HOME

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

Εβγκένι Γεφτουσένκο

(1933 – 2017)

Από τον πρόλογο της συλλογής «Τα καλύτερά μου ποιήματα»
του Ε. Γεφτουσένκο

Να τι γίνεται
Όμως υπάρχει...
Δε θέλω τίποτα μισό!
Παράκληση
Σταμάτα!
Μην καμαρώνεις
Η φάτσα του προσώπου
Η τρίτη ρουτίνα
Η Μορφή και το Περιεχόμενο
Η μετάνοια
Δεν επανέρχεται...
Να δώσει ο Θεός!
Πρέπει...
Μπαμπι Γιαρ 0
Μπάμπι Γιαρ 1
Όταν ο άνδρας φτάνει στα σαράντα
Φεύγουν οι άνθρωποι
Τρυφερότητα
Πόσο ψεύδεσαι!
Δεν πρέπει να φοβάσαι!
Την ευτυχία δεν αναζητώ

Со мною вот что происходит:
ко мне мой старый друг не ходит,
а ходят в праздной суете
разнообразные не те.
И он не с теми ходит где-то
и тоже понимает это,
и наш раздор необъясним,
и оба мучаемся с ним.
Со мною вот что происходит:
совсем не та ко мне приходит,
мне руки на плечи кладет
и у другой меня крадет.
А той - скажите, Бога ради,
кому на плечи руки класть?
Та, у которой я украден,
в отместку тоже станет красть.
Не сразу этим же ответит,
а будет жить с собой в борьбе
и неосознанно наметит
кого-то дальнего себе.
О, сколько нервных и недужных,
ненужных связей, дружб ненужных!
Во мне уже осатанённость!
О, кто-нибудь, приди, нарушь
чужих людей соединённость
и разобщённость близких душ!

Με μένα να τι γίνεται:
η φίλη μου η καλή δε μ’ επισκέπτεται
όμως πηγαινοέρχονται, δημιουργώντας ζάλη,
διάφοροι άσχετοι και άλλοι.
Κι εκείνη
αναστρέφεται με κάποιους ξένους
και είμαι βέβαιος, το έχει καταλάβει επιτέλους.
Ακατανόητη η γκρίνια η η παλιά,
και οι δυο βασανιζόμαστε σκληρά.
Με μένα να τι γίνεται:
έρχεται κάποια, η αγαπημένη τάχατε
βάζει τα χέρια της γύρω απ’ το λαιμό
με κλέβει απ την άλλη και δεν το πολεμώ.
Μα τότε
πέστε μου παρακαλώ
να κάνει τι, αυτή που προκαλώ;
Αυτή
απ’ την οποία μ’ έκλεψαν δεν έχοντας ιδέα,
για την εκδίκηση θα κλέψει κάποιον για παρέα.
Όχι αμέσως θα ξαφνιάσει
αλλά θα ζει παλεύοντας με το «εγώ»
και ασυνείδητα θα προσχεδιάσει
κάποιον στο μέλλον το κοντινό.
Ω! πόσο ψεύτικες
σπασμωδικές
άχρηστες σχέσεις
και φιλίες δυσαρμονικές!
Μέσα μου νιώθω εξαγρίωση!
Μακάρι, κάποιος
να ’ρθει
ν’ αλλάξει βαθμηδόν,
των ξένων των ανθρώπων
την συνένωση
και απομόνωση
συγγενικών ψυχών!

1957

Всегда найдётся женское плечо,
чтобы в него дышал ты горячо,
припав к нему беспутной головой,
ему доверив сон мятежный свой.

Всегда найдутся женские глаза,
чтобы они, всю боль твою глуша,
а если и не всю, то часть её,
увидели страдание твое.

Но есть такая женская рука,
которая особенно сладка,
когда она измученного лба
касается, как вечность и судьба.

Но есть такое женское плечо,
которое неведомо за что
не на ночь, а навек тебе дано,
и это понял ты давным-давно.

Но есть такие женские глаза,
которые глядят всегда грустя,
и это до последних твоих дней
глаза любви и совести твоей.

А ты живёшь себе же вопреки,
и мало тебе только той руки,
того плеча и тех печальных глаз...
Ты предавал их в жизни столько раз!

И вот оно - возмездье - настаёт.
“Предатель!” - дождь тебя наотмашь бьёт.
“Предатель!” - ветки хлещут по лицу.
“Предатель!” - эхо слышится в лесу.

Ты мечешься. Ты мучишься, грустишь.
Ты сам себе всё это не простишь.
И только та прозрачная рука
простит, хотя обида и тяжка,

И только то усталое плечо
простит сейчас, да и простит ещё,
и только те печальные глаза
простят всё то, чего прощать нельзя.

Εύκολα βρίσκεις ένα χέρι γυναικείο,
που είναι ανάλαφρο και δροσερό,
με λίγη τρυφερότητα και συμπόνια
σε κάνει να ξεχάσεις κάτι θλιβερό.

Εύκολα βρίσκεται κανένας γυναικείος ώμος,
για ν’ αναπνεύσεις με τη ζεστασιά,
και ακουμπώντας πάνω του το άσωτο κεφάλι σου
να πέσεις σε βαθιά λησμονησιά.

Εύκολα βρίσκεις γυναικεία μάτια
να καταπνίγουν όλο τον καημό
κι αν όχι όλο, ίσως ένα μέρος,
να δουν το βάσανό σου το καθημερινό.

Όμως υπάρχει τέτοιο χέρι γυναικείο,
που είναι ιδιαίτερα γλυκό
όταν το πονεμένο σου μέτωπο αγγίζει
σαν μοίρα, με πεπρωμένο τραγικό.

Όμως υπάρχει τέτοιος γυναικείος ώμος
μα είναι ανεξήγητο γιατί,
ενώ για πάντα σου ανήκει, όχι για μια νύχτα,
και το ’χεις προ πολλού αυτό δεχτεί.

Όμως υπάρχουν τέτοια γυναικεία μάτια,
που σε κοιτάζουν πάντα μελαγχολικά
και νιώθεις ότι μέχρι τη στερνή σου μέρα
είναι αληθινής αγάπης σημάδια φανερά.

Αλλά εσύ δε σταματάς να ψευτοζείς
και δε σου αρκεί μονάχα αυτό το χέρι
αυτός ο ώμος και τα λυπημένα μάτια,
πισώπλατα καρφώνεις της απάτης το μαχαίρι.

Και να! ήρθε η νέμεση σκληρή:
Προδότη ! η βροχή ραγδαία σε χτυπά,
Προδότη ! στο πρόσωπο βιτσίζουν τα κλαδιά,
Προδότη! η ηχώ σε ξυλοκοπά.

Χτυπιέσαι, τυραννιέσαι και λυπάσαι
τον εαυτό σου δεν μπορείς να συγχωρείς,
Μονάχα αυτό το χέρι το γλυκό
θα συγχωρεί, αν και ο ίδιος απορείς, γιατί;

Μονάχα αυτός ο κουρασμένος ώμος
θα συγχωρέσει τώρα και πολλές φορές μετά.
Μονάχα αυτά τα μάτια τα θλιμμένα
θα συγχωρούν καμώματά σου ασυγχώρητα.

1961

Нет, жизнь, меня ты не заластишь частью.
Все полностью! Мне по плечу!
Я не хочу ни половины счастья.
Ни половины горя не хочу!

Хочу лишь половину той подушки,
где, бережно прижатое щеке,
беспомощной звездой, звездой падучей,
кольцо мерцает на твоей руке...

Όχι! δε θέλω τίποτα μισό!
Θέλω ολόκληρο τον ουρανό! Τη γη ολόκληρη μπροστά μου!
Πελάγη και ποτάμια, βουνά, κοιλάδες και λαγκάδια,
δικά μου όλα! Δε θέλω να τα μοιραστώ!

Όχι, ζωή! Εμένα δε μου φτάνει το μισό,
ολότελα! Βαστούν οι ώμοι μου, με σιγουριά!
Δε θέλω ούτε το μισό της ευτυχίας
και ούτε το μισό καημό.

Μα θέλω μόνο το μισό το προσκεφάλι
όπου με τρυφερότητα σφιγμένο στην παρειά,
σαν το πεφτάστρι που υπόσχεται πολλά
στο απαλό χεράκι σου η βέρα τρεμοφέγγει.

1963

А помните добро, благодаря
за ласку окружающих и бога.
На это дело, кстати говоря,
и времени уйдет не так уж много.

Μην σπαταλάτε τον καιρό σας για να θυμάστε τις κακίες
Γιατί αυτό παρεμποδίζει την πνευματική ελευθερία
Είναι πολύ χρονοβόρα και ενοχλητική διαδικασία
Και δυσκολεύει, τέλος πάντων, την εργασία.

Και να κρατάτε στη μνήμη σας μονάχα το καλό,
Ευχαριστώντας για καλοψυχία τους συνανθρώπους σας και τον Θεό,
Αυτό δε θα σας εμποδίσει, και ούτε θα στοιχίσει,
θα χρειαστεί: χαμόγελο απλό και δύο καλά λόγια.

1964

Поспешно пьют, поспешно любят,
и опускается душа.
Поспешно бьют, поспешно губят,
а после каются спеша.

Но ты хотя б однажды в мире,
когда он спит или кипит,
остановись, как лошадь в мыле,
почуяв пропасть у копыт.

Остановись на пол дороге,
доверься, небу, как судьбе,
подумай - если не о боге -
Хоты бы просто о себе.

Под шелест листьев обветшалых.
Под паровозный хриплый крик
пойми: забегавшийся - жалок,
остановившийся - велик.

Пыль суеты сует сметая,
ты вспомни вечность наконец,
и нерешительность святая
вольется в ноги, как свинец.

Есть в нерешительности сила
когда по ложному пути
вперед на ложные светила
ты не решаешься идти.

Топча, как листья, чьи-то лица,
остановись! Ты слеп, как Вий,
И самый шанс остановиться
безумством спешки не убий.

Когда шагаешь к цели бойко,
как по ступени, по телам,
остановись, забывший бога,-
ты по себе шагаешь сам!

Когда тебя толкает злоба
к забвенью собственной души,
к бесчестью выстрела и слова,
не поспеши, не соверши!

Остановись, идя в слепую,
о население Земли!
Замри, летя из кольта пуля,
и, бомба в воздухе, замри!

О человек, чье имя свято,
подняв глаза с молитвой ввысь
среди распада и разврата
остановись, остановись!

Κατάρα του αιώνα η βιασύνη που μειώνει,
οι άνθρωποι μετατράπηκαν σε ρομπότ,
σε όλη τη ζωή στριφογυρίζουν σαν το πιόνι
πέφτοντας πάντα στο τσεϊτνοτ.*

Με την βιασύνη αγαπούν, μισούν
και παραλύει η ψυχή απεγνωσμένα,
με την βιασύνη πλήττουν και προσβάλλουν
ύστερα μετανιώνουν εσπευσμένα.

Όμως εσύ, που κάνεις το σταυρό τρεχάτα,
στη ζωοδότρα γη που εκτοξεύεις απειλές,
σαν άτι αφρισμένο, σταμάτα!
την άβυσσο οσφραίνοντας δίπλα σ’ οπλές.

Να σταματάς σε κάποιο σταυροδρόμι,
στον ουρανό να εμπιστευτείς το πεπρωμένο
και να σκεφτείς, αν όχι για τον Θεό,
τότε, τουλάχιστον για σένα.

Κατ’ απ’ το θρόισμα των φύλλων φθινοπωρινών.
κατ’ απ’ το θόρυβο των λεωφόρων
ν’ αντιληφθείς: αυτός που τρέχει είν’ ελεεινός,
αυτός που έχει σταματήσει είναι σπουδαίος.

Του πηγαινέλα τα σκονίσματα σκουπίζοντας
για μια στιγμή θα νιώθεις, ότι κάτι σε θλίβει,
και η διστακτικότητα ιερή αυξάνοντας,
θα χύνεται στα πόδια σαν μολύβι.

Υπάρχει στην διστακτικότητα ισχύ σημαντική.
οπότε έχεις δέος φρόνιμο
ότι μπορείς να πάρεις διαδρομή κακή
προς φάρο ψεύτικο, κολάσιμο.

Καταπατώντας κάποια πρόσωπα σαν φύλλα,
σταμάτα ! είσαι τυφλός και αμελής.
Την ίδια την Ελπίδα, σε παρακαλώ, σταμάτα!
με τρέλα βιαστική να εκτελείς.

Όταν βαδίζεις προς τον στόχο ζωηρά,
κορμιά πατώντας σαν να ήταν σκαλοπάτια,
Σταμάτα! εσύ που ξέχασες τον Πλάστη,
τον εαυτό σου βάναυσα ποδοπατάς!

Όταν σε σπρώχνει η κακία
προς λησμονιά της ίδιας της ψυχής,
προς ατιμία εκτέλεσης με λόγο
μη βιάζεσαι και μην πυροβολείς!

Σταμάτα στα τυφλά να τρέχεις,
ω! πλήθος ασυγκράτητο της γης!
Να σταματά η σφαίρα που πετά,
η βόμβα πέφτοντας, να σταματά !

Ω! άνθρωπε, φωνάζω γοερά,
με προσευχή σηκώνοντας τα μάτια,
μέσα στην διάσπαση και διαφθορά,
σταμάτα! Σε παρακαλώ, σταμάτα!

*τσεϊτνότ – έλλειψη χρόνου για σκέψη σε παρτίδα
σκακιού ή ντάμας

Смири гордыню - то есть гордым будь.
Штандарт - они чехле не полиняет.
Не плачься, что тебя не понимают, -
поймет когда-нибудь хоть кто-нибудь.

Не самоутверждайся. Пропадет,
подточенный тщеславием, твой гений,
и жажда мелких самоутверждений
лишь к саморазрушенью приведет.

У славы и опалы есть одна
опасность - самолюбие щекочут.
Ты ордена не восприми, как почесть,
не восприми плевки, как ордена.

Не ожидай подачек добрых дядь
и, вытравляя жадность, как заразу,
не рвись урвать. Кто хочет все и сразу,
тот беден тем, что не умеет ждать.

Пусть даже ни двора и ни кола,
не возвышайся тем, что ты унижен.
Будь при деньгах свободен, словно нищий,
не будь без денег нищим никогда!

Завидовать? Что может быть пошлей!
Успех другого не сочти обидой
Уму чужому в тайне не завидуй,
чужую глупость втайне пожалей.

Не оскорбляйся мнением любым
в застолье, на суде неумолимом.
Не добивайся счастья быть любимым, -
умей любить, когда ты не любим.

Не превращай талант в козырный туз.
Не козыри - ни честность, ни отвага.
Кто щедростью кичится - скрытый скряга,
кто смелостью кичится - скрытый трус.

Не возгордись ни тем, что ты борец,
ни тем, что в борьбе по середине.
И даже тем, что смерил гордыню,
не возгордись - тогда тебе конец.

Υπότασσε την περηφάνια σου, με άλλα λόγια υπερήφανος να είσαι.
Το λάβαρο, μέσα στο κάλυμμα δεν πρόκειται να ξεθωριάσει.
Μην κλαψουρίζεις πως δε σε καταλαβαίνουν,
κάποιος θα καταλάβει, κάποιος και θα σε εγκωμιάσει.

Μην προωθείς τον εαυτό σου, θα φθαρθεί
η ευφυΐα σου από την ματαιοδοξία.
Η δίψα αυτοπροωθήσεων μικροπρεπών
μονάχα την αυτοκαταστροφή θα προκαλεί και την ζημία

Η δόξα, η δυσμένεια είναι σαν επικείμενο κακό
και κολακεύουν τον εγωισμό τον κρύο.
Μη θεωρείς τιμή μεγάλη το παράσημο
μη δέχεσαι και τις φτυσιές σαν αριστείο.

Μην περιμένεις ψώμισμα απ’ τους καλούς Κακούς
και σαν το μίασμα την λαιμαργία εξαλείφοντας
ν’ αρπάξεις μην επιθυμείς. Αυτός που θέλει όλα και αμέσως
σπεύδει να γίνει τρεμουλιάρης γέροντας.

Κι αν είσαι σαν την καλαμιά στον κάμπο μόνος,
μην ανυψώνεσαι με την ταπείνωσή σου κάποτε.
Να είσαι λεύτερος με τα λεφτά σαν διακονιάρης,
χωρίς λεφτά μην είσαι άθλιος ουδέποτε.

Το να φθονείς; Τίποτε δεν υπάρχει πιο χυδαίο.
Την τύχη του πλησίον σου κακόβουλα μη δεις,
την εξυπνάδα τ’ αλλουνού κρυφά να μη φθονείς,
και τη βλακεία τ’ αλλουνού κρυφά να λυπηθείς.

Μη σε πειράζει γνώμη οποιαδήποτε
μέσα στο γλέντι ή στη δίκη μάλλον.
Μην κυνηγάς την ευτυχία να’ σαι λατρευτός,
να είσαι ικανός ν’ αγαπάς, αν και θα προτιμούν τον άλλον.

Μη μετατρέπεις το ταλέντο σου στον άσσο-κόζι,
δεν είναι το ατού: στην αρετή και στην ανδρεία, να ποντάρεις.
Με την απλοχεριά όποιος ξιπάζεται είναι κρυφοτσιγκούνης,
με την παλικαριά αλαζονεύεται ο φοβητσιάρης.

Μην παίρνεις πάνω σου που είσαι μαχητής,
ούτε πως είσαι στον αγώνα ο μεσαίος.
Κι ότι υπόταξες την περηφάνια, μην καμαρώνεις,
αλλιώς θα είσαι τελευταίος.

1970

Где оно , лицо лица?
Важно, если  все
разберутся до конца
в собственном лице.

Людям часто невдогад
собственное « я».
Каждый - лучший адвокат
самого себя.

Скряга думает: я щедр,
дурень: я глубок.
Бог порой вздохнет: я червь.
Червь шипит: я бог.

Лезут гордо черви вверх.
Трус кричит: « Я - храбр!»
Лишь свободный человек
думает: я - раб.

Ποιά είναι η αληθινή η φάτσα του προσώπου;
Σπουδαίο πρόβλημα για την ανθρώπινη τη ράτσα
μέχρι να βρουν την άκρη
με την ίδια τους τη φάτσα.

Άγνωστο στους ανθρώπους είναι
το «εγώ» το δικό τους
Λίγοι είν’ αυτοί που ξέρουν
τον εαυτό τους.

Χουβαρντάς αυτοβαπτίζεται ο σφιχτός,
σαν σοφό τον εαυτό του έχει ο χαζός.
Ο Παντοδύναμος στενοχωριέται καμιά φορά, σκουλήκι είμαι!
Και το σκουλήκι άφοβα σφυρίζει, Θεός είμαι!

Σέρνονται ιταμά τα ερπετά επάνω,
κραυγάζει ο δειλός, γενναίος είμαι!
Μονάχα ο ελεύθερος ο άνθρωπος
πιστεύει: σκλάβος είμαι!

1973

И в мире, двунаправлено рутинном,
где рвутся к власти с бомбой под полой,
спасенье ни в « да здравствует!» ретивом,
ни в злобно-разрушительном « долой!».

Но между « про ! и « контра» есть на свете,
как будто между мечущихся пуль,
рутинность омерзительная третья -
трусливая возвышенность чистюль.

Δε μου αρέσουν οι εξτρεμιστές...
Βαριέμαι τη φλυαρία και την πνευματική τους διαφθορά.
Ομοίως αναδίδουν δυσοσμία της ρουτίνας
και η ακροδεξιά, και η ακροαριστερά.

Στην κοινωνία μας που είναι ρουτινιέρικη διπλά
όπου επιζητούν την εξουσία με τη βόμβα κάτω απ’ τον κόρφο,
η σωτηρία δεν βρίσκεται ούτε στο «ζήτω!» το φανατικό,
ούτε στο «κάτω!» το μοχθηρό και καταστρεπτικό.

Όμως ανάμεσα στα υπέρ και τα κατά,
σαν να ‘ναι μεταξύ δύο πυρών
η τρίτη βρίσκεται ρουτίνα των μεσαίων:
η λιγόψυχη, σιχαμερή ρουτίνα των παστρικών.

1972-1975

Облако набухшее набито
темным содержанием грозы,
и такое содержанье скрыто
в форме человеческой слезы!

Η Μορφή κι αυτή έχει Περιεχόμενο.
Τη φλογερή Μορφή κατέχει η φωτιά
Και το ανησυχητικό χλιμίντρισμα είναι βαλμένο
στ’ άτι την τέλεια Μορφή.

Ο φουσκωμένος μελανιάς είναι γεμάτος,
με το Περιεχόμενο της καταιγίδας που ακολουθεί.
Και τέτοιο Περιεχόμενο είναι κρυμμένο
στου ανθρώπινου του δάκρυου τη Μορφή!

1978

Мало ей и детей, и достатка,
жалких вылазок в гости. В кино.
Сам я нужен ей - весь, без остатка,
а я весь - из остатков давно.

Под эпоху я плечи подставил,
Так, что их обдирало сучье,
а любимой плеча не оставил,
чтобы выплакалась в плечо.

Не цветы им даря, а морщины,
возложив на любимых весь быт,
воровски изменяют мужчины,
а любимые - лишь от обид.

Как любимую сделать счастливой?
С чем к ногам ее приволокусь,
если жизнь преподнес ей червивой,
даже только на первый надкус?

Что за радость - любимых так часто
обижать ни за что ни про что.
Как любимую сделать несчастной -
знают все. Как счастливой - никто.

Κάτ’ απ’ την κλαίουσα ιτιά
στην άκρη κάποιας όχθης συλλογιέμαι:
πώς την αγαπημένη μου να κάνω ευτυχισμένη;
Μήπως είμαι αδύναμος, αναρωτιέμαι;

Δεν της αρκούν και τα παιδιά και οι ανέσεις,
οι άθλιες νυχτοπορείες για επίσκεψη ή σινεμά.
Εμένα θέλει δίπλα της, όλο δικό της
αλλά ο χρόνος έχει φθείρει τα δεσμά.

Του τόπου τα προβλήματα στους ώμους έβαλα
έτσι, ώστε τους γέμισα αγιάτρευτες πληγές.
Για την αγαπημένη μου των ώμο δεν εφύλαξα
να ονειρεύεται εκεί κάποιες στιγμές.

Ρυτίδες της εχάρισα αντί λουλούδια
στα βαρετά την άφησα οικιακά,
κρυφά και ύπουλα προδίδουν οι «γενναίοι» άντρες,
και οι γυναίκες συνήθως απ’ την προσβολή, επεισοδιακά.

Πως την αγαπημένη μου να κάνω ευτυχισμένη,
με τι μπροστά της θα εμφανισθώ;
Αν την αγάπη μας της πρόσφερα σκουληκιασμένη
με το πρώτο μισοδάγκωμα δειλό.

Πολύ παράξενη χαρά: πολλές φορές χωρίς αιτία
αυτούς που αγαπάς να αδικείς.
Πώς την αγαπημένη του να φέρει δυστυχία
ξερ’ ο καθένας, μα πώς την ευτυχία — κανείς!

1981

Το φλιτζανάκι με κερί στο σκοτάδι μέσα
σιγόσβησε, όποτε
το κερί λιώνει
και δεν αποκαθίσταται.
Με το ροκάνι επιδέξιων ποιητών
ο στίχος κατσαρώνεται,
όμως το θαύμα των σγουρών μαλλιών του Πούσκιν
δεν ανανεώνεται.
Από τα χείλη χιλιάδων γυναικών
μόνο η γεύση της απογοήτευσης σου έρχεται
αλλά η γεύση του καρπουζιού των παιδικών ετών
με τίποτα δεν επανέρχεται.
Εκείνος που κατάστρεψε μια οικογένεια
στην άλλη δεν προσαρμόζεται,
και η φιλία που θρυμματίζεται κατ’ απ’ το πόδι
δεν ξαναχτίζεται.
Στα ξένα χέρια είναι τα ηνία
με τα οποία οι λαοί συγκρούονται.
Οι άνθρωποι, έστω και στα ουράνια,
δεν ανασταίνονται.
Τα μούτρα πάντα ψευδογελαστά
με χείλη αιματοβαμμένα,
αγγελοπρόσωπα δεν ξαναγίνονται,
τα διαβολεμένα.
Μόνο με εξέγερση της αιδούς
κατά της αναίδειας,
θα αποφύγουμε την τιμωρία
της Γης της άδειας.
Μονάχα με επανάσταση του προσώπου
ενάντια στην απροσωπία
θα μείνουνε ίχνη της ζωής
στον Γαλαξία.

1983

Дай Бог слепцам глаза вернуть
и спины выпрямить горбатым.
Дай Бог быть богом хоть чуть-чуть,
но быть нельзя чуть-чуть горбатым.

Дай Бог не вляпаться во власть
и не геройствовать подложно,
и быть богатым - но не красть,
конечно, если так возможно.

Дай Бог быть тертым калачом,
не сожранным ничьею шайкой,
ни жертвой быть, ни палачом,
ни барином, ни попрошайкой.

Дай Бог поменьше рваных ран,
когда идет большая драка.
Дай Бог побольше разных стран,
не потеряв своей, однако.

Дай Бог, чтобы твоя страна
тебя не пнула сапожищем.
Дай Бог, чтобы твоя жена
тебя любила даже нищим.

Дай Бог лжецам заткнуть уста,
глас Божий слыша в детском крике.
Дай Бог живым узреть Христа,
пусть не в мужском - так женском лике.

Не крест - бескрестье мы несем,
а как сгибаемся убого.
Чтоб не извериться во всем.
Дай бог - ну хоть немного Бога.

Дай Бог всего, всего, всего,
и сразу всем - чтоб не обидно...
Дай Бог всего - но лишь того,
за что потом не стонет стыдно.

Να δώσει ο Θεός να ξαναβλέπουν οι τυφλοί,
να ανορθώσουν οι καμπούρηδες τις ράχες.
Να δώσει ο Θεός να γίνεσαι Θεός για μια στιγμή
και να νικάς τις πιο μεγάλες μάχες.

Να μη σου δώσει ο Θεός να καταντήσεις στην πολιτική,
από την τέχνη κούφιας φράσης κράτα αποστάσεις.
Να δώσει ο Θεός χωρίς να κλέβεις πλούσιος να είσαι,
βεβαίως, αν συνδέονται αυτές οι καταστάσεις.

Να δώσει ο Θεός να είσαι πονηρός
να μη σε φάει στ’ άψε-σβήσε κάποια σπείρα.
Ούτε να είσαι δήμιος και ούτε θύμα,
ούτε ανύπαντρος να είσαι ούτε χήρα.

Να δώσει ο Θεός, λιγότερες πληγές
όταν συμβαίνει ένας καβγάς μεγάλος.
Να δώσει ο Θεός να δεις χώρες πολλές
όμως να μην ξεχάσεις της πατρίδας σου το κάλλος.

Να δώσει ο Θεός να μη σε αδικήσει ο λαός
να μη σε διώχνει η χώρα σου στην εξορία.
Να δώσει ο Θεός, να σ’ αγαπάει η συμβία σου,
έστω και άφραγκο και δίχως εργασία.

Να δώσει ο Θεός οι ψεύτες άφωνη να γίνουν,
να μη σκορπίζουν απιστία.
Να δώσει ο Θεός να δούμε τον Χριστό
να σώσει μάς απ’ την φαυλοκρατία.

Χωρίς Σταυρό, αλλά με το σταυρό στο στήθος
κι αν κάνουμε σταυρό αδιάφορα, τρεχάλα.
Για να μην χάσουμε το ήθος,
να δώσει ο Θεός απ’ το Θεό μια στάλα

Να τα δώσει ο Θεός, όλα και σε όλους.
με όλη την ουράνια καλοσύνη.
Ό,τι επιθυμείς να δώσει ο Θεός
όμως μετά να μην αισθάνεσαι αισχύνη.

1989

Церковь должна быть намоленной,
олько такой, где болит
воздух от скорби не молвленной,
от молчаливых молитв.

Дому идет быть надышанным
уймой детей и гостей.
Слову быть надо услышанным
даже с голгофских гвоздей.

Ну а любви полагается
не постареть, не устать,
ну а когда поломается,
ненавистью на стать...

Η εκκλησία πρέπει να 'ναι γεμάτη δέηση
και ο αέρας της πρέπει να πονεί,
από την άφωνη οδύνη
και από προσευχή σιωπηλή.

Το σπίτι επιβάλλεται να έχει
τους φίλους και τα παιδιά σαν αγαθά.
Ο λόγος πρέπει να υψώνεται
σαν έρχεται απ’ τις πλαγιές του Γολγοθά.

Απ’ την αγάπη απαιτείται τρυφερότητα.
να μη λιγοστεύει επίσης,
και αν τυχόν εξαντληθεί
να μη μεταπλαστεί σε μίσος.

2.06.1995