HOME

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

 

Αντρέι Ντεμέντιεφ

(1928  –        )

      Θέλω να πιστεύω, ότι το κάθε ποίημά μου είναι σαν απλωμένο για βοήθεια χέρι σε κάποιον αόριστο ο οποίος αυτή τη στιγμή χρειάζεται υποστήριξη. Η ποίηση πρέπει να είναι στερεή, για να μπορεί κάποια εύπιστη ψυχή να την ακουμπήσει.

Από την αυτοβιογραφία του Α. Ντεμέντιεφ

 

Διωγμένοι
Το ψωμί μου
 Δυο ονόματα
Τα πάντα ματαιότης…
Μην λυπάστε
Μοναξιά
Κακούς τώρα κάνουν καθρέφτες

 

 

Они хотели жить со всеми в мире.
Иметь свой дом, свободную страну.
Но их святые Храмы разгромили.
И жизнь саму поставили в вину.

Спасаясь от неправедного гнева,
Они искали мир в чужих краях.
Где общим было только небо.
И где своими стали боль и страх.

Их уводили в рабство, истязали.
Не потому ли дети с давних пор
Рождается с печальными глазами,
В которых замер вековой укор.

 Διωγμένοι

Εκείνοι ήθελαν ειρηνικά να ζουν με όλους,
Να έχουν χώρα ανεξάρτητη , εστία πατρική,
Αλλά βεβήλωσαν και γκρέμισαν τους ιερούς Ναούς τους
Και τη ζωή τους μετέτρεψαν σ’ ενοχή.

Φεύγοντας να σωθούν από την άγρια οργή του όχλου
Στους άλλους τόπους έψαχναν ειρήνη και ψωμί,
Όπου για άλλους ήταν τα γαλανά ουράνια
Αλλά γι’ αυτούς όλα ήταν φόβοι και καημοί.

Τους εκμεταλλεύονταν ξεδιάντροπα, κακοποιούσαν,
Ίσως γι’ αυτό τα τέκνα τους από καιρό
Γεννιούνται με τα μάτια τους θλιμμένα
Μες στα οποία έμεινε παράπονο βουβό.

 

 

 

Мой хлеб

                                    Тверской областной библиотеке 
                                                       имени А.М. Горького

Я с книгой породнился в дни в войны.
О, как же было то родство печально!
Стянув потуже батькины штаны,
Я убегал от голода
В читальню.

Читальня помещалась в старом доме.
В ту пору был он вечерами слеп...
Знакомая усталая мадонна
Снимала с полки книгу,
Словно хлеб.

И подавала мне её с улыбкой.
И, видно, этим счастлива была.
А я настороженною улиткой
Прилаживался к краешку стола.

И серый зал
С печальными огнями
Вмиг уплывал...
И всё казалось сном.
Хотя мне книги хлеб не заменяли.
Но помогали забывать о нём.
Мне встречи те
запомнятся надолго...
И нынче -
В дни успехов иль невзгод -
Я снова здесь
И юная мадонна
Насущный хлеб
Мне с полки подает.

 

 Το ψωμί μου
                                      Στη βιβλιοθήκη της πόλης Τβερ

Αγάπησα τα έργα λόγου στις ημέρες του πολέμου
Ω! πόσο τρυφερός και θλιβερός ήταν ο έρωτας αυτός!
Δένοντας πιο σφιχτά το παντελόνι του πατέρα
Από την πείνα έφευγα
Προς το βιβλίο λατρευτό.

Σε κτίριο παλιό η βιβλιοθήκη
Στον τοίχο ήταν γραμμένη η ρωγμή.
Κατάκοπη και όμορφη Μαντόνα
Έπαιρνε το βιβλίο απ’ το ράφι
Σαν ψωμί.

Το έδινε με χαμόγελο ελαφρό
Και ήταν με αυτό ευτυχισμένη.
Κι εγώ, προσεκτικά σαν τον κοχλία βολευόμουν
Σ' του τραπεζιού την άκρη την σπασμένη.

Και το δωμάτιο γκρίζο
Με τα κεριά θλιμμένα
Μετακινούνταν κάπου σε στιγμή...
Και ώρες πάνω στις σελίδες αγρυπνώ.
Έστω και η ανάγνωση δεν υποκαθιστούσε το ψωμί
Αλλά με βοηθούσε την πείνα να ξεχνώ.
Αυτές τις ανταμώσεις
Θα θυμάμαι πάντα...
Και τώρα,
Της τύχης είτε ατυχίας το μεσημέρι
Είμαι ξανά εδώ,
Και η θεόμορφη Μαντόνα
Τον άρτο τον επιούσιο
Από το ράφι μου προσφέρει.

1965

 

 

Два имени

Есть у меня два имени заветных.
Они вошли и в жизнь мою, и в сны.
Одно, наверно, родилось от ветра.
Второе родилось от тишины.

Вот почему, когда во мне всё бродит,
Неистовствует,
Рвётся к мятежу,
Одно - как буря - вмиг меня находит.
А чаще сам его я нахожу.

Второе имя, словно песня в мае.
В нем ласку слышу я и доброту.
Я часто это имя вспоминаю,
Когда бывает мне невмоготу.

Есть у меня два имени заветных
( Простые дорогие имена)...
По-своему доверчивых и верных,
Чьим светом жизнь моя напоена.

Судьба моя,
Ты имена те милуй.
Будь с ними и щедрее и добрей...

Мы именем одним зовём любимых.
Другим мы называем матерей.

  

Δυο ονόματα

Δύο ενδόμυχα ονόματα υπάρχουν,
Που μπήκανε για πάντα στα όνειρά μου, στη ζωή.
Μάλλον από τον άνεμο γεννήθηκε το ένα,
Το δεύτερο γεννήθηκε απ’ τη σιγή.

Γι’ αυτό, όταν το παν μέσα μου μαρτυρεί,
Λυσσάζει
Και εξέγερση επιθυμεί
Το ένα - σαν θύελλα - αμέσως θα με βρει
Και με αγνή στοργή θα με ηρεμεί.

Είναι μελώδημα του Μάη, τ’ όνομα το δεύτερο
Νιώθω το χαΐδεμα του, ακούω την καλοψυχιά.
Πάντα αυτό το όνομα αναθυμιέμαι, το ενδότερο
Όταν συμβαίνει κάτι και δεν αντέχω πιά.

Δύο ονόματα υπάρχουν
Ονόματα απλά, αγαπητά
Είναι από τα πιο πιστά, μοναδικά,
Που φώτισαν τη ζωή μου με λεπτά ονειρευτά.

Ω! μοίρα μου!
Με τα ονόματα αυτά να είσαι ανοιχτοχέρη
Να τους απονέμεις το βραβείο σου, το πιο μεγάλο…

Με τ’ όνομα το πρώτο, τις αγαπημένες μας φωνάζουμε
Και τις μητέρες μας φωνάζουμε με τ’ άλλο.

1970

 

 

 

 

Всё суета... 

Всё суета…
И только жизнь превыше,
Когда она достойна и чиста.
И кто-то в ней уже на финиш вышел.
А чья-то жизнь лишь только начата.

Всё суета…
Престижный чин и кресло.
Пускай другие гибнут за металл…
Не занимать бы лишь чужого места,
Не млеть от незаслуженных похвал.

Всё суета…
И клевета, и зависть.
И неудачи в собственной судьбе.
Лишь одного я вечно опасаюсь…
При всех властях не изменять себе!
 Τα πάντα ματαιότης…
Τα πάντα ματαιότης…
Και μόνο η ζωή πάνω απ’ όλα,
Όποτε είναι έντιμη και αγνή.
Και κάποιος κοντεύει να φτάσει στο τέρμα, 
Ενώ του άλλου η ζωή βρίσκεται στην αρχή.

Τα πάντα ματαιότης…
Ο θώκος, το αξίωμα μεγάλο.
Ακόμη και η φήμη του βαθύνους…
Να μην πιάσω τη θέση του άλλου, 
Να μην κορδώνομαι απ’ τους παρ’ αξίαν επαίνους.

Τα πάντα ματαιότης…
Η διαβολή, ο φθόνος.
Ακόμη και οι δυστυχίες στο γραφτό μου. 
Και μόνο ένα πράμα φοβάμαι…
Κατά των όλων των αρχών, να μην προδίδω τον εαυτό μου!

 

 

 

 



Никогда ни о чем не жалейте вдогонку,
Если то, что случилось, нельзя изменить.
Как записку из прошлого, грусть свою скомкав,
С этим прошлым порвите непрочную нить.

Никогда не жалейте о том, что случилось.
Иль о том, что случиться не может уже.
Лишь бы озеро вашей души не мутилось
Да надежды, как птицы, парили в душе.

Не жалейте своей доброты и участья.
Если даже за все вам - усмешка в ответ.
Кто-то в гении выбился, кто-то в начальство...
Не жалейте, что вам не досталось их бед.

Никогда, никогда ни о чем не жалейте -
Поздно начали вы или рано ушли.
Кто-то пусть гениально играет на флейте.
Но ведь песни берет он из вашей души.

Никогда, никогда ни о чем не жалейте -
Ни потерянных дней, ни сгоревшей любви.
Пусть другой гениально играет на флейте,
Но еще гениальнее слушали вы.		 Μην λυπάστε

Μην λυπάστε για τίποτα τον εαυτό σας φαρμακώνοντας,
Μην γίνεστε του παρελθόν το θύμα.
Σαν παλιό «ραβασάκι» την θλίψη τσαλακώνοντας,
Με τα παλιά να κόψετε το σάπιο νήμα.

Μην λυπάστε για της τύχης την ελεύθερη πτώση.
Ή γι’ αυτό που δεν πρόκειται να συμβεί.
Της καρδιάς σας η διαύγεια ας μη θολώσει
Και οι ελπίδες να φτερουγίσουν στην ψυχή.

Να μην λυπάστε για την καλοσύνη σας και τη συμπόνια.
Εάν η απάντηση είναι χαμόγελο ειρωνικό.
Κάποιοι προκόψανε και περπατάνε σαν παγώνια…
Να τους λυπάστε, τους συνοδεύει το αναπόφευκτο κακό.

Ουδέποτε, για τίποτα να μην λυπάστε πολύ
Πως έχετε αργήσει ή φύγατε στην αρχή.
Ας παίζει κάποιος μεγαλοφυώς το βιολί.
Αλλά τις μελωδίες παίρνει από τη δική σας ψυχή.

Για τίποτα να μη λυπάστε στην τύχη σας τυφλή,
Για την αγάπη που έσβησε νωρίς.
Ας παίζει ο άλλος μεγαλοφυώς το βιολί,
Μα μεγαλοφιέστερα ακούγατε εσύς.


 

 

 

Одиночество

Особенно тоскливы вечера…
Когда ты в доме у себя как пленница.
Сегодня также пусто как вчера
И завтра вряд ли что-нибудь изменится.

И это одиночество твое
Не временем бы мерить, а бессонницей.
То книги, то вязанье, то шитье,
А жизнь пройдет и ничего не вспомнится.

Но все-таки однажды он придет,
И сбудутся надежды и пророчества.
Твои он губы в темноте найдет
И шепотом прогонит одиночество.

1978		 Μοναξιά

Ιδιαίτερα μελαγχολικά είναι τα βράδια,
Όταν το διαμέρισμα σαν στενό μονοπάτι.
Σήμερα όπως και χθες η ημέρα άδεια,
Και αύριο μάλλον δε θ’ αλλάξει κάτι.

Αυτό είναι της μοναξιάς το θάψιμο,
Και δεν μετριέται με χρόνο, αλλά με αϋπνίες.
Με το βιβλίο, το πλέξιμο, το ράψιμο
Φεύγει η ζωή με της μοναξιάς τις αγρυπνίες.

Παρ’ ολ’ αυτά, κάποια στιγμή θα ‘ρθει,
Εκείνος που την καρδιά σου θα ανοίξει,
Τα χείλη σου μες στο σκοτάδι θα ‘βρει
Και με ψιθύρισμα τη μοναξιά θα πνίξει.

1978 (2016)

 

 

Плохие стали зеркала,
Неверно как-то отражают,
Меня так грубо искажают —
Пародия их просто зла.

Я помню — много лет назад
Получше делать их умели,
И на меня из них смотрели
Мои весёлые глаза,

Фигуры стройный силуэт,
Лицо живое, молодое
И симпатичное такое -
Теперь таких зеркал уж нет.

Хотя с тех пор прошли года,
В себе не чувствую изъянов,
Всё так же полон мыслей, планов,
Душа как прежде молода.

Зеркал же новых злая гладь,
Куда порой смотрю я сдуру,
Какую-то карикатуру
Теперь вдруг стала рисовать.
;
В жестокой глубине стекла
Почти седой и лысоватый,
В морщинах весь, слегка пузатый...
Плохие стали зеркала!
 		 Κακούς τώρα κάνουν  καθρέφτες

Κακούς τώρα κάνουν  καθρέφτες,
Κάπως πολύ ανάκριβα αντανακλούν,
Και με την χοντράδες τους με ενοχλούν,
Η παρωδία τους αποδεικνύει ότι είναι ψεύτες.

Καλά θυμάμαι ότι στα χρόνια προηγούμενα
Τους έκαναν πολύ καλύτερα,
Κι απ’ εκεί με κοιτούσανε αρχύτερα
Τα μάτια μου τα χαρούμενα,

Της κορμοστασιάς μου η λυγερή σιλουέτα,
Το πρώσοπό μου ζωντανό και γλυκό,
Και τόσο συμπαθητικό!
Τώρα τέτοιοι καθρέφτες είναι τα παλιά πορτρέτα.

Αν κι από τότε περάσανε χρόνια,
Στον εαυτό μου δεν κάνω παραβλέψεις,
Κι όπως τότε είμαι γεμάτος σχέδια και σκέψεις.
Και στην ψυχή μου τραγουδάνε τα αηδόνια.

Ενώ των νέων καθρεφτών η επιφάνια είναι μοχθηρή,
Όπου κοιτάζω που και που από βλακεία,
Κάτι σαν καρικατούρα με κακία
Συνήθως τώρα ζωγραφίζουν, οι βλοσυροι.

Μέσα στο βάθος του γυαλιού ανειλικρινές,
Σχεδόν φαλακρός φουκαράς,
Όλο ρυτίδες και λίγο κοιλαράς…
Κακοί οι καθρέφτες οι σημερινές!

? (2018)