Η όγδοη ημέρα
Τη συζήτηση άρχισε ο Ηρακλής:
- Σελήνα, θέλω να σε ρωτήσω για την αλήθεια και το ψέμα. Από τη μία πλευρά ο κόσμος άκουγε από τα χείλη του Γιου του Θεού ότι "Δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ θρησκεία ανώτερη απ' την αλήθεια" και επίσης γεννούσε παροιμίες, όπως: "Λέγε την αλήθεια, θα 'χεις τον Θεό βοήθεια", από την άλλη πλευρά ο μηχανισμός των ανθρώπινων σχέσεων δεν μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς το "λάδι" του Ψέματος.
Γιατί η Αλήθεια προκαλούσε πόνο και είχε αυτήν την παράξενη ιδιότητα να μην αρέσει στον κόσμο;
Γιατί οι άνθρωποι που αφιέρωναν τη ζωή τους στην αναζήτηση της Αλήθειας συνήθως έμεναν πικραμένοι και απογοητευμένοι;
- Ναι, πραγματικά, το Ψέμα ήταν πιο "όμορφο", πιο αρεστό και συνήθως είχε πιο "ευγενική" μεταχείριση παρά η Αλήθεια. Οι άνθρωποι θερμά υποδέχονταν και με χαρά φιλοξενούσαν το Ψέμα, που φορούσε τα φανταχτερά ρούχα του Κομπλιμέντου, του Προσποιητού Χαμόγελου, της Κολακείας, της Διαφήμισης.
Όσον αφορά την εξωτερική όψη της Αλήθειας υπάρχει ένας μύθος:
"Ένας άνθρωπος όλη του τη ζωή έψαχνε την Αλήθεια και δεν μπορούσε να τη βρει. Πέρασε απ' όλες τις χώρες του κόσμου, ήταν και στις χώρες του Βορρά και στις χώρες του Νότου και της Δύσης χωρίς αποτέλεσμα.
Μια φορά βρέθηκε σε μια μικρή χώρα της Ανατολής. Ένιωσε κουρασμένος και απελπισμένος και κά-θισε κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς. Ξαφνικά από το εσωτερικό της σπηλιάς ακούστηκε θόρυβος, κάτι σαν γρύλισμα. Ο άνθρωπος σηκώθηκε και πλησίασε την είσοδο με ξίφος στο χέρι. Ξεχώρισε μια σκοτεινή γυναικεία μορφή. Μπήκε στη σπηλιά που βασίλευε φοβερή δυσοσμία. Όταν τα μάτια του συνήθισαν στο σκοτάδι είδε μια γριά που ήταν αποκρουστική, ρυτιδιασμένη, τριχωτή και βρωμερή.
Εκείνη σήκωσε προς το μέρος του τα θολά μάτια της και τον ρώτησε, τι θέλει.
- Αναζητώ την Αλήθεια, απάντησε εκείνος.
- Την βρήκες, του είπε η γριά.
- Εσύ είσαι η Αλήθεια;
- Ναι.
- Πώς μπορώ να είμαι σίγουρος;
Εκείνη του έδωσε αποδείξεις: ήξερε τα πάντα για αυτόν, το όνομά του, την ηλικία του, τις περιπέτειές του. Ο άνθρωπος ήταν αποσβολωμένος και απογοητευμένος, ρώτησε με αμηχανία:
- Είσαι τόσο άσχημη! Ποτέ δεν έχω συναντήσει τίποτα πιο τρομερό από 'σένα. Όμως όλοι θέλουν να σε γνωρίσουν! Θα με ρωτήσουν! Πρέπει να τους πω κάτι! Τι να τους πω;
- Πες τους ψέματα, είπε η Αλήθεια, πες τους ότι είμαι νέα και ωραία, και όλοι θα σε πιστέψουν".
Η Αλήθεια ήταν Καθαρή Γνώση που ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο μέσω της θρησκείας, όμως ο Κουφός Άνθρωπος, ο Άνθρωπος της Πλειοψηφίας προτιμούσε το Ψέμα επινοώντας την Ανειλικρινή Φιλοφρόνηση, την Ρεκλάμα, το "σωτήριο", "σπλαχνικό" και "αθώο" Ψέμα. Μέσα στον υποκριτικό κόσμο του Εμπορίου, των Επιθυμιών και Παθών η Αλήθεια ήταν η χλωμή σκιά της παντοδύναμης Ψευτιάς. Μέσα σ' αυτήν την αποπνικτική ατμόσφαιρα και οι σκέψεις ήταν οδυνηρές:
"Είναι δύσκολο να λες την αλήθεια, ενώ το ψέμα είναι πάντα εύκολο να τ' ακούς",
"Για ν' ακουστείς από τον κόσμο, πρέπει να μιλάς από της πλαγιές του Γολγοθά, ή πρέπει ν' αποτυπώσεις την αλήθεια με πόνο και καλύτερα με θάνατο".
Όμως και μέσα από αυτές τις συνθήκες η Αλήθεια έκανε το Έργο της. Ο άνθρωπος που αγαπούσε την Αλήθεια απέφευγε την κοινωνία ή απορριπτόταν από αυτήν, και αναγκαστικά γνώριζε την μοναχικότητα η οποία από την πλευρά της έφερνε κοντά του τη Σιγή και τη Σιωπή. Και τότε ο άνθρωπος βυθιζόταν μέσα στον εαυτό του και έκανε το πρώτο βήμα ανεβαίνοντας στο Μονοπάτι της Σωτηρίας.
Οι έννοιες "αλήθεια" και "ψέμα" στενά συνδέονταν με τις έννοιες "ελευθερία" και "σκλαβιά". Στον εικοστό πρώτο αιώνα ο κόσμος γνώριζε, ότι "Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα", "Εκείνος που κρατάει την αλυσίδα, δεν είναι πιο ελεύθερος από εκείνον που την κουβαλάει".
Τότε η Ελευθερία ήταν ένα απατηλό φάντασμα. Μόνο στον τριακοστό αιώνα ο άνθρωπος έγινε πραγματικά ελεύθερος, γιατί απαλλάχθηκε από των κόσμο των Άχρηστων Πραγμάτων και Επιθυμιών, γιατί λυτρώθηκε από τη βλαβερή επιρροή της Εξουσίας και μαζί με όλα αυτά έχει ξεχάσει και τις έννοιες: αλήθεια, ψέμα, ελευθερία, σκλαβιά, εξουσία, επιθυμία…
- Τόσο απλά, τόσο εύκολα και τόσο… δύσκολα! Μα οι άνθρωποι γνώριζαν αυτές τις αλήθειες, αυτές τις έγκυρες γνώσεις! Τι τραγική ειρωνεία! ν' ακούει κανείς με την επιείκεια του "έξυπνου" τα λόγια του Σωκράτη που μετά από μια βόλτα στην αγορά είπε: "Τόσα πράματα! που ποτέ δε χρειάστηκα".
Στο βιβλίο μου συλλογίζομαι για το μέλλον: "Δεν μπορεί να μην περιορίζουν οι Έλληνες του εικοστού πέμπτου αιώνα τα άχρηστα αντικείμενα γύρω τους. Δεν μπορεί να μη θυμούνται τον μοναδικό Διογένη ο οποίος μια φορά, παρακολουθώντας έναν πιτσιρικά που έπινε νερό από την πηγή και έβαζε από κάτω την παλάμη του, έβγαλε από την τσέπη του το πήλινο κύπελλο, και με λόγια: "Το παιδί, μου έδειξε ότι είναι άχρηστο" το πέταξε στα σκουπίδια".
Μήπως ο εικοστός πρώτος αιώνας δεν μπορούσε να χωνέψει την λογική της Ελευθερίας που αποτυπώθηκε στον τέταρτο και πέμπτο αιώνα Προ Χριστού;
- Όχι, Ηρακλή! δεν ήταν εδώ το πρόβλημα, γιατί και στον εικοστό αιώνα, όταν ο μεγάλος ποιητής έγραψε τον Ύμνο του Ελεύθερου Ανθρώπου, το "Εάν" που ακούστηκε σε όλες τις γωνιές του πλα-νήτη και ο ποιητής βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ, ο άνθρωπος συνέχιζε να είναι σκλάβος και ήταν ανίκανος να δεχτεί τη σκληρή λογική της Ελευθερίας, ενώ ταυτόχρονα την αναζητούσε:
Εάν μέσα στην αναστάτωση κρατάς την ψυχραιμία,
Ομοίως υποδέχεσαι τη δόξα και το κραχ…
Και ξεπερνάς αδιάφορος την ύπουλη συκοφαντία
Με σιγουριά εκπέμποντας το δίκαιο σαν πατισάχ,
Εάν μπορείς μ' υπομονή να περιμένεις ως την ορισμένη ώρα,
Μες στον ωκεανό ψευτιάς να μείνεις αψευδής.
Εάν δαμάζεις μέσα σου την μισαλλοδοξία αιμοβόρα,
Και δεν εκθέτεις τον εαυτό σου ως πολύξερο και αμαθή,
Εάν του ονείρου απατηλού δεν καταντάς να γίνεις σκλάβος,
Δε λογαριάζεις τη ροή της σκέψης σου ως ύψιστο αυτοσκοπό,
Την ήττα και τη νίκη που σου στέλνει η ζωή απρόβλεπτη σαν χάος
Τις δέχεσαι αδιάφορος και ήρεμος με ύφος αρρενωπό,
Εάν έχεις τη δύναμη να συγκρατιέσαι, όταν κλέβουν το δικό σου λόγο
Για ν' αμαυρώσουν την αλήθεια σου οι επιδέξιοι απαγωγείς.
Εάν γκρεμίζεται το έργο της ζωής από την τυφλή μοίρα
Και πάνω στα ερείπια μπορείς ξανά θεμέλιο να ανοικοδομείς,
Εάν ρισκάρεις και ποντάρεις στην κορώνα, όμως βγαίνει: γράμματα,
Όλο το βιος σου χάνεις μες σε μια στιγμή
Και το ειρωνικό χαμόγελο, και η μεγάλη στενοχώρια
Δε θίγουν με τη σκιά τους ούτε το πρόσωπό σου, ούτε την ψυχή,
Εάν σε μια κακή στιγμή απελπισίας, φρικτού πόνου,
Όταν από το κατακουρασμένο σώμα είναι έτοιμη να φύγει η ζωή,
Εσύ μπορείς να επιβάλλεις στην καρδιά τη σιδερένια θέλησή σου
Και το κορμί σου να ορθώσεις με ανελέητο: Εμπρός!
Εάν μπορείς με τους ιθύνοντες να συζητάς μ' αξιοπρέπεια, στα ίσια,
Να λες στο μανιασμένο πλήθος την αλήθεια την πικρή,
Εάν το μίσος των εχθρών σου και των φίλων η αγάπη είναι γνήσια,
Καμιά φορά δε συμφωνείς να είσαι ουραγός μα ούτε φαβορί,
Εάν γεμίζεις κάθε δευτερόλεπτο με νόημα και κόπο
Καταλαβαίνοντας της ανεπίστρεπτης ζωής το γρήγορο ρυθμό,
Όλο το Σύμπαν με τα λαμπερά του άστρα, είναι δικό σου, είσαι Άνδρας,
Δέξου και την αγάπη μου και τον απέραντό μου σεβασμό.
- Σελήνα, όταν στο χωριό της Ινδίας που βρεθήκαμε άκουσα το ισπανικό όνομα Μιγκέλ κατάλαβα, ότι ξεπεράσατε και ίσως ξεχάσατε τις έννοιες: κράτος, έθνος, πατριωτισμός. Ήδη στον εικοστό πρώτο αιώνα, η σκληρή πραγματικότητα του πυρηνικού πολέμου και εξαφάνισης του ανθρώπου, βοήθησε τους ιθύνοντες να κατανοήσουν την ανάγκη ενοποίησης των λαών, των θρησκειών, την κατάργηση των συνόρων και άρχισαν oi σταδιακές αλλαγές προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ποια ήταν η εξέλιξη αυτών των εννοιών;
- Παρ' όλο που η ανθρωπότητα γνώριζε ότι "Το υγιές έθνος δεν αντιλαμβάνεται την εθνικότητά του, όπως ο υγιής άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται την σπονδυλική στήλη του", ότι "Η πιο φτηνή υπερηφάνεια είναι η εθνική υπερηφάνεια" η Αμάθεια, η Απληστία και ο Φανατισμός συνέχιζαν να παράγουν Μίσος και Πατριωτισμό. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Πατριωτισμό στον Μεσαίωνα των Ανθρώπινων Σχέσεων γιατί ήταν ο μεγάλος εχθρός της ειρήνης. Τις πιο σκοτεινές δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχής ξυπνούσε και διέγειρε η φωνή του "πατριώτη".
Ήταν αξιολύπητοι εκείνοι που με πάθος μιλούσαν για την Πατρίδα τους γιατί δεν ήξεραν ότι "Το αίσθημα της Πατρίδας πρέπει να είναι αμίλητο και συγκρατημένο, χωρίς το κούνημα των χεριών και χωρίς το ξεπέταγμα μπροστά απ' όλους. Το αίσθημα της Πατρίδας είναι μια Μεγάλη Ζεστή Σιωπή".
Ακόμη και στον εικοστό πρώτο αιώνα στην χώρα του Σωκράτη ο οποίος, όταν τον ρωτήσανε "Είσαι Αθηναίος;", απάντησε: "Είμαι πολίτης του Κόσμου", υπήρχαν άνθρωποι που μισούσαν τους γείτονές τους. Οι άνθρωποι ήταν ανίκανοι να κατανοήσουν πως όλοι τους είναι κάτοικοι ενός σπιτιού που ονομάζεται "Γη". Στις ψυχές τους δεν έφταναν οι αντικαθεστωτικές αντιλήψεις που καυτηρίαζαν το ρατσισμό, τον εθνικισμό, το κομματισμό, το θρησκευτικό φανατισμό που χωρίζουν τους ανθρώπους.
Μας απομόνωσαν τα σύνορα, οι φράχτες
Που επινόησαν οι τσιγκούνηδες και οι αρπάχτες.
Μας ξεχωρίζουν τα κράτη, οι κοινότητες, οι νομοί
Που δημιούργησαν οι φίλαρχοι και οι πολιτικοί.
Μας φανατίζουν οι θρησκείες και τα κόμματα
Που έφτιαξαν οι δογματιστές και τα κυκλώματα.
Μας διαχωρίζουνε οι συνοικίες, οι οδοί
Αφού άλλη ονομασία έχουν και δε μένουμε εκεί.
Για όλα φταίνε τ' άλλα έθνη και οι άλλες ράτσες
Αφού δε μας αρέσουν οι δικές τους φάτσες.
Δεν είμαι μαύρος, κίτρινος, ούτε λευκός
Είμαι Αγάπης γέννημα, ο Γιος της γης, ο μοναδικός.
Δεν είμαι μουσουλμάνος, βουδιστής, ούτε χριστιανός,
Είμαι του Ποιητή του Σύμπαντος ο υπηρέτης ταπεινός.
Δεν είμαι Ευρωπαίος, Ασιάτης, ούτε Αυστραλός,
Είμαι o homo sapiens, ο άνθρωπος ο απλός.
Δεν είμαι Έλληνας, ούτε Εβραίος, ούτε Γερμανός,
Είμαι του Κόσμου ο Πολίτης ο κοινός.
Δεν είμαι ριζοσπάστης, ούτε φιλελεύθερος και ούτε σοσιαλιστής,
Είμαι του κοινού νου ο συνεπής υπέρμαχος και θαυμαστής.
Δεν είμαι ερυθρόλευκος και ούτε ασπρογαλανός
Είμαι τ΄ αθλήματος ο φίλος ο αληθινός.
Δε ζω σε χωριουδάκι ούτε σε πόλη μεγαλοπρεπή,
Είμαι ο κάτοικος της γης που είναι εύθραυστη, μικρή
Ήταν αφελής και επιπόλαιη η κοροϊδευτική αντιμετώπιση του φαινομένου του εθνικισμού, όπως "Πατριωτισμός: το βασικό προσόν του ανθρώπου ο οποίος θέλει κάτι να πουλήσει", "Πατριωτισμός σημαίνει συχνά να κρύβει κανείς πίσω από τη σημαία και ύμνο ένα πλήθος από λάθη και πλάνες", γιατί ο ψευδοπατριωτισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός ευθύνονται για τους πιο καταστροφικούς πολέμους πάνω στη Γη: "Η πολεμική βιομηχανία είναι η κρυφή διαβολική δύναμη πίσω από τον εθνικισμό, που οργιάζει παντού…". Από τις κορυφές του Χρόνου εμείς οι άνθρωποι του τριακοστού πρώτου αιώνα προσπαθούμε να διακρίνουμε και δεν μπορούμε να καταλάβουμε με ποια λογική και πως οι πολιτικοί και οι ηγέτες κατάφερναν να πείσουν τον έναν λαό να επιτεθεί στον άλλον, αφού ο θάνατος και η καταστροφή ήταν η αμοιβαία μοίρα των αντιμαχόμενων.
"Είναι αδύνατο να κερδίζεις τον πόλεμο, όπως είναι αδύνατο να κερδίζεις το σεισμό",
"Η ύπαρξη του στρατιώτη, είναι το θλιβερότερο ίχνος βαρβαρότητας που υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων"
Την τελευταία σύρραξη μεταξύ των ανθρώπων είχαμε στον 2432 μεταξύ Ομοσπονδίας της Αμερικής και Ομοσπονδίας της Ευροασίας. Ευτυχώς κράτησε μόνο τρεις μέρες, όμως το αποτέλεσμα της ήταν να εξαφανιστούν από προσώπου Γης πέντε αμφισβητούμενα νησιά στον Ειρηνικό Ωκεανό μαζί με τους κατοίκους τους.
- Σελήνα, στη ζωή της κάθε κοινωνίας τον μεγαλύτερο ρόλο πάντα έπαιζαν η πολιτική και η οικονομία. Στην εποχή μας οι πολιτικοί έλεγαν πως κυβερνούν τη χώρα σύμφωνα με τα συμφέροντα του λαού, ενώ ο λαός έλεγε, ότι το κράτος κυβερνιέται από το χρηματοκιβώτιο, δηλαδή από το κεφάλαιο: τους τραπεζίτες και επιχειρηματίες. Ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο;
- Την απάντηση δίνουν τα γνωμικά: "Η πολιτική είναι η πιο συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας, ενώ η οικονομία είναι η πιο συμπυκνωμένη έκφραση της απληστίας", "Οικονομία: η τέχνη να ικανοποιούνται οι απεριόριστες ανάγκες των ανθρώπων με τη βοήθεια περιορισμένων μέσων". Επομένως στην αντιδικία που περιγράφεις δεν έχουν δίκιο ούτε οι πολιτικοί, ούτε η πλειοψηφία του λαού.
Οι πολιτικοί, βεβαίως δεν κυβερνούσαν σύμφωνα με τα συμφέροντα του λαού, αλλά ήταν "καλά παιδιά" των επιχειρηματιών, ενώ και ο λαός δεν ζητούσε από τους πολιτικούς να βρουν το Μονοπάτι της Σωτηρίας, που ήταν το αληθινό Έργο των πολιτικών, αλλά ζητούσε μισθούς και αγαθά που ήταν Έργο των επιχειρηματιών. Γι' αυτό και οι πολιτικοί για να διατηρήσουν την εξουσία τους ευ-νοούσαν το κεφάλαιο που παρήγαγε τη μεγάλη ποικιλία των "αγαθών". Ο φαύλος κύκλος των ιδιοτελών συμφερόντων του καθενός: των πολιτικών, του λαού, και των επιχειρηματιών, τους αποπρο-ανατόλιζε από την Αληθινή Ζωή.
- Φοβάμαι πως έχεις δίκιο Σελήνα. Η ζωή στην εποχή μας πραγματικά ήταν άτακτη και παράλογη, όμως τότε ο άνθρωπος γνώριζε την άσβεστη αγάπη, γνώριζε την ειλικρινή φιλία, απολάμβανε την εκθαμβωτική δόξα, και ευχαριστιόταν με την γλυκιά ευτυχία. Αν σε ρωτήσω, τι είναι εκείνο που στην τωρινή εποχή αντικαθιστά αυτά τα στηρίγματα της Ζωής του εικοστού πρώτου αιώνα, νομίζω πως θα μου πεις, ότι είναι η ηδονή του Διαλογισμού. Έτσι δεν είναι;
- Όχι, αγαπητέ Ηρακλή! Δεν πρόκειται να πω ότι είναι η ηδονή του Διαλογισμού, γιατί γνωρίζω ότι για σένα ο Διαλογισμός είναι κάτι στο οποίο πιστεύεις, όμως η πίστη δεν σου δίνει την πειθώ της Γνώσης. Οι αμφιβολίες σου προέρχονται από την έλλειψη εμπειρίας του Αληθινού Διαλογισμού, που αποκτάται μόνο με χρονοβόρα διαδικασία εκμάθησης και επομένως δεν υπάρχει τρόπος να σου αποδείξω ότι ο Διαλογισμός υπερτερεί από όλες τις χαρές του ανθρώπου του εικοστού πρώτου αιώνα. Θα προσπαθήσω να σου αποδείξω πως αυτά τα ευγενικά πάθη που ανέφερες, με την πάροδο του χρόνου έχουν μεταλλαχθεί σε νοσηρά πάθη και δεν αφήνουν τον άνθρωπο της πλειοψηφίας να γνωρίσει την Αληθινή Ζωή.
Η αγάπη, ο έρωτας ήταν ένστικτα τα οποία η Ύψιστη Δύναμη έδωσε στον άνθρωπο για να συνεχιστεί η ζωή πάνω στη Γη. Η απληστία του ανθρώπου για ηδονή μετέτρεψε τον έρωτα σε αδάμαστο πάθος του σεξ και διέλυσε την Ψυχή, υποδουλώνοντας την στο Φόβο, στην Ανειλικρίνεια και στην Ψευτιά.
Ο έρωτας έγινε ένα ευτελές παιχνίδι των ορμονών του Σώματος που υπαγόρευε στην Ψυχή τις παθολογικές επιθυμίες του.
Μες στο Βασίλειο των Πραγμάτων ο "έρωτας" ως απόδειξη ζητούσε Δώρο-Αντικείμενο.
Μες στην Αυτοκρατορία του Θορύβου ο "έρωτας" ως απόδειξη αναζητούσε την Πολυλογία.
Οι αναλαμπές της αλήθειας σπάνια επισκέπτονταν τους ανθρώπους:
"Δεν υπάρχει πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ ερωτευμένων, όταν και οι δυο σιωπούν",
"Εάν θέλεις ν' αγαπάς για πολύ καιρό, ν' αγαπάς με το νου σου κι όχι με την καρδιά".
Μέσα στον ομαδοποιημένο κόσμο της Έχθρας, ο άνθρωπος φοβούμενος την μοναχικότητα!!! έψαχνε το σαθρό στήριγμα τις Φιλίας. Με τραγική ειρωνεία ρωτούσαν οι μεν τους δε: "Ενάντια σε ποιόν κάνετε φιλία;". Ο εκφυλισμός της Φιλίας ήταν αναπόφευκτος μες
στα παράλογα σουρτα-φέρτα της ζωής, μες στην κυριαρχία του Εμπορίου, μες στον Φόβο της αυριανής ημέρας:
"Σήμερα αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν φιλία είναι απλώς αμοιβαιότητα συμφερόντων, ανταλλαγή καλών υπηρεσιών, τίποτε άλλο",
"Έργο του φίλου είναι να σε βοηθήσει, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σου",
Κάποτε προ Χριστού, στην αρχαιότητα, όταν η Δόξα ήταν ακόμη αρετή οι ήρωες την απολάμβαναν, π ρ ο σ φ έ ρ ο ν τ α ς στην πατρίδα τους. Μετά η Δόξα μεταλλάχτηκε σε Διασημότητα και ο στόχος της ήταν να π α ί ρ ν ε ι.
Μόνο λίγοι, τους οποίους η Σκέψη έφερε στη Γνώση ήξεραν ότι, "Το μεγαλύτερο εμπόδιο πάνω στο Μονοπάτι της Ζωής είναι η δόξα",
"Ο άνθρωπος που είναι ενάρετος και σοφός δεν έχει ανάγκη από δόξα",
Μες στο Βούρκο της Πραγματικότητας "Στη Χώρα των Ηλιθίων τη Δόξα στον άνθρωπο έφερναν, όχι οι μεγάλες Αλήθειες, αλλά τα μεγάλα Λάθη",
"Για να επιδιώκεις τη Δόξα, πρέπει ν' αποδίδεις μεγάλη σημασία στους ανθρώπους",
"Ο έξυπνος άνθρωπος είναι ευτυχισμένος μόνο όταν δέχεται επαίνους απ' τον εαυτό του, ο μωρός ευχαριστιέται μόνο απ' τα χειροκροτήματα των άλλων".
- Σελήνα, κορίτσι μου είναι άδικα αυτά που λες. Τα πιο ανελέητα "χτυπήματα" κάνεις με τη βοήθεια των σοφών του Παρελθόντος, όμως - όπως εγώ δεν έχω εμπειρία του Διαλογισμού - έτσι και εσύ δεν έχεις την εμπειρία της ζωής μες στους ανθρώπους του Παρελθόντος. Με ποια κριτήρια μας κρίνεις τόσο αυστηρά και πως μπορείς να συγκρίνεις τις ζωηρές χαρές του εικοστού πρώτου αιώνα με τη νεκρή Σιωπή του τριακοστού πρώτου αιώνα;
- Ο εικοστός πρώτος αιώνας κατέλαβε το ένα τρίτο της χωρητικότητας της μνήμης μου. Επί δυο μήνες, σε κατάσταση ύπνωσης αντλούσα από τον Υπολογιστή των Αποθηκών όλες τις Ηχοεικονοπλη-ροφορίες με λεπτομέρειες και αποχρώσεις της τότε Ζωής. Όμως έχεις δίκιο, αυτές οι γνώσεις και οι πληροφορίες δεν αποτελούν Κριτήριο της Αλήθειας. Μόνο τα επιτεύγματα του Διαλογισμού στις αρχές του εικοστού έκτου αιώνα μας έδωσαν τα Απόλυτα Κριτήρια Κρίσης των γεγονότων και καταστάσεων.
Γι' αυτό, Ηρακλή μπορείς να είσαι σίγουρος πως κρίνω με Απόλυτα Κριτήρια της Αλήθειας ότι οι χαρές της ζωής του εικοστού πρώτου αιώνα είναι παράγωγα του Σώματος και δεν μπορούν ούτε να συγκριθούν με τη Γαλήνη της Ψυχής που νιώθει η πλειοψηφία των ανθρώπων του τριακοστού πρώτου αιώνα.
- Μάλιστα, σε πιστεύω, αφού μες σ' αυτές τις μέρες που μιλούσες για το παρόν και παρελθόν, διαπίστωσα ότι ξέρεις πολύ καλά την εποχή και τη ζωή μας.
Σελήνα, θέλω μια ειλικρινή απάντηση. Συγνώμη! ξέχασα πως δεν είσαι ικανή να δώσεις μη ειλικρινή απάντηση. Λοιπόν, πoιό ελάττωμα του ανθρώπου του εικοστού πρώτου αιώνα είναι κατά τη γνώμη σου το πιο σιχαμερό;
- Ελπίζω να θυμάσαι την επίσκεψη μας στο δεύτερο, διώροφο σπίτι, όταν βρεθήκαμε στο χωριό δίπλα στην αρχαία πόλη Αμριτσάρ. Νομίζω εκεί είδες και ίσως κατάλαβες ποιο είναι το Τελευταίο Ελάττωμα των ανθρώπων του τριακοστού πρώτου αιώνα.
Μάλιστα, Ηρακλή, είναι ο καταναλωτισμός. Είναι το πιο αθάνατο και το πιο αηδιαστικό ελάττωμα του ανθρώπου. Ερευνώντας τον εικοστό πρώτο αιώνα αυτό το ελάττωμα του Καταναλωτικού Φανατισμού, το είδα υπό τη μορφή ενός κακομοίρη που μέσα στο αστικό λεωφορείο ζητιάνευε, απλώνοντας το ένα χέρι για ελεημοσύνη και στο άλλο κρατούσε… κινητό τηλέφωνο.