| Монолог
Уж сколько их упало в эту бездну,
Разверзтую вдали!
Настанет день, когда и я исчезну
С поверхности земли.
Застынет все, что пело и боролось,
Сияло и рвалось.
И зелень глаз моих, и нежный голос,
И золото волос.
И будет жизнь с ее насущным хлебом,
С забывчивостью дня.
И будет все - как будто бы под небом
И не было меня!
Изменчивой, как дети, в каждой мине,
И так недолго злой,
Любившей час, когда дрова в камине
Становятся золой.
Виолончель, и кавалькады в чаще,
И колокол в селе...
- Меня, такой живой и настоящей
На ласковой земле!
К вам всем - что мне, ни в чем не знавшей меры,
Чужие и свои?!-
Я обращаюсь с требованьем веры
И с просьбой о любви.
И день и ночь, и письменно и устно:
За правду да и нет,
За то, что мне так часто - слишком грустно
И только двадцать лет,
За то, что мне прямая неизбежность -
Прощение обид,
За всю мою безудержную нежность
И слишком гордый вид,
За быстроту стремительных событий,
За правду, за игру...
- Послушайте!- Еще меня любите
За то, что я умру.
|
Μονόλογος
Στην Λ.Θ.
Τόσοι και τόσοι έπεσαν στον άβυσσο χτιστό,
Τον δεν απέφυγε κανείς!
Θα ‘ρθει μια μέρα, όποτε κι εγώ θ’ αφανιστώ
Από την επιφάνεια της γης.
Θα παγώσουν όλα: αυτά που πάλευαν με πεισμονή,
Οι στίχοι μου που έπεφταν καταρρακτωδώς,
Η πρασινάδα των ματιών μου και η γλυκιά φωνή,
Και τα μαλλιά που έπεφταν κυματοειδώς.
Και θα υπάρχει η ζωή με θαυμαστή ζωντάνια,
Και το ρυθμό γοργό.
Και όλα θα συνεχιστούν, σαν κατ’ απ’ τα ουράνια
Ποτέ δεν ήμουνα εγώ!
Άστατη σαν τα παιδιά σε κάθε ύφος,
Βραχύχρονα κακή,
Που αγαπούσα την μαγεία του ημίφως,
Της μοναξιάς τη φυλακή.
Το βιολί, την ιππασία δειλινή,
Του χωριού την καμπάνα ηχηρή…
Τον εαυτό μου τόσο ζωηρή κι αληθινή
Πάνω στη γη την τρυφερή.
Σε όλους απευθύνομαι, που δε σας ξεχωρίζω,
Ξένοι ή συγγενείς;!
Την πίστη απαιτώ και λαχταρίζω,
Για την αγάπη σας σαν τοξικομανής.
Την θέλω πάντα: στα βάθη και στα ύψη,
Στο μέλλον, στο παρόν,
Γιατί πολύ συχνά νιώθω μεγάλη θλίψη,
Και είμαι μόνο είκοσι ετών.
Για την φροντίδα μου την ασταμάτητη,
Και αναπόφευκτη ζεστασιά,
Για όλη μου την τρυφερότητα ακράτητη,
Και την περήφανη κορμοστασιά.
Εκλιπαρώ μη με χτυπάτε,
Για την ειλικρίνεια που ευλογώ…
Ακόμη κάτι! Σας παρακαλώ, με αγαπάτε
Γι’ αυτό που θα πεθάνω κι εγώ.
|