Η έβδομη ημέρα

Τη συζήτηση άρχισε ο Ηρακλής:
- Σελήνα, αν κατάλαβα σωστά τώρα στη Γη δεν υπάρχουν κράτη και κυβερνήσεις. Ίσως υπάρχει κάποιο κέντρο λήψεως αποφάσεων που αφορούν τη Γη. Θυμάμαι τα λόγια σου, είπες πως ο κύριος Ούριος Άνεμος είναι μέλος του Συμβουλίου. Τι είναι αυτό το Συμβούλιο; Πού μαζεύονται τα μέλη του Συμβουλίου; Πόσοι είναι;
- Είναι τρία τα μέλη του Συμβουλίου, που για δέκα χρόνια δεν έχουν το δικαίωμα να πέσουν σε κατάσταση "σομάτι", γιατί έχουν τις αρμοδιότητες για λήψη αποφάσεων. Τους εκλέγει ο Υπολογιστής της Τράπεζας Καθαρών Γνώσεων για τις πιο σημαντικές και σπουδαίες καταθέσεις στον Κορβανά της Ανθρωπότητας. Η λέξη "Συμβούλιο" δεν έχει εκείνο το νόημα που είχε παλιά. Η διαφορά είναι ότι δεν υπάρχει ανάγκη τα μέλη του Συμβουλίου να συναντιόνται σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος Όλες οι συζητήσεις διεξάγονται και οι αποφάσεις παίρνονται μέσω του μοναδικού στη Γη Πομπού-Δέκτη. Οι αποφάσεις αφορούν μόνο οικουμενικά θέματα, π. χ. αποστολή διαστημόπλοιων για έρευνες στο Σύμπαν, λήψη Αρεσκειών.
Η Πρώτη Αρέσκεια υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Γης 380 χρόνια πριν και λεγόταν Αρέσκεια Ελεύθερης Διαλογής. Η τελευταία Αρέσκεια έγινε γνωστή στους ανθρώπους ως Αρέσκεια Συμφιλίωσης με τη Φύση το έτος 2823.
- Απίστευτο! Μια φορά στα δέκα χρόνια ο Υπολογιστής σύμφωνα με τις καταθέσεις εκλέγει τρεις ανθρώπους στο Συμβούλιο της Γης. Αυτές είναι οι εκλογές σας; Αυτή είναι η Δημοκρατία σας; 
Συγνώμη για την υποκρισία και σαρκασμό! Νιώθω ίσως την πιο μεγάλη ικανοποίηση που μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος που ποτέ δεν ήθελε να δεχτεί ούτε τις εκλογές, ούτε τη γνώμη της πλειοψηφίας. Στα χρόνια μας με κακία έλεγαν:
"Εκλογικό σώμα: σώμα μιας χρήσης",
"Δημοκρατία: όταν η κυβέρνηση δεν διορίζεται από μια χούφτα διεφθαρμένων, αλλά εκλέγεται από αστοιχείωτη πλειοψηφία".
- Τώρα, από απόσταση αιώνων μπορώ να σου πω, ότι το δημοκρατικό σύστημα ήταν το μοναδικό σύστημα που εξασφάλιζε την "πρόοδο", έτσι όπως κατανοούσε ο λαός την εξέλιξη προς το "καλύτερο". Όπως πάντα υπήρχαν και διαφωνούντες, οι αλλόδοξοι που έβλεπαν ότι "Αυτό που αποκαλούμε "πρόοδο" είναι η εναλλαγή μιας σκοτούρας από άλλη, πιο μεγάλη", 
ότι "Ο σύγχρονος πολιτισμός είναι αλλαγή αξιών με ανέσεις", 
ότι "Το αληθινό νόημα του πολιτισμού δεν προϋποθέτει την αύξηση της κατανάλωσης, αλλά τον ελεύθερο και καλά προμελετημένο περιορισμό των επιθυμιών", 
ότι "Ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζει τον εαυτό του στον κόσμο. Ο παράλογος επιμένει να προσαρμόσει τον κόσμο στον εαυτό του. Γι' αυτό, όλη η "πρόοδος" στηρίζεται στο παράλογο".
Δυστυχώς η ανθρωπότητα έπρεπε να ξεπεράσει την αρρώστια της Δημοκρατίας, δεν υπήρχε άλλος τρόπος να διαπιστώσει το αδιέξοδο της Δημοκρατίας, να σιγουρευτεί ότι η Δημοκρατία είναι χίμαιρα. 
Δυστυχώς η Καθαρή Γνώση του Διαλογισμού που εξασφάλιζε την αληθινή πρόοδο ήταν ακόμη ακατάληπτη και η ρίζα του Κακού ήταν πολύ βαθιά…
Ο άνθρωπος δεν είχε τα κατάλληλα Εργαλεία για να "επισκευάζει" το Σήμερα, ούτε τα σωστά Ματογυάλια για να δει το Αύριο, για αυτό και πίστευε στο απατηλό και ψευδοεπιστημονικό παραμύθι της Διαλεκτικής. Πίστευε πως η άγρια αντιπαράθεση των κομμάτων, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός, η μάχη των αντιθέσεων, οι επαναστάσεις και γενικά το πνεύμα αντιλογίας και διχόνοιας γεννάει και εξασφαλίζει την αληθινή πρόοδο. Αυτό το πνεύμα κυριαρχούσε παντού: στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή, στις τέχνες, στην επιστήμη, ακόμη και στην εκκλησία. Αυτό το πνεύμα ήταν φυσικό και ανεχτό σε όλα τα επίπεδα: μεταξύ κρατών, στα κόμματα, στους συλλόγους και σωματεία, στην οικογένεια, ακόμη και ανάμεσα στους δυο… ερωτευμένους. 
Ο άνθρωπος δεν είχε κατανοήσει ότι αυτό το υποβασταζόμενο από την κοινωνία πνεύμα αντιλογίας γεννά και τροφοδοτεί την Ψευτιά και την Απάτη, την Ανειλικρίνεια και την Πονηρία, καταστρέφει ιδανικά και γεννάει από τη μία πλευρά Απογοήτευση, Απελπισία, Αυτοκτονία και από την άλλη πλευρά παράγει Έγκλημα και Τρομοκρατία, ότι μέσα σ' αυτό το πνεύμα δεν μπορεί να ζει και να μεγαλώνει η Αγάπη που έδωσε στον άνθρωπο ο Θεός για ν' ακολουθήσει το σωτήριο Μονοπάτι της Ζωής. Ο Τυφλός Άνθρωπος δεν έβλεπε πως στη Ζυγαριά του Διαβόλου, αυτό το κλίμα ανταγωνισμού, ως Απόλυτο Κακό με όγκο και βάρος του, πετούσε στα ύψη τα "Καλά" που γεννούσε: την βιομηχανική ανάπτυξη στην παραγωγή μεγάλης ποικιλίας "αγαθών". Ο Κουφός Άνθρωπος δεν άκουγε τις τραγικές Αλήθειες: 
"Τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο δεν είναι πράγματα",
"Τα πράγματα έχουν ανέβει στη σέλα κι ιππεύουν την ανθρωπότητα",
"Εμπόριο: μετακίνηση των επιθυμιών μες στο Κενό".
- Σελήνα, θέλω να σου κάνω ίσως τη βασική ερώτηση που θα έπρεπε να κάνει ο άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα στον άνθρωπο του τριακοστού πρώτου αιώνα. Ας υποθέσουμε πως βρισκόσουν στον εικοστό πρώτο αιώνα και είχες τη δυνατότητα να απευθυνθείς στους κάτοικους της Γης και να τους πεις για τα επιτεύγματα του πολιτισμού σας. Τι θα τους έλεγες, για ν' αλλάξουν την αυτοκαταστροφική πορεία τους;
- Αγαπητέ Ηρακλή! Μου προκαλείς απορία με την ερώτησή σου. Μήπως ξέχασες την δική σου αντίδραση, την αντίδραση του ανθρώπου που ονειρεύτηκε το μέλλον και αναζήτησε την Αλήθεια, όμως, όταν την είδε ένιωσε αποστροφή; Μήπως πράγματι, νομίζεις πως το Φως της Αλήθειας μπορεί με μια ή και περισσότερες ομιλίες να διώξει το Σκοτάδι της Αμάθειας; Οι άνθρωποι του μέλλοντος δεν ρίχνουν λόγια στο κενό, γιατί γνωρίζουν: μόνο η Κατανόηση και η Γνώση μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο. 
Η Κατανόηση έρχεται μόνο, όταν οι άνθρωποι φτάνουν σε πλήρες αδιέξοδο.
Η Γνώση έρχεται μόνο, αν ο άνθρωπος βυθίζεται μέσα στον εαυτό του.
Η Κατανόηση θ' αργήσει… θα 'ρθει στον εικοστό τέταρτο αιώνα, στον αιώνα του Άλεξ Σουίφτ. Η δεύτερη περίπτωση εννοεί, ότι "Δεν μπορείς να διδάξεις τίποτα στον άνθρωπο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να τον βοηθήσεις ν' ανακαλύψει αυτό που έχει μέσα του". Μάλιστα, πάρα πολύ θα ήθελα να βοηθήσω τους ανθρώπους του εικοστού πρώτου αιώνα που δεν ήταν ικανοί ν' ακούνε τη γλώσσα της Αλήθειας και της Λογικής, ενώ απαραβίαστα δέχονταν τη γλώσσα του Παραλογισμού. Γι' αυτό, θα έκανα την αμαρτία απέναντι στη Λογική και στην Αλήθεια και θα έλεγα στους κάτοικους της Γης το εξής:
"Αγαπητοί μου συνάνθρωποι, εγώ η εκπρόσωπος του τριακοστού πρώτου αιώνα ήρθα να σας κάνω όλους ευτυχισμένους. Από την κορυφή της χιλιετίας είδαμε πόσο υποφέρει από τις αρρώστιες ο άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα, πως χωρίς αποτέλεσμα προσπαθεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Στον τριακοστό πρώτο αιώνα ο άνθρωπος έχει ότι θέλει και ότι επιθυμεί, είναι ευτυχισμένος και πάμπλουτος.
Αποφασίσαμε να σας βοηθήσουμε ανακαλύπτοντας το Μεγαλύτερο Μυστικό της Ευημερίας και Ευτυχίας, το "Μυστικό του αριθμού 9", που ο Ευεργέτης της Ανθρωπότητας ο Άλεξ Σουίφτ απόσπασε από την Ύψιστη Δύναμη στο 2338. Το Μυστικό του 9 είναι απλό σε εφαρμογή και αποτελεσματικό σε ικανότητες που προσφέρει στον κάθε άνθρωπο: από 9 Σεπτεμβρίου 2003 μέχρι 16 Δεκεμβρίου, δηλαδή 99 μέρες όλη η ανθρωπότητα κάθε μέρα, 9 λεπτά (με ακρίβεια ±30 δευτερόλεπτα) πρέπει μέσα στην ησυχία και σκοτάδι να παρακολουθεί, δηλαδή να φανταστεί τον αριθμό 999 με κλειστά ή ανοιχτά μάτια. 
Η διαδικασία παρακολούθησης του αριθμού 999 πρέπει να πραγματοποιηθεί μες στα όρια του μερόνυχτου: από τις 9 το πρωί μέχρι 9 το βράδυ, από παιδιά 9 χρόνων μέχρι γέροντες 99 ετών και των δυο φύλων.
Η καθημερινή συμμετοχή των ανθρώπων δεν πρέπει να είναι λιγότερη από 99%. Οι τελευταίες δυο προϋποθέσεις είναι: όχι κρέας και προϊόντα από κρέας, όχι σεξ κατά τη διάρκεια των 99 ημερών.
Αν όλες οι προϋποθέσεις θα τηρηθούν, τότε στις 9 το πρωί στις 17 Δεκεμβρίου όλοι οι άνθρωποι θα νιώσουν μέσα τους μια Δύναμη η οποία θα τους επιτρέπει να εκπληρώσουν όλες τις επιθυμίες τους.
Αν όμως δεν αποκτήσουν αυτή τη Δύναμη, αυτό σημαίνει ότι παραβιάστηκαν οι όροι του Μυστικού του 9, και τότε η απόπειρα πρέπει να επαναληφθεί από τις 9 Ιανουαρίου, δηλαδή τόσες φορές μέχρι που να επιτευχθεί ο στόχος".
- Μπράβο, Σελήνα! Η "συναναστροφή" με τους ανθρώπους του εικοστού πρώτου αιώνα σε έκανε εφευρετική και πονηρή. Ακριβώς! οι μισοαλήθειες και ο μυστικισμός χάιδευαν τ' αυτιά της πλειοψηφίας. Το τέχνασμά σου, μου θυμίζει μια ιστορία για τρία αδέλφια:
"Ένας καματάρης αγρότης είχε τρία άπληστα και τεμπέλικα παιδιά. Όταν ήρθε ο καιρός να πεθάνει, τα κάλεσε και είπε ότι αν θα σκάψουν το χωράφι που βρίσκεται πίσω απ' το σπίτι τους, θα βρουν θησαυρό.
Μόλις θάψανε τον πατέρα τους τ' αδέλφια έτρεξαν στο χωράφι και άρχισαν με ζήλο να σκάβουν προς όλες τις κατευθύνσεις, όμως δε βρήκανε το θησαυρό και απογοητευμένοι εγκατέλειψαν της προσπάθειες.
Μετά σκέφτηκαν: αφού το χωράφι είναι σκαμμένο μπορούν να σπείρουν κάτι. Τ' αδέλφια έσπειραν σιτάρι και μετά από μερικούς μήνες μάζεψαν καλή σοδειά. Πουλώντας το σιτάρι κέρδισαν αρκετά λεφτά για να ζήσουν ολόκληρο χρόνο χωρίς μεγάλα προβλήματα. Όταν τελείωσαν τα λεφτά ξανά ήρθε η σκέψη για το θησαυρό, που ίσως δεν το έψαξαν καλά, και τ' αδέλφια ξαναέσκαψαν το χωράφι, όμως το αποτέλεσμά ήταν ίδιο.
Μετά από μερικά χρόνια τ' αδέλφια έμαθαν να εργάζονται και έγιναν εργατικοί και εύποροι αγρότες, και τελικά κατάλαβαν ότι ο πατέρας τους, χρησιμοποίησε αυτόν τον τρόπο διαπαιδαγώγησης και έπαψαν να σκέφτονται για το θησαυρό".
Νομίζω πως η μοναδική δύναμη που είχε την ικανότητα ν' αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων και να σώσει την ανθρωπότητα ήταν οι πολιτικοί, δηλαδή τα κόμματα. Τι θα μπορούσαν να κάνουν τα κόμματα, οι πολιτικοί και δεν το έκαναν;
- Δυστυχώς στον εικοστό πρώτο αιώνα δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε ούτε τα κόμματα, ούτε οι πολιτικοί, γιατί ακολουθούσαν τις επιθυμίες της πλειοψηφίας. Όμως για να φτάσουμε στη ρίζα του Κακού πρέπει ν' αρχίσουμε από την έννοια "ομάδα". Ο πρωτόγονος άνθρωπος πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι για να επιζήσει χρειάζεται να μαζευτεί σε αγέλες. Η αποτελεσματικότητα της αγέλης στο κυνήγι ήταν καλύτερη από το αποτέλεσμα του μοναχικού κυνηγού. Ήταν αναμενόμενο και φυσικό να αναδειχθεί μες στην αγέλη ο πιο δυνατός: ο μπροστάρης, ο πιο πονηρός και έξυπνος. Έτσι γεννήθηκαν οι έννοιες: "ηγέτης" και "εξουσία".
Αναρωτήθηκες ποτέ, Ηρακλή, σε τι διαφέρει η αγέλη των πρωτόγονων ανθρώπων από το κόμμα του εικοστού πρώτου αιώνα, δηλαδή πόσο η ομάδα-κόμμα υπερτερεί της ομάδας-αγέλης;
- Κατάλαβα τι εννοείς, νομίζω πως η διαφορά δεν είναι και τόσο μεγάλη.
- Όχι! αν δούμε τη συμπεριφορά της "ομάδας", τα πράγματα χειροτέρεψαν.
Την πρωτόγονη αγέλη οδηγούσαν μόνο τα ένστικτά της και οι αγριότητές της γίνονταν χωρίς κακία και μίσος. Το κόμμα-αγέλη, παρ' όλο που γνώριζε για το Φως της Αγάπης, το ανεκτίμητο δώρο του Θεού, στην εποχή του κυνηγιού, δηλαδή των Εκλογών, κατασπαράζει το Σώμα του αντιπάλου με κυνόδοντα της Ψευτιάς, της Κακίας και του Μίσους. Δυστυχώς η ομαδοποίηση έχει την τάση προς τη μεταλλαγή, δηλαδή να γίνει ένστικτο και τότε πολλαπλασιάζεται η τυφλή δύναμή της. Απέναντι στην ισχύ της ομάδας-όχλου βρισκόταν η Σκέψη του μοναχικού ανθρώπου που γνώριζε την Αλήθεια:
"Μία από τις μεγαλύτερες ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου είναι να ανακαλύψει τη δημιουργική μοναχικότητα", 
"Ο δυνατότερος άνθρωπος που υπάρχει στη Γη είναι εκείνος που καταφέρνει να ζει περισσότερο μόνος",
"Ψάξε τη μοναχικότητα! Η μοναχικότητα είναι ο καλύτερος φύλακας της Ψυχής. Η μοναχικότητα σου δίνει τα πάντα. Από τη μοναχικότητα βγαίνει η εντιμότητα και η αληθινή δύναμη", 
"Οι αετοί έχουν σύντροφο τη μοναχικότητα, τα πρόβατα μαζεύονται σε κοπάδια".
Οι ομάδες: κράτος, κόμμα, όχλο έχουν όμοιες ανάγκες και απαιτήσεις, γιατί και οι τρεις χρειάζονται Ηγέτη με Εξουσία.
Η ιστορία της ανθρωπότητας γνωρίζει και καλούς και δίκαιους ηγέτες, όμως η φύση της Εξουσίας ήταν τόσο κακιά που συνήθως τους μεταμόρφωνε σε Τέρατα της Αδικίας. Τελικά οι άνθρωποι ανακάλυψαν την Δημοκρατία που σε κάποιο βαθμό περιόρισε την Εξουσία. Τους αληθινούς ηγέτες οι άνθρωποι εξοστράκιζαν, σταύρωναν, δηλητηρίαζαν ή ανακάλυπταν ύστερα από το θάνατό τους: "Τους μεγάλους ηγέτες, ο λαός δεν ξέρει ότι υπάρχουν, τους μικρότερους ηγέτες, ο λαός τους αγαπά και τους εγκωμιάζει, τους ακόμα μικρότερους, ο λαός τους φοβάται, τους ακόμα πιο μικρούς, ο λαός τους μισεί".
Όσον αφορά τα κόμματα. Παράξενο και ακατανόητο, πώς ο άνθρωπος της ελεύθερης Σκέψεις μπορεί να λειτουργήσει μέσα στα στενά ιδεολογικά κατασκευάσματα των κομμάτων; Το βασικό μέλημα των κομμάτων και πολιτικών ήταν η έγνοια να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα των ψηφοφόρων τους, δηλαδή να "γεμίσουν" τις τσέπες των ψηφοφόρων, ταυτόχρονα αδειάζοντας τις ψυχές τους. Βεβαίως μεταξύ των πολιτικών υπήρχαν αυτοί που κατανοούσαν πως πρέπει να οδηγούν, να κατευθύνουν τον λαό προς τις Αληθινές Αξίες. Όμως πολύ γρήγορα τους απέρριπτε και το δικό τους κόμμα και η πλειοψηφία του λαού.
Η μειοψηφία (ο Θαλής, ο Μπερτράντ Ράσελ, ο Μπλεζ Πασκάλ) έγραφε:
"Οι χειρότεροι παντού έχουν πλειοψηφία", 
"Γιατί οι άνθρωποι ακολουθούν την πλειοψηφία; Γιατί έχει το δίκαιο; Όχι! διότι έχει τη δύναμη",
"Γνωρίζοντας την ανοησία της πλειοψηφίας, με σιγουριά μπορούμε να διαπιστώσουμε πως η ευρέως διαδεδομένη άποψη, μάλλον θα είναι ανόητη, παρά συνετή".
Ότι η πλειοψηφία είναι τροχοπέδη στην πορεία της ανθρωπότητας προς την αληθινή πρόοδο οι άνθρωποι άρχισαν να καταλαβαίνουν στον εικοστό τρίτο αιώνα όταν οι ηγέτες και τα κοινοβούλια μερικών κρατών έπαιρναν τολμηρές αποφάσεις, π. χ. στην Αυτόνομη Δημοκρατία "Ελλάδα" της Ευρώπης το 2320 θυμήθηκαν τον Αριστοτέλη που έλεγε: 
"Δημοκρατία είναι όταν η εξουσία είναι με κλήρο, όταν είναι με εκλογές δεν είναι Δημοκρατία". 
Το ρίξιμο του κλήρου γινόταν μεταξύ των πέντε πιο μεγάλων κομμάτων. Το νέο σύνταγμα εξασφάλιζε την εξάχρονη εξουσία του κόμματος. Η εικόνα της πολιτικής ζωής άλλαξε σε μεγάλο βαθμό, μειώθηκε ουσιαστικά η αντιπαράθεση μεταξύ κομμάτων. Η συμμετοχή του λαού περιοριζόταν με εκλογές για ανάδειξη των μεγαλύτερων κομμάτων. Η εκλογική καμπάνια του κάθε κόμματος προσπαθούσε να δείξει στους ψηφοφόρους τις προτάσεις, την ιδεολογία και το πρόγραμμα του κόμματος και δεν ασχολούταν με άλλα κόμματα. Δεν υπήρχε κοινοβούλιο, μόνο κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα κόμματα έκαναν την αντιπολίτευση μέσω των ΜΜΕ.
Την Αυστραλία από το έτος 2335 κυβερνούσε το εικοσηπενταμελές Συμβούλιο των Σοφών. Τα τελευταία κόμματα πάνω στη Γη διαλύθηκαν στα τέλη του εικοστού πέμπτου αιώνα.
- Σελήνα, ο μοναχικός άνθρωπος και η κάθε κοινωνία πάντα είχαν προβλήματα μεταξύ τους. Συνήθως αυτά τα προβλήματα λύνονταν πάντα εις βάρος της προσωπικότητας. Σε τι οφειλόταν αυτή η αντιπαράθεση και πότε έληξε;
- Η κοινή γνώμη ήταν παράγωγο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των διαφόρων κοινωνικό-θρησκευτικών οργανώσεων και του Εμπορίου. Δημιουργήθηκαν ήθη και έθιμα που εξυπηρετούσαν τα συντεχνιακά συμφέροντα και περιόριζαν την Ελευθερία, προσέβαλλαν την Ειλικρίνεια και την Εντιμότητα, κατάστρεφαν ζωές. Η μειοψηφία των ασκητών, των μοναχικών ανθρώπων γνώριζε:
"Την κοινή γνώμη διαμορφώνουν όχι οι πιο σοφοί, αλλά οι πιο φλύαροι",
"Οι παλιάνθρωποι είναι πάντοτε κοινωνικοί και το κύριο σημείο, όταν ένας άνθρωπος έχει μέσα του μια στάλα ευγένεια, λίγη είναι η ευχαρίστηση που βρίσκει στη συντροφιά των άλλων",
"Ο άνθρωπος που ποθεί να απολαμβάνει το σεβασμό της κοινωνίας πρέπει οπωσδήποτε να πιάσει ένα υψηλό πόστο και να μαζέψει γύρω του όλους τους φαύλους ανθρώπους",
"Όλο το βάρος των λογαριασμών της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της εταιρίας ύδρευσης και αποχέτευσης, της τράπεζας οικειοθελώς κουβαλάει μόνο ένας απλός άνθρωπος της κοινωνίας.
Μόνο για το νερό και το ρεύμα χρωστάει ένας έξυπνος άνθρωπος.
Μόνο ένας σοφός ασκητής απορρίπτει τα φορτία του ψεύτικου πολιτισμού και σε κανέναν δε χρωστάει, είναι σαν Θεός".
Αυτοί οι πολύ κοινωνικοί άνθρωποι ήταν εκείνοι οι τελευταίοι που αναγκάσθηκαν να ασχοληθούν με Διαλογισμό. Δύσκολα δεχόταν η "κοινωνική" ψυχή τους το βάρος της μοναξιάς. 
- Σελήνα, θέλω να μου λύσεις μια απορία. Αρκετά συχνά τον κάθε άνθρωπο: πλούσιο και φτωχό, ευτυχισμένο και μη, τον άνθρωπο με μεγάλη ψυχή και τον τελευταίο παλιάνθρωπο επισκέπτεται μια ανησυχία. Εννοώ το αίσθημα μη ικανοποίησης με τον εαυτό μας, το αδικαιολόγητο άγχος και την απελπισία. Ποια είναι η φύση τους; Από πού προέρχονται;
- Ο άνθρωπος, έτσι όπως τον έπλασε ο Θεός, είναι αυτορυθμιζόμενο πλάσμα. Αυτές οι σκέψεις, το αδικαιολόγητο άγχος, ήταν ένα σήμα κινδύνου, αυτό σήμαινε ότι ο άνθρωπος πρέπει ν' αλλάξει τη ζωή του. Και πραγματικά έτσι έκανε η μειοψηφία. Ενώ η αντίδραση της πλειοψηφίας ήταν διαφορετική και συνήθως προσπαθούσε ν' απαλλαγεί από το άγχος και τη στενοχώρια:
ακούγοντας ατέλειωτες ώρες θορυβώδη μουσική, 
παρακολουθώντας συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις, 
με εξουθενωτική διασκέδαση και σαρκική ηδονή,
με τσιγάρα, ποτά και ναρκωτικά,
βλέποντας ταινίες τρόμου, πορνό, βίας, 
κάνοντας συνεχώς ταξίδια,
προσφεύγοντας στο ναρκωτικό της δουλειάς. 
Μέχρι τον εικοστό τέταρτο αιώνα συνεχώς αυξανόταν ο αριθμός ανθρώπων τους οποίους αυτές οι σκέψεις ωθούσαν στην αυτοκτονία.
- Στην εποχή μου Σελήνα, τον άνθρωπο που δεν αγαπούσε τα ταξίδια, δεν παρακολουθούσε συναυλίες και παραστάσεις, δεν αγαπούσε τη δουλειά του, δεν κάπνιζε και δεν έπινε, δεν κυνηγούσε το αντίθετο φύλο στην καλύτερη περίπτωση θα τον ονόμαζαν τρωγλοδύτη, ή ερημίτη, ή τεμπέλη, ή δειλό. Στην χειρότερη περίπτωση θα τον θεωρούσαν βλάκα.
Πάντα θαύμαζα την ψυχική δύναμη και το μέγεθος της ελευθερίας του Σωκράτη και του Διογένη, όμως ήξερα και κάτι άλλο, όσο και να τους θαυμάζει η Ιστορία της Σοφίας, ήταν κολασμένοι αποστάτες για την πλειοψηφία των συγχρόνων. Παρ' όλο που έβλεπα τον κόσμο με μάτια των αθάνατων ψυχών τους, δεν ήθελα να εκδηλωθώ, όμως ύστερα από μια περίπτωση… Ήμουν 45 χρόνών όταν στα χέρια μου έπεσε μια συλλογή της ποιήτριας Μαρίνα Τσβετάγεβα. Γνώριζα και αγαπούσα την ποίησή της, είχε μια μυρωδιά των άλλων κόσμων, αλλά σ' αυτήν την συλλογή διάβασα τις απαντήσεις της σ' ένα ερωτηματολόγιο:
"Αυτά που αγαπώ: ποίηση και μοναχικότητα.
Πλήρης αδιαφορία για τα κοινά, για το θέατρο, για την θεαματικότητα".
Ύστερα απ' αυτήν την περίπτωση, ένιωσα τον εαυτό μου ποιητή.
Σελήνα, είπες πως το αδικαιολόγητο άγχος έρχεται στον καθένα ως σύνθημα συναγερμού και ο άνθρωπος πρέπει ν' αλλάξει τον τρόπο ζωής του. Τι σημαίνει αυτό με άλλα λόγια, δηλαδή, τι πρέπει να κάνει;
- Μια παραβολή νομίζω θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος.
"Μια φορά σ' ένα χωριό οι κάτοικοι είδανε τη συγχωριανοί τους τη Ραμπιά να ψάχνει κάτι στον δρόμο, δίπλα στο μικρό σπιτάκι της. Καημένη, ηλικιωμένη γυναίκα… Οι άνθρωποι μαζεύτηκαν γύρω της και ρωτούσαν, τι ψάχνει. Εκείνη απάντησε, πως έχασε τη βελόνα της. Όλοι ήθελαν να βοηθήσουν και άρχισαν να ψάχνουν μαζί της. Μετά κάποιος είπε:
- Ραμπιά, ο δρόμος είναι μεγάλος και η βελόνα είναι πολύ μικρή, πλησιάζει η νύχτα, σε λίγο θα σκοτεινιάσει. Μήπως μπορείς να θυμηθείς πού ακριβώς έπεσε η βελόνα. 
Η Ραμπιά απάντησε:
- Την έχασα μέσα στο σπίτι. 
- Τρελάθηκες, φώναξαν οι άνθρωποι, η βελόνα έπεσε μέσα στο σπίτι, και εσύ την ψάχνεις πάνω στο δρόμο;
- Αφού εδώ είναι ακόμα μέρα, ενώ το σπίτι μου είναι σκοτεινό.
Κάποιος, είπε:
- Ακόμη και αν εδώ έχει φως, πώς μπορείς να βρεις κάτι που χάθηκε αλλού; Το σωστό θα ήταν να φέρουμε φως μες' στο σπίτι και να ψάξουμε εκεί.
Τότε η Ραμπιά χαμογέλασε και είπε:
- Ναι, πραγματικά είστε αρκετά έξυπνοι όταν η υπόθεση αφορά ασήμαντα πράγματα. Όταν όμως αφορά την εσωτερική σας ζωή, εσείς ψάχνετε έξω. Ξέρω ακριβώς, πως εκείνο που ψάχνετε είναι μέσα σας. Γιατί ψάχνετε την ευτυχία και την γαλήνη έξω; Μήπως εκεί τις χάσατε;
Μετά η Ραμπιά έφυγε, αφήνοντας τους κατάπληκτους ανθρώπους".
Ναι, η απάντηση βρίσκεται μέσα στο πιο Σπουδαίο, πιο Επαναστατικό Σύνθημα πάνω στη Γη που έλεγε: "Η βασιλεία του ουρανού είναι μέσα μας". Την Αληθινή Ελευθερία, το Μονοπάτι της Σωτηρίας, Αυτό Που Πρέπει Να Κάνεις, όλα αυτά έδειχνε η Πιο Μεγάλη Καθαρή Γνώση, που έμεινε "φωνή βοώντος εν τη ερήμω" για την πλειοψηφία, παρ' όλο που ξανά και ξανά ειπώθηκε από τους μεγαλύτερους Σοφούς της ανθρωπότητας:
"Κοίτα μέσα σου", 
"Για ν' ανεβείς στον Θεό, χρειάζεται να βυθιστείς μέσα σου".
- Σελήνα, γιατί λες "το Μονοπάτι της Σωτηρίας" και όχι "ο Δρόμος της Σωτηρίας", όπως συνηθίσαμε να διαβάζουμε στα θρησκευτικά κείμενα; 
- Και εδώ υπήρχε παραποίηση, γιατί τους ηγέτες της Εκκλησίας και την Εξουσία ενδιέφερε το οδηγούμενο μεγάλο κοπάδι του δρόμου και όχι το μοναχικό άτομο του μονοπατιού. Ο Αριστοτέλης έκανε λάθος, ο άνθρωπος δεν είναι κοινωνικό ον, αλλά μοναχικό ον, και την Αληθινή Ζωή μπορεί να τη βρει μόνο ακολουθώντας το στενό Μονοπάτι της Σωτηρίας.
 

Νέα | Η όγδοη ημέρα