30 κείμενα του Multa paucis στις 3 Αυγούστου 2007

 34ab. Μύθοι, παραβολές και αλληγορίες

Δυο άγγελοι
Δυο άγγελοι-οδοιπόροι βρήκαν για διανυκτέρευση ένα πλούσιο σπίτι. Οι οικογένεια ήταν αφιλόξενη και τους επισκέπτες έστειλαν να κοιμηθούν σ’ ένα μικρό δωμάτιο στο υπόγειο. Εκεί ο πρεσβύτερος άγγελος είδε στον τοίχο μια τρύπα και την έκλεισε, και όταν ο νεότερος άγγελος ρώτησε γιατί το έκανε, ο πρεσβύτερος απάντησε:
– Δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως φαίνονται.
Την άλλη μέρα το κατάλυμα βρήκαν στο σπίτι μιας φτωχής, αλλά πολύ φιλόξενης οικογένειας. Οι σύζυγοι μοίρασαν μαζί με τους αγγέλους το λίγο φαγητό τους και προσέφεραν το κρεβάτι τους. Το πρωί όταν οι άγγελοι ξύπνησαν βρήκαν τον νοικοκύρη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική αγελάδα που τους ταΐζε με το γάλα της ήταν νεκρή. Ο νεαρός άγγελος με απορία ρώτησε τον πρεσβύτερο:
– Είναι άδικο αυτό που έγινε! Η πρώτη οικογένεια έχει τα πάντα, αλλά εσύ τους βοήθησες. Η άλλη οικογένεια είχε πολύ λίγα, αλλά τα προσέφερε απλόχερα, ενώ εσύ επέτρεψες να χάνουν την αγελάδα τους. Γιατί;
– Δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως φαίνονται, απάντησε ο πρεσβύτερος άγγελος, όταν ήμασταν στον υπόγειο είδα πως πίσω από την τρύπα κρυβόταν θησαυρός απο χρυσό. Εγώ διόρθωσα τον τοίχο να μην τον βρει ο πλούσιος που δεν ξέρει να προσφέρει καλοσύνη. Όμως την περασμένη νύχτα το σπίτι της φτωχής οικογένειας επισκέφθηκε ο άγγελος του θανάτου για να πάρει τη γυναίκα του νοικοκύρη. Εγώ τον έπεισα να πάρει την αγελάδα. Δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως φαίνονται. Οι άνθρωποι ποτέ δεν ξέρουν όλη την αλήθεια, ποτέ δεν είναι ικανή να αναγνωρίζουν τι τους έχει συμβεί, το καλό ή το κακό. Γι’ αυτό πρέπει την κάθε στιγμή της ζωής, το κάθε τι που αντιμετωπίζουν να δέχονται ως δώρο.


Παράδεισος και κόλαση
Βρέθηκε ένας άνθρωπος στον παράδεισο. Βλέπει πως οι άνθρωποι όλοι είναι χαρούμενη, ευτυχισμένη, ανοιχτή με ευμενής διάθεση, ενώ γύρο του όλα όπως στην συνηθισμένη ζωή. Ο άνθρωπος έκανε βόλτες, κοίταξε, μίλησε με τους άλλους και του άρεσε. Μετά είπε στον αρχάγγελο:
– Σε παρακαλώ, μπορώ να δω και την κόλαση;
– Ένταξη, πάμε να σου την δείξω.
Ήρθαν στην κόλαση. Ο άνθρωπος με αμηχανία βλέπει πως δεν υπάρχει καμιά διαφορά, όλα είναι έτσι όπως ήταν και στον παράδεισο, μόνο οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί: κακοί, δυσαρεστημένοι, προσβεβλημένοι, και αμέσως καταλαβαίνεις πως δεν τους αρέσει η ζωή εκεί που είναι. Ο άνθρωπος ρώτησε τον αρχάγγελο:
– Δεν καταλαβαίνω, βλέπω πως εδώ όλα είναι ακριβώς έτσι όπως και στον παράδεισο. Γιατί όλοι είναι τόσο δυσαρεστημένοι;
– Γιατί, νομίζουν πως στον παράδεισο είναι καλύτερα.


Το λάθος του Θεού

Μετά από τη Γη ο Θεός δημιούργησε το Νερό, το οποίο γέννησε τον Αέρα και μετά ο Θεός δημιούργησε την Χλωρίδα και την Πανίδα.
Πολλά εκατομμύρια χρόνια ο Θεός θαύμαζε το Δημιούργημά του. Η Γη ήταν το καμάρι του σ’ όλο το συμπάν.
Σε μια στιγμή χαλαρότητας αποφάσισε να δημιουργήσει απ’ το Νερό και τον Αέρα τους ανθρώπους και το μόνο που τους έδωσε ήταν η καρδιά. Με αυτήν την καρδιά οι άνθρωποι γνώρισαν το ένα και μοναδικό συναίσθημα, την Αγάπη: την Αγάπη για τον Θεό, την Φύση, τους συνανθρώπους τους.
Πέρασαν μερικά εκατομμύρια χρόνια. Όλα λειτουργούσαν θαυμάσια πάνω στη Γη, αλλά σε κάποια στιγμή περιέργειας και αλαζονείας ο Θεός αποφάσισε να δώσει στους ανθρώπους λίγο Μυαλό (δηλαδή απ’ αυτό που κατείχε μόνο Εκείνος σ’ ολόκληρο το Δημιούργημά του).
Χρειάστηκαν μόνο μερικές χιλιάδες χρόνια και ο άνθρωπος αναζητώντας Εξουσία, Πλούτη, Ευτυχία με απληστία εξοντώνει την Πανίδα και καταστρέφει την Χλωρίδα, μολύνει το Νερό και τον Αέρα και με λίγο μυαλό που έχει αμφισβητεί ακόμα και τον ίδιο Δημιουργό του.
Και τώρα, σε κατάσταση πανικού ο Παντοδύναμος σκέφτεται, τι να κάνει; Να δώσει στον άνθρωπο περισσότερο μυαλό ή να πάρει πίσω αυτό που του έδωσε;
Γ. Σοϊλεμεζίδης

34ba. Φιλοσοφικά ανέκδοτα και ιστορίες


Όταν ένας Βρετανός δημοσιογράφος ρώτησε τον Γκάντι, πώς εκτιμά τον «δυτικό πολιτισμό», ο Γκάντι απάντησε:
– Θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα!


Η κλίμακα της διδασκαλίας*
Ο Λε-Τζι άρχισε να παίρνει τα μαθήματά του.
Μετά από τρία χρόνια έδιωξα από την καρδιά μου τις σκέψεις για το αληθινό και ψεύτικο, και απαγόρευσα τη γλώσσα μου να μιλάει για ωφέλιμο και άχρηστο. Μόνο τότε για πρώτη φορά ο Δάσκαλος Σαν με κοίταξε.
Πέρασαν άλλα πέντε χρόνια και μέσα στην καρδιά μου γεννήθηκαν καινούριες αντιλήψεις για την αλήθεια και το ψέμα, και με άλλη γλώσσα μίλησα για το ωφέλιμο και άχρηστο. Μόνο τότε ο Δάσκαλος Σαν μου χαμογέλασε.
Πέρασαν άλλα επτά χρόνια και η ελεύθερη καρδιά μου ήδη δεν σκεφτόταν ούτε για την αλήθεια, ούτε για το ψέμα και η γλώσσα μου δεν είχε διάθεση για να μιλήσει για το ωφέλιμο και άχρηστο. Μόνο τότε ο Δάσκαλος με φώναξε και κάθισα δίπλα του.
Πέρασαν άλλα εννέα χρόνια και η καρδιά μου έχασε την ικανότητα να σκέφτεται και η γλώσσα μου την ικανότητα να μιλάει, ήδη δεν ήξερα ποια είναι η διαφορά μεταξύ της αλήθειάς και του ψέματος, μεταξύ του ωφέλιμου και άχρηστου. Έπαψα να διαχωρίζω το εσωτερικό από το εξωτερικό. Και τότε όλα τα αισθήματα έγιναν ένα: η όραση έγινε όμοια με την ακοή, η ακοή με την όσφρηση, η όσφρηση με τη γεύση. Η σκέψη συμπυκνώθηκε και έγινε ένα με το σώμα και το σώμα έγινε ελαφρό σαν τη σκέψη.
Και τότε κατάλαβα τους Νόμους της Φύσης.


Η ικανότητα να θυμάσαι*
Ένας σοφός γέρος Κινέζος περπατούσε πάνω σ’ ένα χιονισμένο αγρό, όταν είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα που έκλεγε:
– Γιατί κλαίτε; ρώτησε εκείνος.
– Γιατί θυμήθηκα τη ζωή μου, τα νιάτα μου, την ομορφιά μου, τον άνδρα που αγαπούσα. Ο Θεός είναι σκληρός που μου έδωσε την ικανότητα να θυμάμαι. Ήξερε πως θα τα θυμηθώ και θα κλάψω.
Ο γέρος κοιτούσε κάπου μακριά και χαμογελούσε. Η γυναίκα με απορία ρώτησε:
– Τι βλέπετε εκεί;
– Λιβάδι τριαντάφυλλων, είπε ο σοφός, ο Θεός ήταν γενναιόδωρος όταν μου έδωσε την ικανότητα να θυμάμαι. Εκείνος ήξερε πως το χειμώνα θα μπορέσω να θυμηθώ την άνοιξη και να χαμογελάσω.
Π. Κοέλιο

Όχι κάτι που είναι αναλήθεια*

Ένας τυφλός άνθρωπος καθόταν πάνω στις σκάλες τις εκκλησίας με το καπέλο τους δίπλα στα πόδια του και ένας πίνακας με επιγραφή: «Είμαι τυφλός, σας παρακαλώ βοηθήστε με!»
Δίπλα περνούσε ένας άνδρας και σταμάτησε. Είδε πως μέσα στο καπέλο του υπήρχαν μόνο δυο κέρματα. Έριξε μέσα άλλα δυο κέρματα και μετά πήρε τον πίνακά, έσβησε την επιγραφή και έγραψε κάτι άλλο και μετά έφυγε.
Στο τέλος της ημέρας ο άνδρας επέστρεψε και είδε πως το καπέλο ήταν γεμάτο κέρματα. Ο τυφλός τον αναγνώρισε από τα βήματά του και ρώτησε, αν είναι εκείνος που άλλαξε την επιγραφή στον πίνακα. Ο τυφλός ήθελε να ξέρει, τι έγραψε; Ο άνδρας απάντησε:
– Όχι κάτι που είναι αναλήθεια. Απλά την έγραψα λίγο διαφορετικά.
Μετά χαμογέλασε και έφυγε.
Ο πίνακας έγραψε: «Είναι άνοιξη, αλλά εγώ δε μπορώ να τη δω».

Αυτό είναι καλό!*
Ένας Αφρικανός βασιλιάς είχε έναν φίλο με τον οποίο μεγάλωσε μαζί. Αυτός ο φίλος σε οποιαδήποτε κατάσταση, καλή η κακή πάντα έλεγε «Αυτό είναι καλό!»
Μια φορά ο βασιλιάς πήγε για κυνήγι. Ο φίλος του όπως πάντα ετοίμαζε και όπλιζε τα τουφέκια του βασιλιά.
Ίσως κάτι δεν έκανε σωστά ετοιμάζοντας το ένα από τα τουφέκια και όταν ο βασιλιάς πυροβόλησε με αυτό το τουφέκι εκείνο έσκασε και ο βασιλιάς έχασε το μεγάλο δάχτυλό του. Όπως πάντα ο φίλος του ξεστόμισε: «Αυτό είναι καλό!» Ο βασιλιάς θύμωσε και διέταξε να τον βάλουν φυλακή. Πέρασε ένας χρόνος και ο βασιλιάς βρισκόταν στο κυνήγι με την συνοδεία του, όταν τους αιχμαλώτισαν οι κανίβαλοι. Στο χωριό τους οι κανίβαλοι όλους έδεσαν σε πασσάλους και γύρο τους έβαλαν ξύλα και ξερά χόρτα. Όταν όμως πλησίασαν τον βασιλιά για να ανάψουν τη φωτιά είδανε πως δεν έχει το μεγάλο δάχτυλο στο ένα χέρι. Ποτέ δεν έτρωγαν άνθρωπο που είχε κάποιο ελάττωμα στο σώμα του, ήταν για τους κανίβαλους νόμος. Έλυσαν τον βασιλιά και τον άφησαν ελεύθερο.
Επέστρεψε στο βασίλειό του και εκεί θυμήθηκε τον φίλο του και ένιωσε τύψεις για την συμπεριφορά του. Αμέσως πήγε στη φυλακή για να μιλήσει μαζί του.
– Είχες δίκαιο, είπε ο βασιλιάς, πράγματι ήταν καλό που έμεινα χωρίς δάχτυλο.
Και μετά του διηγήθηκε όλα που του συνέβησαν.
– Λυπάμαι πάρα πολύ του σ’ έβαλα στη φυλακή, αυτό ήταν κακό από την πλευρά μου.
– Όχι! είπε ο φίλος του, αυτό ήταν καλό!
– Τι λες τώρα! Τι καλό βρήκες σ’ αυτό που έβαλα τον φίλο μου για έναν χρόνο στη φυλακή;
– Εάν δε θα ήμουν στη φυλακή, τότε θα ήμουν μαζί σου στο κυνήγι και εγώ όπως ξέρεις δεν έχω ελαττώματα στο σώμα μου.


Οι τρόποι*
Ένας καθηγητής του πανεπιστημίου απευθύνθηκε στον Έρνεστ Ράδερφορντ, πρόεδρο της Βασιλικής Ακαδημίας, κάτοχο του Βραβείου Νόμπελ φυσικής, για βοήθεια. Ήθελε να εκτιμήσει έναν φοιτητή με το κατώτερο βαθμό για τη φυσική, ενώ ο φοιτητής ισχυριζόταν πως αξίζει τον υψηλότερο βαθμό. Τελικά αποφάσισαν να ρωτήσουν τη γνώμη ενός τρίτου, ανεξάρτητου εκτιμητή. Ο Ράδερφόρντ ήταν η επιλογή τους.
Η ερώτηση της εξέτασης ήταν: «Εξηγήστε με ποιόν τρόπο μπορείτε να μετρήσετε το ύψος ενός κτηρίου με τη βοήθεια του βαρόμετρου»;
Η απάντηση του φοιτητή ήταν: «Πρέπει με το βαρόμετρο να ανέβεις στην στέγη του κτηρίου, και να κατεβάζεις το βαρόμετρο κάτω με σχοινί μέχρι που να αγγίξει τη γη. Μετά να το ανεβάζεις πάνω και να μετρήσεις το μάκρος του σχοινιού, που θα δείξει το ύψος του κτιρίου».
Η περίπτωση ήταν πράγματι δύσκολη ακόμη και για τον Ράδερφορντ, γιατί η απάντηση ήταν σωστή. Από την άλλη πλευρά, ή εξέταση ήταν για την φυσική, ενώ η απάντηση δεν είχε κάποια σχέση με την φυσική. Ο Ράδερφορντ πρότεινε στον φοιτητή να δοκιμάσει να απαντήσει άλλη μια φορά, αλλά η απάντηση πρέπει να δείξει γνώση φυσικών νόμων. Ο φοιτητής απάντησε πως έχει και άλλες λύσεις σ’ αυτό το πρόβλημα.
Ο Ράδερφορντ με ενδιαφέρων είπε πως είναι έτοιμος να τις ακούσει. Η μία άλλη λύση ήταν: «Ανεβαίνετε στη στέγη του κτιρίου και αφήνετε το βαρόμετρο να πέσει μετρώντας των χρόνο πτώσης. Και μετά χρησιμοποιώντας τον τύπο βρίσκετε με αριθμητικές διαδικασίες το ύψος του κτιρίου».
– Η άλλη λύση: μια μέρα που έχει ήλιο βγαίνετε από το σπίτι με βαρόμετρο και μετράτε την σκιά του, μετά μετράτε τη σκιά του κτιρίου. Βρίσκετε το ύψος του κτιρίου λύνοντας μια απλή αναλογία.
– Όχι και κακή λύση, μήπως ξέρετε και άλλες, είπε ο Ράδερφορντ.
– Μάλιστα, παρακαλώ ένας πολύ απλός τρόπος. Ανεβαίνετε τη σκάλα κρατώντας στο χέρι το βαρόμετρο και ακουμπώντας τον στον τοίχο κάνετε σημειώσεις. Μετά μετράτε το ύψος του βαρόμετρου και το πολλαπλασιάζετε με το ποσοστό των σημειώσεων. Θέλετε πιο δύσκολο τρόπο, συνέχισε ο φοιτητής, τότε πρέπει να δένετε στο βαρόμετρο ένα κορδόνι και να το κουνάτε σαν εκκρεμές καθορίζοντας το ποσοστό της βαρύτητας στην βάση του κτηρίου και στην στέγη του. Από την διαφορά μεταξύ αυτών των ποσοστών μπορείτε να βρείτε το ύψος του κτιρίου. Και τελειώνοντας, θα σας πω το πιο απλό και αποτελεσματικό τρόπο λύσης του προβλήματος. Παίρνετε μαζί σας το βαρόμετρο, βρίσκετε τον αρχιτέκτονα του κτιρίου και του λέτε: «Κύριε αρχιτέκτονα, έχω ένα καταπληκτικό βαρόμετρο. Είναι δικό σας, αν μου πείτε το ύψος αυτού του κτιρίου».
Μετά ο φοιτητής ομολόγησε ότι ήξερε τι ήθελε ο καθηγητής απ’ αυτόν, αλλά είναι μπουχτισμένος από το σχολείο και το κολλέγιο, όπου οι δάσκαλοι επιβάλλουν τον τρόπο σκέψεις στους μαθητές. Και ότι θεωρεί ότι αυτό δεν πρέπει να γίνει και στο πανεπιστήμιο.
Αυτός ο φοιτητής ήταν ο Νηλς Μπορ, μεγάλος Δανός φυσικός, κάτοχος του Βραβείου Νόμπελ στο 1922.


Ο γνωστός σοφός Ελ Αμουντί συχνά επέτρεπε στο παιδί-υπηρέτη να δέχεται τους επισκέπτες.
Τα δοχεία στα δωμάτια των επισκεπτών συνήθως δεν είχαν νερό.
Ποτέ δεν έκανε διάκριση μεταξύ τον διάσημων και απλών επισκεπτών.
Μερικοί έλεγαν: «Ποτέ κανένας δεν συμπεριφέρθηκε μαζί μας με τόση ασέβεια».
Σ’ αυτόύς ο Ελ Αμουντί έλεγε: «Ξεχάσατε να μου πείτε πως ήρθατε σε μένα για σεβασμό. Ποτέ δεν τον είχα προσφέρει, γιατί θεωρούσα πως αυτό που έχω να προσφέρω είναι οι γνώσεις. Γι’ αυτό πρέπει να θυμάστε πως τον σεβασμό μπορείτε να τον λάβετε από κάθε μπακάλη, δηλαδή από κάθε άνθρωπο που περιμένει από σας κάτι.*
Εύθραυστα δώρα*
Σ’ ένα χωριό ήρθε να ζει ένας σοφός γέροντας. Αγαπούσε τα παιδιά και τον περισσότερο χρόνο του αφιέρωνε σ’ αυτά. Συχνά τους έκανε διάφορα δώρα, αλλά όλα ήταν πολύ εύθραυστα. Όσο και να προσπαθούσαν τα παιδιά να είναι προσεκτικά παίζοντας με δώρα συνήθως αυτά καταστρέφονταν. Τα παιδιά συγχύζονταν και έκλαιγαν. Μετά ο γέροντας ξανά τους έκανε δώρα, αλλά πιο εύθραυστα.
Μια φορά οι γονείς των παιδιών ήρθαν στο σπίτι του και τον ρώτησαν:
– Είσαι σοφός άνθρωπος και ξέρουμε πως αγαπάς τα παιδιά μας, αλλά γιατί τους κάνεις τόσο εύθραυστα δώρα; Τα παιδιά θέλουν να τα έχουν για πάντα και παίζουν πολύ προσεκτικά, αλλά τα δώρα σπάνε και τσακίζονται.
Ο σοφός γέρος χαμογέλασε και είπε:
– Θα περάσουν όχι και πολλά χρόνια και κάποιος ή κάποια θα τους κάνει δώρο την καρδιά. Ίσως αυτό που πέρασαν θα τους έκανα να είναι προσεκτικοί με την εύθραυστη καρδιά του άλλου.

Εξέταση*
Ήρθε καιρός ο Δάσκαλος να εξετάζει τους μαθητές του. Φώναξε τους πρώτους τρεις, πήρε ένα λευκό φύλλο και έσταξε πάνω μια σταγόνα μελάνι.
– Τι βλέπετε, ρώτησε ο Δάσκαλος.
Ο πρώτος είπε «Μαύρη κηλίδα», ο δεύτερος: «Μουντζούρα», ο τρίτος: «Μελάνι».
Ο Δάσκαλος έκλαψε και έφυγε στο δωμάτιο του. Τη άλλη μέρα οι μαθητές ρώτησαν γιατί έκλαψε.
Ο Δάσκαλος είπε:
– Κανένας από σας τους τρεις δεν είδε το λευκό φύλλο.

Διαλέγω την ευτυχία

Ο Δάσκαλος Μπαχαουντίν όλη τη ζωή του ήταν ευτυχισμένος, το χαμόγελο ποτέ δεν εγκατέλειψε το πρόσωπό του. Όλη η ζωή του ήταν διαποτισμένη με το άρωμα της γιορτής! Ακόμα και όταν ήταν ετοιμοθάνατος εκείνος γελούσε, σαν να είναι απόλαυση ο ερχομός του θανάτου. Οι μαθητές του κάθονταν δίπλα του και ένας ρώτησε:
– Γιατί γελάτε; Πάντα ήσασταν γελαστός και εμείς δεν τολμούσαμε να ρωτήσουμε πώς το καταφέρνετε; Και τώρα στις τελευταίες στιγμές σας, γελάτε!
Ο γέρος Δάσκαλος απάντησε:
– Πολλά χρόνια πριν ήρθα στον Δάσκαλό μου, ήμουν 17 ετών, αλλά ήδη είχα πολλά υποφέρει. Ο Δάσκαλός μου ήταν 70 ετών, αλλά εκείνος χαμογελούσε και γελούσε χωρίς κάποια αιτία. Τον ρώτησα, «Πώς το καταφέρνετε;» Εκείνος απάντησε: «Έχω μέσα μου την ελευθερία να διαλέγω. Απλά είναι η επιλογή μου. Κάθε πρωί, όταν ανοίγω τα μάτια μου αναρωτιέμαι τι να διαλέγω για σήμερα: την μακαριότητα ή τα βάσανα; Και συνήθως πάντα διαλέγω την ευτυχία και την χαρά, δεν είναι αυτό φυσικό:»

– Σπύρο, πιστεύεις στον Θεό;
– Όχι.
– Πάντα ήσουν τέτοιος ή μετά από κάποιο επεισόδιο;
– Μια βδομάδα πριν πήγα με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ στην Αθήνα. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο, μόνο δυο θέσεις ήταν άδειες, δίπλα μου και στο πίσω μέρος. Κάπου στην Κατερίνη μέσα στο λεωφορείο μπαίνουν μια βρώμικη γριούλα ζητιάνα και μια φοβερή γκομενάρα… Ποτέ στη ζωή μου δεν προσευχήθηκα με τέτοιο πάθος…. Από εκείνη την ημέρα είμαι άθεος.*


Νέα θρασύ καρικατουρική πράξη*
Νέα θρασύ καρικατουρική πράξη πραγματοποιήθηκε χθες στην Κοπεγχάγη, γράφουν οι εφημερίδες του κόσμου. Στο μέρος που μαζεύτηκαν πολλοί μουσουλμάνοι κρυφά πλησίασε ένας μελλοθάνατος που ξαφνικά ξεκούμπωσε το αδιάβροχό του και έδειξε σε όλους την καρικατούρα για τον Προφήτη που είχε καρφιτσωμένη στο στήθος του. Το αποτέλεσμα της καρικατουρικής-ενέργειας ήταν τρομερός: είκοσι άτομα με ψυχικά τραύματα μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία, αλλά ένας άνθρωπος πέθανε επί τόπου.
Ο Πρόεδρος της Ρωσίας κάλεσε όλα τα πολιτισμένα κράτη σε πιο αποφασιστική δράση κατά του διεθνής καρικατουρισμού, ενώ ο Πρόεδρος των ΗΠΑ επικήρυξε τον καρικατουροκράτη νούμερο ένα, που κρύβετε στα βουνά της Δανίας, για 50 εκατομμύρια δολάρια.


Το πουγκί με χρυσές λύρες*

Ένας ζητιάνος που περνούσε από την αγορά βρήκε ένα δερμάτινο πουγκί. Όταν το άνοιξε ανακάλυψε ότι έχει εκατό χρυσές λύρες.
Εκείνη τη στιγμή άκουσε τη φωνή ενός ανθρώπου, που φώναζε:
– Ανταμοιβή! Μεγάλη ανταμοιβή σ’ αυτόν που θα βρει το δερμάτινο πουγκί μου!
Ο ζητιάνος ήταν καλός άνθρωπος, πλησίασε τον έμπορα που το έχασε και του έδωσε το πουγκί.
– Κρατήστε το πουγκί σας με εκατό λύρες. Ποια θα είναι η ανταμοιβή;
– Ανταμοιβή; Στο πουγκί που έχασα είχε διακόσια χρυσές λύρες. Εσύ έκλεψες περισσότερο από την ανταμοιβή. Φύγε από μπροστά μου, αλλιώς θα φωνάξω την αστυνομία!
– Είμαι έντιμος άνθρωπος, είπε ο ζητιάνος, για την προσβολή θα πάμε στον δικαστή.
Ο δικαστής με υπομονή άκουσε και τις δυο πλευρές και μετά είπε:
– Εγώ πιστεύω σ’ αυτά που λέτε και οι δυο. Ακούστε την απόφασή της δικαιοσύνης! Έμπορε, λες πως έχασες πουγκί με διακόσια χρυσές λύρες, αλλά το πουγκί που βρήκε αυτός ο ζητιάνος είχε μόνο εκατό. Δηλαδή, αυτό το πουγκί δεν είναι εκείνο που έχασες εσύ.
Και με αυτά τα λόγια ο δικαστής έδωσε το πουγκί στον ζητιάνο.

34c. Σκέψη

Είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι η Γη=Φύση=Θεός ξέρει πώς και πότε να συνετίσει των άνθρωπο. Μήπως θα το κάνει φέρνοντας κοντά στην επιφάνεια της γης κάποιες χημικές ουσίες που αλλάζουν το νερό και τους καρπούς της, ίσως θα το κάνει αλλάζοντας την χημική σύνθεση του αέρα που αναπνέει αυτό το ανόητο και άπληστο πλάσμα. Πάντως θα βρει τον τρόπο να σταματήσει την αυτοκαταστροφή της ανθρωπότητας.
Γ. Σοϊλεμεζίδης

Η σιωπή του Θεού επιτρέπει την πολυλογία των ιερέων του, οι οποίοι κάνουν χρήση και κατάχρηση του επίθετου: όποιος δεν πιστεύει στο Θεό τους, άρα σε αυτούς, γίνεται αμέσως άθεος.
Μ. Ονφρέ

Οι πρώτοι «άθεοι» της Ιστορίας:
1) Πορτογάλος πρώην Ιησουίτης Κριστοβάο Φερέιρα, που το 1636 έγραψε ένα μικρό, εκρηκτικό και ρηξικέλευθο βιβλιαράκι «Αποκαλυφθείσα απάτη»,
2) Γάλλος εφημέριος στο Ετρεπίνι των Αρδενών, φιλόσοφος και αβάς Ζαν Μελιέ (1644-1729) γράφει ένα ογκώδες βιβλίο «Η Διαθήκη» όπου λούζει πατόκορφα την Εκκλησία, τη θρησκεία.... Μετά το θάνατό του δημοσιεύεται το βιβλίο του «Μνημόνιο των σκέψεων και συναισθημάτων του Ζαν Μελιέ. Σαφείς και προφανείς αποδείξεις της Ματαιότητας και Αβασιμότητας όλων των Θεοτήτων και όλων των Θρησκειών του Κόσμου»,
3) Ντ’ Ολμπάκ, με το απομυθοποιητικό «Η ιερή μεταδοτικότητα», 1768,
4) Φόιερμπαχ, με το αποδομητικό «Η ουσία του χριστιανισμού», 1841,
5) Ελβέτιος, ο φιλήδονος υλιστής,
6) Σιλβέν Μαρεσάλ, με το «Λεξικό των άθεων».


34g. Ευχές και κατάρες, προσευχές και διαλογισμοί

Η προσευχή της γυναίκας*

Κύριε, σε ικετεύω δώσε μου
Σοφία, για να καταλάβω των άνδρα,
Αγάπη, για να μπορέσω να τον συγχωρήσω,
Και Υπομονή για τις διαθέσεις του.

Σημειωτέων, ότι δεν ζητώ Δύναμη καλέ μου Κύριε,
Γιατί τότε, θα τον σκοτώσω, τον άχρηστο…

34h. Επιγραφές

Πινακίδες και ταμπέλες
Η χρήση των κινητών τηλεφώνων στο εσωτερικό του ναού εμποδίζει την επικοινωνία με τον Θεό. Παρακαλούμε να το απενεργοποιήσετε.
Πινακίδα στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στο Παπάφειο στην Θες/νίκη.

34i. Χρησιμούλες

Διάφορα
Για να περάσει ο λόξιγκας πρέπει να πιείτε ένα ποτήρι νερό ή να φάτε μια κουταλιά μέλι ή ζάχαρη.

Όταν επιστρέφουμε από έδαφος μετά από αεροπορικά ταξίδια, όταν κατεβαίνουμε με το ασανσέρ από ουρανοξύστες ή όταν κάνουμε βουτιές στη θάλασσα, τα αυτιά μας βουλώνουν.
Για να ξεβουλώσετε τ’ αυτιά σας πρέπει να ακολουθείστε μια τεχνική: να κλείνετε το στόμα σας, να μπλοκάρετε τα ρουθούνια σας με το χέρι και να προσπαθείτε να κάνετε μια εκπνοή.

Γιατί μυρίζουν οι μασχάλες;
Ο ιδρώτας δεν έχει οσμή,…όμως είναι τροφή για διάφορα βακτήρια που ζουν στο δέρμα. Την δυσάρεστη οσμή προσφέρει το «προϊών» επεξεργασίας του ιδρώτα απ’ αυτά τα βακτήρια.
Να ξυρίζεται και να πλένεται τις μασχάλες σας τακτικά και συχνά με σαπούνι!

Σας λέει ψέματα :
– όταν κάποιος αγγίζει το πρόσωπο ή τη μύτη του ενώ μιλάει,
– κάποιος έχει σταυρωμένα τα χέρια ή τα πόδια του ενώ μιλάει,
– το νευρικό παιχνίδι των δάχτυλων,
– το σφίξιμο των χειλιών,
– όταν μιλάει υπερβολικά γρήγορα,
– όταν δε μας κοιτάει στα μάτια, ή κοιτάει πάνω από το κεφάλι μας,
– η χρησιμοποίηση του «εεεεε» και του «ααααα»,
– όταν γλείφει τα χείλη του,
– όταν συνέχεια ανοιγοκλείνει τα βλέφαρά του.

Παιχνίδια

Πέτρα-Ψαλίδι-Χαρτί
Παιχνίδι μεταξύ δυο ατόμων. Χρησιμοποιείται και για να παρθούν ασήμαντες αποφάσεις.
Ο κάθε παίκτης κουνάει τη γροθιά του τρεις φορές, και κατά την τρίτη κίνηση της γροθιάς δίνει με το χέρι το σχήμα του ψαλιδιού (ανοίγοντας δυο δάχτυλα), της πέτρας (γροθιά) ή του χαρτιού (ανοιχτή παλάμη).
Η πέτρα νικάει το ψαλίδι, το χαρτί νικάει την πέτρα και το ψαλίδι νικάει το χαρτί.

34m. Ενδιαφέροντα στοιχεία
Ότι το Σινικό Τείχος φαίνεται από το διάστημα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία φήμη.
Η γαλλική λέξη «Cravate» σημαίνει Κροάτης, κι από εκεί προέρχεται η ετυμολογία και η προέλευση της γραβάτας.


35. Τα δικά μου

Είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι η Γη=Φύση=Θεός ξέρει πώς και πότε να συνετίσει των άνθρωπο. Μήπως θα το κάνει φέρνοντας κοντά στην επιφάνεια της γης κάποιες χημικές ουσίες που αλλάζουν το νερό και τους καρπούς της, ίσως θα το κάνει αλλάζοντας την χημική σύνθεση του αέρα που αναπνέει αυτό το ανόητο και άπληστο πλάσμα. Πάντως θα βρει τον τρόπο να σταματήσει την αυτοκαταστροφή της ανθρωπότητας.