HOME

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

 

Σεργκέϊ Γεσένιν

1895 – 1925

     Μάλλον είναι ο πιο Ρώσος ποιητής, γιατί κανένας άλλος δεν είχε αυτή την απροστάτευτη εξομολογικότητα αν και μερικές φορές αυτή η εξομολογικότητα κρυβόταν πίσω απ’ τους θορυβώδεις καυγάδες, Όλα τα αισθήματά του , οι σκέψεις του, οι ταλαντεύσεις του διακρίνονταν με τέτοια σαφήνεια, σαν λεπτές γαλανές φλέβες κάτω απ’ την επιδερμίδα, η οποία ήταν τόσο τρυφεροδιαυγής, λες και ήταν ανύπαρκτη.

Εβγκένι Γεφτουσένκο

       «...εγώ δε δέχομαι διάφορα ποιητικά ρεύματα, Νομίζω ότι ο αληθινός ποιητής δεν μπορεί ν’ ανήκει σε κάποια σχολή. Αυτό τον δεσμεύει, μονάχα ο ελεύθερος καλλιτέχνης μπορεί να επιφέρει ελεύθερη σκέψη».

Απ’ την αυτοβιογραφία

 

Ο ποιητής
Αντίο*
Δε μετανιώνω
Αν και δε μ’ αγαπάς
Ας σε ήπιε κάποιος άλλος…
Επιστολή στη γυναίκα

 

 

Поэт

Он бледен. Мыслит страшный путь.
В его душе живут виденья.
Ударом жизни вбита грудь,
А щёки выпили сомненья.
Клоками сбиты волоса,
Чело высокое в морщинах,
Но ясных грёз его краса
Горит в придуманных картинах.
Сидит он в тесном чердаке,
Огарок свечки режет взоры,
А карандаш в его руке
Ведёт с ним тайно разговоры.
Он пишет песню грустных дум,
Он ловит сердцем тень былого.
И этот шум. Душевный шум...
Снесет он завтра за целковый.

 

   Ο ποιητής

Είναι χλωμός, τρέχει ο λογισμός μέσα σε μονοπάτια σκοτεινά,
Και στην ψυχή του κατοικούν οι οπτασίες.
Απ’ τα χτυπήματα της μίζερης ζωής ο θώρακας μπηγμένος μέσα,
Και τα βαθουλωμένα μάγουλά του ήπιαν οι αμφιβολίες.
Σε τούφες ανακατωμένα τα μαλλιά του,
Το μέτωπο ψηλό ρυτιδωμένο
Αλλά η ολοκάθαρη, η αληθινή ομορφιά
Λάμπει στα όνειρα του σηγκεχυμένα.
Κάθεται στην στενόχωρη σοφίτα,
Μικρό κερί το στοχασμό του αναφλέγει,
Και το μολύβι αμβλικόρυφο στο χέρι του,
Τις μυστικές κουβέντες του μαζί του ξαναλέγει.
Γράφει το άσμα των θλιβερών συλλογισμών,
Του κόσμου τις καρδιές το χτύπημα και τη λαχτάρα,
Κι αυτούς τους ήχους , της ψυχής το βουητό,
Θα πάει στον εκδότη για δεκάρα.

 

 

 

До свиданья, друг мой, до свидания.
Милый мой, ты у меня в груди.
Предназначенное расставанье
Обещает встречу впереди.

До свидания, друг мой, без руки, без слова,
Не грусти и не печаль бровей,-
В этой жизни умирать не ново,
Но и жить, конечно, не новей.

 

 Αντίο*

Αντίο, φίλε μου, αντίο!
Σε έχω μέσα στην καρδιά,
Και ο αυριανός μας χωρισμός
Υπόσχεται συνάντηση στο μέλλον.

Φίλε μου, χαίρε, χωρίς αγκαλιά ,
Να μην μελαγχολείς σε ικετεύω.
Δεν είναι είδηση να φύγεις από τη ζωή
Μα και να ζεις δεν είναι κάτι νέο.

* Οι τελευταίοι στίχοι του ποιητή

 

 

 

Не жалею, не зову, не плачу,
Все пройдет, как с белых яблонь дым.
Увяданья золотом охваченный,
Я не буду больше молодым.

Ты теперь не так уж будешь биться,
Сердце, тронутое холодком,
И страна березового ситца
Не заманит шляться босиком.

Дух бродяжий! ты все реже, реже
Расшевеливаешь пламень уст
О моя утраченная свежесть,
Буйство глаз и половодье чувств.

Я теперь скупее стал в желаньях,
Жизнь моя? иль ты приснилась мне?
Словно я весенней гулкой ранью
Проскакал на розовом коне.

Все мы, все мы в этом мире тленны,
Тихо льется с кленов листьев медь...
Будь же ты вовек благословенно,
Что пришло процвесть и умереть.
 Δε μετανιώνω, δε φωνάζω, μόνο κλαίω,
Με λιώνει σαν τη καταχνιά ο χρόνος δολερός.
Της μάρανσης το χρώμα μοιραίο,
Δε θα είμαι ξανά νεαρός.

Δε θα χτυπάς με το ρυθμό παλιό, 
Καρδιά μου που την άγγιξε το κρύο, 
Και στον παράδεισό μου, στο χωριό
Ξυπόλητος θα τραγουδήσω ελεγείο.

Πνεύμα αλήτικο! Τα τελευταία πολύ σπάνια,
Φουντώνεις τη φωτιά των χειλιών.
Ω! Χαμένη μου φρεσκάδα-παράνοια,
Πλημμύρα αισθημάτων, παραφορά ματιών.

Έγινα πιο φειδωλός σ’ επιθυμίες, 
Δεν είναι δική μου αυτή η ζωή!
Λείπουν οι θύελλες και ανιαρές οι νηνεμίες,
Η μέρα δίχως το πολυυποσχόμενο πρωί.

Είμαστε όλοι στον κόσμο αυτό φθαρτοί, 
Κι από τα δέντρα, με τα φύλλα φεύγει η ψυχή…
Να ‘ναι πάντα αυτή η φορά σεβαστή,
Που είχαμε την ύπαρξη και την αποχή.

 

 

 

 

Ты меня не любишь, не жалеешь,
Разве я немного не красив?
Не смотря в лицо, от страсти млеешь,
Мне на плечи руки опустив.

Молодая, с чувственным оскалом,
Я с тобой не нежен и не груб.
Расскажи мне, скольких ты ласкала?
Сколько рук ты помнишь? Сколько губ?

Знаю я — они прошли, как тени,
Не коснувшись твоего огня,
Многим ты садилась на колени,
А теперь сидишь вот у меня.

Пуст твои полузакрыты очи
И ты думаешь о ком-нибудь другом,
Я ведь сам люблю тебя не очень,
Утопая в дальнем дорогом.

Этот пыл не называй судьбою,
Легкодумна вспыльчивая связь, —
Как случайно встретился с тобою,
Улыбнусь, спокойно разойдясь.

Да и ты пойдешь своей дорогой
Распылять безрадостные дни,
Только нецелованных не трогай,
Только негоревших не мани.

И когда с другим по переулку 
Ты пойдешь, болтая про любовь,
Может быть, я выйду на прогулку,
И с тобою встретимся мы вновь.

Отвернув к другому ближе плечи
И немного наклонившись вниз,
Ты мне скажешь тихо: «Добрый вечер...»
Я отвечу: «Добрый вечер, miss».

И ничто души не потревожит,
И ничто ее не бросит в дрожь, —
Кто любил, уж тот любить не может,
Кто сгорел, того не подожжешь. 

 Αν και δε μ’ αγαπάς, μαζί μου ενώνεσαι,
Με τα μάτια κλειστά απ’ το πάθος. 
Στους ώμους μου τα χέρια κατεβάζοντας,
Απ’ τα λαβώματα της ηδονής κραυγάζοντας.

Των βάσανων γλυκών η στέρνα άδειασε,
Μαζί περάσαμε του έρωτα την πύλη.
Πες μου σε πόσους χάρισες τα χάδια σου;
Πόσα χέρια θυμάσαι; Πόσα χείλη;

Γνωρίζω, όλοι πέρασαν σαν σώματα,
Χωρίς ν’ αγγίξουν την καρδιά σου. 
Σε πολλών έχεις καθίσει γόνατα, 
Που είχαν αγοράσει τη βραδιά σου.

Μου χαρίζεις ένα ψεύτικο φιλάκι, 
Έχεις και εσύ κάποιο όνειρο κρυφό, 
Αλλά κι εγώ σε αγαπώ ίσως λιγάκι, 
Κολυμπώντας στο παρελθόν λατρευτό.

Η φλόγα που γνωρίσαμε δεν είναι μοιραία,
Εύκολος ο ευέξαπτος δεσμός,
Όπως η αντάμωση μας ήταν τυχαία, 
Έτσι, με ήρεμο χαμόγελο, θα γίνει και ο χωρισμός.

Κι εσύ θα πάρεις το δικό σου δρόμο,
Να σκορπίζεις τις άχαρες ημέρες,
Μην αγγίζεις μόνο τους αγνούς,
Αυτούς που ακόμη δε φορέσανε βέρες.

Κι όταν με άλλον, από την συνοικία μου,
Θα περάσεις, φλυαρώντας ζωντανά.
Ίσως κι εγώ θα βγαίνω έξω,
Και τυχαία θα ιδωθούμε ξανά.

Όταν πλησίασα σταμάτησαν τα λόγια του αέρα, 
Με χαμόγελο κοιταχτήκαμε εμείς, 
Μου είπες σιγανά: «Καλησπέρα…»,
Κι απάντησα: «Καλησπέρα δεσποινίς».

Τίποτα δε μπορεί ν’ αγγίξει την ψυχή, 
Ποτέ θα την πιάσει το ρίγος,
Εκείνος που πήρε της Αγάπης την ευχή, 
Μια φορά θα νιώσει το μοναδικό της σφρίγος.

 

 

 

 

«Пускай ты выпита другим…»

Пускай ты выпита другим,
Но мне осталось, мне осталось
Твоих волос стеклянный дым
И глаз осенняя усталость.

О возраст осени! Он мне
Дороже юности и лета.
Ты стала нравиться вдвойне
Воображению поэта.

Я сердцем никогда не лгу,
И потому на голос чванства
Бестрепетно сказать могу,
Что я прощаюсь с хулиганством.

Пора расстаться с озорной
И непокорною отвагой.
Уж сердце напилось иной,
Кровь отрезвляющею брагой.

И мне в окошко постучал
Сентябрь багряной веткой ивы,
Чтоб я готов был и встречал
Его приход неприхотливый.

Теперь со многим я мирюсь
Без принужденья, без утраты.
Иною кажется мне Русь,
Иными — кладбища и хаты.

Прозрачно я смотрю вокруг
И вижу, там ли, здесь ли, где-то ль,
Что ты одна, сестра и друг,
Могла быть спутницей поэта.

Что я одной тебе бы мог,
Воспитываясь в постоянстве,
Пропеть о сумерках дорог
И уходящем хулиганстве.
 

 Ας σε ήπιε κάποιος άλλος…

Ας σε ήπιε κάποιος άλλος,
Αλλά μου έμεινε κάτι σπουδαίο:
Των μαλλιών σου ο γυάλινος καπνός
Και των ματιών το βλέμμα φευγαλέο.

Η ηλικία σου του φθινοπώρου
Είναι πιο ποθητή από τα νιάτα και το θέρος,
Και στην καρδιά σου απρόσκλητος μπήκε
Αυτό που χρόνια δεν κοιτά, ο έρως.

Η καρδιά μου ποτέ δε λέει ψέματα,
Και στην ψυχή που κουβαλάει αναξιοπιστία,
Αποφασιστικά μπορώ να πω
Πως αποχαιρετώ την αλητεία.

Καιρός είναι να απωθώ την ανυπόταχτη,
Του καβγατζή του άφοβου τη μοίρα.
Τώρα η καρδιά μου προτιμά κάτι αλλιώτικο,
Το αίμα που ξεμεθάει, την μπίρα.

Και στο παράθυρό μου χτύπησε
Ο Οκτώβρης με το κλαδί το διχαλωτό,
Για να βγω, να συναντήσω
Τον ερχομό του τον λιτό.

Τώρα με πολλά συμβιβάζομαι
Χωρίς εξαναγκασμό και δίχως στέρηση.
Αλλιώτικο κατανοώ τον στοχασμό
Και πιο αδύναμη η θέληση.

Μεγαλώνει γύρω μου το κενό,
Μικρός ο ζωτικός μου χώρος.
Μόνο εσύ ως αδελφή και φίλη
Μπορείς του ποιητή να γίνεις η συνοδοιπόρος.

Μόνο για σένα θα μπορούσα,
Δίπλα σου, στα στερνά,
Να τραγουδήσω για το σούρουπο των δρόμων
Και για την αλητεία που περνά.

1923 (2016)

 

 

Письмо к женщине

Вы помните,
Вы всё, конечно, помните,
Как я стоял,
Приблизившись к стене,
Взволнованно ходили вы по комнате
И что-то резкое
В лицо бросали мне.
Вы говорили:
Нам пора расстаться,
Что вас измучила
Моя шальная жизнь,
Что вам пора за дело приниматься,
А мой удел -
Катиться дальше, вниз.
Любимая!
Меня вы не любили.
Не знали вы, что в сонмище людском
Я был как лошадь, загнанная в мыле,
Пришпоренная смелым ездоком.
Не знали вы,
Что я в сплошном дыму,
В развороченном бурей быте
С того и мучаюсь, что не пойму -
Куда несет нас рок событий

 		 Επιστολή στη γυναίκα
(απόσπασμα)

Νομίζω θυμάστε,
Βεβαίως, θυμάστε όλα,
Πως εγώ στεκόμουν
Ακουμπώντας τον τοίχο,
Εσείς αναστατωμένη βαδίζατε και διακηρύχνατε,
Και μου κόβατε το βήχα,
Και λόγια τραχιά στο πρόσωπό μου ρίχνατε.
Μου λέγατε, πως πρέπει ν’ αρχίσουμε
Του χωρισμού τη διαδικασία,
Ότι σας βασανίζει
Η δική μου η τρελή ζωή,
Ότι εσείς πρέπει να καταπιαστείτε με εργασία,
Ενώ η μοίρα η δική μου είναι,
Να κυλιέμαι προς τα κάτω μαζί με την οχλοβοή.
Αγάπη μου!
Εσείς ποτέ δεν αγαπούσατε εμένα,
Και δεν γνωρίζατε πως μέσα στων ανθρώπων τη φάρα,
Ήμουν σαν άλογο λαχανιασμένο,
Σπιρουνιασμένο από την ιδέα-τρελάρα.
Δεν βλέπατε εσείς,
Πως αναπνέω μες στο ντουμάνι βρομερό,
Πως η ζωή μου είναι από την θύελλα ανακατεμένη,
Γι’ αυτό βασανίζομαι, και να καταλάβω δε μπορώ,
Που μας τραβάει των γεγονότων η ειμαρμένη.

1924 (2017)

 

 

Когда вся грязь народного суда
Моей душе и сердцу докучала,
Я посылала всех с гордостью туда,
Где наша жизнь взяла свое начало.
 		 Όταν η βρομια της δίκης του κοσμάκι
Τη ζωή μου την έκανε λεκανάκι.
Εγώ τους έστελνα με περηφάνεια εκεί,
Που η ζωή μας έχει την απαρχή.