλά, και στα αποχωρητήρια χαμηλά.
Нет, я умнее стал навряд ли, но безразличнее - стократ: и руку жму я всякой падле, и говорю, что видеть рад.	Στο βάθρο η εξυπνάδα μου δεν πρόκειται ν’ ανέβει, ενώ η αδιαφορία έπιασε τη θέση την υψηλή: το χέρι σφίγγω της κάθε λέρας και λέω πως χάρηκα πολύ.
Слежу с неослабным вниманием, как ровно журчат за столом живые обмены незнанием и вялым душевным теплом.	Με προσοχή παρακολουθώ το ομαλό κελάρυσμα σε τραπεζιού την καθισιά, με ζωηρές ανταλλαγές από άγνοιες και νωθρή πνευματική ζεστασιά.

Я мыслю без надрыва и труда, немалого достиг я в этом деле, поскольку, если целишь в никуда, никак не промахнёшься мимо цели.	Ευημερούν οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι ποιητάκοι, με τον κούφιο τους λόγο ή στοίχο, αφού, όταν στοχεύεις στο πουθενά δεν πρόκειται να μην πετύχεις τον στόχο.
Я даже не смыкая век лежать люблю - до обожания, ведь сам по сути человек - продукт совместного лежания.	Ακόμη και χωρίς να κλείνω τα μάτια, αγαπώ να πλαγιάζω μέχρι μουδιάσματος, αφού ο άνθρωπος ο ίδιος στην ουσία είναι προϊόν από κοινού πλαγιάσματος.
Когда года, как ловкий вор, уносят пыл из наших чресел, в постели с дамой - разговор нам делается интересен.	Όταν τα χρόνια μας συνετίζουν, τότε καταλαβαίνουμε το συμφέρον, με την γυναίκα στο κρεβάτι, η κουβέντα έχει περισσότερο ενδιαφέρον.
Я плавал в море, знаю сушу, я видел свет и трогал тьму; не грех уродует нам душу, а вожделение к нему.	Γνωρίζω πόσες μέρες έχει ο μήνας, γνωρίζω και της ύπουλης επιθυμίας το ερπετό, δεν σακατεύει το αμάρτημα την ψυχή μας, αλλά η λαχτάρα μας για αυτό.

Поскольку я большой философ, то жизнь открыла мне сама, что глупость - самый лучший способ употребления ума.	Αφού είμαι μεγάλος φιλόσοφος, η ζωή, μου ανακάλυψε μια πονηράδα, πως η ανοησία είναι ο καλύτερος τρόπος χρησιμοποίησης της εξυπνάδας.
Прекрасен мир, где всякий час любой при деле понемногу: прогресс к обрыву катит нас, а мы - мостим ему дорогу.	Είναι αξιολύπητη η κάθε στιγμή και το έργο μας προκαλεί τρόμο: η πρόοδος προς τον γκρεμό μας καλεί, ενώ εμείς της στρώνουμε δρόμο.
Хотя умом и знанием убоги, мы падки на крутые обобщения, похоже, нас калечат педагоги, квадратные колёса просвещения.	Αν και η εξυπνάδα και οι γνώσεις είναι μίζεροι, στις γενικεύσεις αυθαίρετες προστρέχουμε απευθείας, φαίνεται μας σακατεύουν οι παιδαγωγοί με ρόδες τετραγωνικές της παιδείας.
Падшие ангелы, овцы заблудшие, все, кому с детства ни в чём не везло, - это заведомо самые худшие из разносящих повсюдное зло.	Οι άγγελοι αμαρτωλοί, τα απολωλότα πρόβατα, όλοι αυτοί, που τους τρώει ο φθόνος ο παθολογικός, είναι φανερά οι πιο χειρότεροι από εκείνους που διαδίδουν το καθημερινό κακό.

Когда устал, когда остыл, и на душе темно и смутно, любовь не фронт уже, а тыл, где безопасно и уютно.	Όταν κουράστηκες, κι όταν κρύωσε το σώμα και η ψυχή λειτουργεί νωχελικά, η αγάπη δεν είναι ήδη μέτωπο, αλλά τα νώτα, όπου νιώθεις ασφαλής και βολικά.
Реки крови мы пролили на планете, восторгаясь, озаряясь и балдея; ничего не знаю гибельней на свете,чем высокая и светлая идея.	Ποτάμια αίματος χυθήκανε πάνω στη γη από τον ενθουσιασμό με πίστη λυσσαλέα και δεν γνωρίζω τίποτα πιο καταστρεπτικό, παρά μια φωτεινή και μεγάλη ιδέα.
На любое идейное знамя, даже жгучим соблазном томим, я смотрю подозрительно, зная, сколько мрази ютится под ним.	Την κάθε σημαία ιδεολογική όσο κι αν είναι ελκυστική, κοιτάζω με καχυποψία, γνωρίζοντας πόσοι αχρείοι φιλοξενούνται κάτω απ’ αυτή.
Нет, весь я не умру, мой дух на сотни шуток рассыпется, как в почву семена, а их от мудрецов до проституток растащит поговорками страна.	Όχι, ολόκληρος δεν πρόκειται να αποθνήσκω, το πνεύμα μου θα σκορπιστεί σε χίλια χωρατά (σαν σπόρος στην καλλιεργημένη γη), κι αυτά, απ’ τους πολιτικούς μέχρι τις πόρνες, θ’ αρπαχτούν ως γνωμικά ή συνταγή.

Когда фортуна даст затрещину, не надо нос уныло вешать, не злись на истинную женщину, она вернётся, чтоб утешить.	Όταν η Μοίρα σου σου δίνει καρπαζιά αμέσως μην παθαίνεις κρίση και μη θυμώνεις με τη γυναίκα την αληθινή, θα επιστρέψει, για να σε παρηγορήσει.
Душа полна пренебрежения к боязни сгинуть и пропасть, напрасны все остережения, когда уму диктует страсть.	Η καρδιά περιφρονεί τελείως το κεφάλι που φοβάται το λάθος, ανώφελες όλες οι προειδοποιήσεις, όταν στο νου επιβάλλεται το πάθος.
Любых религий чужды мне наряды, но правлю и с охотой и подряд я все религиозные обряды, где выпивка зачислена в обряд.	Της κάθε θρησκείας οι τελετές, για μένα είναι ξένοι, αλλά τηρώ μ’ ευλάβεια κι αναζητώ τις τελετές θρησκευτικές, όπου η ιεροτελεστία περιέχει το πιοτό.
Сбываются - глазу не веришь - мечты древнеримских трудящихся: хотевшие хлеба и зрелищ едят у экранов светящихся.	Πέρα για πέρα πραγματοποιήθηκαν τα όνειρα των Ρωμαίων εργαζομένων: εκείνοι που ήθελαν άρτων και θεάματα, τώρα τρώνε και απολαμβάνουν την «τηλεσφαγή» των μαλακισμένων.

Ведя семейную войну, где ищет злость похлеще фразу, я побеждаю потому, что белый флаг подъемлю сразу.	Διεξάγοντας πόλεμο συζυγικό, όπου ο θυμός ψάχνει λόγια ηχηρά με κρότο, εγώ νικώ μόνο γιατί τη λευκή σημαία υψώνω πρώτος.
Я храню душевное спокойствие, ибо всё, что больно, то нормально, а любое наше удовольствие либо вредно, либо аморально.	Δεν διαμαρτύρομαι, τηρώ την ψυχραιμία αφού γνωρίζω πως ο πόνος είναι νόρμα, κι όλα αυτά που μας δίνουν απόλαυση είναι ανήθικα και φέρνουν το κακό κάρμα.
Блажен, кто в заботе о теле всю жизнь положил ради хлеба, но небо светлее над теми, кто изредка смотрит на небо.	Μακάριος αυτός που νοιάζεται για τ’ αγαθά και όλη τη ζωή του ξόδεψε να έχει επιφάνεια, αλλά ο ουρανός είναι πιο φωτεινός πάν’ απ’ αυτόν που κάπου-κάπου ρίχνει μια ματιά και στα ουράνια.
С утра томят хозяйственные хлопоты, долги над головой витают грозно, а в душу тихо ангел шепчет: жопа ты, что к этому относишься серьёзно.	Απ’ το πρωί τα γήινα με βασανίζουν και πάν’ απ’ το κεφάλι μου τα χρέη τρομερά, αλλά στ’ αφτί μου ο άγγελος ψιθυρίζει: είσαι μαλάκας, αφού τα παίρνεις στα σοβαρά.

Можно в чём угодно убедить целую страну наверняка, если дух и разум повредить с помощью печатного станка.	Γίνεται σίγουρα να πείσεις για οτιδήποτε ολόκληρό λαό χωρίς τη χρήση του κακουργιοδικείου, εάν το πνεύμα και το νου του χαλάς με τη βοήθεια του πιεστήριου του τυπογραφείου.
Я не люблю любую власть, мыс каждой не в ладу, но я, покуда есть что класть, на каждую кладу.	Δε μου αρέσει η κάθε εξουσία και στα παλιά μου παπούτσια τη γράφω και ως που έχω μια ψυχή ζωντανή την κάθε τέτοια θα γράφω.
В нас что ни год - увы, старик, увы, - темнее и тесней ума палата, и волосы уходят с головы, как крысы с обречённого фрегата.	Αλίμονο, φίλε μου, γερνάμε, θυμάσαι των εργαλείων μας τα μεγαλεία; Κι απ’ τα κεφάλια μας φεύγουν τα μαλλιά σαν τα ποντίκια από τα καταδικασμένα πλοία.
Скажи мне, друг и современник, уже давно спросить пора: зачем повсюду столько денег, а мы сидим без ни хера?	Για πες μου φίλε μου, γιατί, μήπως δεν είμαστε ικανοί; Γιατί γύρω μας τόσα λεφτά, ενώ εμείς πάντα, πανί με πανί.

Уже с утра, ещё в кровати, я говорю в несчётный раз, что всех на свете виноватей - Господь, на труд обрекший нас.	Απ’ το πρωί, ακόμα στο κρεβάτι, τα λέω και επαναλαμβάνω συνεχώς, ότι ο πιο μεγάλος φταίχτης είναι ο Κύριος που μας στον κόπο καταδίκασε, δυστυχώς.
Женщину глазами провожая, вертим головой мы не случайно: в женщине, когда она чужая, некая загадка есть и тайна.	Τη γυναίκα τρώμε με τα μάτια και το κεφάλι μας γυρίζουμε σαν το λαγωνικό. Στην γυναίκα όταν είναι ξένη κρύβεται αίνιγμα ασύλληπτο και μυστικό.
Хоть очень разны наши страсти, весьма похожи ожидания, и вождь того же ждёт от власти, что ждёт любовник от свидания.	Παρ’ όλο που είναι διαφορετικά τα πάθη είναι παρόμοιες οι προσμονές, ιδού: και ο ηγέτης το ίδιο θέλει απ’ την Εξουσία, αυτό που περιμένει ο εραστής από το ραντεβού.
Свой век я прогулял на карнавале, где много было женщин и мужчин, потери мне веселья придавали, находки добавляли мне морщин.	Τη ζωή μου ξόδεψα στο καρναβάλι που είχα τα παράλογα του νοήματα: οι χαμοί μου ανέβαζαν το κέφι, ενώ ρυτίδες μου προσέθεσαν τα ευρήματα.

Мне часто доводилось убедиться в кудрявые года моей распутности, что строгая одежда на девице отнюдь не говорит о недоступности.	Έχω μια γνώση από τα χρόνια κατσαρά της ασωτίας μου που δε μπορώ να την αφήσω ασχολίαστη: η σεμνή ενδυμασία της γυναίκας δεν μαρτυρεί καθόλου πως είναι απλησίαστη.
Аскетов боюсь я - стезя их лежит от моей далеко, а те, кто себя истязает, и ближних калечит легко.	Τους ασκητές φοβάμαι και τους αποφεύγω, νομίζω πως η αντίληψή τους είναι νοθογενής, εκείνοι που τον εαυτό τους σακατεύουν, βασανίζουν εύκολα και τους συγγενείς.
Сполна уже я счастлив от того, что пью существования напиток. Чего хочу от жизни? Ничего; а этого у ней как раз избыток.	Την ευτυχία γνώρισα στ’ ακέραιο αφού της ύπαρξης το ελιξίριο απολαμβάνω. Τι θέλω από τη ζωή; Τίποτα. Και ακριβώς αυτό το έχω με το παραπάνω.
Сызмальства сгибаясь над страницами, всё на свете помнил он и знал, только засорился эрудицией мыслеиспускательный канал.	Από μικρός πάντα σκυμμένος πάν’ απ’ τα βιβλία προτίμησε της γνώσης το ψωμί, κι όχι της ζωντάνιας, αλλά βουλώθηκε από την πολυμάθεια το έντερο απευθυσμένο της διάνοιας.

Владыкой мира станет труд, когда вино польёт из пушек, и разом в девственность впадут пятнадцать тысяч потаскушек.	Κυρίαρχος της γης θα γίνει η εργασία όταν οι άνθρωποι θα τρώνε απ’ της λεκάνες, και όταν μεμιάς, θα αποκτήσουν παρθενιά ένα εκατομμύριο πουτάνες.
С людьми я избегаю откровений, не делаю для близости ни шага, распахнута для всех прикосновений одна лишь туалетная бумага.	Αποφεύγω με τον κόσμο να είμαι ειλικρινής, μας χωρίζει ολόκληρος γαλαξίας, είναι ανοιχτός για όλες επαφές μονάχα το χαρτί υγείας.
Рад, что я интеллигент, что живу светло и внятно, жаль, что лучший инструмент годы тупят невозвратно.	Χαίρουμε που είμαι διανοούμενος και γνώρισα της ζωής τη λιακάδα και τα χιόνια. Κρίμα μόνο που το εργαλείο μας το βασικό ανεπανόρθωτα αμβλύνουν τα χρόνια.
Искусство - наподобие куста, раздвоена душа его живая: божественное - пышная листва, бесовское - система корневая.	Η τέχνη έχει ομοιότητα με θάμνο και η ψυχή της διχάζεται αφού έχει το θεϊκό την φυλλωσιά πυκνή και το διαβολικό οι ρίζες του κακού.

Глубоким быть философом не надо, повсюду видя связи и следы: любовью мир удержан от распада, а губят этот мир - её плоды.	Καθόλου δεν χρειάζεται φιλόσοφος να είσαι να βλέπεις ότι κυβερνούν τα πλούτη, οι σκοποί. Η αγάπη έσωσε τον κόσμο απ’ τη σήψη, ενώ στο όλεθρο οδηγούν οι δικοί της καρποί.
От первой до последней нашей ноты мы живы без иллюзий и прикрас лишь годы, когда любим мы кого-то, и время, когда кто-то любит нас.	Από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα ζούμε αληθινά μεμιάς: μόνο τα χρόνια όταν αγαπάμε κάποια και τον χρόνο όταν αγαπάνε εμάς.
Нет, не скоро праздновать я буду разума и воли светлый час: тлеющий фашизм остался всюду, где вчера пылающий погас.	Δεν πρόκειται σύντομα να γιορτάσω της σύνεσης και της σοφίας την ώρα φωτεινή, ο φασισμός που κουφοκαίει έμεινε παντού όπου προχθές η φλόγα του έσβησε η σκοτεινή.
У врачебных тоскуя дверей, мы болезни вниманием греем и стареем гораздо быстрей от печали, что быстро стареем.	Μαζευόμαστε δίπλα στις πόρτες των γιατρών και τις αρρώστιες με προσοχή αναθερμαίνουμε και γερνάμε πολύ πιο γρήγορα από την θλίψη ότι γρήγορα γερνάμε.

Я тех люблю, что опоздали хотя бы раз, но навсегда к раздаче, к должности, к медали, к делёжке с запахом стыда.	Εκείνους αγαπώ που δεν πήγανε την πρώτη φορά κ’ έμειναν συνεπείς: στην διανομή αξιωμάτων και βραβείων, στη μοιρασιά με μυρωδιά ντροπής.
Уже мы стали старыми людьми, но столь же суетливо беспокойны, вступая с непокорными детьми в заведомо проигранные войны.	Γεράσαμε ήδη ως γονείς, αλλά πασχίζουμε να κάνουμε τους επιτελάρχες μπαίνοντας με ανυπόταχτα παιδιά σε, εκ των προτέρων, χαμένες μάχες.
Не стоит скапливать обиды, их тесный сгусток ядовит, и гнусны видом инвалиды непереваренных обид.	Μα δεν αξίζει να συσσωρεύεις της προσβολές, το πήγμα τους είναι δηλητήριο για τον παθών και είναι απαίσια η όψη αυτών, των αναπήρων των αχώνευτων προσβολών.
Судить человечество следует строго, но стоит воздать нам и честь: мы так гениально придумали Бога, что, может быть, Он теперь есть.	Την ανθρωπότητα κρίνουμε αυστηρά, αλά και κάτι καλό άρχει, με τόση μεγαλοφυΐα επινοήσαμε τον Κύριο που τώρα ίσως Αυτός υπάρχει.

Я так зубрил познания азы, что мог бы по стезе ума пойти, но зовы гормональной железы, спасибо, совлекли меня с пути.	Είχα αποστηθίσει της γνώσης τα γράμματα και κόντευα να γνωρίσω του νου τον Νόμο, αλλά το κάλεσμα των ορμονικών αδένων ευτυχώς, με έσπρωξε από αυτόν τον δρόμο.
Не только из дерева, камня, гвоздей тюремные сложены своды, сперва их возводят из чистых идей о сути и смысле свободы.	Όχι! από το ξύλο, μπετό και καρφιά φτιάχτηκαν των φυλακών οι θόλοι, πρώτα τους ανέγειραν από τις καθαρές ιδέες για το νόημα της λευτεριάς της πολιτικής οι διαβόλοι.
Соблазнам не умея возражать, я всё же твёрдой линии держусь: греха мне всё равно не избежать, так я им заодно и наслажусь.	Στους πειρασμούς δεν κατορθώνω να αντισταθώ, αλλά είναι σταθερή η γραμμή που καταλαμβάνω: αφού την αμαρτία δεν πρόκειται να αποφύγω τότε συγχρόνως την και απολαμβάνω.
Не стану врагу я желать по вражде ночей под тюремным замком, но пусть он походит по малой нужде то уксусом, то кипятком.	Δεν εύχομαι ακόμη και στον εχθρό μου της φυλακής τη νύχτα, το μαύρο φίδι, αλλά ας τρέχει κατά τη μικρή ανάγκη του άλλοτε ούρα βραστό, άλλοτε ξίδι.

Любым любовным совмещениям даны и дух, и содержание, а к сексуальным извращениям я отношу лишь воздержание.	Η κάθε ανωμαλία ερωτική έχει του ανθρώπινου πνεύματος την ακράτεια και στην διαστροφή σεξουαλική κατατάσσω μονάχα την άγευστη εγκράτεια.
Зачем вам, мадам, так сурово страдать на диете учёной? Не будет худая корова смотреться газелью точёной.	Γιατί κυρία μου τόσο σκληρά να υποφέρετε με την δίαιτα αυτή, αφού δεν πρόκειται η ισχνή αγελάδα να περάσει για γκαζέλλα τορνευτή.
События жизни во внешней среде в душе отражаются сильно иначе, и можно смеяться кромешной беде и злую тоску ощущать от удачи.	Τα γεγονότα της ζωής στον έξω κόσμο στον έσω αντικατοπτρίζονται με διαφορετική ψυχογραφία, μπορεί να γελάσεις με την τρομερή συμφορά και θλίψη βαθιά να νιώθεις με την επιτυχία.
Чтобы от возраста не кисли мы и безмятежно плыли в вечность, нас осеняет легкомыслие и возвращается беспечность.	Για να μη μελαγχολούμε από την ηλικία και με σιγουριά να πλέουμε προς την ησυχία μας επισκιάζει η επιπολαιότητα και επιστρέφει η ξενοιασιά.

Я искренне люблю цивилизацию и все её прощаю непотребства за свет, автомобиль, канализацию и противозачаточные средства.	Με ειλικρίνεια αγαπώ τον σύγχρονο πολιτισμό και του συγχωρώ τα φρικτά γεγονότα, γιατί μας έδωσε υπόνομο, το τιρμπουσόν και πιο σπουδαίο απ’ όλα, την καπότα.
О равенстве мы заняты заботами, болота и холмы равняем мы; когда холмы уравнены с болотами - становятся болотами холмы.	Για την ισότητα γεμάτοι φροντίδα ισιώνουμε τους βάλτους και τα κορυφώματα, αλλά όταν οι λόφοι ισοπεδώνονται με βάλτους γίνονται βάλτοι τα υψώματα.
Мир нельзя изменить, нет резона проклясть, можно только принять и одобрить, утолить бытия воспалённую страсть и собой эту землю удобрить	Τον κόσμο αυτό ούτε ν’ αλλάξεις, ούτε να καταριέσαι, μπορείς μονάχα να δεχτείς ή να εγκρίνεις, ν’ ανακουφίζεις της ύπαρξης το φλογισμένο πάθος και με τον εαυτό σου τη γη να λιπαίνεις.
Наша разность -не в мечтаниях бесплотных, не в культуре и не в туфлях на ногах; человека отличает от животных постоянная забота о деньгах.	Η διαφορά μας δεν είναι τα όνειρα και ούτε ο πολιτισμός με τ’ αγαθά του ζηλευτά. Τον άνθρωπο ξεχωρίζει απ’ τα ζώα η συνεχής φροντίδα για λεφτά.

У жизни есть мелодия, мотив, гармония сюжетов и тональность, а радуга цветущих перспектив укрыта в монотонную реальность.	Η ζωή έχει μελωδία και μοτίβο με αρμονία υποθέσεων και τονικότητα ενώ η ίριδα χρωματιστών προοπτικών ζει μέσα στην μονότονη πραγματικότητα.
Бог техники - иной, чем бог науки, искусства бог - иной, чем бог войны, и бог любви слабеющие руки над ними простирает с вышины.	Της Έχθρας ο Θεός μαλώνει με την θέα της ειρήνης, του Πλούτου ο Θεός την Τέχνη ρίχνει χαμηλά και ο θεός της Αγάπης τα αδύναμά του χέρια απλώνει ικετεύοντας από ψηλά.
Однажды человека приведёт растущее техническое знание к тому, что абсолютный идиот сумеет повлиять на мироздание.	Με γνώση τεχνική που αναπτύσσεται φοβάμαι πως ο άνθρωπος θα φτάσει στην κορυφή όταν ο βλάκας θα μπορέσει να αλλάξει την πλάση.
Испанец,славянин или еврей - повсюду одинакова картина: гордыня чистокровностью своей - святое утешение кретина.	Εβραίος, Έλληνας ή σλάβος παντού ίδια εικόνα άξια του οπίσθιου: η περηφάνια για το αίμα καθαρό, παρηγοριά ιερή του ηλίθιου.

Возможно, я не прав в моём суждении, но истина мне вовсе не кумир: уверен я, что скрыта в наслаждении энергия, питающая мир.	Για την ενέργεια οι επιστήμονες μιλάνε, δε συμφωνώ με αυτά που είπαν, σίγουρος είμαι πως στην ηδονή κρύβεται η ενέργεια που τρέφει το σύμπαν.
Новых мифов нынче много; личной жажде сообразно кто-то всуе ищет Бога, кто-то - общего оргазма	Οι αναζητητές ακούραστα ψάχνουν ανάλογα με τη δική τους δίψα και πειρασμό: κάποιοι νέο θεό αναζητάνε και κάποιοι τον από κοινού οργασμό.
Любую можно кашу моровую затеять с молодёжью горлопанской, которая Вторую Мировую уже немного путает с Троянской.	Την πιο αιματηρή σφαγή μπορεί κανείς να οργανώσει μ’ αυτή τη νεολαία φωνακλάδικη, οι οποία τον Δεύτερο Παγκόσμιο που και που μπερδεύει με την εκστρατεία Τρωική.
Мы спорим, обличаем и бунтуем в запале отрицанья и борения, а после остываем и бинтуем ожоги от душевного горения.	Λογομαχούμε, στηλιτεύουμε και επαναστατούμε μες στην παραφορά της άρνησης και πάλης, μετά ψυχραίνουμε και επιδένουμε τα εγκαύματα της ψυχικής καύσης.

Я часто угадать могу заранее, куда плывёт беседа по течению; душевное взаимопонимание - прелюдия к телесному влечению.	Συχνά εκ των προτέρων μπορώ να μαντέψω που πλέει η συζήτηση και τις εξελίξεις: η ψυχική αλληλοκατανόηση είναι πρελούδιο της σωματικής έλξης.
Я шлю приятельской запиской тебе совет мой, а не лесть: с такой писательской пипиской не стоит к Музе в койку лезть.	Μ’ αυτό το φιλικό μου ραβασάκι σου γράφω τη συμβουλή μου αληθής: μ’ αυτό το λογοτεχνικό τσουτσουνάκι δεν αξίζει στης Μούσας το κρεβάτι ν’ ανεβείς.
Увы, но верная жена, избегнув низменной пучины, всегда слегка раздражена или уныла без причины	Αλίμονο, αλλά η γυναίκα πιστή που απέφυγε τη μοιχεία διαβολική, πάντα είναι λίγο εκνευρισμένη ή χωρίς αιτία μελαγχολική.
Я верю в совесть, сердце, честь любых властей земных. Я верю, что русалки есть и верю в домовых.	Πιστεύω πως έχουν συνείδηση, τιμή οι εξουσίες κάθε είδους. Πιστεύω πως υπάρχουν γοργόνες και διάφορες νεράιδες.

У мужиков тоску глобальную понять -постичь довольно просто: мы ищем бабу идеальную, а жить с такой - смертельно постно.	Η αναζήτηση των ανδρών παράδοξα φέρνει τη ρήξη. Βρίσκουμε γυναίκα ιδανική, αλλά να ζεις μαζί της είναι θανάσιμη πλήξη.
За мелким вычетом подробностей невмочь ни деньгам, ни протекции помочь ни в области способностей, ни в отношении эрекции.	Λεφτά και γνωριμίες στη ζωή δεν δίνουν λύση, ούτε στον τομέα ικανοτήτων και ούτε σ’ αυτό που αφορά τη στύση.
Болезни, полные коварства, я сам лечу, как понимаю: мне помогают все лекарства, которых я не принимаю.	Τις αρρώστιες ύπουλες θεραπεύω όπως καταλαβαίνω: με βοηθάνε τα φάρμακα τα οποία ποτέ δεν παίρνω.
Спасибо Творцу, что такая дана мне возможность дышатъ, спасибо, что в силах пока я запреты его нарушать.	Ευχαριστώ τον Κύριο που μου έδωσε τη δυνατότητα να αγιάζω. Ευχαριστώ επίσης που μου έδωσε δυνάμεις τις απαγορεύσεις Του να παραβιάζω.

Жар любви сменить морозами норовит любой народ: обосрёт, засыпет розами, а потом наоборот.	Τη ζέστη της αγάπης ν’ αλλάξει σε ψύχος προσπαθεί ο κάθε λαός ο πάνσοφος, πρώτα σε ραίνει με λουλούδια μετά σε χέζει, και αργότερα αντιστρόφως.
Прекрасен мир, судьба права, полна блаженства жизнь земная, и всё на свете трын-трава, когда проходит боль зубная.	Ο κόσμος όμορφος, η μοίρα καλή, η γήινη ζωή γεμάτη ευτυχία, κι όλα μας φαίνονται πορτοκαλή όταν περνάει του πονόδοντου η κακουχία.
Зачем печалиться напрасно, словами горестно шурша? У толстых тоже очень часто бывает тонкая душа.	Γιατί να χολοσκάς ματαίως τον εαυτό σου βουτώντας στην ενοχή; Και οι χοντροί πολλές φορές έχουν ψηλόλιγνη ψυχή.
Всюду властвуют вездесущие, жарко щерящие пасть власть имевшие, власть имущие и хотящие эту власть.	Παντού εξουσιάζουν οι πανταχού παρόντες καταπατούν της αρχής την ουσία, εξουσία που είχαν, εξουσία που έχουν κι αυτοί που διψάνε για εξουσία.

Разбираться прилежно и слепо в механизмах любви и вражды - так же сложно и столь же нелепо, как ходить по нужде без нужды.	Στους μηχανισμούς της αγάπης και της έχθρας μην ψάχνεις άκρη με επιμέλεια και κόπο, είναι τα ίδια δύσκολο και ανόητο σαν ν’ αλλάξεις τους τρόπους του τόπου.
Неправда, что женщины - дуры, мужчины умней их едва ли, домашние тихие куры немало орлов заклевали.	Γελοία η άποψη πως οι άνδρες περισσότερο τις γυναίκες τους κερατώνουν: του σπιτιού οι κότες σιωπηρές ουκ ολίγους αετούς απαυτώνουν.
Вырастили вместе свет и мрак атомного взрыва шампиньон; Богу Сатана совсем не враг, а соавтор, друг и компаньон.	Ανέθρεψαν μαζί το φως και το σκοτάδι της ατομικής έκρηξης το μανιτάρι. Για τον Θεό ο Σατανάς δεν είναι αποστάτης, αλλά συνέταιρος, φίλος και συνεργάτης.
Он душою и тёмен и нищ, а игра его - светом лучится; Божий дар неожидан, как прыщ, - и на жопе он может случиться.	Κοίτα: ηθοποιός με ψυχή άθλια και πτωχοί, αλλά το παίξιμο! μπορεί κανείς να καμαρώσει! Η χάρη του Θεού είναι απρόβλεπτη σαν σπυρί που ακόμη και στον κώλο μπορεί να φυτρώσει.

Душа смиряет в теле смуты, бродя подобно пастуху, а в наши лучшие минуты душа находится в паху.	Η ψυχή δαμάζει του αίματος τις ταραχές, εκεί που χρειάζεται η προσοχή και στις ωραιότερες στιγμές μας, μες στα αρχίδια βρίσκεται η ψυχή.
Да, я бывал и груб и зол, однако помяну, что я за целый век извёл всего одну жену.	Ναι, ήμουν άγαρμπος, κακός και κάπου-κάπου χρησιμοποίησα τη στέκα, αλλά μέσα στον αιώνα μου βασάνισα μόνο τη δική μου γυναίκα.
У жизни множество утех есть за любыми поворотами, и не прощает Бог лишь тех, кто пренебрёг Его щедротами.	Η ζωή έχει διασκέδαση άφθονη, η εγκράτεια είναι μωρία και ο Θεός δε συγχωρεί αυτούς που αγνόησαν τη δική Του γενναιοδωρία.
Чтобы плесень сытой скудости не ползла цвести в твой дом, из пруда житейской мудрости черпай только решетом.	Πρόσεχε τη μούχλα της χορτάτης πενιχρότητας να μη διεισδύσει στο σπίτι σου για να ανθίσει, και για ν’ αντλείς από το τέλμα της καθημερινής «σοφίας», μόνο το κόσκινο να κάνεις χρήση.

По обе стороны морали добра и зла жрецы и жрицы так безобразно много срали, что скрыли линию границы.	Κι από τις δυο πλευρές της ηθικής, του Καλού και Κακού οι κήρυκες του ελπιδοφόρου μα τόσο άπρεπα πολλά αποπάτησαν, ώστε σκέπασαν τη γραμμή του συνόρου.
Всего одно твержу я сыну: какой ни сложится судьба, не гнуть ни голову, ни спину - моя главнейшая мольба.	Στους γιους μου επαναλαμβάνω μόνο ένα: όπως και να διαμορφώνεται της μοίρας η σκηνοθεσία, ποτέ μη σκύβετε το κεφάλι σας, τη ράχη, είναι η βασική μου ικεσία.
Детьми к семье пригвождены, мы бережём покой супруги, ничто не стоит слёз жены, кроме обьятия подруги.	Με τα παιδιά καρφωμένοι στην οικογένεια εμείς φυλάγουμε την ησυχία της συζύγου και ζούμε με πρόγραμμα πότε να βγάλουμε το πένις, ενώ τίποτα δεν αξίζει τα δάκρυα της γυναίκας μας, εκτός από τις αγκαλιές της ερωμένης.
Давно и в разном разуверясь, но веря в Божью широту, ещё сыскать надеюсь ересь, в которой веру обрету.	Από καιρό και σε τίποτα μη πιστεύοντας, κατανοώ πως κάτι απ’ τη ζωή μου αφαιρώ, και ακόμη ελπίζω μια αίρεση ν’ αποκαλύψω όπου την πίστη μου θα βρω.

В последний путь немногое несут: футляр души, вознёсшейся высоко, желаний и надежд пустой сосуд, посуду из-под жизненного сока.	Στον τελευταίο δρόμο κουβαλάνε κάτι πολύ λίγο: τη θήκη της ψυχής, που έφυγε στους ουρανούς, των επιθυμιών και των ελπίδων το αγγείο, το σκεύος από της ζωής τους χυμούς.
На свете ни единому уму, имевшему учительскую прыть, глаза не удалось открыть тому, кто сам не собирался их открыть.	Στον κόσμο κανένα μυαλό που είχε του Δασκάλου τη σβελτάδα ποτέ δεν κατάφερε ν’ ανοίξει τα μάτια αυτού, ο οποίος δεν ήθελε να τα ανοίξει μόνος του.
Текут потоки текста в жизнь мою, и сам я догадаться смог о многом, чем больше я с годами узнаю, тем меньше доверяю педагогам.	Τρέχουν χείμαρροι κειμένων στο μυαλό μου και μόνος του έβγαλε το συμπέρασμα ο νους: όσο περισσότερο γνωρίζεις με τα χρόνια, τόσο λιγότερο πίστη έχεις στους παιδαγωγούς.
Есть бабы - я боюсь их, как проклятья: такая ни за что с тобой не ляжет, покуда, теребя застёжки платья, вчерашнее кино не перескажет.	Υπάρχουν γυναίκες, τις φοβάμαι σαν κατάρα: η οποία δεν πρόκειται να ξαπλωθεί ως που, ψηλαφίζοντας τα κουμπιά της φούστας τη χθεσινή ταινία δεν διηγηθεί.

У целомудренных особ путём таинственных течений прокисший зря любовный сок идёт в кефир нравоучений.	Στις παρθενικές κυράτσες πάντα, με τρόπο μυστηριώδη, βαθμηδόν ξινίζει τζάμπα ο ερωτικός χυμός, μεταμορφώνοντας σε ξινόγαλα ηθικολογιών.
С Богом я общаюсь без нытья и не причиняя беспокойства, глупо на устройство бытия жаловаться автору устройства.	Με τον Θεό συναναστρέφομαι χωρίς τη γκρίνια και δεν Τον τζάμπα ενοχλώ, είναι ανόητο για την κατάσταση της ύπαρξης να παραπονιέσαι στον ίδιο της δημιουργό.
Я не стыжусь, что ярый скептик и на душе не свет, а тьма; сомненье - лучший антисептик от загнивания ума.	Δεν ντρέπομαι πως είμαι ένθερμος σκεπτικιστής και δεν αποδέχομαι της γνώσης το μενού. Η αμφιβολία είναι το καλύτερο αντισηπτικό από τη σήψη του νου.
Подавленных желаний тонкий след рубцуется, но тлеет под золой, и женщина грустит на склоне лет о глупой непреклонности былой.	Των καταπνιγμένων επιθυμιών οι ουλές κλείνουν, αλλά κουφοκαίει από μέσα η αποδοκιμασία και η γυναίκα μελαγχολεί στα υστερνά για την ανόητη παλιά ακαμψία.

Девушка, зачем идёшь ты мимо и меня не видишь на пути? Так ведь и Атилла мимо Рима мог однажды запросто пройти.	Γιατί περνάς από δίπλα μου κοπέλα; και δε μου δίνεις σημασία καμία. Έτσι και ο Αττίλας δίπλα από τη Ρώμη θα μπορούσε σα στραβός να περνά.
Когдатошний гуляка, шут и плут, я заперся в уюте заточения, брожение ума и мысли блуд - достаточные сердцу приключения	Παλιός γυναικάς και κατεργάρης κλειδώθηκα στο σπιτιού το ξετέντωμα διηνεκές, η ζύμωση του νου, της σήψης η ακολασία είναι οι περιπέτειες για την καρδιά μου επαρκές.
Кто отрешён и отчуждён от суеты с её кипением, зато сполна вознаграждён живой души негромким пением.	Δύσκολο ν’ απαλλαχθείς από της ματαιότητας το φλούδι και για αυτό εντελώς ανταμείβεσαι με της ψυχής ζωντανής το σιγανό τραγούδι.
В те давние дни был открыт мне силы и света источник, когда я почувствовал стыд и выпрямил мой позвоночник.	Όποτε ήμουν νέος βρήκα της δύναμης και του φωτός την πύλη, δηλαδή, όταν ένιωσα ντροπή ίσιωσα την σπονδυλική μου στήλη.

Формулы, при нас ещё готовые, мир уже не примет на ура, только народятся скоро новые демоны всеобщего добра.	Γνώρισε ο κόσμος των παλιών συνταγών το «δίκαιο» και δεν επιθυμεί ξανά το όλεθρο της δίνης, αλλά ίσως τώρα γεννιούνται οι νέοι δαίμονες της παγκόσμιας ειρήνης.
В нашем человеческом семействе, в нашей беспорядочной игре гений проявляется в злодействе ярче и полнее, чем в добре.	Μες στην μεγάλη μας ανθρώπινη οικογένεια όπου μας παρασέρνει της ζωής η δίνη, η μεγαλοφυΐα εκδηλώνεται στο έγκλημα, πολύ πιο λαμπερά και πλήρης παρά στην καλοσύνη.
Нас мелочь каждая тревожит, и мы не зря в покой не верим: еврею мир простить не может того, что делал он с евреем	Κοντόφθαλμοί, μικρόψυχοι, φανατικοί και δεν κατανοούμε το μοιραίο: ακόμη στον Εβραίο ο κοσμάκης δε μπορεί να συγχωρέσει αυτό που έκανε με τον Εβραίο.
Крайне просто природа сама разбирается в нашей типичности: чем у личности больше ума, тем печальней судьба этой личности.	Πολύ απλά η φύση μας ξεχωρίζει, ενώ η κοινωνία σαν αποσαθρωμένη σπείρα: όσο έξυπνη είναι η προσωπικότητα, τόσο πιο θλιβερή είναι της πραγματικότητας η μοίρα.

Бегу, куда азарт посвищет, тайком от совести моей, поскольку совесть много чище, когда не пользуешься ей.	Τρέχουμε εκεί που το πάθος καλεί κρυφά από τις συνειδήσεις, εφόσον η συνείδηση είναι πιο καθαρή, όταν δεν την χρησιμοποιήσεις.
Нет сильнее терзающей горести, жарче муки и боли острей, чем огонь угрызения совести; и ничто не проходит быстрей.	Δεν υπάρχει πιο δυνατή θλίψη και πόνος που να διεισδύσει τόσο βαθιά, παρά η φωτιά των τύψεων, αλλά και τίποτα που να περάσει τόσο γοργά.
Мы сразу правду обнаружим, едва лишь зорко поглядим: в семье мужик сегодня нужен, однако не необходим.	Η αλήθεια πρέπει να λέγεται, όσο και να φαίνεται μουρλή: στην οικογένεια ο άνδρας είναι χρήσιμος, αλλά όχι και τόσο πολύ.
Вечно и везде - за справедливость длится непрерывное сражение; в том, что ничего не изменилось - главное, быть может, достижеш	Παντού και πάντα για το δίκαιο διαρκεί αδιάκοπα η μάχη: και σ’ αυτό που τίποτα δεν άλλαξε είναι της μάχης αυτής η επιτυχία μονάχη.

И всё течёт на самом деле по справедливости сейчас: мы - в Бога верим еле-еле, а Бог - совсем не верит в нас.	Ανακατεύτηκαν η πίστη με την απιστία και έχει νόημα αυτός ο αχταρμάς: εμείς στον Θεό πιστεύουμε ελάχιστα και ο Θεός καθόλου δεν πιστεύει σ’ εμάς.
Пусть меня заботы рвут на части, пусть я окружён гавном и суками, всё же поразительное счастье - мучиться прижизненными муками.	Ας με κατασπαράζουνε οι έγνοιες και γύρω μου άνθρωποι-άνους όμως είναι εκπληκτική ευτυχία να βασανίζεσαι απ' αυτούς εν ζωή πόνους.
Яви мне милость, всемогущий Бог! Прости, что оторвал тебя от дел... Но если сделал ты, чтоб я не МОГ, То сделай так, чтоб я и не ХОТЕЛ.	Δείξε μου έλεος, Ω Παντοδύναμε Θεέ! Κ’ εγώ θα σου βγάλω το καπέλο: Αφού με έκανες να μη ΜΠΟΡΏ Κάνε τουλάχιστον και να μη ΘΈΛΩ
Пока скользит моя ладья Среди пожара и потопа, Всем инструментам бытия Я предпочел перо и штопор.	Ως που πλέει η βαρκούλα μου Μες στο κατακλυσμό και το πυρ. Απ’ όλα τ’ εργαλεία της υπάρξεως Προτιμώ την πένα και το εκπωμαστήρ

Не суйся запевалой и горнистом, Но с бодростью и следуй, и веди; Мужчина быть обязан оптимистом, Все лучшее имея впереди.	Μη χώνεσαι παντού σημαιοφόρος Με κέφι να ακολουθείς, να οδηγείς σωστά. Ο άντρας πρέπει να ‘ναι αισιόδοξος Τα πιο καλά του έχοντας μπροστά.
За женщиной мы гонимся упорно, Азартом распаляя обожание, Но быстро стынут радости от формы И грустно проступает содержание.	Σαν παλαβοί αναζητούμε με γυναίκα την επαφή Όμως αμέσως εμφανίζεται και το αμφιλεγόμενο. Τόσο γρήγορα ψυχραίνουν οι χαρές απ’ την μορφή Και με απογοήτευση προεξέχει το περιεχόμενο.
В любом и всяческом творце Заметно с первого же взгляда, Что в каждом творческом лице Есть доля творческого зада.	Και η δημιουργία είναι έργο συλλογικό, Ορίστε, της δημιουργίας το μενού: Σε κάθε πρόσωπο δημιουργικό Υπάρχει δόση παραγωγική του πισινού.
Вокруг себя едва взгляну, С тоскою думаю холодной: Какой кошмар бы ждал страну, Где власть и впрямь была б народной	Βλέπω τα ένστικτα του κόσμου αιμοβόρα Και σκέφτομαι με θλίψη συνεχώς, Τι εφιάλτη θα είχε γνωρίσει η χώρα Εάν την εξουσία στ’ αληθινά θα είχε ο λαός.

Любой росток легонько дёрни и посмотри без торопливости: любого зла густые корни - растут из почвы справедливости.	Τράβα ένα βλαστάρι ελαφρά Και θα δεις την αλήθεια του πηγαίου: Του κάθε κακού οι ρίζες πυκνές Φυτρώνουν απ’ το έδαφος του δικαίου.
Болезнями даётся постижение Того, чем не умели дорожить, И есть ещё в болезнях унижение, Которое полезно пережить.	Οι ασθένειες δίνουν κατανόηση Αυτού που δεν μπορούσες να εκτιμάς. Έχουν ακόμη οι ασθένειες ταπείνωση Την οποία είναι ωφέλιμο να ξεπερνάς.
Стихий - четыре: воду, воздух, огонь и землю чтили греки, но оказалась самой грозной стихия крови в человеке.	Αέρας και φωτιά, γη και νερό, τα πιο ισχυρά στοιχεία κατά του αρχαίου ανθρώπου, αλλά αποδείχτηκε ως πιο τρομερό, το στοιχείο: αίμα του ανθρώπου.
Навряд ли может быть улучшен сей мир за даже долгий срок, а я в борьбе плохого с худшим уже, по счастью, не игрок.	Απίθανο να βελτιωθεί ακόμη για πολύ καιρό ο κόσμος αυτός, αυτήν την πεποίθηση έχω, ενώ εγώ στον πόλεμο του Κακού με το Χειρότερο, ήδη ευτυχώς, δε συμμετέχω.

Готовность жить умом чужим и поступать по чьей-то воле - одна из дьявольских пружин в устройствах гибели и боли.	Η ετοιμότητα να ζεις με αλλουνού το μυαλό και να πράξεις με τη θέληση του ξένου: ένα από τα ελατήρια διαβολικά στις μηχανές της στενοχώριας και του πόνου.
У нас полно разумных доводов, из фактов яркий винегрет, и много чисто личных поводов, чтобы в любой поверить бред.	Έχουμε πάντα ένα σωρό επιχειρήματα, μια ρωσική σαλάτα φανταχτερή από στοιχεία, υπάρχουν και πολλοί καθαρά προσωπικοί λόγοι για να πιστέψουμε σε οποιαδήποτε βλακεία.
Опиум вдыхает наркоман, водкой душу пьяница полощет, я приемлю с радостью обман, если от него светлей и проще.	Το όπιο αναπνέει ο ναρκομανής, στον ούζο την ψυχή του τσαλαβουτάει ο μπεκρής. Θ’ αποδεχτώ με χαρά οποιαδήποτε τρέλα για να κρυφτώ απ’ της ζωής τα χτυπήματα σε μια όμορφη κασέλα.
Рассекая житейское море, тратить силы не стоит напрасно; если вовсе не думать, то вскоре всё на свете становится ясно.	Διασχίζοντας της ζωής τη θάλασσα, τζάμπα τα σουρτα φέρτα του μυαλού, δεν αξίζουν. Εάν καθόλου δε σκέφτεσαι, όλα από μόνα τους ξεκαθαρίζουν.

В морали, это знает каждый, нужна лишь первая оплошка; нельзя терять невинность дважды или беременеть немножко.	Για να ξεπαστρέψεις από μέσα σου την πόρνη ηθική, αρκεί μόνο ένα λαθάκι. Δε γίνεται την παρθενιά να χάσεις δυο φορές, ή να εγκυμονείς λιγάκι.
В истории нельзя не удивиться, как дивны все начала и истоки, идеи хороши, пока девицы, потом они бездушны и жестоки.	Στην ιστορία δε μπορείς να μην εκπλαγείς, πόσο ωραίες είναι οι αρχές και οι πηγές, οι ιδέες είναι καλές, ως που είναι παρθένες, έπειτα γίνονται άπονες και σκληρές.
Нечто я изложу бессердечное, но среди лихолетия шумного даже доброе сеять и вечное надо только в пределах разумного.	Αυτό εκσπερμάτωσε το μυαλό μου το δαιμόνιο: αφού ζούμε την επικράτηση του παρδαλού, ακόμη και να σπέρνεις το καλό και το αιώνιο, πρέπει μόνο στα πλαίσια του λογικού.
Искусство - наподобие куста, раздвоена душа его живая: божественное - пышная листва, бесовское - система корневая.	Η τέχνη σαν δενδρυλλίου φορεσιά, διχασμένη η ψυχή της ζωντανή: θεϊκή η πλούσια φυλλωσιά, διαβολική των ριζών η μηχανή.

Свято предан разум бедный сказке письменной и устной: байки, мифы и легенды нам нужнее правды гнусной.	Ευλαβικά πιστός ο νους καημένος στου παραμυθιού την πλοκή γλαφυρή: αλληγορίες, μύθοι, θρύλοι, πιο χρήσιμοι από την αλήθεια αισχρή.
Забавное пришло к нам испытание, душе неся досаду и смущение: чем гуще и сочней у нас питание, тем жиже и скудней у нас общение.	Μας δοκιμάζει μια παράξενη διαστροφή, φέρνοντας στην ψυχή πίκρα και αγονία: όσο πηχτή και νόστιμη η διατροφή, τόσο αραιά και άνοστη η επικοινωνία.
Несчастны чуть ли не с рождения, мы горько жалуемся звёздам, а вся печаль от заблуждения, что человек для счастья создан.	Δυστυχισμένοι από τότε που γεννηθήκαμε, παντοτινά με τα ουράνια έχουμε λογομαχία, ενώ όλη η θλίψη από την πλάνη, ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για ευτυχία.
Я вижу, глядя исподлобья, что цепи всюду неослабны; свободы нет, её подобья везде по-своему похабны.	Γενιές και γενιές αγωνίζονται οι νέοι, για κάτι που δεν καταφέρνουν ν’ αποκτήσουν οι γονέοι. Το κάτι λέγεται ελευθερία και οι ομοιότητές της παντού, με το δικό τους τρόπο, είναι χυδαίοι.

Молчат и дремлют небеса, внизу века идут; никто не верит в чудеса, но все их тихо ждут.	Σιωπά, μισοκοιμάται ο ουρανός, κάτω οι αιώνες διαβαίνουν. Κανείς δεν πιστεύει στα θαύματα, αλλά όλοι με απόγνωση τους περιμένουν.
Похожи на растения идеи, похожи на животных их черты, и то они цветут, как орхидеи, то пахнут, как помойные коты.	Μοιάζουν τα φυτά οι ιδέες, περπατάνε και των ζώων τις στράτες: τη μια ανθίζουν σαν ορχιδέες, βρωμάνε και σαν των σκουπιδοτενεκέδων γάτες.
Устроена забавно эта связь: разнузданно, кичливо и успешно мы - время убиваем, торопясь, оно нас убивает - непоспешно.	Έχει αστείο αυτή η σχέση: αποχαλινωμένοι, ψάχνοντας την αδρεναλίνη, εμείς τον χρόνο σκοτώνουμε βιαστικά, αυτό μας σκοτώνει χωρίς βιασύνη.
Не разум быть повыше мог, но гуще - дух добра, когда б мужчину создал Бог из женского ребра.	Ίσως ο νους δε θα ήταν τόσο δεινός, αλλά θα ήταν πιο πυκνό της καλοσύνης το πνεύμα, αν έπλαθε τον άνδρα ο Θεός απ’ της γυναίκας των πλευρών το πλέγμα.

Хоть на ответ ушли года, не зря душа ответа жаждала: Бог есть не всюду, не всегда и существует не для каждого.	Η ερώτηση ήρθε, όταν ήμουν μικρός, την απάντηση βρήκα στα σαράντα. Ορίστε, η απάντηση-παρθένα: Θεός υπάρχει, αλλά όχι παντού, όχι πάντα, κι είναι, όχι για τον καθένα.
Все твари зла - их жутко много - нужны по замыслу небес, ведь очень часто к вере в Бога нас обращает мелкий бес.	Όλα τα πλάσματα του Κακού – και είναι πολλά – κατά το σχέδιο του ουρανού είναι χρήσιμα, αφού πολλές φορές στην πίστη ο διαβολάκος προσηλυτίζει μας ανεπίσημα.
Я вдруг понял - и замер от ужаса, словно гнулись и ехали стены: зря философы преют и тужатся - в Божьих прихотях нету системы.	Το αποκάλυψα ξαφνικά και σαν τρελός αναφώνησα, σαν να έσπασε το πιο αλγεινό απόστημα: τζάμπα οι φιλόσοφοι μπαγιατεύουν και προσπαθούν, στου Θεού τις ιδιοτροπίες δεν υπάρχει σύστημα.
На торжествах любой идеи, шумливо празднуя успех, различной масти прохиндеи вздымают знамя выше всех.	Στα πανηγύρια οποιασδήποτε ιδέας, όπου γιορτάζουν την επιτυχία οχληρά, διάφορων ειδών τυχοδιώκτες σηκώνουν τη σημαία απ’ όλους πιο ψηλά.

Страх бывает овечий и волчий: овцы блеют и жмутся гуртом, волчий страх переносится молча и становится злобой потом.	Ο φόβος έχει φύση προβατίσια και λυκόμορφη: τα πρόβατα βελάζουν και σφίγγονται σε κοπάδι, ο φόβος του λύκου υποφέρεται σιωπηλά, αλλά μετά γίνεται του μίσους το πηγάδι.
Одни летят Венеру посмотреть, другие завтра с истиной сольются... На игры наши молча смотрит смерть и прочие летающие блюдца.	Μερικοί πετάνε τον Άρη να δουν, οι άλλοι καλοπερνάνε με οδαλίσκη... και τα παιχνίδια μας παρακολουθεί ο θάνατος σκληρός και διάφοροι ιπτάμενοι δίσκοι.
У бабы во все времена - жара на дворе или стужа - потребность любви так сильна, что любит она даже мужа.	Στην γυναίκα πάντα μες στης ζωής την πάλη, μέχρι να γνωρίζει των ψυχαγωγώ της, η ανάγκη ν’ αγαπάει είναι τόσο μεγάλη, ώστε αγαπάει ακόμη και τον σύζυγό της.
Забавные печали нас измучили, былые сокрушая упования: не знали мы, что при благополучии угрюмее тоска существования.	Παράξενη μελαγχολία μας βασανίζει, γκρεμίζοντας τις πεποιθήσεις της προΰπαρξης. Δεν γνωρίζαμε, ότι επί την ευημερία είναι πιο σκυθρωπή η θλίψη της ύπαρξης.

Идея найдена не мной, но это ценное напутствие: чтоб жить в согласии с женой, я спорю с ней в её отсутствие.	Η ιδέα δεν είναι δική μου, δυστυχώς, αλλά είναι σπουδαία νουθεσία: Για να ζω με τη γυναίκα μου μέσα στην αρμονία, λογομαχώ μαζί της κατά την δική της απουσία.
По женщине значительно видней как лечит нас любовная игра: потраханная женщина умней и к миру снисходительно добра.	Πάνω στη γυναίκα καλύτερα φαίνεται, πώς θεραπεύει μας η συνουσία απλή, η απαυτωμένη γυναίκα γίνεται έξυπνη και προς τον κόσμο πιο επιεικώς καλή.
Связано весьма кольцеобразно мира устроение духовное, и в любом отказе от соблазна есть высокомерие греховное.	Συνδέεται λίαν κυκλοειδή του κόσμου η δομή πνευματική, και σε κάθε άρνηση του πειρασμού υπάρχει υπεροψία αμαρτωλή.
С тугими очертаниями зада иметь образование не надо.	Με γεμάτες καμπύλες του κώλου Η γυναίκα τη μόρφωση δε χρειάζεται καθόλου.

Томясь в житейском общем тесте, вдруг замечаешь тайным взглядом, что мы живём отнюдь не вместе, а только около и рядом.	Πνιγμένοι όλοι μέσα στις ζωής τη ζύμη ξαφνικά κατανοούμε ταπεινά, ότι ζούμε κάθε άλλο παρά μαζί, αλλά μόνο παράλληλα, ταυτόχρονα, σιμά.
Я с русской речью так повязан, любя её ручьи и реки, что я по трём порою фразам судить могу о человеке.	Είμαι τόσο δεμένος με την γλώσσα την ελληνική, λατρεύοντας της πηγές της και τα ποτάμια, ώστε μπορώ να κρίνω τον άνθρωπο ζυγίζοντας των δύο φράσεων τα δράμια.
Давно уже не верю в пользу споров и беганья за истиной гурьбой, я больше почерпнул из разговоров, которые веду с самим собой.	Από καιρό δεν έχω πίστη στο όφελος των λογομαχιών, και στα τρεχάματα πίσ’ από την αλήθεια με το τσούρμό μου, πολύ περισσότερο έχω αντλήσει από τις συζητήσεις που έκανα με τον εαυτό μου.
Конечно, в жизни слишком часты мерзавцы, воры и пропойцы, но всех страшней энтузиасты, романтики и добровольцы.	Ναι, μάλιστα, πολύ συχνά στο δρόμο μας θα βρεθούνε παλιάνθρωποι, κλέφτες και δικηγόροι, αλλά πραγματικά επικίνδυνοι είναι οι ενθουσιαστές, οι ρομαντικοί και οι πρωτοπόροι.

В умах - разброд, вокруг - неразбериха, царит разбой, и тьмою застлан свет; везде притом спокойно, мирно, тихо, и разве только будущего нет.	Μες στα κεφάλια μας αταξία, γύρω μας ακαταστασία, βασιλεύει η αρπαγή, και το σκότος καλύπτει το φως. Παντού ταυτόχρονα ησυχία, και επιδοκιμασία, μα μόνο μέλλον δε θα υπάρχει σαφώς.
Мир запутан и таинственен, все в нем смутно и темно, и дороги к чистой истине пролегают сквозь говно.	Πολύ μπερδεμένος και μυστήριος ο κόσμος τούτος, όλα εδώ είναι συγκεχυμένα και ανακατωτά, και οι δρόμοι προς την καθαρή αλήθεια περνάνε μέσα από τα σκατά.
Творя семью, не знал Всевышний, кроя одну для одного, что третий –тайный, но не лишний – дополнит замысел Его.	Επινοώντας την οικογένεια δε γνώριζε ο Πλάστης, προορίζοντας μια για ένα αρσενικό, ότι η δεύτερη – μυστική, μα όχι περιττή – θα συμπληρώσει το σχέδιο Του ελαττωματικό.
А может быть, она, моя свобода, и прячется в отказе от нее? Доступны книги, радует природа, и сладко мне гниение мое.	Μήπως η δική μου η ελευθερία βρίσκεται στην άρνηση από αυτήν; Προσιτά τα βιβλία, χαροποιεί η φύση Και είναι γλυκιά η σήψη μου κατεξοχήν.

Зачем Господь, жестокий и великий, творит огонь, побоище и тьму? Неужто наши слезы, кровь и крики любезны и прельстительны Ему?	Γιατί ο Κύριος σκληρός και μεγάλος Δημιουργεί φωτιά, σφαγή, σκοτάδι; Στ’ αλήθεια, τα δάκρυα μας, τα ουρλιαχτά Είναι αγαπητά και για τ’ αυτιά Του είναι χάδι.
По книгам я скитался не напрасно, они удостоверили меня в печали, что создание прекрасного и нравственность - нисколько не родня.	Ένα σωρό βιβλία διάβασα, και όχι τζάμπα, αυτά τη θλίψη μου επιβεβαίωσαν ολωσδιόλου, πως το ωραίο και η ηθική δεν έχουν συγγένεια καθόλου.
Война ли, голод – пьет богема, убийства, грязь – богема пьет, но есть холсты, но есть поэмы, но чьи-то песни мир поет.	Πόλεμος… πείνα: πίνει ο μποέμ. Δολοφονίες και βρώμα: ο μποέμ πίνει και πηδάει. Αλλά υπάρχουν πίνακες, γεννιούνται στοίχοι και κάποιων τα άσματα ο κόσμος τραγουδάει.
Простертая по миру красота доступнее ломтя ржаного хлеба, но душу затмевает суета, и пошлость заволакивает небо.	Η διασκορπισμένη σ’ όλο τον κόσμο η ομορφιά είναι πιο προσιτή και από τα ρεπάνια, αλλά την ψυχή μας επισκοτίζει η ματαιότητα και η προστυχιά κρύβει τα ουράνια.

Мне не надо считать до ста, крепок сон и храплю кудряво; то ли совесть моя чиста, то ли память моя дырява.	Δε χρειάζεται να μετράω μέχρι εκατό, ο ύπνος μου βαθύς και ροχαλίζω αγάλια. Ίσως είναι η συνείδησή μου καθαρή ή το θυμητικό μου είναι χάλια.
Стал на диване я лежать, уйдя на полную свободу, и не хочу принадлежать я ни к элите, ни к народу.	Πάντα απλωμένος πάνω στον καναπέ, βρήκα την απόλυτη ελευθερία και δε θέλω να ανήκω πουθενά ούτε στην ελίτ, ούτε στον λαό και ούτε στην μαφία.
Судьбой доволен и женой, живу, копаясь в пыльных книжках, и крылья реют за спиной, и гири стынут на лодыжках.	Με τη μοίρα μου και τη γυναίκα μου ευχαριστημένος, ζω σκαλίζοντας τα παλιά βιβλία και τα φτερά φυτρώνουν στην πλάτη μου, και στους αστράγαλους εμφανίζονται τα βαρίδια.
В литературном алфавите я сзади всех до одного: сперва идут, кто блядовитей и гибче выя у кого.	Στον λογοτεχνικό αλφάβητο ίσως να είμαι ο τελευταίος: Πρώτοι, αυτοί που πουτανίζουν, μετά εκείνοι που έγλυφαν του δίκαιου τους πυγμαίους.

Напрасно разум как ни мучай, грядущих лет недвижна тьма, рулетку жизни вертит случай, смеясь убожеству ума.	Μη βασανίζεις μάταια το νου, των μελλοντικών ετών πυκνό το σκοτάδι, τη ρουλέτα της ζωής γυρίζει το τυχαίο κοροϊδεύοντας το μυαλό-ρημάδι.
Уже мне ветер парус потрепал, рули не держат заданного галса, простите мне, с кем я не переспал, особенно - кого не домогался.	Ήδη ο άνεμος το ιστίο μου έφθειρε και το τιμόνι δε κρατάει την πορεία, με συγχωράτε κυρίες με οποίες δεν κοιμήθηκα και ειδικά αυτές που δεν τις πρότεινα παρηγορία.
Мне выпал путь простей простого: не жрец, не тенор, не герой, зато в пирах гурманов слова бывал я поваром порой.	Είναι της τύχης μου ο δρόμος πολύ απλός: Ούτε ρήτορας, ούτε ήρωας, ούτε μάρτυρας, αλλά στα γλέντια καλοφαγάδων του λόγου ήμουν συχνά ο μάγειρας.
Никто не знает час, когда Господь подует на огарок; живи сегодня - а тогда и завтра примешь как подарок.	Κανένας δε γνωρίζει τη ώρα, πότε ο Κύριος θα σβήσει το κερί σου θανατηφόρο. Να ζεις το σήμερα και τότε και το αύριο θα δεχτείς σαν δώρο.

Терпимость Бога в небесах - терпенье по необходимости: Он создал сам и терпит сам наш нестерпимый дом терпимости.	Η ανεκτικότητα του Παντοδύναμου του ουρανού είναι κατά ανάγκη ανοχή: Αυτός τον κόσμο μας δημιούργησε ίδιος, και ανέχεται ίδιος, το ανυπόφορο μας οίκο ανοχής.
Ах, любовь, хладнокровным ты - примус, и становится мужествен трус, даже минус, возлегши на минус, . от любви превращается в плюс.	Ωχ, αγάπη! Και τον φτωχό κάνεις πλούσιο, ότι θέλεις κάνεις με του ανθρώπου την ζωήν, ακόμα και το πλην ξαπλωμένο πάνω στο πλην από την αγάπη μετατρέπεται σε συν.
Кормясь газет эрзацной пищей и пья журнальный суррогат, не только духом станешь нищий, но и рассудком небогат.	Τρέφοντας με των εφημερίδων το υποκατάστατο και πίνοντας των περιοδικών το φαρμάκι, όχι μόνο στο πνεύμα θα είσαι κουτσός, αλλά και ο νους σου θα γίνει φτωχός.
Проста моя пустая голова, и я не напрягаюсь, а играю: кипят во мне случайные слова, а мысли к ним я после подбираю.	Είναι κενό το κεφάλι μου το απλό και δεν πολύπροσπαθώ, αλλά παίζω, βράζουν μέσα μου λέξεις τυχαίες και τις νοήσεις για αυτές μετά επιλέγω και συμπιέζω.

Застольные люблю я разговоры Которыми от рабства мы богаты: О веке нашем – все мы прокуроры, О блядстве нашем – все мы адвокаты.	Μες στις κουζίνες μας ουρλιάζουμε θρασείς, Ενώ πάνω στο βήμα – γλυκοτενόροι. Για τον αιώνα μας, όλοι είμαστε εισαγγελείς, Για την αδράνειά μας, όλοι δικηγόροι.
Люблю Отчизну я. А кто теперь не знает, Что истая любовь чревата муками? И Родина мне щедро изменяет С подонками, прохвостами и суками.	Αγαπώ την Πατρίδα μου, αλλά κατανοώ συνετά, Πως η αγάπη εγκυμονεί αγωνίες και αγώνες. Και η Πατρίδα μου, με απλόχερα απατά Με κατακάθια, παλιανθρώπους και απατεώνες.
На безрассудства и оплошности Я рад пустить остаток дней, Но плещет море сытой пошлости О берег старости моей.	Μες στις απερισκεψίες και χαρές της ανηθικότητας Θα ήθελα να περάσω το υπόλοιπο των ημερών, Αλλά παφλάζει ο πέλαγος της κορεσμένης χυδαιότητας Στην ακτή των δικών μου γηρατειών.

Смотрясь весьма солидно и серьезно под сенью философского фасада, мы вертим полушариями мозга, а мыслим — полушариями зада	Περιπλανόμαστε ανάμεσα στου σύμπαντος τ΄ αστέρια συμφιλιώνοντας με έργα του Διαβόλου, εμείς κουνάμε του μυαλού τα ημισφαίρια ενώ σκεφτόμαστε με ημισφαίρια του κώλου.
Вовлекаясь во множество дел, Не мечись, как по джунглям ботаник, Не горюй, что не всюду успел, Может, ты опоздал на «Титаник»	Παρασυρόμενος απ’ τη βιασύνη μην κάνεις ντου εδώ, εκεί, παρέκει να πηγαίνεις. Μην λυπάσαι που δεν πρόλαβες παντού, Ίσως άργησες στο «Τιτάνικ» ν’ ανεβαίνεις.
Пришел я к горестному мнению, От наблюдений долгих лет: Вся сволочь склонна к единению, А все порядочные — нет.	Έχω τη γνώμη την πικρή, Απ’ τον παρατηρήσεων μακροχρόνιων τ’ ανεμοβρόχι: Όλες οι λέρες έχουν τάση να ενώνονται, Ενώ όλοι οι έντιμοι – όχι.
Обманчив женский внешний вид, поскольку в нежной плоти хрупкой натура женская таит единство арфы с мясорубкой.	Είναι απατηλή η όψη της γυναίκας, και με εύθραυστη σάρκα μας παραπλανεί, η φύση της, επιδέξια κρύβει ενότητα άρπας με κρεατομηχανή.

Я живу, постоянно краснея за упадок ума и морали: раньше врали гораздо честнее и намного изящнее крали.	Μισοζώ και ντρέπομαι για κατάντημα, για το νου και τα ήθη που πάνε κουτσά: Άλλοτε έλεγαν ψέματα λίαν πιο έντιμα, και έκλεβαν πολύ πιο κομψά.
Я женских слов люблю родник И женских мыслей хороводы, Поскольку мы умны от книг, А бабы — прямо от природы.	Της γυναικείας ομιλίας αγαπώ την πηγή Και το χορό των σκέψεων τους γύρ’ απ’ το γαμήσι, Εμείς την εξυπνάδα έχουμε απ’ τον βιβλίων την επιλογή, Ενώ τα θηλυκά κατ’ ευθείαν απ’ τη Φύση.
Бывают лампы в сотни ватт, но свет их резок и увечен, а кто слегка мудаковат, порой на редкость человечен.	Υπάρχουν άνθρωποι – εκατοντάδες βατ, και το φως τους δριμύς και κόκκινος, αλλά εκείνος που είναι για σαχ και ματ τυχαίνει να είναι εξαιρετικά ανθρώπινος.
Россияне живут и ждут, уловляя малейший знак, понимая, что нае*ут, но не зная, когда и как.	Οι Έλληνες ζουν και περιμένουν, συλλαμβάνοντας το παραμικρό σημάδι-φως, ότι θα τους απαυτόσουν, καταλαβαίνουν, αλλά δεν ξέρουν πότε και πως.

Душа порой бывает так задета, что можно только выть или орать; я плюнул бы в ранимого эстета, но зеркало придется вытирать.	Το πνεύμα τυχαίνει είναι τόσο ταραγμένο, ώστε μπορώ μόνο να κλαίω και να ψελλίζω: θα έφτυνα τον εστέτ τον θιγμένο, αλλά θ’ αναγκαστώ τον καθρέπτη να σκουπίζω.
Когда устал и жить не хочешь, полезно вспомнить в гневе белом, что есть такие дни и ночи, что жизнь оправдывают в целом.	Όταν η κούραση σε πνίγει, κι από παντού φοβέρες, είναι ωφέλιμο να θυμηθείς μες στην οργή, ότι υπάρχουν νύχτες και ημέρες, που δικαιώνουν συνολικά τη ζωή.
Я устал. Надоели дети, бабы, водка и пироги. Что же держит меня на свете? Чувство юмора и долги.	Κουράστηκα να μαζεύω τα σχοινιά: γκόμενες, βότκα, μουσαφιραίει… Και τι με κρατάει σ’ αυτόν τον ντουνιά; Το αίσθημα του χιούμορ και τα χρέη.
3а все России я обязан – за дух, за свет, за вкус беды, к России так я был привязан – вдоль шеи тянутся следы.	Απ’ τη Ρωσία είμαι ευχαρηστημένος – για το πνεύμα, το φως, της συμφοράς την τέχνη, με τη Ρωσία ήμουν τόσο δεμένος – κατά πλάτους του λαιμού εκτείνονται τα ίχνη.

К родине любовь у нас в избытке теплится у каждого в груди, лучше мы пропьем ее до нитки, но врагу в обиду не дадим.	Η αγάπη για τη Ρωσία, δεν είναι αίσθημα δοτό, για την πατρίδα μας και αίμα χύνουμε, και στον εχθρό δεν πρόκειται να την παραδίνουμε, καλύτερα να την σπαταλάμε στο πιοτό.
Я верю в совесть, сердце, честь любых властей земных. Я верю, что русалки есть, и верю в домовых.	Πιστεύω στην συνείδηση, καρδιά, τιμή των ανθρώπων της εξουσίας. Πιστεύω στην νεράιδα τη χλομή, πιστεύω και στα φαντάσματα από νεανίας.
Предпочитая быть романтиком во время тягостных решений, всегда завязывал я бантиком концы любовных отношений.	Αποφεύγω να φτάσω στο βόγκο κατά τη λήψη των δυσάρεστων αποφάσεων, και πάντα δένω με φιόγκο την ουρά των ερωτικών σχέσεων.
Я Россию часто вспоминаю, думая о давнем дорогом, я другой такой страны не знаю, где так вольно, смирно и кругом	Τον ρωσικό λαό συχνά μακαρίζω, αλλά ενίοτε και οικτίρω, αφού άλλη τέτοια χώρα δε γνωρίζω, που ζούνε τόσο άνετα η προσοχή! το μαρς! το αλτ! το γύρω!

Я не стыжусь, что ярый скептик и на душе не свет, а тьма; сомненье - лучший антисептик от загнивания ума.	Δεν ντρέπομαι, ότι έχω μυαλό σκεπτικό και στην ψυχή μου, όχι φως, αλλά σκοτάδι. Η αμφιβολία, το καλύτερο αντισηπτικό για την συντήρηση του νου, αλφάδι.
А жизнь летит, и жить охота, и слепо мечутся сердца меж оптимизмом идиота и пессимизмом мудреца.	Η ζωή έχει πλάκα και φάκα. Στα τυφλά παραδέρνονται οι καρδιές του λαού ανάμεσα στην αισιοδοξία του βλάκα και την απαισιοδοξία του σοφού.
Обманчива наша земная стезя, идёшь то туда, то обратно, и дважды войти в ту же реку нельзя, а в то же говно — многократно.	Είναι αδιάβατοι οι δρόμοι της ζωής, παραπατάς εδώ κι εκεί προβληματισμένος, και δυο φορές στο ίδιο ποτάμι δε μπορείς, ενώ στα ίδια σκατά, επανειλημμένως.
Вся наша склонность к оптимизму – от неспособности представить, какого рода завтра клизму судьба решила нам поставить.	Της αισιοδοξίας μας η τάση και το πείσμα, Είναι απ’ την ανικανότητα του μυαλού να συλλαμβάνει, τι είδος μεθαύριο κλύσμα η τύχη αποφάσισε να μας κάνει.

Всего слабей усваивают люди, взаимным обучаясь отношениям, что слишком залезать в чужие судьбы возможно лишь по личным приглашениям.	Απ’ όλα δυσκολότερα αφομοιώνει η πείρα, μαθαίνοντας το αμοιβαίο άλεσμα, ότι πολύ να χώνεσαι στου άλλου την μοίρα, είναι δυνατό, μόνο κατά το προσωπικό κάλεσμα.
Любил я книги, выпивку и женщин. И большего у бога не просил. Теперь азарт мой возрастом уменьшен. Теперь уже на книги нету сил	Αγαπούσα τα βιβλία, το ποτό και τα σαρκία, Για τίποτε άλλο δεν είχα κακοζηλία. Τώρα η τρέλα μου μειώθηκε από ηλικία, Τώρα ήδη δεν έχω δυνάμεις για βιβλία.
Поездил я по разным странам, печаль моя, как мир, стара: какой подлец везде над краном повесил зеркало с утра?	Ταξίδεψα στην ανατολή και στην δύση, και το παράπονο μου στην παλιοζωή: Ποιος βλάκας παντού παν’ απ’ τη βρύση, Κρέμασε καθρέπτες από πρωί;
За то люблю я разгильдяев, блаженных духом, как тюлень, что нет меж ними негодяев и делать пакости им лень.	Αγαπώ τους τεμπέληδες, μακάριους σαν τις φώκιες, που ευδαιμονούν, γι’ αυτό που δεν υπάρχουν μεταξύ τους καθάρματα, και να κάνουν βρωμιές, οκνούν.

Живя в загадочной отчизне из ночи в день десятки лет, мы пьем за русский образ жизни, где образ есть, а жизни нет.	Ζούμε στην πατρίδα αινιγματική, πέφτει παντού της δυστυχίας το χαλαζοβρόχι, πίνουμε για την ρωσική μορφή ζωής, ενώ μορφή υπάρχει, ζωή – όχι.
Ум полон гибкости и хамства, когда он с совестью в борьбе, мы никому не лжем так часто и так удачно, как себе.	Ο νους μεστός από αυθάδεια και πονηρέματα, όταν στην μάχη με συνείδηση, δείχνει του κουτό μας, κανέναν δε φορτώνομαι με τόσα ψέματα και τόσο πετυχημένα, όσο στον εαυτό μας.
Смотрясь весьма солидно и серьезно под сенью философского фасада, мы вертим полушариями мозга, а мыслим — полушариями зада. Вовлекаясь во множество дел, Не мечись, как по джунглям ботаник, Не горюй, что не всюду успел, Может, ты опоздал на «Титаник» Пришел я к горестному мнению, От наблюдений долгих лет: Вся сволочь склонна к единению, А все порядочные — нет. Обманчив женский внешний вид, поскольку в нежной плоти хрупкой натура женская таит единство арфы с мясорубкой. Я живу, постоянно краснея за упадок ума и морали: раньше врали гораздо честнее и намного изящнее крали. Я женских слов люблю родник И женских мыслей хороводы, Поскольку мы умны от книг, А бабы — прямо от природы. Бывают лампы в сотни ватт, но свет их резок и увечен, а кто слегка мудаковат, порой на редкость человечен. Россияне живут и ждут, уловляя малейший знак, понимая, что нае*ут, но не зная, когда и как. Творец готовит нам показ большой смешной беды: Европа встанет на намаз и обнажит зады. Рано мне пока жениться, очень мало мне годов, я хочу летать, как птица, чтобы какать с проводов. Мир зол, жесток, бесчеловечен и всюду полон палачей, но вдоль него, упрям и вечен, – добра струящийся ручей. Ничто не ново под луной: удачник розов, жёлт страдалец, и мы не лучше спим с женой, чем с бабой спал неандерталец. Мы многих в нашей жизни убиваем, Незримо, мимоходом, деловито. С родителей мы только начинаем Казня их, простодушно и открыто.	Περιπλανόμαστε ανάμεσα στου σύμπαντος τ΄ αστέρια συμφιλιώνοντας με έργα του Διαβόλου, εμείς κουνάμε του μυαλού τα ημισφαίρια ενώ σκεφτόμαστε με ημισφαίρια του κώλου. Παρασυρόμενος απ’ τη βιασύνη μην κάνεις ντου εδώ, εκεί, παρέκει να πηγαίνεις. Μην λυπάσαι που δεν πρόλαβες παντού, Ίσως άργησες στο «Τιτάνικο» ν’ ανεβαίνεις. Έχω τη γνώμη την πικρή, Απ’ τον παρατηρήσεων μακροχρόνιων τ’ ανεμοβρόχι: Όλες οι λέρες έχουν τάση να ενώνονται, Ενώ όλοι οι έντιμοι – όχι. Είναι απατηλή η όψη της γυναίκας, και με εύθραυστη σάρκα μας παραπλανεί, η φύση της, επιδέξια κρύβει ενότητα άρπας με κρεατομηχανή. Μισοζώ και ντρέπομαι για κατάντημα, για το νου και τα ήθη που πάνε κουτσά: Άλλοτε έλεγαν ψέματα λίαν πιο έντιμα, και έκλεβαν πολύ πιο κομψά. Της γυναικείας ομιλίας αγαπώ την πηγή Και το χορό των σκέψεων τους γύρ’ απ’ το γαμήσι, Εμείς την εξυπνάδα έχουμε απ’ τον βιβλίων την επιλογή, Ενώ τα θηλυκά κατ’ ευθείαν απ’ τη Φύση. Υπάρχουν άνθρωποι – εκατοντάδες βατ, και το φως τους δριμύς και κόκκινος, αλλά εκείνος που είναι για σαχ και ματ τυχαίνει να είναι εξαιρετικά ανθρώπινος. Οι Έλληνες ζουν και περιμένουν, συλλαμβάνοντας το παραμικρό σημάδι-φως, καταλαβαίνουν πως θα τους απαυτόσουν, αλλά δεν ξέρουν πότε και πως. Ο Πλάστης μας, μας ετοιμάζει ρεπορτάζ με συμφορές και τραγελαφικά δεινά: Με Ευρώπη να τουρλώνει για namaz, ξεγυμνώνοντας τα πισινά. Δε θέλω να φορέσω τη γαμήλια στολή, να μη βρεθώ ανάμεσα στ’ αθύρματα. Θέλω να πετάω σαν πουλί και να κάνω κακά απ’ τα σύρματα. Ο κόσμος εν κακός και σκληρός αγρίως, παντού οργιάζουν της αδικίας οι δράκοι, αλλά εγκάρσιά του, με πείσμα, αιωνίως, της Καλοσύνης τρέχει το ρυάκι. Τίποτα νέο κατ’ απ’ το φεγγάρι μας: Τ’ αυγό – οβάλ, η συμπεριφορά – μπανάλ, Κι εμείς, όχι καλύτερα κοιμόμαστε με τη γυναίκα μας, παρά με γκόμενά του κοιμόταν ο νεαντερτάλ. Όχι λίγους στη ζωή μας σκοτώνουμε, Αόρατα, εν παρόδω, με δεξιότητα. Απ’ τους γονείς αρχίζουμε, όταν τους μαλώνουμε Τους θανατώνοντας ανοιχτά και με αγαθότητα.
Душевной не ведая драмы, лишь те могут жить и любить, кто прежние раны и шрамы умел не чесать, а забыть. Перед выбором — что предпочесть, я ни в грусть не впадал, ни в прострацию я старался беречь только честь и спокойно терял репутацию. Мой век, журча сквозь дни и ночи, впитал жару, мороз, дожди; уже он спереди короче, зато длиннее позади. Я уезжал, с судьбой не споря, но в благодетельной разлуке как раковина – рокот моря, храню я русской речи звуки. Без веры жизнь моя убога, но я найду ее не скоро, в еврейском Боге слишком много от пожилого прокурора. По дебрям прессы свежей скитаться я устал; век разума забрезжил, но так и не настал. Когда к нам дама на кровать сама сигает в чем придется, нам не дано предугадать, во что нам это обойдется. Сегодня, выпив кофе поутру, Я дивный ощутил в себе покой; Забавно: я ведь знаю, что умру, А веры в это нету никакой. За радости любовных ощущений Однажды острой болью заплатив, Мы так боимся новых увлечений, Что носим на душе презерватив. Империя внушает восхищение своим размером и разноязычием, империя дарует ощущение, что даже раб велик ее величием. Я Богу докучаю неспроста и просьбу не считаю святотатством: тюрьмой уже меня Ты испытал, попробуй испытать меня богатством. Я себя расходую и трачу, фарта не прося мольбой и плачем; я имею право на удачу, ибо я готов и к неудачам.	Χωρίς να γνωρίζουν της ύπαρξης τις βολές, μόνο εκείνοι μπορούν να ζούνε και ν’ αγαπάνε, που τις παλιές τους πληγές και ουλές, ήταν ικανοί, όχι να ξύνουν, αλλά να ξεχνάνε. Πριν την επιλογή, κρατούσα γραμμή, ούτε κέφι είχα, ούτε κατάθλιψη, προσπαθούσα να φυλάξω μόνο την τιμή και με ηρεμία έχανα την υπόληψη. Συγκεκριμένη διάρκεια έχει ο αιώνας μου εξαρχής, αλλά το μήκος του δεν μπορώ να ορύσσω, ήδη από μπροστά είναι βραχύς, ενώ πολύ πιο μακρύς από πίσω. Έφυγα από την χώρα του κρύου του αδηφάγου, αλλά μέσα στους ξένους τοίχους, σαν το κοχύλι, το μουγκρητό του πελάγου, φυλάγω της ρωσικής γλώσσας τους ήχους. Δίχως θεό η ζωή είναι τραλαλά, εδώ και καιρό ψάχνω τον δικό μου εντολέα, των Εβραίων ο Θεός έχει πάρα πολλά, απ’ τον ηλικιωμένο εισαγγελέα. Η ζούγκλα του τύπου με κατακούρασε, μετά με έπιασε ο τρόμος, ο αιώνας της σύνεσης χάραξε, δεν ήρθε όμως. Όταν η ντάμα γυμνή μας ωθεί κατευθείαν στου καναπέ το ψητό, δεν πρόκειται να προμαντεύουμε, τι θα μας στοιχίσει αυτό. Χθες το πρωί παίζοντας πιάνο, ένιωσα μέσα μου θαυμάσια ηρεμία. περίεργο: Αφού γνωρίζω ότι θα πεθάνω, αλλά πίστη για αυτό, καμία. Για τις χαρές των ερωτικών αισθημάτων, Πληρώνοντας με εξευτελισμό για μια κοκότα, Τόσο φοβόμαστε τις συνέπειες των νέων τολμημάτων, Ώστε ντύνομαι την ψυχή μας με καπότα. Η αυτοκρατορία εμπνέει θαυμασμό και εξάρτηση, με το ανδρείο και την απεραντοσύνη της, η αυτοκρατορία χαρίζει την αίσθηση, ότι και ο σκλάβος είναι μεγάλος από την μεγαλοσύνη της. Τον Θεό ποτέ δεν ενοχλώ, και με παράκλησή μου κάνω ντεμπούτο. Εσύ με δοκίμασες με φυλακή, προσπάθησε να με δοκιμάσεις με πλούτο. Τον εαυτό μου ξοδεύω μέσα στην κακουχία και ποτέ δεν ήμουνα άτιμος, έχω το δικαίωμα για την επιτυχία, αφού και για αποτυχίες είμαι έτοιμος.

Люблю я родину свою…

Люблю я родину свою,
И движет мной не чувство долга!
Люблю, и всё! На том стою,
Хотя присел бы ненадолго.

Люблю, почти как Моисей
Любил таскать Ковчег Завета,
Люблю назло планете всей,
И пусть подавится планета!

Люблю родной аэродром,
Верховный суд, и даже Кнессет,
Где разум борется с добром
И всё никак не перевесит.

Люблю за редкостную смесь
Средневековья и прогресса,
За всё, что делается здесь
Во имя мирного процесса.

За выбор специй и приправ,
За экзотические блюда,
За то, что кто-то, перебрав,
Не крикнет мне <Вали отсюда!>.

Люблю я родину, и всё!
Люблю безудержно и рьяно.
Люблю за то, люблю за сё,
Но большей частью - несмотря на..!

За все на евреев найдется судья.
За живость. За ум. За сутулость.
За то, что еврейка стреляла в вождя.
За то, что она промахнулась.

Томясь тоской и самомнением,
не сетуй всуе, милый мой,
жизнь постижима лишь в сравнении
с болезнью, смертью и тюрьмой.

Итог уже почти я подытожил
за время, что на свете я гостил:
навряд ли в мире мудрость я умножил,
зато и мало скорби напустил

Оцифрована, околдована,
C интернетом навеки повенчана,
Я сижу к монитору прикована,
А ведь вроде бы взрослая женщина...

Душой и телом охладев,
я погасил мою жаровню;
еще смотрю на нежных дев,
а для чего - уже не помню.

За осенью — осень. Тоска и тревога.
Ветра над опавшими листьями.
Вся русская жизнь — ожиданье от Бога
какой-то неясной амнистии.

Опять весной мечты стесняют грудь,
весна для жизни – свежая страница.
И хочется любить кого-нибудь,
но без необходимости жениться.

У любви не бывает обмана,
ибо искренна страсть, как дыхание,
и божественно пламя романа,
и угрюмо его затухание.

Давай, Господь, решим согласно,
определив друг другу роль:
ты любишь грешников? прекрасно.
А грешниц мне любить позволь.

Не мудреной, не тайной наукой,
проще самой простой простоты -
унижением, страхом и скукой
человека низводят в скоты.

Еще вчера сей мелкий клоп
был насекомым, кровь сосущим,
а ныне - видный филантроп
и помогает неимущим.

Держа самих себя на мушке,
в чем наша слава, честь и сила,
Мы держим подлых у кормушки,
А слабоумных у кормила.

Кто ищет истину, держись
у парадокса на краю;
вот женщины: дают нам жизнь,
а после жить нам не дают.

Много высокой страсти
варится в русском пиве,
а на вершине власти –
ебля слепых в крапиве.

С высот палящего соблазна
спадая в сон и пустоту,
по эту сторону оргазма
душа иная, чем по ту.

Забавно мне крутое вороньё,
которое политику вершит:
когда твоя профессия – враньё,
дерьмо сочится прямо из души.

Не тужи, дружок,
что прожил ты свой век не в лучшем виде:
все про всех одно и то же
говорят на панихиде.

Забавно мне, что жизни кладь
нам неизменно
и тяжкий крест, и благодать
одновременно.

Еврейского характера загадочность
не гений совместила со злодейством,
а жертвенно хрустальную порядочность
с таким же неуемным прохиндейством

Наших женщин зря пугает слух
про мужских измен неотвратимость,
очень отвращает нас от шлюх
с ними говорить необходимость.

Являют умственную прыть
пускай мужчины-балагуры,
а бабе ум полезней скрыть –
он отвлекает от фигуры.

Вот человек. При всяком строе
болел, работал, услаждался
и загибался, не усвоив,
зачем он собственно, рождался.

Пусть объяснят нам эрудиты
одно всегдашнее явление:
везде, где властвуют бандиты,
их пылко любит население.

Я потому люблю лежать
и в потолок плюю,
что не хочу судьбе мешать
вершить судьбу мою.

Создатель дал нам две руки,
бутыль, чтоб руки зря не висли,
а также ум, чтоб мудаки
воображали им, что мыслят.

Когда кругом кишит бездарность,
кладя на жизнь свое клише,
в изгойстве скрыта элитарность,
весьма полезная душе.

Учусь терпеть, учусь терять
и при любой житейской стуже
учусь, присвистнув, повторять:
плевать, не сделалось бы хуже.

Характер мой — отменно голубиный,
и ласточки в душе моей галдят,
но дальше простираются глубины,
где молча птеродактили сидят…

Добро со злом природой смешаны,
Как тьма ночей со светом дней;
Чем больше ангельского в женщине,
Тем гуще дьявольского в ней.

Россия обретёт былую стать,
Которую по книгам мы любили,
Когда в ней станут люди вырастать
Такие же, как те, кого убили.

Суке, недоноску и бездарности
Выдано Творцом для утешения
Дьявольское чувство солидарности
И хмельная пена мельтешения.

Во мне то булькает кипение,
то прямо в порох брызжет искра;
пошли мне, Господи, терпение,
но только очень, очень быстро.

Когда нас учит жизни кто-то,
я весь немею;
житейский опыт идиота
я сам имею.

Люблю людей и по наивности
открыто с ними говорю.
И жду распахнутой взаимности,
а после горестно курю .

Как жаль, что из-за гонора, и лени,
и холода, гордыней подогретого,
мы часто не вставали на колени
и женщину теряли из-за этого.

На собственном горбу и на чужом
я вынянчил понятие простое:
бессмысленно идти на танк с ножом,
но если очень хочется, то стоит.

Слежу со жгучим интересом
за многолетним давним боем.
Во мне воюют ангел с бесом,
а я сочувствую обоим.

В стране рабов, кующих рабство,
среди блядей, поющих блядство,
мудрец живет анахоретом,
по ветру хер держа при этом

Есть безделья, которые выше трудов,
Как монеты различной валюты.
Есть минуты, которые стоят годов,
И года, что не стоят минуты.

В стихах моих не музыка живет,
а шутка, запеченная в банальности,
ложащаяся грелкой на живот,
болящий несварением реальности.

У самого кромешного предела
и даже за него теснимый веком,
я делал историческое дело —
упрямо оставался человеком.

У нас едва лишь Божья искра
пробьется где-то под пером,
бежит восторженно и быстро
толпа ценителей с ведром.

Мужик тугим узлом совьется,
Но если пламя в нем клокочет -
Всегда от женщины добьется
Того, что женщина захочет.

Мне Маркса жаль: его наследство
свалилось в русскую купель;
здесь цель оправдывала средство
и средства обосрали цель.

Мне, Господь, неудобно просить,
но коль ясен Тебе человек,
помоги мне понять и простить
моих близких, друзей и коллег.

Мое счастливое лицо
не разболтает ничего;
на пальце я ношу кольцо,
а шеей - чувствую его.

Мужчина — хам, зануда, деспот,
мучитель, скряга и тупица;
чтоб это стало нам известно,
нам просто следует жениться.

А мужикам понять пора бы,
напрасно рты не раззевая,
что мирозданья стержень - бабы,
чья хрупкость - маска боевая.

Творчеству полезны тупики:
боли и бессилия ожог
разуму и страху вопреки
душу вынуждает на прыжок.

Нашей творческой мысли затеи,
неразрывны с дыханьем расплаты.
Сотворяют огонь – прометеи,
применяют огонь – геростраты.

Тому, что в семействе трещина,
всюду одна причина:
в жене пробудилась женщина,
в муже уснул мужчина.

Нельзя поднять людей с колен,
покуда плеть нужна холопу;
нам ветер свежих перемен
всегда вдували через жопу.

Покуда есть вино и хлеб
и дети льнут к отцу,
неблагодарен и нелеп
любой упрек Творцу.

Ум хорош, но мучает и сушит,
и совсем не надобен порой;
женщина имеет плоть и душу,
думая то первой, то второй.

С каждым годом суетней планета,
с каждым днем кишение быстрее,
губят вырастающих поэтов
гонор, гонорар и гонорея.

Блестя глазами сокровенно,
стыдясь вульгарности подруг,
девица ждет любви смиренно,
как муху робко ждет паук.

Тоскливей ничего на свете нету,
чем вечером, дыша холодной тьмой,
тоскливо закуривши сигарету,
подумать, что не хочется домой.

Вновь поплыли надежд корабли
под журчанье чарующих звуков;
наших дедов они наебли,
будет жаль, если смогут и внуков.

Вся история нам говорит,
что Господь неустанно творит:
каждый год появляется гнида
неизвестного ранее вида.

В любви и смерти находя
неисчерпаемую тему,
я не плевал в портрет вождя,
поскольку клал на всю систему.

В те трудные дни был открыт
мне силы и света источник,
когда я почувствовал стыд
и выпрямил свой позвоночник.

Есть похожести в каждой судьбе,
будь любая на свете эпоха:
пробивая карьеру себе
мы меняемся – сильно и плохо.

В русском таланте ценю я сноровку
злобу менять на припляс:
в доме повешенных судят веревку
те же, что вешали нас.

Родился сразу я уродом,
достойным адского котла.
Христа распял, Россию продал
(сперва споив её дотла).

Людей, обычно самых лучших,
людей, огнем Творца прогретых,
я находил меж лиц заблудших,
погрязших, падших и отпетых.

Когда к тебе приходит некто,
духовной жаждою томим,
для утоленья интеллекта
распей бутылку молча с ним.

Я нелеп, недалек, бестолков,
Да еще полыхаю, как пламя
Если выстроить всех муд…в
Мне б, конечно, доверили знамя.

Слушаю слова и обороты,
Странная в душе клубится смута:
Так Россию хвалят патриоты,
Словно продают ее кому-то

Во всем, что видит или слышит,
предлог для грусти находя,
зануда — нечто вроде крыши,
текущей даже без дождя.

Ни в мире нет несовершенства,
ни в мироздании — секрета,
когда, распластанных в блаженстве,
нас освещает сигарета.

Сомненья мне душу изранили
и печень до почек проели:
как славно жилось бы в Израиле,
когда б не жара и евреи.

Наступила в душе моей фаза
Упрощения жизненной драмы:
Я у дамы боюсь не отказа,
А боюсь я согласия дамы

Красоток я любил не очень
И не по скудности деньжат:
Красоток даже среди ночи
Волнует, как они лежат.

Есть дамы: каменны, как мрамор,
И холодны, как зеркала,
Но чуть смягчившись, эти дамы
В дальнейшем липнут, как смола.

Со мной поссорились подружка,
и дни мои пока пусты,
а ей приснится пусть лягушка,
ангина, мыши и глисты.

Ты пишешь мне, что все темно и плохо,
Все жалким стало, вянущим и слабым;
но, друг мой, не в ответе же эпоха
за то, что ты устал ходить по бабам.

С рожденья тягостно раздвоен я,
мечусь из крайности в конец,
родная мать моя - гармония,
а диссонанс - родной отец.

То время, когда падал и тонул,
для многих было столь же непогоже,
я помню, кто мне руку протянул,
а кто не протянул, я помню тоже.

Не в силах нас ни смех, ни грех
Свернуть с пути отважного,
Мы строим счастье сразу всех
И нам плевать на каждого.

В наш век искусственного меха
и нефтью пахнущей икры
нет ничего дороже смеха,
любви, печали и игры.

Текут рекой за ратью рать,
чтобы уткнуться в землю лицами;
как это глупо — умирать
за чей-то гонор и амбиции.

Хвалишься ты зря, что оставался
честным, неподкупным и в опале;
многие, кто впрямь не продавался –
это те, кого не покупали.

С одной отменной Божьей шуткой
любой мужик весьма знаком:
полгода бегаешь за юбкой –
и век живёшь под каблуком.

Мужику в одиночестве кисло,
тяжело мужику одному,
а как баба на шее повисла,
так немедленно легче ему.

Пришла прекрасная пора
явиться мудрости примером,
и стало мыслей до хера,
поскольку бросил мыслить хером.

По многим ездил я местам,
и понял я не без печали:
евреев любят только там,
где их ни разу не встречали.

Когда бы сам собой смывался грим
и пудра заготовленных прикрас,
то многое, что мы боготворим,
ужасно опечалило бы нас.

Есть люди пламенно и бурно,
Добро спешат они творить.
Но почему-то пахнут дурно
Их бескорыстие и прыть.

Я жизнь мою листаю с умилением
и счастлив, как клинический дебил:
весь век я то с азартом, то с томлением
кого-нибудь и что-нибудь любил.

Пишу я вздор и ахинею,
херню и чушь ума отпетого,
но что поделаешь - имею
я удовольствие от этого.

В органах слабость
За коликой спазм
Старость не радость
Маразм не оргазм.

Мне с девками уже не интересно,
От секса плоть моя освободилась,
Ища себе незанятое место
В паху теперь духовность поселилась.

Во мне смеркаться стал огонь;
сорвав постылую узду,
теперь я просто старый конь,
пославший на хер борозду.

Того, что будет с нами впредь,
уже сейчас легко достигнуть:
с утра мне чтобы умереть -
вполне достаточно подпрыгнуть.

К любви не надо торопиться,
она сама придёт к вам детки,
любовь нечаянна, как птица,
на папу капнувшая с ветки.

Я живу — не придумаешь лучше,
сам себя подпирая плечом,
сам себе одинокий попутчик,
сам с собой не согласный ни в чём.

Именно поэты и шуты
в рубище цветастом и убогом -
те слоны, атланты и киты,
что планету держат перед Богом.

Своя в любом из нас таинственность,
и мы вокруг напрасно кружим:
Творец дал каждому единственность, \
непостижимую снаружи

Тяжко жить нам как раз потому,
что возводим глаза к небесам,
а помочь может Бог лишь тому,
кто способен помочь себе сам.

Я знаю, зрителя смеша,
что кратковременна потеха,
и ощутит его душа
в осадке горечь после смеха.

Вражда племён, держав и наций
когда исчезнет на земле,
то станут ангелы слоняться
по остывающей золе.

Я живу в тишине и покое,
стал отшельник, монах и бирюк,
но на улицах вижу такое,
что душа моя рвется из брюк.

Всегда готов я в новый путь,
на легкий свет надежды шалой
найти отзывчивую грудь
и к ней прильнуть душой усталой.

С пеленок вырос до пальто,
в пальто провел года
и снова сделался никто,
нигде и никогда.

Одно за другим поколения
приемлют заряд одичания
в лучащемся поле растления,
предательства, лжи и молчания.

Ища путей из круга бедствий,
не забывай, что никому
не обходилось без последствий
прикосновение к дерьму.

Коварство, вероломство и корысть
игру свою ловчат настолько точно,
что глотку нынче могут перегрызть
без боли, анонимно и заочно.

Гавно и золото кладут
в детишек наших тьма и свет,
а государство тут как тут,
и золотишка нет как нет.

Бог молчит совсем не из коварства,
просто у него своя забота:
имя его треплется так часто,
что его замучила икота.

Человек – это Божье художество,
и душе его нет насыщения,
очень тёмные замыслы – множество –
ещё ждут своего воплощения.

Я прочитал тут невзначай
и свой умишко сразу взвесил:
во многой мудрости – печаль,
и я поэтому так весел.

Сложилась не ахти моя судьба,
душа меняет вкус и аппетит:
в себе давно я вытравил раба,
теперь меня свобода тяготит.

В эпоху страха, нервы леденящего,
с небес душе даруется кредит:
энергия бессилия кипящего
могучие творения родит.

Вдоль по жизни брёл я, спотыкаясь,
и легко запреты нарушал;
раньше я грешил, почти не каясь,
а теперь я каюсь, не греша.

Строки вяжутся в стишок,
море лижет сушу,
дети какают в горшок,
а большие — в душу

Я плавал в море, знаю сушу,
я видел свет и трогал тьму;
не грех уродует нам душу,
а вожделение к нему

В России жил я, как трава,
и меж такими же другими,
сполна имея все права
без права пользоваться ими.

Отдельные назойливые люди
Себя, где хочешь, могут показать;
Взять женщину — она молчать не будет,
Когда ей даже нечего сказать.

За все наши мужицкие злодейства
я женщине воздвиг бы монумент,
мужчина - только вывеска семейства,
а женщина - и балки, и цемент

Время всё стирает начисто
Оставляя на листе
Толькο личное чудачество
В ноте, слове и хοлсте

Добро со злом, а тьма – со светом
дерутся, прыская проклятья,
но все их воины при этом
похожи, как родные братья.

Когда я слышу горестные жалобы
на близких, на судьбу или на Бога
я думаю всегда, что не мешало бы
несчастному в тюрьме побыть немного.

И тянется так по капризу Творца -
забыто начало, не видно конца.
Покуда слова я увязывал эти,
пятьсот человек появилось на свете.

К ней шёл и старец, и юнец,
текли учёные и школьники,
и многим был суждён конец
в её Бермудском треугольнике.

Весна это любовный аромат
и страсти необузданный разлив;
мужчина в большинстве своем женат,
поэтому поспешлив и пуглив

О Равенстве мы заняты заботами
болота и холмы равняем мы;
холмы, когда уравнены с болотами,
становятся болотами холмы.

Увы, в обитель белых крыл
мы зря с надеждой пялим лица:
Бог, видя, что Он сотворил,
ничуть не хочет нам явиться.

Довольно тускло мы живём
коль ищем радости в метании
от одиночества вдвоем
до одиночества в компании.

Любая философия согласна
что в мире от евреев нет спасения,
науке только все еще не ясно,
как делают они землетрясения.

Мне моя брезгливость дорога
мной руководящая давно:
даже чтобы плюнуть во врага,
я не набираю в рот гавно.

Целебен утешения бальзам,
ловил себя на мысли я не раз,
что женщины отказывают нам,
жалея об отказе больше нас.

Испанец, славянин или еврей-
Во всем мне видится одна и та ж картина.
Гордыня чистокровностью своей –
Святое утешение кретина.

Брехню брехали брехуны,
а власть захватывали урки,
в итоге правят паханы
и приблатнённые придурки.

Αγαπώ την πατρίδα μου

Αγαπώ την πατρίδα μου ειλικρινά,
Και δεν είναι του καθήκοντος η συναίσθηση!
Αγαπώ τρυφερά και παντοτινά,
Και ξέρω, πως δεν είναι αυτό ψευδαίσθηση.

Αγαπώ όπως εκείνος με πνεύμα ονειροπόλο
Φύλαγε τον Κιβωτό, ο Μωυσής, ο Προφήτης.
Αγαπώ ενάντια στον κόσμο όλο,
Και ας σκάσει αυτός ο πλανήτης!

Αγαπώ, πώς εδώ απονέμουν την δικαιοσύνη,
Το Δικαστήριο, ακόμα και το Κνέσετ,
Όπου η σύνεση παλεύει με την καλοσύνη,
Κι όπου εμάς υποστήριζε ο Έρμαν Έσσε.

Αγαπώ για το σπάνιο μίγμα
Του Μεσαίωνα και της προόδου,
Για το αγιάτρευτο πλήγμα,
Απ’ τον καιρό της Εξόδου.

Για το ψωμί σου και το τσαμπί,
Για την ελπίδα που δεν είναι φρούδα,
Γι’ αυτό που κανένας δε θα μου πει,
«Φύγε στη χώρα σου Ιούδα».

Αγαπώ τον ήλιο της τον καυτό,
Αγαπώ τα μεγάλα μυαλά της τα αόρατα,
Αγαπώ αυτά κι αυτά…
Αλλά συχνότερα – παρ’ όλα τα…!

Για τον κάθε Εβραίο θα βρεθεί εφέτης,
Για το μυαλό. Γι’ αυτό που στη Ζωή ευστόχησε.
Γι’ αυτό που από την Εβραία πυροβολήθηκε ο Ηγέτης.
Γι’ αυτό που αστόχησε.

Υποφέροντας απ’ τη θλίψη και κρίση,
μην κλαίγεσαι άδικα για την ύπαρξη, που είναι γλυκύ.
Η ζωή συλλαμβάνεται μόνο σε σύγκριση,
με αρρώστια, θάνατο και φυλακή.

Το σύνολό μου σχεδόν άθροισα
αυτόν τον καιρό που η γη με φιλοξένησε:
μάλλον την σοφία στον κόσμο δεν αύξησα,
αλλά κι ο χαρακτήρας μου λίγη θλίψη σκόρπησε.

Ψηφιακά δικτυωμένη και μαγεμένη,
Με ΤΟΝ Ιντερνέτ για πάντα παντρεμένη,
Κάθομαι στην οθόνη καρφωμένη,
Μα είμαι και γυναίκα ηλικιωμένη.

Έπεσε στην ψυχή και στο σώμα η ψύχρα,
ακόμη κι όρθιος κοιμάμαι,
συχνά κοιτάω τις τρυφερές υπάρξεις,
όμως – γιατί; Ήδη δε θυμάμαι.

Μετά τον χειμώνα – χειμώνας. Αυτόν τον λαό ελεώ.
Η ψυχή του φυλακισμένη, σαν να είναι εγκληματίας.
Όλη η ζωή των Ρώσων – αναμονή απ’ τον Θεό
κάποιας αόριστης αμνηστίας.

Ξανά η φουσκοδεντριά σφίγγει την καρδιά,
την άνοιξη γίνεσαι ονειρευτής,
και θέλεις ν’ αγαπήσεις κάποια,
αλλά χωρίς την υποχρέωση να παντρευτείς.

Το πάθος έχει την ειλικρίνεια του ανασάσματος,
το σεξ φέρνει το σμίξιμό τους,
και θεϊκή η φλόγα των ειδυλλίων,
και μουτρωμένο το σβήσιμό τους.

Έλα Κύριε, να κάνουμε μια συμφωνία σπουδαία,
Κι Εσύ την συμφωνία μας θα επιβλέπεις:
Εσύ αγαπάς τους αμαρτωλούς; Ωραία!
Ενώ τις αμαρτωλές, να αγαπώ, θα επιτρέπεις;

Όχι με πανουργία ή με μυστική επιστήμη,
απλούστερα από την απλή πλεκτάνη,
με ταπείνωση, φόβο και κακή φήμη,
τον άνθρωπο μειώνουν σε χαϊβάνι.

Ακόμη και χθες ψιλός κοριός
ήταν έντομο, που αίμα πίνει,
αλλά τώρα – διάσημος αγαθοποιός
που στους άπορους δίνει.

Εμείς στη ζωή, λιτοί και ισχνοί,
Και το δίκαιο και η τιμιότητα είναι ζακόνι,
Ενώ τους άτιμους κρατάμε δίπλα στην παχνί,
Και στους μικρόνους δίνουμε το τιμόνι.

Αυτοί που ψάχνουν την αλήθεια, κρατάνε την αναπνοή
Και το παράδοξο μεγεθύνουν.
Ιδού οι γυναίκες, μας δίνουν ζωή,
Όμως μετά να ζήσουμε δεν δίνουν.

Πολύ υψηλά στη δημοκρατία τα πάθη,
γεμάτο φίδια το καλάθι,
και πάνω στης εξουσίας την κορωνίδα,
γαμήσι των τυφλών μες στην τσουκνίδα.

Από το ύψος του πάθους, του γκρεμού,
πέφτει στον ύπνο, ως που να πεις αμήν,
από αυτήν την μεριά του οργασμού
η ψυχή είναι άλλη, παρά από τα πριν.

Με κάνει να θυμώνω η σκληρή αφεντιά,
που στην πολιτική κυριαρχεί,
όταν η τέχνη σου είναι η ψευτιά
η σκατίλα βγαίνει από την ψυχή.

Μην στενοχωριέσαι βρε μασκαρά ότι έζησες
τον αιώνα σου ως κακολόγος,
όλοι για όλους τα ίδια λένε
κατά τους επικήδειους λόγους.

Είναι αστείο, ότι της ζωής το φορτίο,
για μας το ίδιο θάμα,
βαρύς σταυρός ή τυχερό λαχείο,
συνάμα.

Του εβραϊκού χαρακτήρα η αινιγματική ιδιότητα
όχι την ιδιοφυΐα συνδύασε με πονηριά,
αλλά την θυσιαστικά κρυστάλλινη εντιμότητα
με την ίδια ασυγκράτητη κατεργαριά.

Κακώς τις γυναίκες μας φοβίζουν οι πλάνες,
για των ανδρών τις απιστίες αναπόφευκτές,
πολύ αποτρέπει εμάς απ’ τις πουτάνες
η ανάγκη να μιλάς με αυτές.

Ας δείχνουν την σβελτάδα τους την πνευματική
οι άνδρες με των αστείων την αχορτασιά,
ενώ για την κυρία πιο ωφέλιμο να κρύβει την σπιρτάδα,
που αποσπάει από την κορμοστασιά.

Ηδού ο άνθρωπος. Κατά το κάθε καθεστώς,
δούλεψε, αρρώστησε, περιπλανήθηκε,
και απεβίωσε, χωρίς να κατανοεί αυτός,
γιατί στην ουσία γεννήθηκε.

Ας μας εξηγήσουν οι ειδήμονες,
ένα φαινόμενο συνηθισμένο:
Παντού που κυβερνάνε συμμορίτες,
τους αγαπάει το πλήθος το ενθουσιασμένο.

Εγώ γι’ αυτό τη ζωή μου χαραμίζω
και δεν κουνάω τας χείρας μου,
γιατί δεν θέλω τη μοίρα να εμποδίζω
να λύνει και δένει για τη μοίρα μου.

Κύριε! Γιατί έδωσες δυο χέρια στους μαλάκες,
Αφού δεν χρειάζονται γκόμενες να αγκαλιάζονται;
Κι αυτό! Γιατί έδωσες μυαλό στους βλάκες;
Για να φαντάζονται, ότι στοχάζονται;

Όταν γύρω βρίθει των ατάλαντων ο φατριασμός,
που υποβάλλει το κλισέ του στη Ζωή,
μες στον ασκητισμό κρύβεται ο ελιτισμός,
που είναι για ψυχή η καθαρή πνοή.

Μαθαίνω να υποφέρω, μαθαίνω να χάνω
και κατά της καθημερινότητας τα κατώτερα,
μαθαίνω, σφυρίζοντας να επαναλαμβάνω:
Σιγά τα’ αβγά, συμβαίνουν και χειρότερα.

Ο χαρακτήρας μου: Των σπουργιτών τα πάθη,
και χελιδόνια τιτιβίζουν στην ψυχή,
αλλά πιο πέρα εκτείνονται τα βάθη,
όπου οι πτεροδάκτυλοι κάθονται σιωπηροί.

Το καλό και το κακό η φύση ανακάτεψε,
όπως το φως της ημέρας με σκότη σακάτεψε.
Όσο περισσότερο στη γυναίκα το αγγελικό,
τόσο πυκνότερο και το διαβολικό.

Η Ρωσία θα βρίσκει το λαμπρό της παρελθόν,
Την οποία απ’ τα βιβλία αγαπούσαμε,
Όταν σ’ αυτήν θα μεγαλώσουν άνθρωποι,
Τέτοιοι, σαν εκείνους που σκοτώσαμε.

Στους ατάλαντους, ζηλόφθονους κι ανάξιους
Έδωσε ο Πλάστης για παρηγοριά,
Διαβολικό αίσθημα αλληλεγγύης
Και ανυπόστατο ενθουσιασμό για μαστοριά.

Μέσα μου κοχλάζει η αναταραχή,
κ’ η σπίθα στο μπαρούτι κινείται σιγά,
στείλε μου Κύριε αντοχή,
μόνο παρακαλώ, πολύ, πολύ γοργά.

Όταν κάνει μαθήματα ζωής ο πολιτικός,
δεν πιάνομαι στη φάκα, και απέχω,
την «σοφία» της καθημερινότητας του μαλάκα,
μόνος μου κατέχω.

Αγαπάω τους ανθρώπους κι από την αφέλεια
και φιλικότητα, ανοιχτά μαζί τους μιλάω.
Και περιμένω την διάπλατα ανοιχτή αμοιβαιότητα,
αλλά μετά με πίκρα χολοσκάω.

Τι κρίμα, που από την έπαρση και τα καμώματα,
και κρύωμα από την περηφάνια φτιαχτό,
εμείς συχνά δεν πέφταμε στα γόνατα
και την γυναίκα χάναμε γι’ αυτό.

Με την καμπούρα μου, που δεν γνώρισε το χασομέρι,
ανέθρεψα τη γνώση που φωτίζει:
Ανόητο να πας ενάντια στο τανκ με το μαχαίρι,
αλλά στη μεγάλη ανάγκη, αξίζει.

Παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον
το πολύχρονο μακελειό.
Μέσα μου σκοτώνονται ο άγγελος κι ο διάβολος,
ενώ εγώ συμπονώ και τους δυο.

Στην χώρα των σκλάβων που χαλκεύουν την δουλεία,
στην χώρα των ειδωλολατρών, που χτίζουν μαυσωλεία,
ο σοφός ζει σαν αναχωρητής,
της τρώγλης του ο ιδιοκτήτης.

Υπάρχει καθισιό, που είναι υπεράνω από την δουλειά,
Σαν το νερό από το οποιοδήποτε ποτό.
Συχνά-πυκνά η μουσική δεν αξίζει τη σιγαλιά
Και χρόνια υπάρχουν που δεν αξίζουν ούτε λεπτό.

Στους στίχους μου καλοπερνάει το αστείο με την ζαβολιά,
που ψήνεται στο φούρνο της χυδαιότητας,
κι ως θερμοφόρα τοποθετείται στην κοιλιά,
που πονάει από δυσπεψία της πραγματικότητας.

Στο πιο αφόριτο όριο έφερε και λιθοβολεί,
τον έσω κόσμο μας ο παλιάνθρωπος,
ενώ εγώ εκτέλεσα την δική μου αποστολή,
Με πείσμα έμεινα άνθρωπος.

Εδώ μόλις του Θεού η σπίθα σαν δοξασμό,
Αναβρύζει κάτω από κάποια πέννα-σπινθήρα,
Αμέσως τρέχει με ενθουσιασμό,
Ο όχλος των «εκτιμητών» με κατασβεστήρα.

Όταν ο άντρας την γυναίκα γουστάρει,
Ποτέ τη φλόγα μέσα του δεν καταστέλλει,
Και πάντα απ’ την γυναίκα θα πάρει,
Αυτό που η γυναίκα θέλει.

Τον Μαρξ λυπάμαι, του οποίου τα νιτερέσα
έπεσαν στον τόπο αγριωπό.
Εδώ ο σκοπός δικαίωνε τα μέσα,
αλλά τα μέσα έχεσανε τον σκοπό.

Συγνώμη Κύριε, θέλω να σε παρακαλέσω,
αφού είναι για Σένα ο άνθρωπος σαφής,
βοήθησε με να καταλάβω και να συγχωρέσω
τους συνάδελφους, φίλους και τους συγγενείς.

Το πρόσωπό μου γελαστό δίχως φοβέρα,
αλλά στο βάθος της ψυχής μου γνώθω,
στο δάχτυλό μου φοράω βέρα,
ενώ με το λαιμό μου τη νιώθω.

Ο άνδρας είναι δύστροπος, τύραννος, αναιδής,
τσιγκούνης, βλάκας και βασανηστής.
Για όλ’ αυτά για να ενημερωθούμε,
απλά πρέπει να παντρευτούμε.

Είναι καιρός να καταλάβουν οι μαλάκες,
μη δείχνωντας τη βλακεία τους την τιμωριτική,
ότι της πλάσης ο άξονας είναι οι γυναίκες,
και τον οποίων η τρυφερότητα είναι η μάσκα η πολεμική.

Την δημιουργεία οφελούν τα αδιέξοδα κακοδιάθετα,
του πόνου και της ανημπορίας το οίδημα.
Στο λογικό και τον φόβο αντίθετα,
την ψυχή αναγκάζουν για πήδημα.

Οι σκέψεις οι δικές μας κρύβουν την τιμωρία,
Που φέρνουν οι ήρωες οι απόστρατοι.
Δημιουργούν τη φωτιά οι προμηθέοι,
Χρησιμοποιούν τη φωτια οι ηρόστρατοι.

Γι’ αυτό που στην οικογένεια εμφανίστηκε ρωγμή,
η βασική αιτία βρέθηκε:
Στην σύζυγο ξύπνησε η γυναίκα,
στον σύζυγο ο άνδρας κοιμήθηκε.

Αδύνατον να συκωθεί από τα γόνατα το ανθρώπινο όν,
ως που ο βούρδουλας είναι του σκλάβου η σφραγίδα.
Σ’ εμάς τον άνεμο των φρέσκων αλλαγών
πάντα εμφυσούσαν απ’ την κωλοτρυπίδα.

Ως που υπάρχει ψωμί και κρασί
και τα παιδιά κολλάνε στη μητέρα,
αχάριστη κι ανόητη
η κάθε μομφή στον ουράνιο Πατέρα.

Η εξυπνάδα είναι καλή, αλλά βασανίζει και αστοχεί,
όταν προέρχεται από το κάτω κεφάλι.
Η γυναίκα έχει σάρκα και ψυχή,
σκέπτοντας πότε με μια, πότε με άλλη.

Αφανίζουν τους εχθρούς τους οι πολιτικοί, οι καλοθελητές,
ακόμη και δείχνουν στενοχώρια:
Λένε πως καταστρέφουν τους νέους ποιητές,
η έπαρση, η αμοιβή, η βλεννόρροια.

Των φιληνάδων την χυδαιότητα ντρέπεται ως παρθένα,
με το βλέμμα που λάμπει και ψάχνει,
η δεσποινίδα τον έρωτα περιμένει πειθαρχημένα,
όπως τη μύγα φρόνιμα περιμένει η αράχνη.

Τίποτα πιο καταθλιπτικό στον κόσμο δεν υπάρχει,
παρά, το κρύο βράδυ βγαίνοντας από του μοναχού την σκήτη,
και με θλίψη ανάβοντας το τσιγάρο,
να σκεφτείς, πως δεν θέλεις να πας σπίτι.

Εκλογές. Της ελπίδας μας τα βαπόρια ξεκίνησαν
και κελάηδησαν τα πολιτικά αηδόνια:
τους παππούδες μας αυτοί πήδησαν,
κρίμα αν τα καταφέρουν και με τα εγγόνια.

Η ιστορία μας συνέχεια μοιρολογεί,
ότι ο Κύριος ακούραστα δημιουργεί:
και κάθε χρόνο εμφανίζεται παλιοτόμαρο στην κορφή,
που προκαλεί αποστροφή.

Την ζωή μου γέμιζαν η ποίηση και το μαραφέτι
και ήμουν μια χαρά μες στο μπορντέλο.
Εγώ δεν έφτυνα το πορτρέτο του ηγέτη,
αφού αψηφούσα όλο το μοντέλο.

Εκείνες τις δύσκολες μέρες έγινε η ανατροπή
και βρήκα της δύναμης την πηγή την εσωτερική,
όταν ένιωσα ντροπή
και ίσιωσα την στήλη μου την σπονδυλική.

Δήθεν για παιδιά κάνουμε κινήσεις τερατογόνες,
ενώ γνωρίζουμε πως είναι πρόσχημα,
όταν την καριέρα μας κάνουμε με αγκώνες,
εμείς αλλάζουμε άσχημα.

Οι δήμιοι των καθεστώτων αγιάζουν,
Απορεί, ακόμη και ο σατανάς:
Στο σπίτι του κρεμασμένου το σχοινί δικάζουν
Εκείνοι, οι οποίοι κρέμαζαν εμάς.
Εβραίος
Όταν γεννήθηκα αμέσως ήμουν τέρας,
άξιος για της κόλασης τη φωτιά.
Των Χριστό σταύρωσα, την Ρωσία πούλησα,
(πρώτα την σπρώχνοντας στου αλκοόλ τη βουτιά).

Συνήθως τους ανθρώπους, τους καλύτερους,
που με την λάμψη του Δημιουργού θερμάνθηκαν,
συναντάω ανάμεσα στους απόκληρους,
ρακένδυτους, αυτούς που απ’ την αδικία κυνηγήθηκαν.

Όταν σ’ εσένα έρχεται κάποιος που τρεκλίζει,
Και απ’ τη δίψα του πνεύματος υποφέρει σκληρά,
Τότε τη δίψα της διάνοιάς του για ν’ ανακουφίζεις,
Να πίνεις μαζί του ένα μπουκάλι κρασί σιωπηρά.

Είμαι κουτός και κάνω ανούσιες πλάκες,
Επίσης φλέγομαι από μεγάλη ιδέα.
Αν παρατάσσεις όλους τους μαλάκες,
Σ’ εμένα σίγουρα θ’ εμπιστεύονταν τη σημαία.

Ακούω διάφορα λόγια και φράσεις,
Που την απορία μου δε μπορούν να λύσουν:
Γιατί την χώρα τους τόσο εγκωμιάζουν οι «πατριώτες»;
Μήπως θέλουν να την πουλήσουν;

Όλα αυτά που βλέπει και ακούει, ψέγει,
βρίσκοντας πρόφαση για θλίψη ρηχή,
ο γκρινιάρης είναι κάτι σαν τη στέγη,
που στάζει, ακόμη και χωρίς βροχή.

Δεν υπάρχει στον κόσμο εικόνα με τόση αρμονία,
και ούτε στην πλάση μυστήριο πιο μεγάλο,
όταν ξαπλωμένους μετά από ευδαιμονία,
μας βλέπει μόνο το τσιγάρο

Τι κρίμα! Μου χαλάνε τη διάθεση, και το σεξαπίλ,
όχι οι Άραβες και τα χρέη:
Τι ωραία θα ήταν στο Ισραήλ,
εάν δεν ήταν καύσωνας, και οι Εβραίοι.

Ήρθε η φάση όποτε άρχισα να μη θυμάμαι,
Επίσης γρήγορα αποσύρεται η ηδονή:
Τώρα της κυρίας, όχι την άρνηση φοβάμαι,
Αλλά πανικοβάλλομαι, όταν εκείνη συμφωνεί.

Τις καλλονές δεν αγαπούσα και πολύ
Και όχι από αφραγκία δύσκολη:
Την καλωνή ακόμη και μες στο σκοτάδι
Ανησυχεί, πώς είναι γυμνόκωλη.

Υπάρχουν κυρίες σαν κρύες παλάμες,
Που την ψυχρότητά τους με περιφάνια κουβαλάνε,
Αλλά κάποια στιγμή αυτές οι ντάμες,
Σαν βδέλλες κολλάνε.

Μαζί μου μάλωσε η γκόμενα,
Και τα βράδια μου είναι καταδικαζόμενα,
Θέλω αυτή να δει στα όνειρά της βατραχίνα,
Ποντίκια, ασκαρίδες και αγγίνα.

Μου γράφεις πως τα πάντα είναι χάλια,
πως όλα έγιναν αξιολύπητα και χαλαρά,
μα φίλε μου. η εποχή μας δεν παρέχει ασφάλεια
γι’ αυτό, που απ’ τις γκόμενες έπαθες τραλαλά.

Από την γέννηση ευκολοδιχάζομαι με αμηχανία,
Στριφογυρίζω πάνω στις ζωής τη σκακιέρα,
Λατρευτή μητέρα μου η αρμονία,
Ενώ το φάλτσο, ο στοργικός πατέρας.

Η είδηση ότι ο φίλος και συγγενής σας υποφέρει,
δεν ήθελε συναγερμό και ειδοποιήσεις,
θυμάμαι ποιός μου τότε άπλωσε το χέρι,
εκείνους που δεν άπλωσαν, θυμάμαι επήσης.

Αδύνατον ούτε το γέλιο, ούτε οι κάννες των πιστόλων,
Να μας κάνουν ν’ αρνηθούμε από τα όνειρα τ’ αγαπημένα.
Χτίζουμε την ευτυχία αμέσως όλων,
Και αψηφούμε τον καθένα.

Στον αιώνα μας που αναπνέουμε καυσαέριο
και τρώμε χαβιάρι, που πετρέλαιο μυρίζει
δεν υπάρχει τίποτα πιο ακριβό από το γέλιο,
την αγάπη και την θλίψη που φωτίζει.

Χύνονται σαν ποτάμι στρατιά πις’ απ τη στρατιά,
για να χώνονται με τα μούτρα τους στο χώμα.
πόσο ανόητο να πεθαίνεις με λεβεντιά
για κάποιου την έπαρση ή κάποιο κόμμα.

Καυχιέσαι άδικα πως έμεινες τάχατι
τίμιος, αδέκαστος, σε δυσμένεια και σε πείραζαν,
πολλοί δεν πουλιόνταν πράγματι,
ενώ είναι εκείνοι τους οποίους δεν αγόραζαν.

Ένα καλό αστείο, απ’ του Θεού τα γούστα
γνωρίζει εκείνος που φοράει παντελόνι:
εξάμηνο τρέχεις πισ’ απ’ τη φούστα,
και αιώνα ζεις κατ’ απ’ το τακούνι.

Για τον άνδρα η μοναξιά είναι καινό,
είναι μεγάλο βάρος να είναι μόνος ολότελα,
ενώ, όταν η γυναίκα κρέμεται απ’ τον λαιμό,
τότε αμέσως νιώθει ελαφρότερα.

Ήρθε η εποχή λυπηρή μα ωραία,
γίνομαι το παράδειγμα της σοφίας της λεοντοκεφαλής,
και εμφανίστηκε άφθονη η σκέψη σπουδαία,
αφού σταμάτησα να σκέφτομαι με κάτω κεφαλή.

Πολλών χορών τα ουρητήρια εράντισα,
και κατανόησα με θλίψη πραγματική:
Τους Εβαίους αγαπάνε μόνο εκεί,
όπου ποτέ δεν τους συνάντησαν.

Εάν από μόνο του έφευγε το μακιγιάζ
και η πούδρα του ψιμυθίου αποπλανητικού,
τότε αυτά που θεοποιούμαι και έχουν τη βούλα
του υμνητικού,
φοβερά θα απογοήτευαν εμάς.

Υπάρχουν άνθρωποι, ορμητικά με αγκομάχημα,
Σπεύδουν καλοσύνη να κάνουν με δάδα.
Αλλά δεν ξέρω γιατί μυρίζουν άσχημα
Η ανιδιοτέλειά τους και η σβελτάδα.

Τη ζωή μου ξεφύλλιζα με συγκίνηση
και σαν ηλίθιος χαιρόμουνα και γλεντοκοπούσα:
Όλα τα χρόνια μου με μαράζι ή με παραφρόνηση
κάποια ή κάτι αγαπούσα.

Γράφω ανοησίες και εξυπνάδες,
βλακείες και σαχλαμάρες με μυαλό πεταχτό,
και τι να κάνω αφού έχω
απόλαυση απ’ αυτό.

Τα όργανά μου αδύναμα και ξερά,
Πισ’ απ’ τον γόνατο σπασμός,
Τα γεράματα δεν είναι χαρά,
Ο μαρασμός δεν είναι οργασμός.

Ήδη για γκόμενες είμαι γέρος,
Από το σεξ η σάρκα μου απαλλάχθηκε,
Ψάχνοντας για τον εαυτό της άδειο μέρος
Μες στον βουβώνα η πνευματικότητα εγκαταστάθηκε.

Άρχισε να σβήνει η φλόγα μου η ορεξάτη,
αποβάλλοντας, το χαλινάρι-φόβητρο,
τώρα απλά είμαι ένα γέρικο άτι,
που έστειλε στον διάολο το άροτρο.

Αυτό που θα γίνει σε λίγο καιρό,
μπορώ ακόμη και τώρα να επιδείξω:
Απ’ το πρωί για να τα τινάξω,
αρκεί μόνο να αναπηδήξω.

Μην βιάζεσαι να γνωρίζεις την αγάπη τρελή,
η ίδια σ’ εσένα θα ‘ρθει,
είναι απροσδόκητη σαν πουλί,
που στάζει πάνω σου απ’ το κλαδί.

Πως ζω; Καλλίτερα απ’ όσο μπορείς να φανταστείς,
ίδιος τον εαυτό μου εξυμνώ ξετσίπωτα,
ίδιος για τον εαυτό μου σαδιστής,
κι ο ίδιος με τον εαυτό μου δεν συμφωνώ σε τίποτα.

Ακριβώς οι ποιητές που συχνά εγκαλώ,
με κουρέλι άθλιο και παρδαλό,
είναι αυτοί: οι ελέφαντες και τα κήτη,
που κρατάνε αντίκρυ στον Θεό τον πλανήτη.

Ζει στον καθένα μας η μυστικότητα,
και τι θα γινόμαστε: βέλη ή τόξο;
Ο πλάστης στον καθένα έδωσε τη μοναδικότητα,
ασύλληπτη απ’ έξω.

Δύσκολη η ζωή του ανθρώπου ακριβώς διότι,
σπεύδει στον ουρανό το βλέμμα του να οδηγήσει,
όμως ο Θεός μόνο εκείνον επιδοτεί,
που είναι ικανός ίδιος τον εαυτό του να βοηθήσει.

Όταν τον θεατή κάνω να γελάσει, γνωρίζω,
είναι ρηχό της ψυχαγωγίας το θεμέλιο,
και θα νιώθει η δική του ψυχή
το κατακάθι της πίκρας μετά από το γέλιο.

Η έχθρα των θρησκειών και εθνών,
όταν από τη γη θα εξαφανιστεί,
τότε θα περιφέρονται οι άγγελοι ομαδόν
πάνω στη στάχτη ασημοκαπνιστή.

Ζω μέσα στη σιγή και δίχως περιπέτεια,
έγινα γέρος και ερημίτης με της φύσης το ζακόνι,
αλλά στους δρόμους βλέπω τέτοια,
ώστε η ψυχή μου ορμάει μες απ’ το παντελόνι.

Πάντα έτοιμος για νέο δρόμο ανηφορικό,
για φώς αμυδρό της ελπίδας αλλοπαρμένης,
να βρίσκω ένα στήθος συμπονετικό
κι εκεί να σφίγγομαι με την ψυχή μου κουρασμένη.

Από τα σπάργανα μεγάλωσε ως το παλτό,
και με το παλτό έφτασε στο τέλος η ζωή,
και ξανά έγινε ένα τίποτα μουντό,
γιατί φοβόταν ακόμη και να κάνει εισπνοή.

Η κάθε γενιά επιστρέφει στον δρόμο της συμφοράς
και αποδέχεται το γέμισμα της αγρίεψης,
μέσα στο γόνιμο αγρό της διαφθοράς,
προδοσίας, ψεύδους και φίμωσης.

Ψάχνοντας είσοδο από τον κύκλο συμφορών με ευπρέπεια,
μην ξεχνάς πως δεν είναι δυνατόν
να παρακάμψεις χωρίς συνέπεια
την επαφή με το σκατόν.

Η υπουλότητα, η ατιμία και η απληστία καραδοκούν
και το παιγνίδι τους παίζουν με τέτοια τεχνογνωσία,
ώστε να στρίβουν το λαρύγγι σου μπορούν
χωρίς πόνο, ανωνύμως και εν απουσία.

Χρυσό και σκατά θέτουν σαν δώρα
στα παιδιά μας το φως και ο ζόφος,
ενώ το κράτος εμφανίζετε πάνω στην ώρα,
και το χρυσάφι χάνεται σαν νέφος.

Ο Θεός τηρεί σιγήν όχι γιατί αψηφεί,
απλά έχει πρόβλημα που Τον πληγώνει:
το όνομά Του λέγεται τόσο συχνά με μομφή,
ώστε ο λόξυγκας Τον ξεθεώνει.

Ο άνθρωπος δέχτηκε του Διαβόλου τα δώρα,
και η ψυχή του είναι υπό νάρκωση,
έχει σκοτεινών ιδεών πληθώρα,
που ακόμη περιμένουν την ενσάρκωση.

Απ’ τα βιβλία τυχαία γνώρισα
και το μυαλουδάκι μου ζύγισα προσφάτως:
Η μεγάλη σοφία είναι θλίψη - γκαντέμισσα,
και εγώ, για αυτό είμαι κεφάτος.

Την πλοκή της τύχης μου ξηλώνω και ράβω,
η ψυχή τα γούστα και τις ορέξεις αναθεωρεί:
Από καιρό μέσα μου ξερίζωσα τον σκλάβο,
ενώ τώρα η ελευθερία με στενοχωρεί.

Στην εποχή της τρομάρας δεσπόζουσας,
ο ουρανός την ψυχή με πίστωση κερνάει:
Ενέργεια της αδυναμίας κοχλάζουσας
περίφημα έργα γεννάει.

Στη ζωή μου σερνόμουν με δρομολόγιο ψυχοκτόνο,
και τις εντολές καταπατούσα κάτω – πάνω:
Άλλοτε αμάρτανα χωρίς να μετανιώνω,
ενώ τώρα εξομολογούμαι δίχως να αμαρτάνω.

Κάποιοι για ευ ζην πάνε στη βιβλιοθήκη,
ενώ οι άλλοι παραμένουν φτωχοί,
τα μικρά κάνουν κακά στο καθίκι,
ενώ οι μεγάλοι στην ψυχή.

Γνωρίζω καλά την εποχή μας,
βλέπω τα συν και τα πλην:
Όχι η αμαρτία ασχημίζει την ψυχή μας,
αλλά ο πόθος για αυτήν

Στη Ρωσία ζούσα με παρανόματα,
ανάμεσα σε τέτοιους σαν εγώ το ρεμπελιό,
στο ακαίραιο είχα όλα τα δικαιώματα
χωρίς δικαίωμα να τις χρησιμοποιώ.

Τους εαυτούς τους προσπαθούν να προβάλλουν,
Μερικοί άνθρωποι, οι φορτικοί,
Ας πούμε, η γυναίκα: αυτοί δεν πρόκειται να σιωπήσει
Ακόμη κι όταν δεν έχει τίποτα να πει.

Για όλα των αρσενικών τα εγκήματα και μπορντέλα,
εγώ στη γυναίκα θα ανέγειρα μνημείο – κομπλιμέντο,
οι άνδρες της οικογένειας είναι μόνο ταμπέλα,
ενώ η γυναίκα είναι και κολώνα και τσιμέντο.

Ο χρόνος τα πάντα σβίνει οριστικά,
Κι αφήνει μέσα στις αιώνες
Μόνο τα ιδιότροπα προσωπικά,
Μές στη νότα, λόγο και οθόνες.

Το καλό με το κακό και το σκότος με φως
δέρνονται κι ο ένας τον άλλον εκβιάζουν,
αλλά όλοι οι μαχητές τους κατά αυτού,
σαν αδέλφια μιάζουν.

Όταν ακούω από κάποιον θλιβερά παράπονα
για τον Θεό, για τους οικίους, για τη μοίρα,
τότε εγώ σκέφτομαι πως δε θα πείραζε
αυτός να ζει λιγάκι πις’ απ’ της φιλακής τη θύρα.

Κι έτσι διαρκεί κατά το καπρίτσιο του Πλάστη,
το τέλος δεν φαίνεται, ξεχάστηκε και η αρχή.
Μέχρι που εγώ συνέδεσα αυτές τις λέξεις
πεντακόσια ανθρωπάκια εμφανίστηκαν στη γη.

Σ’ εκείνη πήγαινε ο ναύτης και του κόμματος το μέλος,
έρχονταν παρέα νεαρών και ζευγάρια παππούδων,
κι εκεί τους περίμενε το τέλος
στο δικό της Τρίγονο των Βερμούδων.

Η άνοιξη είναι του έρωτα ο φλογοκαμένος
και του πάθους του αχαλίνουτου ο λιχουδιάρης,
ο άνδρας συνήθως είναι παντρεμένος,
γι’ αυτό και είναι βιαστικός και φοβιτσιάρης.

Για την Ισότητα εμείς φροντίζουμαι,
και τους λόφους με τους βαλτός ισιώνομαι,
όταν τα υψώματα με τέλματα ισοπεδόνονται,
οι λόφοι, βάλτοι γίνονται.

Στης μονής τον τρούλο, που ο Θεός μεγαλούργισε,
εμείς τζάμπα προσυλόνουμε τη ματιά πιστή.
Ο Πλάστης βλέποντας τη δημιούργισε,
καθόλου δε θέλει σ’ εμάς να εμφανιστεί.

Η ζωή μας είναι δύσκολη, του ανηφοριού,
κι αναζητάμε τη χαρά στην ταλάντευση πειναλέα,
από την μοναξιά του ζευγριού,
μέχρι την μοναξιά μας στην παρέα.

Η κάθε φιλοσοφία την άλλη φοβερίζει,
ότι δε θα σωθούμε απ’ τον Εβραίων τους κανιβαλισμούς.
Μόνο αυτό η επιστήμη δε γνωρίζει:
πώς αυτοί κάνουν τους σεισμούς;

Τον δικό μου σιχαμό συμπαθώ
ακόμη κι’ όταν με καθοδιγεί κατά,
και για να φτύσω τον εχθρό,
δεν γεμίζω το στώμα μου με σκατά.

Γλυκό το βάλσαμο που σε παριγορά,
όταν η σκέψη έρχεται, κι όχι μια φορά,
πως η γυναίκα απορρύπτοντας εμάς,
λυπάται για την άρνηση, πιο πολύ απ’ εμάς

Ισπανό, σλάβο ή τον Εβραίο σοβαρό
Βλέπω τους με το κόρδωμα του οπισθίου.
Περιφάνια για το αίμα του το καθαρό,
Ιερή παρηγοριά του ηλιθίου.

Τα ψέματα ψευδολογούνε οι ψευταράδες,
ενώ την εξουσία αρπάζουν οι απατεώνες,
τελικά κυβερνάνε οι κλεφταράδες
Και οι δραστήριοι παλιοθαμώνες.

Заметно близится война,
все содрогнется в этом шквале,
придут иные времена,
но мир улучшится едва ли.

Уже слетелись к полю вороны,
чтоб завтра павших рвать подряд,
и «С нами Бог!» по обе стороны
в обоих станах говорят.

То плоть загуляет, а духу невесело,
То дух воспарит, ну а плоть позабыта,
И нет ни гармонии, ни равновесия,
То чешутся крылья, то ноют копыта.

К любому подлому подвоху
Идя с раскрытыми глазами,
Россия в новую эпоху
Вошла со старыми козлами.

Всерьез меня волнует лишь угроза -
подумаю, мороз бежит по коже, -
что я из-за растущего склероза
начну давать советы молодежи.

Благославенна будь держава
что век жила с собой в борьбе
саму себя в дерьме держала
поя хвалу сама себе.

О нем не скажешь ничего -
ни лести, ни хулы;
ума палата у него,
но засраны углы.

Время дикое, странное, смутное
над Россией ни ночь, ни заря,
то ли что-то родит она путное,
то ли снова найдёт упыря.

Вкусил я достаточно света,
чтоб кануть в навечную тьму,
я в Бога не верю, и это
прекрасно известно Ему.

Весь день я думал, а потом
я ближе к ночи понял мудро:
соль нашей жизни просто в том,
что жизнь - не сахарная пудра.

Две породы лиц в российском мессиве
славятся своей результативностью:
русское гавно берёт агрессией,
а гавно еврейское – активностью.

Старик, держи рассудок ясным,
смотря житейское кино:
дерьмо бывает первоклассным,
но это всё-таки гавно.

Повсюду, где забава и забота,
на свете нет страшнее ничего,
чем цепкая серьезность идиота
и хмурая старательность его.

Россия красит свой фасад,
чтоб за фронтоном и порталом
неуправляемый распад
сменился плановым развалом.

С душою, раздвоенной, как копыто,
обеим чужероден я отчизнам -
еврей, где гоношат антисемиты,
и русский, где грешат сионанизмом.

Эпическая гложет нас печаль
за черные минувшие года;
не прошлое, а будущее жаль,
поскольку мы насрали и туда.

Столько пламени здесь погасили,
Столько ярких задули огней,
Что тоскливая серость в России
Тусклой мглой распласталась над ней.

А люди привыкают ко всему –
к тюрьме, суме правителям подлейшим,
и наш Господь сказал: А посему
пусть это будет с ними и в дальнейшем.

Я долго ждал чего-то там от жизни
Пока не понял, жизнь не подаёт,
Что эта сука праздна и капризна,
И от меня сама чего-то ждёт.

Не тем еврей стал плох, что ест свой хлеб,
А тем, что проживая в своём доме,
Настолько стал бездушен и свиреп,
Что стал сопротивляться при погроме!

Сквозь общие радость и смех,
под музыку, песни и танцы
дерьмо поднимается вверх
и туго смыкается в панцирь.

Кошмаров будущих раскаты
при всей их дальности
уже слышней, чем адвокаты
гнилой реальности.

Пока мы ловим слов созвучие
и цедим рифму, как вино,
по миру шьётся злополучие,
но нами брезгует оно.

Ждала спасителя Россия,
жила, тасуя фотографии,
и, наконец, пришёл мессия,
и не один, а в виде мафии.

Течёт покоя зыбь текучая,
и тишь да гладь отсель досель;
идиотизм благополучия
неописуем, как кисель.

Я писал, как думал, а в итоге то же,
что в начале, ясно мне:
лучше легкомысленно - о Боге,
чем высокопарно - о хуйне.

Πλησιάζουν οι καιροί, όταν οι πύραυλοι θα πέσουν βροχή,
η γη απ’ αυτόν τον καταιγισμό θα μειωθεί,
θα’ ρθει εντελώς διαφορετική εποχή,
αλλά ο κόσμος είναι αμφίβολο να βελτιωθεί.

Ήδη μαζεύτηκε των κοράκων το σμήνος πολεμοχαρές,
για να σπαράξουνε της ψυχές νεκρές,
«Μαζί μας ο Θεός» στις δυο πλευρές,
στα δυο στρατόπεδα λένε.

Ποτέ η σαρκα γλεντάει, ποτέ η ψηχή σβήνει από ανία,
Ή το πνεύμα φτερουγίζει, ή μόνο η σαρκα κατά νουν,
Δεν υπάρχει ισσοροπία, και ούτε αρμονία,
Ή τα φτερά έχουν φαγούρα, ή οι όπλες πονούν.

Προς κάθε κακοήθεια ποταπή
Ορμώντας με ανοιχτά τα μάτια,
Η Ρωσία στην καινούρια εποχή,
Μπήκε με παλιοτράγους απ’ τα γνωστά μονοπάτια.

Το νιώθω ως απειλή και μου φέρνει απελπισία
το ενδεχόμενο χυδαίο και φρικαλέο,
πως απ’ την προοδεύουσα αμνησία
θ’ αρχίσω να δίνω συμβουλές στην νέα και τον νέο

Να ‘ναι αυτή η χώρα ευλογημένη,
που αιώνα πάλευε με τον εαυτό της,
τον εαυτό της έχοντας μες στο βόθρο βουτηγμένη,
πλέκοντας το εγκώμιο στον εαυτό της.

Γι’ αυτόν δεν μπορείς να πεις τίποτα,
ούτε γαλιφιές και ούτε δαγκωνιές:
έχει μυαλό-παλάτι,
αλλά με λερωμένες γωνιές.

Άγρια, αλλόκοτη, εποχή ανατροπής,
στη Ρωσία ούτε νύχτα, ούτε αυγή θα τους ξυπνήσει,
μήπως γεννήσει κάτι της προκοπής,
μη τυχόν βρικόλακα ξαναγεννήσει.

Γεύτηκα το φως αρκετά,
για να με καταπιεί του σκότους ο θρήνος,
δεν πιστεύω στου Θεού το μετά,
και αυτό καλά γνωρίζει Εκείνος.

Το αίνιγμα της ύπαρξης φίλε μου λύνε
αφού δεκαετίες το μυαλό σου ψάχνει:
το αλάτι της ζωής απλά είναι,
ότι η ζωή δεν είναι της ζάχαρης άχνη.

Δυο ράτσες προσώπων μέσα στο ρωσικό μείγμα
φημίζονται με τη δική τους αποτελεσματικότητα:
το ρωσικό σκατό τα καταφέρνει με επιθετικότητα,
ενώ το εβραϊκό σκατό, με ενεργητικότητα.

Φίλε μου, κράτα το μυαλό σου ανοιχτό,
κοιτάζοντας της ζωής το φιλμ το πολιτικό:
το αφόδευμα τυχαίνει να είναι ποιοτικό,
παρ’ όλ’ αυτά είναι σκατό.

Εκεί που διασκέδαση και έγνοια,
δεν υπάρχει κάτι πιο εκνευριστικό,
απ’ τη σφιχτή σοβαρότητα του βλάκα
κι τον ζήλο του τον νηστικό.

Η Ρωσία βάφει τη δική της πρόσοψη,
η ακυβέρνητη αποσύνθεση
πις’ απ’ το αέτωμα και στέγασμα
για να αλλάξει σε σχεδιασμένο χάλασμα.

Με την ψυχή διχαλωτή σαν οπλή,
και για τις δυο πατρίδες νιώθω ορφανισμό,
Εβραίος, που τ’ αφεντικά είναι αντισημίτες απλοί,
και Ρώσος, εκεί που παραποιούν με τον σιωνανισμό.

Μας τρώει η θλίψη που σκορπάμε
για τα χρόνια περασμένα όταν μαυροφορέσαμε,
όχι για παρελθόν, αλλά για το μέλλον λυπάμαι,
αφού κι εκείνο καταχέσαμε.

Τόση φλόγα εδώ έσβησαν,
Τόσες λαμπρές φωτιές φυσοέσβησαν,
Ώστε το βαρύθυμο το γκρίζο στη Ρωσία
Ξαπλώθηκε σαν θολή καταχνιά, σαν ελονοσία.

Οι άνθρωποι τα έχουν συνήθειο:
τη φτώχια, των αρχόντων την ατιμία, τα τείχη της φυλακής,
και είπε ο Κύριος: Τότε
ας έχουν αυτά και στο εξής.

Επί πολύ περίμενα κάτι ωραίο από τη ζωή,
Μετά κατάλαβα, ότι η ζωή δε χαρίζει, είναι ξοφλημένη,
Ότι αυτή η ιδιότροπη σκύλα,
Η ίδια από μένα κάτι περιμένει.

Ακόμη και στη χώρα του ο Εβραίος παραμένει ανίδεος,
Αφού ζητάει δικαιοσύνη με το παραμικρό.
Έγινε τόσο αναίσθητος και βίαιος,
Ώστε άρχισε να αντιστέκεται κατά του πογκρόμ!

Μες’ απ’ του λαού τις μικροχαρές και γέλιο-νάνο,
με μουσική πολεμική και τραγούδι το κόρακα,
το σκατό αναδύεται προς τα πάνω
και σφιχτά πυκνώνεται σε θώρακα.

Των εφιαλτών των μελλοντικών οι βροντές
παρ’ όλη τους τη μακρινότητα
ήδη πιο πολύ ακούγονται, παρά οι προπαγανδιστές
της σάπιας πραγματικότητας.

Ενώ εμείς ψάχνουμε τον λέξεων την συνήχηση
και η ρίμα είναι το δικό μας γραφτό,
στον κόσμο του Κακού η κυριάρχηση,
αλλά μας απεχθάνεται αυτό.

Περίμενε τον σωτήρα ο λαός της Ρωσίας
που ζούσε, ανακατεύοντας τις φωτογραφίες,
κ’ επιτέλους ήρθε ο μεσσίας,
μα όχι μόνος, αλλά σε μορφή μαφίας.

Κυλάει η λαφριά ρυτίδωση υγρή,
και όλα μέλι-γάλα μες στο χαβαλέ:
Της μακαριότητας η ηλιθιότητα η χλιαρή,
βαλτώδη κι απερίγραπτη σαν ζελέ.

Γράφω αυτά που σκέφτομαι, κι όχι πατριωτικά εμβατήρια,
με απομόνωσαν του λόγου οι κούρβες,
αλλά καλύτερα με ελαφρομυαλιά για τον Κύριο,
παρά στομφώδεις μπούρδες.

Кого я ни припомню, все подряд
убийцы – в унисон, как на заказ,
твердили, что не знали, что творят,
и плакали, что был такой приказ.

Угрюмо думал я сегодня,
что в нашей тьме, грызне, предательстве
вся милость высшая Господня -
в его безликом невмешательстве.

Я курю возле рюмки моей,
а по миру сочится с экранов
соловьиное пение змей
и тигриные рыки баранов.

Мне кажется, российская земля,
ещё не отойдя от мерзлоты,
скучает без конвоя, патруля
и всяческой надзорной сволоты.

Людей, в ком Божий дар заметен,
судьба сильней секла кнутом...
И нынче их на этом свете
гораздо меньше, чем на том.

Пахан был дух и голос множества,
в нем воплотилось большинство;
он был великое ничтожество,
за что и вышел в божество.

Πάντα οι φονιάδες, νομοταγείς παριστάνουν.
Στις δίκες είχαν μια συνταγή:
Κοπανούσαν ότι δεν ήξεραν τι κάνουν,
και έκλαιγαν, ότι τέτοια ήταν η διαταγή.

Σκέφτηκα περπατώντας το δρόμο του κοιμητηρίου,
ότι στο δικό μας σκοτάδι, των νόμων την παράβαση,
Όλη η καλοσύνη ύψιστη του Κυρίου
Είναι στη απρόσωπη του μη επέμβαση.

Κοιτάζω τα καμώματα των παιδιών,
ενώ απ’ την οθόνη τσιρίζουν οι καστράτο,
με του αηδονιού κελάηδημα των φιδιών
και με τους βρυχηθμούς των προβάτων.

Μου φαίνεται πως η γη της Ρωσίας
ακόμη δεν είχε ανασαίνει της ελευθερίας των αέρα,
νοσταλγεί την ένοπλη φρουρά
και κάθε της επιτήρησης λέρα.

Στους ανθρώπους που το θείο δώρο ήταν φανερό,
η μοίρα έδειξε το πρόσωπο μίσος γεμάτο,
και τώρα στον πάνω κόσμο είναι πολύ λιγότεροι
παρά στον κάτω.

Ο νταής ήταν το πνεύμα και η φωνή της πλειοψηφίας,
Σ’ αυτόν ενσαρκώθηκε η μεγάλη ποσότητα
Ενώ εκείνος ήταν ένα Τίποτα,
Και με αυτά κατάφερε να γίνει θεότητα.