Гейнц Калау

Το νόημα της ύπαρξης: επιζητώντας ψηλό στόχο,
να ζεις μ’ αξιοπρέπεια σε τούτη τη γη,
χωρίς να χτίζεις ευτυχία πάνω στα δεινά του άλλου
και να μη πλουτίζεις από του άλλου την πληγή.

Γκεϊντς Κάλαου

Откуда появились
бюрократы
доносчики, ханжи и палачи?

Страницы лет,
как летопись листая,
вникаю в повесть каждого листа.
Я вижу, как Иуда вырастает
из никому ненужного Христа.

Борис Берин(1923-1984)

Μπήκαν στον κόσμο
τα αγόρια
αγνά και καθαρά
σαν της Αλήθειας οι τοποτηρητές

Πώς καταφέραμε να τους μεταμορφώσουμε
σε καταδότες,
δήμιους, υποκριτές.

Γυρίζοντας τις σελίδες των αιώνων
σαν τα χρονικά,
καταλαβαίνω τον κάθε πίνακα πλουμιστό.
Και βλέπω πως Ιούδας μεγαλώνει
Από τον άχρηστο και βαρετό Χριστό.

Μπαρίς Μπέριν 

 Кара Морген

Θα προσπαθείς να φύγεις, θα επιστρέψεις, κι αν ξεχάσεις, θα θυμηθείς,
Θα θέλεις να τρέξεις, τα πόδια θα προδώσουν,
Θα θέλεις να κραυγάζεις, ούτε να ανασάνεις θα μπορείς.
Ο τρόμος θα παγώσει μέσα στα μάτια σου τρελά,
Η προσευχή στον ουρανό σαν πέτρα στον ωκεανό
Μην περιμένεις βοήθεια, γύρω σου τείχη υψηλά,
Ο δρόμος σου βάλτος ασταθής.
Στο παραλήρημα περιπαθή μην ψάχνεις διακοπή,
Και ο ιδρώτας κρύος σαν δηλητήριο στο πετσί,
Στα μάτια χύνεται σαν φίδι κολοβό.
Και την ανάσα κόβει, και το λαρύγγι σφίγγει.
Το στήθος πάγωσε, οι ώμοι πέφτουν
Και η κοιλιά συστέλλεται απ’ τους σπασμούς.
Μέσα σου κόμπος που ουρλιάζει, θα φωλιάζει
Από τους στεναγμούς και μαύρη χολή.
Φλέγονται σκέψεις και ο λόγος μαρτύριο,
Μην περιμένεις έλεος και μην χτυπιέσαι,
Διαπερνάει την καρδιά ο πόνος του άλλου.
Η λύσσα του φωτός και το ψύχος του σκότους
Στο αίμα σκούρο, πάνω στην επιδερμίδα την ωχρή,
Το στίγμα της κατάρας ως σφραγίδα.

Κάρα Μόργκεν

А. Галич

Μη φοβάστε τη φυλακή, ούτε την πείνα, 
Μη φοβάστε τον θάνατο που είναι αγριωπός, 
Αλλά να φοβάστε μόνο εκείνον 
Που λέει: εγώ ξέρω πώς!

Αλεξάνδρ Γκάλιτς

А. Галич

Я выбираю свободу

Сердце мое заштопано,
В серой пыли виски,
Но я выбираю Свободу,
И - свистите во все свистки!

И лопается терпенье,
И тысячи три рубак
Вострят, словно финки, перья,
Спускают с цепи собак.

Брест и Унгены заперты,
Дозоры и там, и тут,
И все меня ждут на Западе,
Но только напрасно ждут!

Я выбираю Свободу -
Но не из боя, а в бой,
Я выбираю свободу
Быть просто самим собой.

И это моя Свобода,
Нужны ли слова ясней?!
И это моя забота -
Как мне поладить с ней!

Но слаще, чем ваши байки,
Мне гордость моей беды,
Свобода казенной пайки,
Свобода глотка воды.

Я выбираю Свободу,
Я пью с ней нынче на "ты".
Я выбираю свободу
Норильска и Воркуты,

Где вновь огородной тяпкой
Над всходами пляшет кнут,
Где пулею или тряпкой
Однажды мне рот заткнут,

Но славно звенит дорога
И каждый приют как храм.
А пуля весит немного -
Не больше, чем восемь грамм.

Я выбираю Свободу -
Пускай груба и ряба,
А вы - валяйте, по капле
Выдавливайте раба!

По капле и есть по капле _
Пользительно и хитро,
По капле - это на Капри,
А нам - подставляй ведро!

А нам - подставляй корыто,
И встанем по всей красе!
Не тайно, не шито-крыто,
А чтоб любовались все!

Я выбираю Свободу,
И знайте, не я один!
...И мне говорит "свобода":
- Ну что ж, - говорит, - одевайтесь,
И пройдемте-ка, гражданин.

Александр Галич
1970

Мы давно называемся взрослыми
И не платим мальчишеству дань,
И за кладом на сказочном острове
Не стремимся мы в дальнюю даль,

Ни в пустыню, ни к полюсу холода,
Ни на катере... к этакой матери.
Но поскольку молчание - золото.
То и мы, безусловно, старатели.

Промолчи - попадёшь в богачи!
Промолчи, промолчи, промолчи!

И не веря ни сердцу, ни разуму,
Для надёжности спрятав глаза.
Сколько раз мы молчали по-разному,
Но не против, конечно, а за!

Где теперь крикуны и печальники?
Отшумели и сгинули смолоду...
А молчальники вышли в начальники.
Потому что молчание - золото.

Промолчи - попадёшь в первачи!
Промолчи, промолчи, промолчи!

И теперь, когда стали мы первыми,
Нас заела речей маета.
Но под всеми словесными перлами
Проступает пятном немота.

Пусть другие кричат от отчаянья,
От обиды, от боли, от голода!
Мы-то знаем - доходней молчание,
Потому что молчание - золото!

Вот как просто попасть в богачи,
Вот как просто попасть в первачи,
Вот как просто попасть - в палачи:
Промолчи, промолчи, промолчи!
1963 год

Α. Γκάλιτς*

Ο απαγορευμένος ύμνος στην Ελευθερία

Η καρδιά μου καρυκευμένη,
Οι κρόταφοί μου – γκρίζη σκόνη,
Αλλά εγώ διαλέγω την Ελευθερία,
Και δεν πρόκειται η ζωή να με φυλακώνει.

Εγώ διαλέγω την Ελευθερία,
Μεγάλος στόχος είναι!
Εγώ διαλέγω την Ελευθερία,
Να είμαι αυτός που είμαι.

Η Ελευθερία είναι για μένα οξυγόνο,
Μόνο με αυτή την ζωή μπορώ να συλλάβω,
Αλλά εσείς σταγόνα σταγόνα,
Στύψτε από μέσα σας τον σκλάβο!

Δεν ανέχεται η ελευθερία,
Ούτε των εργατών, και ούτε των γραβατών,
Θα ανέχομαι την ανελευθερία
Του Κορυδαλλού και των Διαβατών.

Την Ελευθερία μου αναζητώ
Με την εξέγερση αναίμακτη, ευγενική.
Την ανελευθερία του άλλου δεν αμφισβητώ
Και στη ζωή του η ανάμιξη μου, μηδενική.

Μου λέει εκείνος που την
Ελευθερία μισεί,
Να πας να ζεις μαζί της
Στο έρημο νησί.

Στην κοινωνία –αλογομούρα,
Όπου με πνίγει η βρώμα,
Μια φορά με σφαίρα ή πατσαβούρα
Θα μου βουλώσουν το στόμα.

Γιατί θέλω να φύγω
Μέσα μου, στης ψυχής μου το ιατρείον;
Διότι με την δυστροπία μου δεν θέλω να θίγω
Αυτούς που αντέχουν τον κόσμο –θάλαμο αερίων.

Αν θέλεις να είσαι Ελεύθερος,
Να μάθεις να είσαι φτωχός.
Τον πλούσιο τα πλούτη κάνουν ανελεύθερο
Και οι επιθυμίες τον εμποδίζουν συνεχώς.

Ανάπηροι του πνεύματος ζητάνε δίκαια αφεντικά,
Και πολύ λίγοι την Ελευθερία.
Οι πρώτοι δείχνουν την εποχή μας αυθεντικά,
Ενώ οι άλλοι, του καιρού την κακοκαιρία.

Η Ελευθερία λόγου είναι το μοναδικό κριτήριο,
Του προόδου, αληθινού,
Και μη μου επιβάλετε σιωπητήριο!
Ο Ελεύθερος είναι πολέμιος του λόγου ταπινού.

Αλεξάνδρ Γκάλιτς
Πολύ ελεύθερη απόδοση του Γ. Σοϊλεμεζίδη
1970 (29.10.19)

Μην σιωπάς!

Είμαστε ενήλικοι με θέλημα σιδερένιο
Και δεν θέλουμε στα νιάτα μας να ξεφύγουμε,
Και για το θησαυρό στο νησί παραμυθένιο
Δεν πρόκειται να καταλήγουμε.

Ούτε στον Βόρειο Πόλο με βάρκα ευθαρσώς,
Για να δοκιμάσουμε τους χαρακτήρες,
Ενώ αφού η σιωπή είναι χρυσός
Τότε κι εμείς βεβαίως είμαστε χρυσοθήρες.

Να σιωπάς, μόνο τότε θα γλεντοκοπάς
Να σιωπάς, να σιωπάς, να σιωπάς!

Χωρίς πίστη στην καρδιά και λογικό αδιάφορο
Και κρύβοντας για σιγουριά τα μάτια
Πόσες φορές σιωπήσαμε με τρόπο διάφορο,
Για να ζήσουμε σε σπίτια - παλάτια.

Που είναι τώρα οι φωνακλάδες λεγάμενη;
Εξαφανίστηκαν ακόμη νεαροί,
Ενώ οι βουβοί έγιναν προϊστάμενοι,
Αφού ο χρυσός είναι σιωπή μιαρή.

Να σιωπάς, μόνο τότε θα γλεντοκοπάς
Να σιωπάς, να σιωπάς, να σιωπάς!

Και τώρα, όταν έχουμε πρωτιά στα υπαλληλίδια,
Η λογοδιάρροια έγινε η τέχνη μας η χρυσωπή,
Αλλά κάτω απ’ το λεκτικά σκουπίδια
Βγαίνει σαν λεκές η σιωπή.

Ας φωνάζουν οι άλλοι απ’ την απόγνωση αγριωπή,
Από τις προσβολές, τον πόνο, την πείνα σφοδρή,
Εμείς ξέρουμε καλά, κερδοφόρα είναι η σιωπή,
Αφού χρυσός είναι η σιωπή μιαρή.

Τόσο απλά να γίνεις λεφτάς,
Τόσο απλά να γίνεις βασιλιάς,
Τόσο απλά να γίνεις φονιάς!
Να σιωπάς, να σιωπάς, να σιωπάς!

Αλεξάνδρ Γκάλιτς
1963
Μετάφραση Γ. Σοϊλεμεζίδης
05.08. 19

Дух Хайяма

Στρώνεις για κάθε βήμα σου χαλί απ’ τα ιδανικά
Ευθεία! Κρατάς με πείσμα το τιμόνι.
Σαν παραμύθι βλέπεις τη ζωή
Και αποτέλεσμα…θα μείνεις μόνη.
Μήπως πρέπει πιο απλά να ζεις;
Καίγοντας το κερί της ζωής, τους γύρω να ζεσταίνεις
Τη θέρμη σου σε κάποιον να χαρίζεις
Χωρίς την ανταπόδοση να περιμένεις.

Ντουχ Χαγιάμα

Отныне мысли я держу в секрете,
Чтоб не пугали ближних мысли эти.

Абу-ль-Аля аль-Маари

Α. άλ-Μααρή*

Ион Деген

Καλέ μου φίλε, ψυχορραγείς,
Μην προσπαθείς κάτι να πεις, 
Καλύτερα τα παγωμένα μου τα χέρια να θερμαίνω, 
Παν’ απ’ το αίμα σου ζεστοκαμένο.

Δεν είσαι λαβωμένος φίλε μου, ήδη είσαι νεκρός,
Ενώ εγώ υποφέρω απ’ τον κρύο και πονάω, 
Με συγχωρείς, θα βγάλω τις τσόχινες σου μπότες, 
Αφού ακόμη πρέπει να πολεμάω.

Меня нашли в четверг на минном поле.
В глазах разбилось небо, как стекло,
И всё, чему меня учили в школе,
В соседнюю воронку утекло.

Друзья мои по роте и по взводу
Ушли назад, оставив рубежи,
И похоронная команда на подводу
Меня забыла в среду положить.

И я лежал и пушек не пугался,
Напуганный до смерти всей войной,
И подошел ко мне какой-то Гансик,
И наклонился тихо надо мной.

И обомлел недавний гитлер’югенд,
Узнав в моем лице свое лицо,
И удивленно плакал он, напуган
Моей – или своей судьбы концом.

О жизни не имея и понятья,
О смерти рассуждая, как старик,
Он бормотал – молитвы ли, проклятья…
Но я не понимал его язык.

И чтоб не видеть глаз моих незрячих,
В земле немецкой, мой недавний враг,
Он закопал меня, немецкий мальчик –
От смерти думал откупиться так.

А через день, когда вернулись наши,
Убитый Ганс в обочине лежал.
Мой друг сказал: «Как он похож на Сашу!
Теперь уж не найдешь его… а жаль!»

И я лежу уже десятилетья
В земле чужой, я к этому привык.
И слышу – надо мной играют дети.
Но я не понимаю их язык. 

Александр Дольский

Когда тебе опять и пусто и печально

Когда тебе опять и пусто и печально,
в глазах покоя нет, а в мыслях высоты,
ты вспомни, что в тебе нет боли изначально,
а только трение мечты и суеты.
И если слезы есть - старайся в одиночку
их выплакать сперва, и к людям не спеши.
И мужество не в том, чтобы поставить точку,
а чтобы претерпеть рождение души.
И если так с тобой случится не однажды,
то с каждым разом легче будет этот миг.
Жестоки чувства одиночества и жажды,
но страшно - если ты к ним вовсе не привык.
Досадно - если ты, надеясь на подспорье,
в ответ не получил желанной сослезы.
Но в сотню раз страшней, когда испив от горя,
в чужую исповедь ты смотришь на часы.
И если нет того, о чем мечтал вначале,
и высота пути на уровне травы,
люби все то, что есть - и страхи и печали,
и труд обычный свой, и вздохи, и увы.
И меры счастью нет, и смысла в обладаньи -
все сквозь тебя, как Космос протечет.
И оправданье жизни - только в состраданьи
в желаньи размышлять - другое все не в счет

А. Дольский

Μπαλάντα για τον αγνοούμενο 

Μέσα στο ναρκοπέδιο με βρήκανε την Πέμπτη, 
Πριν, έσπασε ο ουρανός στα μάτια μου σαν γυαλί, 
Κ’ αυτό που έμεινε από το σώμα μου, 
Ήταν κοκκινομαυροπράσινη εικόνα παρδαλή.

Οι φίλοι μου από την διμοιρία και το λόχο μου, 
Οπισθοχώρησαν εγκαταλείποντας αμυντική γραμμή, 
Και οι ομάδα ταφής πάνω στον κάρρο της 
Ξέχασε να τοποθετεί το άψυχο κορμί.

Κι εγώ πάνω στο χώμα ξαπλωμένος, 
Με μάτια σβησμένα κοιτούσα τα ουράνια μουγγά, 
Και με πλησίασε ένα στρατιωτάκι, 
Έσκυψε πάνω μου σιγά-σιγά.

Έμεινε κόκαλο ο μικρός Hitlerjugend
Αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό μου, το δικό του προσωπάκι, 
Έκπληκτος έκλεγε και ήταν φοβισμένος
Από της μοίρας το τρομερό παιχνιδάκι.

Για τη ζωή γνωρίζοντας ολίγο, 
Τον θάνατό του βλέποντας εδώ, 
Ψέλλιζε προσευχές, κατάρες, 
Αλλά δεν καταλάβαινα τη γλώσσα του εγώ.

Τα μάτια μου νεκρά για να μη βλέπει, 
Ο πρόσφατος εχθρός μου, στη γη γερμανική,
Με έθαψε, ελπίζοντας πως θ’ ανατρέπει, 
Τη θανή του, τη μελλοντική.

Το Σάββατο όταν επέστρεψε η διμοιρία μου, 
Νεκρός ο νεκροθάφτης μου κειτόταν στο χαντάκι.
«Πόσο μοιάζει τον Σάσα!», είπε ο φίλος μου, 
Σηκώνοντας του Hitlerjugend το τουφεκάκι.

Κείμαι μέσα στη γη κάποιες δεκαετίες, 
Συνήθισα τη μοίρα μου, ομολογώ.
Ακούω τα παιδιά να παίζουν από πάνω μου, 
Αλλά δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα τους εγώ.

Όταν νιώθεις κενό και θλίψη

Όταν ξανά νιώθεις κενό και θλίψη,
και μες στις σκέψεις δεν υπάρχει ύψος ιερότητας,
να καταλάβεις δεν είναι της υπόστασης σου η σήψη,
αλλά μόνο τριβή του ονείρου και της ματαιότητας.
Αν έρχονται τα δάκρυα, μην δείχνεις δειλία,
να κλαις, και στους ανθρώπους μην πας εξαρχής,
και η ανδρεία δεν είναι, να βάζεις τελεία,
αλλά να υπομένεις στην γέννηση ψυχής.

Και αν αυτά θα πάθεις για πολλοστή φορά,
να τα δεχτείς σαν της ανατροφής τα σπεσιαλιτέ.
Σκληρά αισθήματα γεννούν η μοναξιά, η συμφορά,
αλλά χειρότερα αν δε σε άγγιξαν ποτέ.
Είναι δυσάρεστο, όταν εσύ για στήριξη ελπίζοντας,
ούτε θα πάρεις της συμπόνιας τα μικρά δώρα,
αλλά πολύ πιο φοβερό, όταν τον πόνο γνωρίζοντας,
κατά του άλλου την εξομολόγηση κοιτάς την ώρα.

Και αν δεν έχεις απολαύσει τους εγκωμιαστικούς λόγους,
και το ύψος της πορείας σου, έχει επίπεδο του χορταριού,
να αγαπάς αυτά που έχεις, τις λύπες και τους φόβους,
τις άτυχες στιγμές και την δουλειά του ποδαριού.
Δεν έχει μέτρο η ευτυχία, και νόημα η κατοχή,
όλα δια μέσα σου, σαν διαπερνά το διάστημα,
και η δικαίωση της ζωής, στης συμπόνιας τη διδαχή,
Στον πόθο διακαή να σκέφτεσαι για το δικό σου ανάστημα.

Αλεξάνδρ Ντόλσκι
1974 (2016)

Холодный взгляд любовь таит
И красота гнетет и дразнит.
Прекрасны волосы твои,
Но одиночество - прекрасней.
Изящней рук на свете нет
Туман зеленых глаз опасен.
В тебе все: музыка и свет,

Но одиночество, но одиночество,
Но одиночество прекрасней...

С тобою дни равны годам,
Ты утомляешь, словно праздник.
Я за тебя и жизнь отдам,
Но одиночество - прекрасней.
Тебе идет любой наряд,
Ты каждый день бываешь разной.
Счастливчик, люди говорят,

Но одиночество, но одиночество,
Но одиночество прекрасней...

Не видеть добрых глаз твоих
Нет для меня страшнее казни.
Мои печали на двоих,
Но одиночество - прекрасней.
Твоих речей виолончель
Во мне всегда звучит - не гаснет.
С тобою быть - вот жизни цель...
Но одиночество, но одиночество,
Но одиночество прекрасней..
 

Το κρύο βλέμμα την αγάπη κρύβει,
Η ομορφιά ως αφοπλιστική αρματωσιά.
Ωραία είναι τα μαλλιά σου,
Αλλά είναι πιο όμορφη η μοναξιά.
Τα κομψά χέρια σου δείχνουν φιληδονία,
Των πράσινων ματιών ο άβυσσος με απειλεί.
Σ’ εσένα όλα μουσική και αρμονία,

Αλλά είναι πιο όμορφη,
Αλλά είναι πιο όμορφη της μοναξιάς η αγονία.

Μαζί σου οι ημέρες ίσον για χρόνια,
Εσύ κουράζεις σαν την γιορτή.
Αξίζεις τα πιο κολακευτικά εγκώμια,
Αλλά είναι πιο όμορφη η μοναξιά.
Η οποιαδήποτε στολή σου ταιριάζει,
Και κάθε μέρα είσαι διαφορετική.
Από σένα η ευτυχία πηγάζει,

Αλλά είναι πιο όμορφη,
Αλλά είναι πιο όμορφη η μοναξιά που αγκαλιάζει.

Να μην βλέπω τα μάτια σου τ’ αγγελικά
Είναι η πιο φρικτή θανάτωση.
Για το ζεύγος μας ψάλλουν άσματα θρυλικά,
Αλλά είναι πιο όμορφη η μοναξιά.
Της ομιλίας σου το βιολί
Μέσα μου πάντα αντηχεί…
Μαζί σου να είμαι, ας είναι και κελί,

Αλλά είναι πιο όμορφη,
Αλλά είναι πιο όμορφη η μοναξιά σιωπηλή.

Αλεξάνδρ Ντόλσκι
 

Совет – На что мы тратим жизнь

Не тратьте жизнь на тех, кто вас не ценит, 
На тех, кто вас не любит и не ждёт, 
На тех, кто без сомнений вам изменит, 
Кто вдруг пойдёт на "новый поворот".

Не тратьте слёз на тех, кто их не видит, 
На тех, кому вы просто не нужны, 
На тех, кто, извинившись, вновь обидит, 
Кто видит жизнь с обратной стороны. 

Не тратьте сил на тех, кто вам не нужен, 
На пыль в глаза и благородный понт, 
На тех, кто дикой ревностью простужен, 
На тех, кто без ума в себя влюблён. 

Hе тратьте слов на тех, кто их не слышит, 
На мелочь, не достойную обид, 
На тех, кто рядом с вами ровно дышит, 
Чьё сердце вашей болью не болит.

Не тратьте жизнь, она не бесконечна, 
Цените каждый вдох, момент и час, 
Ведь в этом мире, пусть не безупречном, 
Есть тот, кто молит небо лишь о вас!

На что мы тратим жизнь? 
На мелочные ссоры, 
На глупые слова, пустые разговоры, 
На суету обид, на злобу - вновь и вновь. 
На что мы тратим жизнь... 
А надо б на любовь... 

Сжигаем жизнь дотла всё на пустое что-то - 
На нудные дела, ненужные заботы... 
В угоду обществу придумываем маски... 
На что мы тратим жизнь! 
А надо бы на ласки... 

Мы распыляем жизнь на сумрачную скуку, 
На "имидж" и "престиж", ненужную науку, 
На ложь и хвастовство, на дармовую службу. 
На что мы тратим жизнь?... 
А нужно бы на дружбу... 

Куда-то всё спешим, чего-то добываем. 
Чего-то ищем все - а более теряем; 
Всё копим - золото, тряпьё и серебро... 
На что мы тратим жизнь! 
А надо б на добро... 

Волнуемся, кричим, по пустякам страдаем; 
С серьёзностью смешной вещички выбираем. 
Но сколько не гадай - всё выберешь не ту. 
На что мы тратим жизнь... 
А надо б на мечту... 

Боимся радости, боимся верить в сказки, 
Боимся и мечты, и нежности, и ласки; 
Боимся полюбить, чтоб после не тужить... 
На что мы тратим жизнь?! 
А надо просто жить!

Любовь Козырь-Анастасиа Загодина

Μην σπαταλάτε τη ζωή γι’ αυτούς που δε σας εκτιμούνε
Γι’ κείνους που δεν ξέρουν την υπομονή, 
Γι’ αυτούς που θα σας απατούνε, 
Έχοντας στόχο το μοναδικό, την ηδονή.

Μην χύνετε τα δάκρυα για αυτόν που δεν τα βλέπει,
Γι’ αυτόν που μετανιώνει κι αμέσως μετά αδικεί, 
Γι’ αυτόν που το «εγώ» σας προσπαθεί να ανατρέπει, 
Γι’ αυτόν που στο καβούκι του κατοικεί.

Μην χάνετε τον χρόνο σας γι’ αυτόν που είναι σπουδαιοφανής, 
Γι’ αυτόν που είναι άρρωστος από τη ζήλια, 
Γι’ αυτόν που είναι αθεράπευτα εγωπαθής, 
Μην σας παραπλανούν τα γλυκόλογα χείλια.

Μην χάνετε τα λόγια γι’ αυτόν που δεν ακούει,
Γι’ αυτόν που δίπλα σας αδιαφορεί, 
Αυτόν που έχει τη συνείδησή του πλαδαρή,
Και η καρδιά του τον πόνο σας δε συμπονεί.

Μην σπαταλάτε τη ζωή, έχει τέρμα αυτή η ροή,
Να εκτιμάτε κάθε λεπτό και κάθε εισπνοή,
Ας είναι κι όχι άμεμπτος αυτός ο ντουνιάς.
Υπάρχει εκείνος που ψάχνει εσάς!

Που σπαταλάμε τη ζωή;
Στα γλέντια και ξενυχτήσεις,
Στα λόγια κενά και άγονες συζητήσεις,
Καταγράφουμε τις προσβολές στου μυαλού το κιτάπι.
Που σπαταλάμε τη ζωή…
Μα θα ‘πρεπε για την αγάπη…

Κάνουμε τη ζωή μας στάχτη μες τις έννοιες,
Για υποθέσεις άχρηστες και ψευδοέγνοιες, 
Για το χατίρι της κοινωνίας φορτωμένης ψεγάδια…
Που σπαταλάμε τη ζωή!
Μα θα ‘πρεπε για χάδια…

Διασκορπίζουμε τη ζωή μέσα στη σκοτεινή ανία, 
Για «ίματζ», για «πρεστίζ», με στόχο την τεμπελχανία, 
Για ψέμα, κομπασμό, ξενόφερτη διδασκαλία.
Που σπαταλάμε τη ζωή;
Μα θα ‘πρεπε για τη φιλία…

Πάντα βιαζόμαστε και πουθενά δε φτάνουμε, 
Πάντα αναζητάμε κάτι, αλλά συνήθως χάνουμε, 
Αλληλοσκοτωνόμαστε για τη δικαιοσύνη.
Που σπαταλάμε τη ζωή!
Μα θα ‘πρεπε για τη καλοσύνη…

Ανησυχούμε, φωνάζουμε, για ψιλοπράγματα τυραννιόμαστε,
Με σοβαρότητα γελοία, για τη μόδα ενδιαφερόμαστε, 
Το μικροπρόβλημά μας λύνουμε με τέχνασμα κουτοπόνηρο.
Που σπαταλάμε τη ζωή…
Μα θα ‘πρεπε για το όνειρο…

Φοβάσαι τις χαρές, φοβάσαι να πιστέψεις στα παραμύθια, 
Φοβάσαι τα όνειρά σου, την τρυφερότητα, την αλήθεια, 
Φοβάσαι να ερωτευτείς, μήπως θα ατυχήσεις…
Που σπαταλάς τη ζωή;!
Μα θα ‘πρεπε απλά, να ζήσεις!

Λ. Κόζιρ-Α. Ζαγκόντινα 

Я.Полонский

Ι. Πολόνσκι

Марина Струкова 

Μ. Στρούκοβα

Борис  Рыжий 

Μπ. Ρίζι

 Перевод Г. Андрееевой

Горишь, как щепка, на смолистом сколе,
Золою изошел наполовину.
Горишь, не зная, обретешь ли волю
Или затронет пламя сердцевину.

Сгоришь ли весь, до основанья, разом,
На подать ветру? – или из-под пепла
Заполыхает радужным алмазом
Твоя победа, что в огне окрепла!..

Перевод А. Цветкова

Теперь горишь ты щепкою сосновой,
летают клочья средь огня и пыла.
Свободным станешь от всего чужого?
Или сгорит всё, что твоим лишь было?

И в пепел превратишься ты, и сразу
развеет ветер, не оставив следа?
Иль в пепле заблестит звезда алмаза,
сверкнет зарей предвечная победа?!

Перевод А. Пустогарова

Станислав Куняев

Σ. Κουνιάεφ

Подражание Э. Асадову

Εντουάρντ Ασάντοφ

Э. Асадов

Για πέστε μου, αν είχατε ποτέ ερωτευτεί
Και στο δωμάτιο Σας οι τοίχοι έπαιζαν κουαρτέτο;
Μπροστά Σας χόρεψε ποτέ περιστεριών το σμήνος-κομφετί
Το πιο αιθέριο τους μενουέτο;

Για πέστε μου, αν από πάνω Σας ποτέ έψαλε η μπόρα,
Κι Εσείς τους στίχους Σας της απαγγείλατε;
Βοήθεια προσφέρατε στους φίλους Σας την ίδια ώρα
Και βάλσαμο-email τους στείλατε;

Έτυχε ποτέ μες στον σταθμό, τρεχάτα,
Την οσμή των τραίνων να εισπνέετε λατρευτικά,
Και Σας φαινότανε πως είστε στη μασκαράτα
Και σχεδόν πνιγήκατε απ’ τα αρώματα μεθυστικά;

Κλάψατε ποτέ με ευτυχία πικρή και γνώση
Για την διαβίωση των αναπήρων;
Και την ψυχή Σας ως γραπτά είχατε δώσει
Στους συντάκτες-δήμιους των ονείρων;

Βασιστήκατε ποτέ στου Θεού τη βούληση την κατάδικη;
Και το φθινόπωρο πετούσατε με φύλλα στην καταιγίδα;
Ποτέ ευλογήσατε τη μοίρα Σας την άδικη,
Όταν είχε προδώσει η αγάπη δίχως ελπίδα;

Σας έτυχε ποτέ την υπερηφάνεια να υποτάσσετε, αυτόνομα,
Τον εαυτό Σας συντρίβοντας φριχτά;
Είχατε αγαπήσει έτσι, ώστε ακόμη και το όνομα
Πονούσατε να πείτε φωναχτά;

Ίσως αυτό θα συμβεί στο μέλλον,
Θ’ αναγνωρίζετε της καρδιάς μου τους ήχους,
Αυτό σημαίνει πως για Σας, όχι για κάποιον άλλον
Έγραψα όλους τους δικούς μου στίχους.

Ε. Ασάντοφ
? (2016)

Είχατε ν’ ακούσετε πολλά κολακευτικά λόγια,
Που την κορμοστασιά και τη φωνή σας εξυμνούσαν,
Κ’ ότι τα μάτια σας είναι μαγευτικά,
Οι άνδρες σίγουρα πολλές φορές μιλούσαν.

Μάλλον ποτέ δεν μετρήσατε
Πόσες σας χάρισαν καρδιές,
Πόσες ήταν οι ερωτοδουλειές,
Και πόσες στον λογαριασμό σας βελονιάσατε.

Η σπάνια ομορφιά σας προκαλεί ταραχή,
Αυτό για τον καθένα είναι προφανές,
Ενώ γι’ αυτό, που δεν έχετε ψυχή,
Μην ανησυχείτε, δεν είναι οφθαλμοφανές.

Εντουάρντ Ασάντοφ
? (2016)

Как много тех, с кем можно лечь в постель, 
Как мало тех, с кем хочется проснуться…
И утром, расставаясь улыбнуться, 
И помахать рукой, и улыбнуться, 
И целый день, волнуясь, ждать вестей.
Как много тех, с кем можно просто жить, 
Пить утром кофе, говорить и спорить…
С кем можно ездить отдыхать на море, 
И, как положено — и в радости, и в горе
Быть рядом… Но при этом не любить…
Как мало тех, с кем хочется мечтать!
Смотреть, как облака роятся в небе, 
Писать слова любви на первом снеге, 
И думать лишь об этом человеке…
И счастья большего не знать и не желать.
Как мало тех, с кем можно помолчать, 
Кто понимает с полуслова, с полу взгляда, 
Кому не жалко год за годом отдавать, 
И за кого ты сможешь, как награду, 
Любую боль, любую казнь принять…
Вот так и вьётся эта канитель —
Легко встречаются, без боли расстаются…
Все потому, что много тех, с кем можно лечь в постель.
Все потому, что мало тех, с кем хочется проснуться

Эдуард Асадов

Вам досталось много лестных слов
И глаза и голос ваш хвалили,
И что взгляд опаснее клинков,
Тоже ведь наверно говорили.

Вряд ли вы когда-нибудь считали
Сколько вам подарено сердец,
Сколько их, влюблённых, как колец,
Вы на острый пальчик нанизали.

Спору нет: вы очень хороши.
Это и младенцу очевидно,
Ну а то, что нет у вас души…
Не волнуйтесь: этого не видно.

Эдуард Асадов

Вы сущность женщины попробуйте поймите:
Перед лицом мужчины, в сплошном смущении
Она всегда нуждается в защите,
Но втайне мыслит лишь о нападении...

Э. Асадов
1996

Стареет внешность: яркие черты
Стирает время властно и жестоко,
Тогда как у духовной красоты
Нет ни морщин, ни возраста, ни срока.

Эдуард Аркадьевич Асадов

Ребенка растишь - словно в гору идешь,
Идешь и все чаще вздыхаешь -
Чем больше души ты ему отдаешь,
Тем меньше в ответ получаешь.

Детей своих рабски порой любя,
Мы их превращаем в своих мучителей.
Когда же родители любят себя,
То дети молятся на родителей.

Э. Асадов

Ε. Ασάντοφ

Είχατε ν’ ακούσετε πολλά κολακευτικά λόγια,
Που την κορμοστασιά και τη φωνή σας εξυμνούσαν,
Κ’ ότι τα μάτια σας είναι μαγευτικά,
Οι άνδρες σίγουρα πολλές φορές μιλούσαν.

Μάλλον ποτέ δεν μετρήσατε
Πόσες σας χάρισαν καρδιές,
Πόσες ήταν οι ερωτοδουλειές,
Και πόσες στον λογαριασμό σας βελονιάσατε.

Η σπάνια ομορφιά σας προκαλεί ταραχή,
Αυτό για τον καθένα είναι προφανές,
Ενώ γι’ αυτό, που δεν έχετε ψυχή,
Μην ανησυχείτε, δεν είναι οφθαλμοφανές.

Εντουάρντ Ασάντοφ

Αδιανόητη για μας της γυναίκας η λογική και η φαντασία¨
Μπροστά στο αρσενικό βγαίνει η αντίθεση:
Ενώ έχει ανάγκη του άνδρα την προστασία,
Αλλά κρυφά ονειρεύεται τη δική του επίθεση…

Εντουάρντ Ασάντοφ
1996

Παλιώνει η εμφάνιση: τα λαμπρά χαρακτηριστικά
Σβήνει ο χρόνος άσπλαχνα και προστακτικά,
Ενώ η ομορφιά η πνευματική
Δεν έχει ρυτίδες και ούτε ηλικία γεροντική.

Ε. Ασάντοφ

Παιδί μεγαλώνεις, ανεβαίνει η αδρεναλίνη,
Η περίοδος έχει πολύ «πιστολίδη»,
Όσο περισσότερο την ψυχή σου του δίνεις,
Τόσο λιγότερο θα σου ανταποδίδει.

Μεγαλώνοντας τα παιδιά μες στην «αγάπη» του σκότους,
Εμείς τους μετατρέπουμε σε εγωιστές.
Όταν όμως οι γονείς αγαπάνε τον εαυτό τους,
Τότε τα παιδιά μεταβάλλονται σε αλτρουιστές.

Ε. Ασάντοφ

Για την αγάπη καλέ μου,
Μη μιλάς αφηρημένα!
Εδώ εγώ σε αγαπούσα,
Κι όχι εσύ εμένα!

Υποχωρούσες πολύ σπάνια
Και με ανάγκαζες να πω «μερσί».
Εδώ εγώ έχανα την υπερηφάνεια,
Δεν την έχανες εσύ!

Κι όταν εσύ εύρισκες άλλη μούσα,
Και ερχόσουν λεκιασμένος από το κραγιόνι,
Εδώ εγώ σε συγχωρούσα,
Κι όχι εσύ μου έλεγες «συγνώμη»!

Στις σπάνιες μέρες που είχαμε γαλήνη,
Εσύ βαριά λογομαχία έφτιαχνες,
Εδώ εγώ έψαχνα την ειρήνη,
Κι όχι εσύ την έψαχνες!

Ή αν κάποια στιγμή αρρωστούσα,
Ή εσύ κάποτε αρρωστούσες,
Εδώ εγώ προς εσένα πετούσα,
Κι όχι εσύ προς εμένα πετούσες!

Και τις ημέρες χωρισμού,
Ποιος υπέφερε μακριά στο νησί;
Εδώ εγώ σου έγραφα,
Και δεν μου έγραφες εσύ!

Κι όταν με δύναμη κρύα,
Η ρήξη μας απειλούσε,
Εδώ εγώ τρελαινόμουνα,
Ενώ εσύ χαμογελούσες!

Τώρα, όταν έπεσε η ψύχρανση,
Φτάνει πια την ψυχή μου να εκβιάζεις!
Εδώ εγώ αποφάσισα να διακόψω,
Κι όχι εσύ πήρες αποφάσεις.

Ξεριζώνω όλα τα αισθήματα,
Να μη σε εμποδίζω στη δική σου διαδρομή.
Δεν μπορούν μαζί το όν αλύπητο,
Με το γύναιο αξιολύπητο.
Να βρεις την ευτυχία σου με μια καλλονή!

Ε. Ασάντοφ
1998 (2016)

Ο ένας χωρίς τον άλλον, είμαστε μια χαρά
Στο δικό μας ζωτικό ζήτημα αγχογόνο
Όλα τα δικά σου έχεις εσύ, όλα τα δικά μου εγώ,
Με τα χαμόγελα δικά μας και τον πόνο.

Είμαστε έξυπνοι: τη λύση βρήκαμε μες στις διενέξεις,
Και δεν λυπώντας τα καλά του δικού μας δρόμου,
Μεμιάς αποφασίσαμε και νέο δρόμο πήραμε,
Εσύ διάλεξες το δικό σου, εγώ το δικό μου.

Τώρα είναι ξένοιαστα όλα: και οι δουλειές και η ζωή,
Και πολύ καλοί άνθρωποι γύρω μας.
Ο ένας χωρίς τον άλλον, σε μας βγαίνουν όλα,
Μόνο η ευτυχία δεν βγαίνει σε μας.

Εντουάρντ Ασάντοφ
? (4.01.19)

Маргарита Алигер

Μαργκαρίτα  Αλιγκέρ

Даже самые лучшие в мире умы 
Не смогли разогнать окружающей тьмы 
Рассказали нам несколько сказочек на ночь 
И отправились мудрые спать как и мы 
###

Удивленья достойны поступки творца 
Переполнены горечью наши сердца 
Мы уходим из этого мира не зная 
Ни начала, ни смысла его, ни конца 
###

Тот кто следует разуму - доит быка 
Умник будет в убытке - наверняка 
В наше время доходней валять дурака 
Ибо разум сегодня в цене чеснока 
###

Один телец парит высоко в небесах 
Другой своим хребтом поддерживает прах 
А между их хребтами посмотрите 
Какое множество ослов пасет Аллах! 
###

Жестокий этот мир нас подвергает смене 
Безвыходных скорбей, безжалостных мучений 
Блажен, кто побыл в нем недолго и ушел, 
А кто не приходил совсем, еще блаженней. 
###

Не зли других и сам не злись!
Мы гости в этом бренном мире...
И если что не так-смирись,
Будь поумнее-улыбнись!
Холодной думай головой,
Ведь в мире все закономерно:
Зло,излученное тобой,
К тебе вернется непременно...
###

Чем ниже человек душой,
тем выше задирает нос.
Он носом тянется туда,
куда душою не дорос.
###

Ветер жизни иногда свиреп…
В целом жизнь, однако, хороша…
И не страшно, когда черный хлеб,
Страшно, когда черная душа…
###

Кто понял жизнь тот больше не спешит,
Смакует каждый миг и наблюдает,
Как спит ребёнок, молится старик,
Как дождь идёт и как снежинки тают.
В обыкновенном видит красоту,
В запутанном простейшее решенье,
Он знает, как осуществить мечту,
Он любит жизнь и верит в воскресенье,
Он понял то, что счастье не в деньгах,
И их количество от горя не спасет,
Но кто живёт с синицею в руках,
Свою жар-птицу точно не найдет
Кто понял жизнь, тот понял суть вещей,
Что совершенней жизни только смерть,
Что знать, не удивляясь, пострашней,
Чем что-нибудь не знать и не уметь.
###

Красивым быть – не значит им родиться,
Ведь красоте мы можем научиться.
Когда красив душою Человек –
Какая внешность может с ней сравниться?

Кто жизнью бит,
тот большего добьется.
Пуд соли съевший
выше ценит мед.

Кто слезы лил,
тот искренней смеется.
Кто умирал,
тот знает, что живет!

Как часто, в жизни ошибаясь,
теряем тех, кем дорожим.
Чужим понравиться стараясь,
порой от ближнего бежим.

Не смешно ли весь век по копейке копить,
Если вечную жизнь все равно не купить?
Эту жизнь тебе дали, мой милый, на время, —
Постарайся же времени не упустить

Один не разберет, чем пахнут розы.
Другой из горьких трав добудет мед.
Кому-то мелочь дашь, навек запомнит.
Кому-то жизнь отдашь, а он и не поймет.

Возносим тех, кто нас не стоит,
а самых верных предаем.
Кто нас так любит, обижаем,
и сами извинений ждем.

Мне всё равно, что скажут обо мне...
Мне всё равно, что думают другие...
Мне важно, что я знаю о себе...
Всё прочее – лишь домыслы чужие!

Омар Хайам

Σ’ αυτόν τον κόσμο άπιστο μην είσαι βλάκας,
Μην είσαι ευκολόπιστος, δεν είναι ζήτημα της πλάκας.
Με βλέμμα νηφάλιο κοίτα τον φίλο τον πιο κοντινό
Μπορεί να είναι εχθρός σου ο πιο σκοτεινός.
###

Ακόμη και του όλου κόσμου τα λαμπρά μυαλά
Δεν πέτυχαν να διαλύσουν τον γύρο μας σκότο
Μερικά παραμύθια μας είπαν οι σοφοί ντροπαλά
Και πήγαν να γράφουν το επόμενο μότο.
###

Άξιοι απορίας οι πράξεις του Πλάστη
Μένουμε με πίκρα ως Δημιουργίας μέλη
Φεύγοντας και μη κατανοώντας τον σκοπό του Δράστη
Απ’ την αρχή, ούτε στη μέση, ούτε εν τέλει.
###

Εκείνος που ακολουθεί τη σύνεση, αρμέγει βόδι
Ο εξυπνάκιας θα χάσει τελικά
Είναι πιο κερδοφόρο να ζεις χωρίς βλαβερές ιδεώδη
Αφού η σύνεση είναι φτηνή σαν τα λαχανικά.
###

Ο ένας – βασιλιάς του πνεύματος, ψηλά στα επουράνια
Ο άλλος – με τη ραχοκοκαλιά του τη γη κρατάει στερεός
Κι ανάμεσα των ραχοκοκαλιών κοιτάξτε την επιφάνια!
Όπου πλήθος γουρουνιών βόσκει ο Θεός!
###

Αυτός ο κόσμος ο σκληρός μας υποβάλλει σε ανταλλαγή
Θλίψεων, βάσανων, αποτυχιών ολωσδιόλου
Μακάριος εκείνος που για λίγο ήρθε, κ’ έφυγε με πληγή
Και πιο μακάριος εκείνος που δεν ήρθε καθόλου.
###

Μην εξοργίζεις τους άλλους, κι ο ίδιος μην θυμώνεις!
Είμαστε επισκέπτες σ’ αυτόν τον κόσμο μυστήριο…
Κι όταν κάτι πάει στραβά, να χαλαρώνεις!
Να είσαι έξυπνος και μην αγχώνεις!
Να έχεις το μυαλό σου καθαρό,
Αφού στον κόσμο όλα είναι νομοτελειακά,
Κι αυτό που σκόρπισες, το κακό,
Σ’ εσένα θα επιστρέψει σταδιακά…
###

Όσο πιο χαμηλά έπεσε του ανθρώπου η ψυχή,
Τόσο ψηλά η μύτη του σηκώθηκε.
Εκείνος με τη μύτη τείνετε εκεί,
Όπου με την ψυχή του δεν υψώθηκε.
###

Η ζωή κάποτε είναι σαν τον εχθρών καταδρομή,
Αλλά γενικά είναι θαύμα η ζωή.
Και δεν είναι φοβερά, όταν εν μαύρο το ψωμί,
Κακό είναι, όποτε είναι μαύρη η ψυχή.
###

Εκείνος που κατάλαβε τη ζωή, δε βιάζεται
Παρατηρεί την κάθε στιγμή και απογειώνει,
Πως το μωρό κοιμάται, και προσεύχεται ο γέρος,
Πως πέφτει η βροχή, και η νιφάδα λιώνει.
Μες στο συνηθισμένο βλέπει την ομορφιά,
Μες στο περίπλοκο την λύση την απλή,
Εκείνος με χαμόγελο του σβήνει και την συννεφιά,
Εκείνος δε φοβάται τίποτα, ακόμη κ’ υπό την απειλή,
Αυτός κατάλαβε, ότι την τύχη δεν την φέρνουν τα λεφτά,
Και ούτε την πληγή του επουλώνουν,
Αυτοί που ξέρουν να ξεχωρίζουν τα λάθη και τα σωστά,
Μες στη ζωή τα πόδια τους ριζώνουν.
Εκείνος που κατάλαβε τη ζωή, είδε τα ανώτερα,
Ότι απ’ τη ζωή πιο τέλεια, είναι μόνο η θανή,
Ότι να γνωρίζεις, χωρίς να θαυμάζεις είναι χειρότερα,
Παρά την άγνοια μικρή και τρανή
###
 

Να είσαι όμορφη, δεν σημαίνει τέτοια να γεννηθείς.
Αφού την ομορφιά εμείς μπορούμε να μαθαίνουμε.
Όταν είναι όμορφη του ανθρώπου η ψυχή,
Ποια εμφάνιση μαζί της μπορεί να συγκριθεί;

Αυτός που από τη ζωή είναι δαρμένος,
εκείνος περισσότερο θα καταφέρνει.
Εκείνος που έφαγε οκά αλάτι,
περισσότερο θα εκτιμά το μέλι.

Εκείνος που έκλεγε,
πιο ειλικρινά γελάει.
Εκείνος που πέθαινε,
γνωρίζει ότι ζει.

Στη ζωή μας κάνουμε λάθη συχνά,
χάνοντας εκείνους που εκτιμάμε.
Ενώ στους ξένους προσπαθώντας να αρέσουμε,
φεύγουμε από τα πρόσωπα κοντινά.

Είναι γελοίο όλο τον αιώνα χρήματα να μαζεύεις,
Αφού δεν πρόκειται ν’ αγοράζεις τη ζωή παντοτινά.
Αυτήν τη ζωή σου δώσανε προσωρινά,
Προσπάθησε τον χρόνο σου να μην καταξοδεύεις.

Ο ένας δεν καταλαβαίνει, πως μυρίζει το γιασεμί.
Ο άλλος απ’ τα πικρά χόρτα μέλι θα εξάγει.
Σε κάποιον δίνεις κάτι ψιλά και για πάντα θα το θυμάται,
Σε κάποιον τη ζωή σου έδωσες, αλλά εκείνος δεν το
έχει καταλάβει.

Εκείνους ανυψώνομε που δεν αξίζουν,
και τους πιο έμπιστους προδίνουμε.
Αυτούς που μας αγαπάνε θίγουμε,
και ίδιοι το «συγνώμη» περιμένουμε.

Δε με νοιάζει, τι θα πουν για μένα…
Δε με νοιάζει, τι νομίζουν οι άλλοι…
Αυτά που ξέρω για τον εαυτό μου, είναι σπουδαία για μένα…
Τα υπόλοιπα είναι εικασίες με ανακρίβεια μεγάλη.
 

Ο. Καγιάμ

В проповеди правды чую сердцем ложь, 
В девственном покое - сладостную дрожь, 
Мне жалка невинность, мне презренен грех, 
Люди мне чужие, я - чужее всех. 
Лишь одно отринуть чувство не могу. 
Лишь одну святыню в сердце берегу, 
Возмущенье миром, Богом и судьбой, 
Ужас перед ближним, страх перед собой 

Н. Минский

Ν. Μίνσκι

С. Кречетов

Σ. Κρέτσετοφ

Фёдор Сологуб

Φιόντορ  Σολογκούμπ

Холуй трясется. Раб хохочет.
Палач свою секиру точит.
Тиран кромсает каплуна.
Сверкает зимняя луна.

Се вид Отчества, гравюра.
На лежаке – Солдат и Дура.
Старуха чешет мертвый бок.
Се вид Отечества, лубок.

Собака лает, ветер носит.
Борис у Глеба в морду просит.
Кружатся пары на балу.
В прихожей – куча на полу.

Луна сверкает, зренье муча.
Под ней, как мозг отдельный, – туча…
Пускай Художник, паразит,
другой пейзаж изобразит.

Иосиф Бродский, 1972

Ο λακές τρέμει. Ο δούλος χαχανίζει.
Ο δήμιος το τσεκούρι του ακονίζει.
Ο τραπεζίτης το χαβιάρι του καταβροχθίζει. 
Το φεγγάρι στον ουρανό γυαλίζει.

Η όψη της πατρίδας μου, ξυλογραφία.
Πολιτική μαφία – διελκυστίνδα – λαοψυχοδυστροφία.
Βουλή, καφενεία – αμπελοφιλοσοφία.
Η όψη της πατρίδας μου, χρωμολιθογραφία.

Αν και μας ζώνουν τα φίδια, 
ζητάμε στολίδια και παιχνίδια.
Μέσα στο σπίτι γυαλίζουν τα πλακίδια.
Μπροστά στην είσοδο, βουνά απ’ τα σκουπίδια. 

Ακυβέρνητο σκάφος,
και μπροστά του βράχος.
Μήπως ο χαραμοφάης Ζωγράφος, 
Έκανε κάποιο λάθος;

Ι. Μπρόντσκι

"Мои мечты и чувства в сотый раз
Идут к тебе дорогой пилигримов"
Φ. Бейкон

Мимо ристалищ, капищ,
мимо храмов и баров,
мимо шикарных кладбищ,
мимо больших базаров,
мира и горя мимо,
мимо Мекки и Рима,
синим солнцем палимы,
идут по земле пилигримы.
Увечны они, горбаты,
голодны, полуодеты,
глаза их полны заката,
сердца их полны рассвета.
За ними поют пустыни,
вспыхивают зарницы,
звезды горят над ними,
и хрипло кричат им птицы:
что мир останется прежним,
да, останется прежним,
ослепительно снежным,
и сомнительно нежным,
мир останется лживым,
мир останется вечным,
может быть, постижимым,
но все-таки бесконечным.
И, значит, не будет толка
от веры в себя да в Бога.
...И, значит, остались только
иллюзия и дорога.
И быть над землей закатам,
и быть над землей рассветам.
Удобрить ее солдатам.
Одобрить ее поэтам.

Иосиф Бродский, 1958

Письма римскому другу» (1972 г.) - самое знаменитое и самое музыкальное произведение Иосифа Бродского.
Одиночество здесь осознано как благой удел, а всемирный абсурд вызывает лишь добродушную усмешку:


Я сижу в своём саду, горит светильник.
Ни подруги, ни прислуги, ни знакомых.
Вместо слабых мира этого и сильных -
лишь согласное гуденье насекомых.

Пусть и вправду, Постум, курица не птица,
но с куриными мозгами хватишь горя.
Если выпало в Империи родиться,
лучше жить в глухой провинции, у моря.

Вот и прожили мы больше половины.
Как сказал мне старый раб перед таверной:
«Мы, оглядываясь, видим лишь руины».
Взгляд, конечно, очень варварский,
но верный.

Приезжай, попьём вина, закусим хлебом.
Или сливами. Расскажешь мне известья.
Постелю тебе в саду под чистым небом
и скажу, как называются созвездья.

Прощай,
позабудь
и не обессудь.
А письма сожги,
как мост.
Да будет мужественным
твой путь,
да будет он прям
и прост.
Да будет во мгле
для тебя гореть
звёздная мишура,
да будет надежда
ладони греть
у твоего костра.
Да будут метели,
снега, дожди
и бешеный рёв огня,
да будет удач у тебя впереди
больше, чем у меня.
Да будет могуч и прекрасен
бой,
гремящий в твоей груди.

Я счастлив за тех,
которым с тобой,
может быть,
по пути.

И. Бродский
1957

"Τα όνειρα και τα αισθήματά μου εκατοστή φορά
Σ’ εσένα έρχονται με δρόμο των προσκυνητών"
Φ. Μπέικον

Δίπλα από τα σφαγεία και χρυσορυχεία,
δίπλα από τα καλύβια και παλάτια, 
δίπλα από τα σικάτα νεκροταφεία, 
δίπλα από τα μεγάλα ελάτια,
δίπλα από τη Μέκκα και Ρώμη, 
δίπλα από τη συμφορά ακόμη,
της αγιοσύνης μιμητές,
περνάνε οι προσκυνητές.
Σακάτηδες, από την κούραση έχουν μεθύσει, 
μισόγυμνοι, χωρίς φαγί, 
τα μάτια τους γεμάτα δύση, 
οι καρδιές τους, αυγή.
Πίσω τους άδουν οι ερημιές, 
λάμπουν οι μακρινές αστραπές, 
μπροστά τους γεννιούνται οι τρικυμιές, 
και βραχνά προφητεύουν πτηνά μεγαλοπρεπές:
Ότι ο κόσμος δε θ’ αλλάξει, 
θα μείνει πραγμάτων παλιών η τάξη,
ο κόσμος θα μείνει εκτυφλωτικά χιονάτος, 
και ατιμωτικά κεφάτος, 
ο κόσμος θα μείνει απατηλός, 
ο κόσμος θα μείνει ανάπηρος, 
ίσως γλυκόπικρος, 
κι όμως άπειρος.
Κ’ αυτό σημαίνει, ότι δε θα ωφελήσει
η πίστη στον εαυτό σου, στον Θεό, στη φύση.
… Κ’ αυτό σημαίνει ότι είσαι μόνος:
η αυταπάτη και ο δρόμος.
Και θα συνεχιστούν πάνω στη γη τα βασιλέματα, 
και θα συνεχιστούν πάνω στη γη τα χαράματα.
Θα την λιπαίνουν οι οπλίτες. 
Θα την εγκρίνουν οι ποιητές-προφήτες.

Ίσως το πιο γνωστό ποίημα του Ιωσήφ Μπρόντσκι. Εδώ η μοναχικότητα αντιλαμβάνεται ως καλή μοίρα, ενώ η άγονη
παγκόσμια δραστηριότητα προκαλεί μόνο καλοκάγαθο χαμόγελο.

Επιστολές στον φίλο μου από τη Ρώμη
(αποσπάσματα)

Κάθομαι στον κήπο μου, μες στο βασίλειο του φρούτου,
ούτε γυναίκα, ούτε κίνηση κάποιων ατόμων.
Αντί αδύνατων και δυνατών του κόσμου τούτου,
μόνο ομόφωνη βοή των εντόμων.

Λύτρωση από τα σούρτα-φέρτα η αυτοεξωρία,
μόνο που και που σε ενοχλούν τα δασαρχεία.
Εάν έτυχε να γεννηθείς στην αυτοκρατορία,
καλύτερα να ζεις στην απομακρυσμένη επαρχία.

Περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής, ίσως.
Γηραιός οικοδόμος μου είπε με φωνή σιγανή:
«Μόνο ερείπια βλέπω κοιτάζοντας πίσω.
Κρίση βεβαίως προκλητική, αλλά αληθινή.

Να με επισκευθείς, κρασί θα πιούμε με ψωμί ξερό
και θα μου πεις για τον ανθώνα σου με τριανταφυλλιές ωραίες.
Στον κήπο θα σου στρώσω, κάτω απ’ τον ουρανό καθαρό,
και θα σου πω πως λέγονται των αστεριών οι παρέες.

Ι. Μπρόντσκι

Αποχαιρετισμός του φίλου

Αντίο!
Να με ξεχάσεις,
μη με δικάζεις,
και σε παρακαλώ
κακία μην κρατείς.
Τον δρόμο σου
συνέχεια να εξετάζεις,
να είναι ίσιος
και πλατύς.
Κι ας μέσα στη νύχτα
τον δρόμο σου φωτίζει, η συνεπαρμένη
των πυγολαμπίδων η στρατιά,
και ας η ελπίδα
τις παλάμες σου θερμαίνει
δίπλα στη δική σου φωτιά.
Ας έχει θύελλες,
χιόνια, βροχές,
και νεύρα ατσαλωμένα,
να ‘χεις επιτυχίες μοναδικές,
περισσότερο από μένα.
Να είναι ένδοξη
η φλόγα,
που μέσα στο στήθος σου δεν σβήνει.

Είμαι ευτυχής γι’ αυτούς,
με τους οποίους η πορεία
ίσως καθ оδόν
θα είναι.

Ιωσήφ Μπρόντσκι
Μετάφραση Γ. Σοϊλεμεζίδης
1957 (19.09.19)

Белла Ахмадулина 

Μπ. Αχμαντούλινα

Ε. Сервус

Ε. Σέρβους*

Ε. Сервус

Ε. Σέρβους

Ах, если б смерть могли купить 
И дни продлить могли мы златом, 
Так был бы смысл и жизнь убить 
На то, чтоб сделаться богатым,—
Чтоб жизнь была с судьбой в ладу, 
Тянула время как хотела, 
И чтобы смерть, пускай за мзду, 
Не уносила дух из тела.
Но ведь не та у денег стать, 
Чтоб нам хоть час, да натянули,— 
что за толк нагромождать 
Подобный хлам в своем бауле?
Нет, лучше книга, мой Жамен, 
Чем пустозвонная монета:
Из книг, превозмогая тлен, 
Встает вторая жизнь поэта.
Ронсар

Π. де Ронсар

 Взгляни на озеро: ни солнце, ни звезда, 
ни мощные дубы, ни тонкая осока, 
хоть отражаются так ярко, так глубоко, 
не оставляют в нем следа. 
Взгляни и в душу мне: как трепетно, как ясно 
в ней повторяются виденья бытия! 
Как в ней печаль темна, как радость в ней прекрасна... 
- и как спокоен я!

Владимир Набоков 
24 августа 1918 г

Κοίτα τη λίμνη: ούτε ο ήλιος, ούτε οι λύχνοι, 
ούτε γιγάντιες βαλανιδιές και ούτε τα ανθιά, 
αν και αντανακλούν τόσο λαμπερά και βαθιά, 
δεν αφήνουν σ’ αυτήν κάποια ίχνη.

Κοίτα και την ψυχή μου: πόσο θαυμάσια και φανερά
εικόνες ύπαρξης μέσα της δημιουργώ!
Πόσο η θλίψη είναι μαύρη και όμορφη η χαρά…
και πόσο ήρεμος είμαι εγώ!

Β . Ναμπόκοφ

От жажды умираю над ручьем.
Смеюсь сквозь слезы и тружусь, играя.
Куда бы ни пошел, везде мой дом,
Чужбина мне - страна моя родная.
Я знаю все, я ничего не знаю.
Мне из людей всего понятней тот,
Кто лебедицу вороном зовет.
Я сомневаюсь в явном, верю чуду.
Нагой, как червь, пышней я Всех господ.
Я всеми принят, изгнан отовсюду.
Я скуп и расточителен во всем.
Я жду и ничего не ожидаю.
Я нищ, и я кичусь своим добром.
Трещит мороз - я вижу розы мая.
Долина слез мне радостнее рая.
Зажгут костер - и дрожь меня берет,
Мне сердце отогреет только лед.
Запомню шутку я и вдруг забуду,
Кому презренье, а кому почет.
Я всеми принят, изгнан отовсюду.
Не вижу я, кто бродит под окном,
Но звезды в небе ясно различаю.
Я ночью бодр, а сплю я только днем.
Я по земле с опаскою ступаю,
Не вехам, а туману доверяю.
Глухой меня услышит и поймет.
Я знаю, что полыни горше мед.
Но как понять, где правда, где причуда?
А сколько истин? Потерял им счет.
Я всеми принят, изгнан отовсюду.
Не знаю, что длиннее - час иль год,
Ручей иль море переходят вброд?
Из рая я уйду, в аду побуду.
Отчаянье мне веру придает.
Я всеми принят, изгнан отовсюду.

Ф. Вийон
Перевод Ильи Еренбурга

Το κέρδος είναι πιο ζημιογόνο,
Τη λύπη φέρνει η χαρά, 
Γελάμε μόνο απ’ τον πόνο, 
Κι ο σπάταλος γνωρίζει την αξία του παρά.
Γυναίκες ονειρεύονται να γίνονται γριούλες,
Πολιτικοί ποτέ δε λένε: θα…
Οι άνδρες κυνηγάνε ασχιμούλες, 
Και μόνο ο ερωτευμένος σκέφτεται ορθά.

Η πίστη υποθέτει την απάτη, 
Το ινάτι βάζει μάτι, 
Ο αθυρόστομος γλυκομιλάει, 
Κι εκείνος που κοιμάται μας φιλάει.
Ο βλάκας της αλήθειες μας δίνει, 
Και η τεμπελιά τα αγαθά, 
Ο πόλεμος μας φέρνει τη γαλήνη.
Και μόνο ο ερωτευμένος σκέφτεται ορθά.

Για τον σοφό επικρατεί η φήμη η κακή,
Πιο γρήγορος απ’ όλους ο κουτσός, 
Μόνο οι κακούργοι μπαίνουν στη φυλακή, 
Κλώσσάει τον πατέρα του ο νεοσσός.
Η απελπισία έχει μήνυμα ελπιδοφόρο.
Ο κάμπος πιο ψηλός απ’ τα βουνά, 
Τη θάλασσα διαβαίνουμε από τον πόρο. 
Και μόνο ο ερωτευμένος σκέφτεται ορθά.

Ο ποιητής αλήθειες ανάποδες πετάει:
Μόνο ο δίκαιος στα δικαστήρια νικάει, 
Μόνο ο τίμιος σ’ αυτή τη ζωή γλεντάει, 
Ο γάιδαρος καλύτερα απ’ όλους τραγουδάει.
Και μόνο ο ερωτευμένος σκέφτεται ορθά.

Φ. Βιγιόν

Πεθαίνω απ’ τη δίψα παν’ απ’ το ρυάκι.
Ανάκτορό μου ένα καλυβάκι.
Απ’ τη χαρά μου κλαίω και γελάω λυπημένα.
Πατρίδα μου αγαπημένη ειν’ τα ξένα.
Ξέρω τα πάντα, τίποτα δεν ξέρω.
Από τον Λάζαρο αρπάζω και στον Κροίσο φέρω.
Τον έντιμο παιδεύω, τον πονηρό παινεύω.
Αμφισβητώ το φανερό και το απίθανο πιστεύω.
Σαν σκουλήκι γυμνός, νιώθω ντυμένος σαν γαμπρός.
Γλέντι – γυρίζω πλάτη, βλέπω οδύνη – μπρος.
Όλοι με δέχονται, παντού με διώχνουν.
Πολέμιοι αγκαλιάζουν, οι φίλοι στριμώχνουν.
Μαζεύω άχρηστα, το χρήμα σπαταλώ.
Με άμυαλο συμφωνώ, με φωστήρα αντιμιλώ.
Είμαι ζητιάνος, μα ξιπάζομαι με πλούτη.
Θα γεννηθώ στον ουρανό, ενταφιάστηκα σε γη τούτη.
Μέσα στην παγωνιά και γύρο μου λουλούδια.
Ο κόσμος οδύρεται, εγώ πιάνω τραγούδια.
Ο Άδεις πιο χαρούμενος για μένα από την Εδέμ.
Δίπλα στην φωτιά, κρυώνω σαν είναι κατ’ απ’ το μηδέν.
Την καρδιά μου θερμαίνει ο πάγος. 
Η τάξη με αναστατώνει και ηρεμεί το χάος.
Όλοι με δέχονται, παντού με διώχνουν.
Δεν βλέπω αυτόν που πέρασε μπροστά μου,
Αλλά του ουρανού τα άστρα καθαρά διακρίνω. 
Από τον σκέψεων το βάρος τρίζουν τα οστά μου.
Το αλκοόλ – χυμό, απ’ το νερό μεθάω όταν πίνω.
Πάνω στη γη με προσοχή πατάω, 
Και προτιμώ μες στην πυκνή ομίχλη να πετάω.
Γνωρίζω πως το μέλι απ’ την άψινθο πιο πικρό 
Ζω σώμα σφριγηλό με πνεύμα νεκρό.
Καταδικάζω την αλήθεια, το ψέμα αθωώνω.
Γιατρεύω τους γερούς, τους άρρωστους πληγώνω.
Δεν ξέρω πιο μακρύτερο: η ώρα ή το έτος;
Γεννήθηκα στο μέλλον, θα πεθαίνω φέτος.
Το πέλαγος ή το ρυάκι διαβαίνουν απ’ τον πόρο;
Ο λύκος ή ο άνθρωπος, ζώο πιο αιμοβόρο;
Η απελπισία, μου ελπίδες δίνει, 
Κι ο διάβολος υπόσχεται ειρήνη.
Όλοι με δέχονται, παντού με διώχνουν.

Φρανσουά Βιγιόν

Αργοκαταίβενα τα ήρεμα ποτάμια, 
Αυτούς που με παράτησαν έβλεπα, τους ουτιδανούς.
Στους παρδαλούς πασσάλους δεμένους σαν χαϊβάνια, 
Ενώ διασκέδαζαν οι ερυθρόδερμοι με στόχους ζωντανούς.

Ελεύθερος από την έγνοια για πλήρωμα
Με το σιτάρι και βαμβάκι στο αμπάρι, 
Μετά απ’ της αντάρας τ’ ολοκλήρωμα, 
Με παρέσυρε του ποταμιού το κουβάρι.

Μες στον παλιρροιών τον κοχλασμό και παγωνιά, 
Κακοτράχαλος, ρίχτηκα να φύγω απ’ το παρελθόν, 
Και οι χερσόνησοι που ξεκολλούσαν από τη στεριά
Δεν γνώρισαν το θρίαμβο πιο άγριων παθών.

Το ξύπνημά μου ευλογούσε της καταιγίδας η οθόνη, 
Σαν φελλό με πετούσαν τα τεράστια κυμάτια, 
Που κουνιούνται τα πτώματα στης σήψης τη ραστώνη
Και ατέλειωτες νύχτες λαχτάρας για των φάρων τα μάτια.

Σαν απ’ το δάγκωμα του μήλου, πράσινες ρανίδες, 
Μες από τα ελάτινα σανίδια εισχωρούσε το νερό.
Ενώ η μάνητά του έπλυνε εμετό, κρασιού κηλίδες, 
Κι έριξε κάτω το τιμόνι το καματερό.

Παραπλανιέμαι από τότε στου ωκεανού το Ποίημα
Καπνόασπρο, που διαπερνιέται από άστρων κύματα, 
Σαν πνιγμένος, πιστός στο αιώνιο αίνιγμα, 
Να πλέει ως σημάδι φωτεινό μες στα νοήματα.

Όπου των τόνων γαλάζιων αλλάζονται οι δρόμοι
Και η ουσία θεοδιαβολική των αρτηριών η υγρή, 
Πιο δυνατά από τις λύρες σας και πιο μεθυστικά από το ρούμι,
Του έρωτα αναβράζει την πίκρα πορφυρή.

Είδα του ουρανού με αστραπές το διάνθισμα
Και των σίφουνων μανιασμένων ρους,
Αυγές πιο έξαλλες απ’ τον περιστερών φτερούγισμα,
Και είδα όσα δεν φαντάστηκε ο ανθρώπινος νους.

Τον ήλιο κατάχαμα, με στίγματα βλοσυρά, 
Απίθανα πυκνή μενεξεδένια καταχνιά, 
Και με ηθοποιών αρχαίων νωθρή φορά,
Εθιμοτυπικά και ρυθμικά βαδίζουν πλοία με πανιά.

Την νύχτα πράσινη οραματίστηκα, των παθών μου την πτήση, 
Πως φίλησα τα μάτια σκοτεινά των θαλασσών. 
Χείμαρρους, τις φλέβες να φουσκώνουν απ’ τη στύση
Και να ξεχύνονται στις κόγχες-αβύσσους ωκεανών.

Μήνες άκουγα όταν, σαν χίλια βόδια
Τα κύματα μουγγρίζουν τρώγοντας το βραχονήσι τερατώδες, 
Και δεν πίστευα πως μπορούν της Μαρίας τα διάφωτα πόδια, 
Να δαμάσουν του Ωκεανού το λαρύγγι θορυβώδες.

Ω! Φλορίδες! Πολύχρωμων, αινιγματικών τόπων,
Όπου τα άνθη κοιτάζουν με μάτια ζαρκαδιών, 
Που κρέμονται μες στο νερό οι ανταύγειες των ουράνιων τόξων, 
Σαν σκοινάκια γαλάζιων κοπαδιών.

Είδα εγώ μέσα στους βάλτους δύσοσμους, 
Πως σάπιζε ο Λεβιάθαν μέσα στην καλαμιά, 
Ανεμοστρόβιλο που σήκωνε τη λίμνη, απότομους κατακλυσμούς, 
Των μακρινών καταρρακτών την καταχνιά.

Βουνά από τους σεντεφένιους πάγους,
Κόλπους μυχούς με ξεράσματα των καραβιών, 
Όπου ως τα οστά φαγωμένα απ’ τους κοριούς αδηφάγους, 
Πέφτουν φίδια από το ύψος γλοιωδών κλαδιών.

Είδα και κάτι άλλο, ενάντιο στης φύσεως των νόμων
Το ωδικό χρυσοφόρο ιχθύς, που ήταν σπυρωτός.
Νανουρισμένος από τον αφρό των ανώμαλων δρόμων, 
Ανυψωνόμουν – με τη δύναμη ανέμου – φτερωτός.

Συχνά στον μάρτυρα δυχτιασμένο με συντεταγμένα, 
Η θάλασσα με κύμα άπλωνε κοράλλιο αρπακτικό.
Ή ανθοταξιών μπουμπούκια επιλεγμένα, 
Και σαν γυναίκα ‘γω κοκάλωνα από τον θαυμασμό.

Στο κατάστρομα όρνια μάλωναν 
Με μάτια ασπροκίτρινα και μοχθηρά, 
Και τα άστεγα πτώματα σκαρφάλωναν
Στο αμπάρι σαθρό τα όνειρά μου να μοιραστούν απατηλά.

Των ορμίσκων τα πλοκάμια να με κρατήσουν δεν μπορούν, 
Και ο τυφώνας μ’ εξορίζει σε ουρανούς χωρίς πουλιά, 
Το μεθυσμένο από το αλάτι σκελετό μου δε θα βρουν, 
Ούτε οι νέοι Μονίτορες, ούτε της Χάνσας τα πλοία παλιά.

Εξυψώθηκα φορώντας ομίχλωμα χρωμοφόρο, 
Και τρύπησα την στέγη τ’ ουρανού την ημισφαιρική, 
Όπου για ποιητές καλούς, θεσπέσιο δώρο – 
Τρέχουν δάκρυα γαλάζια και βλέννα αστρική.

Στις ανταύγειες ηλεκτρικές οργίαζε του Θεού το νταούλι
Μαινόταν κάτω μου ο ωκεανός σαν σατανάς, 
Γκρέμιζαν με ροπαλιές τον Θόλο οι Ιούλιοι
Και κούφωνε του φλεγόμενου αβύσσου-ουρανού ο σαματάς.

Φρίκιασα από του Βεεμώθ τον ρόγχο στον οργασμό του διάπυρο, 
Κι όταν άκουσα το σφύριγμα του Μάελστρομ στο βραχοτόπι.
Εγώ ο λάτρης ταξιδιών στο γαλανό το άπειρο, 
Αλλά κατάβαθά μου αγαπώ τη γηραιά Ευρώπη.

Είδα αστερισμούς αρχιπελαγών κι είδα νησιά με κήπους, 
Που σαν ζωγραφιά απίθανοι, φανταστικοί.
Στις απύθμενες νύχτες κρύβεται, μήπως
Το σμήνος από χρυσά πουλιά – ρώμη μελλοντική.

Έκλαψα πολύ! Οι αυγές καημούς προκαλούν μόνο. 
Πικρός ο ήλιος και το φεγγάρι φαρμακερό σαν όπιο, 
Κι έκρεε ο έρωτας με ψυχοκτόνο πόνο, 
Ω! ας έσπαγε η καρίνα μου σε πυθμένα κάποιο.

Ευρώπη… Λαχταρώ των λιμανιών της τα ήρεμα νερά.
Στην άκρη της ακτής σε μια γαλήνια εσπερίδα,
Ένα αγόρι σκυθρωπό παρατηρεί σιωπηρά
Το καραβάκι του αιθέριο σαν χρυσαλίδα.

Δεν μπορώ πια, στην ραθυμία των κυμάτων να παραδοθώ, 
Των πλοίων φορτηγών τις νηοπομπές να συνοδεύω, 
Κατ’ απ’ των ποντονιών τα άγρια μάτια να διαβώ, 
Των διάφορων εθνών πολύχρωμα παράσεια ν’ αγναντεύω.

Α. Ρεμπό

А. Фет 

Α. Φετ

На мне усталости печать:
Устал я власти обличать.
Но повторяю все же вновь:
На них, бандитах, наша кровь.

Не забывай, народ, о том.
Тобою правят, как скотом,
И всё твердят: мол, выбрал их
Ты сам спасителей своих.

Пока ты терпишь этот срам,
Служа убийцам и ворам,
Они тебя не подведут:
Они еще тебя "спасут".

Дм. Воробьевский

2003 г

Της κόπωσης σφραγίδα κουβαλώ:
Στην εξουσία κουράστηκα ν’ αντιμιλώ.
Αλλά επιμένω ξανά και ξανά:
Πως πίνουν το αίμα μας σιγανά.

Μην ξεχνάς λαέ τα μάτια τους υπουλοαθώα, 
Σε χειρίζονται σαν τα ζώα, 
Κι όλο αναμασούν: τάχα τους επέλεξες εσύ,
Ως «σωτήρες», και θα τους πεις και «μερσί».

Μπράβο σου! Έχεις υπομονή ν’ ανέχεσαι τους ψεύτες,
Υπηρετώντας συμμορίτες και κλέφτες, 
Αυτοί σίγουρα το πρόγραμμά τους θα εφαρμόσουν:
Κι ακόμη πολλές φορές θα σε «σώσουν».

Ντ. Βορομπιέφσκι

Мы тонем. Виной не чума, не война
И даже не русское пьянство.
Россия безмерно, безумно больна.
Россия больна государством.

Казалось порою, что хоть на чуть-чуть
Поменьшело этой заразы,
Но снова вернулась к нам вся эта жуть,
Врачи говорят: метастазы.

Убийцы, бандиты и прочая шваль
Державой себя называют
И грабят, и "мочат", и светлую даль
Попутно нам все обещают.

Дм. Воробьевский 

2003 г.

Δεν φταίνε που χανόμαστε: πόλεμος, επιδημία, κρασί…
Και ούτε της κουτοπονηριάς το π(λ)άτος.
Η Ελλάδα παράφορα βαθειά νοσεί,
Της Ελλάδας η ασθένεια το κράτος.

Πότε πότε πιστεύαμε στην αναφορά,
Ότι έγιναν σημαντικές ακρωτηριάσεις, 
Αλλά συνέχεια επιστρέφει η συμφορά, 
Οι γιατροί λένε: μεταστάσεις.

Εγκληματίες, συμμορίτες και άλλα καθάρματα, 
Κυβέρνηση τον εαυτό τους ονομάζουν.
Ληστεύουν και κλέβουν τα διαολοσπάρματα
Και μέλλον φωτεινό εν τω μεταξύ τάζουν.

Ντ. Βορομπιέφσκι

Москва дала мне серый цвет лица, 
Война дала – в развитии отсталость,
Коль благородство есть – так это от отца,
А чувственность – от матери досталась.

Сознательность – мне привила жена, 
Ответственность – от внучки появилась,
От долгого общения с тёщей – седина,
Талант – дал Бог. Лукавый дал– хвастливость.

О. Анофриев

Ο. Ανόφριεβ

Она проснулась, потянулась, 
И голой подошла к окну. 
Полсотни мужиков свихнулось, 
Полсотни - вытерли слюну. 

Камаз Черроки въехал в дверцу,
Упал в бассейн вертолёт, 
Схватился в скверике за сердце 
Седой, почтенных лет народ. 

Случилось в озере цунами, 
Вулкан изверг поток страстей, 
Стояли с вздутыми штанами 
У дома дядьки всех мастей. 

Сошёл с орбиты спутник малый, 
На дубе вспучилась кора… 
Она зевнула, и сказала:
- Вот скука! Всё, как и вчера!

Галина Заславская

Ξύπνησε και τεντώθηκε εκείνη,
Και το παράθυρο πλησίασε γυμνή.
Στους άνδρες εκτοξεύτηκε η αδρεναλίνη, 
Και μάτια πετάχτηκαν έξω από την ηδονή.

Νταλίκα καβαλίκεψε τη Skoda, 
Και έπεσε το ελικόπτερο στον ποταμό.
Ο άξονας καρφώθηκε στη ρόδα, 
Κι από μόνο του πήρε μπρος το δυναμό.

Το ηφαίστειο έβγαλε τ’ απωθημένα, 
Στη λίμνη έγινε τσουνάμι φονικό.
Στεκόταν με τα παντελόνια φουσκωμένα,
Δίπλα στο σπίτι πλήθος αρσενικό.

Μεγάλωσε του όζοντα η τρύπα, 
Ακόμη και το σύμπαν δεν έμεινε απαθές.
Εκείνη χασμουρήθηκε και είπε:
«Τι βαρεμάρα! Όλα όπως και χθες!

Γ. Ζασλάφσκαγια

Из моего окна видна
Та чёрно-белая страна,
Которой не видны края -
Больная Родина моя.

Страна доверчивых детей,
Страна винтовок и плетей,
Страна веселья сквозь тоску,
Страна имён длиной в строку,

Страна просторов и степей
Страна раздоров и цепей,
Страна шизоидных идей
И полуграмотных вождей,

Страна безумных виражей,
Страна бредовых миражей,
Страна неисчислимых бед,
Страна проигранных побед,

Страна фальшивых перемен,
Страна обманов и измен,
Страна, где говорит кастет
И спят художник и поэт,

Страна беспочвенных надежд,
Страна пророков и невежд,
Страна утраченной мечты
И беспросветной нищеты,

Страна бессильного труда,
Где жизнь дешевле, чем руда,
Страна рабов и бунтарей,
Страна восстаний и царей,

Страна разгромленных церквей,
Чужая мать для сыновей,
Страна неслыханных богатств,
Страна подпольных тайных братств,

Страна загубленных Левшей,
Страна святых и торгашей,
Страна, где правят вор и плут,
Страна героев и иуд,

Страна всеслышащих ушей,
Страна всесильных легашей,
Страна с заплёванной душой,
Страна, где слон осёдлан вшой,

Страна изуверских расправ,
Где кто подлее, тот и прав,
Где суд вершат холуй и льстец,
Страна разорванных сердец,

Страна, где некуда идти,
Где перекрыты все пути,
Где ворон слаще соловья -
Всё это - Родина моя!

Д. Ляляев 

Παράθυρο… Ώρα πρωινή, 
Ακόμη κοιμάται η χώρα μου η ορεινή, 
Και έχει μοίρα άγνωστη, 
Η πατρίδα μου άρρωστη.

Η χώρα που έχει γνωρίσει τη σκλαβιά, 
Κι ακόμη δεν την αφήνουν τα κλουβιά.
Η χώρα των επίορκων και προδοτών, 
Η χώρα άξεστων και προφητών,

Η χώρα των χαρούμενων παιδιών
Και διεφθαρμένων ανθρωποειδών,
Η χώρα καλοπέρασης μες στην πανώλη
Όπου το πάνω χέρι έχει το πορτοφόλι.

Η χώρα των ψεύτικων αλλαγών,
Και των ακάλυπτων επιταγών,
Η χώρα που ευημερεί ο μεταπωλητής, 
Και ψευτοζεί ο ποιητής.

Η χώρα του αυτοπροσδιοριζόμενου μαλάκα,
Η χώρα όπου το κλήμα δεν σηκώνει πλάκα,
Η χώρα, των πολιτικάντηδων σπείρα
Η χώρα όπου τον ελέφαντα καβαλίκεψε η ψείρα.

Η χώρα που ποδοπατιέται ο νόμος ο θείος,
Εκεί που το δίκαιο έχει ο αχρείος,
Εκεί που δικάζουν ο γλείφτης και λακές,
Η χώρα που συνέχεια χτίζουν φυλακές.

Η χώρα ικανότατων δημιουργών, 
Η χώρα των ανίκανων πρωθυπουργών, 
Η χώρα των αβάσιμων ελπίδων,
Η χώρα των σίγουρων κεραμίδων.

Η χώρα με κλειστούς δρόμους
Για τους καλούς και έντιμους ανθρώπους,
Ενώ είναι ανοιχτή, στους οποίους είναι μισητή.
Όλα αυτά είναι η πατρίδα μου αγαπητή!

Δ. Λιαλιάεφ

Колыбель. Пеленки. Плач.
Слово. Шаг. Простуда. Врач.
Беготня. Игрушки. Брат.
Двор. Качели. Детский сад.

Школа. Двойка. Тройка. Пять.
Мяч. Подножка. Гипс. Кровать.
Драка. Кровь. Разбитый нос.
Двор. Друзья. Тусовка. Форс.

Институт. Весна. Кусты.
Лето. Сессия. Хвосты.
Пиво. Водка. Джин со льдом.
Кофе. Сессия. Диплом.

Романтизм. Любовь. Звезда.
Руки. Губы. Ночь без сна.
Свадьба. Теща. Тесть. Капкан.
Ссора. Клуб. Друзья. Стакан.

Дом. Работа. Дом. Семья.
Солнце. Лето. Снег. Зима.
Дочь. Пеленки. Колыбель.
Стресс. Любовница. Постель.

Бизнес. Деньги. План. Аврал.
Телевизор. Сериал.
Дача. Вишни. Кабачки.
Седина. Мигрень. Очки.

Внук. Пеленки. Колыбель.
Стресс. Давление. Постель.
Сердце. Почки. Кости. Врач.
Речи. Гроб. Прощанье. Плач.

И. Аглицкий
2001

Κλάμα. Σπάργανα. Βυζί.
Λέξη. Βήμα και κλουβί.
Φασαρίες. Μωρίες. Υστερίες.
Αυλή. Νηπιαγωγείο. Τιμωρίες
.
Εκκλησία. Παπάς. Μετάληψη.
Θρανίο. Κυρία. Κατάληψη. 
Τσιγάρο. Χασίσι. Νταηλίκι.
Σπασμένη μύτή. Μαλακία. Σακατλίκη.

Πανεπιστήμιο. Σκυλάδικο. Μπουρδέλο.
Ακούω. Βλέπω. Τρώω. Θέλω. 
Αγάπη. Φεγγάρι. Άστρα. Ταινία.
Χείλη. Στήθος. Αϋπνία. 

Γάμος. Πεθερά. Παγίδα.
Καυγάς. Φίλοι. Κερκίδα. 
Μπίρα. Συλλαλητήριο. Μπλαμπλά.
Γύρος. Γήπεδο. Νεύρα. Κιλά. 

Γιος. Πάμπερς. Κλάματα. Οράματα.
Πράματα. Μικροπράματα. Τρεχάματα. 
Αμάξι. Μούντζα. Αδρεναλίνη.
Άγχος. Γκόμενα. Ασπιρίνη. 

Γεύμα. Κλύσμα. Μάσα. Μπλάμπλα.
Εφημερίδα. Προσευχή. TiVi. Ξάπλα. 
Μπίζνες. Λοβιτούρα. Χρήμα. 
Τράπεζα. Πορνείο. Τμήμα. 

Ημέρα-νύχτα. Άνοιξη-χειμώνας.
Σπίτι-γραφείο. Οικογένεια. Αγώνας. 
Κουβεντολόι. Νικοτίνη. Ζαλάδα.
Φαλάκρα. Κοιλιά. Ζοχάδα. 

Σύνταξη. Καφενείο. Φαρμακείο.
ΙΚΑ. Μοναξιά. Γηροκομείο. 
Ούρα. Καρδιά. Οστά. Γιατρός.
Φέρετρο. Κλάμα. Αποχαιρετισμός. 

Ι. Αγκλίτσκι

Παράφραση από τα ρωσικά 

Перед своим зверинцем,
С баронами, с наследным принцем,
Король Франциск сидел;
С высокого балкона он глядел
На поприще, сраженья ожидая;
За королём, обворожая
Цветущей прелестию взгляд,
Придворных дам являлся пышный ряд.

Король дал знак рукою —
Со стуком растворилась дверь:
И грозный зверь
С огромной головою,
Косматый лев
Выходит;
Кругом глаза угрюмо водит;
И вот, всё оглядев,
Наморщил лоб с осанкой горделивой,
Пошевелил густою гривой,
И потянулся, и зевнул,
И лёг. Король опять рукой махнул —
Затвор железной двери грянул,
И смелый тигр из-за решётки прянул;
Но видит льва, робеет и ревёт,
Себя хвостом по рёбрам бьёт,
И крадётся, косяся взглядом,
И лижет морду языком,
И, обошедши льва кругом,
Рычит и с ним ложится рядом.
И в третий раз король махнул рукой —
Два барса дружною четой
В один прыжок над тигром очутились;
Но он удар им тяжкой лапой дал,
А лев с рыканьем встал…
Они смирились,
Оскалив зубы, отошли,
И зарычали, и легли.

И гости ждут, чтоб битва началася…
Вдруг женская с балкона сорвалася
Перчатка… все глядят за ней…
Она упала меж зверей.
Тогда на рыцаря Делоржа с лицемерной
И колкою улыбкою глядит
Его красавица и говорит:
«Когда меня, мой рыцарь верный,
Ты любишь так, как говоришь,
Ты мне перчатку возвратишь».

Делорж, не отвечав ни слова,
К зверям идёт,
Перчатку смело он берёт
И возвращается к собранью снова.

У рыцарей и дам при дерзости такой
От страха сердце помутилось;
А витязь молодой,
Как будто ничего с ним не случилось,
Спокойно всходит на балкон;
Рукоплесканьем встречен он;
Его приветствуют красавицыны взгляды…
Но, холодно приняв привет её очей,
В лицо перчатку ей
Он бросил и сказал: «Не требую награды».

Ф Шиллер

Перевод В.Жуковского

Μπροστά στο θηριοτροφείο του, 
Με τους βαρόνους και με τον διάδοχό του,
Ο βασιλιάς Φραγκίσκος καθόταν 
Κι απ’ το ψηλό μπαλκόνι αγναντευόταν
Την αρένα, τη μάχη περιμένοντας.
Πίσ’ απ’ τον βασιλιά μένοντας,
Φαινόταν μια σειρά εμφανής
Λαμπρών κυρίων της αυλής.

Ο βασιλιάς με χέρι έκανε σημείο, 
Με χτύπο άνοιξε η σιδερένια πόρτα
Και εμφανίστηκε τεράστιο κεφάλι πρώτα,
Μετά το τρομερό θηρίο, 
Το τραχύμαλλο λιοντάρι
Βγήκε αγριωπό, 
Και κοίταξε με βλέμμα σκυθρωπό,
Και για το γύρο του πήρε χαμπάρι.
Με ύφος αγέρωχο το μέτωπό του σούφρωσε, 
Τη χαίτη του πυκνή κούνησε,
Τεντώθηκε, χασμουρήθηκε και ξάπλωσε.
Ο βασιλιάς ξανά σημάδι έδωσε,
Της καγκελόπορτας το κλείστρο άνοιξε
Και μια τίγρη πισ’ από τα σίδερα όρμισε,
Αλλά βλέπει το λιοντάρι και ουρλιάζει δειλά, 
Με την ουρά της χτυπάει τα πλευρά, 
Σιγοβαδίζει και λοξοκοιτάζει
Με τη γλώσσα τη μουσούδα γλείφει
Και δείχνει τα δόντια – ξίφη,
Μουγκρίζει και δίπλα στον λέοντα πλαγιάζει.
Τρίτη φορά το χέρι του κούνησε ο βασιλιάς,
Δυο πάνθηρες μεμιάς 
Με ένα πήδημα παν’ απ’ την τίγρη βρέθηκαν,
Εκείνη με το πόδι της βαρύ χτύπησε, τους διώχνοντας,
Ενώ ο λέοντας σηκώθηκε βρυχώντας…
Οι πάνθηρες φοβήθηκαν,
Παραμέρισαν, τα δόντια δείχνοντας
Και ξαπλώθηκαν μουγγρίζοντας.

Και οι φιλοξενούμενοι την μάχη περιμένουν…
Ξαφνικά, από το μπαλκόνι πέφτει ένα γυναικείο γάντι,
Όλοι κοιτάνε με αγωνία…
Πως πέφτει δίπλα στα θηρία.
Τότε τον ιππότη Ντελόρζ με υποκριτικό
Και δηκτικό χαμόγελο κοιτάζει
Η καλλονή του και του λέει με νάζι:
«Δεν είσαι ο ιππότης μου ευγενικός;
Εάν με αγαπάς, όπως μου λες καλέ μου,
Τότε το γάντι μου θα επιστρέψεις».

Δεν είπε λέξη ο Ντελόρζ και την άφησε μόνη,
Πάει προς τα θηρία, γέρνει, 
Το γάντι ατάραχος παίρνει
Και επιστρέφει πίσω στο μπαλκόνι.

Στους ιππότες και κυρίες από αυτήν την αποκοτιά
Η καρδιά ένιωσε φόβο ραγδαίο, 
Ενώ ο νεαρός με γνήσια λεβεντιά,
Σαν να μη έγινε τίποτα σπουδαίο,
Ήρεμα ανεβαίνει στο μπαλκόνι.
Τον περιμένουν του θαυμασμού και θριάμβου οι θρόνοι, 
Τον χαιρετάει η ενθουσιασμένη καλλονή, 
Αλλά κρυάδα ήταν αυτό που είδε αγνάντι, 
Στο πρόσωπό της έριξε το γάντι
Και είπε: «Δε θέλω ανταμοιβή»

Φ. Σίλερ

Горячий Секс и нежная Любовь
Однажды познакомились, скучая.
И вечером в божественный клубок
Они сплелись свободно и случайно.

Ах, этот Секс, он был немного груб,
Нетерпелив и чуточку развратен.
Он языком касался тайных губ,
Когда Любовь присела на кровати.

Она пустилась танцевать в ночи.
Сначала в удивительных нарядах,
Потом кружилась голая почти,
Едва касаясь, пролетая рядом.

Хотелось Сексу нежности, любви.
Любви хотелось секса и оргазма.
До этого желания свои
Им не случалось исполнять ни разу.

И, оказавшись, вдруг наедине
Любовь легко, без всякого стесненья
Раскинувшись, лежала на спине,
Потом открыто встала на колени.

И Секс любил так бережно ее,
Так звонко, глубоко, неутомимо… 
Упало на пол светлое белье,
Огонь свечи качал пространство мира.

А мы с тобой под окнами, тогда,
Ловили звуки, отраженья, тени.
Ткань платья твоего была тонка,
Я гладил твои руки и колени.

Потом они позвали нас к себе
И были необычны ощущенья –
Купались вместе в лунном серебре
И задували свечи от смущенья…

… Проснулись в доме только мы вдвоем
Любовь и Секс исчезли утром вовсе.
C тех пор мы каждый день их в гости ждем...
И каждый день они приходят в гости!

П. Давыдов

Το Σεξ το διακαές και η Αγάπη τρυφερή,
Έτυχε να γίνονται ζευγάρι, 
Νιώθοντας έλξη φοβερή 
Πλέχτηκαν σ’ ένα θεόπνευστο κουβάρι.

Αχ! Αυτός ο Πόθος ήταν λίγο αγενής, 
Ανυπομονούσε, με ακολασία πιπεράτη
Και με τη γλώσσα του άγγιζε τα κρυφά χείλη της, 
Όταν εκείνη κάθισε πάνω στο κρεβάτι.

Εκείνη άρχισε να χορεύει εκπέμποντας την ηδονή, 
Πρώτα ντυμένη με φόρεμα λαμπρό,
Μετά γελώντας στριφογύριζε γυμνή,
Πετώντας δίπλα, τον άγγιζε με χέρι τρυφερό.

Ο Πόθος ήθελε αγάπη, τρυφερότητα, 
Ήθελε η Αγάπη σεξ και οργασμό.
Ήρθε ουρανοκατέβατη και γρήγορα η οικειότητα
Και ένιωθαν τον αμοιβαίο θαυμασμό.

Εκείνη ζήτησε για μια φορά ακόμα, 
Χωρίς κανένα δισταγμό. Η Αγάπη αναμμένη
Ξαπλώθηκε ανάσκελα πάνω στο στρώμα, 
Μετά σήκωσε τα οπίσθια γονατισμένη.

Την αγαπούσε ο Πόθος με τόση φροντίδα,
Τόσο μελωδικά, ακούραστα, βαθιά…
Με αστραπές και κεραυνούς η καταιγίδα, 
Μετά οι μυρωδιές, τα χρώματα – του έρωτα ανθιά. 

Εγώ κι εσύ καθόμασταν πάνω στον καναπέ,
Είχα με χείλη μου σβήσει τα φτιασίματά σου.
Παραληρούσα σαν να ήμουν ντοπέ, 
Χαϊδεύοντας τα χέρια και τα γόνατά σου.

Μετά αυτοί, μας ώθησαν σε φλερτ πιο τολμηρό
Και ήταν ασυνήθιστή των αισθημάτων η τροπή, 
Λουζόμασταν στο φως του φεγγαριού το αργυρό
Και έσβηναμε τα κεριά απ’ την ντροπή.

…Ξυπνήσαμε, και ήμασταν μόνο εμείς οι δυο
Ο Πόθος και η Αγάπη μας άφησαν στον ύπνο,
Και από τότε τους περιμένουμε κάθε βραδιά
Και κάθε βράδυ έρχονται μετά το δείπνο!

Π. Νταβίντοφ

О. Мандельштам

Όσιπ Μαντελστάμ

Мы в детстве были много откровенней:
- Что у тебя на завтрак?
- Ничего..
- А у меня хлеб с маслом и вареньем.
Возьми немного хлеба моего.

Года прошли и мы иными стали,
Теперь никто не спросит никого:
- Что у тебя на сердце?
Уж не тьма ли?
Возьми немного света моего..

Алексей Решетов

Κάποτε ρωτούσαμε με ύφος φιλικό:
– Έφαγες σήμερα; 
– Όχι, δεν είμαι και φαγάς…
– Έχω ψωμί με λάδι και γλυκό. 
Πάρε απ’ το δικό μου για να φας.

Με τον καιρό αλλάξαμε κοπάδι, 
Τώρα κανείς δε θα ρωτήσει δυστυχώς:
– Τι έχεις μέσα στην ψυχή σου; 
Μήπως σκοτάδι;
Πάρε απ’ τη δική μου λίγο φως…

Αλεξέι Ρέσετοφ

ДА, Я СКАЗАЛА:"УХОДИ",
НО ПОЧЕМУ ТЫ НЕ ОСТАЛСЯ?
СКАЗАЛА Я:"ПРОЩАЙ, НЕ ЖДИ",
НО КАК ЖЕ ТЫ СО МНОЙ РАССТАЛСЯ?
МОИМ СЛОВАМ НАПЕРЕКОР
ГЛАЗА МНЕ ЗАСТИЛАЛИ СЛЁЗЫ.
ЗАЧЕМ ДОВЕРИЛСЯ СЛОВАМ?
ЗАЧЕМ ГЛАЗАМ НЕ ДОВЕРЯЛСЯ?

СИЛЬВА КАПУТИКЯН

Σίλβα Καπουτικιάν

Л. Заозерская

***
Искала льва я в этом мире злом.
Не повезло... И я нашла тюленя.
Но и тюлень, пригревшись, стал козлом.
Придется сделать из него оленя!


***
С тобою вечер провела...
Теперь смотрю, как на дебила...
Конечно, я бы не дала...
Но попросить-то можно было?!

Λίντια Ζαοζέρσκαγια

***
Έψαχνα λιοντάρι δίχως γούρι, 
Ενώ βρήκα βόδι στα πατρικά εδάφη,
Πού σύντομα έγινε γαϊδούρι
Και με αναγκάζει να τον κάνω ελάφι.

***
Το βράδυ βγήκαμε μαζί…
Και η εκτίμηση για σένα στο ελάχιστον
Βεβαίως δεν θα έδινα, δεν είμαι χαζή,
Αλλά θα έπρεπε να ζητήσεις τουλάχιστον?!

Ирина Самарина - Лабиринт

В её душе ещё полно стихотворений...

И после стольких слёз, предательств и падений,
Лечилась верой, без таблеток и врачей.
В её душе ещё полно стихотворений,
А вместе с ними – солнца тысячи лучей.

Она не верит в то, что близким и любимым –
Важнее в чём-то обвинять, чем понимать,
Что лишь любовь сердцам родным необходима,
А не уроки, что спешат преподавать.

Её разбили снова вдребезги, на части,
Её поступками кромсали на куски.
Но ей легко прощать людей – а это счастье,
Людей, что близкие, но сердцем далеки…

За справедливость ваши войны так нелепы,
Когда вы в жертву принесли других мечты.
Вы вроде любите, но сердцем – сердцем слепы.
А где любви глоток и капля доброты?

И не решайте за неё, что делать нужно,
Ведь в мир чужой без приглашения – нельзя.
Что близко вам, то, может, ей реально чуждо!
А судьи кто? Семья… Любимые… Друзья…

И раз в доверие вошли и вам открылись,
То уж сдержите обещания свои.
От справедливости фальшивой воздержитесь,
Ведь нет на свете ничего важней любви.

Любовь превыше ваших всех нравоучений.
Она покроет боль, иссушит слёз моря…
В её душе ещё полно стихотворений,
А что случается – случается не зря..

Η Ρωσίδα ποιήτρια Ειρήνα Σαμάρινα-Λαμπιρίντ έγραψε ένα ωραίο ποίημα για να «προστατεύσει» τον λίγο ονειροπόλο
και αλλόκοσμο ποιητή από τους πολύ προσγειωμένους φίλους και συγγενείς. Πράγματι, υπάρχει αυτό το πρόβλημα…


Η ψυχή της ξέχειλη από τους στίχους

Μετά από τα τόσα δάκρυα, και σιωπηλούς τοίχους
Με πίστη θεραπευόταν, χωρίς γιατρούς και βιταμίνες.
Η ψυχή της ξέχειλη από τους στίχους,
Μαζί τους, του ήλιου χιλιάδες ακτίνες.

Εκείνη δεν πιστεύει, ότι οι αγαπημένοι της, μάλωμα χρειάζονται,
Απλά προτιμούν να κατηγορούν, παρά να καταλάβουν.
Γνωρίζει, από την έλλειψη αγάπης οι καρδιές τους επηρεάζονται,
Γι’ αυτό και μαθήματα σπεύδουν να επαναλάβουν.

Την έκαναν θρύψαλα ξανά και μαυροφορεί,
Με τα καμώματα τους κομμάτια κάνουν τους διπλανούς,
Αλλά για εκείνη είναι εύκολο να συγχωρεί
Ανθρώπους κοντινούς με εσωτερικούς τους κόσμους μακρινούς.

Για την ορθότητα οι πόλεμοι σας τόσο παράλογοι,
Όταν θυσιάζετε το όνειρο των άλλων, χωρίς ελεημοσύνη.
Εσείς αγαπάτε δήθεν, αλλά η καρδιά σας τυφλή και άλογη.
Που είναι της αγάπης η γουλιά, που η σταγόνα καλοσύνης;

Και τι πρέπει να κάνει, μην της πείτε,
Δεν κάνει χωρίς κάλεσμα στον κόσμο της να μπείτε.
Αυτό που σας αρέσει, για εκείνη μπορεί να είναι ρεζίλι!
Και ποιοι οι δικαστές; Οι κοντινοί… και οι φίλοι…

Και όταν χαίρεστε της εμπιστοσύνης της, να προσέχετε,
Να τηρείτε τις υποσχέσεις σας.
Από το «δίκαιο» το ψεύτικο να απέχετε,
Αφού μόνο η αγάπη καθορίζει τις σχέσεις σας.

Η αγάπη είναι πιο υψηλή από τους βράχους,
Αυτή τα δάκρυα θα στεγνώσει, θα επουλώσει τις πληγές.
Η ψυχή της ξέχειλη από τους στίχους,
Κι αυτό θα φέρνει σπουδαίες αλλαγές.

Ει. Σαμάρινα-Λαμπιρίντ

В. Пицман
22 ноября 2007

Найдётся ль средь зверей злодей, 
себе подобных жрущий сотни?!. 
Чем больше узнаю людей - 
тем более люблю животных! 

В. Пицман
28 ноября 2008

 Άραγε θα βρεθεί μέσα στα στης φύσης τα πλάσματα,
Ομοίους να καταβροχθίσει τέρας αγριωπό;!
Όσο περισσότερο γνωρίζω των ανθρώπων τ’ αποβράσματα, 
Τόσο περισσότερο τα ζώα αγαπώ.

Β. Πίτσμαν

Похороны отверженного поэта

Когда в давящей тьме ночей,
Христа заветы исполняя,
Твой прах под грудою камней
Зароет в грязь душа святая.

Лишь хор стыдливых звезд сомкнет
Отягощенные ресницы -
Паук тенета развернет
Среди щелей твои гробницы,

Клубок змеенышей родить
Вползет змея, волк будет выть
Над головою нечестивой;

Твой гроб cберет ночных воров
И рой колдуний похотливый
С толпой развратных стариков.

 Ш. Бодлер

 
Альбатрос

Временами хандра заедает матросов, 
И они ради праздной забавы тогда 
Ловят птиц Океана, больших альбатросов, 
Провожающих в бурной дороге суда. 

Грубо кинут на палубу, жертва насилья, 
Опозоренный царь высоты голубой, 
Опустив исполинские белые крылья, 
Он, как весла, их тяжко влачит за собой. 

Лишь недавно прекрасный, взвивавшийся к тучам, 
Стал таким он бессильным, нелепым, смешным! 
Тот дымит ему в клюв табачищем вонючим, 
Тот, глумясь, ковыляет вприпрыжку за ним. 

Так, Поэт, ты паришь под грозой, в урагане, 
Недоступный для стрел, непокорный судьбе, 
Но ходить по земле среди свиста и брани 
Исполинские крылья мешают тебе.

Ш. Бодлер
Перевод В. Левика

Δεν κερδίζονται, δεν είναι λαχείο τυχερό,
Από την καλοσύνη τους χαρίζει ο Θεός.

Τα παιδιά (ακούγεται παράξενα) είναι δοκιμασία,
Θέλουν ζευγαριού την άνετη φωλιά.

Τους χρειάζεται φροντίδα, χάδι, προστασία,
Τα παιδιά είναι και χρόνος, είναι και δουλειά.

Tα παιδιά σημαίνει θαύμα, μήνυμα καλοσύνης,
Αυγής ακτίνες, αγάπης σταλιές.

Τα παιδιά μας δίνουν σπουδαία μαθήματα,
Είναι της δύσκολης ζωής η αστροφεγγιές.

Τα παιδιά είναι το μπιμπερό, οι κολικοί και τα αγγεία,
Παρ’ όλ’ αυτά είναι της κάθε κοπέλας η επιθυμία.

Τα παιδιά είναι λογομαχίες με θέμα αγωγή,
Είναι του μπαμπά το καμάρι, της μαμάς η στοργή.

Τα παιδιά σημαίνει ειλικρίνεια, είναι γνήσια,
Κλαίνε και γελάνε αληθινά.

Μαζί τους τα τεχνάσματα είναι περίσσια,
Τα ματάκια τους κοιτάνε διαμπερώς και φωτεινά.

Τα παιδιά σημαίνει ο μπαμπάς δεν είναι σπίτι,
Και η μαμά στο σπίτι καθημερινά.

Τα παιδιά σημαίνει μέλλον, ήτοι
Του παππού και της γιαγιάς τα κατοπινά.

Τα παιδιά μας πάνε στις ευτυχίας τα πελάγια,
Τα παιδιά μας κάνουν να νιώθουμε γονείς.

Οι πρώτες οι επιτυχίες, τα μικρά ναυάγια,
Τα παιδιά σημαίνει πείρα, τα παιδιά είναι εμείς.

Ειρήνη Ορλόβα

Απ’ την ερείκη το ποτό
Είναι λησμονημένο από καιρό.
Μα ήταν πιο γλυκό κι από το μέλι,
Κι από τον οίνο πιο μεθυστικό.

Το έβραζαν μες στα καζάνια
Και έπιναν όλοι μαζί,
Οι νάνοι ποτοποιοί
Στις σπηλιές τους κατ’ απ’ τη γη.

Ο βασιλιάς των Σκωτσέζων ήρθε,
Αλύπητος προς τους νάνους-μαχητές,
Στρίμωξε τους καημένους Πίκτους
Στις βραχώδες ακτές.

Στο λιβάδι με ρείκι
Στο πεδίο της μάχης αιματοβαμμένο,
Ο λαβωμένος κειτόταν πάνω στον νεκρό
Κι ο σκοτωμένος πάνω στον λαβωμένο.

Ήρθε το καλοκαίρι
Η ερείκη ξανά ανθεί.
Αλλά δεν είναι κανείς να κάνει
Το ερικόμελο που μεθύει.

Μες στις πατρίδας τα βουνά,
Μέσα στους τάφους τους στενούς,
Οι νάνοι ποτοποιοί
Βρήκαν το άσυλό τους.

Ο βασιλιάς πηγαίνει κατά μήκους της πλαγιάς
Δίπλα στη θάλασσα, πάν’ απ’ το άτι,
Γύρω του κοιτάζει,
Σαν να τον ανησυχεί κάτι.

Κι ο βασιλιάς σκληρομιλά στη συνοδεία:
«Πάνω σας βλέπω μαύρη νεφέλη,
Βλέπω το ρείκι να ανθεί,
Αλλά δεν έχουμε να πιούμε μέλι!».

Εδώ οι συνοδοί είδανε δυο νάνους,
Κατάχλωμους σαν πανί,
Ποτοποιούς τελευταίους 
Που ήταν ζωντανοί.

Κρύβονταν κάτω από μια πέτρα
Τους έβγαλαν στο φως με το ζόρι:
Γέρος καμπούρης νάνος
Και δεκαπέντε ετών αγόρι.

Στις θάλασσας την απότομη ακτή
Για ανάκριση τους οδήγησαν
Όμως οι αιχμάλωτοι
Δεν μίλησαν.

Ο βασιλιάς καθόταν στη σέλλα,
Κρύβοντας την οργή,
Ενώ οι μικρόσωμοι άνθρωποι,
Στέκονταν πάνω στη γη.

«Η πυρά σας περιμένει!
Φώναξε ο βασιλιάς με σκληρόγελο:
Εάν δεν πείτε, αλήτες, 
Πώς κάνετε το ερεικόμελο!»

Ο πατέρας και γιός σιωπούσαν,
Στεκάμενοι πάνω στον βράχο.
Το ρείκι τους αποχαιρετούσε
Και αγκάλιαζε το αέρι μονάχο.

Αίφνης ακούστηκε φωνή:
«Άκου εσύ των Σκωτσέζων ηγεμόνας,
Μαζί σου θέλω να μιλήσω
Κατά μόνας.

Τα γηρατειά τον θάνατο φοβούνται
Με προδοσία θ’ αγοράσω τη ζωή,
Είπε στον βασιλιά ο νάνος,
Εξαντλημένος είμαι για ανυπακοή».

Τα λόγια του σαν μολυβένιες σφαίρες
Λες και δεν ήταν γονιός:
«Το μυστικό θα έλεγα αμέσως,
Εάν δε με εμπόδιζε ο γιος.

Το αγόρι τη ζωή δεν ξέρει να τιμά,
Ο θάνατος είναι χίμαιρα γι’ αυτόν,
Την συνείδηση μου να πουλήσω,
Ντρέπομαι δίπλα σ’ αυτόν.

Να τον ρίξουν στη θάλασσα,
Δένοντας τα χέρια του σφιχτά.
Κι εγώ θα πω στους Σκωτσέζους
Πώς κάνουν από το ρείκι τα ποτά!»

Ένας Σκωτσέζος στρατιώτης
Έδεσε το παιδί δυνατά,
Κι απ’ τους κρημνώδους βράχους
Στη θάλασσα το έριξε μετά.

Τα κύματα το σκέπασαν
Έσβησε η τελευταία του κραυγή…
Και σαν ηχώ απάντησε
Του πατέρα η έντονη φωνή:

«Αλήθεια είπα Σκωτσέζοι,
Από τον γιο μου περίμενα τη συμφορά.
Δεν πίστευα στην αλυγισιά των νέων
Στον βάσανων την τρομερή φορά!

Εγώ την πυρά δε φοβάμαι.
Ο θάνατος είναι η νίκη μου,
Κράτησα το ιερό μυστικό:
Πώς κάνω μέλι απ’ το ρείκι μου!»

Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον

Александр Спарбер

Αλεξάνδρ Σπάρμπερ
 

Фирдуоси

Φιρντούσι

Послушайте… Вы можете послушать?
В глаза легко и просто посмотреть?
Сейчас я Вам раскрою свою душу,
Хоть и могу об этом пожалеть…

Вам можно верить? Можно Вам раскрыться?
Чтоб не жалеть об этом много лет?
И чтоб моя упавшая ресница
Могла оставить в душах ваших след.

Раскрою тайну… Очень осторожно
Позволю в свою душу заглянуть,
Чтоб знали вы, как просто, как возможно
Меня обидеть или обмануть…

Хочу я крикнуть: «Я вам верю, люди!»
Готов я все прощать и забывать,
Обиды мое сердце не остудят –
Я людям буду просто доверять! …»

Моя молитва:
Помоги мне, боженька,
Сделать все уроки!
Помоги придумать
новые стихи,
Подскажи мне, боженька,
Ровные дороги,
И прости мне, боженька,
Все мои грехи!
|
Ты же видишь, боженька,
Я еще не взрослый!
Мама так с надеждой
Смотрит на меня!
Ты же знаешь, боженька,
Никогда не поздно!
Помоги мне, боженька,
Сам не справлюсь я!

В голове сто мыслей, –
Вертятся, терзают!
В мыслях день проходит,
Пролетает ночь…
Ладно, милый боженька,
Если ты вдруг занят,
Сам пока попробую
Я себе помочь!..

Είναι η χώρα των απατηλών υποσχέσεων!
Σ’ αυτήν εγώ ζω, επιβιώνω απεγνωσμένα.
Οι μέρες ολόιδιες, οι άνθρωποι σαν τα ρομπότ,
Κάνουν κάτι υπάκουα, αφηρημένα…

Περπατάνε, γελάνε, την τροφή μασάνε
Και καθόλου δεν κατανοούν,
Ότι στη χώρα των κενών υποσχέσεων
Ζουν σαν μαριονέτες του καρτούν!

Άνθρωποι χωρίς λεφτά, παιδιά χωρίς τα παιδικάτα.
Θλίψη και τρόμος! Χωρίς κάποια στράτα…

Ολέγκ Πετσέρνικοφ (12 ετών)
2014 (2015)


Ακούστε…

Ακούστε… Μπορείτε λίγο να ακούσετε;
Να με κοιτάζετε με βλέμμα ανοιχτό;
Τώρα θα ξεγυμνώσω την ψυχή μου,
Αν και μπορώ να μετανιώσω για αυτό…

Μπορώ ν’ ανοίγομαι σε σας; Να εμπιστευτώ;
Να μην λυπάμαι γι’ αυτό καμιά φορά;
Για να αφήσει το δάκρυ μου που πέφτει
Στις καρδιές σας κάποια ίχνη μικρά.

Το μυστικό θ’ αποκαλύψω πολύ προσεκτικά,
Θα επιτρέψω στην ψυχή μου μια ματιά να ρίξετε,
Για να γνωρίζετε πόσο απλά μπορείτε,
Να με προσβάλλετε ή να με ξεγελάσετε…

Φωνάζω στους ανθρώπους: Σας αγαπώ!
Σας συγχωρώ και σας εμπιστεύομαι.
Οι προσβολές δε θα κρυώσουν την καρδιά μου
Και πάντα για τους ανθρώπους θα φλέγομαι!




Η προσευχή μου

Βοήθα με θεούλη μου,
Να κάνω τα μαθήματα!
Βοήθα με να γράψω
Καινούρια ποιήματα.
Ψιθύρισε θεούλη μου,
Τα σωστά βήματα,
Συγχώρα με θεούλη μου,
Όλα μου, τ’ αδικήματα!

Αφού βλέπεις θεούλη μου,
Είμαι ακόμη μικρός!
Και με τόση ελπίδα,
Η μαμά με κοιτάει ευλαβώς.
Γνωρίζεις θεούλη μου,
Ζούμε με αέρα!
Βοήθα με, θεούλη μου
Δεν τα βγάζω πέρα!

Στο κεφάλι μου σκέψεις πολλές,
Στριφογυρίζουν, βασανίζουν!
Τη μέρα μου τρώνε οι σκέψεις τρελές,
Τον ύπνο μου τη νύχτα χαραμίζουν…
Εντάξει, καλέ μου θεούλη,
Ίσως να είσαι απασχολημένος.
Μόνος μου θα προσπαθήσω
Τον εαυτό μου να βοηθήσω!

Перевод Б. Полоскина с французского

Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Άλλα λόγια να βρω δεν μπορώ.
Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Όταν τα χείλη σου ζαρώνεις σαν μωρό.

Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Όταν για μένα σιγοτραγουδάς ένα μοτίβο.
Δεν αγαπώ, δεν αγαπώ, δεν αγαπώ,
Όταν φωνάζουν και πρέπει να φύγω.

Περνάει η ζωή, περνάει η ζωή,
Σαν ο νοτιάς από τον αγρό με σιτάρι.
Το ξύπνιο περνάει, ή νάρκη περνάει,
Περνάει και η αγάπη με το σβησμένο λυχνάρι.

Θα διαβαίνει η αγάπη, θα τρεμολάμπει,
Σαν άσπρο ιστίο μακριά.
Μόνο κενό, μόνο κενό,
Μες στη μισάνοιχτη χεριά.

Όμως εγώ αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Δεν περνάει η αγάπη μου η παντοτινή.
Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Και δίχως συννεφάκια οι ουρανοί μου οι γαλανοί.

Μα εγώ αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Όταν με λες τσαχπίνα.
Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Και με φιλιά καλμάρω την πείνα.

Περνάει η ζωή, περνάει η ζωή,
Σαν ο νοτιάς από τον αγρό με σιτάρι.
Το ξύπνιο περνάει, ή νάρκη περνάει,
Περνάει και η αγάπη με το σβησμένο λυχνάρι.

Θα διαβαίνει η αγάπη, θα τρεμολάμπει,
Σαν άσπρο ιστίο μακριά.
Μόνο κενό, μόνο κενό,
Μες στη μισάνοιχτη χεριά.

Μα εγώ αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Όταν θυμώνω μαζί σου και σε μισώ.
Μα εγώ αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Είσαι της ζωής μου το μισό.

Μα εγώ αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Όταν μέσα στα χέρια σου τα δυνατά.
Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ,
Όταν γελάω με τα δικά σου χωρατά.

Περνάει η ζωή, περνάει η ζωή,
Σαν ο νοτιάς από τον αγρό με σιτάρι.
Το ξύπνιο περνάει, ή νάρκη περνάει,
Περνάει και η αγάπη με το σβησμένο λυχνάρι.

Πέρασε η ζωή, πέρασε η ζωή,
Μπροστά μου ύπαρξη δίχως ορμή.
Μόνο κενό, μόνο κενό,
Μη με εγκαταλείπεις, μη…

Μπ. Πολόσκιν

Промчалась жизнь…
Все пройдены пути.
Все взломаны ларцы и потайные дверцы.
И все ж —
Код Истины вы не смогли найти,
Хоть он начертан был с рожденья
В вашем сердце…

 Игорь Кораблин

Πέρασε η ζωή…
Όλους τους δρόμους περπάτησες τις πατρίς,
Όλες τις πόρτες άνοιξες με τα κλειδιά σου.
Όμως,
Τον Κώδικα της Αλήθειας δεν κατάφερες να βρεις,
Αν και χαράχθηκε κατά τη γέννηση
Μες στην καρδιά σου…

Ι. Κοράμπλιν
(2015)

Χώρα μου!
Των χηρών και των ζητιάνων,
των φωνακλάδων και σαθρών ιδεών,
γριών που κοιτάζουν τον τάφο,
πατρίδα των ισόβιων ουρών.
Χάνοντας απ’ τον καβγά σε καβγά
το ύφος σου ατάραχο,
χτυπιέσαι απ’ τα βάρη αβάσταχτα,
σαν – ο τύφλα στο μεθύσι – απόμαχος.

Β. Πετροτσένκοφ
1983 (2015)

Александрк Тиняков

Τροφή εύγευστη, τροφή νόστιμη,
Χάρισέ μου, πεπρωμένο μου στραβό,
Κι οποιαδήποτε αισχρότητα αφιλότιμη
Θα διαπράξω για το φαγητό μου εγώ.

Την καρδιά μου την αγνή θα βρωμίζω,
Τα φτερά των σκέψεων θα ψαλιδίζω,
Να κάνω κλοπές και ληστείες θα συνηθίζω,
Ακόμα και θα τετραποδίζω!

Α. Τινιακόφ
1912 (2015)

Михаил Львов

Чтоб стать мужчиной — мало им родиться,
Как стать железом — мало быть рудой.
Ты должен переплавиться. Разбиться.
И, как руда, пожертвовать собой.

Как трудно в сапогах шагать в июле.
Но ты — солдат и все сумей принять:
От поцелуя женского до пули,
И научись в бою не отступать.

Готовность к смерти — тоже ведь оружье,
И ты его однажды примени…
Мужчины умирают, если нужно,
И потому живут в веках они.

Михаил Львов
1943

Ο ποιητής κανένα δε συγχωρεί
Ούτε τον Θεό
        ούτε τον βασιλιά
             και ούτε του λαού την αναπηρία
Για την επιβαλλόμενη, από την εποχή
Την βασανιστική
                           και αισχρή ανελευθερία.
Και μέσα του κοχλάζει
                                     και θορυβεί
μέχρι τις τελευταίες μέρες του, η πικρία
Και όλους καταριέται και κακολογεί
Η κάποτε προσβεβλημένη ελευθερία….

Μ. Λιβοφ*
1986 (2015)

Για να γίνεις άνδρας

Για να γίνεις άνδρας, δεν αρκεί να γεννηθείς με εργαλείο,
Για να γίνεις σίδερο, δεν αρκεί να είσαι ορυκτό.
Πρέπει να λιωθείς μετά από το μεταλλείο,
Κι ως ορυκτό να θυσιάζεις το δικό σου εαυτό.

Πόσο δύσκολο να βαδίζεις με μπότες του Ιούλη ολημέρα,
Αλλά είσαι φαντάρος κι όλα πρέπει να δεχτείς –
Απ’ τις γυναίκας το φιλί μέχρι τη σφαίρα,
Να μάθεις στη μάχη να μην υποχωρείς.

Η ετοιμότητα για θάνατο, είναι ένα υπερόπλο,
Που πρέπει την κρίσιμη στιγμή να χρησιμοποιούν.
Οι άνδρες πεθαίνουν όταν υπάρχει ανάγκη,
Και για αυτό μες στους αιώνες ζουν.

Μιχαήλ Λιβοφ
1943 (2016)

Владимир Попков

Οι ποιητές δεν ζούνε για πολύ,
Παίζουν παράτολμα παιχνίδια με τον χάρο,
Και οι καρδιές τους αμέριμνα καίγονται σαν κερί,
Γι’ αυτούς η γήινη ζωή, φαίνεται πως είναι βάρος.

Εκεί στις γαλάζιες αιθέρες,
Αντί τα πεφταστέρια, υψώνονται και φωτίζουν.
Αυτοί, την άλλη, την αθάνατη ζωή –
Διακόπτοντας την γήινη – αρχίζουν.

Φορώντας το στέφανο τον ακάνθινο,
Φεύγουν σαν ψυχές-παρθένες.
Την ουσία της ζωής και του μολυβιού το βάρος
Γνωρίζοντας, με τις καρδιές λαβωμένες.

Δεν ζούνε για πολύ οι ποιητές,
Τον πόνο τους πουλάνε με το ζύγι,
Τους στίχους γράφουν με το αίμα,
Και γι’ αυτό είναι στον κόσμο λίγοι…

Β. Ποπκόφ
2004 (2015)

Πρώτα στόλισε τα μαλλιά σου,
στο μέτωπο βάλε τη βούλα.
μετά βάψε τα μάτια σου,
τους δώσε μια ζωντάνια-γλυκούλα.

Να ΄ρθεις τυλιγμένη σε ημιδιαφανές ύφασμα
και λικνιστά περπάτα,
για να σε θέλει πιο δυνατά,
λίγο πιο πέρα σταμάτα.

Πρώτα καλή μου, να είσαι ντροπαλή,
μόνο κρυφά να λοξοκοιτάζεις,
μ’ αναλαμπές των πονηρών ματιών,
μέσα του τη φωτιά ν’ ανάβεις.

Το μισό τους στήθους σου,
να είναι έξω με σημασία,
φρόντισε να δείξεις το κορμί σου το λυγερό,
μ’ εφαρμοστή ενδυμασία.

Κατσούφιασε για μια στιγμή,
μετά χάρισε του χαμόγελο αγνό,
να είσαι αχαλίνωτη και θερμή
για να φτάσεις στον έβδομο ουρανό.

Εδώ τέρμα οι συμβουλές,
τα υπόλοιπα: με τον ομφαλό σου,
ο ίδιος ο Θεός του Έρωτα
θα είναι ο δάσκαλός σου!

Βιντιαπάτι (Μπιντεπότι) – 1352-1448, μεγάλος Ινδός λυρικός ποιητής

(2015)

Три спички одна за другой зажженные ночью
Первая чтобы разглядеть твое лицо
Вторая чтобы увидеть твои глаза
Последняя чтобы взглянуть на твои губы
И полная темнота чтобы вспоминать обо всем этом
Обнимая тебя.

Жак Превер

Τρία σπίρτα ένα μετά το άλλο ανάβω.
Το πρώτο για να διακρίνω το πρόσωπό σου,
Το δεύτερο για να δω τα μάτια σου,
Το τελευταίο για να κοιτάζω τα χείλη σου,
Και πλήρες σκοτάδι για να θυμάμαι όλα αυτά
Σε αγκαλιάζοντας.

Ζακ Πρεβέρ

 ?(2015)

Я глуп, и потому невзгоды, неудачи
Прощаю сам себе, как выигранный бой.
Не стану я кроить свою судьбу иначе,
На темы умные не рассуждаю сам с собой.

Я глуп, и потому молчу, не возражаю,
Когда меня винят и вешают ярлык.
За почести и чин не дал бы ни гроша я.
Люблю я только то, к чему давно привык.

Я глуп, и потому не вижу в наслажденьях
Ни цели жизни и ни забытья,
И не меняю я ни жен, ни убеждений,
Я глуп, и потому, наверно, честен я.

Я глуп, и потому я многим непонятен,
Интеллигент к стереотипам так привык.
А в логике моей так много белых пятен,
Что умники со мной становятся в тупик.

Я глуп, и потому по лужам допоздна я
Брожу, не замечая улиц и дворов.
Что вижу я во сне? Как объяснить - не знаю.
Не видят умники таких прекрасных снов

Είμαι ανόητος και γι’ αυτό τα βάσανα και τις αποτυχίες
Στον εαυτό μου συγχωρώ σαν κερδισμένες μάχες.
Δεν θα ράβω τη μοίρα μου με ανάξιες σοφίες,
Με θέματα της σύνεσης δεν βαραίνω άλλες ράχες.

Είμαι ανόητος και γι’ αυτό σιωπώ, δεν αντιλέγω,
Όταν με ενοχοποιούν και κολλάνε ρετσινιά.
Τ’ αξιώματα και τις τιμές δεν συλλέγω,
Αρκούμε να κρατώ των συνήθειων μου την τιμονιά.

Είμαι ανόητος και γι’ αυτό στις ηδονές δεν βλέπω
Σκοπό ζωής και για εγκράτεια είμαι έτοιμος.
Γυναίκες δεν αλλάζω, ούτε φρονήματα ανατρέπω,
Είμαι ανόητος, ίσως γι’ αυτό είμαι κι έντιμος

Είμαι ανόητος και γι’ αυτό είμαι ον ακατανόητο,
Οι διανοούμενοι τα στερεότυπα απολαμβάνουν.
Και η λογική μου η αλλόκοσμη με κάνει απτόητο,
Ώστε οι εξυπνάκηδες μαζί μου τα χάνουν.

Είμαι ανόητος και γι’ αυτό μες στους νερολάκκους
Περιπλανώμαι δεν προσέχοντας τους δρόμους, τις αυλές.
Στα όνειρά μου βλέπω ευγενικούς δράκους,
Δεν βλέπουν οι νοήμονες υπνοφαντασίες τόσο άπειροκαλές.

Ζακ Πρεβέρ

?(2016)

Елена Бедретдинова

Τον κυνηγούσαν… Εκείνος έτρεχε,
Βουλιάζοντας στο χιόνι το τσουχτερό
Ο λύκος ήξερε: θηρίο δεν υπάρχει,
Από τον άνθρωπο πιο τρομερό…

Εκείνη τη στιγμή, σε κάποια πόλη
Εκτελούταν η θανάσιμη φθορά…
Μια νεαρή γυναίκα,
Έκανε έκτρωση για πολλοστή φορά…

Το μικρό σφάδαζε! Μα η φωνή δεν ακουγόταν,
Φώναζε: Στάσου μανούλα! Θέλω να γίνω τρανός!
Σε ικετεύω δώσε μου την ευκαιρία!
Θέλω να ζω! Μα είμαι ζωντανός!

Ο λύκος έτρεχε… Τα σκυλιά αλυχτούσαν…
Τον έφτασαν στου δάσους την άκρη,
Και φώναζαν χαρούμενοι οι κυνηγοί.
Ο λύκος σταμάτησε και σκούπισε το δάκρυ.

Τι τρομερό, πριν γεννηθείς να ξεψυχήσεις!
Το μωρό φώναζε, το κακό να απωθεί…
Ποθούσε της μαμάς τα μάτια να δει,
Κι απ’ το νυστέρι να σωθεί!

Αλλού ψάχνει η «μαμά» την ευτυχία της,
Να γεννάς δεν είναι της μόδας η επιλογή,
Για τις ανέσεις ξοδεύει την ψυχή της…
Δικό σου το παιδί; Έχεις την άδεια για σφαγή…

Ο λύκος δεν είχε δυνάμεις πια,
Αλλά τους βάρβαρους από την λύκαινα είχε απομακρύνει
Εκείνη έμεινε με τα λυκόπουλα στην τρύπα,
Όταν ο λύκος την καταδίκη πήρε με ευθύνη…

Το σκυλολόι έκανε το σώμα του κομματάκια!
Αλλά πάνω στην ψυχή δεν μπορείς να κυριαρχείς!
Ευτυχισμένη έφευγε στα επουράνια…
Για τα παιδιά σου έχει νόημα να ξεψυχείς!

Και τώρα πέστε μου: ποιος είναι θηρίο;
Γιατί με τόσο αηδιάζει ο αιώνας και σκανδαλοθηρώ;
Γιατί τα αγρίμια είναι πιο ανθρώπινα,
Και δεν υπάρχει θεριό, από τον άνθρωπο πιο στυγερό;!

Ελένα Μπεντρεντίνοβα

(2015)

Демократия сдохла,
сорваны маски,
диктатура спецслужб – рукой на горле.
Либерал по инерции мямлит сказки,
а Россию на Западе с карт стерли.
Обыватели слепы, немы и глухи,
им бросают объедки с чужого пира.
На глазах свободы – трупные мухи
цвета пентагоновского мундира…

Вратислав

Η Δημοκρατία ψόφησε! Αφαιρέθηκαν τα προσωπεία!
Η δικτατορία των μυστικών υπηρεσιών υποκινεί τα μίση.
Ο φιλελεύθερος ψελλίζει κάτι για τη φιλανθρωπία,
Ενώ τη Ρωσία ή Δύση από τον χάρτη προσπαθεί να σβήσει.

Οι τυφλοί και μουγγοί μικροαστοί έχουν χάσει τα δίκια,
Τους πήραν τα πάντα αντί πινακίου φακής.
Τα μάτια της Ελευθερίας βρίθουν απ’ τα σκουλήκια
Των πτωμάτων του χρώματος χακί…

Βρατισλάβ

(2015)

Н.Гумилев

Ωραία η αγάπη μας για το κρασί μεθυσμένο
Και το ψωμί που με το χέρι σου πιάνεις,
Και η γυναίκα για την οποία είναι προορισμένο,
Πρώτα να βασανίζεσαι, μετά ν’ απολαμβάνεις

Μα τι να κάνουμε με την αυγή θεϊκή
Κατ’ απ’ τους ψυχρόαιμους ουράνιους τείχους,
Όπου κυριαρχεί η ησυχία ανησυχητική;
Και τι να κάνουμε με τους αθάνατους στίχους;

Ούτε να φας, να πίνεις και ούτε ν’ αγαπάς αγνά
Πις’ απ’ τις στιγμές ασταμάτητα τρέχεις,
Δε φτάνεις, λυπάσαι, αλλά ξανά και ξανά
Είσαι καταδικασμένος μόνο να μετέχεις.

Όπως αγόρι με αισθήματα αλέρωτα,
Πως τα κορίτσια λούζονται, βλέπει με ηρεμία
Και δε γνωρίζοντας τίποτα για έρωτα,
Βασανίζεται από την άγνωστη επιθυμία.

Όπως κάποτε μέσα στον ιππουρίδων το φούντωμα,
Από την αίσθηση αδυναμίας ούρλιαζε φοβερά,
Το ζωντανό γλιστερό στους ώμους ένιωθε τέντωμα
Από – ακόμη που δεν εμφανίστηκαν – φτερά.

Έτσι επί των αιώνων την αμέριμνη τσάρκα,
Κατ’ απ’ το νυστέρι φύσης και της τέχνης το ολίσθημα,
Φωνάζει το πνεύμα μας και αποκάμνει η σάρκα,
Γεννώντας όργανο για το έκτο αίσθημα.

Ν. Γκουμιλιόφ
1920 (2015)

«Ах, если бы она была жива,
Я все бы отдал за нее, все бросил».
Слова, слова, слова, слова, слова,
Мы все их после смерти произносим.

И пишутся в раскаяньи стихи,
Но в глубине души навеки будут с нами
Грехи, грехи, грехи, грехи, грехи,
Которые не искупить словами.
 

Валентин Гафт - Юрию Визбору.

Попса дробит шрапнелью наши души.
Её за это не привлечь к суду.
Часть поколения выросла на чуши...
И новое рождается в бреду.

«О, солнышко лесное» – чудо-песня.
Как мы в неволе пели, чудаки!
Пришла свобода, стали интересней
Писклявые уродцы-пошляки.

Слова – ничто! Есть вопли вырождения.
Тот знаменит, кто боле не здоров.
Кто выйдет петь без всякого стеснения,
Без совести, без страха, без штанов.

Где песня, чтобы спеть её хотелось?
Слова, чтобы вовеки не забыть?
Не чтоб горланить "про кусочек тела,
Который с кем-то хочет жить?".

С телеэкрана, как из ресторана ,
Для пущей важности, прибавив хрипотцы
Они пудами сыпят соль на раны.
Как на капусту или огурцы.

В халатике бесполая фигура
Запела, оголившись без причин...
Противно это… Спой нам, Юра,
О женской теплоте, о мужестве мужчин.

Игорю Губерману

Посаженный – курил чинарики,
Ходил в тюрьме туды-сюды,
И проросли там эти гарики
Без удобрений и воды.

Почти таблеточки, как шарики,
Но в них и зерна и плоды.
От всех болезней ваши гарики —
Три раза в день, после еды.

Валентин Гафт

Εσαεί μπήκε η χαρά στης ζωής μου τα απουσιολόγια,
Και με τα λόγια του πόνου τον κόσμο γεμίζουμε.
Τα λόγια, λόγια, λόγια, λόγια,
Μετά το θάνατο του παιδιού μας ξεστομίζουμε.

Και γράφονται μες στη μετάνοια ποιήματα,
Αλλά για πάντα θα ζουν στης ψυχής τα υπόγεια.
Τα αμαρτήματα, αμαρτήματα, αμαρτήματα,
Που δεν θα εξαγνίσουμε με λόγια.

Β. Γκαφτ
(2015)

Βαλεντίν Γκαφτ στον Γιούρι Βίσμπορ

Το κιτς τις ψυχές μας θραύει σαν κατάρα,
Και να διωχθεί δικαστικώς ζητώ.
Μέρος της γενιάς μεγάλωσε πάνω στη σαχλαμάρα…
Και το καινούργιο δυσκολογεννιέται μες στο παραμιλητό.

Η αγάπη, η φιλία, να επιζήσουμε βοήθησαν,
Πώς τραγουδούσαμε εμείς μες στη στενή!
Ήρθε η λευτεριά και στην σκηνή ξεπήδησαν
Τα τερατάκια με φωνή φτηνή.

Σκέψη καμία! Μόνο κραυγές εκφυλισμού.
Εκείνος διάσημος, που έχει τρέλα μανιακή,
Εκείνος που δεν δείχνει ίχνη δισταγμού,
Βγαίνει χωρίς συνείδηση, χωρίς βρακί.

Που είναι το τραγούδι, το οποίο να σιγοτραγουδάς ποθείς;
Λόγια, που δεν πρόκειται να ξεχνάς;
Και όχι για της σάρκας το κομματάκι να παραμιλάς,
Με το οποίο θα ήθελες να καλοζείς.

Απ’ την τηλεοθόνη, σαν απ’ την ταβέρνα σικάτη,
Καλλονές με εσωτερικά κουσούρια,
Με οκάδες ρίχνουν στις πληγές μας αλάτι,
Σαν πάνω στα λάχανα ή τα αγγούρια.

Στην σκηνή την παρδαλή, μια άφυλη φιγούρα,
Λάλησε, από τα ρούχα φορώντας μόνο μενταγιόν…
Είναι αηδία… Τραγούδα κάτι Γιούρα,
Για ζεστασιά γυναικεία, για την ανδρεία των ανδρών.


 

Βαλεντίν Γκαφτ στον Ίγκορ Γκουμπερμάν

Φυλακισμένος κάπνιζες γώπες παθιάρικα,
Στριφογύριζες μέσα στο θάλαμο το θλιβερό,
Και φύτρωσαν εκεί τα «γκάρικα»*
Χωρίς λιπάσματα και νερό.

Σαν χάπια αποτελεσματικά και παιγνιδιάρικα,
Αλλά μέσα τους και καρποί και σπόροι.
Απ’ όλες τις ασθένειες τα δικά σου «γκάρικα»,
Τρεις φορές την ημέρα, δίχως και με αλκοόλη.


*γκαρικ – τετράστιχο του Ίγκορ Γκουμπερμάν. Ο διάσημος ποιητής έγραψε πάνω από 5 χιλιάδες τετράστιχα, που είναι πολύ δημοφιλείς στην Ρωσία
 

Я желал бы свергнуть злое иго
суеты, общенья, встреч и прочего.
Я коплю, как скряга и сквалыга,
редкие мгновенья одиночества.
Боже, сколько в разговорах вздора:
ни подумать, ни сосредоточиться.
Остается лишь одна опора--
редкие мгновенья одиночества.
Меня грабят все, кому в охоту,
мои дни по ветру раскурочены...
Я мечтаю лечь на дно окопа
в редкие мгновенья одиночества.
Непонятно, где найти спасенье?
Кто бы знал, как тишины мне хочется!
Удалось сложить стихотворенье
в редкие мгновенья одиночества.

В старинном парке корпуса больницы...
В старинном парке корпуса больницы,
кирпичные простые корпуса...
Как жаль, что не учился я молиться,
и горько, что не верю в чудеса.
А за окном моей палаты осень,
листве почившей скоро быть в снегу.
Я весь в разброде, не сосредоточен,
принять несправедливость не могу.
Что мне теперь до участи народа,
куда пойдет и чем закончит век?
Как умирает праведно природа,
как худо умирает человек.
Мне здесь дано уйти и раствориться...
Прощайте, запахи и голоса,
цвета и звуки, дорогие лица,
кирпичные простые корпуса...

Θέλω ν’ αποτινάξω τον κακό ζυγό
των συναντήσεων και της ματαιότητας
Αρπάζω σαν γύφτος σφιχτός
τις σπάνιες στιγμές μοναχικότητας.
Θεέ μου! πόση ανοησία στις κουβέντες,
ούτε να σκεφτείς αναβολές.
Μένει μόνο ένα στήριγμα:
της μοναχικότητας οι σπάνιες στιγμές.
Με κυνηγούν, με κλέβουν οι φαφλατάδες,
τις μέρες μου ροκανίζει η χυδαιότητα…
Ονειρεύομαι κάπου να κρυφτώ
σε σπάνιες στιγμές μοναχικότητας.
Ακατανόητο, να βρω τη σωτηρία, πώς;
Και που να κατευθύνω τις βολές;
Κατάφερα να γράψω ένα ποίημα
μες στις μοναχικότητας τις σπάνιες στιγμές.

Ε. Ριαζάνοφ
2015 (2015)

Στο νοσοκομείο, στο παλιό πάρκο

Στο νοσοκομείο, στο παλιό πάρκο επανέρχομαι,
κτήρια πλίθινα, λιτά…
Τι κρίμα που δεν ξέρω να προσεύχομαι,
και δεν έχω πίστη στα θαύματα-φυλαχτά.

Έξω από το θάλαμό μου το στερνοκαίρι,
πεθαίνουν τα δέντρα με φυλλορρόημα το ελαφρό.
Είμαι ερείπιο και δε με σώζει το νυστέρι,
μα να δεχτώ την αδικία δεν μπορώ.

Τι τώρα για μένα οι τύχες του λαού, οι οβελίσκοι,
πού θα βαδίζει η χώρα η καθυστερημένη;
Με πόση ευκοσμία η φύση αποθνήσκει,
και πόσο άσχημα ο άνθρωπος πεθαίνει.

Εδώ μου πρόκειται να φύγω, να χαθώ…
Αντίο μυρωδιές και λαλητά,
χρώματα, ήχοι, πρόσωπα που αγαπώ,
κτήρια πλίθινα, λιτά…

Ελντάρ Ριαζάνοφ
2015 (2016)

- Как больно, милая, как странно,
Сроднясь в земле, сплетясь ветвями -
Как больно, милая, как странно
Раздваиваться под пилой.
Не зарастет на сердце рана,
Прольется чистыми слезами,
Не зарастет на сердце рана -
Прольется пламенной смолой.
- Пока жива, с тобой я буду -
Душа и кровь нераздвоимы, -
Пока жива, с тобой я буду -
Любовь и смерть всегда вдвоем.
Ты понесешь с собой, любимый,
Ты понесешь с собой повсюду,
Ты понесешь с собой повсюду
Родную землю, милый дом.

- Но если мне укрыться нечем
От жалости неисцелимой,
Но если мне укрыться нечем
От холода и темноты?
- За расставаньем будет встреча,
Не забывай меня, любимый,
За расставаньем будет встреча,
Вернемся оба - я и ты.
- Но если я безвестно кану -
Короткий свет луча дневного, -
Но если я безвестно кану
За звездный пояс, млечный дым?
- Я за тебя молиться стану,
Чтоб не забыл пути земного,
Я за тебя молиться стану,
Чтоб ты вернулся невредим.
Трясясь в прокуренном вагоне,
Он стал бездомным и смиренным,
Трясясь в прокуренном вагоне,
Он полуплакал, полуспал,
Когда состав на скользком склоне,
Вдруг изогнулся страшным креном,
Когда состав на скользком склоне
От рельс колеса оторвал.
...И никого не защитила
Вдали обещанная встреча,
И никого не защитила
Рука, зовущая вдали...
С любимыми не расставайтесь,
С любимыми не расставайтесь,
С любимыми не расставайтесь,
Всей кровью прорастайте в них, -
И каждый раз навек прощайтесь,
И каждый раз навек прощайтесь,
И каждый раз навек прощайтесь,
Когда уходите на миг!



 

             Στη μνήμη του Βλαντίμιρ Βισότσκι
Το αίμα κοχλάζει στις αρτηρίες
Και η σύνθεσή του των νοτών οι ορδές…
Σκέψεις, νεύρα, βραχνάδα,
Πάλλονται μες στις χορδές…
Το ιστίο σου κομμάτιασαν,
Και από πάνω σε καθήλωσε η νηνεμία,
Όμως στη ζωή βαδίζεις,
Με ήρεμη απελπισία.
Ιδού η αγάπη σχίζει
Το λαρύγγι, τα νεύρα, την ψυχή,
Ιδού η αδικία φουρκίζει,
Επιβάλλοντας στο δίκαιο την ενοχή…
Παντού προδοσία και ατιμία,
Ενώ εσύ Θερμοπύλες φυλάγεις.
Σ, όλο τον κόσμο σκοτάδι,
Εσύ φάρους ανάβεις.
Δεν είσαι θεατής Βολόντια,
Αλλά συμμέτοχος στο μυστήριο,
Όπου η αυγή φλέγεται
Παν’ απ’ των στίχων σου το καθαρτήριο.

Α. Κουστσίδη
? (2015)

Их не ждут. Они приходят сами.
И рассаживаются без спроса.
Негодующими голосами
Задают неловкие вопросы.

И уходят в ночь, туман и сырость
Странные девчонки и мальчишки,
Кутаясь в дешевые пальтишки,
Маменьками шитые навырост.

В доме вдруг становится пустынно,
И в уютном кресле неудобно.
И чего-то вдруг смертельно стыдно,
Угрызенью совести подобно.

И язвительная умудренность
Вдруг становится бедна и бренна.
И завидны юность и влюбленность,
И былая святость неизменна.

Как пловец, расталкиваю ставни
И кидаюсь в ночь за ними следом,
Потому что знаю цену давним
Нашим пораженьям и победам...

Приходите, юные таланты!
Говорите нам светло и ясно!
Что вам - славы пестрые заплаты!
Что вам - низких истин постоянство!

Сберегите нас от серой прозы,
От всего, что сбило и затерло.
И пускай бесстрашно льются слезы
Умиленья, зависти, восторга!

Давид Самойлов

Поэзия должна быть странной,
Шальной, бессмысленной, туманной
И вместе ясной, как стекло,
И всем понятной, как тепло.

Как ключевая влага чистой
И, словно дерево, ветвистой,
На всё похожей, всем сродни.
И краткой, словно наши дни.

1981
 

Δεν τους περιμένουν. Από μόνη τους έρχονται.
Χωρίς άδεια να ζητήσουν, καλοκάθονται,
Και με θυμωμένες φωνές
Κάνουν ερωτήσεις ενοχλητικές.

Και φεύγουν στη νύχτα τρεχάλα
Παράξενα κορίτσια και αγόρια,
Τυλιγμένα στα φτηνά επανωφόρια,
Που έμειναν απ’ τα αδέλφια τους πιο μεγάλα.

Μέσα στο δωμάτιο έξαφνα νιώθω ερημιά,
Και μες στην πολυθρόνα την άνετη, άβολα.
Η συνείδηση σηκώνει τρικυμιά,
Και οι τύψεις με τρώνε καλόβουλα.

Η πείρα της ζωής, η δεικτική,
Ξαφνικά γίνεται κουρέλια.
Και είναι ζηλευτή η ευθύτητα, η νεανική,
Και αποκτά ιερότητα η αφέλεια.

Σαν κολυμβητής σπρώχνω την πόρτα κλειστή
Και ρίχνομαι πίσω τους μέσα στη νυχτιά,
Αφού γνωρίζω την αξία την πλαστή
Των νικών και θριάμβων μας την ανοστιά.

Ελάτε νέα ταλέντα, για κατορθώματα!
Μιλήστε μας απλά, αλλά με φλογερότητα!
Μηδέν για σας, της δόξας τα παρδαλά μπαλώματα!
Μηδέν για σας, των ψόφιων αληθειών η μονιμότητα!

Φυλάξτε μας από την πρόζα κατάκρυα,
Από την εξουσία που άρπαξε ο παράς.
Κι ας τρέχουν ελεύθερα τα δάκρυα,
Του θαυμασμού, της ζήλιας, της χαράς!

Ντ. Σαμόϊλοφ
1962 (2016

Η ποίηση πρέπει…

Η ποίηση πρέπει να είναι παράξενη,
Αδέσποτη, αόριστη και όξινη,
Ταυτόχρονα τερπνή σαν ξεγνοιασιά,
Για όλους κατανοητή σαν ζεστασιά.

Σαν της πηγής το νερό καθαρή
Και σαν το δέντρο κλαδωτή,
Με όλα όμοια, για όλα συγγενή
Και σαν οι μέρες μας σύντομη και φτερωτή.

Ντ. Σαμόϊλοφ
1981 (2016)

Ольга Бергольц
1940

Μια χούφτα στάχτη

Διαλέγουν λοστούς και αντικλείδια,
Για να ανοίγουν μια ζωντανή ψυχή.
Φοβάμαι και φωνάζω απ’ τον πόνο,
Και δεν πρόκειται να ξεχάσω την προσβολή.

Μήπως κάτι αποσιώπησα ή έκρυψα
Από τον κόσμο, τους εργάτες και νοικοκυρές;
Ο λαός ήξερε τις πίκρες και τις λύπες μου,
Επίσης ήξερε για τις πιο κρυφές μου χαρές.

Αλλά τους φιλαλήθεις, περισσότερο δεν πιστεύουν.
Τώρα κι εγώ άλλαξα, τίποτε το κοινό.
Εντάξει, σπάστε, την τελευταία πόρτα.
Εκεί μια χούφτα στάχτη, καπνός και κενό.

Όλγκα Μπέργκολτς
1940 (2016)

Мне говорят, что «Окна ТАСС»
Моих стихов полезнее.
Полезен также унитаз,
Но это не поэзия.

 

Пускай вокруг бушует жизнь иная,
А может быть, не жизнь, а болтовня,
Но я, поэт Глазков не принимаю
Людей не принимающих меня.

Непризнан я бездарными такими,
Которые боятся как огня,
Непризнанных… Им важно только имя,
Но именно имени нет у меня.

Всем смелым начинаньям человека
Они дают отпор.
Так бюрократы каменного века –
Отвергли первый бронзовый топор.

Κύριε! Προστατέψτε το Σοβιέτ,
Φύλαξε τη χώρα απ’ τον απάνθρωπο φαντομάς,
Γιατί τις εντολές σου όλες
Καταπατάει ο Χίτλερ πιο συχνά από εμάς.

Νικολάι Γκλασκοφ
1941 (2016)

Μου λένε πως η εφημερίδα «Των νέων η χοάνη»
Είναι από την ποίησή μου πιο ωφέλιμη.
Είναι ωφέλιμη και η λεκάνη,
Όμως αυτή δεν είναι στίχοι πανσέληνοι.

Νικολάι Γκλασκόφ
1941 (2016)
 

Ας βράζει γύρω μου η ψευτοζωή

Ας βράζει γύρω μου η ψευτοζωή που δεν ανέχομαι,
Με όντα που έχουν παντού φρένα,
Όμως κι εγώ, ο ποιητής Γκλασκόφ δεν δέχομαι
Ανθρώπους που δεν δέχονται εμένα.

Δεν έχω την παραδοχή, από των όντων το καρκίνωμα,
Που έχει τον εγκέφαλο του ανενεργό,
Αυτοί θέλουν μόνο ξακουστό όνομα,
Μα, ακριβώς, δεν έχω κάτι τέτοιο εγώ!

Όλες τις πρωτοβουλίες υποτιμούν οι «γραβάτες»,
Η φάρα τους στα δίχτυα της τις μπλέκει.
Έτσι στην εποχή του λίθου οι γραφειοκράτες
Απέρριψαν το πρώτο μπρούντζινο πελέκι.

Ν. Γκλασκόφ
? (2016)

Милый мой,
Моя любовь к тебе,
Словно эта летняя трава, -
Сколько ни косишь и ни рвешь,
Вырастает снова на полях!

Автор неизвестен

С тех самых пор, как в лёгком сновиденье
Я, мой любимый, видела тебя
То, что непрочным сном
Зовут на свете люди,
Надеждой прочной стало для меня.

Оно но Комати

Грустна моя дорога на земле,
Грустна моя дорога на земле,
В слезах и горе бреду по свету,
Что делать?
Улететь я не могу, -
Не птица я, увы, и крыльев нету!

Яманоуэ-но Окура

Подует ветер — и встает волна.
Подует ветер — и встает волна.
Стихает ветер — и волна спадает.
Они, должно быть,
Старые друзья,
Коль так легко друг друга понимают

Ки-но Цураюки
 

Туман весенний, для чего ты скрыл
Туман весенний, для чего ты скрыл
Цветы вишневые, что ныне облетают
На склонах гор?
Не только блеск нам мил, —
И увяданья миг достоин восхищенья!

Ки-но Цураюки

Καλέ μου,
Η αγάπη μου για σένα,
Σαν αυτό το χόρτο το θερινό,
Όσο και να θερίζεις και να κόβεις,
Ξανά μεγαλώνει στο λιβάδι φωτεινό!

Αγνώστου

Απ' τη στιγμή, που στο όνειρό μου το ασύλληπτο,
Αγαπημένε μου, είδα εσένα,
Αυτό που, ύπνο ασταθή
Ονομάζει το κοινό αμερόληπτο
Ελπίδα σταθερή έγινε για μένα.

Όνο νο Κόματι

Στον δρόμο δύσβατο της μοίρας μου προχωρώ,
Τη ζωή μου γεμάτη πόνο δεν αντέχω.
Και τι να κάνω;
Να φύγω, να πετάξω δεν μπορώ,
Πουλί δεν είμαι και φτερά δεν έχω!

Ιαμανούε νο Οκούρα

Φυσάει ο αέρας και το κύμα ανοίγει τα χείλη.
Ησυχάζει ο άνεμος και το κύμα ηρεμεί.
Είναι φίλοι
Παλιοί, μάλλον.
Αφού τόσο εύκολα καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον.
 

Κι νο Τσουραιούκι

Ομίχλη ανοιξιάτικη, γιατί κάνεις την εικόνα μουντή
Των σάκουρων, που πέφτουν τα άνθη
Στις πλαγιές των βουνών;
Όχι μόνο η ακμή είναι για μας αγαπητή,
Αλλά αξίζουν θαυμασμό και της απάνθησης τα πένθη!

Κι νο Τσουραιούκι

Μετάφραση από γιαπωνέζικα στα ρωσικά Αννα Γκλούσκινα
Μετάφραση από τα ρωσικά στα ελληνικά Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

 

Πιες το αίμα μας στα γλέντια σου, σαν το κρασί το ξηρό,
Στήνε στον τοίχο εμάς.
Διέγειρε τα τσομπανόσκυλα σου τα τερατώδεις,
Πνίξε στο αίμα τον φόβο σου τον νοσηρό
Μπροστά στην ρωσική αργοπορία την βλακώδη!
Για να γεμίζουμε τα μάτια σου,
Την τιμή, την περηφάνια μας έφαγες σαν μπριζόλα,
Ενώ τις νύχτες δε μπορείς να κοιμηθείς,
Ακόμα και υπό την φρούρηση σκοπιών με πολυβόλα.
Έχεις λόγο να τρέμεις απ’ του Θεού την οργή,
Εξάλλου, όχι όλους σκέπασε η θύελλα η χιονάτη!
Τι κρίμα! Δε θα είμαι κι εγώ εκεί,
Όταν θα ‘ρθουν να σε σηκώσουν από το κρεβάτι!
Κι εγώ συνειδητά πάω να ρισκάρω,
Πως η ασφάλειά σου θα βρίσκει αυτές της αράδες-λεία,
Ας δεν ακούσω το τελευταίο σου το τσίριγμα,
Αλλά αυτούς τους στίχους θα κλείσω με τελεία.

Ανατόλι Κλέστσενκο
1939 (2016)

Χώρα δασών,
Χώρα λιβαδιών,
Καταπτώσεων και ακμών,
Χώρα της Σιβηρίας των σμουριών
Και των κατάδικων ποιητών.

Όλος ο κόσμος εκτιμάει τις γούνες,
Αλλά περισσότερο, το ελεύθερο πνεύμα,
Εκείνος ξέρει του στίχου την αξία
Και του σμουριού το δέρμα.

Και μόνο εσύ το βασίλειο των λιβαδιών,
Προτιμάς, σαν ντουβάρι,
Αντί τα έργα των δικών σου των παλικαριών,
Το γδαρμένο τους τομάρι.

Νικολάι Πάντσενκο
1949 (2016)

Αυτοπυροβολώντας από τη βαρυθυμιά
Ήθελα να αποφεύγω την άδικη δίκη,
Αλλά μακριά των αστεριών η ερημιά
Και υψηλό για τα αστέρια το νοίκι.

Α. Γκάνγκνους
1929 (2016)

Παν’ απ’ το κοιμητήριο στριφογυρίζουν τα όρνια
Παν’ απ’ το τύμβο μου δίχως σταυρό.

Καταραμένη να ‘ναι η γέννησή μου και η γενιά
Στη χώρα όπου ενθαρρύνεται η απατεωνιά.
Καταραμένη να ‘μαι, πρώην κομουνίστρια.

Καταραμένοι να ‘στε εσείς του κόμματος οι τάγοι
Τους οποίους εξυμνούσα εύπιστα,
Που σκάρωναν των ινίων την αρπαγή
Για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους τα άπληστα.

Καταραμένα να ‘ναι τα σούρτα-φέρτα τα τυφλά
Στις περιβόητες διαδρομές της εξουσίας,
Που μου στέρησαν ιταμά
Τα απλά αγαθά της ανθρώπινης ευτυχίας!

Κατάρα στο ψέμα το αηδιαστικό
Με τη ρεκλάμα του Αρτέκ επιδεικτική.
Κατάρα στο καθεστώς το ταπεινωτικό,
Που μας έκανε ιούδες ή μας έστειλε στη φυλακή.

Παν’ απ’ τον τάφο μου χωρίς σταυρό
Στριφογυρίζουν τα όρνια…

Εκατερίνα Σεβελιόβα
? (2016)