88 κείμενα του Multa paucis στις 15 Αυγούστου  2003

34a. Μύθοι, παραβολές και αλληγορίες

Πολύ παλιά, σε μια μικρή πόλη ζούσε ένας γκουρού με τους μαθητές του. Μια φορά ο πιο ικανός μαθητής σκέφτηκε: "Υπάρχει άραγε ερώτηση στην οποία δε θα μπορούσε να απαντήσει ο δάσκαλός μας". Μετά πήγε στο λιβάδι και έπιασε μια πεταλούδα. Την κρατούσε μέσα σε μισοσφιγμένη γροθιά του και χαμογελώντας πλησίασε τον δάσκαλό του:
- Δάσκαλε, κρατάω μια πεταλούδα, μπορείτε να μου πείτε, είναι ζωντανή ή νεκρή;
Ήταν έτοιμος να αφήσει την πεταλούδα ή να σφίξει τη γροθιά του για τη δική του αλήθεια. Όμως ο Δάσκαλός είπε:
- Η απάντηση είναι στο χέρι σου.*

Η γνώση είναι ακριβή

Το τρακτέρ ενός αγρότη ξαφνικά σταμάτησε. Όλες οι προσπάθειες του αγρότη και τον γειτόνων του να διορθώσουν τη βλάβη απέβησαν άκαρπες. Τελικά φώναξε των τεχνίτη, ο οποίος εξέτασε το τρακτέρ, δοκίμασε τη μίζα, τον κινητήρα, μετά πήρε ένα σφυρί και χτύπησε με δύναμη το κινητήρα στο πάνω μέρος, και … ο θαύμα! ο κινητήρας άρχισε να δουλεύει.
Όταν ο τεχνίτης έδωσε στον αγρότη τον λογαριασμό, εκείνος αγανακτισμένος είπε:
- Πως! θέλεις 100 εβρώ για ένα χτύπημα με σφυρί;
- Όχι! για χτύπημα με σφυρί εγώ ζήτησα μόνο 1 εβρώ, τα υπόλοιπα 99 ζήτησα γιατί γνωρίζω που πρέπει να χτυπήσω.*

Δυο φίλοι και τέσσερις γυναίκες

Δυο φίλοι κάθονταν στο τεϊοποίειο και κάπνιζαν ναργιλέ.
- Πόσο μεγάλη ευτυχία είναι να έχεις δυο γυναίκες! έλεγε ο ένας. Με έμπνευση μιλούσε για τις απίστευτες συγκινήσεις και ηδονές, συνέχεια θαυμάζοντας πως τα δυο λουλούδια του έχουν τόσο διαφορετικό άρωμα.
"Ο φίλος μου γνωρίζει το παράδεισο πάνω στη γη, σκεφτόταν ο άλλος, γιατί όμως εγώ είμαι στερημένος αυτή τη χαρά; Σε λίγο και αυτός πήρε δεύτερη γυναίκα. Όμως, όταν την πρώτη νύχτα την επισκέφθηκε για να εκπληρώσει τα συζυγικά του καθήκοντα, εκείνη με αγανάκτηση τον απέρριψε:
- Φύγε, απ' εδώ! Να πάς στην πρώτη σου γυναίκα. Εγώ δε θέλω να είμαι ο πέμπτος τροχός της αμάξης.
Έκπληκτος και προσβεβλημένος πήγε να βρει παρηγοριά με την πρώτη γυναίκα του.
- Δεν έχεις εδώ θέση! με θυμό και οργή φώναξε η σύζυγός του, πήρες δεύτερη γυναίκα, επομένως δε μ' αγαπάς. Πήγε στην νέα γυναίκα σου! 
Στενοχωρημένος πήγε στο τζαμί για να βρει παρηγοριά στην προσευχή. Μόλις άρχισε να απευθύνει τα παράπονά του στον Αλλάχ, πως άκουσε πίσω του ελαφρό βήξιμο. Γύρισε και με έκπληξη είδε τον φύλο του που μερικές μέρες πριν του περιέγραφε την ευτυχία να έχεις δυο γυναίκες.
- Τι κάνεις εδώ; ρώτησε με απορία.
- Οι γυναίκες μου δε μ' αφήνουν να τους πλησιάζω, εδώ και πολλές μήνες.
- Μα τότε γιατί μου έλεγες πόσο καλά περνάς με δυο γυναίκες;
- Συγνώμη! Ένιωθα τέτοια μοναξιά μέσα σ' αυτό το τέμενος και ήθελα να έχω δίπλα τον φίλο μου.*

Αγόρι και ελέφαντας

Είχε συμβεί στα προάστια μια πρωτεύουσας που ζούσανε ένας ζητιάνος και το παιδί του. Το αγόρι ήταν τόσο δυνατό ώστε έπιανε από την ουρά τον ελέφαντα του βασιλιά και ο ελέφαντας δε μπορούσε να κινηθεί. Αυτό προκαλούσε τη δυσαρέσκεια του βασιλιά που βρισκόταν πάνω στον ελέφαντα, ενώ όλο το χωριό γελούσε και θαύμαζε το παιδί του ζητιάνου.
Τελικά ο βασιλιά φώναξε τον βεζίρη του και του είπε:
- Πρέπει κάτι να κάνουμε. Είναι προσβλητικό. Ήδη φοβάμαι να περάσω απ' αυτό το χωριό, αλλά το αγόρι πάει και σε άλλα χωριά. Παντού, οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να πιάσει την ουρά του ελέφαντα κι εκείνος δεν μπορεί να κινηθεί. Αυτό το παιδί έχει απίστευτη δύναμη! Σε διατάζω, να λύσεις το πρόβλημα!
- Πρέπει να πάω στον σοφό γέροντα, γιατί δεν έχω έννοια πως μπορώ να μειώσω τις τεράστιες δυνάμεις του. Εάν έκανε κάποια δουλειά θα κουραζόταν, όμως είναι ζητιάνος και δεν ασχολείται με τίποτα. Ζει μια ανέμελη ζωή, ο λαός τον αγαπάει και τον ταΐζει. Είναι ευτυχισμένο παιδί: τρώει και κοιμάται. Δύσκολο να βρεις λύση, όμως θα πάω να δω τον σοφό. 
Ο γέροντας άκουσε τον βεζίρη και είπε:
- Πήγαινε και πες στο αγόρι ότι θα του δίνεις κάθε μέρα από μια χρυσή ρούπια, εάν κάνει κάθε βράδυ μια μικρή δουλειά: πρέπει να πάει στο ναό του χωριού και ν' ανάψει τη λάμπα. Και κάθε μέρα θα του δίνεις από μια χρυσή ρούπια.
- Δεν κατάλαβα, πως αυτό μπορεί να βοηθήσει, με έκπληξη είπε ο βεζίρης, αυτό μπορεί να αυξήσει τις δυνάμεις του; Έχοντας καθημερινά από μια χρυσή ρούπια θα φάει περισσότερο και δε θα χρειαστεί να ζητιανεύει.
- Μη στεναχωριέσαι, κάνε αυτό που λέω, απάντησε ο σοφός γέροντας.
Ο βεζίρης ακολούθησε τη συμβουλή του σοφού και μια βδομάδα αργότερα, όταν ο βασιλιάς πάνω στον ελέφαντα περνούσε απ' το χωριό, το αγόρι ήθελε ξανά να σταματήσει τον ελέφαντα, αλλά δεν το κατάφερε. Ο ελέφαντας παρέσυρε το αγόρι.*

Όχι όλα μαζί

Μια φορά ο μουλάς ήρθε στο τζαμί για να κάνει κήρυγμα, όμως στην αίθουσα βρισκόταν μόνο ο νεαρός ιπποκόμος. Ο μουλάς σκέφτηκε: "Πρέπει να μιλήσω ή όχι;" Αποφάσισε να ρωτήσει τον ιπποκόμο:
- Είσαι μόνος, πώς νομίζεις πρέπει να κάνω κήρυγμα ή όχι;
Ο ιπποκόμος απάντησε:
- Συγνώμη, είμαι απλός άνθρωπος και δεν ξέρω απ' αυτά. Όμως, όταν έρχομαι στο στάβλο και βλέπω πως όλα τ' άλογα έφυγαν και έμεινε μόνο ένα, εγώ θα του δώσω να φάει. 
Ο μουλάς ενθουσιασμένος απ' τα λόγια του ιπποκόμου με έμπνευση άρχισε το κήρυγμα. Μιλούσε παραπάνω από δυο ώρες, και τελειώνοντας ρώτησε;
- Σου άρεσε το κήρυγμά μου;
- Ήδη είπα, ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος και δεν γνωρίζω πολλά πράγματα. Όμως, όταν έρχομαι στο στάβλο και βλέπω ότι όλα τ' άλογα έφυγαν και έμεινε μόνο ένα οπωσδήποτε θα το ταΐσω. Αλλά εγώ δε θα το δώσω όλη την τροφή που είναι προορισμένη για όλα τα άλογα.*

Η κόλαση και ο παράδεισος

Ένας νέος χριστιανός ήρθε στον προφήτη Ηλία και τον παρακάλεσε να του πει για την κόλαση και το παράδεισο. Ο προφήτης δεν απάντησε, ενώ πήρε το χέρι του νεαρού χριστιανού και τον οδήγησε μέσα από σκοτεινούς παρόδους σ' ένα μεγάλο μέγαρο. Πίσω από μια σιδερένια πόρτα βρισκόταν μια μεγάλη αίθουσα γεμάτη κόσμο. Είδε φτωχούς και πλούσιους ανθρώπους, οι μεν φορούσαν κουρέλια, οι δε ήταν ντυμένη με ακριβά και στολισμένα ρούχα. Στο κέντρο της αίθουσας πάνω από τη φωτιά στεκόταν ένα μεγάλο σκεύος που έβραζε η σούπα. Γύρο από το σκεύος μαζεύτηκαν πολλοί πεινασμένοι με βαθουλωμένα μάγουλα και άγρια μάτια. Ο καθένας προσπαθούσε να πάρει λίγη σούπα. Ο νέος χριστιανός αντιλήφθηκε τα παράξενα κουτάλια τους με τα οποία προσπαθούσαν να φάνε, είχαν μήκος του ίδιου του ανθρώπου. Τα κουτάλια ήταν σιδερένια και μόνο ένα κοντό μέρος της λαβής ήταν ξύλινα, γι' αυτό ήταν πυρακτωμένα από τη ζεστή σούπα. Οι πεινασμένοι σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον προσπαθούσαν να παίρνουν με το κουτάλι σούπα. Με πολλές δυσκολίες μερικοί έβγαζαν τα βαριά κουτάλια τους με σούπα, όμως αφού ήταν και μακριά ακόμη και ο πιο δυνατός δε μπορούσε να φέρει το κουτάλι στο στόμα του. Ακόμα και οι πιο γρήγοροι έκαιγαν τα χέρια τους, το πρόσωπό τους ή έχυναν τη σούπα στους ώμους των άλλων. Με βρισιές και ουρλιαχτά ορμούσαν ο ένας στον άλλον και χτυπούσαν τον συνάνθρωπό τους με κουτάλια, με τα οποία θα μπορούσαν να χορταίνουν.
Ο προφήτης πήρε το χέρι του νεαρού και του είπε: "Αυτή είναι η κόλαση". Βγήκαν από την αίθουσα και σε λίγο η άγριες φωνές δεν ακούγονταν. Πέρασαν από πολλούς μακρινούς και σκοτεινούς διαδρόμους και τελικά βρεθήκανε σε μια άλλη αίθουσα. Και εδώ είχε πολύ κόσμο. Στη μέση της αίθουσας τα ίδια βρισκόταν ένα μεγάλο σκεύος με σούπα που έβραζε. Και εδώ ο καθένας είχε το ίδιο τεράστιο κουτάλι. Όμως εδώ η άνθρωποι ήταν μια χαρά: μιλούσαν μεταξύ τους, γελούσαν, επίσης ακουγόταν και ο φλοίσβος του κουταλιού όταν το έβαζαν και έβγαζαν από τη σούπα. Κάθε φορά δίπλα στο σκεύος βρισκόταν δυο άτομα. Ό ένας έβγαζε το κουτάλι με σούπα και τάιζε τον άλλον. Αν κάποιος δυσκολευόταν να σηκώσει το κουτάλι, τον βοηθούσε κάποιος άλλος και ο καθένας μπορούσε να φάει όσο ήθελε. Όταν το ένα ζευγάρι τελείωνε το γεύμα, ερχόταν το άλλο. Ο προφήτης Ηλίας είπε: "Εδώ είναι ο παράδεισος".*

Μια φορά ο βασιλιάς αποφάσισε να δοκιμάσει του αυλικούς του, γιατί ήθελε να βρει έναν ικανό άνδρα να του εμπιστευτεί σπουδαία κυβερνητική θέση. Ο βασιλιάς μάζεψε γύρο του, τους πιο δυνατούς και σοφούς άνδρες.
- Έχω για σας ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα, και ήθελα να ξέρω ποιος είναι ικανός να το λύσει. 
Μετά τους έδειξε μια μεγάλη σιδερένια κλειδαριά:
- Είναι το πιο μεγάλο, πιο βαρύ και το πιο ασφαλής λουκέτο. Ποιος από σας μπορεί να το ανοίξει; ρώτησε ο βασιλιάς.
Οι περισσότεροι ούτε πλησίασαν το λουκέτο. Μερικοί που θεωρούνταν σοφοί άρχισαν να παρατηρούν προσεκτικά το λουκέτο, όμως σύντομα ομολόγησαν πως δεν μπορούν ν' ανοίξουν το λουκέτο. Μόνο ένας νεαρός πλησίασε το λουκέτο και ύστερα από την εξέταση άρχισε να το ψηλαφίζει, μετά προσπάθησε να το σπρώχνει από τη θέση του, και τελικά έπιασε και με μια κίνηση τράβηξε το τόξο του λουκέτου. και …ω, θαύμα! η κλειδαριά άνοιξε! Το μυστικό ήταν απλό: το λουκέτο δεν ήταν κλειδωμένο. 
Ο βασιλιάς ανακοίνωσε:
- Θα σου δώσω αυτή τη θέση στην αυλή μου, γιατί βασίζεσαι όχι μόνο σ' αυτά που ακούς και βλέπεις, αλλά στηρίζεσαι και στις δικές του δυνάμεις και δεν φοβάσαι να δοκιμάζεις.*

Μια φορά ο σοφός Νταν Σεν είδε έναν άνθρωπο που στον ώμο του φαινόταν ένα κομμάτι του βέλους. 
- Έλα να το βγάλω, πρότεινε ο Νταν Σεν. 
Αλλά ο άνθρωπος έφερε αντίρρηση λέγοντας πως έχει συνηθίσει και το βέλος δεν του δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα. Τότε ο σοφός όρμησε πάνω του, τον έριξε κάτω και έβγαλε το βέλος. Ο άνθρωπος έφυγε βρίζοντας τον Νταν Σεν. Ύστερα από μερικές μέρες εκείνος ένιωσε πολύ καλά, κατάλαβε το λάθος του και ήρθε στον Νταν Σεν για να τον ευχαριστήσει και να ζητήσει συγνώμη για τα κακά λόγια.
- Αδιαφορώ για την ευχαρίστησή σου, όπως και για τις κατάρες σου. Εγώ έκανα αυτό που θεωρούσα απαραίτητο, αλλά αν έγινές καλά ή πέθανες, αυτό είναι δικό σου πρόβλημα.*

Κάποιος ρώτησε τον Νταν Σεν:
- Τόσα και τόσα είπες για το πώς πρέπει κανείς να εξουσιάζει τα αισθήματά του. Για πες μου τώρα, τι θα κάνεις εσύ ο ίδιος όταν θα έχεις αβάσταχτους πόνους;
- Και τι άλλο μπορώ να κάνω; Θα τσιρίζω.*

- Πώς μπορείς να μπεις στο νερό και να μη πνιγείς; Πώς μπορείς να μπεις στη φωτιά και να μη καείς; ρώτησε τον γέροντα Χοφούκου ένας μοναχός.
- Εάν θα ήταν νεροφωτιά, θα πνιγόσουν ή θα καιγόσουν; είπε ο σοφός.
Το νόημα αυτής της πρωτότυπης απάντησης είναι ότι εμείς πνιγόμαστε και καιγόμαστε αφού ξεχωρίζουμε το νερό απ' τη φωτιά. Εμείς πεθαίνουμε, γιατί ξεχωρίζουμε τη ζωή από το θάνατο.*

Ένας από τους μαθητές του Βούδα τον ρώτησε: 
- Τι πρέπει να κάνω, αν κάποιος με χτυπήσει;
Ο Βούδας είπε:
- Εάν από το δέντρο πέφτει ένα ξερό κλαδί και σε χτυπήσει, τι θα κάνεις;
Ο μαθητής είπε: 
- Αυτό θα είναι τυχαίο περιστατικό, απλή σύμπτωση που βρέθηκα κάτω από το δέντρο όταν έπεσε το κλαδί. Θα συνεχίσω το δρόμο μου.
- Το ίδιο πρέπει να κάνεις και όταν κάποιος σε χτυπήσει. Ίσως έχει κάποιο πρόβλημα, ήταν αγανακτισμένος ή δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα νεύρα του. Είναι το ίδιο σαν να έπεσε πάνω σου το κλαδί. Συνέχισε το δρόμο σου, σαν να μη έγινε τίποτα.*

Τον Βούδα επισκέφθηκε μια γυναίκα: το μικρό παιδί της πέθανε. Η γυναίκα έκλεγε και φώναζε: χάθηκε η μοναδική της αγάπη και έγνοια, απεγνωσμένα ζητούσε τη βοήθεια του Βούδα.
- Καλά θα σε βοηθήσω, είπε ο Βούδας, όμως πρώτα πήγαινε στην πόλη και φέρε μου μια μικρή χούφτα σιναπόσπορους από το σπίτι που δεν πέθανε κανένας.
Η γυναίκα πήγε στην πόλη και άρχισε να ψάχνει τέτοιο σπίτι, όμως παντού της έλεγαν:
- Μπορούμε να σου δώσουμε σιναπόσπορους όσο θέλεις, αλλά στο σπίτι μας πέθαναν άνθρωποι.
Αυτή η απάντηση επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά, όμως η γυναίκα περπατούσε από το σπίτι σε σπίτι με την ελπίδα πως θα βρεθεί τέτοιο σπίτι. 
Άρχισε να βραδιάζει όταν ήρθε η Κατανόηση πως ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής: είναι η αντίθετη πλευρά της ζωής και συμβαίνει συνέχεια. Ο θάνατος δεν είναι προσωπική συμφορά και δεν έχει συμβεί μόνο με το παιδί της.*

Ο Βούδας πέθαινε. Σαράντα χρόνια περπατούσε και χιλιάδες άνθρωποι τον ακολουθούσαν. Απευθύνοντας στους μαθητές του είπε:
- Είναι η τελευταία μου μέρα. Εάν έχετε κάτι να ρωτήσετε, είναι ευκαιρία. Ήρθε η ώρα, όποτε ο καθένας πρέπει να πάρει το δρόμο του.
Βαθύ σκοτάδι σκέπασε τους μαθητές του. Ο Ανάντα, ο αγαπημένος μαθητής έκλεγε σαν μικρό μωρό, τα δάκρυα κυλούσανε από τα μάτια του και από την απελπισία χτυπούσε τον εαυτό του στο στήθος. 
- Σε παρακαλώ, σταμάτα Ανάντα, είπε ο Βούδας.
- Τι θα κάνουμε χωρίς εσένα; είπε ο Ανάντα, ήσουν εδώ και όλοι εμείς περπατούσαμε με το φως που εκπέμπεις. Όλα ήταν ασφαλής και σίγουρα. Εμείς εντελώς ξεχάσαμε πως υπάρχει σκότος. Ακολουθώντας εσένα όλα για μας ήταν φως. Τώρα όταν φεύγεις, τι θα κάνουμε;
Και συνέχισε το κλάμα και τους στεναγμούς.
- Σαράντα χρόνια περπατούσες μέσα απ' το δικό μου φως και ακόμη δεν κατάφερες να εκπέμπεις δικό σου; Όσο περισσότερο περπατάς μέσα από το δανεισμένο φως, τόσο περισσότερο μιμείσαι και χάνεις το δικό σου. Όχι, καλύτερα να φύγω! 
Οι τελευταίες λέξεις που ξεστόμισε ο Βούδας ήταν:
- Να είστε φως για τον εαυτό σας.*

Σ' ένα χωριό ζούσε ένας γέρος. Ήταν από τους πιο δυστυχισμένους ανθρώπους του κόσμου. Όλο το χωριό τον απέφευγε: πάντα ήταν σκυθρωπός, πάντα είχε παράπονα, πάντα με κακή διάθεση… Όσο περισσότερο ζούσε, τόσο πιο πικρόχολος γινόταν, τόσο περισσότερο φαρμάκι είχαν τα λόγια του. 
Όμως μια φορά, όταν έγινε ογδόντα ετών, είχε συμβεί το απίστευτο. Η φήμη στιγμιαίως διαδόθηκε σ' όλο το χωριό: "Ο γέρος είναι ευτυχισμένος, δεν παραπονιέται πια, χαμογελάει, άλλαξε και το πρόσωπό του, έγινε αγνώριστος". Μαζεύτηκε όλο το χωριό. Ρώτησαν το γέρο: 
- Τι έγινε; Τι έπαθες; 
- Τίποτα, απάντησε ο γέρος, ογδόντα χρόνια προσπαθούσα να γίνω ευτυχισμένος και δε μου βγήκε. Αποφάσισα να ζήσω χωρίς ευτυχία. Γι 'αυτό είμαι ευτυχισμένος.*

Ξύλινο άγαλμα

Ζούσε ένας φτωχός άνθρωπος αφοσιωμένος στον Βούδα, και είχε πολύ παλιό και όμορφο ξύλινο άγαλμα του Βούδα, ένα αληθινό αριστούργημα. Ο άνθρωπος το φύλαγε σαν μεγάλο θησαυρό.
Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα ο άνθρωπος ήταν μόνος μέσα σε αχυρένια καλύβα του. Είχε μια παγωνιά και ο άνθρωπος τουρτούριζε από το κρύο. Ένιωθε, ότι πλησιάζει η τελευταία του ώρα. Δεν είχε ούτε ένα τσόφλι για ν' ανάβει φωτιά. Τα μεσάνυχτα, όταν ο άνθρωπος άρχισε να κοκαλιάζει από το κρύο, μπροστά του εμφανίστηκε ο Βούδας και είπε:
- Γιατί δε ρίχνεις στη φωτιά το άγαλμά μου;
Το ξύλινο άγαλμα βρισκόταν σε άλλη γωνιά δίπλα στον τοίχο. Ο άνθρωπος φοβήθηκέ, σκέφτηκε πως είναι ο δαίμονας. 
- Τι λες; Να καίω το άγαλμα του Βούδα; Ποτέ;
Ο Βούδας γέλασε και είπε:
- Εάν με βλέπεις μέσα στο άγαλμα, τότε με χάνεις. Είμαι μέσα σου, όχι μέσα στο ξύλο. Δεν είμαι στο αντικείμενο προσευχής, είμαι μέσα σ' αυτόν που προσεύχεται. Εγώ τουρτουρίζω μέσα σου! Σε παρακαλώ, κάψε το άγαλμα!*

Ευθεία γραμμή

Μια φορά ο βασιλιάς Ακμπάρ χάραξε μια ευθεία γραμμή και ρώτησε τους υπουργούς του:
- Πώς μπορείτε να κάνετε αυτή τη γραμμή πιο μικρή χωρίς να την αγγίξετε.
Ο υπουργός Μπιρμπάλ, ένας απ' τους πιο σοφούς ανθρώπους του κράτους πλησίασε και χάραξε δίπλα μια άλλη γραμμή πιο μακριά και έτσι υποτίμησε την αξία της πρώτης γραμμής.*

Στόχος
Ο Ντρόνος ήταν από τους καλύτερους δασκάλους τοξοβολίας και είχε πολλούς μαθητές. Μια φορά κρέμασε στο δέντρο το στόχο και άρχισε να ρωτάει τον κάθε μαθητή του, τι βλέπει.
Ο πρώτος είπε: 
- Βλέπω το δέντρο και το στόχο πάνω του.
Ο δεύτερος είπε: 
- Βλέπω τον κορμό του δέντρου, τα φύλλα και τα κλαδιά του, τον ήλιο…
Κάτι παρόμοιο απάντησαν και οι άλλοι μαθητές. Ύστερα ο Ντρόνος πλησίασε τον καλύτερο μαθητή του και ρώτησε:
- Εσύ τι βλέπεις;
- Βλέπω το στόχο, ήταν η απάντηση. 
Ο Ντρόνος απευθύνθηκε στους άλλους μαθητές και είπε: 
- Μόνο τέτοιος άνθρωπος μπορεί να γίνει πετυχημένος τοξότης.*

Το πρώτο σκαλοπάτι

Ένας άνθρωπος που έψαχνε τον Θεό ήρθε στον μαχάτμα Ραμανούντζα και του είπε:
- Θέλω να βρω τον δρόμο προς τον Θεό. Βοήθησέ με!
Ο Ραμανούντζα με προσοχή τον κοίταξε και είπε:
- Πες μου, αγαπούσες κάποιον άνθρωπο;
- Δε μ' ενδιαφέρουν οι άνθρωποι. Εγώ θέλω να 'ρθω στον Θεό!
- Σε παρακαλώ, θυμήσου, αγάπησες ποτέ κάποια γυναίκα, παιδί ή κάποιον άλλο;
- Εγώ σου είπα πως δεν είμαι απλός άνθρωπος. Είμαι άνθρωπος που ψάχνει τον δρόμο προς τον Θεό. Τα υπόλοιπα δε μ' ενδιαφέρουν. Δεν αγάπησα κανέναν.
Τα μάτια του Ραμανούντζα γέμισαν βαθιά θλίψη και είπε στον άνθρωπο:
- Είναι αδύνατον να βρεις αυτό το δρόμο. Πρώτα πρέπει αληθινά ν' αγαπήσεις κάποιον άνθρωπο. Αυτό θα είναι το πρώτο σκαλοπάτι προς τον Θεό. Εσύ με ρωτάς για το τελευταίο σκαλοπάτι, ενώ ο ίδιος δεν πάτησες ούτε το πρώτο. Πήγαινε και αγάπησε!*

Ένας νεαρός ρώτησε έναν γέρο με μακριά γκρίζα μαλλιά:
- Παππού, πόσο ετών είσαι;
- Πρόσφατα έγινα τέσσερα χρονών. 
Ο νεαρός έμεινε άναυδος, και μετά χαμογελώντας είπε:
- Αστειεύεστε, είστε γκριζομάλλης και έχετε τόσο μακριά γένια, πώς μπορεί να είστε τέσσερα χρονών;
- Όχι σου λέω την αλήθεια, είμαι τέσσερα χρονών. Τόσα χρόνια ζούσα κυνηγώντας το κέρδος, έλεγα ψέματα και δεν ήμουν ειλικρινής. Μόλις τέσσερα χρόνια πριν γνώρισα την αληθινή διδασκαλία του Βούδα και γνώρισα τι σημαίνει καλοσύνη, έδιωξα την απληστία, το μίσος και την ανοησία, μείωσα της επιθυμίες μου και με ανοιχτό μυαλό προσπαθώ να γνωρίσω τον εαυτό μου. Μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια η ζωή μου απέκτησε νόημα και μόνο αυτά τα τέσσερα χρόνια γνωρίζω τι είναι η γαλήνη και η χαρά. Ρώτησες πόσο χρονών είμαι. Αφού την αληθινή ζωή γνωρίζω μόνο τέσσερα χρόνια, σου είπα με ειλικρίνεια πως είμαι τέσσερα χρόνων. 

Ο βλάκας και η καμήλα

Ο βλάκας μια φορά είδε την καμήλα και την ρώτησε:
- Γιατί έχεις τόσο άσχημο και καμπούρικο κορμί;
- Από την κρίση σου δημιουργείτε γνώμη, απάντησε η καμήλα, εσύ καταλογίζεις λάθος σ' αυτόν που μ' έπλασε. Κατανοείς αυτό; Μην θεωρείς την καμπούρα μου ως ελάττωμα. Είμαι τέτοιος για τη συγκεκριμένη αιτία και για καθορισμένο σκοπό. Το τόξο πρέπει να είναι κυρτό, αλλά η χορδή του ίσια. Είσαι βλάκας! Η ανόητη αντίληψη προέρχεται από τον ανόητο χαρακτήρα.

Ένας άνθρωπος παρουσίαζε τον εαυτό του ως προφήτη. Τον συλλάβανε και τον οδήγησαν στον σουλτάνο. Ο σουλτάνος του έκανε ανάκριση επί παρουσία του καδή και είπε:
- Αυτός ο άνθρωπος είναι θρασύς ιερόσυλος. Τι κάνουμε με τέτοιους σύμφωνα με το νόμο;
Ο καδής με ύφος απάντησε:
- Εάν δεν αρνείται τους ισχυρισμούς του πρέπει να τιμωρηθεί με θάνατο.
- Άκουσες; είπε αυστηρά ο σουλτάνος, δεν μπορείς να παρουσιάζεις τον εαυτό σου ως προφήτη. Αν είσαι προφήτης τότε δείξε μας ένα θαύμα!
- Βεβαίως θα δείξω, είπε ο άνθρωπος, διέταξε να φέρουν ένα κοφτερό σπαθί. 
- Και τι θα το κάνεις, με απορία ρώτησε ο σουλτάνος.
- Θα κόψω το κεφάλι του καδή και μετά θα τον αναστήσω. 
Ο κατατρομαγμένος καδής πετάχτηκε φωνάζοντας:
- Ω! Αξιότιμε προφήτη! Είμαι ο πρώτος που πίστεψα στα λόγια σου. Απ' εδώ και πέρα είμαι οπαδός σου!*

Τον μουλά Νασρεντίν μια φορά ρωτήσανε: 
- Όταν συνοδεύεις το φέρετρο, που πρέπει να βρίσκεσαι, μπροστά στο φέρετρο ή πίσω;
- Κοίτα μόνο μέσα να μην είσαι, από κει και πέρα όπου θέλεις, μπροστά ή πίσω, δεν έχει σημασία.*

Στον δρόμο περπατούσε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Ο καθένας κουβαλούσε το σταυρό του. Ένα άνθρωπος σκέφτηκε ότι ο δικός του σταυρός είναι πολύ βαρύς και καθυστέρησε αφήνοντας όλους να περάσουν. Μετά μπήκε στο δάσος και έκοψε ένα κομμάτι από το σταυρό του. Ικανοποιημένος από την εξυπνάδα του, σε λίγο έφτασε το όχλο και προχώρησε μαζί του. Ξαφνικά μπροστά τους εμφανίστηκε ένα χάσμα. Όλοι χρησιμοποίησαν το σταυρό τους και πέρασαν το χάσμα, μόνο ο πονηρός άνθρωπος έμεινε, γιατί ο σταυρός του ήταν κοντός.*

Μια φορά ο Ιησούς Χριστός περνούσε από ένα χωριό. Μαζεύτηκε ένα πλήθος δυσαρεστημένων ανθρώπων που άρχισε να τον βρίζει. Ο Ιησούς στεκόταν μπροστά τους ήρεμος και χαμογελαστός. Ένας άνθρωπος που παρατηρούσε τη σκηνή πλησίασε τον Ιησούς και τον ρώτησε, γιατί δεν τους δίνει απάντηση. Ο Ιησούς Χριστός είπε:
- Ο καθένας δίνει αυτό που έχει στο βαλάντιό του.*

Πέντε ασημένια άστρα λάμπουν στον ουρανό. 
Το πρώτο αστέρι είναι για τους σοφούς και ήρωες που είπαν κ' έπραξαν κάποτε όταν μόλις γεννήθηκε ο Χρόνος και πρόσφατα όποτε ο Χρόνος γνωρίζει των εκατοστό αιώνα.
Το δεύτερο αστέρι είναι για τους σοφούς και απλούς ανθρώπους που αφηγήθηκαν αυτές τις παραβολές, μύθους, ιστορίες και ανέκδοτα στους άλλους ανθρώπους που τα διηγήθηκαν σε άλλους κι εκείνη τους έγραψαν.
Το τρίτο αστέρι για αυτούς απ' τους οποίους εγώ γνώρισα αυτά τα μικρά, ενώ Μεγάλα κείμενα.
Το τέταρτο αστέρι για σένα αγαπητέ μου αναγνώστη που θα το πεις σε άλλους, έτσι όπως το κατάλαβες εσύ, δίνοντας νέα μορφή στο Λόγο και με αυτό τον τρόπο επικυρώνεις την δική σου δημιουργικότητα.
Το πέμπτο αστέρι για μένα που μάζεψα, μετέφρασα, απόλαυσα … και εκτύπωσα για σένα αγαπητέ μου συνάνθρωπε αυτά τα αριστουργήματα των αιώνων.*

Το ψωμάκι

Ένας άνδρας και μια γυναίκα παρ' όλο που έζησαν μαζί 30 χρόνια δεν είχαν παιδιά. Την ημέρα του τριακοστού έτους της συζυγικής ζωής ή γυναίκα όπως πάντα έψησε ένα στρογγυλό ψωμάκι: τέτοια ψωμάκια έκανε κάθε πρωί, ήταν σαν παράδοση. Όπως πάντα την έκοψε εγκάρσια στα δύο και άπλωσε το χέρι της με το πάνω μέρος του ψωμιού στον σύζυγό της, όμως μετά σταμάτησε την κίνηση του χεριού και σκέφτηκε: "Την ημέρα του τριακοστού έτους της συζυγικής ζωής μας, νομίζω πως έχω το δικαίωμα εγώ να φάω αυτό το ροδοκόκκινο μέρος του ψωμιού, 30 χρόνια το ονειρευόμουνα. Στο κάτω κάτω 30 χρόνια ήμουν πιστή και καλή σύζυγος και νοικοκυρά, πόσες δυνάμεις και υγεία αφιέρωσα στην οικογένειά μας". Η γυναίκα πήρε την απόφαση και έδωσε στον σύζυγό της το κάτω μέρος του ψωμιού, ενώ το χέρι της έτρεμε: παραβίαση της παράδοσης 30 ετών! 
Ο άνδρας της πήρε το κάτω μέρος του ψωμιού και είπε συγκινημένος: 
- Πόσο ανεκτίμητο δώρο μου έκανες σήμερα, αγάπη μου! Εδώ και 30 χρόνια δεν έχω φάει το κάτω μέρος του ψωμιού που μου αρέσει πάρα πολύ, γιατί πάντα θεωρούσα, πως δίκαια ανήκει σ' εσένα.*

Η Φτώχια

Ένας φτωχός άνθρωπος ο οποίος πάντα παραπονιόταν για τη φτώχια του και θεωρούσε πως είναι πολύ βαρύς ο σταυρός που κουβαλάει στη ζωή του, είδε όνειρο, πως βρίσκετε σ' ένα μεγάλο δωμάτιο και παντού, ακουμπισμένα στους τοίχους στέκονται διάφορων μεγεθών σταυροί καλυμμένοι με σκεπάσματα. Κάποια κρυφή φωνή έλεγε στον φτωχό: "Παραπονιέσαι για το σταυρό σου, για τη φτώχια σου: τότε διάλεξε οποιοδήποτε άλλο σταυρό".
Ο φτωχός άρχισε με χαρά να ψάχνει το πιο ελαφρό σταυρό. Προσπάθησε να σηκώσει το πρώτο σταυρό, όμως ήταν πολύ βαρύ, έπιασε το άλλο, αλλά και εκείνο ήταν βαρύ, το τρίτο δεν ήταν και πολύ βαρύ, αλλά είχε πολύ αιχμηρές γωνιές και προκαλούσε πόνο στους ώμους. Έτσι δοκίμασε πάρα πολλούς σταυρούς και δεν βρήκε ούτε ένα για τις δικές του δυνάμεις. Σε μια γωνιά βρισκόταν ένας σταυρός που ο φτωχός δεν δοκίμασε, γιατί του φάνηκε πολύ μεγάλος και βαρύς. Όταν προσπάθησε να το σηκώσει με χαρά φώναξε:
- Αυτό θα κουβαλήσω, φαίνεται μεγάλο, αλλά είναι πιο ελαφρύς απ' όλα τ' άλλα!
Όταν έριξε κάτω το σκέπασμα του σταυρού, με έκπληξη είδε την επιγραφή: "Φτώχια".*

Πίστεψε!

Ένας άθεος περνούσε μες απ' τα βουνά στο χωριό που ζούσε. Περπατούσε πάνω σ' ένα στενό μονοπάτι, όταν ξαφνικά γλίστρησε και έπεσε στο γκρεμό. Πέφτοντας, την τελευταία στιγμή έπιασε με το χέρι του το κλαδί ενός μικρού δέντρου που φύτρωσε μέσα σε μια ρωγμή του βράχου. Κρεμώντας από το κλαδί και ταλαντευόμενος απ' το κρύο αέρα εκείνος κατανόησε την απελπιστική του κατάσταση: μακριά κάτω φαίνονταν τα μυτερά βράχια, ενώ δεν υπήρχε τρόπος να ανέυει πάνω στο μονοπάτι. Σε λίγο τα χέρια του είχαν παγώσει και ο άθεος σκέφτηκε: "Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Μόνο ο Θεός μπορεί να με σώσει! Ποτέ δεν πίστευα στον Θεό, αλλά τώρα καταλαβαίνω πως ήταν λάθος μου. Τι χάνω!" Και με απελπισμένη φωνή, είπε:
- Ω! Θεέ, αν υπάρχεις σώσε με! και για όλη μου τη ζωή θα σε πιστεύω! 
Δεν πήρε απάντηση. Ξανά φώναξε, ικετεύοντας:
- Σε παρακαλώ, Θεέ! Δεν σε πίστευα, αλλά τώρα, αν με σώσεις απ' το θάνατο, αμέσως θα είμαι ο πιο πιστός σου οπαδός. 
Ξαφνικά απ' τα ουράνια κατέβηκε μια μεγάλη φωνή:
- Όχι ! ξέρω πως δεν θα το κάνεις. Ξέρω τέτοιους ανθρώπους σαν εσένα!
Ο άνθρωπος απ' την έκπληξη και τρόμο του παρ' ολίγο ν' αφήσει το κλαδί:
- Σε ικετεύω, Θεέ μου! Κάνεις λάθος! Εγώ στ' αλήθεια πιστεύω σ' αυτά που λέω. Θα πιστέψω με όλη μου την ψυχή!
- Όλοι, στις δύσκολες στιγμές αυτά λέτε. Ξέρω πως δεν πρόκειται να πιστέψεις. 
Ο άνθρωπος ικέτευε και προσπαθούσε να πείσει τον Θεό.
Τελικά ο Θεός είπε: 
- Καλώς, θα σε σώσω, αλλά θα κάνεις αυτό που λέω.
- Ω! Παντοδύναμε, βεβαίως και θα το κάνω.
- Άφησε το κλαδί.
- Ν, αφήσω το κλαδί!; φώναξε ο άνθρωπος, μήπως με πείρες για τρελό!*

Το παιδί

Σε μια πόλη πολλές μίνες δεν έβρεξε και οι κάτοικοί της πόλης υπέφεραν από της ανομβρία. Τελικά ο μητροπολίτης ανακοίνωσε πως αύριο το πρωί πρέπει όλοι οι κάτοικοι να 'ρθουν στο Ναό και να προσευχηθούν για τη βροχή. Ήρθε όλη η πόλη και όλη η πόλη αστειευόταν με ένα παιδί. Αυτό το παιδί ήρθε με ομπρέλα. Ο καθένας γελώντας έλεγε στο παιδί: 
- Χαζόπαιδο, γιατί κουβάλησες την ομπρέλα σου. Δεν βλέπεις τον καθαρό ουρανό, δεν πρόκειται να βρέξει.
Το παιδί με απορία είπε: 
- Εγώ νόμιζα πως, αν όλοι σας προσεύχεστε, θα βρέξει.*

Μικρή διαφορά

Ένας βασιλιάς της Ανατολής είδε φοβερό όνειρο, σαν να έπεσαν όλα τα δόντια του. Στεναχωρημένος φώναξε τον ερμηνευτή των ονείρων. Εκείνος άκουσε τον βασιλιά και με ανησυχία είπε:
- Βασιλιά μου! πρέπει να σου πω τη θλιβερή είδηση: θα χάσεις τον έναν μετά από τον άλλο όλους τους συγγενείς σου.
Αυτά τα λόγια προκάλεσαν την οργή του βασιλιά και εκείνος διέταξε να τον ρίχνουν στην φυλακή και έδωσε διαταγή να φέρουν άλλον ερμηνευτή, ο οποίος άκουσε το όνειρο και είπε:
- Ω! Βασιλιά μου είμαι ευτυχισμένος που μπορώ να σου ανακοινώσω την χαρμόσυνη είδηση: θα επιζήσεις όλους τους συγγενείς σου.
Ο βασιλιάς ήταν ικανοποιημένος και γενναιόδωρα πλήρωσε για αυτό το προμάντεμα. Οι αυλικοί ήταν αμήχανοι και ρώτησαν τον μάντη:
- Εσύ είπες περίπου τα ίδια που είπε ο καημένος συνάδελφός σου. Γιατί τότε εκείνος είναι τιμωρημένος, ενώ εσύ βραβευμένος; 
- Ναι πραγματικά εμείς ομοίως ερμηνεύσαμε το όνειρο, όμως όλα εξαρτώνται όχι απ' αυτό που είπες, αλλά, πώς το είπες.*

Ο ραβίνος Τσάδοκ Ακόεν από το Λούμπλιν πολλά χρόνια αφιέρωσε στις επιστημονικές έρευνες και ήταν όχι μόνο ένας μεγάλος θεολόγος, αλλά και ένας απ' τους μεγαλύτερους επιστήμονες της εποχής του. Μια φορά είπε στους μαθητές του:
- Δεν έμεινε σ' αυτόν τον κόσμο μια γωνιά, που δεν έγινε αντικείμενο επίμονης προσοχής των μεγάλων ερευνητών: βουνά και πεδιάδες, ωκεανοί και ποτάμια, ερημιές και αιώνια χιόνια, όλα περιέγραψε και σημείωσε στους χάρτες. Στα βάθη της Ύλης και στο απέραντο Σύμπαν κοιτάζει ερευνητικά ο άνθρωπος. Και μόνο στην ψυχή του φοβάται να ρίχνει μια ματιά.*

Το φαγητό του πλούσιου

Στον ραβίνο ήρθε ένας πλούσιος Εβραίος.
Η κουβέντα έφερε το θέμα της τροφής, και ο ραβίνος τον ρώτησε:
- Τι τρως συνήθως; 
- Αρκούμαι σε λίγα, απάντησε ο εύπορος Εβραίος, ψωμί με αλάτι και νερό, αυτά είναι που τρώω.
- Τι ανοησίες είναι αυτά που λες, του έκανε παρατήρηση ο ραβίνος, εσύ πρέπει κάθε μέρα να τρως κρέας και να πίνεις ζεστό ρόφημα με μέλι, όπως και όλοι οι άλλοι ευκατάστατοι άνθρωποι.
Ο ραβίνος δεν τον άφησε να φύγει μέχρι που ο έμπορος δεν υποσχέθηκε ότι θ' αλλάξει την τροφή του. Οι μαθητές του ραβίνου τον ρώτησαν γιατί τόσο επίμονα ζητούσε τον έμπορο ν' αλλάξει την δίαιτά του.
- Εάν αυτός θα φάει κάθε μέρα κρέας, είπε ο ραβίνος, τότε θα κατανοήσει ότι ο φτωχός χρειάζεται ψωμί. Αλλά αν ο ίδιος θα τρώει ψωμί με νερό, τότε θα νομίζει πως ο φτωχός μπορεί να τρώει πέτρες.*

Πως να βρεις ένα μεροκάματο

Ο ραβίνος Λέβι-Ιτσχάκ από το Μπέρντιτσεφ μια φορά είδε έναν Εβραίο που τρέχει στο δρόμο.
- Που τρέχεις; τον ρώτησε ο ραβίνος.
- Ψάχνω ένα μεροκάματο για μένα και την οικογένειά μου, απάντησε εκείνος.
- Από πού ξέρεις ότι το μεροκάματο τρέχει μπροστά σου και πρέπει να το φτάσεις. Μήπως είναι πίσω σου και πρέπει να σταματήσεις και να το περιμένεις, ενώ εσύ το απομακρύνεσαι.*

Δύσκολη ερώτηση

Ο ραβίνος Μεσουλάμ-Ζούσια από την Άνω Πόλη κάνοντας κήρυγμα μάθαινε τους Εβραίους ότι πρέπει να είναι αυτό που είναι και να εκπληρώσουν την αποστολή τους σ' αυτόν τον κόσμο: "Φοβάμαι πως όταν θα παρουσιαστώ μπροστά στα μάτια του Μεγάλου Κριτή θα με ρωτήσει και δε θα μπορέσω να απαντήσω. Δε θα με ρωτήσει γιατί δεν έγινα ο Πατέρας των Προφητών ή Δάσκαλος του εβραϊκού λαού, αλλά θα με ρωτήσει γιατί δεν ήμουν ο Ζούσια, γιατί δεν ήμουν ο εαυτός μου.*

Μην πιστέψεις

Ο ραβίνος του Λούμπλιν έλεγε: 
- Εάν σου λένε όλοι οι μεγάλοι άνδρες του Ισραήλ, ότι είσαι ο Σωστός, μην πιστέψεις. Εάν μπροστά σου εμφανιστούν ο προφήτης Ελιάχ και ο άγγελος και θα σου πουν πως είσαι ο Σωστός, μην τους πιστέψεις. Ακόμα και αν ο ίδιος ο Ύψιστος θα σου πει πως είσαι ο Σωστός, να έχεις υπ' όψιν σου, ότι αυτό αφορά μόνο την παρούσα στιγμή και όχι την επόμενη.*

Ένας άνθρωπος συμπεριφέρθηκε πολύ άσχημα στον ραβίνο και τον ύβρισε. Όμως μετά από μερικές μέρες τον έπιασαν οι τύψεις και αποφάσισε να πάει και να ζητήσει συγνώμη, λέγοντας πως είναι έτοιμος να δεχθεί οποιαδήποτε τιμωρία. Ο ραβίνος του είπε να πάρει τρία μαξιλάρια, να τα σκίζει και να ρίχνει τα πούπουλα στον άνεμο. 
Όταν ο άνθρωπος το έκανε ο ραβίνους του είπε:
- Και τώρα πήγαινε και μάζεψε τα πούπουλα.
- Μα, αυτό είναι αδύνατον, φώναξε ο άνθρωπος.
- Βεβαίως. Ναι, φαίνεται πως εσύ ειλικρινά λυπάσαι για το κακό που έκανες, αλλά είναι αδύνατον να εξαλείψεις το κακό που προκάλεσες με λόγια, όπως και να μαζέψεις τα πούπουλα.*

Για την αγάπη

Ο Άνεμος συνάντησε ένα όμορφο Λουλούδι και το αγάπησε. Όταν εκείνος τρυφερά χάιδευε το Λουλούδι εκείνο απαντούσε με πιο μεγάλη αγάπη που εκφραζόταν με πιο έντονα χρώματα και δυνατό άρωμα. Όμως ο Άνεμος ήταν αχόρταγος και αποφάσισε: "Εάν θα δώσω στο Λουλούδι όλη μου τη δύναμη και την ισχύ, αυτό θα μου χαρίσει κάτι πολύ ωραίο και μεγάλο". Η αναπνοή της αγάπης του ήταν τόσο δυνατή, ώστε το Λουλούδι δεν άντεξε αυτό το πάθος και λύγισε. Ο άνεμος απεγνωσμένα προσπαθούσε να το σηκώσει και να το αναστήσει, αλλά δε μπόρεσε. Τότε ηρέμησε και με τρυφερή ανάσα της αγάπης προσπάθησε να αναζωογονήσει το Λουλούδι, αλλά εκείνο μαραινόταν μπροστά στα μάτια του. Τότε ο Άνεμος φώναξε με οργή:
- Εγώ σου έδωσα όλη τη δύναμη της αγάπης μου, αλλά εσύ δεν έχεις δυνάμεις να μου απαντήσεις με ίδιο πάθος. Εσύ δε μ' αγαπούσες!
Όμως το Λουλούδι δεν απάντησε, γιατί ήταν νεκρό. 
Εκείνος που αγαπά πρέπει να θυμάται πως όχι με δύναμη και πάθος μετριέται η Αγάπη, αλλά με τρυφερότητα και στοργικότητα.*

Το βραβείο για την καθαριότητα

Μια φορά ο σύζυγος πήγε στη δουλειά, ενώ η γυναίκα του γνωστή λάτρισσα της καθαρότητας όλη την ημέρα κυνηγούσε τη σκόνη και έκανε να γυαλίζουν όλα τα έπιπλα, ακόμα και το πτυελοδοχείο στη γωνιά. Εξ αιτίας αυτού του κυνηγητού εντελώς ξέχασε τον εαυτό της και έτρεχε μέσα στο σπίτι σαν βρώμικη τσαπατσούλα.
Όταν επέστρεψε ο σύζυγος, είχε την ανάγκη να καθαρίσει το λαιμό του απ' τη σκόνη του δρόμου. Άρχισε να ψάχνει που να φτύσει, αλλά τα πάντα έλαμπαν από την καθαρότητα και δεν του έμεινε τίποτα άλλο παρά να φτύσει τη γυναίκα του.*


Μια φορά ο Βούδας περνούσε με τους μαθητές του από ένα χωριό που ζούσανε εχθροί του βουδισμού. Οι κάτοικοι του χωριού βγήκαν από τα σπίτια τους περικύκλωσαν τον Βούδα και τους μαθητές του και άρχισαν να τους προσβάλουν. Οι μαθητές ήταν έτοιμοι να τους αποκρούουν αποφασιστικά και μερικοί απαντούσαν με οργή, όμως η παρουσία του Βούδα τους έκανε να συγκρατηθούν. Η αντίδραση του Βούδα τους έφερε σε αμηχανία, όταν γύρισε στους μαθητές του και τους είπε:
- Με απογοητεύσατε. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό. Είναι οργισμένοι, λογαριάζουν πως είμαι εχθρός της θρησκείας τους, των ηθικών αξιών. Αυτοί οι άνθρωποι μ' υβρίζουν και αυτό είναι φυσικό. Αλλά γιατί θυμώσατε εσείς; Γιατί επιτρέψατε σ' αυτούς τους ανθρώπους να σας χειρίζονται; Τώρα είστε εξαρτημένοι άνθρωποι. Μήπως δεν είστε ελεύθεροι;
Οι κάτοικοι του χωριού δεν περίμεναν τέτοια αντίδραση. Ήταν αμήχανοι και ησύχασαν. Μέσα στην ησυχία ο Βούδας γύρισε στους χωρικούς και τους είπε:
- Τελειώσατε; Αν δεν είπατέ όλα αυτά που θέλατε να μου πείτε, θα έχετε τη δυνατότητα να τα εκφράσετε, όταν θα επιστρέψουμε. 
Οι άνθρωποι του χωριού βρισκόταν σε πλήρη αμηχανία και τον ρωτήσανε: 
- Μα εμείς σε προσβάλλαμε, γιατί δε θυμώνεις μαζί μας;
- Είστε ελεύθεροι άνθρωποι και αυτό που κάνατε είναι δικαίωμά σας. Κι εγώ είμαι ελεύθερος άνθρωπος και κανένας δε μπορεί να προκαλεί την αντίδρασή μου, κανένας δε μπορεί να έχει επίδραση πάνω μου, κανένας δε μπορεί να χειριστεί τα αισθήματά μου. Η αντίδρασή μου προέρχεται από την εσωτερική μου κατάσταση. Και τώρα, θα ήθελα να σας πω κάτι. Οι κάτοικοι του χωρίου που είναι δίπλα στο δικό σας, μας χαιρέτησαν και μας έφεραν λουλούδια, φρούτα, διάφορα γλυκίσματα. Όμως εγώ τους είπα: "Ευχαριστώ, αλλά εμείς ήδη έχουμε φάει. Σας παρακαλώ, πάρτε τα για τον εαυτό σας με την ευλογία μου. Εμείς ποτέ δεν κουβαλάμε μαζί μας τροφή." Τώρα ρωτάω εσάς: "Τι έπρεπε να κάνουν με αυτά που μου έδωσαν, ενώ εγώ τα επέστρεψα πίσω;"
Ένας άνθρωπος από το πλήθος, είπε:
- Νομίζω πως τα πήρανε πίσω στα σπίτια τους και τα έδωσαν στις οικογένειές τους. 
Ο Βούδας χαμογέλασε και είπε:
- Δεν ξέρω τι θα κάνετε με τις δικές σας προσβολές και ύβρεις. Απλά, εγώ δεν τις δέχομαι. Εάν εγώ απορρίπτω τα φαγητά, τότε τα παίρνουν πίσω. Όμως τι μπορείτε τώρα να κάνετε εσείς; Εγώ απορρίπτω τις προσβολές σας, γι' αυτό και εσείς πάρτε τα υπόμενά σας στα σπίτια σας και κάντε τα ότι θέλετε.*

Ο μέσος δρόμος

Ο πρίγκιπας Σραβάν ζούσε μέσα σε πολυτελέστατο μέγαρο. Του άρεσε η χλιδή. Την πρωτεύουσά του συνεχώς την ανανέωνε, έχτιζε καινούρια κτίρια και την έκανε πολύ όμορφη. Όμως μια φορά κατανόησε πως όλα βαρέθηκε και όταν άκουσε πως στην πόλη ήρθε ο Βούδας πήγε να τον δει και γοητευμένος απ' την ομιλία του ζήτησε να γίνει μαθητής του. Όλο το βασίλειο ήταν αμήχανο με εξέλιξη των γεγονότων. Οι άνθρωποι δε μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο Σραβάν έγινε μονάχος, αφού ήταν άνθρωπος που πάντα ήθελε να ικανοποιήσει τις ιδιοτροπίες του, ακόμη και τις ακραίες. Οι συνηθισμένες ασχολίες του ήταν το κρασί και η γυναίκες.
Και οι μαθητές του Βούδα με απορία ρωτούσανε τον δάσκαλό τους:
- Τι έγινε; Αυτό είναι θαύμα. Ο Σραβάν έγινε μοναχός!; Τι του έκανες, δάσκαλε;
- Δεν έκανα τίποτα, είπε ο Βούδας, ο νους του ανθρώπου πολύ εύκολα κινείται από τη μία κατάσταση σε άλλη. Είναι η συνηθισμένη διαδρομή του νου. Εκπλήσσεστε γιατί δεν γνωρίζετε τους νόμους που χειρίζονται τον ανθρώπινο νου. Ο άνθρωπος που είχε τρέλα, βυθισμένος μες στα πλούτη, τώρα έχει τρέλα απορρίπτοντας τα πλούτη. 
Έτσι ο Σραβάν έγινε οπαδός του Βούδα και πολύ σύντομα οι μαθητές άρχισαν να παρατηρούν πως κινείται από την μία ακρότητα σε άλλη. Ο Βούδας ποτέ δε ζητούσε από τους μαθητές του να είναι γυμνοί, ενώ ο Σραβάν έπαψε να φοράει ρούχα. Οι άλλοι έκαναν διαλογισμό κάτω απ' τα δέντρα, ενώ ο Σραβάν κάτω απ' τον καυτό ήλιο. Όλοι έτρωγαν μια φορά την ημέρα, ενώ ο Σραβάν μια φορά στις δυο μέρες.
Ένα βράδυ ο Βούδας τον πλησίασε και του είπε:
- Σραβάν, ξέρω πως όταν ήσουν πρίγκιπας έπαιζες πάνω σε σιτάρ. Ήσουν καλός μουσικός. Δε μου λες, τι θα γίνει αν χαλαρώσεις τις χορδές; 
- Δε θα μπορέσεις να βγάζεις μουσική.
- Εάν τεντώνεις τις χορδές, τότε τι θα γίνει;
- Το ίδιο, δε θα βγάζεις μουσικό ήχο. Το τέντωμα των χορδών πρέπει να είναι όχι πολύ δυνατό, ούτε αδύνατο, κάπου ακριβώς στη μέση. Μόνο ο ειδικός μπορεί σωστά να τεντώσει τις χορδές.
Και τότε ο Βούδας είπε:
- Σε παρατηρώ εδώ και έξι μήνες. Η μουσική που θέλεις να βγάζεις από τον εαυτό σου θα παράγει μουσικό ήχο, μόνο αν οι χορδές δεν είναι πολύ τεντωμένοι ή δεν είναι χαλαρές, ενώ πρέπει να βρίσκεις την χρυσή τομή. 
Σραβάν, φέρε τον εαυτό σου σε ισορροπία, μόνο έτσι θα φτάσεις στον σκοπό σου.*

Η στάμνα με κουσούρι

Μαθητής ενός γκουρού έκανε και τη δουλειά του νεροκουβαλητή. Το νερό το έφερνε, με δύο στάμνες κρεμασμένες από ένα μακρύ κονταρόξυλο στηριγμένο στους ώμους, απ' την πηγή στο σπίτι του δασκάλου. Η μία στάμνα είχε ρωγμή, ενώ η άλλη ήταν εντάξει και πάντα έφερνε όλο το νερό στο σπίτι. Η στάμνα με ρωγμή έφερνε μόνο το μισώ νερό. 
Δυο χρόνια, καθημερινά ο μαθητής έφερνε στο σπίτι μόνο μιάμιση στάμνα. Βεβαίως η άψογη στάμνα περηφανευόταν με τα επιτεύγματά της, αλλά η στάμνα με ελάττωμα 
ένιωθε ντροπή και ήταν πολύ δυστυχισμένη γιατί δεν έκανε τη δουλειά της όπως θα έπρεπε. 
Μια μέρα δίπλα στην πηγή η στάμνα με κουσούρι μίλησε στον νεροκουβαλητή και είπε:
- Σου ζητώ συγνώμη, νιώθω τύψεις απέναντί σου.
- Γιατί; Τι έγινε;
- Σε διάρκεια δυο χρονών ήμουν ικανή να φέρω στο σπίτι μόνο το μισό νερό, γι' αυτή τη ρωγμή έχανα το άλλο μισό στο δρόμο απ' την πηγή στο σπίτι. Αυτό το ελάττωμά μου, δε σου έδινε τη δυνατότητα να έχεις καλύτερο αποτέλεσμα του κόπου σου, με στενοχώρια είπε η στάμνα.
Ο μαθητής του γκουρού ένιωσε λύπη για την παλιά ραγισμένη στάμνα και αφού ήταν καλός άνθρωπος, είπε:
- Τώρα, όταν θα επιστρέψουμε στο σπίτι του δασκάλου, θέλω να προσέχεις τα όμορφα λουλούδια στον δρόμο προς το σπίτι.
Πράγματι, από τη μια πλευρά του δρόμου είχε πολύ όμορφα λουλούδια και ή στάμνα τα είδε. Εδώ ο νεροκουβαλητής σταμάτησε και είπε: 
- Ελπίζω, το αντιλήφθηκες, ότι τα λουλούδια φυτρώνουν μόνο απ' τη δική σου πλευρά και όχι από την πλευρά της άψογης στάμνας; Εγώ από την πρώτη στιγμή ήξερα για το ελάττωμά σου και το χρησιμοποίησα με όφελος: έσπειρα λουλούδια από την πλευρά σου και εσύ κάθε μέρα τα πότιζες με τη ρωγμή σου. Έτσι σε διάρκεια δυο ετών μάζευα όμορφα λουλούδια για να στολίζω το τραπέζι του δάσκαλού μου. Χωρίς εσένα, έτσι όπως είσαι με ελάττωμα, δε θα είχαμε αυτή την ομορφιά στο σπίτι.*

Μια φορά ο Ισά, ο γιος της Μαρίας περπατούσε στην έρημο κοντά απ' το Ιερουσαλήμ με μερικούς ανθρώπους που περικύκλωσαν τον μεγάλο προφήτη και ζητούσαν να τους πει τη μυστική λέξη που ανασταίνει τους νεκρούς. 
Ο Ισά τους είπε:
- Εάν σας λέω τη μυστική λέξη, ξέρω πως δε θα τη χρησιμοποιήσετε σωστά.
Οι άνθρωποι όμως ικέτευαν και επίμονα ζητούσαν να αποκαλύπτει το μυστικό:
- Είμαστε προετοιμασμένοι για αυτή τη γνώση και την αξίζουμε. Εκτός αυτού, το μυστικό θα δυναμώσει την πίστη μας. 
- Δεν κατανοητέ, τι ζητάτε, έφερε αντίρρηση ο Ισά, όμως τελικά ήταν αναγκασμένος να αποκαλύπτει τη μυστική λέξη.
Την άλλοι μέρα αυτοί οι άνθρωποι περπατώντας στην έρημο είδαν μια στοίβα οστών που ήταν άσπρα από το χρόνο.
- Ελάτε να δοκιμάσουμε τη δύναμη του μυστικού λόγου, είπαν οι άνθρωποι και χωρίς να το σκεφτούν, όλοι μαζί φώναξαν τη Λέξη.
Μόλις είπαν τη Λέξη, πως αμέσως τα οστά ενώθηκαν και έγιναν σκελετός ο οποίος γρήγορα μεταμορφώθηκε σε κορμί που σκεπάστηκε από μαλλιά και μπροστά τους εμφανίστηκε ένα τεράστιο λιοντάρι. Το θηρίο που ζωντάνεψε όρμησε πάνω στους ανθρώπους και τους κατασπάραξε.*

Ο Νασρεντίν και οι φιλόσοφοι

Οι φιλόσοφοι μαζεύτηκαν στην αυλή του πατισάχ για να δικάζουν τον Νασρεντίν. Η υπόθεση ήταν σοβαρή, γιατί τον κατηγορούσαν οι φιλόσοφοι πως περνώντας από χωριά και πόλεις έλεγε: "Αυτοί που ονομάζονται φιλόσοφοι, είναι άνθρωποι αγράμματοι, αναποφάσιστοι και ανόητοι". Τον κατηγορούσαν για υπονόμευση των θεμέλιων του κράτους.
Ο πατισάχ απευθύνθηκε στον μουλά και είπε:
- Μπορείς να μιλήσεις πρώτος. Τι έχεις να πεις για τις κατηγορίες;
- Ας φέρουν κόλλες και μολύβια, είπε ο Νασρεντίν, και όταν τα έφεραν, συνέχισε:
- Δώστε τα στους πρώτους εφτά φιλόσοφους, και όταν τα έδωσαν, είπε:
- Ας γράφει ο καθένας την απάντηση στην ερώτηση: "Τι είναι το ψωμί;"
Οι φιλόσοφοι έγραψαν και τα γραπτά παρέδωσαν στον πατισάχ ο οποίος τα διάβασε φωναχτά.
Ο πρώτος έγραψε: "Το ψωμί είναι τροφή".
Ο δεύτερος: "Είναι αλεύρι και νερό".
Ο τρίτος: "Είναι το δώρο του Αλλάχ".
Ο τέταρτος: "Ψημένο ζυμάρι".
Ο πέμπτος: "Ευμετάβλητη έννοια που υπονοεί την βασική τροφή των ανθρώπων".
Ο έκτος: "Θρεπτική ουσία".
Ο έβδομος: "Μόνο ο Αλλάχ ξέρει την απάντηση".
Και τότε σηκώθηκε ο Νασρεντίν και απευθύνθηκε στον πατισάχ και τους αυλικούς:
- Όταν αυτοί οι άνθρωποι αποφασίσουν, τι είναι τελικά το ψωμί, τότε ίσως θα μπορέσουν να λύσουν και άλλα προβλήματα, π. χ.: "Έχω δίκαιο ή άδικο;". Τώρα πέστε μου: μπορούμε να βασιζόμαστε στην κρίση τέτοιων ανθρώπων; Δεν είναι παράξενο που δε μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους, τι τρώνε κάθε μέρα; Μόνο σ' ένα πράγμα ήταν ομόφωνοι, να με κατηγορήσουν ως εγκληματία.*

Νερό του παράδεισου

Ο βεδουίνος Χαρίς και η γυναίκα του Ναφίσα περιπλανούνταν στην έρημο από μία όαση στην άλλη. Ζούσαν σε μια παλιά σκηνή εκεί που έβρισκαν δυο-τρία φοινικόδεντρα, ακανθώδη δέντρα για την καμήλα τους και μια πηγή αλμυρούτσικου νερού. Έτσι ζούσαν δεκαετίες. Όλες οι ημέρες του νομάδα έμοιαζαν η μία την άλλη και πολύ σπάνια κάτι άλλαζε την συνηθισμένη τους ροή. Με διάφορες παγίδες έπιανε διάφορα αγρίμια της ερήμου για το κρέας και το δέρμα τους και έκανε σκοινιά από τις ίνες των φοινικόδεντρων. Όλα αυτά, τα πουλούσε και στα καραβάνια που περνούσαν από την έρημο.
Όμως μια φορά ο Χαρίς τυχαία βρήκε μέσα στην έρημο μια πηγή. Πήρε στην παλάμη του λίγο νερό και το δοκίμασε. Το νερό τόσο ξεχώριζε από το συνηθισμένο, που του φάνηκε ως νερό του παραδείσου. Στην πραγματικότητα το νερό ήταν αρκετά αλμυρό και για μας θα ήταν βρώμικο και αλμυρό, ενώ ο βεδουίνος ένιωσε μεγάλο ενθουσιασμό.
- Αυτό το νερό, είπε στον εαυτό του, πρέπει να το πάω σ' εκείνον που θα το εκτιμήσει επάξια. 
Ο Χαρίς αμέσως πήρε τον δρόμο για τη Βαγδάτη στην αυλή του Μεγάλου Χαλίφη Χαρούν αλ-Ρασίντ, γεμίζοντας δυο ασκούς, ένα για τον εαυτό του και ένα για τον χαλίφη. Ημέρα και νύχτα χωρίς κούραση βίαζε την καμήλα του και σταματούσε μόνο για να φάει λίγα φοίνικα. Όταν έφτασε στη Βαγδάτη ο βεδουίνος κατευθύνθηκε προς το μέγαρο του χαλίφη. Οι φύλακες τον ακούσανε και έχοντας υπ' όψιν τις διαταγές του χαλίφη τον οδήγησαν στην αίθουσα του θρόνου.
- Ω! μεγάλε βασιλιά! απευθύνθηκε ο Χαρίς στον χαλίφη, είμαι ένας φτωχός βεδουίνος και πολύ καλά γνωρίζω τις πηγές της ερήμου, αν και γνωρίζω πολύ λίγα για τ' άλλα πράγματα. Βρήκα στην έρημο πηγή νερού του παράδεισου και σκέφτηκα πως αυτό το νερό είναι άξιο μόνο για τέτοιο Μεγάλο Άνδρα σαν εσύ. Σε παρακαλώ να δεχτείς το δώρο μου. 
Με αυτά τα λόγια έδωσε στον Χαρούν αλ-Ρασίντ τον ασκό με νερό. Ο Χαρούν ο Δίκαιος δοκίμασε το νερό και κατάλαβε… γιατί καλά ήξερε το λαό του. Τον ευχαρίστησε και διέταξε τους φύλακες να πάνε τον βεδουίνο στο δωμάτιο για επισκέπτες για να ξεκουραστεί. Μετά ο χαλίφης είπε στον αρχηγό των φυλάκων:
- Το γλυκό νερό που εμείς έχουμε άφθονα, για αυτόν είναι θησαυρός. Τη νύχτα να οδηγήσεις αυτόν τον βεδουίνο έξω από την πόλη και κοίτα να μη δει το ποτάμι Τίγρη. Δεν πρέπει να γνωρίζει τη γεύση του ποταμίσιου γλυκού νερού. Όταν θα φτάσετε στην όασή του, θα τον ευχαριστήσεις από μένα και θα του δώσεις χίλια χρυσά δηνάρια. Και να του πεις ότι τον διορίζω φύλακα αυτής της πηγής νερού του παράδεισου και πρέπει να προμηθεύει με νερό όλους τους ταξιδιώτες που περνάνε από την έρημο.*

Δεν παίρνω από τους ζητιάνους

Ένας βασιλιάς πήγε μια φορά στο δάσος και συνάντησε έναν σοφό. Πολύ καιρό μίλησε με τον σοφό και έμεινε έκπληκτος από την σοφία του γέροντα. Ο βασιλιάς με ευλάβεια ζήτησε από τον σοφό να δεχτεί κάποιο δώρο. Ο σοφός αρνήθηκε και είπε:
- Οι καρποί αυτού του δάσους είναι αρκετοί για μένα, τα καθαρά νερά των πηγών μου δίνουν νερό, ο φλοιός των δένδρων μου δίνει ρούχα, τα σπήλαια είναι το σπίτι μου. Γιατί να πάρω δώρο από σένα ή κάποιον άλλο;
Ο βασιλιάς απάντησε:
- Μόνο και μόνο να μου δώσεις ευχαρίστηση. Σε παρακαλώ, πάμε μαζί μου στην πόλη, στο μέγαρό μου και πάρε κάποιο δώρο από μένα.
Για πολύ καιρό ο βασιλιάς ικέτευε τον σοφό γέροντα και τελικά εκείνος συμφώνησε και πήγε μαζί στο μέγαρό του. 
Πριν να δώσει το δώρο ο βασιλιάς άρχισε να προσεύχεται:
- Πανάγαθε! Σε παρακαλώ δώσε μου κι άλλα παιδιά, δώσε μου πλούτη και βοήθησέ με να αποκτήσω και άλλα εδάφη. Κύριε! Φύλαξε την υγεία μου…
Πριν να τελειώσει ο βασιλιάς την προσευχή του, ο σοφός σηκώθηκε και βγήκε από το διαμέρισμα. Ο βασιλιάς στεναχωρημένος έτρεχε από πίσω του και φώναζε:
- Φεύγεις, χωρίς να πάρεις το δώρο μου;
Ο γέροντας σταμάτησε γύρισε το κεφάλι του και είπε:
- Δεν παίρνω από τους ζητιάνους. Εσύ ο ίδιος είσαι διακονιάρης, πώς μπορείς να μου δώσεις κάτι.*

Ο Αντβαντχούτα και ο αετός

Μια φορά ο Αντβαντχούτα έδωσε στον κόσμο τέσσερις Γκουρού: ένας απ' αυτούς ήταν αετός. 
Στην ακτή ενός ποταμού οι ψαράδες έβγαλάν την αλιεία τους. Ο αετός πέταξε προς τη γη και άρπαξε ένα ψάρι. Βλέποντας τον αετό με ψάρι στα νύχια του, εκατοντάδες κοράκια άρχισαν να κρώζουν, δημιούργησαν μεγάλο θόρυβο και όρμησαν από πίσω του. Όπου και να πετούσε ο αετός, τα κοράκια τον ακολουθούσαν: πετούσε ψηλά, τον κυνηγούσε και όλος ο σμήνος από κάτω, πετούσε χαμηλά, τον επιτίθονταν από πάνω και πουθενά δεν μπορούσε να βρει ησυχία. Τελικά κουράστηκε πολύ και άφησε το ψάρι. Τότε τα κοράκια όρμισαν κάτω να πιάσουν το ψάρι και ο αετός έμεινε μόνος. Κάθισε σε κορυφή ενός μεγάλου δέντρου ο αετός και σκέφτηκε: "Αυτό το ψάρι ήταν η αιτία της αγωνίας μου, και τώρα που δεν το έχω είμαι ευτυχισμένος και νιώθω γαλήνη".
Ο Αντβαντχούτα γνώρισε απ' αυτόν τον αετό, ότι ως που ο άνθρωπος είναι προσκολλημένος στα αγαθά, έχει πολλές σκοτούρες, ανησυχίες, αγωνίες και δυστυχίες. Όμως, όταν αυτή η προσκόλληση ξεπερνιέται, τελειώνουν και τα προβλήματα του ανθρώπου και έρχεται η γαλήνη και η ησυχία.*

Ξύλινο πιάτο

Κάποτε ζούσε ένας γέρος. Τα μάτια του δεν έβλεπαν καλά, η ακοή του ήταν χάλια, τα γόνατά του δεν τον κρατούσαν και ο γέρος περπατούσε με μεγάλη δυσκολία. Όταν έτρωγε δεν μπορούσε σταθερά να κρατήσει το κουτάλι του και συχνά λέρωνε το τραπεζομάντιλο. Ο γιος του και νύφη του με περιφρόνηση κοιτούσαν τον γέρο και αποφάσισαν να τον ταΐζουν καθιστό πάνω στο πάτωμα στη γωνιά του δωματίου. Μια φορά τα χέρια του τόσο έτρεμαν, ώστε δε μπόρεσε να κρατήσει το παλιό του πιάτο του και εκείνο έπεσε και καταστράφηκε. Η νύφη άρχισε να κατσαδιάζει τον γέρο, εκείνος δεν είπε τίποτα, μόνο βαριά αναστέναξε. Τότε ο γιος τού έκανε ένα χοντροκομμένο ξύλινο πιάτο. Τώρα ο πατέρας του έτρωγε από 'κεί. 
Μια μέρα, όταν οι γονείς κάθονταν γύρο από το τραπέζι και έτρωγαν, στο δωμάτιο μπήκε ο τετράχρονος γιος τους με ένα κομμάτι ξύλου.
- Τι θέλεις να κάνεις με αυτό το ξύλο, ρώτησε ο πατέρας.
- Πιάτο, απάντησε το παιδί, από 'κεί θα φας εσύ και η μητέρα μου, όταν εγώ θα μεγαλώσω.*

Ένας βασιλιάς της ανατολής ήταν γνωστός σ' όλο τον κόσμο για τη σοφία που τον διέκρινε. Κανένας δε μπορούσε να τον ξεπεράσει σε εξυπνάδα και να συγκριθεί με τα πλούτη του. Μια φορά ο βεζίρης ήρθε στον βασιλιά πολύ στεναχωρημένος:
- Ω! μεγάλε σουλτάνε, είσαι ο πιο σοφός, πιο ισχυρός στη χώρα μας. Έχεις στα χέρια σου τη ζωή και το θάνατο. Άκουσε τώρα, τι λέει για σένα ο κόσμος. Μόλις επέστρεψα από την περιοδεία μου στις πόλεις και χωριά. Ό λαός σε ανυψώνει στους ουρανούς, αλλά υπάρχουν και τέτοιοι που σε βρίζουν. Αυτοί σε περιγελούν και κοροϊδεύουν τις σοφές σου αποφάσεις. Είναι ανεπίτρεπτη αυτή η κατάσταση, αγαπητέ μου σουλτάνε!
Ο σουλτάνος χαμογέλασε και απάντησε:
- Όπως και οι άλλοι στο Βασίλειο μου, γνωρίζεις για τις υπηρεσίες που προσέφερα στο λαό μου. Το κράτος μου είναι πλούσιο και δυνατό. Μάλιστα, έχεις δίκαιο, μπορώ να κάνω πολλά πράματα. Μπορώ να διατάσω να κλείσουν οι πύλες όλων των πόλεων, αλλά δε μπορώ να κλείσω τα στόματα των υπηκόων μου. Δεν έχει σημασία τι λένε μερικοί για μένα, σημασία έχει αυτό που εγώ ξέρω πως κάνω καλό για τους ανθρώπους.*

Είναι πολύ παλιά παραβολή, τόσο παλιά, ώστε ο Θεός ακόμη ζούσε πάνω στη Γη, μες στους ανθρώπους. Μια φορά τον επισκέφθηκε ένας παλιός αγρότης και του είπε:
- Άκουσε, μάλιστα Είσαι Θεός, δημιούργησες το Σύμπαν, αλλά πρέπει να σου πω, ότι δεν Είσαι αγρότης, δεν γνωρίζεις τα πιο απλά πράγματα για τη γεωργία. Πρέπει να πάρεις λίγα μαθήματα. 
- Τι προτείνεις, ρώτησε ο Θεός.
- Δώσε μου ένα χρόνο και ας όλα γίνονται έτσι όπως θα ζητήσω εγώ και θα δεις τη θα γίνει. Θα εξαφανίζω τη φτώχεια.
Ο Θεός συμφώνησε και έδωσε στον αγρότη ένα χρόνο.
Ο γεωργός είχε όλα αυτά που ζητούσε: βροχή όποτε ήθελέ, όχι θύελλες, βροντή και χαλάζι, τίποτα επικίνδυνο για το σιτάρι. Ο αγρότης ήταν ευτυχισμένος: το σιτάρι φύτρωσε πολύ υψηλό! Όσο ήθελε διαρκούσε η βροχή ή φώτιζε ο ήλιος. Αυτό το χρόνο όλα ήταν σωστά, με μαθηματική ακρίβεια και το σιτάρι ήταν ασυνήθιστα υψηλό. 
Και τότε ο αγρότης ήρθε στον Θεό και του είπε:
- Κοίτα, θα έχουμε τέτοια σοδειά, ώστε οι άνθρωποι δέκα χρόνια μπορούν να μη δουλεύουν, γιατί θα έχουν ψωμί.
Όμως, όταν μαζέψανε τη σοδειά, είδανε πως τα στάχυα δεν έχουν κόκκους. Ο αγρότης ήταν κατάπληκτος και με απορία ρωτούσε τον Θεό:
- Γιατί συμβαίνει αυτό; Πού είναι το λάθος μου;
Ο Θεός είπε:
- Γιατί δεν υπήρχε αντίρρηση, δεν υπήρχε σύγκρουση, δεν υπήρχε τριβή, γιατί εσύ απομάκρυνες τα "κακά" φαινόμενα. Γι' αυτό το σιτάρι σου έμεινε άκαρπο. Χρειάζεται λίγη πάλη: οι θύελλες, οι βροντές και οι αστραπές θα ξυπνούσαν την ψυχή του σιταριού.
Αυτή η παραβολή έχει μεγάλό νόημα. Εάν είσαι πάντα ευτυχισμένος, η ευτυχία χάνει τη σημασία της. Είναι σαν να γράφει κάποιος με άσπρη κιμωλία πάνω σε άσπρο τοίχο: κανένας δε θα μπορέσει να διαβάσει τα γραμμένα. Η νύχτα είναι στο ίδιο βαθμό χρήσιμη, όπως και η ημέρα, και οι ημέρες απελπισίας έχουν την ίδια σπουδαιότητα, όπως και οι ημέρες χαράς. Και αν σιγά σιγά θα αντιληφθείς τον ρυθμό της ζωής, θα νιώθεις τον δισυπόστατο ρυθμό της, τον ρυθμό των αντιθέσεων, τότε θα βρεις τις Μεγάλες Απαντήσεις. Τότε θα αποκτάς το Μυστικό. Ακόμη και η απελπισία και η θλίψη δεν θα έχουν την συνηθισμένη καταστροφική μορφή. Όχι! θα σ' επισκεφθεί η δυστυχία, αλλά δε θα είναι ο εχθρός σου. Θα συμφιλιωθείς μαζί της, γιατί θα βλέπεις το όφελός της. Θα είσαι ικανός να βλέπεις την ομορφιά της, θα καταφέρεις να κατανοήσεις, γιατί υπάρχει η συμφορά και γιατί πότε πότε είναι απαραίτητη.*

Πως μπορείτε να κρίνετε!

Κάποτε, παλιά, σ' ένα χωριό ζούσε ένας γέρος. Ήταν πολύ φτωχός, αλλά τον ζήλευαν οι βασιλιάδες, γιατί είχε ένα ωραίο άσπρο άλογο. Ποτέ κανένας δεν είδε παρόμοιο άτι: τόσο όμορφο και δυνατό. Οι βασιλιάδες και οι πιο πλούσιοι άνθρωποι της χώρας πρότειναν στο γέρο τα πάντα για ν' αγοράσουν το άλογο, όμως ο γέρος έλεγε:
- Αυτό το άλογο είναι προσωπικότητα, είναι ο φίλος μου. Είναι δυνατόν να πουλήσω τον φίλο μου;
Και αν η φτώχια του ήταν μεγάλη και οι πειρασμοί αμέτρητες, ο γέρος δεν ήθελε να πουλήσει το άλογο. 
Μια μέρα το πρωί ο γέρος μπήκε στο παχνί και δεν βρήκε το άλογό του. Μαζεύτηκε όλο το χωριό και όλοι μαζί φώναζαν:
- Είσαι ανόητος! Δε σου λέγαμε ότι μια μέρα θα κλέψουν το άλογό σου; Με τόσες ανάγκες να κρατάς τέτοιο θησαυρό!…Αν το πουλούσες, θα είχες τόσα λεφτά όσο ήθελες. Τι δυστυχία!
Ο γέρος είπε: 
- Μην υπερβάλετε! Ναι είναι γεγονός ότι το άλογο δεν είναι μέσα στην παχνί, όλα τ' άλλα είναι λόγια του αέρα: ευτυχία, δυστυχία… Από πού το ξέρετε; Πώς μπορείτε να κρίνετε;
Οι άνθρωποι γελούσαν και κορόιδευαν το γέρο. Όλοι κατάλαβαν πως ο γέρος τρελάθηκε από τη δυστυχία. Και πριν οι χωριανοί υποψιάζονταν πως ο γέρος δεν είναι καλά: ο άλλος από καιρό θα πουλούσε το άτι του και θα ζούσε σαν βασιλιάς. 
Αλλά ύστερα από δυο βδομάδες το άτι επέστρεψε και έφερε μαζί του άλλα δώδεκα άγρια άλογα. Και ξανά μαζεύτηκε ο κόσμος και όλοι φώναζαν:
- Άλλα δώδεκα άλογα! Ολόκληρη περιούσιά! τι μεγάλη ευτυχία! Ναι γέρε είχες δίκαιο, εμείς είμαστε βλάκες! Συγνώμη!
Ο γέρος απάντησε:
- Τι πάθατε εσείς οι άνθρωποι; Ναι επέστρεψε το άτι μου. Ναι έφερε μαζί του και άλλα άλογα. Ευτυχία ή δυστυχία, από πού το ξέρετε; Είναι ένα μικρό επεισόδιο. Διαβάσατε από το βιβλίο μόνο μια σελίδα, πώς μπορείτε να κρίνετε όλο το βιβλίο. 
Δεν απάντησαν οι χωριανοί στον γέρο: μήπως έχει δίκαιο και τώρα; Γι' αυτό σιώπησαν, ενώ κατά βάθος της ψυχής τους καλά ήξεραν, πως είναι απέραντη ευτυχία: δώδεκα άλογα! Αν επιθυμείς μπορείς σε μια στιγμή να τα μετατρέπεις σε αμύθητο πλούτο! 
Ο γέρος είχε έναν νεαρό γιο και εκείνος άρχισε να δαμάζει τα άγρια άλογα, όμως ύστερα από δυο βδομάδες έπεσε από το άλογο και έσπασε το πόδι του. Ξανά ήρθαν οι άνθρωποι, και οι άνθρωποι παντού είναι ίδιοι, άρχισαν να κρίνουν:
- Ναι, είπανε στον γέρο, και άλλη μια φορά είχες δίκαιο. Είναι δυστυχία: ο μοναδικός γιος σου να σπάσει το πόδι του. Είχες μια υποστήριξη στα γηρατειά σου. Τώρα τι θα κάνεις καημένε;
Ο γέρος τους είπε:
- Ξανά κρίνετε; Πού βιάζεστε; Πέστε απλά πως ο γιος μου έσπασε το πόδι του. Δε μπορείτε να έχετε γνώμη για το τι είναι αυτό: δυστυχία ή ευτυχία. Η ζωή έχει ανεβοκατεβάσματα και μπορείς να κρίνεις μόνο στο τέλος της. 
Μετά από μερικές μέρες στη χώρα επιτέθηκε ο εχθρός, άρχισε ο πόλεμος και όλα τα παιδιά πήρανε στο στρατό. Και μόνο ο γιος του γέρου έμεινε: δεν μπορούσε να περπατήσει. Και ξανά οι άνθρωποι έκλαιγαν και φώναζαν: από κάθε σπίτι έφυγαν οι άνδρες και τα παιδιά και δεν υπήρχε ελπίδα ότι θα επιστρέψουν, γιατί ο εχθρός ήταν πολύ πιο δυνατός και ή μάχη ήταν δεδομένο ότι θα χαθεί. Και ποτέ τα παιδιά δεν θα επιστρέψουν στα χωριά τους!
Όλο το χωριό ήδη πενθούσε τα παιδιά του. Και ήρθανε οι άνθρωποι στον γέρο και του είπανε: 
- Να μας συγχωρείς, γέρε! Ο Θεός βλέπει πως ξανά είχες δίκαιο: ήταν ευλογία το πέσιμο του παιδιού σου από το άλογο. Αν και ανάπηρος, όμως μαζί σου, ενώ τα δικά μας παιδιά έφυγαν για πάντα! Ο γιος σου έμεινε ζωντανός και σε λίγο ίσως θ' αρχίσει να περπατάει. Καλύτερα κουτσός και ζωντανός!
Και είπε ο γέρος:
- Είστε αδιόρθωτοι εσείς οι άνθρωποι. Ξανά συνεχίζετε να κρίνετε και να έχετε γνώμη για πράγματα που δεν μπορεί να ξέρει ο θνητός. Μάλιστα, τα παιδιά σας με βία πήρανε στον πόλεμο, ενώ ο δικός μου έμεινε μαζί μου. Αλλά κανένας δεν ξέρει, τι είναι αυτό: ευλογία ή δυστυχία. Μόνο ο Θεός ξέρει.*

Υποταγμένος να μην αλλάξεις

Ένας απ' τους μαθητές του Λάο-τσε του είπε:
- Άκουσα, πως είστε σοφός και για αυτό ήρθα να γίνω μαθητής σας. Δε με σταμάτησε ο μακρύς δρόμος. Πέρασα δίπλα από εκατό πανδοχεία, τα πόδια μου γέμισαν κάλους, αλλά εγώ συνέχυσα το δρόμο μου. Όμως τώρα, ύστερα από μερικές μέρες βλέπω πως δεν είστε σοφός, είστε σπάταλος: τι είναι αυτό το ρύζι δίπλα στις φωλίτσες των ποντικιών; Δεν είναι άσπλαχνο απέναντι στον κόσμο που πεινάει;
Ο Λάο-τσε αδιάφορος άκουγε και σιώπησε, δεν απάντησε. Την άλλη μέρα ο μαθητής πλησίασε τον Λάο-τσε και του είπε:
- Χθες σας προσέβαλα. Όμως σήμερα η καρδιά μου αρνείται αυτά που είπα;
- Αν χθες με αποκαλούσες γάιδαρο, θα δεχόμουνα το όνομα του γάιδαρου, αν μου έλεγες ότι είμαι αμαθής, με ηρεμία θα δεχόμουν το όνομα του αμαθής. Αν ο άνθρωπος δεν αποδέχεται την προσβολή, τότε μπορεί να έρθει η σύμφορα. Εγώ υποτάχθηκα και δέχτηκα όχι γιατί ήμουν υποταγμένος, αλλά υποτάχθηκά να μην αλλάζω.


Να δεχθείς τον εαυτό σου

Ένας βασιλιάς βγήκε να δει τον κήπο του και βρήκε πως πεθαίνουν και μαραίνονται τα δένδρα, τα δενδρύλλια και τα λουλούδια. Η βελανιδιά είπε πως πεθαίνει γιατί δε μπορεί να γίνει τόσο ψηλή όσο το πεύκο. Απευθυνόμενος στο πεύκο ο βασιλιάς άκουσε πως ξεραίνεται, γιατί δε μπορεί να κάνει τσαμπιά όπως το αμπελόκλημα. Το αμπελόκλημα πέθαινε, γιατί δε μπορούσε να ανθήσει όπως το τριαντάφυλλο.
Βρήκε μόνο τις ντάλιες να είναι φρέσκα και να εκπέμπουν άρωμα και ομορφιά. Στο ερώτημά του ο βασιλιάς πήρε την επόμενη απάντηση:
- Θεωρώ αυτονόητο, ότι με φύτεψες αφού ήθελες ο κήπος σου να έχει ντάλιες. Εάν ήθελες σ' αυτό το μέρος να έχεις βελανιδιά ή αμπελόκλημα, ή τριαντάφυλλο, τότε θα φύτευες εκείνους και όχι εμένα. Γι' αυτό σκέφτηκα πως αφού δε μπορώ να είμαι κάποιος άλλος δε ζήλεψα κανέναν. Και αποφάσισα να είμαι αυτό που είμαι. 
Φίλε μου είσαι σ' αυτόν τον κόσμο, αφού ακριβώς εσένα με τις αρετές σου και τα ελαττώματα ήθελε το Σύμπαν. Μη ζηλεύεις κανένα. 

Ο Κομφούκιος και ο Λάο-τσε 

Όταν ο Κομφούκιος για πρώτη φορά πήγε και είδε τον Λάο-τσε στη σπηλιά που εκείνος ζούσε, τον κοίταξε στα μάτια και είδε ένα άβυσσό και κατάλαβε πως πολύ δύσκολη θα είναι η συζήτησή τους. Ο Κομφούκιος ξεκινήσει την κουβέντα προσπαθώντας να αναπτύσσει το θέμα του "ανώτερου ανθρώπου", αλλά ο Λάο-τσε γέλασε και είπε: 
- Εγώ ποτέ δεν είδα κάτι "ανώτερο" ή κάτι "κατώτερο". Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, όπως και το δέντρο είναι δέντρο. Όλοι συμμετέχουν στην ίδια και μοναδική Ύπαρξη. Κανένας δεν είναι ανώτερος ή κατώτερος. Αυτά είναι ανοησίες.
Τότε ο Κομφούκιος ρώτησε:
- Τι γίνεται ο άνθρωπος ύστερα από το θάνατό του;
- Εσείς ζείτε, αλλά φοβάμαι πως δεν θα μπορείτε να μου πείτε, τι είναι η ζωή; απάντησε με ερώτηση ο Λάο-τσε.
Ο Κομφούκιος βρέθηκε σε αμηχανία, ενώ ο Λάο-τσε συνέχισε:
- Δεν γνωρίζετε ακόμη αυτή τη ζωή, όπου βρίσκεστε. Και αντί να προσπαθήσετε να την γνωρίσετε, εσείς ανησυχείτε για εκείνη που είναι πίσω από τα σύνορα.*

Ένας μουλάς ήθελε να προφυλάξει την κόρη του από τους κίνδυνους της ζωής και την κρατούσε μακριά από τα μάτια του κόσμου. Όμως η κόρη του μεγάλωσε, και η ομορφιά της άνθισε σαν λουλούδι. Τότε ο μουλάς ήταν αναγκασμένος να μιλήσει με την κόρη του και της είπε πόσο άτιμη είναι η ζωή και πόση υπουλότητα κρύβουν οι άνθρωποι.
- Αγαπητή μου κόρη, σε παρακαλώ σκέψου καλά για αυτά που θα σου πω. Όλες οι άνδρες θέλουν μόνο ένα πράμα. Είναι πονηροί, ύπουλοι και παντού βάζουν παγίδες. Στην αρχή ο άνδρας θαυμάζει την ομορφιά σου, μετά ζητά να πάτε για μια βόλτα. Περνάτε δίπλα από το σπίτι του και εκείνος λέει πως θέλει να πάρει το παλτό του και ζητάει να τον περιμένεις μέσα στο σπίτι του. Εκεί θα σε κεράσει ένα τσάι. Μετά βάζει τη μουσική, περνάει ο καιρός και ξαφνικά εκείνος ορμά πάνω σου! Και τότε είσαι ατιμασμένη, είμαστε ατιμασμένοι και εγώ και η μητέρα σου, είναι ατιμασμένο το καλό όνομά μας για πάντα.
Οι κόρη του πήρε τα λόγια του κατάκαρδα και υποσχέθηκε στον πατέρα της ότι θα είναι πολύ προσεκτική. Πέρασαν μήνες, μια φορά η κόρη με υπερηφάνεια και χαμογελώντας πλησίασε τον πατέρα της και του είπε: 
- Πατέρα, μήπως είσαι προφήτης; Πώς ήξερες, ότι ακριβώς έτσι όλα θα συμβούν; Όλα έγιναν όπως είπες εσύ. Στην αρχή εκείνος θαύμαζε την ομορφιά μου, μετά ζήτησε να κάνουμε μια βόλτα. Σάμπως τυχαία περνούσαμε δίπλα από το σπίτι του. Τότε θυμήθηκε πως ξέχασε το παλτό του και να μη μείνω μόνη, με κάλεσε στο σπίτι του. Ήταν πολύ διακριτικός και μου πρόσφερε τσάι και έβαλε μια καταπληκτική μουσική. Εδώ πατέρα θυμήθηκα τα λόγια σου και ήδη γνώριζα τι μη περιμένει. Αλλά θα δεις πως είμαι άξια να έχω το όνομά σου. Όταν ένιωσα ότι η στιγμή πλησιάζει, εγώ η ίδια όρμησα πάνω του και τον ατίμησα, ατίμησα και τους γονείς του και το όνομά του.*


Παράβολα του βουδισμού ζεν

Όταν ο μονάχος Μποκουντζιού κατάλαβε ότι σε λίγο θα πεθαίνει, ζήτησε από τους μαθητές του να φέρουν όλα τα βιβλία του, όλα τα χειρόγραφά του και τα γραπτά των μαθητών του, δηλαδή όλα αυτά που είπε και έγραψε. Έγινε μια μεγάλη στοίβα και κανένας απ' τους μαθητές δεν κατάλαβε τι πρόκειται να γίνει. Όταν όμως ο μονάχος πήρε στα χέρια του μια δάδα όλοι κατάλαβαν τις προθέσεις του και άρχισαν να φωνάζουν και να παρακαλάνε να μην το κάνει.
Ο Μποκουντζιού είπε:
- Φεύγω για πάντα, και δε θέλω ν' αφήσω πίσω μου κάποια ίχνη. Δεν πρέπει ν' αφήσω ούτε ένα αποτύπωμα των ποδιών μου. Απ' εδώ και πέρα ο καθένας που θέλει να μ' ακολουθήσει πρέπει ν' ακολουθήσει τον εαυτό του. Εκείνος που θέλει να με καταλάβει, πρέπει να καταλάβει τον εαυτό του. Γι' αυτό θέλω να καταστρέψω όλα αυτά τα βιβλία.*

34g. Ευχές και προσευχές

Κύριε! Κάνε να μην υπομένω ό,τι δεν μπορώ να αλλάξω.
Δώσ' μου τη δύναμη να αγωνίζομαι για ό,τι μπορώ ν' αλλάξω.
Χάρισέ μου τη σοφία για να ξεχωρίζω το ένα από το άλλο.

34ι. Χρησιμούλες

Χρησιμούλα (χρήσιμη ή χρυσή συμβουλή) - γνώση ή σύσταση που διατυπώνει κανείς, προκειμένου να βοηθήσει, να καθοδηγήσει κάποιον σχετικά με το πώς είναι καλύτερο να πράξει.

Σπίτι
Εάν δεν κόβει το ψαλίδι, τότε πάρτε ένα κομμάτι ψιλό γυαλόχαρτο και κόψτε 10-20 λουρίδες με πλάτος 2 χιλιοστά.

Για ν' απαλλαχθείτε από την ψαρίλα πρέπει να τρίβετε τα χέρια σας με το κομμένο στη μέση κρεμμύδι. Ύστερα από 5 λεπτά να πλένετε τα χέρια σας με κρύο νερό με κάποιο απορρυπαντικό για τα πιάτα, μετά με θερμό νερό.

Τη δυσάρεστη οσμή στην κουζίνα μπορείτε να απομακρύνετε, αν κάψετε μια ξερή φλούδα του λεμονιού ή του πορτοκαλιού. Στην τουαλέτα αρκεί ν' ανάβετε ένα σπίρτο.

Αν η τάπα στην μπανιέρα χάνει νερό, τότε κόβετέ από το παλιό ελαστικό γάντι την άκρη του δάχτυλου και το φοράτε στην τάπα. 

Πως ν' απαλλαχθείτε από τις κατσαρίδες
1. να αναμειγνύετε 30 γραμμάρια βορικού οξύ με ένα κρόκο όχι βραστού αυγού. 
2. κάντε μικρά σφαιρίδια από το μείγμα: 10γρ. βορικό οξύ, 50 γρ. πουρέ από πατάτα, 5 γρ. κοπανισμένη ζάχαρη και λίγο ασπράδι του αυγού για να συνδέει τα συστατικά. 
Το ένα ή το άλλο μείγμα τοποθετείτε πάνω σε μικρά χαρτάκια και βάζετε σε διάφορά μέρη: στο μπάνιο, την τουαλέτα, στην κουζίνα, στα δωμάτια…Ύστερα από 5-6 μέρες θα δείτε τα "αποτελέσματα" με σηκωμένα πόδια και χέρια… 

Υγεία 

Πώς να μη πάρετε κιλά από γιορτινά τραπέζια.
1. Να πίνετε πριν το τραπέζι δυο φλιτζάνια πράσινο τσάι, ή χυμό, ή μεταλλικό νερό. 
2. Να προτιμάτε τα μικρά πιάτα, εκεί τα μικρά μερίδια φαίνονται σαν μεγάλα.
3. Βάλτε στο στόμα σας μόνο μικρά κομμάτια φαγητού και τα μασάτε αργά και επιμελώς.
4. Κάντε κατά του γεύματος 2-3 φορές διακοπή. Αφήστε το κουτάλι και το πιρούνι και πέστε ένα ανέκδοτο.

Αποκτήστε μια καλή συνήθεια να κάνετε καθημερινά το πρωί ντους με θερμό και κρύο νερό: τα 3 πρώτα λεπτά με θερμό νερό, μετά 3 δευτερόλεπτα με κρύο νερό. Ύστερα παίρνετε στο χέρι σας ένα ξερό σφουγγάρι του μπάνιου και τρίβετε τα χέρια και τα πόδια σας από τα άκρα προς το κορμί με διάρκεια 3 λεπτά. Αυτό, όχι μόνο θα ενισχύσει την κυκλοφορία του αίματος, αλλά και θα σας δώσει ζωηρότητα για όλη την ημέρα. Επίσης ενισχύετε το ανοσοποιητικό σας σύστημα που δύσκολα αντέχει την αλλαγή καιρού.

Πώς να νικήσετε την αϋπνία; 
1.Το υπνωτικό μπορείτε ν' αντικαταστήσετε με μπανιέρα. Ανοίξτε το νερό (ο ήχος του νερού που τρέχει κατευνάζει τα νεύρα) και ρίξτε μέσα ένα φλιτζάνι με εκχύλισμα χαμομηλιού, καθίστε μέσα στην μπανιέρα και να είστε σίγουρος, ότι μετά από 20 λεπτά θα σας πιάνει ο ύπνος. Ύστερα από τη μπανιέρα καλό θα είναι να πιείτε ένα φλιτζάνι τσάι με χαμομήλι.
2. Κάντε ένα μικρό (15 ? 15 cm) προσωπικό μαξιλάρι από ένα τρυφερό βαμβακερό ύφασμα και γεμίστε το με ξερά χόρτα: μέντα ή ρίγανη ή χιλιόφυλλο ή βάλσαμο (σπαθόχορτο) ή θυμάρι ή χαμομήλι ή μίγμα αυτόν των "υπνωτικών" χόρτων. 

Πώς να καθαρίσετε το έντερό σας; Χρειάζονται: 
1. 400 γραμμάρια ξερό μαύρο δαμάσκηνο,
2. από 200 γρ. ξερά σύκα και βερίκοκα, 
3. 200 γρ. μέλι,
4. 25 γρ. φύλλα σένα (κασσία)
Όλα τα συστατικά (εκτός μελιού) να περάσετε από κρεατομηχανή. Το μίγμα που έχουμε συμπληρώνουμε με μέλι και το ανακατεύουμε. Να φυλάγετε μέσα στο ψυγείο σε γυάλινο σκεύος. Παίρνετε από 1 κουτάλι πριν το ύπνο.

Η δυσάρεστη οσμή του σκόρδου από το στόμα μπορεί να απομακρυνθεί:
1. με ένα ποτήρι γάλα,
2. αν μασήσετε δύο φύλλα μαϊντανού, 
3. αν μασήσετε 3-4 κόκκους καφέ.

Δυο απλές ασκήσεις που θα σας βοηθήσουν ν' απαλλαχθείτε από το λίπος στην κοιλιακή χώρα και να συντηρήσετε επίπεδη κοιλιά:
1. όρθια, παίρνοντας ανάσα τραβάτε μέσα την κοιλιά σας. Εκπνέοντας χαλαρώνετε. Εκτελείται 30 φορές.
2. όρθια, τα χέρια στη μέση. Παίρνετε ανάσα, τραβάτε μέσα την κοιλιά σας και υποκλίνεστε. Σηκώνοντας εκπνέετε και μετά χαλαρώνεται. Εκτελείται 30 φορές.

Τα μάτια σας δεκατέσσερα!
Όταν κουράζονται και μειώνεται η όρασή σας κάντε γυμναστική για τα μάτια:
1. δυνατά κλείνετε τα μάτια σας για 3-5 δευτερόλεπτα, μετά τα ανοίγετε για 3-5 δευτερόλεπτα. Επαναλαμβάνετε 6-8 φορές.
2. γρήγορα ανοιγοκλείνετε τα μάτια σας για 1 λεπτό.
3. κοιτάτε μπροστά σας κάποιο αντικείμενο που βρίσκεται σε απόσταση 2-200 μέτρα και μετά μετακινείτε τη ματιά σας στην άκρη της μύτης σας . Επαναλαμβάνετε 6-8 φορές.
4. κλείνετε τα βλέφαρά σας και κάνετε 1 λεπτό ελαφρό μασάζ με κυκλικές κινήσεις των δάχτυλών σας.
5. με τρία δάχτυλα ελαφρά πιέζετε για 2-3 δευτερόλεπτα τα βλέφαρα των κλειστών ματιών. Επαναλαμβάνετε 3-4 φορές.
6. κοιτάτε πάνω, κάτω, δεξιά και αριστερά. Επαναλαμβάνετε 6-8 φορές.

Άνδρας, γυναίκα, παιδιά

Θέλετε να γνωρίζετε περισσότερα πράγματα για την φιλενάδα σας; Τότε περάστε μαζί από μερικά μαγαζιά. Προσέξτε, που ρίχνει τα βλέμματά τις. Αν είναι ακριβά πράγματα, τότε έχετε να κάνετε με κυνηγοσπαταλικό θηλυκό. 

Βεβαίως, την απόφαση, αν θα πρέπει ή όχι ο υποψήφιος πατέρας να παρακολουθεί τη γέννηση του παιδιού του, πρέπει να πάρει το ζευγάρι. Όμως, οι έρευνες δείχνουν, ότι η παρουσία του πατέρα κατά της γέννησης του μωρού συμβάλλει στην διαμόρφωση ιδιαίτερης αφοσίωσης του πατέρα στο παιδί και τη γυναίκα του. Και συνήθως, οι περαιτέρω σχέσεις μεταξύ τους, είναι πιο ευνοϊκές.

Ο καταλληλότερος χρόνος για να γνωρίσετε έναν άνδρα, είναι μεταξύ 23-24 τη νύχτα. Οι ψυχολόγοι απέδειξαν πως συνήθως αυτές τις ώρες οι άντρες έχουν την τάση να προσέχουν την ελκυστικότητα της γυναίκας.

Πώς να μαθαίνετε το παιδί να διαβάζει;
Το παιδί ήδη γνωρίζει τα γράμματα αλλά δεν του αρέσει να διαβάζει. Για να το ενθαρρύνετε αγοράζετε ένα παιχνίδι και το κρύβετε κάτω από την καρέκλα στο καθιστικό. Στο παιδί δίνετε ένα φύλλο, όπου γράφει: "Το δώρο-παιχνίδι που αγόρασα για σένα είναι κρυμμένο, αλλά πίσω από το βάζω με λουλούδια θα βρεις κάτι που θα σου πει, που είναι το παιχνίδι σου". Πίσω από το βάζω, το παιδί θα βρει άλλο χαρτάκι όπου γράφει "Αν ψάξεις στην ντουλάπα του υπνοδωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά θα βρεις κάτι που θα σου βοηθήσει να βρεις το δώρο" κ. λ. π., κ. λ. π…

Χρησιμούλα για τον σύζυγο
Ειδικά τις πρώτες μήνες της εγκυμοσύνες η σύζυγος πρέπει να προφυλαχθεί από τις καταστάσεις άγχους. Η μία από τις συνέπειες του στρες μπορεί να είναι η γέννηση αγοριού με ομοφυλοφιλικές τάσεις.

Ζώα και φυτά

Οι κατσαρίδες δεν αντέχουν την οσμή της αμμωνίας. Όταν πλένετε και καθαρίζετε τα έπιπλα και το πάτωμα βάλτε στο νερό λίγη αμμωνία.

Θέλετε να σας εγκαταλείπουν οι μύγες; Τότε πιο συχνά αερίζετε τα δωμάτια σας και όταν πλένετε το πάτωμα, βάλτε λίγο φωτιστικό πετρέλαιο (κερεζίνη) στο νερό. 

Εάν τοποθετείτε σε κάθε δωμάτιο από 2-3 γλάστρες με γεράνι, τότε στο διαμέρισμά σας θα έχετε το καλύτερο ιονισμό του αέρα που αναπνέετε. Επίσης ο αέρας θα είναι κορεσμένος με αιθέρια έλαια, που συμβάλλουν στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος του οργανισμού σας.

Ενδυμασία και υποδήματα 

Το πρόβλημα του μαγκώματος του φερμουάρ αντιμετωπίζει ο καθένας: καθαρίζουμε το φερμουάρ με παλιά οδοντόβουρτσα και μετά το τρίβουμε με κερί ή σπερματσέτο.

Εάν τυχαία σκίσατε το παντελόνι ή το κοστούμι σας από καρφί ή κάποιο αιχμηρό αντικείμενο, υπάρχει τρόπος να το επισκευάσετε: 
1. παίρνετε ένα μικρό κομματάκι του ίδιου υφάσματος που καλύπτει το σκίσιμο,
2. αλείβετε το κομματάκι με ασπράδι του αυγού
3. πλησιάζετε τις άκρες του σκισίματος, 
4. βάζουμε το κομματάκι εκεί που είναι το σκίσιμο 
5. και το σιδερώνουμε με ζεστό σίδερο.

Για να ράβετε σωστά ένα κουμπί για το παλτό ή κοστούμι πρέπει να βάζετε μεταξύ του κουμπιού και του υφάσματος μια σπίρτα και μετά να τη βγάζετε.

Γενικός κανόνας: τα καθημερινά παπούτσια σας πρέπει να καθαρίσετε όχι πριν βγείτε από το σπίτι, αλλά αμέσως όταν ήρθατε στο σπίτι.

Το φερμουάρ με πλαστικά δόντια "ζουν" περισσότερο από τον μεταλλικό δρομέα. 
Ύστερα από περίπου 800-1000 διαδικασίες "άνοιγμα-κλείσιμο" ο δρομέας λασκάρει και το φερμουάρ δεν λειτουργεί σωστά. Για να τον επισκευάσετε χρειάζεται με πένσα να σφίξετε προσεκτικά τις περιοριστικές άκρες του δρομέα.

Παιχνίδια

Παιχνίδια της παρέας
Αυτό το παιχνίδι με αποτελεσματικό τρόπο γυμνάζει τη μνήμη. Οι συμμετέχοντες στο παιχνίδι 3-6 άτομα λένε λέξεις ή οποιεσδήποτε, ή με κάποιο συγκεκριμένο θέμα. Ο κάθε επόμενος πρέπει να επαναλαμβάνει τις λέξεις που είπαν οι προηγούμενοι, π.χ. ο πρώτος: "τρένο", ο δεύτερος: "τρένο, βράχος", ο τρίτος: "τρένο, βράχος, Αφροδίτη"… Εκείνος που χάνει τη σειρά των λέξεων, έχει την δυνατότητα για δεύτερη απόπειρα και αν δεν τα καταφέρει εγκαταλείπει το παιχνίδι. Ο τελευταίως που έμεινε είναι ο νικητής. 

Ανακοινώνετε, ότι τώρα θα παίξετε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι. Μετά προσθέτετε, ότι όσο περισσότεροι θα παίξουν, τόσο περισσότερο γέλιο θα προκαλεί το παιχνίδι. Όλη κάθονται ανακούρκουδα δημιουργώντας κύκλο. Ύστερα ζητάτε όλοι να επαναλαμβάνουν μια φράση: "Εγώ ο (όνομα), δεν γνωρίζω, πως παίζουν αυτό το παιχνίδι". Όταν οι "παίκτες" λένε αυτά τα λόγια εσείς σηκώνεστε, με απορία κοιτάτε όλους και λέτε: "Τότε τι κάθεστε;"

Προστασία

Πώς ν' αποφύγετε την επίθεση σκύλου
1. μην κάνετε γρήγορες και απότομες κινήσεις, 
2. αν περπατάτε, μην αρχίζετε να τρέχετε, 
3. μιλάτε ήρεμα, αλλά με σκληρό τόνο της φωνής, 
4. μην κοιτάτε τον σκύλο στα μάτια,

Πώς με αξιοπρέπεια να αντιμετωπίσετε την προσβολή;
Με κάποια ασήμαντη αφορμή κάποιος σας επιτίθεται βρίζοντας και προσβάλλοντας. 
1. λέτε με ήρεμη διακριτική φωνή: "Συγνώμη δεν άκουσα, επαναλαμβάνετε παρακαλώ". Εάν βρει το θάρρος να επαναλαμβάνει την βωμολοχία του, πέστε, ξανά ήρεμα: "Πώς, πώς…".
2. λέτε με ήρεμη διακριτική φωνή: "Συγνώμη, και έπειτα με αυτό το στόμα θα φάτε…;
3. με χαζοχαμόγελο στο πρόσωπό σας αρχίζετέ να κάνετε με χέρια σας κινήσεις βουβού ανθρώπου.

Συχνά επιστρέφετε στο σπίτι τη νύχτα και η συνάντηση με ληστή ή εκβιαστή δεν είναι και τόσο απίθανη. Στην τσέπη ή τσάντα σας μέσα σ' ένα σακουλάκι κρατάτε λίγη σκόνη από το μίγμα κοπανισμένων: καυτερού πιπεριού και αλατιού. Η ετοιμότητά σας να τα ρίχνετε στα μάτια του ληστή πρέπει να είναι σε υψηλό επίπεδο. Μετά, αμέσως αρχίζετε να φωνάζετε, όμως όχί! "Βοήθεια, ληστεία!", αλλά "Πυρκαγιά! Καιγόμαστε! 
Ελπίζω να μη σας χρειάζεται αυτή η χρησιμούλα.

Τροφή και συνταγές

Το ρύζι θα γίνει άσπρο και εύθρυπτο αν το ρίχνετε στο αλατισμένο νερό που βράζει και προσθέσετε μερικές σταγόνες χυμού του λεμονιού. Μην καλύψετε την κατσαρόλα που βράζετε το ρύζι.

Σαλάτα "Φαντασία": ένα ρόδι, 2 καρότα, ένα τέταρτο κεφαλιού του λάχανου, 2 μίλα, 200 γρ. μαγιονέζα. Το λάχανο ψιλοκόβετε, τα καρότα τρίβετε στον τρίφτη, τα μίλα καθαρίζετε από τη φλούδα και τα ψιλοκόβετε. Το μίγμα βάζετε στο πιάτο με στρώματα και το καθένα αλείβετε με μαγιονέζα. Το τελευταίο στρώμα στολίζετε με κόκκους του ροδιού. 

Το κομμένο λεμόνι μπορείτε να το φυλάξετε, αν βάζετε την τομή του πάνω σ' ένα πιατάκι, προηγουμένως στάζοντας 1-2 σταγόνες ξύδι ή μπορείτε να βάζετε λίγο ζάχαρη ή αλάτι, εξαρτάτε για τι θα χρησιμοποιήσετε το λεμόνι μετά.

Πριν να σπάσετε το αυγό πρέπει οπωσδήποτε να το πλένετε.

Διάφορα 

Οι καλύτερες χρησημούλες

1. να είσαι πάντα τίμιος
2. να βασιστείς στο χρόνο: θα σου δώσει τις καλύτερες συμβουλές 
3. να χορταίνεις ύπνο
4. ρίξε κορόνα γράμματα
5. μην ακούς συμβουλές