Συνταγή

       Ο άνθρωπος απεγνωσμένα αναζητά και δεν μπορεί να βρει την Ευτυχία και την Υγεία , φθάνοντας στα άκρα, ψάχνοντας τις στην διασκέδαση, κυνηγώντας τον πλούτο και παραμένοντας στην τεμπελιά και αδράνεια.

       Όμως υπάρχει μια πολύ παλιά, απλή, αλλά αποτελεσματική συνταγή, για το πώς να αποκτήσεις την ευτυχία και την υγεία. Θέλεις να είσαι τυχερός σε όλη  σου τη ζωή; Να είσαι τίμιος άνθρωπος. Θέλεις να είσαι πάντα υγιής; Να βρεις μια δουλειά την οποία να αγαπάς και το πρωί να τρέχεις με ελαφριά καρδιά  στη συνάντηση με την αγαπημένη σου... δουλειά και να κάνεις γυμναστικές ασκήσεις οι οποίες μπορούν να αντικαταστήσουν πάρα πολλά φάρμακα.  Και να ξέρεις πως ούτε ένα φάρμακο δεν μπορεί να αντικαταστήσει το γύμνασμα και την απόλαυση του κόπου σου.

30. 06. 99

«Πατριώτες»

       Αυτό το συμβάν έγινε μέσα στο λεωφορείο.

       Ανέβηκα και σαν ευσυνείδητος επιβάτης προχώρησα στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου.  Όλες οι θέσεις ήταν πιασμένες. Δυο άνδρες μέσης ηλικίας που καθότανε πίσω από την πλάτη του οδηγού, είχανε μια ζωηρή κουβέντα και για να είμαι πιο ακριβής, μιλούσε βασικά ο ένας. Ο άλλος μόνο μερικές φορές κατάφερνε να προσθέτει μία δύο λέξεις-επιφωνήματα, όμως το κεφάλι του συνέχεια πηγαινοερχόταν πάνω-κάτω συγκατανεύοντας και δίνοντας θάρρος στον συνομιλητή του.

       Το θέμα της συζήτησης ήταν οι Αλβανοί και η απραξία της κυβέρνησης που τους αφήνει να ρημάζουν την χώρα και να σφάζουν τους Έλληνες. Παρ’ όλο που αυτή η κουβέντα διεξαγόταν με αρκετά υψηλούς τόνους και τους άκουγε το μισό λεωφορείο, κανένας δεν ήταν πρόθυμος να παρέμβει.

       Μετά ήρθε η σειρά των Ρωσοπόντιων και ο επικεφαλής της κουβέντας αμφισβήτησε  έντονα  την ελληνική καταγωγή τους. «Δεν πήγες καμιά φορά εκεί στον Βενιζέλο; Όλοι τούρκικα μιλάνε. Κι αυτούς τους λένε: Έλληνες!». Εκείνη  τη στιγμή  το λεωφορείο περνούσε δίπλα από τον  Μητροπολιτικό Ναό. Βιαστικά  κάνανε δυο κυκλικές κινήσεις πάνω στην κοιλιά τους, μη σταματώντας ούτε για μια στιγμή να κακολογούν και να βρίζουν. Ο Ναός τους έδωσε την αφορμή ν’ αρχίσουν να «εξετάζουν» την θρησκευτική ταυτότητα των Ρωσοπόντιων.
       «Παλαιοημερολογίτες είναι! Κατααάλαβες, δεν πάνε στης εκκλησίες μας, δικές τους εκκλησίες έχουν».
       «Στο στρατό πάνε;», ρώτησε ο άλλος.
       «Όχι, βέβαια. Εξαγοράζουν τη θητεία τους. Δεν ξέρης τι λεφτά βγάζουν στις λαϊκές αγορές;».
       «Δηλαδή, είναι σαν τους ιαχωβάδες;».
       «Χειρότεροι και απ’ αυτούς».

       Ξαφνικά άκουσα μια ήρεμη φωνή. Μια ηλικιωμένη κυρία στεκόταν μπροστά τους και έλεγε:
       «Συγνώμη για την παρέμβαση, παιδιά. Θα ήθελα να μου πείτε κάτι», και συνέχισε:
       «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,
       αγιασθήτω το όνομά σου,
       ελθέτω η βασιλεία σου…»
μετά σταμάτησε και απευθύνθηκε στον «κουβεντάρχη»:
       «Παρακαλώ, προχώρα ορθόδοξέ μου» και βλέποντας την αμηχανία του, γύρισε στον άλλον.
       «Εσύ; Εντάξει, δεν ξέρεις» είπε, και ανεβάζοντας τη φωνή της, άρχισε με ποιητικό ύφος:
       «Σε γνωρίζω από την κόψη
       του σπαθιού την τρομερή,
       σε γνωρίζω από την όψη,
       που με βία μετράει την γη… ,
       για συνέχισε την δεύτερη στροφή. Δεν την ξέρεις; κι εσύ δεν την ξέρεις, βρε Έλληνα; Ο Εθνικός Ύμνος σας είναι, πατριώτες!»

Μάρτιος 1996

Το slogan

       Ύστερα από τρεις μήνες αποτυχημένων προσπαθειών να βρω κάποια δουλειά, με πήραν σ’ ένα εργοστάσιο σαν ανειδίκευτο εργάτη. Όπως καi οι άλλοι συμπατριώτες μου από την πρώην Σοβιετική Ένωση, αντιμετώπισα όλες τις δυσκολίες προσαρμογής του επαναπατριζόμενου στο - όχι και πολύ φιλικό -  εργατικό περιβάλλον.

        Σαν φωτεινή ακτίνα σ’ αυτόν τον άψυχο κενό της αβάσταχτης καθημερινότητας, ήταν μια νέα ελκυστική γυναίκα την οποία έλεγαν Χριστίνα και η οποία εργαζόταν στο τμήμα πωλήσεων του εργοστασίου. Πόσο πολύ διακρινόταν η Χριστίνα απ’ τους άλλους με την συμπεριφορά της! Όχι μόνο απέναντί μου, αλλά και με όλους τους άλλους συμπατριώτες μου που δούλευαν στο εργοστάσιο! Εκείνη ξεχώριζε σε όλα, σαν να είχε για έμβλημα στη ζωή της το: «Αν όλοι, εγώ όχι». Αν όλοι ήταν υπερβολικά ομιλητικοί, γελούσαν πολύ και χωρίς αιτία ή εκνευρίζονταν εύκολα και για το τίποτε, η Χριστίνα ήταν ήρεμη και σοβαρή, ήταν ανοιχτόκαρδη και χαμογελαστή. Όμως στις δύσκολες καταστάσεις έδειχνε σύνεση και τέτοια λογική, τα οποία ήταν ικανά να αφοπλίσουν οποιονδήποτε άντρα. Αν οι άλλες γυναίκες κρατούσαν το τσιγάρο σαν σύμβολο το οποίο αποδείκνυε, ότι δεν έχουν αίσθημα κατωτερότητας, εκείνη δεν κάπνιζε γιατί δε χρειαζόταν εξωτερικά γνωρίσματα, αφού απ’ αυτήν ανάβλυζαν η ανεξαρτησία και η σιγουριά.

       Αλλά περισσότερο απ’ όλα με τραβούσε στη Χριστίνα μια ιδιότητα, η οποία στον μάταιο και φλύαρο αιώνα μας έχει γίνει σπάνιο γυναικείο στολίδι. Είχε το ταλέντο του συνομιλητή. Η συζήτηση μαζί της προχωρούσε πολύ εύκολα και ευχάριστα. Ανυπόκριτο ενδιαφέρον στα μάτια της και έξυπνες ερωτήσεις διέγειραν την ευγλωττία μου, αν βεβαίως μπορούν να χαρακτηριστούν με αυτήν τη λέξη τα δικά μου σπαστά ελληνικά. Όταν έκανα λάθη εκείνη με διόρθωνε και αυτό καθόλου δε με έθιγε, αντίθετα με ενθάρρυνε γιατί έβλεπα μπροστά μου έναν προσεκτικό και ευμενή συνομιλητή.

       Πέρασαν μήνες. Η βαριά, χαμηλόμισθη δουλειά δε μου φαινόταν και τόσο κουραστική και κάθε μέρα πήγαινα στο εργοστάσιο ζωηρός και ευδιάθετος.

      Όμως μια φορά… Πήγαινα στην γραμματεία για να πάρω κάποια σχέδια. Ήμουν σε απόσταση μερικών βημάτων από την - πάντα ανοιχτή - πόρτα της γραμματείας, όταν άκουσα κάποιες φωνές. Ξαφνικά στ’ αυτιά μου έφτασε μια πολύ γνωστή φωνή. Νομίζω πως  μόλις  πρόλαβα να κατανοήσω σε ποιόν ανήκε αυτή η φωνή, τα πόδια μου αρνήθηκαν να πάνε μπρος. Ταραγμένος επέστρεψα στο τμήμα. Προσπαθούσα να ηρεμήσω και με αμηχανία αναρωτιόμουν: "Και τι έγινε στην ουσία ; Σπουδαία τα πράγματα! Αξίζει τον κόπο να στενοχωριέμαι για μια έκφραση, για δύο λέξεις παραπάνω τις οποίες έτυχε να ακούσω, αφού μέχρι στιγμής δεν ξέρω το θέμα της συζήτησης μέσα στη γραμματεία και με ποια αφορμή ειπώθηκαν αυτές οι λέξεις; 

Τις άκουγα από διάφορους ανθρώπους, συχνότερα από τους άντρες, πιο σπάνια από τις γυναίκες και όχι  λίγες φορές την ημέρα, αλλά πάντα αδιάφορα και με λίγη δυσαρέσκεια έκανα πως δεν ακούω. Πολλοί τις λένε συχνά και εύκολα, μη βάζοντας στη λέξη-έννοια το υβριστικό περιεχόμενο. Ειδικά οι λέξεις αυτές  έγιναν «δημοφιλείς», ύστερα από την ολυμπιάδα, όταν μια - όχι και πολύ γνωστή - αθλήτριά μας, έγινε ολυμπιονίκης και στεφάνωσε τον πράγματι θρίαμβό της με αυτήν την «χαϊδευτική» βρισιά, δένοντας την με τ’ όνομα της Πατρίδας της και κάνοντας αυτήν την έκφραση  slogan Αποθέωσης της Αγαλλίασης. Τώρα αυτές οι λέξεις συχνά αναπηδάνε στις οθόνες των τηλεοράσεων, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα εξώφυλλα περιοδικών, με αφορμή πολύ πιο ασήμαντα γεγονότα σε διάφορους στίβους: αθλητικούς, πολιτικούς, ακόμα και πολιτιστικούς.

      Μετά απ’ αυτό το επεισόδιο, δεν ήταν εύκολο να κάνω πως δεν έγινε τίποτε. Ήδη δεν μπορούσα συναντώντας τη Χριστίνα να χαμογελώ και να αστειεύομαι με την ίδια ειλικρίνεια, και όταν προσπαθούσα να το κάνω, ένιωθα την αθέλητη υποκρισία μου. Και πολύ σύντομα η γυναικεία διαίσθηση της υπαγόρευσε κάτι. Στην αρχή με την θλίψη και αργότερα με την απάθεια έβλεπα στα μάτια της μια άφωνη ερώτηση στην οποία δεν μπορούσα να απαντήσω. Δεν ξέρω τι συνέβαλλε περισσότερο σ’ αυτό. Η δική μου δυσαρέσκεια ή η δική της υπερηφάνεια  που πολύ σύντομα αρχίσαμε ν’ αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον; Κι αυτό, το οποίο ήταν προορισμένο να γίνει τουλάχιστον μια αληθινή φιλία, μετατράπηκε σε ψυχρές υπηρεσιακές σχέσεις.

       Υποτάχθηκα σ’ αυτό που έγινε, γιατί με πικρία κατανόησα πως στην διάρκεια τόσων ημερών, με επιμέλεια και ζήλο είχα αναγείρει στην καρδιά μου ένα ψηλό και όμορφο κρυστάλλινο Ναό Λατρείας, στη βάση του οποίου   έπεσε αυτή η φράση-βόμβα. Ο Ναός κατέρρευσε, σκορπίστηκε και έγινε ένας σωρός θρυμμάτων κι εγώ δεν έχω πια  ούτε δυνάμεις, ούτε επιθυμία να τον αποκαταστήσω.

Δεκέμβριος 1994

Ανοιχτή επιστολή

       Απευθύνομαι σε σας κ. Μιλόσεβιτς, σε σας κ. Τούντζμαν, σε σας κ. Κάραντζιτς, και σε σας κ. Ιζετμπέγκοβιτς!
       Καθένας από σας έδειξε σ’ όλον τον κόσμο – την δύναμη, την πεποίθηση, την ακαμψία – τις ιδιότητες που διακρίνουν τους γνήσιους πολιτικούς.
      Σας παρακαλώ, σας ικετεύω! δείξτε σ’ όλον τον κόσμο τις ιδιότητες που διακρίνουν τους γνήσιους άνδρες: την ευγένεια, την υποχωρητικότητα, την φροντίδα για τους αδύνατους.
«Από τους δυο που μαλώνουν, φταίει εκείνος που είναι πιο έξυπνος»
Βιαστείτε να αποδείξετε, ότι είστε πιο καλός και πιο έξυπνος από τον αντίπαλό σας. Είμαι σίγουρος, ότι θα κερδίσετε στα μάτια ολόκληρου του κόσμου. Η υποχωρητικότητά σας, η ευγένειά σας, θα προκαλέσουν σύγχυση στον αντίπαλό σας και θα είναι αναγκασμένος να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο.
       Έχω την πεποίθηση, ότι όλοι θέλετε την ειρήνη για το λαό σας. Αν είναι έτσι, τότε κάντε πρώτος αυτήν τη φυσική κίνηση της ανθρώπινης ψυχής στην καλοσύνη. Και μόνο τότε, μόνο τέτοια ειρήνη θα είναι σταθερή και μακρόχρονη.
       Και  θα αφήσετε για πάντα καλή ανάμνηση.

Αριστείδης ο Δίκαιος

Δεκέμβριος 1993

Ο πατέρας μου κι εγώ

Ο πατέρας μου ήταν 21 ετών όταν τελείωσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ζούσε με τους γονείς του στο ορεινό χωριό Αντρέγεφκα (Ζουρνατσάντον) κοντά στην πόλη Σουχούμι στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Κατά των πόλεμο οι Γερμανοί προσπάθησαν μέσ’ απ’ τα βουνά να καταλαμβάνουν τα ανατολικά παράλια της Μαύρης θάλασσας, αλλά δεν τα κατάφεραν και στα περάσματα των βουνών του Καυκάσου έμειναν σκορπισμένα παντού στις πλαγιές των βουνών πολλά και διάφορα πολεμοφόδια και λείψανα τον σοβιετικών και γερμανικών στρατιωτών. Οι άνδρες του χωριού εκείνα τα χρόνια μαζεύονταν σε ομάδες και πήγαιναν σ’ αυτά τα μέρη για να προμηθευτούν διάφορα όπλα. Ο πατέρας μου έφερε απ’ αυτήν την εκστρατεία ένα ρωσικό τουφέκι με σκοπευτική διόπτρα και με πάρα πολλά φυσίγγια. Πολύ γρήγορα κατάφερε να πετυχαίνει το μήλο σκοπεύοντας από την απόσταση 200-250 μέτρα. Μετά αποφάσισε να πάει για πρώτη φορά στο κυνήγι. Ήταν «τυχερός», κρυμμένος πίσω από τις μεγάλες πέτρες παρακολουθούσε ένα ζαρκάδι που τον πλησίαζε βοσκώντας. Ο αέρας φυσούσε με κατεύθυνση από το ζαρκάδι προς τον κυνηγό και το ζώο πλησίασε σε απόσταση περίπου 20 μέτρων και δεν αντιλήφθηκε τον άνθρωπο. Ο πατέρας μου ήταν έτοιμος να ρίξει, όταν το ζαρκάδι σήκωσε το κεφάλι του και είδε τον πατέρα μου. 
Τώρα ο πατέρας μου είναι 82 ετών και συχνά διηγούμενος αυτή την ιστορία λέει: «Είδα τα ήρεμα μεγάλα μάτια του ζαρκαδιού και κατάλαβα πως δε θα μπορέσω να ρίξω. Και από τότε κατανόησα πως το κυνήγι δεν είναι για μένα.»
Κι εγώ γεννήθηκα σ’ αυτό το ορεινό χωριό όμως σε ηλικία δυο ετών μαζί με τους γονείς μου εξορίστηκα στα έρημα μέρη της Κεντρικής Ασίας. Στην Ελλάδα βρέθηκα με την οικογένειά μου το 1991 όταν τα πράγματα πολύ δυσκόλεψαν για όλους που είχαν την ατυχία να βρεθούν σε μια από τις δεκαπέντε δημοκρατίες της πρώην μεγάλης υπερδύναμης και να μην έχουν αυτό το καταραμένο στίγμα, την εθνικότητα της δημοκρατίας που ζουν. Αλλά τα πρώτα χρόνια για μας τους Ελληνοπόντιους που είχαμε αυτό το στίγμα ήταν όχι περισσότερο εύκολα στην πατρίδα μας. Ήμουν από τους λίγους που σχετικά γρήγορα τα κατάφερα με τη γλώσσα, δουλειά και ανέπτυξα κάποια κοινωνική δράση προσπαθώντας να βοηθήσω τους συμπατριώτες μου. Κάποιος από τα πολιτικά στελέχη ενός κόμματος μου πρότεινε να πάρω μέρος σε δημοτικές εκλογές του 1994. Δέχθηκα την πρόταση και πήρα μέρος στις εκλογές ως υποψήφιος, αλλά πολύ γρήγορα απογοητεύτηκα…
Τώρα κι εγώ, όπως κάποτε ο πατέρας μου μπορώ με ειλικρίνεια να πω: «Είδα τα γεμάτα θέληση για ανούσια δράση μάτια του Πολιτικού και δεν μπόρεσα,….και από τότε κατανόησα πως η πολιτική δεν είναι για μένα.»

Θεσσαλονίκη
10.5.2006

Ανοιχτή επιστολή προς τους Έλληνες εκδότες

Είναι στις δυνατότητές σας να πάρετε στα σοβαρά το παραμύθι «Το Μαγαζί της Ευτυχίας» που έχω μεταφράσει και να το κάνετε πραγματικότητα. Θέλω να πιστέψω πως μεταξύ σας υπάρχει εκείνος ο άνθρωπος που θα δείξει σοβαρότητα σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς: Θα πιστέψει και θα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία να χαρίζει ευτυχία στους συνανθρώπους του. Θα δείξει, όχι την «σοβαρότητα» που είναι το καταφύγιο των ρηχών ανθρώπων, αλλά την αληθινή 
σοβαρότητα που είναι ικανή να αντιμετωπίζει με χαμόγελο το πρόσωπο της δυστυχίας.
Το Μεγάλο Βιβλίο της Ευτυχίας θα μπορούσε να εκδοθεί με το ωραίο «παραμύθι» της Ρωσίδας συγγραφέα Έλφίκα στις πρώτες σελίδες.
Έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

Το Μαγαζί της Ευτυχίας

H Δευτέρα είναι μια βαριά ημέρα και δόξα το Θεό που και αυτή κάποια στιγμή τελειώνει. Έσερνα τα πόδια μου επιστρέφοντας από τη δουλειά, και η 
καρδιά μου ήταν περίπου ίδια όπως και ο ουρανός: βαριά, συννεφιασμένη και λασπωμένη. Ψιχάλιζε, και αυτό ήταν μια λογική ολοκλήρωση της 
κουραστικής ημέρας. 
Εκ τούτου, όταν έστριψα στο δρόμο που οδηγεί στο σπίτι μου, είδα ότι είναι αδύνατο να περάσω, ο δρόμος ήταν κλειστός, διεξάγονταν επισκευαστικές 
εργασίες. 
Ήμουν αναγκασμένη να στρίψω δεξιά και η διάθεση μου χάλασε περισσότερο. Ποτέ δεν έτυχε να κάνω αυτή τη διαδρομή και πρώτη φορά είδα το 
κατάστημα η ονομασία του οποίου μου προκάλεσε έκπληξη, ονομαζόταν «Το Μαγαζί της Ευτυχίας». 
"Ενδιαφέρον, τι πουλάνε σ’ αυτό το κατάστημα;", σκέφτηκα με περιέργεια εγώ. Αυτή τη στιγμή η βροχή δυνάμωσε κι εγώ με αποφασιστικότητα βούτηξα 
μέσα στο κατάστημα. Η πόρτα απαλά έκλισε πίσω μου, και η μελωδία του κουδουνιού προκάλεσε ευχάριστη δόνηση μέσα μου, σαν να γελούσε κάποιος 
εκεί. Και αυτό γέννησε χαρούμενη συγκίνηση, σαν επρόκειτο να συμβεί κάτι ωραίο. 
Μπήκα μέσα και σταμάτησα, αυτό που είδα μου προκάλεσε αμηχανία. Το κατάστημα ήταν παράξενο, θύμιζε περισσότερο αποθήκη γεμάτη με 
παλιοπράματα. Ανάμεσα στα ράφια και πάγκους, κοιτάζοντας και αγγίζοντας διαφορετικά προϊόντα, περιπλανιόνταν οι πελάτες. Βασίλευε κάποια 
χαρούμενη ζωντάνια. Προς την έξοδο προχωρούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα, που έλαμπε σαν ένα εορταστικό φανάρι. Καθώς περνούσε δίπλα μου, 
χαμογέλασε και μου έκλεισε το μάτι. 
- Με συγχωρείτε, τι πουλάνε εδώ; ρώτησα τη γυναίκα.
Πως τι; έκπληκτη είπε η γυναίκα. Ο, τι είναι γραμμένο, εκείνο και πουλάνε. Ευτυχία, κορίτσι μου! Ευτυχία! 
- Και σε… ποια μορφή; 
- Ό, τι μορφή επιλέγεις, καλή μου! Με πόντους, με κιλό, με κομμάτια! μάλλον, έδειχνα ανόητη, διότι η ηλικιωμένη γυναίκα γέλασε:
- Μην αμφιβάλλεις, κορίτσι μου, είναι εμπορεύματα καλής ποιότητας. Είμαι εδώ τακτική πελάτισσα. Θα σου αρέσει! 
Και η ηλικιωμένη γυναίκα συνοδευόμενη από τη μελωδία του κουδουνιού βγήκε έξω από το κατάστημα. Ενώ εμένα πλησίαζε ο πωλητής με μικρή 
καρτέλα στο στήθος που έγραφε «Μιχάλης, πωλητής της ευτυχίας».
- Ζητώ συγγνώμη για καθυστέρηση, είπε ο πωλητής ευτυχίας Μιχάλης, βλέπω πως ήρθατε για πρώτη φορά στο κατάστημά μας.
- Δηλαδή, θυμάστε όλους τους πελάτες σας, με έκπληξη ρώτησα εγώ. 
Φυσικά! Μετά την απόφασή του να γίνει ευτυχισμένος ο άνθρωπος γίνεται συνήθως Πιστός Πελάτης της Ευτυχίας, εξήγησε ο Μιχάλης. 
- Τι ιδιαίτερα χαρούμενο περιέχουν τα προϊόντα σας, ρώτησα με κάποια απορία. 
- Επιτρέψτε μου να σας συνοδεύσω για μια σύντομη περιήγηση και θα σας δείξω, την καλή όψη της πραμάτειάς μας. Με πήρε από τον αγκώνα μου και με 
οδήγησε στον πάγκο. 
- Προσοχή! Μαγικά καλειδοσκόπια! Δίνουν φωτεινότητα στη ζωή! Συνεχής αλλαγή εντυπώσεων, 
φαντασμαγορία χρωμάτων, πολλοί διαφορετικοί συνδυασμοί!
- Μα αυτό είναι μόνο ένα παιχνίδι! διαμαρτυρήθηκα εγώ. 
- Και εσείς, βεβαίως, πιστεύετε ότι η ζωή είναι ένα τόσο σοβαρό πράγμα και δεν έχουν θέση μέσα της κάποια παιχνίδια; ρώτησε ο Μιχάλης.
- Ακριβώς, πολύ σοβαρό πράγμα! επιβεβαίωσα εγώ. Εάν οι ενήλικοι θα μπορούσαν να παίζουν σαν παιδία... 
- Παίξτε, λοιπόν! πρότεινε ο Μιχάλης, ποιος σ έναν ενήλικο μπορεί να το απαγορέψει; 
- Μα, έχω ευθύνες ... δουλειά και άλλα διάφορα…, βαρύθυμα είπα εγώ. 
- Είστε σίγουρη! Το πρώτο βηματάκη προς την Ευτυχία: Βάλετε αυτό το καλειδοσκόπιο στην τσάντα σας, και όταν βαρεθείτε, είστε λυπημένη ή 
κουραστήκατε, θυσιάστε δυο λεπτά σ’ αυτό το καλειδοσκόπιο και θα δείτε πως η ζωή σας θα λάμψει με φωτεινά χρώματα. 
- Θα το σκεφτώ, είπα διπλωματικά. 
- Ας προχωρήσουμε! πρότεινε ο Μιχάλης, θα σας δείξω πως λειτουργεί η συσκευή για να φτιάχνετε σαπουνόφουσκες. Κοιτάξτε! Πόσο διαφορετικά είναι! 
Και πως σκάνε! 
- Και τι έγινε; με απορία είπα εγώ.
- Μα πώς «τι έγινε;», με ενθουσιασμό αναφώνησε ο Μιχάλης. Όλα τα προβλήματά σας αμέσως σκάνε σαν σαπουνόφουσκες. Σπάνε εύκολα! Όμορφα! 
Αυτό δεν είναι ευτυχία;
- Θα ήταν ωραία, αν και στη ζωή θα έσκαγαν με τόση ευκολία, αναστέναξα εγώ. 
- Τα περισσότερα προβλήματά μας τα μεγαλοποιούμε, σίγουρα είναι παραφουσκωμένα. Ακριβώς όπως αυτές οι φυσαλίδες. Μάθετε να αντιμετωπίζετε τα 
προβλήματά ως σαπουνόφουσκες, κοιτάξτε τις με χαμόγελο, θαυμάστε πως ιριδίζουν στην επιφάνειά τους διάφορα χρώματα και αφήστε τις να σκάνε! 
Κοιτάξτε, έτσι! και έφτιαξε μεγάλες φούσκες που σε λίγο έσκασαν.
Ναι! αυτός ο Μιχάλης έλεγε παράξενα πράγματα, αλλά δεν ξέρω γιατί ήθελα να τον πιστέψω! Ήταν ... αρκετά πειστικός. 
- Καλώς, αυτά που λέτε έχουν μεγάλη δόση αλήθειας, συμφώνησα εγώ, αλλά να πιστέψω, πως το καλειδοσκόπιο και οι σαπουνόφουσκες αποτελούν την 
ευτυχία, δεν μπορώ. Παρακαλώ να με συγχωρείτε!
- Να πάμε στο τμήμα υφασμάτων! είπε - χωρίς καθόλου να θίγετε - ο πωλητής της ευτυχίας, έχουμε υπέροχα υφάσματα. Εμπρός, προς την ευτυχία! 
Τον ακολούθησα στο επόμενο πάγκο. Εκεί πράγματι υπήρχε μια απίστευτη ποικιλία υφασμάτων με απίθανα χρώματα. Ένας πωλητής του τμήματος 
υπηρετούσε μια μεσήλικη κυρία. 
- Έχετε κάποιο χαρούμενο τσίτι; ρωτούσε εκείνη.
- Βεβαίως, κυρία μου! Κοιτάξτε εδώ! έλεγε ο εύθυμος πωλητής, απλώνοντας μπροστά της ανοιχτό πράσινο τσίτι, που ήχε αποτυπωμένα αστεία 
λαγουδάκια. Εξαιρετικά χαρούμενο και κεφάτο! Ας γελάσουμε μαζί! και γέλασε πρώτος, μετά και η κυρία. Ξεκαρδίστηκαν στα γέλια, προφανώς 
ευχαριστημένοι ο ένας από τον άλλο και από τη ζωή. Παρά τη θέλησή μου άρχισα να γελάω κι εγώ. 
- Θα ράψω για τον εαυτό μου μια χαρούμενη ποδιά και αστεία γάντια κουζίνας! Όταν θα μαγειρεύω, το γέλιο θα πέσει στο φαγητό και όλη μου η 
οικογένεια θα διασκεδάσει, είπε η γυναίκα 

Θαύμαζα το πρόσωπό της. Ήταν σαν να εκπέμπει φώς, και στα μάτια της και στις γωνίες του στόματος της κρυβόταν η ευτυχία. 
- Μερικές φορές είναι αρκετό να περιβληθείς από ωραία πράγματα και η ζωή μπορεί να γίνει πιο ευχάριστη, είπε ο Μιχάλης. 
- Τόσο απλά;! Δεν πίστεψα εγώ, μα όλα αυτά, είναι μικροπράγματα! 
- Στην ουσία και η ζωή αποτελείται από μικρά πράγματα, με πίστη είπε ο Μιχάλης. Και η ευτυχία, επίσης, δημιουργείται από μικρά πράγματα. Συχνά λέμε: 
«Μικροπράγματα, αλλά ευχάριστα». Και τώρα φανταστείτε πως θα είναι , αν τα ευχάριστα πράγματα θα είναι πολλά; 
- Μάλιστα, θα είναι φανταστικό! χαμογέλασα εγώ, και αυτό θα είναι ευτυχία! 
- Μπράβο! Εσείς ήδη αντιληφθήκατε την ουσία των προϊόντων μας! με θαυμασμό είπε ο πωλητής ευτυχίας Μιχάλης, αλλά εμείς ακόμη δεν τελειώσαμε. 
Εμπρός, ελάτε μαζί μου. Θέλω να σας δείξω το νέο μας προϊόν! Το Μεγάλο Βιβλίο της Ευτυχίας! Μόλις το παραλάβαμε! 
Το τμήμα που πουλούσε βιβλία είχε πολλά και διάφορα πράγματα, αλλά ο Μιχάλης δε μου έδωσε την ευκαιρία να καλοκοιτάξω τα βιβλία. Αμέσως έβαλε 
στα χέρια μου ένα συμπαθητικό βιβλίο με φωτεινό εξώφυλλο. Όταν το άνοιξα στην τύχη με έκπληξη είδα, ότι η σελίδα του είναι κενή! Δηλαδή, σχεδόν 
κενή: στην κορυφή της σελίδας έγραφε: «Σήμερα ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου!", και στο κάτω μέρος της σελίδας έγραφε "Και αύριο θα 
είναι ακόμα καλύτερα!", ενώ η ίδια η σελίδα ήταν καθαρή και είχε παράλληλες γραμμές, ακριβώς όπως το τετράδιο για την πρώτη τάξη. Η έκπληξή μου 
μεγάλωσε όταν ξεφυλλίζοντας το βιβλίο ανακάλυψα ότι η κάθε σελίδα, δηλαδή, ολόκληρο το βιβλίο ήταν έτσι.
- Σας αρέσει; με περηφάνια ρώτησε ο Μιχάλης. 
Μα εδώ δε γράφει τίποτα! είπα εγώ αγανακτισμένη.
- Φυσικά! επιβεβαίωσε ο Μιχάλης, εδώ είναι η ουσία! Θα γράφετε και θα το γεμίζετε μόνη σας. 
- Πως, μόνη μου; αιφνιδιάστηκα εγώ. Μα εγώ δεν είμαι συγγραφέας! 
- Σήμερα, ναι, αλλά αύριο τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, αινιγματικά είπε ο Μιχάλης. Μου επιτρέπετε να σας κάνω μια μικρή διάλεξη; 
- Ναι, βεβαίως, ήμουν πολύ περίεργη. 
- Η κάθε μέρα μας είναι γεμάτη με διάφορα περιστατικά, και κάποια απ’ αυτά μας αρέσουν, ενώ τα υπόλοιπα, όχι. Παραδόξως, αλλά για κάποιο άγνωστο 
λόγο θυμόμαστε τα «κακά» γεγονότα και το μυαλό μας τα καταγράφει και αυτά μας ταλαιπωρούν μακρόχρονα, ενώ τα καλά πολύ γρήγορα τα ξεχνάμε! Ως 
αποτέλεσμα, η ευτυχία μας πάσχει! Συμφωνείτε μαζί μου; 
- Ναι, συμφωνώ, αυτό είναι αλήθεια, ομολόγησα εγώ. Πράγματι, μερικές φορές, κάτι μικροσκοπικά δυσάρεστο μπορεί να καταστρέψει μια ολόκληρη 
ημέρα. 
- Υπέροχα! Όμως… δεν σκεφτήκατε πως και τα μικροσκοπικά ευχάριστα, ειδικά όταν είναι μαζεμένα μπορούν να φτιάξουν την ημέρα σας, ακόμη και 
ολόκληρη τη ζωή σας; Ακριβώς αυτή τη δουλειά κάνει το Μεγάλο Βιβλίο της Ευτυχίας! Να γράφουμε μόνο τα ευχάριστα συμβάντα, ακόμα και τα πολύ 
μικρά. Τουλάχιστον πέντε την ημέρα! Περισσότερα, μπορείτε, αλλά λιγότερα, όχι!
- Μα από πού θα «μαζέψω» τόσα ευτυχή επεισόδια σε μια μέρα; διαμαρτυρήθηκα εγώ.
- Επιτρέψτε μου, να μη συμφωνήσω μαζί σας. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ εύκολο, απλά εσείς ακόμη δεν έχετε δοκιμάσει, είπε ο πωλητής ευτυχίας 
Φυσικά, τις πρώτες μέρες θα πρέπει να ανασυνθέσετε τη σκέψη σας για διαφορετική αντίληψη. Αλλά, είμαι σίγουρος, πολύ γρήγορα θα τα καταφέρετε 
γιατί είναι πολύ ευχάριστη διαδικασία. Μπορείτε να προσπαθήσετε τώρα, αυτή τη στιγμή! Λοιπόν, τη είχε συμβεί σήμερα και σας έκανε χαρούμενη; 
- Δεν θυμάμαι, είπα εγώ με απογοήτευση, ήταν βαριά η μέρα απ’ το πρωί.
- Σήμερα, είχατε τραυματιστεί; 
- Όχι! Τι λέτε τώρα; τον κοιτούσα με αμηχανία.
-Ωραία! Αυτό, δεν είναι ευτυχία; Το γράφουμε στο βιβλίο, χάρηκε ο Μιχάλης. Είχατε χάσει τίποτα σήμερα;
- Ναι, είχα χάσει ένα σημαντικό έγγραφο, αλλά αργότερα βρέθηκε ανάμεσα στα χαρτιά, επιβεβαίωσα εγώ.
- Καταπληκτικά! και αυτό είναι ευτυχία! Έτσι δεν είναι; συνέχισε την κατάρτιση ο Μιχάλης, ταυτόχρονα γράφοντας τα περιστατικά.
- Είναι, συμφώνησα εγώ. Όταν το βρήκα πράγματι χάρηκα πολύ. 
- Μπράβο, και τώρα ίδια θυμηθείτε, βλέπω πως ήδη μπήκατε στο νόημα, με είχε ενθαρρύνει ο Μιχάλης. 
- Λοιπόν ... σήμερα είδα ένα αστείο σκυλάκι. Ήταν πολύ δασύτριχο και φορούσε μικρό παλτουδάκι, σαν να ήταν από τσίρκο. Και η συνοδός του ήταν 
πολύ δασύτριχη και έμοιαζαν! 
Ωραία! Είστε, καλή μαθήτρια! με παίνεψε ο Μιχάλης.
- Επίσης σήμερα τελικά τέλειωσα την έκθεση. Κουράστηκα πολύ, αλλά την ολοκλήρωσα! καυχήθηκα εγώ
- Ήδη έχουμε, τέσσερα, υπολόγισε ο Μιχάλης. Έμεινε το τελευταίο πέμπτο επεισόδιο. Λοιπόν…;
- Μετά…, σκεφτόμουν εγώ, έβρεχε και εγώ πήγαινα στο σπίτι, είδα ότι ο δρόμος επισκευάζεται, είναι κλειστός και πήγα να παρακάμψω ... Ναι! Μετά είδα 
το όμορφο μαγαζί σας και μπήκα μέσα! φώναξα εγώ. Γράψτε το! 
Ευχαρίστως! είπε ο Μιχάλης, συνεχίζοντας να γράφει. Είμαι κολακευμένος που θεωρήσατε απαραίτητο να επισημανθεί το γεγονός ως ευτυχισμένη 
στιγμή. Περίφημα! Και τα πέντε επεισόδια είναι γραμμένα! Το Μεγάλο Βιβλίο της Ευτυχίας άρχισε να γράφετε! 
- Κι έτσι κάθε μέρα; ρώτησα εγώ. Κι όταν οι σελίδες θα τελειώσουν; 
-Τότε το μυαλό σας θα έχει συνηθίσει να ορίζει τα ευτυχείς περιστατικά αυτόματα, και όχι μόνο πέντε συμβάντα ανά ημέρα, αλλά πολύ περισσότερο, είχε 
υποσχεθεί ο Μιχάλης. Και η ζωή σας θα είναι γεμάτη χαρά! 
- Σας ευχαριστώ, είπα στον Μιχάλη. Τελικά με πείσατε και θα πάρω αυτό το βιβλίο της Ευτυχίας. 
- Πάρτε το ως δώρο από το κατάστημά μας, με χαμόγελο υποκλίθηκε ο Μιχάλης. Πάντα κάτι χαρίζουμε στον κάθε νέο αγοραστή. 
- Άλλη μια ευτυχία! Χάρηκα εγώ. Σας ευχαριστώ! 
- Λοιπόν, αυτό είναι ήδη το έκτο σημείο που θα μπει στο βιβλίο σας σήμερα, χαμογέλασε ο Μιχάλης. - Ναι, φυσικά! Επίσης θα αγοράσω μια συσκευή για 
να σκάνε τα προβλήματά μου και ένα καλειδοσκόπιο για την αύξηση της φωτεινότητας της ζωής μου! Αυτά θα είναι οι ευτυχίες έβδομη και όγδοη! 
Ξεστόμισα εγώ.- Είμαι πολύ χαρούμενος! Θέλετε να τα βάλω σε ένα σακούλι του μαγαζιού; 
- Ναι, παρακαλώ, είπα εγώ. 
Το σακούλι ήταν επίσης πολύ ωραίο, πορτοκαλί, με διάφορων μεγεθών λευκούς κύκλους. Πάνω στο πακέτο έγραφε: «Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε 
ευτυχισμένοι! ". Μου άρεσε η επιγραφή. 
Ο Μιχάλης με συνόδεψε μέχρι την έξοδο. Η πόρτα είχε μια μεγάλη όμορφη ταμπέλα: «Πάντα υπάρχει έξοδος!». Μου άρεσε και αυτή η επιγραφή.
- Τέτοιους ταμπέλες έχουν όλες οι πόρτες, είπε ο Μιχάλης, για να μην ξεχνάμε ότι υπάρχει πάντα λύση για οποιοδήποτε πρόβλημα! Σας ευχαριστούμε για 
την επίσκεψη. Ελάτε να μας δείτε ξανά. - Οπωσδήποτε θα ‘ρθω, είχα υποσχεθεί εγώ. Θέλω να δω, και τα’ άλλα εμπορεύματά σας. 
- Ω! εκτιμούμε ειδικά τους τακτικούς πελάτες μας! είπε ο Μιχάλης. 
- Νομίζω πως πελατεία σας είναι όλη η πόλη, ρώτησα με ενδιαφέρων 
- Δυστυχώς, όχι! με λύπη απάντησε ο Πωλητής της Ευτυχίας. Περιέργως, όμως όλοι λένε ότι θέλουν να είναι ευτυχισμένη, αλλά δεν θέλουν να κάνουν 
κάτι για αυτό. Όμως, εμείς ασχολούμαστε πάνω στο θέμα! Βελτιώνουμε την γκάμα των προϊόντων μας, τη συσκευασία, τη διαφήμιση, έτσι, μπορείτε 
πάντα να βρείτε κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον. Γεια σας! Και ευτυχία σε σας! 
Το μελωδικό κουδούνι χτύπησε και βγήκα στο δρόμο. Η ψυχή μου τραγουδούσε. Πήγαινα στο σπίτι, και οι άνθρωποι που περνούσαν δίπλα μου με 
κοιτούσαν με περιέργεια. Πιθανώς, λόγω της πορτοκαλί μου σακούλας, και ίσως γιατί δεν έφευγε από το πρόσωπό μου το χαμόγελο. Ή ίσως κι εγώ 
έλαμπα, όπως η ηλικιωμένη κυρία που συνάντησα στην είσοδο όταν μπήκα στο Μαγαζί. Και αυτό, εγώ εκτίμησα ως άλλη μια ευτυχία.
- Ένατη, είπα μηχανικά. Δεν πρέπει να ξεχάσω να το γράψω στο Μεγάλο Βιβλίο της Ευτυχίας μου. 

Ελφίκα
(μετάφραση από τα ρωσικά Γ. Σοϊλεμεζίδης)