HOME

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ


 

Μαρίνα Τσβετάγεβα

1892 – 1942

      Τα αγαπημένα μου βιβλία με τα οποία θα ήθελα να αποτεφρωθώ: «Νιμπελούνγκεν», «Ιλιάδα», «Αφήγηση για την εκστρατεία του Ίγκορ». Οι αγαπημένες μου χώρες: αρχαία Ελλάδα και Γερμανία. Αυτά που αγαπώ: μουσική, φύση, ποίηση, μοναχικότητα. Πλήρης αδιαφορία για τα κοινά, για το θέατρο, για την θεαματικότητα.

Από το ερωτηματολόγιο της Μ. Τσβετάγεβα

 

Μ’ αρέσει...
Αϋπνία
Νομαδική ζωή
Το αριστερό και το δεξιό
Είμαστε διαφορετικοί

Εσύ με αγαπούσες
Επιπολαιότητα
Μονομαχία
Είμαστε σαν δυο αντηχήσεις
Ανοίγω τις φλέβες

Εφημερίδων αναγνώστες
Έπαινος στους πλούσιους
Οι στοίχοι
Μέσα στα μάτια
Μονόλογος
Στον περαστικό από το νεκροταφείο μου
Παν απ' την άβυσσο νερού
Ο Θεός μαζί σας!
Εάν η ψυχή σου

 


 

Мне нравится, что вы больны не мной,
Мне нравится, что я больна не вами,
Что никогда тяжёлый шар земной
Не уплывёт под нашими ногами.
Мне нравится, что можно быть смешной -
Распущенной - и не играть словами,
И не краснеть удушливой волной,
Слегка соприкоснувшись рукавами.

Мне нравится еще, что вы при мне
Спокойно обнимаете другую,
Не прочите мне в адовом огне
Гореть за то, что я не вас целую.
Что имя нежное мое, мой нежный, не
Упоминаете ни днём, ни ночью - всуе...
Что никогда в церковной тишине
Не пропоют над нами: аллилуйя!

Спасибо вам и сердцем и рукой
За то, что вы меня - не зная сами! -
Так любите: за мой ночной покой,
За редкость встреч закатными часами,
За наши не гулянья под луной,
За солнце, не у нас над головами, -
За то, что вы больны - увы! - не мной,
За то, что я больна - увы! - не вами!

 

  Μ’ αρέσει...

Μ’ αρέσει ότι δεν έχετε κρυφαρρώστια για μένα.
Μ’ αρέσει ότι δεν έχω κρυφαρρώστια για σας.
Ότι ποτέ η γη, και είναι δεδομένο,
Δε θα διαφεύγει κάτω απ’ τα πόδια μας.
Μ’ αρέσει που μπορώ να παριστάνω τη γελοία,
Την ανυπάκουη, και να σκορπίζω την επιείκεια.
Να μην τα χάσω απ’ τη σύγχυση, η οποία
Έρχεται από το ελαφρό άγγιγμα με τα μανίκια.

Μ’ αρέσει μερικές φορές, όταν μπροστά μου
Ατάραχος σφιχταγκαλιάζεστε, με κάποια άλλη
Και δεν προβλέπεται ότι νεκρή θα πέσω χάμου
Αφού φιλώ όχι εσάς, μα κάποιον άλλο.
Ότι το όνομά μου δε θα προκαλεί σε σας οργή
Ούτε θ’ ακούτε το μέσα στα υμνολόγια,
Ότι ποτέ στης εκκλησίας τη σιγή,
Δεν πρόκειται για μας να ψάλλουν “αλληλούια”.

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς:
Για τη γαλήνη μου που απ’ το πάθος απειλείται,
Για τις αξέχαστες βραδιές της μοναξιάς,
Και τη φροντίδα σας να μη με ενοχλείτε.
Για τις συνομιλίες μας που δε θ’ αφήσουν μεγαλεία περασμένα,
Για τη λιακάδα, όχι πάν’ απ’ τα κεφάλια μας.
Γιατί δεν είσαστε κρυφάρρωστος — αλίμονο! — για μένα,
Γιατί δεν είμ’ εγώ κρυφάρρωστη — αλίμονο! — για σας.

3.05.1915

 

 


 

Бессонница 3

В огромном городе моем - ночь.
Из дома моего сонного - иду прочь.
И люди думают: жена, дочь, -
А я запомнила одно: ночь.

Июльский ветер мне метёт - путь,
И где-то музыка в огне - чуть.
Ах, нынче ветер до зари - дуть
Сквозь стенки тонкие груди - в грудь.

Есть черный тополь, и в окне - свет,
И звон на башне, и в руке - цвет,
И шаг вот этот - никому - вслед,
И тень вот эта, а меня - нет.

Огни - как нити золотых бус,
Ночного листика во рту - вкус,
Освободите от дневных уз,
Друзья, поймите. Что я вам - снюсь.

 

  Αϋπνία

Στην πόλη μου κυριαρχεί η σκοτεινιά,
Από το νυσταγμένο σπίτι φεύγω πιο μακριά,
Ο κόσμος βλέπει την υπόθεση σαν μελανιά,
Όμως καλά θυμάμαι ήταν σκοτεινιά.

Ο καλοκαιρινός νοτιάς το δρόμο μου σκουπίζει,
Κάπου μακριά ο σκύλος άγρυπνος γαβγίζει,
Τη ζοφερότητα το μισοφέγγαρο στολίζει,
Και την καρδιά μου ο άνεμος αγγίζει.

Υπάρχει το καβάκι, και στο παράθυρο το φως,
Η καμπανιά στον πύργο, βαθιοκοιμάτε ο κουφός,
Αθόρυβα στο πουθενά βαδίζει ο σοφός,
Λείπω εγώ, αλλά η σκιά μου είναι ’δω, μα πώς;

Τα φώτα σαν το νήμα των χρυσών χαντρών, ένα ένα,
Η γεύση η γλυκόπικρη στο στόμα ολοένα,
Ξεσκλαβωθείτε από τα δεσμά των ημερών, φρένα.
Φίλοι! να καταλάβετε, στα όνειρά σας, βλέπετε εμένα.

 

 


 

Мировое началось во мгле кочевье:
Это бродят по ночной земле - деревья,
Это бродят золотым вином - гроздья,
Это странствуют из дома в дом - звёзды,
Это реки начинают путь - вспять!
И мне хочется к тебе на грудь - спать.

 

Νομαδική ζωή

Ξεκίνησε παγκόσμια, μες στο σκοτάδι, η ζωή νομαδική:
Εκεί οι θάλασσες περιπαπλανιούντε πάνω σε γη νυχτερινή,
Εκεί τα δάση χοροπηδάνε, προκαλώντας κλονισμό,
Εκεί τ’ αστέρια φεύγουν απ’ τον αστερισμό προς τον ατομισμό,
Εκεί οι σκέψεις τρέχουν προς το δρόμο τον κρυφό.
Εδώ, πάνω στο στήθος σου επιθυμώ να κοιμηθώ.

14.01.1917

 

 


 

Не смущаю. Пою
Женскою отравою.
Руку верную даю -
Пишущую, правою.

Той, которою крещу
На ночь - ненаглядную:
Той, которою пишу
То, что Богом задано.

Левая - она дерзка,
Льстивая, лукавая.
Вот тебе моя рука -
Праведная, правая!

 

Το αριστερό και το δεξιό

Δε σε συγχύζω, ούτε σε ποτίζω
Με θηλυκό φαρμάκι γκρίζο.
Το χέρι δίνω στον φίλο τον παλιό
Το χέρι μου που γράφει, το δεξιό.

Μ’ αυτό που κάνω το σταυρό μου
Πάνω στην άδολη καρδιά μου
Μ’ εκείνο που θα κάνει τέτοιο γνωμικό
Με το οποίο τους εχθρούς μου θα νικώ.

Είναι αυθάδεις το αριστερό,
Γαλίφικο και πονηρό.
Ιδού το χέρι μου απ’ τον Θεό
Το δίκαιο και επιδέξιο, το δεξιό.

10.10.1918


 

 

Мы с Вами разные, как суша и вода... 

Мы с Вами разные, 
Как суша и вода, 
Мы с Вами разные, 
Как лучик с тенью. 

Вас уверяю - это не беда, 
А лучшее приобретенье. 

Мы с Вами разные, 
Какая благодать! 
Прекрасно дополняем 
Мы друг друга. 

Что одинаковость нам может дать? 
Лишь ощущенье замкнутого круга. 

Είμαστε διαφορετικοί

Είμαστε διαφορετικοί,
Σαν θάλασσα με τη στεριά, 
Είμαστε διαφορετικοί,
Σαν σκιά με την ακτίνα.

Να έχετε τη σιγουριά, 
Πως αυτό είναι φίνα.

Είμαστε τόσο διαφορετικοί,
Σαν ύψιστη αρμονικότητα.
Και έχουμε την ομορφιά,
Δεσμού αληθινού.

Τι να μας δώσει η ομοιότητα; 
Μόνο την αίσθηση του κύκλου του στενού.

 

 

 


 

 

Ты, меня любивший фальшью

Ты, меня любивший фальшью
Истины - и правдой лжи,
Ты, меня любивший - дальше
Некуда! - За рубежи! 

Ты, меня любивший дольше
Времени. - Десницы взмах! 
Ты меня не любишь больше:
Истина в пяти словах.
Εσύ με αγαπούσες

Με αγαπούσες με τόση ειλικρίνεια
Υποκρισίας και τόση αλήθεια ψευτιάς,
Εσύ με αγαπούσες πέρα 
Από το τέρμα. –Του έρωτα ο βασιλιάς!

Εσύ που με αγαπούσες πέρα από τον
Χρόνο. – Βασίλισσα μες στα χαμόγια!
«Δε με αγαπάς πια»,
Αλήθεια μέσα στα τέσσερα λόγια.

 

 

 


 

 

Легкомыслие 

Легкомыслие! - Милый грех,
Милый спутник и враг мой милый!
Ты в глаза мне вбрызнул смех,
И мазурку мне вбрызнул в жилы. 

Научив не хранить кольца,
С кем бы Жизнь меня ни венчала!
Начинать наугад с конца,
И кончать еще до начала. 

Быть как стебель и быть как сталь
В жизни, где мы так мало можем...
Шоколадом лечить печаль,
И смеяться в лицо прохожим!

Επιπολαιότητα

Επιπολαιότητα! – Χαριτωμένη αμαρτία,
Χαριτωμένη συνοδός, πολέμια μου γοητευτική!
Στα μάτια μου έριξες απιστία,
Και στις φλέβες μου μανία σαγηνευτική.

Με έμαθες να σεργιανίσω πάνω στου δεσμού το τέλμα,
Με όποιον και να στεφανώνει η ζωή!
Ν’ αρχίσω, όπως τύχει, απ’ το τέρμα, 
Και να σταματήσω πριν την αρχή.

Να είμαι και σαν βλαστάρι και σαν ατσάλι, 
Στη ζωή γεμάτη κίνδυνους τραυματικούς, 
Με σοκολάτα να γιατρέψω της θλίψης το χάλι, 
Και να γελάω, κατά πρόσωπο, στους περαστικούς!

 

 

 


 

 

Под лаской плюшевого пледа...

Под лаской плюшевого пледа
Вчерашний вызываю сон.
Что это было? Чья победа? 
Кто побежден? 

Все передумываю снова,
Всем перемучиваюсь вновь.
В том, для чего не знаю слова,
Была ль любовь? 

Кто был охотник? Кто - добыча?
Все дьявольски-наоборот!
Что понял, длительно мурлыча,
Сибирский кот? 

В том поединке своеволий
Кто, в чьей руке был только мяч?
Чье сердце - Ваше ли, мое ли
Летело вскачь? 

И все-таки - что ж это было?
Чего так хочется и жаль?
Так и не знаю: победила ль?
Побеждена ль?

Μονομαχία

Κατ’ απ’ της μάλλινης κουβέρτας τα χάδια
Το χθεσινό μου όνειρο καλώ.
Τι ήτανε αυτό; Ποιανού της νίκης τα ρημάδια;
Ποιανού της ήττας το θρίαμβο σιγαλό; 

Από πού γεννήθηκε αυτή η ανάφλεξη;
Γιατί τα σωθικά της ψυχής μου καίνε;
Τι ειν’ αυτό; Ούτε ξέρω τη λέξη,
Μήπως αγάπη το λένε;

Ποιος είναι κυνηγός; Και ποιος η θήρα;
Τα πάντα αναποδοδιαβολικά!
Όταν δεν έχουν γεύση η ζάχαρη και η αλμύρα, 
Όποτε χάνουν την αξία τους τα λογικά.

Σ’ εκείνη τη μονομαχία των αυθαιρεσιών, 
Ο καθένας στο πουθενά ορμάει. 
Ποιανού καρδιά δική σου η δική μου, 
Καλπάζοντας πετάει;

Γιατί έχω την αίσθηση ότι αδίκησα;
Τι ειν’ αυτό που θέλω και φοβάμαι;
Άραγε, νίκησα;
Ή μήπως έχασα; Δε θυμάμαι.

 

 

 


 

 

Мы с тобою лишь два отголоска 

Мы с тобою лишь два отголоска:
Ты затихнул, и я замолчу. 

Мы когда-то с покорностью воска
Отдались роковому лучу. 

Это чувство сладчайшим недугом
Наши души терзало и жгло. 

Оттого тебя чувствовать другом
Мне порою до слез тяжело. 

Станет горечь улыбкою скоро,
И усталостью станет печаль. 

Жаль не слова, поверь, и не взора,
Только тайны утраченной жаль! 

От тебя, утомленный анатом,
Я познала сладчайшее зло. 

Оттого тебя чувствовать братом
Мне порою до слез тяжело.

Είμαστε σαν δυο αντηχήσεις

Είμαστε σαν δυο αντηχήσεις
Εσύ έχεις κοπάσει, εγώ καρδιοχτυπώ μες στη σιγή.

Κάποτε με του κεριού την ευκαμψία
Παραδοθήκαμε στου έρωτα την ορμή.

Αυτό το αίσθημα ως γλυκύτατη πάθηση
Τις ψυχές μας έκαψε και βασάνισε.

Αλλά την ακμή ακολουθεί η μάρανση
Που την αγάπη μας αφάνισε.

Θα γίνει η πίκρα αδιαφορία
Σε θύτη θα μεταμορφωθεί το θύμα.

Δε λυπάμαι τα λόγια, τις ματιές
Μόνο το μυστικό χαμένο, κρίμα!

Από σένα αρεστέ εραστή
Γνώρισα το γλυκύτατο κακό.

Δε θα μπορέσω να σε νιώθω φίλο, 
Αυτό είναι πολύ οδυνηρό.

 

 

 


 

 

Вскрыла жилы: неостановимо,
Невосстановимо хлещет жизнь.
Подставляйте миски и тарелки!
Всякая тарелка будет — мелкой,
Миска — плоской,
‎Через край — и мимо —
В землю чёрную, питать тростник.
Невозвратно, неостановимо,
Невосстановимо хлещет стих.

6 января 1934

Ανοίγω τις φλέβες. Ασταμάτητα, 
Μη αναστρέψιμα αναβλύζει η ζωή.
Βάλτε από κάτω τα τσανάκια και τα πιάτα!
Κάθε πιάτο θα είναι ρηχό, 
Το τσανάκι μικρό, 
Πάν’ απ’ το χείλος, ακράτητα
Κάτω, τη μαύρη γη να ταΐζει. 
Ασυγκράτητα, ασταμάτητα, 
Μη αναστρέψιμα ο στίχος αναβλύζει.

 

 


 

 

Читатели газет

Ползет подземный змей,
Ползет, везет людей.
И каждый — со своей
Газетой (со своей
Экземой!) Жвачный тик,
Газетный костоед.
Жеватели мастик,
Читатели газет.

Кто — чтец? Старик? Атлет?
Солдат? — Ни черт, ни лиц,
Ни лет. Скелет — раз нет
Лица: газетный лист!
Которым — весь Париж
С лба до пупа одет.
Брось, девушка!
Родишь —
Читателя газет.

Кача — «живет с сестрой» —
ются — «убил отца!» —
Качаются — тщетой
Накачиваются.

Что для таких господ —
Закат или рассвет?
Глотатели пустот,
Читатели газет!

Газет — читай: клевет,
Газет — читай: растрат.
Что ни столбец — навет,
Что ни абзац — отврат…

О, с чем на Страшный суд
Предстанете: на свет!
Хвататели минут,
Читатели газет!

— Пошел! Пропал! Исчез!
Стар материнский страх.
Мать! Гуттенбергов пресс
Страшней, чем Шварцев прах!

Уж лучше на погост, —
Чем в гнойный лазарет
Чесателей корост,
Читателей газет!

Кто наших сыновей
Гноит во цвете лет?
Смесители кровей,
Писатели газет!

Вот, други, — и куда
Сильней, чем в сих строках!
Что думаю, когда
С рукописью в руках

Стою перед лицом
— Пустее места — нет! —
Так значит — нелицом
Редактора газет-
ной нечисти.

15 ноября 1935

Εφημερίδων αναγνώστες

Σέρνεται το φίδι υπόγειο,
Κουβαλάει κοσμάκη προς το ισόγειο.
Κι ο καθένας με το δικό του φύλλο, 
Δηλαδή εφημερίδα-ψύλλο.
Αντανακλαστικό εξάρτησης μηρυκασμού.
Κοινωνικής γνώμης διαγνώστες.
Αναμασητές τετριμμένων ιδεών,
Εφημερίδων αναγνώστες.

Ποιοι είναι η διαβαστές;
Άνδρες; Γυναίκες; Εχθροί ή φίλοι;
Δίχως πρόσωπα οπτασιαστές, 
Τα πρόσωπα – εφημερίδες φύλλα!
Τα οποία φοράει όλοι η χώρα.
Από το κούτελο έως τον αφαλό.
Πέταξέ τα, δεσποινίς! Τώρα!
Θα γεννάς όντα 
χωρίς μυαλό.

Φούσκω – «με την αδελφή του ζει»,
Νουν – «σκότωσε πατέρα» – 
Φουσκώνουν ματαιότητα πεζή,
Αντλούν τη λέρα.

Απαρατήρητη γι’ αυτούς η εναλλαγή:
Δύση – αυγή. 
Του κενού καταναλωτές,
Των εφημερίδων αγοραστές.

Τύπος του τύπου: σακατιλίκι,
Γαζέτα κρατάς: δυσωδία.
Ό, τι στήλη: φρίκη, 
Ό, τι παράγραφος: αηδία.

Την Ημέρα Κρίσεως θα παρουσιαστείτε με τι;
Εσείς οι ψευδοπαντογνώστες:
Αρπαχτές του κατιτί, 
Εφημερίδων αναγνώστες.

Τεμπέλιαζε! Έκλεβε! Αναμορφωτήριο!
Του τύπου το μίασμα με πεδούκλα.
Του Γουτεμβέργιου το πιεστήριο
Γεννάει και πανούκλα!

Καλύτερα στο νεκροτομείο,
Παρά στο πυορροών νοσοκομείο.
Τους ξύστες των εφελκίδων, 
Τους νεκρόφιλους των εφημερίδων.

Των νέων ψυχών διαρρήκτες,
Της ασχήμιας καλλιγράφοι, 
Αιμομίκτες
Δημοσιογράφοι!

Αυτά είναι τα αισθήματά μου.
(Ίσως και πιο σκληρά)
Παρά σε τούτα τα κουπλέ αιχμηρά,
Όταν κρατώντας τα ποιήματά μου

Στέκομαι μπροστά σε φάτσα – κουλούρι,
Που εν-Κενού το τέρας.
Δηλαδή, απρόσωπη μούρη
Του αρχισυντάκτη 
της έντυπης λέρας.

15 Νοέμβρη 1935

P.S. (απ' τον μεταφραστή)
Ευτυχώς αυτοκτόνησα το σαράντα δύο, 
Γιατί η μόλυνση διαδόθηκε με γοργάδα
Και η ψύχο-φθορά τιμήθηκε με βραβεία,
Θεωρήθηκε πως είναι επικερδή η ζαλάδα.

Μετά ήρθε η ελεύθερη τηλεόραση, η εστέτ, 
Ίσως η πιο αλυσοδεμένη.
Έγκαιρα επινοήθηκε το Internet,
Αλλά και εκεί ακόμα τα γράφουν οι μολυσμένοι.

4 Οκτωβρίου 2012

 

 


 

 

Хвала богатым

И засим, упредив заране,
Что меж мной и тобою — мили!
Что себя причисляю к рвани,
Что честно́ моё место в мире:

Под колёсами всех излишеств:
Стол уродов, калек, горбатых…
И засим, с колокольной крыши
Объявляю: люблю богатых!

За их корень, гнилой и шаткий,
С колыбели растящий рану,
За растерянную повадку
Из кармана и вновь к карману.

За тишайшую просьбу уст их,
Исполняемую как окрик.
И за то, что их в рай не впустят,
И за то, что в глаза не смотрят.

За их тайны — всегда с нарочным!
За их страсти — всегда с рассыльным!
За навязанные им ночи,
(И целуют и пьют насильно!)

И за то, что в учётах, в скуках,
В позолотах, в зевотах, в ватах,
Вот меня, наглеца, не купят —
Подтверждаю: люблю богатых!

А ещё, несмотря на бритость,
Сытость, питость (моргну — и трачу!)
За какую-то — вдруг — побитость,
За какой-то их взгляд собачий

Сомневающийся…
‎— не стержень
ли к нулям? Не шалят ли гири?
И за то, что меж всех отверженств
Нет — такого сиротства в мире!

Есть такая дурная басня:
Как верблюды в иглу пролезли.
…За их взгляд, изумленный на́-смерть,
Извиняющийся в болезни,

Как в банкротстве… «Ссудил бы… Рад бы —
Да»…
‎За тихое, с уст зажатых:
«По каратам считал, я — брат был»…
Присягаю: люблю богатых!

30 сентября 1922

Έπαινος στους πλούσιους

Γι’ αυτό ειδοποιώ εκ των προτέρων, 
Ότι μεταξύ εμού και σού – διάστημα!
Ότι τον εαυτό μου κατατάσσω στους φουκαράδες, 
Και κατέχω της τιμιότητας το ανάστημα.

Κατ’ απ’ τις ρόδες όλες οι υπερβολές:
Τεράτων, σακάτηδων, καμπούριδων – τους εκούσιους, 
Και γι’ αυτό από την στέγη του καμπαναριού
Ανακοινώνω: αγαπώ τους πλούσιους!

Για τη ρίζα τους σάπια και κακοήθεια, 
Υπό του χρήματος τη σκέπη, 
Για την αμήχανη συνήθεια
Απ’ την τσέπη ξανά στην τσέπη.

Για τη σιγανή παράκληση, 
Που εκλαμβάνεται ως ηχηρή βρισιά.
Για την εξουσία που είναι η πεποίθηση,
Γι’ αυτό που για τους άλλους χτίζουν εκκλησιά.

Για τα μυστικά τους που προβάλλονται!
Για τα πάθη τους – μετρητά!
Για τις νύχτες που επιβάλλονται,
(Τα φιλιά που αποσπάνε, είναι προσποιητά!)

Και γι’ αυτό που με λογαριασμούς και την ανία, 
Μες στους χρυσούς και χασμουρητούς περίσσιους, 
Εμένα, τον θρασύ δε θ’ αγοράσουν, 
Επαναλαμβάνω: αγαπώ τους πλούσιους!

Και ακόμη, παρά την ξυρισματότητα,
Χορτασμότητα, ποιοτότητα – συνήθεια γενετήσια, 
Για κάτι σαν – έξαφνα – ξυλοδαρμότητα, 
Για κάτι σαν ματιά σκυλίσια.

Ο αμφιβάλλων … γενικά,
δεν είναι, 
σαν άξονας για τα μηδενικά;
Γι’ αυτό, μεταξύ τις άλλες κολασμότητες
Δεν υπάρχει πιο ορφάνια μες στις ορφανότητες!

Ποτέ δεν δίνει την εντύπωση φευγάτου, 
Αποφασιστικά γυρίζει τα οπίσθια.
…Για τα μάτια τους έκπληκτα μέχρι θανάτου, 
Που αναζητά συγχώρεση, όταν πνέει τα λοίσθια.

Γι’ αυτό το σιγανό επιθανάτιο, 
Που με το βίο τους τους εναρμονίζει:
«Εγώ… φασούλι το φασούλι γεμίζει...»
Για τα όνειρά τους με τόπους παραδείσιους, 
Ορκίζομαι: αγαπώ τους περιούσιους!

 

 


 

 

Моим стихам, написанным так рано,
Что и не знала я, что я - поэт,
Сорвавшимся, как брызги из фонтана,
Как искры из ракет,

Ворвавшимся, как маленькие черти,
В святилище, где сон и фимиам,
Моим стихам о юности и смерти,
- Нечитанным стихам! -

Разбросанным в пыли по магазинам
(Где их никто не брал и не берет!),
Моим стихам, как драгоценным винам,
Настанет свой черед
Οι στοίχοι μου γραμμένοι τόσο ενωρίς, 
Που δεν κατανοούσα ότι είμαι ποιήτρια, 
Πετάχτηκαν σαν πιτσιλιές από το σιντριβάνι,
Ήμουν της στιχομανίας η μαθήτρια,

Σαν διαβολάκια εισέβαλαν, 
Στο ιερό, όπου θυμιάματα και λιβάνι,
– Οι μη διαβασμένοι στίχοι μου! – 
Οι αράδες μου για την αλήθεια και πλάνη.

Στα βιβλιοπωλεία σκορπισμένα και ασκόνηστα,
Κανένα χέρι δεν τα αγγίζει καμιά φορά, 
Για τους στίχους μου σαν τα κρασιά πολύτιμα,
Θα ‘ρθει κάποτε η σειρά.

 

 


 

 

Вчера еще в глаза глядел, 
А нынче -- все косится в сторону! 
Вчера еще до птиц сидел, -- 
Все жаворонки нынче -- вороны! 

Я глупая, а ты -- умен, 
Живой, а я остолбенелая. 
О вопль женщин всех времен: 
"Мой милый, что тебе я сделала?!" 

И слезы ей -- вода, и кровь -- 
Вода, -- в крови, в слезах умылася! 
Не мать, а мачеха -- Любовь: 
Не ждите ни суда, ни милости. 

Увозят милых корабли, 
Уводит их дорога белая... 
И стон стоит вдоль всей земли: 
"Мой милый, что тебе я сделала?!" 

Вчера еще в глазах лежал! 
Равнял с Китайскою державою! 
Враз обе рученьки разжал -- 
Жизнь выпала копейкой ржавою. 

Детоубийцей на суду 
Стою -- немилая, несмелая. 
Я и в аду тебе скажу: 
"Мой милый, что тебе я сделала?!" 

Спрошу я стул, спрошу кровать: 
"За что, за что терплю и бедствую?" 
"Отцеловал -- колесовать: 
Другую целовать", ответствуют. 

Жить приучил -- в самом огне, 
Сам бросил -- в степь заледенелую! 
Вот что ты, милый сделел мне. 
Мой милый, что тебе я сделала? 

Все ведаю -- не прекословь! 
Вновь зрячая -- уж не любовница! 
Где отступается Любовь, 
Там подступает Смерть-садовница. 

Само -- что дерево трясти! -- 
В срок яблоко спадает спелое... 
-- За все, за все меня прости, 
Мой милый, что тебе я сделала! 

 1920

Μέσα στα μάτια με κοιτούσες χθες, 
Και σήμερα κρυφοκοιτάς τις άλλες!
Χθες μέχρι το πρωί μαζί, 
Τώρα δεν έχεις χρόνο για αγκάλες!

Ναι, είμαι ανόητη! Εσύ λογικός.
Ίσως, από την αγάπη μου, κάτι παράκανα.
Ω! κραυγή γυναικών όλων των εποχών:
«Καλέ μου! Τι σου έκανα;»

Τα δάκρυα της νερό και αίμα,
Και το νερό με αίμα, με δάκρυα νίφτηκε!
Όχι μητέρα, αλλά μητρυιά η Αγάπη:
Μέσα στην αγκαλιά της κρύφτηκε.

Αρπάζουν τους αγαπημένους μας τα πλοία, 
Τους απαγάγουν δρόμοι – δρέπανα.
Κ’ ο στεναγμός ακούγετε σ’ όλη τη γη:
«Καλέ μου! Τι σου έκανα;»

Μέσα στα χέρια δυνατά δεν έπαιρνα ανάσα:
Αχόρταγη του έρωτα λιχουδιάρα!
Σε μια κακή στιγμή τα χέρια του χαλάρωσαν
Και έπεσε η ζωή σαν τελευταία πεντάρα.

Φονεύσαμε το αγγελούδι φτερωτό
Με δόρυ δίκαννο. 
Ακόμη και στην κόλαση θα ερωτώ:
«Καλέ μου! Τι σου έκανα;»

Θα ρωτήσω την καρέκλα, το κρεβάτι:
«Γιατί τα βάσανα την ψυχή μου δένε;»
«Έπαψες ν’ αγαπάς! Να σταυρώσεις;»
«Τις άλλες θ’ αγαπά», μου λένε.

Γνώρισα του πάθους τη φλόγα,
Τώρα, το θάνατο αργό!
Αυτό μου έκανες εσύ καλέ μου. 
Μα, τι σου έκανα εγώ;

Ξύπνησα και τα μάτια μου άνοιξα.
Ήδη δεν είμαι ερωμένη!
Όπου στραβοπατάει η Αγάπη, 
Εκεί η θανή - ειμαρμένη.

Τη γεύση της αγάπης πίκρανες εσύ,
Εγώ τη ζωή σου γλύκανα.
«Συγχώρα με, συγχώρα με,
Καλέ μου! Τι σου έκανα!»

 

 


 

 

Со мной не надо говорить,
Вот губы: дайте пить.
Вот волосы мои: погладь.
Вот руки: можно целовать.
– А лучше дайте спать.

28 Августа 1918 

Μη μιλάς, με τα λόγια νικιέμαι,
Να τα μαλλιά μου: χάϊδεψέ με,
Να το κορμί μου: αγκάλιασέ με,
Να τα χείλη μου: φίλισέ με και… άμε!
Άφησέ με να κοιμάμαι.

 


 

 

Монолог

Уж сколько их упало в эту бездну,
Разверзтую вдали!
Настанет день, когда и я исчезну
С поверхности земли.

Застынет все, что пело и боролось,
Сияло и рвалось.
И зелень глаз моих, и нежный голос,
И золото волос.

И будет жизнь с ее насущным хлебом,
С забывчивостью дня.
И будет все - как будто бы под небом
И не было меня!

Изменчивой, как дети, в каждой мине,
И так недолго злой,
Любившей час, когда дрова в камине
Становятся золой.

Виолончель, и кавалькады в чаще,
И колокол в селе...
- Меня, такой живой и настоящей
На ласковой земле!

К вам всем - что мне, ни в чем не знавшей меры,
Чужие и свои?!-
Я обращаюсь с требованьем веры
И с просьбой о любви.

И день и ночь, и письменно и устно:
За правду да и нет,
За то, что мне так часто - слишком грустно
И только двадцать лет,

За то, что мне прямая неизбежность -
Прощение обид,
За всю мою безудержную нежность
И слишком гордый вид,

За быстроту стремительных событий,
За правду, за игру...
- Послушайте!- Еще меня любите
За то, что я умру.

 

Μονόλογος

Στην Λ.Θ.

Τόσοι και τόσοι έπεσαν στον άβυσσο χτιστό, 
Τον δεν απέφυγε κανείς!
Θα ‘ρθει μια μέρα, όποτε κι εγώ θ’ αφανιστώ
Από την επιφάνεια της γης.

Θα παγώσουν όλα: αυτά που πάλευαν με πεισμονή, 
Οι στίχοι μου που έπεφταν καταρρακτωδώς,
Η πρασινάδα των ματιών μου και η γλυκιά φωνή, 
Και τα μαλλιά που έπεφταν κυματοειδώς.

Και θα υπάρχει η ζωή με θαυμαστή ζωντάνια, 
Και το ρυθμό γοργό.
Και όλα θα συνεχιστούν, σαν κατ’ απ’ τα ουράνια 
Ποτέ δεν ήμουνα εγώ!

Άστατη σαν τα παιδιά σε κάθε ύφος, 
Βραχύχρονα κακή, 
Που αγαπούσα την μαγεία του ημίφως,
Της μοναξιάς τη φυλακή.

Το βιολί, την ιππασία δειλινή, 
Του χωριού την καμπάνα ηχηρή…
Τον εαυτό μου τόσο ζωηρή κι αληθινή
Πάνω στη γη την τρυφερή.

Σε όλους απευθύνομαι, που δε σας ξεχωρίζω, 
Ξένοι ή συγγενείς;!
Την πίστη απαιτώ και λαχταρίζω, 
Για την αγάπη σας σαν τοξικομανής.

Την θέλω πάντα: στα βάθη και στα ύψη, 
Στο μέλλον, στο παρόν,
Γιατί πολύ συχνά νιώθω μεγάλη θλίψη, 
Και είμαι μόνο είκοσι ετών.

Για την φροντίδα μου την ασταμάτητη, 
Και αναπόφευκτη ζεστασιά, 
Για όλη μου την τρυφερότητα ακράτητη,
Και την περήφανη κορμοστασιά.

Εκλιπαρώ μη με χτυπάτε, 
Για την ειλικρίνεια που ευλογώ…
Ακόμη κάτι! Σας παρακαλώ, με αγαπάτε
Γι’ αυτό που θα πεθάνω κι εγώ.

 

 


 

 

Идешь, на меня похожий, 
Глаза устремляя вниз. 
Я их опускала - тоже! 
Прохожий, остановись!

Прочти - слепоты куриной 
И маков набрав букет, 
Что звали меня Мариной 
И сколько мне было лет.

Не думай, что здесь - могила, 
Что я появлюсь, грозя... 
Я слишком сама любила 
Смеяться, когда нельзя!

И кровь приливала к коже, 
И кудри мои вились... 
Я тоже была прохожий! 
Прохожий, остановись!

Сорви себе стебель дикий 
И ягоду ему вслед, - 
Кладбищенской земляники
Крупнее и слаще нет.

Но только не стой угрюмо, 
Главу опустив на грудь, 
Легко обо мне подумай, 
Легко обо мне забудь.

Как луч тебя освещает! 
Ты весь в золотой пыли... 
- И пусть тебя не смущает 
Мой голос из под земли.

 

3 мая 1913
Στον περαστικό από το νεκροταφείο μου

Περαστικέ, μην προσπερνάς,
Με μάτια προσηλωμένα κάτω.
Σαν το έδαφος να ερευνάς. 
Στάσου! Μην κάνεις τον φευγάτο!

Να δεις του επιτάφιου τη ρουτίνα, 
Που λέει ότι είμαι παρών, 
Ότι με έλεγαν Μαρίνα
Και πόσο ήμουνα χρονών.

Μην σκέφτεσαι πως είναι τάφος
Από που δεν πρόκειται να βγω κατοπινά
Και χαμογέλασε αφού δεν είσαι μονάχος,
Να μην πονώ όταν δεν κάνει να…

Στο πρόσωπο χυνότανε το αίμα
Και τα μαλλιά μου ήτανε σγουρά,
Ήμουν υψηλή και μακρολαίμα.
Περαστικέ! Κόψε τη φορά!

Μην νιώθεις άβουλα, 
Πις’ απ’ του τάφου μου τη σκιά
Θα βρεις μια άγρια φράουλα, 
Είναι μεγάλη και γλυκιά.

Μόνο μη στέκεσαι θλιμμένα, 
Την διάθεσή σου μην χαλνάς.
Εύκολα σκέψου για μένα, 
Εύκολα εμένα να ξεχνάς.

Ο ήλιος σε χρυσοστολίζει, 
Είσαι της χαράς μου η πυγή…
Μη σε συγχύζει η φωνή μου, 
Που έρχεται από τη γη.

1913

 

 


 

Над черною пучиной водною…»

Над черною пучиной водною —
Последний звон.
Лавиною простонародною
Низринут трон.

Волочится кровавым волоком
Пурпур царей.
Греми, греми, последний колокол
Русских церквей!

Кропите, слезные жемчужинки,
Трон и алтарь.
Крепитесь, верные содружники:
Церковь и царь!

Цари земные низвергаются.
— Царствие! — Будь!
От колокола содрогаются
Город и грудь.

9 октября 1918


 
Παν’ απ’ την άβυσσο νερού

Παν’ απ’ την άβυσσο νερού η μαυράδα
Το κουδούνισμα πένθιμο-πόνος.
Από τη λαοστοιβάδα
Γκρεμισμένος ο θρόνος.

Σέρνεται η αιματόχρωμη, λυσσαλέα,
Των τσάρων η πορφύρα.
Βρόντα, καμπάνα τελευταία
Για του ρωσικού λαού τη μοίρα!

Θάρρος! Αληθινοί στρατηλάτες,
Ο θρόνος και το ιερό.
Κουράγιο! Πιστοί συνεργάτες
Εκκλησία και τσάρος, κοίτη και νερό!

Οι τσάροι επίγειοι εκθρονίζονται.
Αυτοκρατορία! Ήθος!
Από την καμπάνα κλονίζονται
Η πολιτεία και το στήθος.

09.10.1918 (2016)
 

 


 

А Бог с вами!

А Бог с вами!
Будьте овцами!
Ходите стадами стаями
Без мечты, без мысли собственной
Вслед Гитлеру или Сталину.

Являйте из тел распластанных
Звезду или свасты крюки.

23.06.1934

Ο Θεός μαζί σας!

Και ο Θεός μαζί σας!
Να είστε πρόβατα!
Να ακολουθείται κοπαδιαστοί,
Χωρίς όνειρο, χωρίς δική σας σκέψη
Τον Χίτλερ ή τον Στάλιν.

Να παρουσιάζετε από τα σώματα ξαπλωμένα
Αστέρι κόκκινο ή σβάστικα μαύρη.

1934 (2017)

 


 

Если душа родилась крылатой —
Что ей хоромы — и что ей хаты!
Что Чингис-Хан ей и о — Орда!
Два на миру у меня врага,
Два близнеца, неразрывно-слитых:
Голод голодных — и сытость сытых!


18.09.1918
Εάν η ψυχή σου

Εάν η ψυχή σου είναι φτερωτή
Τι γι’ αυτήν παλάτι ή καλύβα λιτή!
Τι γι’ αυτήν η δόξα και η οργή!
Έχω δυο εχθρούς πάνω στη γη,
Των δύο δίδυμων, αδιάρρηκτα ενωμένων
                                                          πολεμιστάδων,
Την πείνα των πεινασμένων και τον χορτασμό
                                                         των χορτάτων!

(2017)