46 γνωμικά και 31 κείμενα του Multa paucis στις 3 Φεβρουαρίου 2008
Ακόμη κι αν δεν έχεις τίποτα, έχεις τη ζωή που περιέχει τα
πάντα.
Αγνώστου*
Εάν εσείς ανακοινώσατε σε κάποιον, ότι του αφήνετε κάποια κληρονομιά, τότε εσείς
ως τίμιος άνθρωπος πρέπει αμέσως να πεθαίνετε.
Σ. Μπάτλερ*
Η ασχολία των κριτικών είναι να παρατηρούν τους ποιητές, αλλά να παρακολουθούν
τους κριτικούς, δεν είναι ασχολία των ποιητών.
Ου. Χέζλιτ*
Ειλικρινείς φίλοι δεν υπάρχουν, αλλά και ζήτηση τέτοιων δεν υπάρχει.
Μ. Έμπνερ-Έσεμπαχ*
Ρώτα τον εαυτό σου αν είσαι ευτυχισμένος και αμέσως θα πάψεις να είσαι
ευτυχισμένος.
Τζ. Μιλ*
Ο άνθρωπος είναι ωραίος, αλλά οι άνθρωποι είναι γουρούνια.
Ι. Νεστρόϊ*
Οι γέροι μπορούν να νουθετήσουν τους νέους με την ίδια επιτυχία όπως οι νεκροί
τους ζωντανούς.
Ου. Καντέρ*
Η γλώσσα του νου θα ακουστεί εάν αυτή περνάει από την καρδιά.
Ζ. Ζ. Ρουσσώ*
Εκείνος που καλύτερα καταλαβαίνει τον κόσμο, λιγότερα τον αγαπάει.
Β. Φραγκλίνος*
Καλύτερα να φθείρεσαι παρά να σκουριάζεις.
Ντ. Ντιντερό*
Ο άντρας αποδεικνύει την αγάπη του όχι με τρόπο με τον οποίο μιλά, αλλά με τρόπο
τον οποίο σιωπά.
Μ. Σαφίρ*
Εμείς βγήκαμε από τα σπήλαια, αλλά το σπήλαιο ακόμη δεν βγήκε από μέσα μας.
Α. Ραγκούλσκι*
Η ζωή μας είναι πιο δύσκολη απ’ τη ζωή των προγόνων μας γιατί είμαστε
αναγκασμένοι να αποκτήσουμε πολύ περισσότερα πράγματα που διευκολύνουν τη ζωή
μας.
Γ. Λάουμπ*
Ο κόσμος μας είναι σαν τον κιβωτό του Νώε: μια χούφτα ανθρώπων και πληθώρα ζώων.
Σ. Μπάτλερ*
Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται αυτό, αλλά καλά γνωρίζω πως οι μεγαλύτερες
απατεωνιές γίνονται ακριβώς σ’ εκείνες τις υποθέσεις όπου υπάρχουν περισσότερα
αποδεικτικά έγγραφα και λογιστικά βιβλία.
Ζ. Ζ. Ρουσσώ*
Η όχι όμορφοι άνθρωποι συνήθως είναι πιο έξυπνοι, γιατί έχουν λιγότερες
δυνατότητες για απολαύσεις.
Κ. Ελβέτιος*
Αν ήταν σωστή η απόφαση των δυο να παντρευτούν, δεν πρέπει να κρίνεις ακόμα και
στον αργυρό γάμο τους.
Μ. Έμπνερ-Έσεμπαχ*
Δεν βλέπω κανένα νόημα να υμνήσεις τους ταπεινούς και σεμνούς. Όταν τους
εγκωμιάζουν παύουν να είναι ταπεινοί και σεμνοί.
Σ. Μπάτλερ*
Είναι πολύ επικίνδυνο να συναντήσεις γυναίκα που σε όλα συμφωνεί μαζί σου. Αυτό
συνήθως τελειώνει με γάμο.
Ο. Ουάϊλντ*
Το παλικάρι που μια φορά έκλεψε 1 εκατομμύρια ευρώ, μετά μπορεί να ζει μια ζωή
ενός τίμιου ανθρώπου.
Γ. Λίχτεμπεργκ*
Οι πρώτοι καρποί που μάζεψε ο κακός νοικοκύρης, πολλές φορές φύτεψε ο καλός
νοικοκύρης.
Τ. Μακώλεϋ *
Γιατί οι γυναίκες προτιμάνε τους άνδρες των άλλων γυναικών; Και γιατί οι
αλογοκλέφτες πάντα προτιμάνε τα δαμασμένα άλογα παρά τα άγρια;
Μπ. Σω*
Στην αγάπη το πιο όμορφο είναι η αρχή, γι’ αυτό δεν είναι παράξενο ότι συχνά
αρχίζουμε.
Σ. ντε Λιν*
Οι σύγχρονοι πολιτικοί πολλές φορές με υπερβολική πεποίθηση συλλογίζονται για
το, ότι ο λαός δεν δικαιούται την ελευθερία μέχρι να μάθει να την χειρίζεται
σωστά. Αυτό το συμπέρασμα θα ταίριαζε σε έναν βλάκα (από ένα παλιό παραμύθι) ο
οποίος αποφάσισε να μη μπει στο νερό προτού δεν μάθει να κολυμπήσει.
Τ. Μακώλεϋ *
Όλες οι αμαρτίες συνδέονται με την απόλαυση και ομολογούν την ενοχή τους, μόνο ο
φθόνος δεν ομολογεί την ενοχή του, ούτε την απόλαυσή του.
Ρ. Μπέρτον*
Τα βαθειά νερά σιγά κυλούνε, οι άνθρωποι σοφοί αθόρυβα ζούνε.
Α. Πούσκιν*
Ο ποιητής θα πρέπει να βρει μια γλώσσα που να προέρχεται από την ψυχή και να
προορίζεται για την ψυχή, και που θα συνοψίζει τα πάντα: αισθήματα, αρώματα,
ήχους, χρώματα...
Α. Ρέμπο
Μπορεί σήμερα εγώ να είμαι το βυζί που σου δίνει γάλα. Μην ξεχνάς όμως: δεν
είναι το βυζί που σου τρέφει. Είναι το γάλα.
Αγνώστου
Η ομιλία είναι ψέμα, τα γραπτά είναι μικρές προσωπικές αλήθειες και μόνο η σιωπή
είναι Αλήθεια.
Γ. Σοϊλεμεζίδης
Η ποίηση είναι μουσική σκέψη, δηλαδή σκέψη που εκφράζεται από πνεύμα το οποίο
εισχώρησε στην πλέον ενδόμυχη καρδιά του πράγματος.
Τ. Κάρλεϊλ
Η ποίηση είναι η υπέρτατη μορφή της συγκινησιακής χρήσης της γλώσσας.
Ρίτσαρντς
Η ποίηση είναι η μητρική γλώσσα του ανθρώπινου γένους
Γκ. Χάμαν
Διπλωματία χωρίς όπλα είναι μουσική χωρίς όργανα.
Μέγας Φρειδερίκος
Η επίθεση ξέρει τι θέλει… Η άμυνα βρίσκεται σε κατάσταση αβεβαιότητας.
Στρατάρχης φον Μόλτκε
Όποιος υπηρετεί μια επανάσταση, οργώνει τη θάλασσα.
Σ. Μπολιβάρ
Ο πόλεμος δεν είναι η συνέχιση της πολιτικής. Είναι η κατάρρευση της πολιτικής.
Στρατιγός φον Ζέεκτ
Ένας αδέξιος εραστής είναι σαν το πίθηκο που προσπαθεί να παίξει βιολί.
Ο. ντε Μπαλζάκ
Ένας πραγματικά ικανός γιατρός πρώτα βρίσκει την αιτία της αρρώστιας και
βρίσκοντας τη, προσπαθεί να τη θεραπεύσει με το φαγητό. Μόνο όταν αποτύχει με το
φαγητό στρέφεται στα φάρμακα.
Σαν Σιου Μο
Ο μόνος μετατροποιός κι αλχημιστής που μεταμορφώνει τα πάντα σε χρυσό είναι ο
έρωτας.
Η μόνη μαγική δύναμη ενάντια στο θάνατο, γεράματα, ρουτίνα, είναι ο έρωτας.
Αναίς Νιν
Η μόνη ανηθικότητα είναι η έλλειψη αγάπης.
Τζ. Τσανγκ
Το πλήθος είναι το αντίθετο της αλήθειας. Η αλήθεια είναι πάντα με το μέρος της
μειοψηφίας.
Σ. Κιρκέγκορ*
Ο χρόνος και η ιστορία έχουν δικαιώσει εκείνους οι οποίοι βάδιζαν αντίθετα προς
το ρεύμα και έρχονταν σε
σύγκρουση με τις δοξασίες της εποχής τους.
Σ. Κιρκέγκορ*
Ελευθερία σημαίνει κίνηση προς το άγνωστο χωρίς να ξέρεις που πας, χωρίς να
ξέρεις τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή.
Όσσο*
Αναστεναγμοί: είναι τα πιο μεστά, τα πιο ωραία, δηλαδή οι καλύτερες αμετάφραστες
εκφράσεις στην ιστορία μιας αγάπης.
Μ. Σαφίρ*
Είναι, αλήθεια ότι, κανείς δεν μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει αλλά ο
καθένας, μπορεί να μην κάνει ποτέ αυτό που δεν θέλει.
Χ. Μπουκάϊ
Ευτυχία είναι να αισθάνεσαι τη σιγουριά ότι βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο.
Χ. Μπουκάϊ
34a. Μύθοι, παραβολές και αλληγορίες
Πως χάθηκε η Ατλαντίδα
Η Ατλαντίδα ήταν ο καθρέπτης του Ήλιου. Δεν υπήρχε πιο όμορφη χώρα σ’ όλη την
οικουμένη. Ο Αίγυπτος και η Βαβυλωνία θαύμαζαν τα πλούτη και τους ανθρώπους της
Ατλαντίδας, τις μεγαλοπρεπείς πολιτείες τους και την σοφία του βασιλιά τους.
Όλοι οι ξένοι υμνούσαν τον σοφό βασιλιά τους που με αυταπάρνηση εδώ και
δεκαετίες υπηρετούσε το λαό της Ατλαντίδας με αγάπη και καλοσύνη και πότε πότε
με αυστηρότητα και σιδερένια θέληση. Ο καθένας ήταν σαν αδελφός του, για τον
καθένα είχε να πει λόγια καλοσύνης. Ο λαός λάτρευε τον δίκαιο βασιλιά του ο
οποίος με δυο – τρία λόγια έλυνε όλα του τα προβλήματα.
Ο κόσμος δεν πήγαινε στους ναούς, όλοι πήγαιναν στον αγαπημένο βασιλιά τους. Ο
λαός έλεγε: είναι ο Ήλιος μας, είναι τα μάτια μας, είναι το χαμόγελό μας. Δόξα
στον αγαπημένος βασιλιά μας!
Όμως ήρθε η τελευταία του μέρα και ο βασιλιάς αδύναμος κειτόταν μέσα στο παλάτι
του. Όλοι οι Άτλαντοι μαζευτίκανε μέσα και έξω από το παλάτι του και έκλαιγαν
και έλεγαν:
– Μη φεύγεις αγαπημένε βασιλιά μας! Ήρθαμε να διώξουμε το θάνατο. Σήκω και κοίτα
όλη η Ατλαντίδα ήρθε να σε προστατέψει, να σου δείξει την αγάπη της. Ο λαός σου
γέμισε όλοι την πόλη μέχρι τη θάλασσα και όλη κλαίνε και σε ικετεύουν να μη
φύγεις.
Ο βασιλιάς έγνεψε τον Μεγάλο Ιερέα και ήθελε να πει τα τελευταία του λόγια την
τελευταία του θέληση και ζήτησε ο κόσμος να βγει για λίγο από το παλάτι του.
Όμως κανένας δεν έκανε βήμα πίσω, κανένας δεν έφυγε. Ήταν σαν να είναι όλοι
βουβοί και κουφοί.
Τότε ο βασιλιάς σήκωσε το κεφάλι του και παρακάλεσε να βγούνε από το παλάτι του
για να πει στον Μεγάλο Ιερέα την τελευταία του επιθυμία. Και ξανά κανένας δεν
κουνήθηκε, σαν να ήταν κουφοί και προσπαθούσαν να πιάσουν το βλέμμα του
αγαπημένου τους βασιλιά.
Και τότε… Ο βασιλιάς με μεγάλη δυσκολία σηκώθηκε και κάθισε πάνω στην κοίτη του
και είπε:
– Δεν φύγατε; Δε θέλετε να φύγετε; Είστε ακόμη εδώ; Τώρα κατάλαβα. Σας μισώ!
Απορρίπτω την αγάπη σας. Μου πήρατε τα πάντα. Πήρατε την παιδική μου χαρά που
δεν γνώρισα ποτέ. Εσείς ήταν εκείνοι που με αγαλλίαση δεχτήκατε όταν για χάρη
σας έμεινα για όλη μου τη ζωή μόνος. Τη γαλήνη της ώριμης ηλικίας μου εσείς
γεμίσατε με θορύβους και κραυγές. Και τώρα περιφρονάτε το νεκροκρέβατο… Μόνο τη
δική σας ευτυχία και το δικό σας πόνο γνώριζα εγώ. Μόνο τα δικά σας λόγια άκουγα
όλη μου τη ζωή. Εσείς αρπάξατε τον Ήλιο μου! Δεν έβλεπα Ήλιο, μόνο τις σκιές σας
έβλεπα. Ο ορίζοντας, ο γαλανός ορίζοντας! Εσείς δε με αφήσατε να πάω να τον
πλησιάζω… Κερδίσατε! Δεν πρόκειται να περπατήσω μέσα στο πράσινο δάσους. Δεν
ανέβηκα ποτέ κάποιο βουνό, δε με αφήσατε να τρέχω με τα κύματα της θάλασσας, δε
μου δώσατε ελεύθερό χρόνο να κοιτάζω των έναστρο ουρανό. Κερδίσατε! Κλέψατε όλα
από μένα…Σας μισώ! Και την αγάπη σας αρνιέμαι…
Ο βασιλιάς έπεσε νεκρός και εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε η θάλασσα σαν μεγάλος
τοίχος και έπεσε πάνω στο νησί και για πάντα χάθηκε η Ατλαντίδα.
Ν. Ρέριχ (παράφραση)*
Δυο σπαθιά
Ο μάστορας Μουραμάσα έκανε γιαπωνέζικα σπαθιά ως επιθετικά όπλα. Ο μάστορας
Μασαμούνε ως όπλα για υπεράσπιση της ζωής. Για να τα συγκρίνουν τα έμπηξαν στο
πυθμένα ενός ρυακιού. Το ρεύμα ακολουθούσαν φύλλα που έπεσαν από τα δέντρα.
Όλα τα φύλλα που άγγιζαν το σπαθί του Μουραμάσα κόβονταν σε δυο. Το σπαθί του
Μασαμούνε τα φύλλα περιέπλεαν χωρίς να το αγγίξουν.
Ζούσε πάνω στη γη ένα γένος από υπάρξεις αυτοτελείς: ο καθένας αρκούσε στον
εαυτό του και μπορούσε να γνωρίσει μόνος και τη βαθύτερη ακόμη ένωση του έρωτα.
Όμως ήταν δυνατοί, τόσο δυνατοί, που θέλησαν να γκρεμίσουν τον ουρανό. Ο Δίας
τους φοβήθηκε και τους χώρισε στα δυο, έτσι που από το ένα μέρος βγήκε ένας
άντρας κι από τ’ άλλο μια γυναίκα. Όταν συμβαίνει πάλι να συνευρεθούν, η ένωση
τους είναι δυνατότερη από το Δία. Και δεν είναι πια δυνατός σαν Ένας αλλά πιο
δυνατοί, γιατί του έρωτα η ένωση τους δυναμώνει.
Η κάμπια
Κολλημένη πάνω σ’ ένα φύλλο η κάμπια με ενδιαφέρων κοιτούσε τα έντομα που
τραγουδούσανε, έτρεχαν, πηδούσανε, πετούσανε…. Όλα γύρο της ήταν σε κίνηση. Μόνο
αυτή η καημένη δεν μπορούσε ούτε να βγάζει κάποιο ήχο, ούτε να τρέχει, ούτε να
πετάξει. Με πολλές δυσκολίες μπορούσε μόνο να σέρνεται. Και ως που να
μετακινηθεί από ένα φύλλο στο άλλο, της φαινόταν σαν να έκανε τον γύρο του
κόσμου.
Παρ’ όλ’ αυτά δεν παραπονιόταν, δεν ζήλευε κανέναν κατανοώντας πως ο καθένας
πρέπει να κάνει αυτό που μπορεί. Γνώριζε ότι ως κάμπια πρέπει να μάθει να
υφαίνει πολύ λεπτά μεταξένια νήματα, για να πλέκει μ’ αυτά το σπιτάκι-κουκούλι
της.
Χωρίς πολλές κουβέντες η κάμπια άρχισε με υπομονή και επιμέλεια να εκτελεί το
έργο της και την κατάλληλη προθεσμία ήταν τυλιγμένη ολόκληρη μέσα στο θερμό
κουκούλι.
– Και μετά τι; Ρώτησε η κάμπια αποκομμένη μέσα στο κουκούλι της από τον υπόλοιπο
κόσμο.
– Όλα έχουν τη σειρά τους, άκουσε την απάντηση, να έχεις υπομονή και θα δεις.
Ήρθε ο χρόνος και η κάμπια ξύπνησε και ανακάλυψε πως τώρα δεν είναι εκείνη η
δυσκίνητη κάμπια. Γρήγορα και με επιδεξιότητα βγήκε από το κουκούλι και με
έκπληξη αντιλήφθηκε πως έχει δυο ελαφρά και φανταχτερά φτερά. Με χαρά και
ενθουσιασμό εκείνη κούνησε τα φτερά της και σαν πούπουλο τινάχτηκε στον αέρα και
πέταξε και σε λίγο διαλύθηκε μέσα στην γαλάζια αχλή.
Είχε υπομονή…
Λ. ντα Βίντσι*
Η πόλη των πηγαδιών
Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του
πλανήτη.
Σ' εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά... αλλά πηγάδια.
Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί,
αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).
Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα
μέταλλα, πηγάδια τα¬πεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές
τρύπες που ανοίγονταν στη γη.
Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από στόμιο σε στόμιο, και οι
ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ' άκρη σ' άκρη.
Μια μέρα, έφτασε στην πόλη μια «μόδα» που μάλλον είχε γεννηθεί σε κάποιο
ανθρώπινο χωριό.
Η νέα ιδέα ήταν ότι κάθε ζωντανό όν που εκτιμούσε τον εαυτό του θα έπρεπε να
φροντίζει πολύ περισσότερο το εσωτερικό παρά το εξωτερικό. Το σημαντικό δεν ήταν
η επιφάνεια, αλλά το περιεχόμενο.
Έτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.
Μερικά γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. Άλλα, πιο
πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές και μηχανές. Μερικά άλλα επέλεξαν την
τέχνη και γέμισαν με πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και εξεζητημένα
μεταμοντέρνα γλυπτά. Τέλος, τα διανοούμενα γέμισαν με βιβλία, ιδεολογικά
μανιφέστα και εξειδικευμένα περιοδικά.
Πέρασε ο καιρός.
Τα περισσότερα πηγάδια γέμισαν σε τέτοιο σημείο, ώστε τίποτ' άλλο δεν χωρούσε.
Τα πηγάδια δεν ήταν όλα ίδια, οπότε κάποια συμβιβάστηκαν, ενώ άλλα σκέφτηκαν πως
έπρεπε να κάνουν κάτι για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν πράγματα στο εσωτερικό
τους...
Ένα απ' αυτά έκανε την αρχή. Αντί να συμπιέζει το περιεχόμενο, σκέφτηκε να
αυξήσει τη χωρητικότητα του διευρύνοντας το χώρο του.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι άρχισαν και τα υπόλοιπα να μιμούνται την καινούργια
ιδέα. Όλα τα πηγάδια
δαπανούσαν μεγάλο μέρος της ενέργειας τους για να επεκταθούν και ν' αποκτήσουν
περισσότερο χώρο στο εσωτερικό τους. Ένα πηγάδι, μικρό κι απόκεντρο, άρχισε να
βλέπει τους συντρόφους του να επεκτείνονται χωρίς μέτρο. Σκέφτηκε ότι αν
συνέχιζαν να διευρύνονται με αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα μπέρδευαν τα όρια τους
και το κάθε ένα θα έχανε την ταυτότητα του...
Ίσως, ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα, σκέφτηκε ότι ένας διαφορετικός τρόπος για
να αυξήσει τη χωρητικότητα του ήταν να μεγαλώσει όχι φαρδαίνοντας, άλλα
βαθαίνοντας. Να επεκταθεί σε βάθος αντί για πλάτος. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι
όλα όσα είχε στο εσωτερικό του έκαναν αδύνατη την εργασία της εκβάθυνσης. Αν
ήθελε να γίνει πιο βαθύ, όφειλε να ξεφορτωθεί ολόκληρο το περιεχόμενο του...
Στην αρχή, το κενό το τρόμαξε. Αλλά αργότερα, όταν είδε ότι δεν είχε άλλη
επιλογή, το έκανε.
Χωρίς τίποτα στην κατοχή του, το πηγάδι άρχισε να βαθαίνει, ενώ τα υπόλοιπα
άρπαζαν τα αντικείμενα που είχε πετάξει...
Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω,
πολύ στο βάθος... βρή¬κε νερό!
Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.
Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξη του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας
τα τοιχώματα του, πι¬τσιλώντας το στόμιο του και, τέλος, βγάζοντας το νερό προς
τα έξω.
Η πόλη δεν είχε ποτέ βραχεί από τίποτ' άλλο πέρα από τη βροχή η οποία, εκ των
πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια. Έτσι, η γη τριγύρω απ' το πηγάδι, αναζωογονη¬μένη
από το νερό, άρχισε να ξυπνά.
Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και
αδύναμων κορμών που με¬τατράπηκαν αργότερα σε δέντρα...
Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι, το οποίο
άρχισαν να αποκαλούν: «το Περιβόλι».
Όλοι το ρωτούσαν πώς είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.
«Δεν είναι κανένα θαύμα» απαντούσε το Περιβόλι. «Πρέπει να σκάψεις στο
εσωτερικό, προς τα μέσα.»
Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού, αλλά αποδοκίμασαν
την ιδέα όταν συ¬νειδητοποίησαν ότι, για να βαθύνουν, θα έπρεπε πρώτα να
αδειάσουν. Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ, για να γεμίσουν με
περισσότερα ακόμα πράγματα...
Στην άλλη άκρη της πόλης, ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να
αδειάσει...
Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει...
Κι έφτασε κι αυτό στο νερό...
Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια δεύτερη όαση στο χωριό...
«Τι θα κάνεις όταν θα τελειώσει το νερό;» το ρωτού¬σαν.
«Δεν ξέρω τι θα συμβεί» απαντούσε. «Αλλά, προς το παρόν, όσο περισσότερο νερό
βγάζω, τόσο περισσότερο νερό βρίσκω.»
Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη.
Μια μέρα, σχεδόν κατά τύχη, τα δύο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει
στο βάθος τους ήταν το ίδιο...
Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα, γέμιζε το βάθος του άλλου.
Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι' αυτά μια καινούργια ζωή.
Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνούν από στόμιο σε στόμιο, επιφανειακά, όπως όλοι
οι άλλοι, αλλά η αναζήτηση τους, τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο
επαφής.
Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνον εκείνοι που έχουν το
θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξης
τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν...
Η Θλίψη και η Οργή
Σ’ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως
όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν...
Σ' ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά...
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό... μια πανέμορφη λίμνη.
Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των
χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς...
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν
μπάνιο παρέα.
Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.
Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί),
έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ' το νερό...
Αλλά η οργή είναι τυφλή — ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την
πραγματικότητα. Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ' το νερό το πρώτο
ρούχο που βρήκε...
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης...
Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.
Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος
βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και —χωρίς καμία βιασύνη— ή, καλύτερα,
χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.
Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να
μένει γυμνή. Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το
φόρεμα της οργής.
Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και
θυμωμένη. Αλλά αν στα¬ματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε
ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη
της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η Θλίψη.
34ac. Παραβολές-διαλογισμοί του Έντονη ντε Μέλο
Λεπτότητα
– Πώς μπορώ να καταφέρω την ένωση με τον Πλάστη;
– Πρέπει απλά να ακούς.
– Πώς πρέπει να ακούω;
– Αφουγκράσου τους ήχους γύρω σου, άκου το κάθε θρόισμα του Σύμπαν. Όμως όταν
ακούσεις πως μιλάς εσύ ο ίδιος, αμέσως να σιωπάς.
Οι μαθητές ήθελαν να ξέρουν τι είδους διαλογισμό κάνει ο Δάσκαλος κάθε πρωί στον
κήπο.
– Κοιτάζω με προσοχή ένα δενδρύλλιο με ανθισμένα τριαντάφυλλα.
– Γιατί πρέπει να τις κοιτάς με προσοχή; ρωτήσανε οι μαθητές.
– Για να βλέπω τα τριαντάφυλλα και όχι τη μορφή τους, απάντησε ο Δάσκαλος.
34b. Φιλοσοφικά ανέκδοτα και ιστορίες
34ba. Συνέχεια
Μια φορά, στην πόλη της Κρακοβίας, ζούσε ένας φιλεύσπλαχνος και αλτρουιστής
γέροντας ονόματι Ίζι. Για πολλές νύχτες συνέχεια ο Ίζι ονειρευόταν ότι ταξίδευε
στην Πράγα κι έφτανε στη γέφυρα ενός ποταμού. Ονειρεύτηκε ότι δίπλα στο ποτάμι,
κάτω από τη γέφυρα, βρισκόταν ένα δασύφυλλο δέντρο. Ονειρεύτηκε ότι ο ίδιος|
έσκαβε ένα λάκκο δίπλα στο δέντρο κι έβγαζε ένα θησαυρό που του πρόσφερε
ευημερία και ηρεμία για όλη τη ζωή του.
Στην αρχή, ο Ίζι δεν έδωσε σημασία. Όταν, όμως, το όνειρο επαναλήφθηκε επί
αρκετές εβδομάδες, υπέθεσε ότι έκρυβε κα-ποιο μήνυμα και αποφάσισε να μην
περιφρονήσει αυτή την πληροφορία που ερχόταν από τον Θεό — ή ποιος ξέρει από
πού.
Ακολουθώντας, λοιπόν, τη διαίσθηση του, φόρτωσε το μουλάρι του για ένα μεγάλο
ταξίδι κι έφυγε για την Πράγα.
Ύστερα από έξι μέρες πορεία, ο γέροντας έφτασε στην Πράγα κι έπιασε να ψάχνει
για τη γέφυρα του ποταμού στα περίχωρα| της πόλης.
Δεν υπήρχαν πολλά ποτάμια ούτε πολλές γέφυρες, κι έτσι βρήκε γρήγορα το μέρος
που γύρευε. Όλα ήταν όπως στο όνειρό του. Το ποτάμι, η γέφυρα, και στη μια
πλευρά του ποταμού το δέντρο όπου έπρεπε να σκάψει.
Υπήρχε, όμως, μια λεπτομέρεια που δεν εμφανιζόταν στο όνειρο. Τη γέφυρα τη
φρουρούσε μέρα-νύχτα ένας στρατιώτης της αυτοκρατορικής φρουράς.
Ο Ίζι δεν τολμούσε να σκάψει όσο ο στρατιώτης βρισκόταν εκεί. Κατασκήνωσε κοντά
στη γέφυρα και περίμενε. Τη δεύτερη νύχτα, ο στρατιώτης υποπτεύθηκε τον άνθρωπο
που είχε κατα¬σκηνώσει κοντά στη γέφυρα και πλησίασε να τον ανακρίνει.
Ο γέρος δεν βρήκε λόγω να του πει ψέματα. Του εξήγησε ότι είχε έρθει από μια
πολύ μακρινή πόλη γιατί είχε ονειρευτεί ότι στην Πράγα, κάτω από μια γέφυρα σαν
κι αυτή, υπήρχε θαμμένος ένας θησαυρός.
Ο φρουρός ξέσπασε σε δυνατά χάχανα. «Έκανες τόσο μεγάλο ταξίδι για μια βλακεία»
του είπε. «Εδώ και τρία χρόνια εγώ ονειρεύομαι κάθε νύχτα ότι στην Κρακοβία,
στην κουζίνα ενός γέροπαλαβού που τον λένε Ιζι, υπάρχει θαμμένος ένας θησαυρός.
Χα, χα, χα! Νομίζεις ότι πρέπει να πάω κι εγώ στην Κρακοβία να ψάξω αυτόν τον
Ίζι και να σκάψω κάτω από την κουζίνα του; Χα, χα, χα!» Ο Ίζι τον ευχαρίστησε
ευγενικά και γύρισε στο σπίτι του. Μόλις έφτασε, έσκαψε στην κουζίνα του και
βρήκε το θησαυρό που ήταν πάντα εκεί θαμμένος.
Μια φορά, ένας μαχαραγιάς που ήταν διάσημος για τη μεγάλη σοφία του, έκλεινε τα
εκατό χρόνια. Το γεγονός έγινε δεκτό με μεγάλη χαρά διότι όλοι αγαπούσαν πολύ
τον κυβερνήτη τους. Στο παλάτι οργάνωσαν μια μεγάλη γιορτή για τη βραδιά εκείνη,
και προσκάλεσαν τους ισχυρούς των άλλων βασιλείων.
Ήρθε η μέρα, κι ένα βουνό από δώρα στήθηκε στην είσοδο της σάλας όπου ο
μαχαραγιάς θα πήγαινε να χαιρετήσει τους καλεσμένους του.
Στο δείπνο, ο μαχαραγιάς ζήτησε από τους υπηρέτες του να ξεχωρίσουν τα δώρα σε
δύο ομάδες. Σ' αυτά που έγραφαν αποστολέα και σ' αυτά που κανένας δεν ήξερε
ποιος τα είχε στείλει.
Την ώρα του επιδορπίου, ο βασιλιάς έβαλε να φέρουν τις δύο στοίβες με τα δώρα.
Από τη μια ήταν εκατοντάδες μεγάλα και ακριβά δώρα, κι από την άλλη καμιά
δεκαριά.
Ο μαχαραγιάς άρχισε να ανοίγει τα δώρα που είχαν αποστολέα και καλούσε αυτούς
που τα είχαν στείλει. Έναν έναν, τον έβαζε ν' ανέβει στο θρόνο και του έλεγε:
«Σ' ευχαριστώ για το δώρο σου. Σου το επιστρέφω και είμαστε όπως πριν». Και του
έδινε πίσω το δώρο, ό, τι κι αν ήταν.
Όταν τελείωσε με την πρώτη στοίβα, πήγε στη δεύτερη και είπε: «Αυτά τα δώρα που
δεν έχουν αποστολέα θα τα δεχτώ, γιατί δεν μου δημιουργούν καμία υποχρέωση, και
στην ηλικία μου δεν είναι καλό να δημιουργείς χρέη».
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια οικογένεια βοσκών. Είχαν όλα τα πρόβατα τους
μαζί σ' ένα μαντρί. Τα ετάιζαν, τα φρόντιζαν και τα βοσκούσαν.
Κάπου κάπου, τα πρόβατα προσπαθούσαν να το σκάσουν.
Ερχόταν τότε ο πιο γέρος βοσκός και τους έλεγε:
«Α, πρόβατα ασυνείδητα και αλαζονικά, δεν ξέρετε ότι εκεί έξω ο κάμπος είναι
γεμάτος κινδύνους; Μονάχα εδώ βρίσκετε άφθονο νερό, φαγητό, και προπαντός,
προστασία από τους λύ¬κους.»
Γενικά, αυτό αρκούσε για να φρενάρει τις τάσεις «ελευθερίας» των προβάτων.
Μια μέρα γεννήθηκε ένα διαφορετικό πρόβατο. Ας πούμε πως ήταν ένα μαύρο πρόβατο.
Είχε επαναστατικές διαθέσεις και ξεσήκωνε τους συντρόφους του να το σκάσουν προς
την ελευθερία των λιβαδιών.
Πύκνωσαν οι επισκέψεις του γέρου βοσκού που πάσχιζε να πείσει τα πρόβατα για
τους εξωτερικούς κινδύνους. Ωστόσο, τα πρόβατα ήταν ανήσυχα, και κάθε φορά που
τα έβγαζαν από το μαντρί όλο και πιο δύσκολα τα μάζευαν.
Ώσπου μια νύχτα, το μαύρο πρόβατο τα έπεισε και το έσκασαν.
Οι βοσκοί δεν αντιλήφθηκαν τίποτα ως το ξημέρωμα, όταν' είδαν το μαντρί σπασμένο
και άδειο.
Όλοι πήγαν να κλάψουν μαζί με το γέροντα, τον αρχηγό της; οικογένειας.
«Έφυγαν, έφυγαν! τα κακόμοιρα...»
«Και η πείνα;»
«Και η δίψα;»
«Και ο λύκος;»
«Τι θ' απογίνουν χωρίς εμάς;»
Ο γέροντας έβηξε, ρούφησε την πίπα του και είπε:
«Αλήθεια, τι θ' απογίνουν χωρίς εμάς; Και το χειρότερο είναι: Τι θ' απογίνουμε
εμείς χωρίς αυτά;»
Λένε ότι ο Διογένης τριγυρνούσε στους δρόμους της Αθήνας ντυμένος με κουρέλια
και κοιμόταν στα κατώφλια των σπιτιών.
Λένε πως ένα πρωί, όταν ο Διογένης ακόμα ήταν μισοκοιμισμένος μπροστά σε μια
πόρτα όπου είχε περάσει τη νύχτα του, πέρασε από εκεί ένας πλούσιος
γαιοκτήμονας.
«Καλημέρα» είπε ο άρχοντας.
«Καλημέρα» αποκρίθηκε ο Διογένης.
«Αυτή η εβδομάδα μου πήγε πολύ καλά κι ήρθα να σου δώσω αυτό το πουγκί με τα
χρήματα.»
Ο Διογένης τον κοίταξε αμίλητος και συνέχισε να κάθεται ακίνητος.
«Πάρ' τα. Δεν είναι παγίδα. Δικά μου είναι και σου τα δίνω. Ξέρω ότι τα
χρειάζεσαι περισσότερο από εμένα.»
«Εσύ έχεις κι άλλα;» ρώτησε ο Διογένης.
«Και βέβαια έχω» αποκρίθηκε ο πλούσιος. «Έχω κι άλλα πολλά.»
«Και δεν θα ήθελες να είχες περισσότερα απ' όσα έχεις;»
«Ναι, και βέβαια θα ήθελα.»
«Τότε κράτησε αυτά τα χρήματα, γιατί εσύ τα χρειάζεσαι περισσότερο από εμένα.»
«Ναι, όμως εσύ χρειάζεσαι φαγητό, κι αυτό απαιτεί χρήματα...»
«Έχω ήδη ένα κέρμα» είπε ο Διογένης και του το έδειξε, «και θα μου φτάσει για
ένα πιάτο πλιγούρι, ίσως και για μερικά πορτοκάλια.»
«Σύμφωνοι, όμως θα πρέπει να φας κι αύριο, και μεθαύριο και την επόμενη μέρα.
Αύριο πού θα βρεις λεφτά;»
«Αν εσύ με διαβεβαιώσεις, χωρίς κανένα ενδεχόμενο λάθους, ότι θα είμαι ζωντανός
αύριο, τότε ίσως να πάρω τα χρήματα σου...»
Ο άνθρωπος περπατούσε σ' εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης. Είχε χρόνο, και
γι' αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε
κάθε πλατεία. Στρίβοντας σε μία γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό
κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και
κόλλησε το πρόσωπο στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δει μέσα στο σκοτάδι... Το
μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ' ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε: «Το
μαγαζί της αλήθειας»
Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Σκέφτηκε ότι, αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία,
του ήταν αδύνατον να φανταστεί τι μπορεί να πουλούσαν.
Μπήκε.
Πλησίασε την κοπέλα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και τη ρώτησε:
«Συγνώμη. Είναι αυτό το μαγαζί της αλήθειας;»
«Μάλιστα κύριε. Τι λογής αλήθεια θέλετε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική,
αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;»
Ώστε, λοιπόν, πουλούσαν αλήθεια. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι ήταν δυνατόν κάτι
τέτοιο. Να πηγαίνεις σ' ένα μέρος και να παίρνεις την αλήθεια, ήταν υπέροχο.
«Θέλω πλήρη αλήθεια» αποκρίθηκε ο άνθρωπος χωρίς ταλάντευση.
«Είμαι τόσο απαυδημένος από τα ψέματα και τις ανειλικρίνιες» σκέφτηκε. «Δε θέλω
άλλες γενικεύσεις, ούτε δικαιολογίες, δεν θέλω απάτες ούτε κοροϊδίες.»
«Απόλυτη αλήθεια!» διόρθωσε.
«Μάλιστα, κύριε. Ακολουθήστε με.»
Η κοπέλα συνόδευσε τον πελάτη σ' ένα άλλο μέρος του καταστήματος και, δείχνοντας
έναν πωλητή με αυστηρό ύφος, είπε:
«Ο κύριος θα σας εξυπηρετήσει».
Ο πωλητής πλησίασε και περίμενε τον πελάτη να μιλήσει.
«Ήρθα ν' αγοράσω την απόλυτη αλήθεια.»
«Αχά. Συγνώμη, αλλά γνωρίζετε την τιμή;»
«Όχι. Πόσο κοστίζει;» αποκρίθηκε τυπικά. Στην πραγματικότητα, ήξερε ότι θα
πλήρωνε όσο όσο για να έχει όλη την αλήθεια.
«Για όλη την αλήθεια» είπε ο πωλητής, «το αντίτιμο είναι ότι ποτέ πια δεν θα
έχετε την ησυχία σας.»
Ένα ρίγος διέτρεξε τη ράχη του ανθρώπου. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι το κόστος
θα ήταν τόσο υψηλό.
«Ευ- ευχαριστώ... Συγνώμη...» ψέλλισε.
Έκανε μεταβολή και βγήκε από το κατάστημα κοιτώντας το έδαφος.
Ένιωσε λίγο θλιμμένος όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν ακόμα προετοιμασμένος για την
απόλυτη αλήθεια, ότι ακόμα χρειαζόταν ορισμένα ψέματα για να βρίσκει ανάπαυση,
ορισμένους μύθους και εξιδανικεύσεις για να καταφεύγει, ότι ήθελε κάποιες
δικαιολογίες για να μην αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό...
«Ίσως αργότερα» σκέφτηκε.
Μαύρη πόρτα
Ένας σοφός βασιλιάς είχε ως φίλο τον Πρώτο Υπουργό του, ο οποίος όμως παρέδωσε
στην γειτονική εχθρική χώρα πολύ σπουδαία μυστικά. Η τιμωρία ήταν ο θάνατος,
αλλά ο γέροντας βασιλιάς αγαπούσε τον φίλο του και του πρότεινε μέσα στην
αίθουσα όπου απέμενε τη δικαιοσύνη:
– Μπορείς να διαλέξεις: θάνατος ή μαύρη πόρτα πίσω σου.
Ο υπουργός ρώτησε:
– Τι είναι πίσω απ’ αυτή τη πόρτα;
– Αυτό δεν το ξέρει κανείς. Όταν τη χώρα κυβερνούσε ο παππούς μου και ο πατέρας
μου πολλές φορές ο εγκληματίας είχε τη δυνατότητα να διαλέξει τη μαύρη πόρτα,
όμως ποτέ κανείς δεν την επέλεξε, όλη προτίμησαν τον θάνατο. Ακόμα κ’ εγώ δεν
ξέρω τι βρίσκεται πίσω απ’ αυτήν την πόρτα. Έχω το κλειδί, αλλά όταν ο πατέρας
μου ήταν ετοιμοθάνατος μου είπε: «Μπορώ ν’ ανοίξω την πόρτα, αλλά τότε πρέπει να
μπεις μέσα και εγώ θα κλείσω πίσω σου την πόρτα. Δεν πρέπει ποτέ ν’ ανοίξεις
αυτή την πόρτα».
Σου δίνω τη δυνατότητα να γνωρίζεις τι είναι πίσω από την πόρτα. Μπορείς να
διαλέξεις.
Ο πρώτος υπουργός μετά από πολύωρη σκέψη διάλεξε το θάνατο. Είπε:
– Προτιμώ να πεθάνω. Φοβάμαι τη μαύρη πόρτα.
Ο πρώτος υπουργός εκτελέστηκε.
Η βασίλισσα ήταν πολύ περίεργη και άρχισε να επιμένει πως ο βασιλιάς πρέπει με
κάποιο τρόπο να γνωρίσει τι είναι πίσω από την πόρτα. Ο βασιλιάς χαμογέλασε και
είπε:
– Εγώ ξέρω τι είναι πίσω από την πόρτα. Εκεί δεν υπάρχει κανένα δωμάτιο,
βγαίνεις έξω και είσαι ελεύθερος. Αυτή η πόρτα οδηγεί στην ελευθερία, και πολύ
λίγοι άνθρωποι διαλέγουν αυτή την πόρτα στον άγνωστο κόσμο. Ελευθερία σημαίνει
κίνηση προς το άγνωστο χωρίς να ξέρεις που πας, χωρίς να ξέρεις τι θα συμβεί την
επόμενη στιγμή.
Όσσο*
Όλα θα περάσουν
Μια φορά ένας έμπορας που ταξίδευε με τα εμπορεύματά του από πόλη σε πόλη είδε
έναν σκλάβο που δούλευε. Ο έμπορας ήταν καλός άνθρωπος και έδωσε στον σκλάβο
φαγητό και κρασί και τον ενθάρρυνε με καλά λόγια, ο σκλάβος είπε: «Όλα θα
περάσουν, θα περάσει κ’ αυτό».
Μετά από δυο χρόνια ο έμποράς ξανά περνούσε από εκείνα τα μέρη και ξανά
συνάντησε τον σκλάβο που τώρα ήταν βεζίρης. Εκείνος τον γνώρισε και τον κάλεσε
στο σπίτι. Ο έμπορας θαύμαζε την αλλαγή που έγινε. Ο πρώην σκλάβος έκανε πλούσια
δώρα στον έμπορα και επανέλαβε τα λόγια του.
Μετά από άλλα δυο χρόνια ο έμπορας μαζί με άλλους εμπόρους ήρθε στο παλάτι του
παντισάχ της χώρας για να τον ευχαριστήσει μετά από καλές πωλήσεις που είχε. Με
έκπληξη ο έμπορας είδε τον πρώην σκλάβο που έγινε παντισάχ. Ξαναμιλήσανε και ο
παντισάχ επανέλαβε τα λόγια του.
Την επόμενη φορά όταν ο έμπορας άκουσε πως ο παντισάχ πέθανε, πήγε να υποκλιθεί
στον τάφο του. Πάνω στην ταφόπλακα έγραφε «Όλα θα περάσουν». «Δυστυχώς αυτό δεν
πρόκειται να περάσει» με λύπη σκέφτηκε ο έμπορας.
Μετά από πολλά χρόνια όταν ο έμπορας γέρασε βρέθηκε στην πρωτεύουσα και πήγε στο
νεκροταφείο, αλλά δεν το βρήκε. Του εξήγησαν πως το παρέσυρε το ποτάμι στην
πλημμύρα που έγινε τρία χρόνια πριν. Και τότε ο έμπορας είπε «Ναι, πράγματι όλα
θα περάσουν».
Όσσο
Ο μυλωνάς και ο γάιδαρος
Μια φορά μέσα σε φιλικό κύκλο ένας ευγενής κύριος, που είχε τη φήμη το
παντογνώστη και καλού αφυγητή προσπαθούσε με ζήλο να αποδείξει πως σίγουρα είχε
ζήσει πριν σ’ αυτόν τον κόσμο.
Ένας από τους φίλους συνέχεια ειρωνευόταν ακούγοντας το διήγημα με δηκτικό ύφος
σχολιάζοντας τα ειπωμένα.
Εκνευρισμένος ο αφηγητής αποφάσισε να καταπείσει τον κοροϊδευτή του και με ύφος
δήλωσε:
– Ως απόδειξη ότι έχω δίκαιο θα σου πω πως θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή εσύ ο
αμαθής ήσουν ένας απλός μυλωνάς.
Αυτά τα λόγια βεβαίως έθιξαν τον ειρών, αλλά εκείνος δεν ήταν απ’ αυτούς που
καταπίνουν την προσβολή.
– Δε σε αμφισβητώ, έχεις δίκαιο, ακριβώς έτσι ήταν τα πράματα. Κι εγώ θυμάμαι
πως εκείνα τα χρόνια όταν εγώ ήμουν μυλωνάς εσύ ήσουν εκείνος ο γάιδαρος που
κουβαλούσε τα τσουβάλια με αλεύρι από το μύλο μου.
Μια φορά ο Νασρεντίν είχε δικαστική υπόθεση με μια γυναίκα. Ο Νασρεντίν με μένος
αρνιόταν τα πάντα. Στο τέλος ο δικαστής ρώτησε:
– Πες μου μόνο ένα πράγμα Νασρεντίν, κοιμήθηκες με αυτή τη γυναίκα;
– Όχι! κύριε πρόεδρε, ούτε μάτι έκλεισα.
Το πιο φιλόστοργο παιδί
Μια εφημερίδα έκανε ένα διαγωνισμό για να βρει το πιο φιλόστοργο και γεμάτο
φροντίδα παιδί. Πολύς κόσμος έστειλε στην εφημερίδα διάφορα περιστατικά που
έδειχναν την στοργικότητα των παιδιών.
Τελικά κέρδισε έναν τετράχρονο αγόρι, ο γείτονας του οποίου ένας ηλικιωμένος
άντρας έχασε τη γυναίκα του.
Όταν το αγόρι είδε πως ο γέρος κάθεται στο παγκάκι της αυλής και κλαίει, τον
πλησίασε ανέβηκε πάνω στα γόνατά του και καθόταν εκεί. Και όταν η μαμά του
ρώτησε τι είπε στον γείτονα, το αγόρι είπε:
– Τίποτα. Απλά τον βοηθούσα να κλαίει.
Ο γιος
Ο πατέρας ανέβασε τον πεντάχρονο γιο του πάνω στους ωμούς του και πήγε στην
αγορά. Βλέπει το παιδί κάτι που του αρέσει και λέει: «Αγόρασε αυτό, πατέρα».
Εκείνος αγοράζει. Μια φορά, δεύτερη, τρίτη. Είδε το παιδί έναν φίλο του και
ρωτάει:
– Μήπως είδες τον πατέρα μου;
– Ανόητε, είπε ο πατέρας του, κάθεσαι πάνω στους ώμους μου, εγώ αγοράζω για σένα
ότι θέλεις και εσύ ρωτάς το παιδάκι αν είδε τον πατέρα σου;
Έριξε τον γιο του από τους ώμους του. Πλησίασε ένας σκύλος και δάγκωσε το παιδί.
Ο Τρομερός Εχθρός
Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα βασίλειο μακρινό και απομονωμένο, ήταν ένας
βασιλιάς που του άρεσε πολύ η δύναμη της εξουσίας. Όμως, δεν μπορούσε να
ικανο¬ποιήσει το πάθος του για εξουσία απλώς και μόνο κατέχοντας την. Είχε και
την ανάγκη να τον θαυμάζουν όλοι για τη δύναμη του. Έτσι, —όπως η μητριά της
Χιονάτης που δεν της έφτανε μόνο να βλέπει την ομορφιά της—, χρειαζόταν κι αυτός
να κοιτάζεται σ' έναν καθρέφτη που να του λέει πόσο δυνατός ήταν. Δεν είχε
μαγικούς καθρέφτες, αλλά ένα σωρό αυλικούς και υπηρέτες τους οποίους ρωτούσε αν
ήταν αυτός ο πιο δυνατός άνδρας του βασιλείου.
Απαράλλαχτα, όλοι του απαντούσαν:
«Μεγαλειότατε, είσαι πολύ δυνατός, αλλά ξέρεις ότι
ο μάγος έχει μια δύναμη που κανένας άλλος δεν κατέχει. Αυτός, γνωρίζει το
μέλλον».
Εκείνη την εποχή, αλχημιστές, φιλοσόφους, στοχα¬στές, ιερείς και αποκρυφιστές
τους αποκαλούσαν, γενι¬κεύοντας, «μάγους».
Ο βασιλιάς ζήλευε πολύ το μάγο του βασιλείου, ο οποίος όχι μόνο είχε τη φήμη
ανθρώπου καλού και γεν¬ναιόδωρου, αλλά και αγαπητού στο λαό που τον θαύμα¬ζε και
γιόρταζε που υπήρχε αυτός ο άνθρωπος και ζούσε εκεί.
Δεν έλεγαν τα ίδια και για τον βασιλιά.
Ίσως επειδή είχε ανάγκη να αποδεικνύει συνεχώς ότι αυτός κυβερνούσε, ο βασιλιάς
δεν ήταν ούτε δίκαιος ούτε αμερόληπτος, και ακόμα λιγότερο καλός και ευγενικός.
Μια μέρα, κουρασμένος να ακούει τον κόσμο να του λέει πόσο δυνατός και αγαπητός
ήταν ο μάγος, ή υποκινούμενος από αυτό το κράμα ζήλειας και φόβου που προκαλεί ο
φθόνος, ο βασιλιάς κατέστρωσε ένα σχέδιο: θα οργάνωνε μια μεγάλη γιορτή στην
οποία θα προσκαλούσε το μάγο. Μετά το δείπνο, θα ζητούσε την προσοχή όλων. Θα
καλούσε το μάγο στο κέντρο της αίθουσας και, μπροστά στους αυλικούς, θα τον
ρωτούσε αν ήταν αλήθεια ότι ήξερε να διαβάζει το μέλλον. Ο καλεσμένος θα είχε
δύο δυνατότητες: ή να πει όχι, διαψεύδοντας έτσι το θαυμασμό των υπολοίπων, ή να
πει ναι, επιβεβαιώνοντας την αιτία της φήμης του. Τότε, θα του ζητούσε να πει
ποια ημερομηνία επρόκειτο να πεθάνει ο μάγος του
βασιλείου. Αυτός θα έδινε μια απάντηση, μια οποιαδήποτε μέρα — δεν είχε σημασία
ποια. Ο βασιλιάς σχεδίαζε να τραβήξει το σπαθί του και να τον σκοτώσει την ίδια
εκείνη στιγμή. Έτσι, θα κατάφερνε δύο πράγματα με ένα μόνο χτύπημα: το πρώτο, να
απαλλαγεί από τον εχθρό του για πάντα, το δεύτερο, να αποδείξει ότι ο μάγος δεν
είχε μπορέσει να δει το μέλλον, μιας και θα είχε κάνει λάθος στην πρόβλεψη του.
Σε μία μόνο νύχτα θα τελείωναν ο μάγος και ο μύθος των δυνάμεων του...
Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν αμέσως, και πολύ γρήγορα έφτασε η μέρα της γιορτής.
Μετά από ένα μεγάλο δείπνο, ο βασιλιάς έφερε τον μάγο στο κέντρο και του μίλησε:
«Είναι αλήθεια ότι μπορείς να διαβάζεις το μέλλον;»
«Λίγο, είπε ο μάγος.»
«Και μπορείς να διαβάσεις και το δικό σου μέλλον;»
«Λίγο, είπε ο μάγος.»
«Τότε, θέλω να μου δώσεις μια απόδειξη» συνέχισε ο βασιλιάς. «Ποια μέρα θα
πεθάνεις; Ποια είναι η ημερομηνία του θανάτου σου;» Ο μάγος χαμογέλασε, τον
κοίταξε στα μάτια και δεν απάντησε.
«Τι έγινε μάγε;» είπε ο βασιλιάς χαμογελώντας. «Δεν το ξέρεις; Δεν είναι αλήθεια
ότι μπορείς να διαβάζεις το μέλλον;»
«Δεν είναι αυτό...» απάντησε ο μάγος, «αλλά αυτό που ξέρω δεν τολμώ να σου το
πω.»
«Τι σημαίνει δεν τολμάς;» είπε ο βασιλιάς. «Είμαι ανώτερος σου και σε διατάζω να
μου το πεις. Πρέπει να καταλάβεις ότι είναι πολύ σημαντικό για το βασίλειο να
ξέρουμε πότε θα χάσουμε τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες μας. Απάντησε μου
λοιπόν. Πότε θα πεθάνει ο μάγος του βασιλείου;»
Μετά από μια γεμάτη ένταση σιωπή, ο μάγος τον κοίταξε και είπε:
«Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς την ημερομηνία, αλλά ξέρω ότι ο μάγος θα πεθάνει
ακριβώς μία μέρα πριν το βασιλιά.»
Για λίγες στιγμές, ο χρόνος πάγωσε. Ένας ψίθυρος απλώθηκε ανάμεσα στους
καλεσμένους.
Ο βασιλιάς πάντα έλεγε ότι δεν πίστευε ούτε σε μάγους ούτε σε προφητείες, αλλά
το σίγουρο είναι ότι δεν τόλμησε να σκοτώσει το μάγο. Αργά, ο άρχοντας κατέβασε
τα χέρια κι έμεινε σιωπηλός.
Οι σκέψεις στριμώχνονταν στο κεφάλι του. Συνειδητοποίησε ότι είχε κάνει λάθος.
Το μίσος του είχε γίνει ο χειρότερος σύμβουλος.
«Μεγαλειότατε, χλόμιασες. Τι σου συμβαίνει; ρώτησε ο καλεσμένος.»
«Αισθάνομαι άσχημα» απάντησε ο μονάρχης. «Θα πάω στο δωμάτιο μου. Σε ευχαριστώ
που ήρθες...»
Και με μια αόριστη χειρονομία, στράφηκε σιωπηλός και κατευθύνθηκε προς τα
διαμερίσματα του.
Σκέφτηκε πως ο μάγος ήταν έξυπνος. Είχε δώσει την μοναδική απάντηση που μπορούσε
να αποτρέψει το θάνατο του.
Άραγε, να είχε μαντέψει το θάνατο του;
Η πρόβλεψη δεν μπορούσε να είναι αληθινή. Αλλά, κι αν ήταν; Ένιωθε μπερδεμένος
και ζαλισμένος...
Ο βασιλιάς επέστρεψε και είπε με βροντερή φωνή:
«Μάγε, είσαι διάσημος στο βασίλειο για τη σοφία σου. Σε παρακαλώ να περάσεις
αυτή τη νύχτα στο παλάτι, γιατί πρέπει να σε συμβουλευτώ το πρωί πριν πάρω
κάποιες βασιλικές αποφάσεις.»
«Μεγαλειότατε! Θα είναι μεγάλη μου τιμή...» είπε ο καλεσμένος υποκλινόμενος.
Ο βασιλιάς διέταξε τους προσωπικούς του φρουρούς να συνοδεύσουν το μάγο μέχρι τα
δωμάτια των καλεσμένων του παλατιού και να επιτηρούν την πόρτα του σιγουρεύοντας
ότι δεν θα του συνέβαινε τίποτα.
Εκείνη τη νύχτα ο βασιλιάς δεν μπόρεσε να αποκοιμηθεί. Ήταν πολύ ανήσυχος,
σκεφτόταν τι θα συνέβαινε αν του μάγου του 'χε κάτσει άσχημα το φαγητό, ή αν
πάθαινε κάποιο ατύχημα κατά τη διάρκεια της νύχτας, ή αν, απλώς, είχε έρθει η
ώρα του.
Πολύ νωρίς το πρωί, ο βασιλιάς χτύπησε την πόρτα του καλεσμένου του.
Ποτέ στη ζωή του δεν του 'χε περάσει η σκέψη να συμβουλευτεί κάποιον πριν πάρει
τις αποφάσεις του, αλλά αυτή τη φορά, αμέσως μόλις ο μάγος τον δέχτηκε, έκανε
μια ερώτηση, καθώς χρειαζόταν μια δικαιολογία.
Και ο μάγος, που ήταν σοφός, του έδωσε μια απάντηση σωστή, δημιουργική και
δίκαιη.
Ο βασιλιάς, σχεδόν χωρίς να ακούσει την απάντηση, επαίνεσε τον φιλοξενούμενο του
για την ευφυΐα του και του ζήτησε να κάτσει μια μέρα παραπάνω, υποτίθεται για να
τον «συμβουλευτεί» για κάποιο άλλο ζήτημα... (Προφανώς, ο βασιλιάς ήθελε μόνο να
είναι σίγουρος ότι δεν θα του συνέβαινε τίποτα.)
Ο μάγος, ο οποίος απολάμβανε την ελευθερία που μόνο οι φωτισμένοι κατακτούν,
δέχτηκε.
Από τότε και κάθε μέρα, το πρωί ή το βράδυ, ο βασιλιάς πήγαινε μέχρι τα δωμάτια
του μάγου για να τον συμβουλευτεί και να τον δεσμεύσει για μια νέα συμβουλή την
επόμενη μέρα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι ο βασιλιάς να αντιληφθεί ότι οι προτροπές του
καινούργιου του συμβούλου ήταν πάντα σωστές, και κατέληξε, σχεδόν χωρίς να το
καταλάβει, να τις υπολογίζει σε κάθε μια από τις αποφάσεις του.
Πέρασαν οι μήνες, και μετά τα χρόνια.
Και, όπως πάντα, κοντά σε αυτόν που ξέρει, μαθαίνει κι αυτός που δεν ξέρει.
Έτσι κι έγινε. Σιγά σιγά, ο βασιλιάς γινόταν όλο και πιο δίκαιος.
Δεν ήταν πια ούτε δεσποτικός ούτε αυταρχικός. Δεν είχε πια την ανάγκη να
αισθάνεται δυνατός, και μάλλον γι' αυτό δεν είχε και την ανάγκη να επιδεικνύει
τη δύναμη του.
Άρχισε να καταλαβαίνει ότι και η ταπεινοφροσύνη μπορούσε να έχει πλεονεκτήματα.
Άρχισε να κυβερνά με περισσότερη σοφία και γενναιοδωρία.
Έτσι έγινε, κι ο λαός του άρχισε να τον αγαπά όπως δεν τον είχε αγαπήσει ποτέ
πριν.
Ο βασιλιάς δεν πήγαινε πια να δει τον μάγο για να ρωτήσει για την υγεία του, μα
για να μάθει, να μοιραστεί μια απόφαση, ή απλώς για να κουβεντιάσει.
Ο βασιλιάς και ο μάγος κατέληξαν να γίνουν επιστήθιοι φίλοι.
Μέχρι που, μια μέρα, πάνω από τέσσερα χρόνια μετά από εκείνο το δείπνο, χωρίς να
υπάρξει κανένα κίνητρο, ο βασιλιάς θυμήθηκε.
Θυμήθηκε πως αυτός ο άνθρωπος, που τώρα θεωρούσε τον καλύτερο του φίλο, είχε
υπάρξει μισητός εχθρός του.
Θυμήθηκε το σχέδιο που είχε οργανώσει για να τον σκοτώσει.
Και συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει να κρατάει αυτό το μυστικό
χωρίς να αισθάνεται υποκριτής.
Ο βασιλιάς μάζεψε το κουράγιο του και πήγε μέχρι το δωμάτιο του μάγου. Χτύπησε
την πόρτα και, μόλις μπήκε, είπε:
«Αδελφέ μου, έχω κάτι να σου πω που μου βαραίνει το στήθος.»
«Μίλα» είπε ο μάγος, «αλάφρωσε την καρδιά σου.»
«Τη νύχτα που σε κάλεσα σε δείπνο και σε ρώτησα για το θάνατο σου, δεν ήθελα να
μάθω τίποτα για το μέλλον σου. Σχεδίαζα να σε σκοτώσω ό, τι κι αν μου
απαντούσες. Ήθελα ο απρόσμενος θάνατος σου να απομυθοποιούσε τη φήμη σου ως
μάντη. Σε μισούσα γιατί όλοι σε αγαπούσαν... Ντρέπομαι τόσο...»
Ο βασιλιάς εισέπνευσε βαθιά και συνέχισε: «Εκείνη τη νύχτα δεν τόλμησα να σε
σκοτώσω, και τώρα που είμαστε φίλοι —παραπάνω από φίλοι• αδελφοί—, με
τρομοκρατεί η σκέψη όλων όσα θα είχα χάσει αν το είχα κάνει. Σήμερα αισθάνομαι
ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να σου κρύβω την ντροπή μου. Είχα ανάγκη να σου τα πω
όλα αυτά για να με συγχωρήσεις ή να με απορρίψεις, αλλά χωρίς απάτες.»
Ο μάγος τον κοίταξε και του είπε:
«Άργησες πολύ μέχρι να μπορέσεις να μου το πεις. Αλλά, όπως και να 'χει,
χαίρομαι που το έκανες... Αυτό θα μου επιτρέψει να σου πω ότι το ήξερα ήδη. Όταν
μου έκανες εκείνη την ερώτηση και χάιδεψες με το χέρι σου τη λαβή του σπαθιού
σου, ήταν τόσο ξεκάθαρη η πρόθεση σου, που δεν χρειαζόταν να είμαι μάντης για να
καταλάβω τι σκεφτόσουν να κάνεις.»
Ο μάγος χαμογέλασε και ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του βασιλιά.
«Σαν δίκαιη ανταμοιβή για την ειλικρίνεια σου, οφείλω να σου πω ότι κι εγώ σου
είπα ψέματα. Σου ομολογώ ότι επινόησα αυτήν την παράλογη ιστορία για τον θάνατο
μου πριν απ' τον δικό σου, για να σου δώσω ένα μάθημα. Ένα μάθημα που δεν είχες
μπορέσει να μάθεις μέχρι σήμερα. Ίσως να είναι το πιο σημαντικό απ' όσα σου έχω
διδάξει.
«Πορευόμαστε στη ζωή απορρίπτοντας με βδελυγμία χαρακτηριστικά των άλλων, ή
ακόμα και δικά μας, που θεωρούμε ευτελή, απειλητικά ή άχρηστα... Όμως, αν
καθόμασταν λίγο να το σκεφτούμε, θα καταλαβαίναμε πόσο δύσκολο θα μας ήταν να
ζήσουμε χωρίς αυτά που πολλές φορές περιφρονούμε.
«0 θάνατος σου, αγαπημένε μου φίλε, θα έρθει ακριβώς την ημέρα του θανάτου σου,
κι ούτε ένα λεπτό νωρίτερα. Είναι σημαντικό να ξέρεις ότι εγώ είμαι γέρος, και η
δική μου μέρα μάλλον πλησιάζει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σκέφτεσαι ότι η
δική σου αποχώρηση θα πρέπει να είναι δεμένη με τη δική μου. Είναι οι ζωές μας
που συνδέθηκαν, όχι οι θάνατοι μας.»
Ο βασιλιάς και ο μάγος αγκαλιάστηκαν και γιόρτασαν πίνοντας στην εμπιστοσύνη που
τους ενέπνεε εκείνη η σχέση που είχαν χτίσει μαζί.
Ο μύθος λέει πως,
ανεξήγητα,
την ίδια εκείνη νύχτα,
ο μάγος...
πέθανε στον ύπνο του.
Ο βασιλιάς έμαθε την κακή είδηση την επόμενη μέρα και αισθάνθηκε
εγκαταλελειμμένος. Δεν αγωνιούσε στη τη σκέψη του δικού του θανάτου, καθώς είχε
μάθει από
το μάγο να ζει απελευθερωμένος από την ιδέα της παραμονής του σε τούτον εδώ τον
κόσμο.
Ήταν θλιμμένος για το θάνατο του φίλου του. Εξαιτίας ποιας παράξενης σύμπτωσης
είχε μπορέσει ο βασιλιάς να μιλήσει στο μάγο γι' αυτό το θέμα, ακριβώς τη νύχτα
του θανάτου του;
Είναι πιθανό, με τρόπο ανεξήγητο, ο μάγος να είχε επηρεάσει τις καταστάσεις ώστε
ο βασιλιάς να μπορέσει να του εξομολογηθεί το μυστικό του και να απελευθερωθεί
από το φόβο του να πεθάνει την επόμενη μέρα.
Ήταν μια τελευταία πράξη αγάπης για να τον λυτρώσει από τους αλλοτινούς του
φόβους...
Λένε πως ο βασιλιάς σηκώθηκε κι έσκαψε με τα ίδια του τα χέρια έναν τάφο για τον
φίλο του στον κήπο, κάτω απ' το παράθυρο του.
Έθαψε εκεί το σώμα του, και την υπόλοιπη μέρα την πέρασε δίπλα στο βουναλάκι με
το χώμα, να κλαίει όπως κλαίμε μόνο τους πολύ αγαπημένους μας που χάθηκαν.
Και, μόλις έπεσε η νύχτα, ο βασιλιάς επέστρεψε στο δωμάτιο του.
Λέει ο μύθος πως την ίδια εκείνη νύχτα, είκοσι τέσσερις ώρες μετά το θάνατο του
μάγου, ο βασιλιάς πέθανε στο κρεβάτι του ενώ κοιμόταν...
Ίσως ήταν σύμπτωση...
Ίσως ήταν ο πόνος...
Ίσως για να επιβεβαιώσει την τελευταία διδαχή του δασκάλου του.
Γιάννης Κουτσοπόδης
(... ή η τέχνη να εξισώνεις προς τα κάτω)
Ο Γιάννης Κουτσοπόδης ήταν ένας άντρας που εργαζόταν ως ξυλοκόπος.
Μια μέρα, ο Γιάννης αγόρασε ένα ηλεκτρικό πριόνι πιστεύοντας ότι θα τον
διευκόλυνε πολύ στη δουλειά.
Η ιδέα του θα ήταν πολύ επιτυχημένη, αν είχε προ¬νοήσει να μάθει πρώτα να
χειρίζεται το πριόνι — αλλά δεν το έκανε.
Ένα πρωί, ενώ δούλευε στο δάσος, το ουρλιαχτό ενός λύκου έκανε τον ξυλοκόπο να
χάσει την συγκέ¬ντρωση του... Το ηλεκτρικό πριόνι τού γλίστρησε από τα χέρια,
και ο Γιάννης τραυματίστηκε σοβαρά στα δυο του πόδια.
Τίποτα δεν μπόρεσαν να κάνουν οι γιατροί για να τα σώσουν, κι έτσι ο Γιάννης
Κουτσοπόδης —σαν θύμα της προφητικής μοίρας που έφερε τ' όνομα του—, έμεινε
ακρωτηριασμένος πάνω σε μια αναπηρική πολυθρόνα για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ο Γιάννης έπεσε σε κατάθλιψη για πολλούς μήνες
εξαιτίας του ατυχήματος. Μετά από ένα χρόνο, φάνηκε ότι λίγο λίγο άρχιζε να
καλυτερεύει.
Ωστόσο, κάτι συνωμότησε ενάντια στην ψυχική του ανάρρωση και, ξαφνικά, ξανάπεσε
στη βαθιά και απύθμενη κατάθλιψη.
Οι γιατροί τον έστειλαν στον ψυχίατρο.
Ο Γιάννης Κουτσοπόδης, αφού αντιστάθηκε λίγο, πήγε να επισκεφθεί έναν ειδικό.
Ο ψυχίατρος ήταν ευχάριστος και ήρεμος. Ο Γιάν¬νης ένιωσε αμέσως εμπιστοσύνη και
του διηγήθηκε εν συντομία τα γεγονότα που τον είχαν οδηγήσει σε αυτήν την
ψυχολογική κατάσταση.
Ο ψυχίατρος του είπε πως καταλάβαινε την κατάθλιψη του. Η απώλεια των ποδιών
ήταν, πράγματι, μια αιτία που δικαιολογούσε την αγωνία του.
«Δεν είναι αυτό, γιατρέ» είπε ο Γιάννης. «Η κατάθλιψη μου δεν έχει να κάνει με
την απώλεια των ποδιών μου. Δεν είναι η αναπηρία που με ενοχλεί πιο πολύ. Αυτό
που με πονάει περισσότερο είναι η αλλαγή στη σχέση μου με τους φίλους μου.»
Ο ψυχίατρος άνοιξε τα μάτια κι έμεινε να τον κοιτάζει περιμένοντας εξηγήσεις.
«Πριν το ατύχημα, οι φίλοι μου έρχονταν κάθε Παρασκευή να με βρουν για να πάμε
για χορό. Μια-δυο φο¬ρές τη βδομάδα μαζευόμασταν για να βουτήξουμε στο ποτάμι
και να παραβγούμε στο κολύμπι. Μέχρι λίγες μέρες πριν από την εγχείρηση μου,
πηγαίναμε τις Κυριακές για τρέξιμο δίπλα στη θάλασσα. Ωστόσο, φαίνεται πως
εξαιτίας αυτού του ατυχήματος, όχι μόνο έχασα τα
πόδια μου, αλλά και οι φίλοι μου έχασαν την όρεξη τους να μοιράζονται πράγματα
μαζί μου. Κανένας τους δεν με έχει ξανακαλέσει από τότε, πουθενά.
Ο ψυχίατρος τον κοίταξε και χαμογέλασε.
Του ήταν δύσκολο να πιστέψει ότι ο Γιάννης Κουτσοπόδης δεν καταλάβαινε πόσο
παράλογος ήταν ο συλλογισμός του...
Ωστόσο, ο ψυχίατρος αποφάσισε να του μιλήσει ανοιχτά για την περίπτωση του.
Αυτός ήξερε καλύτερα απ' όλους ότι το μυαλό κρύβει ειδικούς μηχανισμούς που
μπορεί να καταστήσουν κάποιον άνθρωπο εντελώς ανί¬κανο να αντιληφθεί τα προφανή
και αυτονόητα.
Ο ψυχίατρος εξήγησε στον Γιάννη Κουτσοπόδη ότι οι φίλοι του δεν τον απέφευγαν
επειδή δεν τον αγαπού¬σαν ή επειδή τον απέρριπταν. Αν και ήταν οδυνηρό, το
ατύχημα είχε αλλάξει την πραγματικότητα. Είτε του άρεσε είτε όχι, δεν ήταν πια ο
ιδανικός σύντροφος για όσα μοιράζονταν πριν.
«Μα, γιατρέ» τον διέκοψε ο Γιάννης Κουτσοπόδης, «εγώ ξέρω ότι μπορώ να
κολυμπήσω, να τρέξω, ακόμα και να χορέψω. Ευτυχώς, έχω μάθει να χειρίζομαι
άριστα την αναπηρική μου καρέκλα και τίποτ' απ' αυτά δεν μου είναι εμπόδιο.»
Ο γιατρός τον ηρέμησε και συνέχισε να του εξηγεί. Οπωσδήποτε, δεν είχε τίποτα
εναντίον στο να συνεχίσει να κάνει τα ίδια πράγματα• αντιθέτως, ήταν πολύ
σημαντικό να μην τα παρατήσει. Απλώς, ήταν δύσκολο να συνεχίσει να προσπαθεί να
τα μοιραστεί με τους παλιούς του φίλους.
Ο ψυχίατρος εξήγησε στον Γιάννη ότι, στην πραγματικότητα, μπορούσε να
κολυμπήσει, αλλά θα έπρεπε να συναγωνιστεί αυτούς που είχαν την ίδια δυσκολία με
τον ίδιο... Ότι μπορούσε να πάει για χορό, αλλά σε κάποια λέσχη με άλλους που
επίσης δεν θα είχαν πόδια... Μπορούσε να προπονείται δίπλα στη θάλασσα, αλλά θα
έπρεπε να μάθει να το κάνει με άλλους ανάπηρους.
Ο Γιάννης έπρεπε να καταλάβει ότι οι φίλοι του δεν θα ήταν πια μαζί του όπως
πριν, γιατί τώρα οι συνθή¬κες μεταξύ τους ήταν πολύ διαφορετικές... Δεν ήταν πια
όμοιοι.
Για να μπορέσει να κάνει αυτά που επιθυμούσε —και άλλα περισσότερα—, θα ήταν
καλύτερα να συνηθίσει να τα κάνει με τους ομοίους του. Θα έπρεπε, λοιπόν, να
αφιερωθεί στο να δημιουργήσει νέες σχέσεις με ανθρώπους σαν κι αυτόν.
Ο Γιάννης αισθάνθηκε σαν να τραβήχτηκε ένα πέπλο μέσα στο μυαλό του, κι αυτή η
αίσθηση τον γαλήνεψε.
«Είναι δύσκολο να σας εξηγήσω πόσο ευγνώμων σας είμαι για τη βοήθεια σας,
γιατρέ» είπε ο Γιάννης. «Με έφεραν εδώ οι φίλοι σας σχεδόν με το ζόρι, αλλά τώρα
βλέπω πως είχαν δίκιο. Κατάλαβα το μήνυμα σας και σας βεβαιώνω πως θα ακολουθήσω
τις συμβουλές σας, γιατρέ. Ευχαριστώ πολύ, η επίσκεψη μου εδώ ήταν πραγματικά
πολύ χρήσιμη.
«Νέες σχέσεις με ανθρώπους σαν κι εμένα» επαναλάμβανε ο Γιάννης για να μην το
ξεχάσει.
Και τότε, ο Γιάννης Κουτσοπόδης βγήκε από το ιατρείο και γύρισε σπίτι του...
Έβαλε μπρος το ηλεκτρικό του πριόνι...
Σχεδίαζε να κόψει τα πόδια όλων των φίλων του, κι έτσι να «δημιουργήσει»
κάποιους σαν κι αυτόν.
Ο άπληστος
Σκάβοντας για να ανεβάσω ένα φράχτη που θα χώριζε το οικόπεδο μου από των
γειτόνων μου, βρήκα θαμ¬μένο στον κήπο ένα παλιό μπαούλο γεμάτο χρυσά νομίσματα.
Εμένα δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον ο πλούτος, αλλά το παράδοξο του ευρήματος.
Ποτέ δεν υπήρξα φιλοχρήματος, ούτε και νοιάζομαι πολύ για τα ακριβά πράγματα...
Αφού ξέθαψα το μπαούλο, έβγαλα τα νομίσματα και τα γυάλισα. Ήταν τόσο βρόμικα
και σκουριασμένα — τα καημένα!
Καθώς τα τακτοποιούσα σε στοίβες πάνω στο τραπέζι μου, άρχισα να τα μετράω...
Μαζευόταν μια αληθινή περιουσία.
Μόνο αφού πέρασε καιρός άρχισα να φαντάζομαι όλα τα πράγματα που θα μπορούσα να
αγοράσω με αυτά...
Σκεφτόμουν πόσο χαρούμενος θα ήταν ένας άπληστος που θα έπεφτε πάνω σε έναν
σημαντικής αξίας θησαυρό...
Ευτυχώς...
Ευτυχώς δεν ήμουν τέτοια περίπτωση...
Σήμερα ήρθε ένας κύριος να διεκδικήσει τα νομίσματα.
Ήταν ο γείτονας μου.
Προσπαθούσε να με πείσει, ο άθλιος, πως τα νομίσματα τα είχε θάψει ο παππούς του
και πως γι' αυτό του ανήκαν.
Εκνευρίστηκα τόσο...
...που τον σκότωσα!
Αν δεν τον είχα δει να ζητάει τόσο απελπισμένα
να τα αποκτήσει θα του τα είχα δώσει γιατί,
αν υπάρχει κάτι που δεν με ενδιαφέρει,
είναι τα πράγματα που αποκτώνται με λεφτά...
Αλλά, —το δίχως άλλο—,
δεν αντέχω τους άπληστους ανθρώπους...
34cb. Σκέψη
Εγώ δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου ήθελε να είμαι.
Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.
Εγώ είμαι αυτός που είμαι.
Χ. Μπουκάϊ
Αναζητώ:
Αλήθειες-Βουνά, για να μπορούμε να χτίζουμε τα σπίτια μας σε στερεή βάση.
Αλήθειες-Ποτάμια, για να μπορούμε να ξεδιψάμε και να ταξιδεύουμε πάνω τους
ψάχνοντας νέους ορίζοντες.
Αλήθειες-Αστέρια, για να μας χρησιμεύουν ως οδηγοί, ακόμα και στις πιο σκοτεινές
μας νύχτες...
Χ. Μπουκάϊ
Ένα απλό παράδειγμα, τόσο αθώο σε σχέση με τα όργια που γίνονται ώστε να μην
υπάρχουν παρεξηγήσεις: ο κατάλογος της Greenpeace με τις εταιρίες που έχουν
χαρακτηριστεί 'μαύρες' λόγω των προϊόντων του κώλου που πασάρουν στην αγορά δε
δημοσιεύεται σε μεγάλες εφημερίδες, δεν κοινοποιείται από κανάλια και ραδιόφωνα
επειδή αυτές οι εταιρίες δίνουν διαφήμιση. Αυτό και μόνο αρκεί για να καταλάβει
κάποιος την άθλια εξάρτηση των δημοσιογράφων. Και να φανταστείς ότι αυτό το θέμα
αφορά τη δημόσια υγεία. Τι να λέει η προσωπική ζωή του καθενός μπροστά στη
δημόσια υγεία... Για ρώτα κανέναν δημοσιογράφο που δουλεύει με μέσο μισθό να
δεις τι θα σου πει για όλες τις τηλεπερσόνες…
Οι «πολιτικοί» από την άλλη —και ιδιαίτερα οι κάπως αριστερότεροι- δεν είναι πια
πολιτικοί Είναι δημόσιοι υπάλληλοι, με σίγουρο μισθό, ικανοποιητικές απολαβές,
καλή κοινωνική ζωή, ελεύθερο χρόνο, αυτό και το μόνο που καταλαβαίνουν είναι τον
πόνο του δημοσίου υπαλλήλου. Όλοι οι υπόλοιποι πολίτες ας κόψουν το λαιμό τους,
αφού δεν φρόντισαν να διοριστούν όταν μοιράζαμε θέσεις.
34f. Λατινισμοί
Credo quia absurdum
(πιστεύω, επειδή είναι παράλογο).
34h. Επιγραφές
Η κινητή τηλεφωνία και η μαλάκυνση του εγκεφάλου παντρευτήκανε.
Επιτύμβιες επιγραφές πάνω στους τάφους
των άσημων και διάσημων ανθρώπων
Σύγχρονοι επιτάφιοι
Όταν πας στην πατρίδα
Μίλησέ τους για μας και πες τους,
Ότι για το δικό τους αύριο
Δώσαμε το δικό μας σήμερα.
Πάνω στον τάφο των πεσόντων της
Μάχης της Κοχίμα στην Ινδία (1944)
34i. Χρησιμούλες
Διάφορα
Αποσπάσματα από βιβλίο «Το ερωτικό Ταό» του Jolan Chang
Γιατί να μη γνωρίζει ο κάθε άνδρας τις σπουδαίες αλήθειες αυτού του βιβλίου που
κάνουν τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους;
Απάντηση: Τι κέρδος μπορεί να βγάζει από τον ευτυχισμένο άνθρωπο η κάθε είδους
εξουσία; Τίποτα.
Όλα τα οφέλη προέρχονται από έναν ανίκανο, προβληματισμένο και φοβισμένο.
Το Ταό είναι η σύλληψη της κοσμικής σοφίας που κατανοήθηκε από τους Κινέζους εδώ
και χιλιάδες χρόνια. Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς, Γύρω στον 6ο π.Χ αιώνα, ο
Λάο Τσε συγκέντρωσε τις βασικές θέσεις του ?ε ένα βιβλίο που λέγεται "ΤΑΟ ΤΕ
ΣΙΝΚ". Αποτελείται από 5.000 λέξεις περίπου και είναι ίσως το μικρότερο από τα
αριστουργήματα του είδους στον κόσμο. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες με
πολλές παραλλαγές. Μόνο στα αγγλικά υπάρχουν πάνω από τριάντα διαφορετικές
αποδόσεις. Κάθε μεταφραστής έχει καταλάβει και ερμηνεύσει τα λόγια το Λάο Τσε
διαφορετικά. Το Βασικό στη ταοϊκή φιλοσοφία είναι η πίστη ότι η ενέργεια και η
κίνηση που παράγεται από αυτά είναι οι πηγές της ζωής.
Η συνηθισμένη συμπεριφορά του δυτικού κόσμου στις ερωτικές εικόνες η
αποκαλούμενη «πορνογραφία» δεν έχει θέση στην αρχαία Κίνα.
Ο άντρας θα έπρεπε να καλλιεργήσει την ικανότητα να επιβραδύνει την εκσπερμάτισή
του μέχρι να κορεσθεί η ερωτική του σύντροφος... Ο άντρας θα έπρεπε να
ανακαλύψει και να είναι γνώστης της ιδανικής του εκσπερματικής συχνότητας.
Πάντως αυτή η συχνότητα δε θα έπρεπε να είναι πάνω από δύο η τρεις φορές στις
δέκα συνευρέσεις.
Μετά την εκσπερμάτιση ο άντρας είναι κουρασμένος, τα αυτιά του βουίζουν, τα
μάτια του είναι βαριά και λαχταράει τον ύπνο. Διψάει και τα μέλη του είναι
αδρανή και δύσκαμπτα. Ένα δευτερόλεπτο ηδονής κατά την εκσπερμάτιση έχει σαν
αποτέλεσμα ώρες κόπωσης και αυτό σίγουρα δεν είναι αληθινή ηδονή. Από την άλλη
πλευρό, όταν ο άντρας ελαττώνει και ρυθμίζει την εκσπερμάτισή του στο απολύτως
ελάχι¬στο, το σώμα του θα καρδαμώσει, το πνεύμα του θα ηρεμήσει, η όραση και του
θα βελτιωθούν. Αν και κατά καιρούς φαίνεται ότι ο άντρας απαρνιέται στον εαυτό
του το εκσπερματικό αίσθημα, η αγάπη για τη γυναίκα του αυξάνεται. Είναι σαν να
μην τη χορταίνει ποτέ του. Δεν είναι άραγε αυτό ο αληθινός αστείρευτος πόθος;
Αν αυτό είναι αλήθεια τότε μπορώ να πω ότι ο έρωτας χωρίς εκσπερμάτιση είναι το
λασκάρισμα της έντασης χωρίς όμως έκρηξη, είναι μια γαλήνια απόλαυση χωρίς
βιαιότητες, μια διαρκής αισθησιακή ικανοποίηση που διαλύεται σε κάτι εκτενέστερο
και πιο υπερβατικό από το ίδιο το άτομο, είναι ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης και
όχι διαχωρισμού. Είναι μια συγχώνευση και ένα μοίρασμα, όχι ένας αποκλειστικός,
ιδιωτικός και μοναχικός σπασμός.
Το αρσενικό ανήκει στο Γιάνγκ και ιδιότητά του εύκολα να εγείρεται αλλά το ίδιο
εύκολα να υποχωρεί.
Το θηλυκό ανήκει στο Γιν και ιδιότητά του αργά να εγείρεται αλλά το ίδιο αργά να
χορταίνει.
Βου Χσιεν
Οι μέθοδοι του εκσπερματικού ελέγχου
1. Η μέθοδος της κλειδαριάς.
Το προτέρημα με αυτή την μέθοδο είναι πως εύκολα εφαρμόζεται. Για παράδειγμα,
χρησιμοποιώντας το σύστημα: τρία ρηχά, ένα βαθύ, μπορεί κλείνοντας τα μάτια και
το στόμα του να αναπνέει βαθιά και προσεχτικά από τη μύτη, ώστε να μη
λαχανιάζει. Όταν αρχίσει να αισθάνεται πως σύντομα θα χάσει τον έλεγχο, τότε
πρέπει να ανασηκώσει απότομα τη μέση του αποτραβώντας το πεος του στο ύψος των
τριών εκατοστών και να μείνει ακίνητος. Μετά αναπνέοντας βαθιά από τον θώρακα να
μαζεύει το υπογάστριο όπως σφίγγεται κανείς όταν αναζητάει επειγόντως τουαλέτα.
Με το να σκέπτεται πόσο σημαντικό πράγμα είναι η αποθησαύριση του σπέρματος του
και ότι δεν πρέπει να το σκορπάει ασυλλόγιστα, θα ηρεμήσει σύντομα αναπνέοντας
βαθιά. Τότε μπορεί να ξαναρχίσει τις διεισδύσεις.
Ο συνδυασμός του μεθόδου της κλειδαριάς με βαθιές διαφραγματικές αναπνοές μπορεί
να του επιτρέπει να συνεχίσει σχεδόν απεριόριστα.
2. Η σύγχρονη μέθοδος της κλειδαριάς
Η μέθοδος της κλειδαριάς, ερμηνευμένη με σύγχρονους όρους, είναι πράγματι πολύ
εύκολη. Όταν ο άντρας αισθανθεί ότι πλησιάζει στο σημείο της έξαψης αποτραβάει
απλούστατα το πέος του για δέκα μέχρι τριάντα δευτερόλεπτα. Με αυτό τον τρόπο
απομακρύνει τον κίνδυνο εκσπερμάτισης και χάνει δέκα μέχρι τριάντα τοις εκατό
από τη στύση του. Μετά μπορεί να εισδύσει και να επαναλάβει τις διεισδύσεις όσες
φορές θέλει. Γινόμενος πιο έμπειρος 8α διαπιστώσει πως θα αποτραβιέται όλο και
πιο σπάνια. Στο τέλος θα χρειάζεται να προσπαθεί μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες
περιπτώσεις.
3. Η μέθοδος της συμπίεσεις
Ό άντρας θα πρέπει να την ειδοποιήσει όταν έχει ερεθιστεί επικίνδυνα. Τότε
εκείνη αντιδράει με γρήγορο ανασήκωμα, γλιστρώντας από τον φαλλικό άξονα και
πιέζοντας με τον αντίχειρα τον χαλινό της πόσθης, ενώ με το δεύτερο και τρίτο
δάχτυλο πιέζει τους αδένες στη βάση της βαλάνου, για τρία ή τέσσερα
δευτερόλεπτα. Αυτή η πίεση κάνει τον άντρα να χάνει όχι μόνο την ορμή της
εκσπερμάτισης, αλλά και το δέκα μέχρι τριάντα τοις εκατό από την στύση του. Η
γυναίκα θα πρέπει να αφήσει να περάσουν δεκαπέντε με τριάντα δευτερόλεπτα για να
ξαναβάλει το πέος στο αιδοίο της συνεχίζοντας τον έρωτα. Αυτή η διαδικασία
μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές κατά την διάρκεια της συνουσίας.
4. Η αρχαία κινέζικη τέχνη της συμπίεσεις
Σε αυτή τη περίπτωση, ο άντρας από μόνος του ασκεί την πίεση. Με την Βοήθεια του
δείκτη του και των μεσαίων δακτύλων του αριστερού χερι¬ού, πιέζει σε ένα σημείο,
μεταξύ του όσχεου και της έδρας για τρία τέσσερα δευτερόλεπτα παίρνοντας
ταυτόχρονα μια Βαθιά εισπνοή. Αυτή η μέθοδος έχει πολλά πλεονεκτήματα. Πρώτον,
δε χρειάζεται να αποτραβηχτεί ο άντρας από τη γυναίκα. Δεύτερον, δε χάνεται
καιρός σε φραστικές εξηγήσεις. Τρίτο δε χρειάζεται να αναφέρει απολύτως τίποτε.
Πολλοί άντρες σίγουρα προτιμούν αυτή τη τεχνική ακριβώς επειδή αποφεύγουν να
αποκαλύψουν το πρόβλημα τους.
Την άνοιξη ο άντρας μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του να εκσπερματίζει μια μόνο
φορά στις τρεις μέρες. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, δύο φορές το μήνα. Στο
διάστημα το παγερού χειμώνα, πρέπει να αποταμιεύει το σπέρμα του και να μην
εκσπερματίζει διόλου. Το χειμώνα η ουράνια πορεία είναι να συσσωρευτεί γιανγκ
ουσία. Αν ο άντρας ακολουθήσει αυτή τη χρυσή τομή θα φθάσει σε βαθιά γεράματα.
Όταν ένας άντρας κάνει μια φορά έρωτα χωρίς να ξοδέψει το σπέρμα του, το κορμί
του θα δυναμώσει.
Αν κάνει πέντε φορές η κυκλοφορία του αίματος κι η καρδιά του θα αναζωογονηθούν.
Αν κάνει δέκα φορές έρωτα χωρίς να ξοδέψει το σπέρμα του θα είναι σαν τους
αθανάτους.
Εννιά ρηχές διεισδύσεις και μία βαθιά φαίνεται να είναι η μέθοδος που
προτιμούσαν όλοι σχεδόν οι αρχαίοι δάσκαλοι του ερωτικού Ταό. Ήταν μια μέθοδος
το ίδιο δημοφιλής σε όλες τις γυναίκες ανεξαρτήτου ηλικίας. Βλέποντας το από τη
σκοπιά του Ταό, είναι ο καλλίτερος συνδυασμός και το ζευγάρι αποκομίζει τα
μεγαλύτερα οφέλη. Οι γυναίκες συνήθως βρίσκουν τη μέθοδο αυτή ιδιαίτερα ηδονική.
Αισθάνονται μια βασανιστική ηδονή που οδηγεί σε κορεσμό.
Όταν ο άντρας έχει αποκτήσει την ικανότητα να κάνει έρωτα από μισή ώρα και πάνω
την κάθε φορά, τότε παίζει σπουδαίο ρόλο η αλλαγή των στάσεων. Είναι σημαντικό,
να μη χάνει τη μαγεία της η ερωτική ζωή εξαιτίας ασυλλόγιστων επαναλήψεων, ώστε
το ζευγάρι να μην βαρεθεί ο ένας τον άλλον. Η ένωση των Γιν-Γιανγκ, θα πρέπει να
γίνεται κέφι έχοντας στόχο την ευεξία, την μακροζωία και την εσωτερική αρμονία.
Αν ο άντρας γνωρίζει καλά το Ταό, αν κατέχει το Ταό, η υγεία του θα βελτιώνεται
με όσο περισσότερες γυναίκες κάνει έρωτα. Αλλά αν δεν γνωρίζει το Ταό, μια και
μόνο γυναίκα είναι αρκετή για να τον στείλει πρόωρα στον τάφο.
Το ερωτικό Ταό δεν έχει ούτε μια λέξη για την "ανικανότητα". Δεν την
αντιμετώπισαν ποτέ στα σοβαρά οι αρχαίοι Κινέζοι. Ακόμη και στην Δύση είναι μια
λέξη πολύ χρησιμοποιημένη και τετριμμένη, μάλλον υποτιμητική παρά επιστημονική.
Τεχνικά είναι η αδυναμία διεκπεραίωσης της ερωτικής πράξης. Μπορεί επίσης να
σημαίνει κι αμηχανία. Όμως όταν δεν ανορθώνεται το πέος του άντρα αυτός δεν
είναι καθόλου αβοήθητος. Η συμβολή του Ταό στη λύση αυτού του προβλήματος είναι
ξεκάθαρη, κι αναμφισβήτητη: να ξεχάσει τη στύση του και να συγκεντρωθεί στο
κορμί της συντρόφου του, στις χαρές και την ομορφιά του. Και τότε μπορεί να
είναι σίγουρος ότι της προσφέρει τον ανώτατο βαθμό ηδονής έστω και χωρίς το πέος
του.
Τρυφερή είσοδος θα πει ότι ο άντρας μπορεί να εισχωρήσει χωρίς στύση με μια
μικρή βοήθεια των δακτύλων του. Αν ο άντρας είναι αρκετά έμπειρος μπορεί να τα
καταφέρει ακόμη και με ένα τελείως χαλαρωμένο πέος να εισχωρήσει και να είναι
βέβαιος ότι η σύντροφος του το απολαμβάνει όσο κι αυτός. Αν η τρυφερή είσοδος
γίνεται σωστά μπορεί να δώσει στη γυναίκα πρωτόγνωρες ηδονές. Όταν ο φαλλός
είναι πλέον μέσα της, θα έχει όλες τις ευκαιρίες να σκληρύνει, αν ο άντρας
ακολουθεί τις οδηγίες το ερωτικού Ταό.
Η ρίζα μια καλής υγείας είναι η βαθιά αναπνοή. Είναι ένας πολύ απλός και
πρακτικός τρόπος να γίνουμε πιο γεροί. Τρία είναι τα βασικά σημεία που θα σε
βοηθήσουν να αναπνέεις σωστότερα:
1. Στάσου ίσια κι έχε το στήθος σου φυσιολογικά.
2. Μάθε να αναπνέεις μέσα κι έξω μόνο με την βοήθεια της μύτης και του
θώρακα.
3. Βγάλε αργά όλο τον αέρα που έχεις στα πνευμόνια σου και μετά άδειασε τα
ολωσδιόλου κάνοντας μια μεγαλύτερη προσπάθεια μαζεύοντας τελείως τον θώρακα.
Τώρα μπορείς να εισπνεύσεις προσεκτικά τεντώ¬νοντας τον θώρακα σου στο ανώτατο
όριο. Μετά βγάλε τον αέρα πάλι αργά, επαναλαμβάνοντας όλη την διαδικασία.
Φυσικά δε χρειάζεται να αναπνέει κανείς έτσι όλη την ώρα, αλλά μπορεί να γίνεται
καθημερινά για μερικά λεπτά τόσο αργά και βαθιά που θα γίνει μια φυσιολογική
συνήθεια ακόμη κι όταν κοιμάται κανείς.
Όραση και αναπνοή
Γέμισε τα πνευμόνια σου με αέρα - όχι τόσο έντονα όπως θα έκανες αναπνευστικές
ασκήσεις - αλλά χαλαρωμένα και φυσιολογικά κι άφησε ελεύθερα την εκπνοή να
ακολουθεί την εισπνοή σε ένα φυσιολογικό ρυθμό. Αναπνέοντας με αυτό τον τρόπο,
παρατήρησε προσεκτικά το αντικείμενο
που θα ήθελες να δεις... Κάθε βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος καθρεφτίζεται
κατευθείαν στην όραση.
Ένας πραγματικό ικανός γιατρός πρώτα βρίσκει την αιτία της αρρώστιας και
βρίσκοντας τη, προσπαθεί να τη θεραπεύσει με το φαγητό. Μόνο όταν αποτύχει με το
φαγητό στρέφεται στα φάρμακα.
Σαν Σιου Μο
Να κάνει κανείς έρωτα χρησιμοποιώντας μόνο την άψογη τεχνική του, ως
"επαγγελματίας" φαίνεται ότι είναι προσβλητική στις γυναίκες. Τεχνική χωρίς
θέρμη, αίσθημα και συναίσθημα σκοτώνει τον θεό του έρωτα.
Ένας αδέξιος εραστής είναι σαν το πίθηκο που προσπαθεί να παίξει βιολί.
Ο. ντε Μπαλζάκ
Συχνά η οσμή είναι το πιο ερεθιστικό από οτιδήποτε άλλο σε ένα άτομο του
αντίθετου φύλου. Η χαρακτηριστική ευωδιά της επιδερμίδας, των μαλλιών, του
στόματος των γεννητικών οργάνων κλπ. ενός ατόμου είναι δυνατόν σε ένα ειδικά
ταιριαστό σύντροφο να είναι πολύ ηδονικό ή ακόμη απίστευτα σαγηνευτικό.
Η θεωρία του ταοϊσμού υποστηρίζει ότι η εκσπερμάτιση είναι μια ηδονή ενός
δευτερολέπτου μόνο, κάτι σαν αστραπή ή ξέσπασμα υπερφορτισμένης ενέργειας. Αν ο
άντρας κάνει έρωτα τακτικά, θα εναρμονισθεί η ερωτική ενέργεια κι η ανάγκη του
για την εκσπερμάτιση θα μειωθεί κατά πολύ. Η ουσία του έρωτα είναι κάτι που
ρέει, είναι κάτι συνεχόμενο και το αδιάκοπο κι όχι κάτι το στιγμιαίο κι
εκρηκτικό.
Ο μόνος μετατροποιός κι αλχημιστής που μεταμορφώνει τα πάντα σε χρυσό είναι ο
έρωτας.
Η μόνη μαγική δύναμη ενάντια στο θάνατο, γεράματα, ρουτίνα, είναι ο έρωτας.
Αναίς Νιν
Μετά την εκσπερμάτιση όλα τα ζώα είναι θλιμμένα εκτός από τις γυναίκες και τα
κοκόρια. Σχεδόν κάθε άντρας έχει νιώσει τη φοβερή μετεκσπερματική αίσθηση - το
αίσθημα δηλαδή ότι έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για την γυναίκα του - που τον
κάνει να αναρωτιέται τι ήταν εκείνο που τον έσπρωξε να την αγαπήσει. Οι
περισσότερες γυναίκες αντιλαμβάνονται γρήγορα, από ένστικτο, ότι ο σύντροφος
τους δείχνει σημεία αδιαφορίας κι απομάκρυνσης.
Οι αρχαίοι ταοϊστες πίστευαν ότι το σπέρμα είναι η κινητήρια δύναμη του άντρα
στη γυναίκα και είναι η πιο σημαντική δύναμη ζωτικότητας του άντρα. Όταν ο
άντρας εκχύνει είναι σαν να φεύγει αέρας από μία ρόδα ή από ένα μπαλόνι,
αισθάνεται μια πλήρη ψυχοσωματική πτώση, ιδιαίτερα όταν εκσπερματίζει με μεγάλη
συχνότητα.
Πολλοί γιατροί σήμερα χρησιμοποιούν την ορμονοθεραπεία σε ασθενείς που το
επιθυμούν. Τέτοια θεραπεία για την επαναπόκτηση της ορμονικής ισορροπίας είναι
ευνόητο να συνεπάγεται μεγάλες
θυσίες όχι μόνο στα πλαίσια της ιατρικής αμοιβής αλλά επίσης και στα πλαίσια των
κινδύνων για παρενέργειες που είναι συχνά το επακόλουθο της θεραπείας με τα
δραστικά φάρμακα και με τεχνητές ορμόνες.
Όμως γιατί να χρησιμοποιεί κάποιος τεχνητά μέσα αφού τα ανθρώπινα σώματα μπορούν
να παράγουν τις δικές τους φυσιολογικές ουσίες που είναι συγκριτικά πιο σίγουρες
και φθηνότερες: Για παράδειγμα δεν είναι μόνο μια πλουσιοπάροχη ερωτική ζωή που
μπορεί να είναι το κίνητρο στους άντρες για να παράγουν περισσότερη τεστοστερόνη
σε υψηλό και πιο υγιεινό επίπεδο. Σύμφωνα με μια ενδιαφέρουσα μελέτη το οπτικό
ερέθισμα από μόνο του χωρίς εκσπερμάτιση ή συνουσία μπορούσε να αυξήσει
αξιοσημείωτα το ποσοστό της τεστοστερόνης στο αίμα.
Ο οπτικός ερεθισμός γίνεται με μια ερωτική ταινία διάρκειας 30 λεπτών με χάδια,
γδυσίματα, ερωτικούς προλόγους και συνουσία σε διάφορες στάσεις.
Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι αυτή η μελέτη επιβεβαιώνει την παλιά ταοϊκή
αντίληψη ότι σχεδόν κάθε μορφή ερεθισμού αντρών και γυναικών, όπως τα φιλιά και
τα χάδια, μπορεί να είναι ωφέλιμη κι ότι η εκσπερμάτιση δεν είναι πάντα
απαραίτητη.
Ποιος νέος στα δεκαοχτώ του δεν θα προτιμούσε τη ευχάριστη συμβουλή του Βαν ντε
Βέλντε (διάσημος για το βιβλίο του «Ο Τέλειος γάμος») να εκσπερματίζει κάθε
φορά, από το βαρύ και ασήκωτο κανόνα του Δασκάλου Σαν να εκσπερματίζει «μια φορά
στις εκατό συνουσίες», ή ακόμη στην πιο ελαφριά παραλλαγή του για τον
εικοσάχρονο να εκσπερματίζει μια φορά στις τέσσερις μέρες; Φυσικά αγκάλιασα τη
συμβουλή του Βαν ντε Βέλντε, όπως θα έκανε κάθε ευκολοεπηρέαστος νέος για να
αποφύγει την πειθαρχία της αρχαίας "τυραννίας" του Δασκάλου Σαν. Αλίμονο!
καταδίκασα τον εαυτό μου σε καταναγκαστικά έργα 12 χρόνων επειδή πρόδωσα την
αρχαία σοφία.
Η μόνη ανηθικότητα είναι η έλλειψη αγάπης.
Στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχει ένα είδος γεννήτριας αισθήσεων, το προεγώ, που
παράγει δύο είδη ψυχολογικής ενέργειας, τη Libido (γενετήσια ορμή) και τη
Mortido (ορμή του θανάτου).
Αν η Libido κατευθύνεται προς τα μέσα, τότε έχουμε ναρκισσισμό και υποχονδριακές
καταστάσεις. Αν η Mortido κατευθύνεται προς τα μέσα τότε έχουμε ασκητισμό και
μαζοχισμό, σε αντίθεση με το σαδισμό στην εξωτερική κατεύθυνση.
35. Τα δικά μου
Η ομιλία είναι ψέμα, τα γραπτά είναι μικρές προσωπικές αλήθειες και μόνο η σιωπή
είναι Αλήθεια.